drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Informacja publiczna Odrzucenie skargi, Inne, *Odrzucono skargę, IV SAB/Wr 87/11 - Postanowienie WSA we Wrocławiu z 2011-09-28, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SAB/Wr 87/11 - Postanowienie WSA we Wrocławiu

Data orzeczenia
2011-09-28 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-09-02
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Sędziowie
Wanda Wiatkowska-Ilków /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Informacja publiczna
Odrzucenie skargi
Sygn. powiązane
I OSK 2287/11 - Postanowienie NSA z 2011-12-14
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
*Odrzucono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 1 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 4, art. 13
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 1997 nr 78 poz 483 art. 61 ust. 1 i 2
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków po rozpoznaniu w dniu 28 września 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R.O. na bezczynność R.K. – posła na Sejm RP w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia: odrzucić skargę.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 17 sierpnia 2011 r. R. O. wniósł do tutejszego Sądu skargę na bezczynność R. K. – posła na Sejm RP w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, zarzucając naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i art. 1 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 2 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę R.K. – poseł na Sejm RP wniósł o jej odrzucenie wskazując, że zgodnie z art. 61 ust. 1 Konstytucji RP obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Tryb udzielania tych informacji określa ustawa o dostępie do informacji publicznej.

Powyższa regulacja ustawowa jest wykonaniem obowiązku wynikającego z ust. 4 art. 61 Konstytucji RP, który stanowi, iż tryby udzielania informacji określają ustawy, a w odniesieniu do Sejmu i Senatu ich regulaminy.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 Konstytucji RP przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio. Chyba że Konstytucja stanowi inaczej.

Z chwilą wejścia w życie ustawy o dostępie do informacji publicznej, zapisy Konstytucji utraciły moc bycia samodzielną podstawą do żądania udzielenia informacji publicznej (por. wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy w Warszawie z dnia 30 stycznia 2002 r., sygn. akt II SA 717/01, publ. Wokanda rok 2002, nr 7, str. 68).

Jak dalej wskazano, biorąc pod uwagę zakres podmiotów obowiązanych do udzielenia informacji publicznej opisanych w art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz tryb jej udzielania, brak jest podstaw do wyróżnienia posła na Sejm RP jako podmiotu obowiązanego do udzielenia takiej informacji. Poseł na Sejm nie jest żadnym z podmiotów wymienionych w punktach 1 – 5 art. 4 tej ustawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1271 ze zm.); dalej: p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działań administracji i stosują prawem przewidziane środki. Zakres kontroli sprawowanej przez sądy wynika z treści art. 134 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którym sądy rozpoznając skargi nie są związane ich zarzutami, podstawą prawną ani sformułowanymi przez strony wnioskami. Sądy rozpoznają skargi w granicach danej sprawy.

W pierwszej kolejności należy jednak rozważyć kwestię dopuszczalności wniesionej skargi, a więc przesądzić czy obejmuje sprawę, która w świetle istniejącej regulacji prawnej może być przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej.

W tym względzie tutejszy Sąd podzielił w pełni wcześniej wyrażone stanowisko Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Rzeszowie, który w postanowieniu z dnia 7 września 2011 r. (publ. CBOIS) stwierdził, że skarga z jaką mamy do czynienia nie może skutecznie uruchomić sądowej kontroli działań posła na Sejm RP.

Stosownie do treści art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. nr 112, poz. 1198 ze zm.), każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w ustawie. Treść wskazanego przepisu konkretyzuje konstytucyjne prawo obywateli wyrażone w art. 61 ust. 1 zd. 1 Konstytucji RP. Zgodnie z tym uregulowaniem obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Konkretyzacja wskazanego prawa następuje w ustawie o dostępie do informacji, co jest zgodne z dyspozycją art. 61 ust. 4 Konstytucji RP, który wskazuje na ustawowy tryb określenia zasad udzielania informacji. Z wyjątkiem Sejmu RP i Senatu RP, dla których sposób i zakres udzielania informacji publicznej określają stosowne regulaminy.

Ustawa o dostępie do informacji w art. 4 wskazuje w sposób przykładowy podmioty zobowiązane do udzielania informacji publicznej. Obowiązek udzielania informacji spoczywa na tych wszystkich, którzy są władzami publicznymi albo wykonują zadania publiczne. Formuła przyjęta we wskazanym przepisie jest szeroka, jednak konkretna. Ustalenie katalogu podmiotów zobowiązanych do udzielania informacji publicznej musi sięgać do wykładni systemowej. Oznacza to, że obowiązek udzielenia informacji należy przypisać każdemu podmiotowi, który w jakikolwiek sposób wykonuje zadania publiczne, gdyż władze publiczne, o których stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji zawsze wykonują takie zadania.

W kontekście tych uwag przyjąć należy, że poseł na Sejm RP jest podmiotem wykonującym funkcje publiczne. Wniosek taki wynika z samej istoty funkcji jaką jest sprawowanie mandatu, a więc sprawowanie zwierzchniej władzy przez Naród. Z treści art. 4 Konstytucji RP wynika, że władza zwierzchnia przysługuje Narodowi, który wykonuje ją przez swoich przedstawicieli m.in. posłów. Jednakże podkreślić należy, że posłowie na Sejm RP nie powinni być utożsamiani z podmiotami wykonującymi zadania publiczne, a to oznacza, że żądanie strony skarżącej udzielenia informacji nie może być kierowane w trybie ustawy o dostępie do informacji.

Sąd zgadza się zatem ze stanowiskiem odpowiedzi na skargę, gdyż poseł nie jest organem administracji publicznej. Poseł jest zwolniony z obowiązku udzielania informacji publicznej. Sąd nie znajduje żadnych racji, by posłowie podlegali temu obowiązkowi.

Porządek prawny określa obowiązki posła m.in. do informowania wyborców o swojej pracy i działalności organu w granicach określonych w art. 1 ust. 2 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora. Podkreślić należy, że sądowa kontrola ma swoje granice jednoznacznie określone w art. 1 p.p.s.a., zgodnie z którym prawo o postępowaniu reguluje postępowanie w sprawach z zakresu kontroli działalności administracji publicznej oraz w innych sprawach o ile przepisy szczególne tak stanowią. Poseł nie będąc organem administracji z istoty nie podlega przepisom postępowania. Nie stosują się one również do niego, gdyż brak przepisów szczególnych, które wyraźnie wskazywałyby na możliwość bycia stroną postępowania, której działania mogą być przedmiotem skargi. Zauważyć należy, że z treści art. 32 p.p.s.a. wynika, że stroną w postępowaniu sądowoadministracyjnym jest skarżący i organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania uczyniono przedmiotem skargi.

Stanowisko Sądu znajduje potwierdzenie w art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), który wskazuje na zakres i właściwość sądów administracyjnych. Wymiar sprawiedliwości sprawowany przez te sądy polega na kontroli działalności administracji publicznej. Poseł nie może być traktowany jako podmiot, który jest częścią administracji publicznej i z tego powodu jego działalność nie może podlegać kontroli sądów administracyjnych.

Zwrócić należy uwagę, że przypisanie posłowi statusu podmiotu wykonującego zadanie publiczne w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji wymagałoby wskazania w ustawie zadań publicznych, które ten podmiot realizuje. Obowiązujące prawo takich regulacji nie zawiera, zatem poseł aczkolwiek wykonuje funkcję publiczną, to nie realizuje zadań publicznych. Przez zadania publiczne należy rozumieć określony ustawowo cel do jakiego należy dążyć przy wykorzystaniu przysługujących kompetencji. Przy takim rozumieniu zadań trzeba przyjąć, że poseł ma podstawowy obowiązek polegający na czynnym uczestnictwie w pracach Sejmu, a nie realizacji zadań publicznych.

Reasumując stwierdzić należy, że poseł wykonujący, jako przedstawiciel, władzę zwierzchnią Narodu w rozumieniu art. 4 Konstytucji RP nie jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej określonym w art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej jako inny podmiot wykonujący zadania publiczne.

Mając zatem na uwadze powyższe oraz treść art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.



Powered by SoftProdukt