Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Ewa Kwiecińska (sprawozdawca) Sędzia WSA – Andrzej Kołodziej Sędzia WSA – Andrzej Góraj Protokolant – specjalista Bogumiła Kobierska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi P.N. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie zmiany pozwolenia na posiadanie broni palnej do celów kolekcjonerskich w określonej ilości 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w P. z dnia [...] września 2015 r. nr [...], 2. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego P.N. kwotę 457 (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] listopada 2015 r. nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] września 2015 r. nr [...] zmieniającą decyzję tego organu z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] zmienioną decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r., o przyznaniu P.N. pozwolenia na broń palną sportową do celów kolekcjonerskich.

Do wydania powyższych decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

[...] Komendant Wojewódzki Policji w [...] decyzją z dnia [...] maja 2012 r. wydał P.N. pozwolenie na broń palną sportową do celów kolekcjonerskich w liczbie 12 egzemplarzy broni. Decyzja ta została zmieniona decyzją tego organu z dnia z dnia [...] czerwca 2013 r. w ten sposób, że stronie przyznano prawo do posiadania broni w tym 6 egzemplarzy broni palnej sportowej do celów kolekcjonerskich oraz 6 egzemplarzy broni palnej myśliwskiej do celów kolekcjonerskich.

Wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2015 r., powtórzonym w pismach z dnia [...] maja 2015 r., [...] sierpnia 2015 r. oraz [...] września 2015 r., P.N. wystąpił do [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] o zmianę decyzji zezwalającej na posiadanie broni palnej w zakresie rodzaju broni poprzez wydanie pozwolenia na posiadanie 4 egzemplarzy broni palnej sportowej, 4 egzemplarzy broni palnej myśliwskiej i 4 egzemplarzy broni palnej bojowej, w tym broni samoczynnej zdolnej do rażenia celów na odległość w postaci karabinków o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm oraz pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm, do celów kolekcjonerskich.

[...] Komendant Wojewódzkiego Policji w [...], działając na podstawie art. 155 k.p.a., decyzją z dnia [...] września 2015 r. zmienił decyzję z dnia [...] maja 2012 r. zezwalającą na posiadanie broni palnej do celów kolekcjonerskich, w zakresie rodzaju broni, wskazując, że po zmianie P.N. jest przyznane prawo do posiadania broni palnej do celów kolekcjonerskich w łącznej liczbie 12 (dwunastu) egzemplarzy broni, w tym:

• 4 egzemplarzy broni sportowej, tj.: centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi, o kalibrze do 12 mm; bocznego zapłonu z lufami gwintowanymi, o kalibrze do 6 mm; gładkolufowej; przystosowanej do strzelania wyłącznie przy pomocy prochu czarnego (dymnego),

• 4 egzemplarzy broni myśliwskiej, tj.: dopuszczonej do wykonywania polowań na podstawie rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 23 marca 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz (Dz. U. Nr 61, poz. 548 ze zm.),

• 4 egzemplarzy broni bojowej centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi o kalibrze od 6 mm do 12 mm - z wyłączeniem broni szczególnie niebezpiecznej.

W uzasadnieniu decyzji organ podniósł, że zgodnie z legalną kwalifikacją broni palnej ustanowioną w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych

i Administracji z dnia 29 sierpnia 2011 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. U. z 2011 r. Nr 191, poz. 1140) - broń wskazana w art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c) i e) ustawy o broni i amunicji, to jest pistolet maszynowy o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinek samoczynny o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm, stanowią broń samoczynną w rozumieniu § 1 pkt 8 rozporządzenia (bronią palną samoczynną jest broń palna, która przeładowuje się automatycznie po każdym oddanym strzale i jest przystosowana do odstrzelenia za jednym uruchomieniem spustu więcej niż jednego naboju). Organ podniósł, że zgodnie z art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, pozwolenie na broń, o którym mowa w ust. 1, nie może być wydane, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2, na broń szczególnie niebezpieczną w postaci samoczynnej broni palnej, zdolnej do rażenia celów na odległość. Zestawiając powyższy zakaz (art. 10 ust. 5) z kwalifikacją przedmiotowej broni jako samoczynnej (ujętą w kategorii A, tj. kategorii broni, która jest niedopuszczalna do nabywania i posiadania przez osoby fizyczne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), zdaniem organu, stwierdzić należy, że pistolet maszynowy o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinek samoczynny o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm nie mogą być przedmiotem zezwolenia na posiadanie broni do celów kolekcjonerskich.

Organ wyjaśnił, że zastrzeżenie, o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy

o broni i amunicji, dotyczy wyłącznie przedsiębiorców i jednostek organizacyjnych, którzy na podstawie odrębnych przepisów powołali wewnętrzne służby ochrony, jeżeli broń jest niezbędna do wykonywania przez te służby zadań wynikających

z planu ochrony; przedsiębiorcom, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli broń jest im niezbędna w zakresie i formach określonych w koncesji oraz organizatorom kursów, kształcącym w zawodzie pracownika ochrony. Organ powołał się również na orzecznictwo sądów administracyjnych w tego typu sprawach.

[...] Komendant Wojewódzkiego Policji w [...] wskazał, że

z uwagi na powyższe nie mógł pozytywnie rozpatrzyć wniosku strony w pełnym jego zakresie i przyznać jej prawa do posiadania broni samoczynnej wymienionej w art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c) i e) ustawy o broni i amunicji.

Od decyzji tej P.N. wniósł odwołanie do Komendanta Głównego Policji.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] listopada 2015 r. utrzymał

w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Wskazał również, że, wbrew poglądowi strony, organ

I instancji zmieniając na jej wniosek decyzję w zakresie rodzajów broni, zasadnie zastrzegł w niej wyłączenie w stosunku do broni szczególnie niebezpiecznej, ponieważ o ile przepis art. 10 ust. 4 pkt 1-7 ustawy o broni i amunicji ma charakter ogólny, to przepis art. 10 ust. 5 pkt 1-4 wprowadzający zakaz wydawania pozwoleń m.in. na broń szczególnie niebezpieczną, stanowi lex specialis w stosunku do niego.

Dodatkowo organ II instancji podniósł, że, w jego ocenie, nie ulega wątpliwości, iż w ramach pozwolenia na broń kolekcjonerską broni samoczynnej zdolnej do rażenia celów na odległość nie mogą posiadać osoby fizyczne, w tym również kolekcjonerzy broni. Zatem pozwolenie na broń wydane w celach kolekcjonerskich uprawnia wyłącznie do posiadania i zmiany w trybie art. 155 k.p.a. w zakresie ilości i rodzajów broni i amunicji do niej: palnej bojowej, gazowej, alarmowej w postaci pistoletów lub rewolwerów centralnego zapłonu o kalibrach od 6 mm do 12 mm, przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie przekraczającej 10 mA, miotaczy gazu obezwładniającego, pistoletów sygnałowych, strzelb powtarzalnych o kalibrze wagomiarowym 12, broni dopuszczonej do wykonywania polowań na podstawie odrębnych przepisów, broni palnej bocznego zapłonu z lufami gwintowanymi, o kalibrze do 6 mm, centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi o kalibrze do 12 mm, gładkolufowej, broni przystosowanej do strzelania wyłącznie przy pomocy prochu czarnego (dymnego), a także innej broni palnej konstrukcyjnie przeznaczonej do strzelania wyłącznie amunicją ślepą, w tym samoczynnej.

Na powyższą decyzję P.N. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

• naruszenie art. 154 i art. 155 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że wnioskodawca nie wykazał interesu prywatnego do uzyskania pozwolenia na posiadanie kolejnych egzemplarzy broni;

• naruszenie art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 oraz art. 15 ustawy

o broni i amunicji poprzez jego niezastosowanie, pomimo że przepis ten określa w sposób wyczerpujący przesłanki, jakimi kierować się powinien organ przy wydawaniu pozwolenia na broń palną, a wnioskodawca przesłanki te spełnia;

• naruszenie przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji poprzez jego wadliwą interpretację i uznanie, iż przepis ten daje organowi administracji możliwość ograniczenia liczby egzemplarzy broni;

• naruszenie art. 61 § 1 k.p.a. poprzez wydanie decyzji nieuwzględniającej żądania strony.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie od organu na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że z treści art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 2 pkt 6 i art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy o broni i amunicji wynika ogólna zasada, zgodnie z którą pozwolenie na broń do celów kolekcjonerskich uprawnia do posiadania broni, tj. m. in. pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7, 62 mm. Skarżący zauważył, że art. 10 ust. 5 ustawy wprowadza określone wyłączenia w wydawaniu pozwoleń na broń, z tym że wyłączenia te dotyczą broni szczególnie niebezpiecznej, ale bez względu na kaliber, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2 tej ustawy, w sytuacji gdy art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e dokładnie precyzuje, na jakie konkretnie pistolety maszynowe i karabiny maszynowe mogą być wydawane pozwolenia na broń osobom fizycznym. Zdaniem skarżącego w takiej sytuacji trudno jest mówić jednoznacznie o ogólnym zakazie wydawania pozwoleń co celów kolekcjonerskich pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45mm do 7,62 mm. Skarżący podniósł również, że taka ocena nie kłóci się także z brzmieniem art. 6 dyrektywy Rady z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (91/477/EWG), która nie wyklucza wydawania pozwoleń na tego rodzaju broń.

Skarżący podniósł także, że nie istnieje przepis prawa, który ustanawiałby kryteria oceny, uzasadniające wydanie pozwolenia na więcej niż jeden egzemplarz broni. Wskazał także, że żaden przepis ustawy o broni i amunicji nie upoważnia do nieuwzględniania wniosku o wydanie pozwolenia na broń, z uwagi na wnioskowaną liczbę egzemplarzy broni. Jedynym przepisem ustawy o broni i amunicji, który zestawia w swej treści liczbę egzemplarzy broni i decyzję administracyjną jest art. 12 ust. 1 tej ustawy. W ocenie skarżącego przepis ten nie jest przepisem prawa materialnego ale przepisem o charakterze procesowym. W ocenie skarżącego obywatel może wnioskować o określoną przez siebie ilość egzemplarzy broni, a gdyby ustawodawca w zakresie kontroli tej ilości wprowadził władczą kompetencję organu Policji, z całą pewnością określiłby to w ustawie i to w sposób jednoznaczny.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W piśmie procesowym z dnia [...] lutego 2016 r. skarżący podtrzymał argumentację zawartą w skardze. Dodatkowo podniósł, że Komendant Główny Policji wadliwie powołuje się na przepis art. 10 ust. 5 ustawy o broni i amunicji, z którego wynika generalny zakaz wydawania zezwoleń na posiadanie broni samoczynnej palnej. Skarżący zwrócił uwagę, że poza twierdzeniem o szczególnym niebezpieczeństwie tej broni, organ nie potrafił w uzasadnieniu swoich decyzji wyjaśnić przyczyn umiejscowienia przez ustawodawcę zarówno pistoletu maszynowego o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinka samoczynnego

o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm w wykazie broni dostępnych do posiadania

i nadto objętych możliwością wydania decyzji zezwalającej na ich kolekcjonowanie – zgodnie z treścią art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy. Zdaniem skarżącego wynikiem wykładni celowościowej wskazanych przepisów jest stwierdzenie, że w zamierzeniu ustawodawcy nie można posiadać broni samoczynnej za wyjątkiem pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm i karabinków samoczynnych o kalibrze 5,45 mm do 7,62 mm.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1647 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarga analizowana pod tym kątem zasługuje na uwzględnienie, jednakże z innych przyczyn niż powołane w skardze. Zgodnie bowiem z art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a ustawy.

Sprawa rozstrzygnięta zaskarżoną decyzją dotyczy zmiany - w trybie art. 155 k.p.a. - decyzji w sprawie wydania skarżącemu pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich. Zgodnie z tym przepisem decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony; przepis art. 154 § 2 stosuje się odpowiednio.

Z wykładni gramatycznej przepisu art. 155 k.p.a. wynika, że organ administracji publicznej może uchylić lub zmienić decyzję ostateczną, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki: a) strona wyraziła zgodę na zmianę lub uchylenie decyzji, b) przepisy szczególne nie sprzeciwiają się zmianie lub uchyleniu takiej decyzji, c) za uchyleniem lub zmianą decyzji przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony. Uwzględniając regułę interpretacyjną zawartą w przepisie art. 16 § 1 k.p.a. zdanie drugie, należy przyjąć, że przedmiotem postępowania określonego w art. 155 k.p.a. jest stwierdzenie istnienia przesłanek wymienionych w tym przepisie. W przypadku gdy organ administracji publicznej ustali istnienie tych przesłanek, może uchylić lub zmienić dotychczasową decyzję ostateczną (zob. M. Jaśkowska, A. Wróbel, "Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz", Warszawa 2009, s. 775).

Jedną z przesłanek zastosowania omawianego przepisu jest zatem wyrażenie przez stronę zgody na uchylenie lub zmianę decyzji. Złożenie wniosku o zmianę decyzji w tym trybie należy traktować jako wyrażenie zgody na zmianę decyzji, gdyż żądanie zmiany decyzji jest niewątpliwie równoznaczne z wyraźnym i wyrażonym wprost oświadczeniem złożonym organowi administracji publicznej (por. uzasadnienie uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dni 3 listopada 2009 r., sygn. akt II GPS 2/09, ONSAiWSA 2010/1/4, Prok.i Pr.-wkł. 2011/3/41).

W doktrynie podkreśla się, że zgoda stron stanowi podstawową przesłankę stosowania przepisu art. 155 k.p.a., a jej brak lub wadliwość prowadzi do rażącego naruszenia prawa (B. Adamiak, J. Borkowski, "Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz", Warszawa 2012, s. 610). Wskazać również należy, że zgoda stron nie może być ani dorozumiana, ani domniemana. Tylko i wyłącznie zgoda udzielona wprost i wyraźnie, przez stosowne oświadczenie złożone organowi administracji, może stanowić jedną z przesłanek zmiany lub uchylenia ostatecznej decyzji na podstawie art. 155 k.p.a. (zob. wyrok Sąd Najwyższego z dnia 14 marca 1991 r., sygn. akt III ARN 32/90, OSNCP 1992, Nr 6, poz. 112). Wskazać także należy, że granicę dozwolonych zmian decyzji wydanej na podstawie tego przepisu wyznacza treść wyrażonej zgody (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego

z dnia 25 czerwca 1985 r., sygn. akt SA/Wr 351/85 (ONSA 1985, nr 1, poz. 36).

Odnosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy należy przede wszystkim zauważyć, że w oparciu o decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] czerwca 2013 r., zmieniającą wydaną już wcześniej decyzję tego organu z dnia [...] maja 2012 r., skarżący dysponował pozwoleniem na broń w liczbie 6 egzemplarzy broni palnej sportowej do celów kolekcjonerskich oraz 6 egzemplarzy broni palnej myśliwskiej do celów kolekcjonerskich. We wniosku inicjującym postępowanie w niniejszej sprawie skarżący wskazał, iż żąda zmiany powyższej decyzji poprzez wydanie pozwolenia na posiadanie 4 egzemplarzy broni palnej sportowej, 4 egzemplarzy broni palnej myśliwskiej i 4 egzemplarzy broni palnej bojowej, w tym broni samoczynnej zdolnej do rażenia celów na odległość w postaci karabinków o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm oraz pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm, do celów kolekcjonerskich. Decyzją organu I instancji decyzja z dnia [...] maja 2012 r., zmieniona decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r., została zmieniona w ten sposób, że skarżącemu zostało przyznane prawo do posiadania broni palnej do celów kolekcjonerskich w łącznej liczbie 12 egzemplarzy broni, w tym:

• 4 egzemplarzy broni sportowej, tj.: centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi, o kalibrze do 12 mm; bocznego zapłonu z lufami gwintowanymi, o kalibrze do 6 mm; gładkolufowej; przystosowanej do strzelania wyłącznie przy pomocy prochu czarnego (dymnego),

• 4 egzemplarzy broni myśliwskiej, tj.: dopuszczonej do wykonywania polowań na podstawie rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 23 marca 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz (Dz. U. Nr 61, poz. 548 ze zm.),

• 4 egzemplarzy broni bojowej centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi o kalibrze od 6 mm do 12 mm - z wyłączeniem broni szczególnie niebezpiecznej.

Z uzasadnienia tej decyzji wynika, że za broń szczególnie niebezpieczną organ uznał pistolet maszynowy o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinek samoczynny o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm.

Zakres żądanej przez skarżącego zmiany przedmiotowej decyzji nie pokrywa się zatem ze zmianą faktycznie dokonaną przez organ I instancji. W swoim wniosku skarżący wyraźnie wskazał, że wnosi o zmianę wydanej decyzji poprzez m. in wydanie mu pozwolenia na 4 sztuki broni palnej bojowej w tym broni samoczynnej zdolnej do rażenia celów na odległość w postaci karabinków o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm oraz pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm, do celów kolekcjonerskich. Żądanie skarżącego nie zostało uwzględnione w tym zakresie, albowiem przedmiotowa decyzja została zmieniona w ten sposób, że skarżącemu zostało przyznane pozwolenie na posiadanie broni palnej bojowej do celów kolekcjonerskich z wyłączeniem broni szczególnie niebezpiecznej.

Zaznaczyć należy, że określony we wniosku skarżącego z dnia [...] kwietnia 2015 r. zakres tej zmiany wyznaczał jednocześnie granicę tych zmian. W takim bowiem zakresie skarżący wyraził zgodę na zmianę tej decyzji. Co więcej, organ podejmował próby skłonienia skarżącego do zmiany treści wniosku (pismo organu z dnia [...] sierpnia 2015 r. skierowane do skarżącego), jednakże skarżący w piśmie z dnia [...] sierpnia 2015 r. wyraźnie podtrzymał swoje żądanie w zakresie zmiany decyzji poprzez przyznanie mu pozwolenia na broń palną bojową, w tym broń samoczynną zdolną do rażenia celów na odległość w postaci karabinków o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm oraz pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm, do celów kolekcjonerskich. Skoro zatem organ dokonał zmiany decyzji w innym zakresie, niż skarżący wyrażał na to zgodę, to stwierdzić należy, że zmiana ta dokonana została bez zgody skarżącego. Brak tej zgody oznacza zaś, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki do zastosowania art. 155 k.p.a. Dokonując zmiany decyzji, mimo braku zgody skarżącego na zmianę, organ naruszył ten przepis

w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy. Wyjaśnić bowiem należy, że

w sytuacji, gdy organ uznaje, iż nie jest możliwa zmiana decyzji we wnioskowanym przez stronę zakresie, to nie powinien on modyfikować żądania strony i wydawać decyzję, która częściowo jest zgodna z wnioskiem, a częściowo nie, ale odmówić zmiany decyzji. Brak jest bowiem w takiej sytuacji zgody strony na taką zmianę decyzji, a co za tym idzie niespełnione są przesłanki do zastosowania art. 155 k.p.a.

Nie wolno także tracić z pola widzenia tego, iż zaskarżona decyzja zmienia sytuację prawną skarżącego i kształtuje na nowo jego uprawnienia do posiadania broni (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 grudnia 1985 r., sygn. akt III SA 1003/85, OSP 1987/7-8/163, LEX nr 10718). Obecnie to ta decyzja określa iloma egzemplarzami określonego rodzaju broni skarżący może dysponować. O ile wcześniej skarżący dysponował pozwoleniem na posiadanie 6 sztuk broni palnej sportowej oraz 6 sztuk broni palnej myśliwskiej do celów kolekcjonerskich, to na mocy zaskarżonej decyzji posiadałby on pozwolenie na 4 sztuki broni palnej sportowej, 4 sztuki broni palnej myśliwskiej oraz 4 sztuki broni palnej bojowej z wyłączeniem broni szczególnie niebezpiecznej, do celów kolekcjonerskich. Skutkiem zaskarżonej decyzji byłaby zatem konieczność dostosowania przez skarżącego liczby i rodzaju posiadanych egzemplarzy broni do liczby i rodzajów broni określonych w zaskarżonej decyzji. Skarżący zmuszony byłby zatem do dostosowania stanu posiadanej broni do zakresu przyznanego mu mocą zaskarżonej decyzji uprawnienia, pomimo że zakres ten nie odpowiada w pełni wyrażonej przez niego zgodzie na zmianę decyzji.

Ponowne rozpoznanie sprawy winno nastąpić z uwzględnieniem poczynionych przez Sąd uwag. Jednocześnie należy wyjaśnić, że stwierdzone przez Sąd naruszenia przepisów postępowania uzasadniały uchylenie zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji, a charakter tych uchybień powoduje, iż przedwczesna na tym etapie jest ocena zarzutów skargi odnoszących się do stanowiska organu, iż brak jest możliwości zmiany decyzji przyznającej pozwolenie na broń palną sportową i myśliwską do celów kolekcjonerskich poprzez przyznanie tego pozwolenia na m.in. broń palną bojową, w tym broń samoczynną zdolną do rażenia celów na odległość w postaci karabinków o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm oraz pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm, do celów kolekcjonerskich.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), orzekł, jak w pkt 1. sentencji wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2, powołanej ustawy.