Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.) Sędziowie sędzia NSA Joanna Runge -Lissowska sędzia NSA Leszek Kiermaszek Protokolant Anna Krakowiecka po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2008 r. sygn. akt II SAB/Wa 141/07 w sprawie ze skargi M. M. na bezczynność Prezydenta Miasta Płocka w przedmiocie wniosku o udostępnienie informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; 2. zasądza od Prezydenta Miasta Płocka na rzecz M. M. kwotę 200 zł /dwieście złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2008 r., sygn. akt II SAB/Wa 141/07, oddalił skargę M. M. na bezczynność Prezydenta Miasta Płocka w przedmiocie wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] października 2007 r. w postaci oświadczeń majątkowych.

Wyrok został wydany jak wskazał Sąd w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

W dniu [...] października 2007 r. wpłynął do Urzędu Miasta Płocka wniosek M. M. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie: "wszystkich dokumentów, protokołów, notatek służbowych i innych dotyczących "Zagospodarowania [...]..... wraz z budową [...]", w tym także kopii notatek oraz informacji przekazywanych prasie i mediom za okres od [...] lipca 2006 r. do [...] października 2007 r.".

Dyrektor Wydziału Inwestycji Miejskich w Urzędzie Miasta Płocka, pismem z dnia [...] października 2007 r. poinformował ww., że nie jest możliwe przekazanie jej żądanych dokumentów w terminie określonym w art. 13 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdyż toczy się obecnie śledztwo prowadzone przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego pod nadzorem Prokuratury Okręgowej w Płocku, co uniemożliwia skompletowanie wszystkich dokumentów w terminie 14 dni. Żądane dokumenty zostaną przekazane niezwłocznie, gdy ustaną przyczyny uniemożliwiające ich przekazanie, przy czym nastąpi to nie później niż w ciągu 2 miesięcy od złożenia wniosku.

Kolejnym pismem z dnia [...] grudnia 2007 r. M. M. została poinformowana, że może otrzymać żądane dokumenty po uiszczeniu kwoty 192 zł.

W dniu 20 grudnia 2007 r. (data stempla pocztowego) została wniesiona przez M. M. skarga na bezczynność Prezydenta Miasta Płocka "w przedmiocie spełnienia obowiązków wynikających z ustawy o dostępie do informacji publicznej". W skardze podniosła ona, że nie uzyskała całości żądanych dokumentów i Prezydent Miasta Płocka nie wywiązał się zarówno z obowiązku udostępnienia żądanej informacji publicznej w terminie, jak i z obowiązku powiadomienia o powodach ewentualnego opóźnienia i terminie, w jakim udostępni żądane informacje publiczne. Podniosła ponadto, że Dyrektor Wydziału Inwestycji Miejskich oraz Kierownik Oddziału Organizacyjnego w Urzędzie Miasta Płocka nie są organami obowiązanymi na mocy ustawy o dostępie do informacji publicznej do udostępniania informacji publicznej. Zdaniem skarżącej działali oni bez pełnomocnictwa do podejmowania jakichkolwiek czynności w imieniu podmiotów obowiązanych na podstawie przedmiotowej ustawy. W jej ocenie działanie pracownika bez upoważnienia organu ma cechy rażącego naruszenia prawa powodującego nieważność danej czynności prawnej. Podnosząc powyższe zarzuty, skarżąca wniosła o ustalenie obowiązku udzielenia informacji publicznej i zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania.

Prezydent Miasta Płocka w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi uznał, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), skargę oddalił.

W motywach tego rozstrzygnięcia Sąd wskazał, że postępowanie wywołane skargą na bezczynność organu cechuje pewna specyfika polegająca na tym, że rozpoznając tego rodzaju skargę, Sąd nie wnika w merytoryczną i procesową poprawność wydanego przez organ aktu lub dokonanej czynności, a bierze pod uwagę jedynie sam fakt, czy w danej sprawie zostało wydane orzeczenie lub czy z innych powodów organowi nie można zarzucić stanu bezczynności.

Sąd stwierdził, że zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Jak wynika z akt sprawy, pismem z dnia [...] grudnia 2007 r. (data na piśmie) skarżąca została poinformowana, że kopie wnioskowanych dokumentów zostaną jej udostępnione w żądanej formie, po uiszczeniu kwoty określonej w piśmie. Z akt sprawy nie wynika, aby skarżąca dokonała wymaganej wpłaty.

W związku z powyższym Sąd uznał, że przed wniesieniem skargi, tj. w dniu 20 grudnia 2007 r. (data stempla pocztowego) żądane przez skarżącą informacje publiczne nie zostały jej udostępnione, ale przyczyna leży po stronie skarżącej. Oznacza to, że organ nie pozostawał w bezczynności i skargę należało oddalić.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w skardze, Sąd uznał, że nie są one trafne. Sformułowanie użyte w ustawie o dostępie do informacji publicznej, że to organ udostępnia informację publiczną lub odmawia jej udostępnienia, nie oznacza, że nie może uczynić tego poprzez pracownika podległego mu urzędu. Zgodnie z art. 268a Kpa, na który wskazuje skarżąca, organ administracji publicznej może w formie pisemnej upoważniać pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej do załatwiania spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie, a w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych, postanowień i zaświadczeń. Żaden z przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej nie nakłada na organ obowiązku udzielenia upoważnienia, o którym mowa w powyżej przytoczonym przepisie, do przekazania wnioskodawcy żądanej informacji publicznej. Oczywistym jest, że upoważnienie takie byłoby niezbędne w przypadku, gdyby organ wydał decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej, czy też inne rozstrzygnięcie, dla którego niezbędne byłoby posiadanie wymaganego prawem upoważnienia.

M. M. wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną od powyższego wyroku i zaskarżając go w całości zarzuciła:

1) naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez naruszenie art. 106 § 1, art. 133 § 1 art. 134 § 1, art. 138 § 1, art. 141 § 4 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

2) naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 4 ust. 1 pkt. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wskazując na powyższe podstawy skargi kasacyjnej wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i zasądzenie kosztów postępowania .

W uzasadnieniu skarżąca wyjaśniła, że w dniu [...] października 2007 r. złożyła w Urzędzie Miasta Płocka cztery wnioski o udostępnienie informacji publicznej, z których jeden dotyczył oświadczeń majątkowych - za ostatnie 4 lata - M. S. -Wydział Inwestycji Miejskich oraz T. C. - Wydział Zamówień Publicznych.

W odpowiedzi na ten wniosek skarżąca otrzymała w dniu [...] października 2007 r. pismo Kierownik Oddziału Organizacyjnego M. G. z dnia [...] października 2007 r., oznaczone symbolem [...], zawierające informacje dotyczące przedmiotowego wniosku.

Natomiast w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia - w części dotyczącej omówienia stanu faktycznego będącego podstawą rozstrzygnięcia - wskazano, iż w dniu [...] października 2007 r. wpłynął do Urzędu Miasta Płocka wniosek M. M. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie: "wszystkich dokumentów, protokołów, notatek służbowych i innych dotyczących "Zagospodarowania [...] wraz z budową [...]", w tym kopii notatek oaz informacji przekazywanych prasie i mediom za okres do [...] lipca 2006 r. do [...] października 2007 r." Jest to twierdzenie jak podkreśliła skarżąca niezgodne z prawdą, gdyż przedmiotowa sprawa dotyczy - jak wskazano w sentencji wyroku - wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] października 2007 r. w postaci oświadczeń majątkowych - za ostatnie 4 lata - M. S. - Wydział Inwestycji Miejskich, T. C. - Wydział Zamówień Publicznych.

Dalej w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wskazano, iż "Dyrektor Wydziału Inwestycji Miejskich w Urzędzie Miasta Płocka, pismem z dnia [...] października 2007 r. poinformował ww., że nie jest możliwe przekazanie jej żądanych dokumentów w terminie określonym w art. 13 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdyż toczy się obecnie śledztwo prowadzone przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego pod nadzorem Prokuratury Okręgowej w Płocku, co uniemożliwia skompletowanie wszystkich dokumentów w terminie 14 dni."

Ponadto w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wskazano, iż "kolejnym pismem z dnia [...] grudnia 2007 r. M. M. została poinformowana, że może otrzymać żądane dokumenty po uiszczeniu kwoty 192,00 zł".

Wobec powyższego, zdaniem skarżącej, zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2008 r. sygn. akt II SAB/Wa 141/07 wydany został bez zbadania stanu faktycznego przedmiotowej sprawy. Już ze zdania pierwszego uzasadnienia niezbicie wynika, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał zaskarżony wyrok z dnia 7 kwietnia 2008 r. sygn. akt II SAB/Wa 141/07 łamiąc art. 133 § 1 i 134 § 1 ustawy -Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi nie na podstawie akt sprawy i w granicach zaskarżenia, a na podstawie nieznanych skarżącej przesłanek, akt i dokumentów.

Podkreślono również, iż naruszony został także art. 106 § 1 ustawy -Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ponieważ jak wynika z powyższego rozprawa w przedmiotowej sprawie nie rozpoczęła się od zwięzłego przedstawienia stanu sprawy na podstawie akt sprawy, albowiem Sąd rozważał inną sprawę niż wskazana w sentencji zaskarżonego orzeczenia.

Naruszony został także w ocenie skarżącej art. 138 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, gdyż sentencja zaskarżonego wyroku nie zawiera wymaganego przez ten przepis prawa wskazania pełnego przedmiotu zaskarżenia, nie wskazując dokładnie czyich oświadczeń majątkowych dotyczył wniosek skarżącej z dnia [...] października 2007 r. Powyższe w przypadku nie wystąpienia przez skarżącą o przesłanie uzasadnienia wyroku powodowało by niemożliwość kontroli kasacyjnej zaskarżonego orzeczenia, co wywołuje skutki prawne wskazane poniżej.

Zgodnie natomiast z art. 141 § 4 zd. 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi "Uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie.";

W przedmiotowej sprawie zdaniem skarżącej nie budzi żadnych wątpliwości, iż zaskarżony wyrok wydany został na podstawie błędnie przyjętego stanu faktycznego, a zatem naruszone zostały art. 106 § 1. art. 133 § 1. art. 134 § 1 i art. 141 § 4 zd. 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zaistniały błąd w zaskarżonym wyroku jednoznacznie należy także uznać za sytuację, w której nie ma możliwości jednoznacznej rekonstrukcji podstawy rozstrzygnięcia, a zatem sytuację - w świetle przytoczonych powyżej wyroków NSA - w której wadliwość uzasadnienia wyroku stanowi usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej.

Powyższe naruszenia przepisów postępowania miały istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ błędnie zaskarżone orzeczenie zostało wydane na podstawie błędnie ustalonego stanu faktycznego, a zatem wnioski na gruncie przepisów prawa powzięte na podstawie błędnych przesłanek faktycznych mogą prowadzić jedynie do błędnych konkluzji. Wnioski bowiem dotyczyły odmiennego stanu faktycznego, niż stan faktyczny stanowiący podstawę zaskarżonego orzeczenia.

Ponadto w zaskarżonym orzeczeniu doszło również do naruszenia przepisów prawa materialnego, poprzez błędną ich wykładnię.

Wskazać bowiem należy, iż organem obowiązanym do udzielania informacji publicznej jest w przedmiotowej sprawie Prezydent Miasta Płocka, zgodnie bowiem z art. 11 a ust. 1 pkt 2 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, prezydent miasta jest organem gminy. Z kolei zgodnie z art. 2 ust. 1 powyższej ustawy gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, a zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, zatem organem obowiązanym na mocy tej ustawy jest prezydent miasta jako organ gminy. Natomiast zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie informacji publicznej każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie.

W związku z powyższym to Prezydent Miasta Płocka - w sytuacji, gdy informacja publiczna nie może być udostępniona w ustawowym terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku -jest organem obowiązanym na mocy art. 13 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej do powiadomienia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Natomiast w zaskarżonym wyroku błędnie wskazano, iż informacji takiej może udzielić pracownik "podległego [organowi] urzędu" nie posiadający stosownego upoważnienia. Doszło zatem do błędnej wykładni art. 4 ust. 1 pkt. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, co potwierdza chociażby wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 lutego 2004 r. II SAB 391/03, w którym stwierdzono wyraźnie, iż to "Prezydent miasta jako organ gminy (art. 11a pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym ) jest organem władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W przedmiotowej sprawie obowiązany do udostępnienia informacji publicznej organ - Prezydent Miasta Płocka - nie wywiązał się zarówno z obowiązku udostępnienia żądanej informacji publicznej w ustawowym terminie, jak i z obowiązku powiadomienia o powodach ewentualnego opóźnienia i terminie, w jakim udostępni informację.

Nie można bowiem uznać za powiadomienie wymagane przez art. 13 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej pisma Kierownik Oddziału Organizacyjnego M. G. gdyż - jak wskazano powyżej organem obowiązanym do powiadomienia jest organ obowiązany do udostępnienia informacji publicznej, a więc Prezydent Miasta Płocka.

Jest rzeczą niewątpliwą, iż Kierownik Oddziału Organizacyjnego nie jest organem obowiązanym na mocy ustawy o dostępie do informacji publicznej do udostępniania informacji publicznej.

Wskazuję jednocześnie, iż M. G. nie powołała się ani tym bardziej nie dołączyła do opisanego wyżej pisma udzielonego jej pełnomocnictwa do podejmowania jakichkolwiek czynności w imieniu podmiotów obowiązanych na podstawie przedmiotowej ustawy, a z uzyskanego wykazu pełnomocnictw udzielonego przez Prezydenta Miasta Płocka niezbicie wynika, że pełnomocnictwa takiego nie posiadała.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Stosownie do postanowień art. 183 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek nieważności postępowania, wymienionych w art. 183 § 2 ustawy. Sprawa ta mogła być zatem rozpoznana przez Naczelny Sąd Administracyjny tylko w granicach zakreślonych w skardze kasacyjnej.

Natomiast tak oceniając wniesioną skargę kasacyjną należało uznać , iż zawiera ona usprawiedliwione zarzuty naruszenia prawa procesowego, a przede wszystkim usprawiedliwiony jest zarzut naruszenia art. 141 § 4 , art. 134 § 1 oraz art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 , poz. 153 ze zm. - zwanej dalszej części tego uzasadnienia ustawa procesową ) .

Przepis art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 , poz. 120 ze zm. ) , określa , że uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy , zarzutów podniesionych w skardze , stanowiska pozostałych stron , podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie . Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji , uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazanie co do dalszego postępowania . Jakkolwiek czynność sporządzenia uzasadnienia , dokonywana już po rozstrzygnięciu sprawy i mająca sprawozdawczy charakter , sama przez się nie może wpłynąć na to rozstrzygnięcie jako na wynik sprawy to jednak tylko uzasadnienie spełniające określone ustawą warunki stwarza podstawę do przyjęcia, że będąca powinnością Sądu administracyjnego kontrola działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem rzeczywiście miała miejsce i , że prowadzone przez Sąd postępowanie odpowiadało przepisom prawa . Przepis ten w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego może stanowić podstawę także podważenia stanu faktycznego przyjętego przez Sąd pierwszej instancji .

Niewątpliwie szczególne miejsce w uzasadnieniu wyroku Sądu zajmuje wskazanie podstawy rozstrzygnięcia i jej wyjaśnienie . Powinno ono mieć charakter zwięzły ale pozwalający na skontrolowanie przez strony postępowania i ewentualnie Naczelny Sąd Administracyjny , czy Sąd pierwszej instancji nie popełnił błędu w swoim rozumowaniu .

Podkreślić należy , iż kontrola zaskarżonych aktów sprawowana przez wojewódzkie sądy administracyjne powinna polegać na dogłębnej i wszechstronnej analizie stanu faktycznego oraz stanu prawnego sprawy wniesionych do sądu spraw . Sąd pierwszej instancji powinien poddać gruntownej ocenie wszystkie aspekty sprawy , w których są wątpliwości , w których ustalenia organów są odmienne od wniosków i twierdzeń stron postępowania. Treść tych ustaleń winna następnie zostać zamieszczona w uzasadnieniu wyroku sądu o jaki wyżej mowa. To z treści uzasadnienia powinno wynikać , że sąd przeanalizował wszystkie zarzuty zamieszczone w skardze , konfrontując je z ustaleniami organu i materiałami dowodowymi sprawy. Wszelkie wątpliwości ujawnione na etapie postępowania muszą być właściwie i jednoznacznie zinterpretowane w uzasadnieniu wyroku z powołaniem się na konkretne przepisy prawa .

Przy uwzględnieniu powyższych rozważań , wskazać należy , że w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego przepis art. 141 § 4 ustawy procesowej powołany w skardze kasacyjnej został naruszony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie albowiem kwestionowane skargą kasacyjną uzasadnienie odnosi się do zupełnie innej sprawy rozstrzyganej przed tym sądem, a nie tej którą prawidłowo określono w sentencji zaskarżonego orzeczenia.

Przede wszystkim Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie rozstrzygał w sprawie oznaczonej sygnaturą II SAB /Wa 141/07 a jej przedmiotem była bezczynność Prezydenta Miasta Płocka w przedmiocie żądania skarżącej z dnia [...] października 2007 r. udostępnienia informacji publicznej w postaci oświadczeń majątkowych za ostatnie cztery lata M. S. - Wydział Inwestycji Miejskich oraz T. C.-Wydział Zamówień Publicznych natomiast jak trafnie wskazano to w kasacji Sąd mimo , innego określenia przedmiotu rozpoznawanej sprawy w komparycji wyroku to w uzasadnieniu przedstawił stan innej sprawy i rozważania do niej się odnoszące lecz pozostające w całkowitej sprzeczności z wcześniej oznaczonym przedmiotem rozstrzyganej sprawy.

Zatem nie budzi wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego , że uzasadnienie zaskarżonego rozstrzygnięcia w tych okolicznościach przede wszystkim nie wskazuje na przesłanki oddalenia skargi dotyczącej bezczynności Prezydenta Miasta Płocka w zakresie udostępnienia informacji publicznej co do oświadczeń majątkowych M. S. i T. C. Nie wyjaśnienie w sposób precyzyjny motywów , którymi kierował się Sąd pierwszej instancji przyjmując brak bezczynności w opisanym zakresie , a to już stanowi niewątpliwie naruszenie w/w normy prawa procesowego.

Ponadto podkreślić należy , iż zgodnie z art. 134 § 1 cytowanej wyżej ustawy procesowej Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawa prawną . Brak związania zarzutami i wnioskami skargi oznacza , że sąd bada w pełnym zakresie zgodność z prawem ( art. 1 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych ) zaskarżonego aktu , czynności lub bezczynności organu administracji publicznej . Sąd może więc uwzględnić skargę z powodu innych uchybień niż te , które przytoczono w skardze , jak również stwierdzić nieważność decyzji mimo , że strona o to nie wnosiła . Jednakże nie będąc związany granicami skargi Sąd zawsze jest związany granicami sprawy ,w której skarga została wniesiona. Rozstrzyganie w granicach danej sprawy oznacza , że Sąd nie może uczynić przedmiotem oceny legalności innej sprawy administracyjnej , niż ta , w której wniesiono skargę i nie może swoimi ocenami prawnymi wkraczać w sprawie nową w stosunku do tej , która była albo powinna być przedmiotem postępowania przed organami administracji i wydawanych w nim aktów .

W rozpoznawanej sprawie przepis powyższej normy prawa procesowego został również naruszony , gdyż Sąd pierwszej instancji naruszył granice rozpoznawanej sprawy , którymi był przecież związany i przedmiotem rozpoznania w istocie uczynił inną sprawę administracyjną a to bezczynność Prezydenta Miasta Płocka o udostępnienie informacji publicznej w zakresie , wszystkich dokumentów protokołów , notatek służbowych i innych dot. " Zagospodarowania [...].... wraz z budowa [...] " w tym kopii notatek oraz informacji przekazanych prasie i mediom za okres od lipca 2006 r. do [...] października 2007 r. , zamiast bezczynności w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej w postaci oświadczeń majątkowych wymienionych wyżej osób .

Natomiast przepis art. 133 § 1 ustawy procesowej stanowi , że Sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy , chyba , że organ nie wykonał obowiązku o którym mowa w art. 54 § 2 . Przepis ten określa czas i podstawy wyrokowania i mając na uwadze przedstawione wyżej rozważania przyjąć należy , że wydając zaskarżony wyrok , Sąd nie orzekał na podstawie akt właściwej sprawy skoro , dokonał oceny bezczynności Prezydenta Miasta Płocka w innym przedmiocie ,niż wynika to z sentencji wyroku .

Jednocześnie za nieusprawiedliwione uznał Naczelny Sąd Administracyjny zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego art. 138 § 1 ustawy procesowej , który odnosi się do sentencji . Sentencję przyjmuje się po naradzie sędziowskiej , jeżeli wynik to uzasadnia . Przez pojęcie sentencji rozumie się dwie pierwsze części wyroku tj. komparycję oraz rozstrzygniecie sprawy . W komparycji określa się przedmiot zaskarżenia , który powinien być tak zindywidualizowany , aby nie było wątpliwości jakiego aktu lub czynności organu wyrok dotyczy . W tej sprawie w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego komparycja zaskarżonego wyroku zawiera właśnie takie zindywidualizowane określenie przedmiotu zaskarżenia mimo , że nie wskazuje , czyich oświadczeń majątkowych dotyczył wniosek z dnia [...] października 2007 r. , lecz okoliczność ta nie może stanowić przesłanki przyjęcia naruszenia tej normy prawa procesowego .

Podobnie jako nieusprawiedliwiony należy uznać zarzut naruszenia art. 106 §1 ustawy procesowej dotyczący przebiegu rozprawy , która po wywołaniu rozpoczyna się od złożenia sprawozdania sędziego , gdyż nie można uznać poglądu skarżącej , że w niniejszej sprawie rozprawa nie rozpoczęła się od zwięzłego przestawienia sprawy na podstawie akt sprawy. Przede wszystkim z protokołu rozprawy sporządzonym zgodnie z art. 101 § 1 pkt. 1 i 2 ustawy procesowej wynika , że sprawozdanie takie zostało złożone przez sędziego sprawozdawcę a skoro fakt ten nie został skutecznie podważony to nie można uznać powołanego wyżej zarzutu za usprawiedliwiony w okolicznościach rozpoznawanej sprawy. Protokół z rozprawy odzwierciedla zatem przebieg postępowania a z niego wynika , że takie sprawozdanie zostało złożone.

Mając powyższe rozważania na uwadze należno wniesiona skargę kasacyjną uwzględnić wobec naruszenia wskazanych wyżej przepisów ustawy procesowej . Jednocześnie z uwagi na wykroczenie poza granice rozpoznawanej sprawy i przedstawienie rozważań dotyczących przecież innej sprawy , niż ta określona w sentencji zaskarżonego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny uznał , iż w takiej sytuacji nie można skutecznie odnieść się do zarzut naruszenia prawa materialnego art. 4 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112 z 2001 r. poz. 1198 ze zm.) , poprzez błędną jego wykładnię.

Dlatego też mając powyższe rozważania na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 §1 i art. 203 pkt. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 , poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji .