Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Felicja Kajut (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Paweł Mierzejewski, Sędzia NSA Anna Orłowska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Kinga Czernis, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 marca 2017 r. sprawy ze skargi J. B. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia 1 września 2016 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zwrotu wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór nad pojazdem oddala skargę.

Pismem z dnia 14 czerwca 2013 r. J. B. (dalej zwany: "stroną", "skarżącym") wystąpił o zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór samochodu marki Toyota Corolla o nr rej. [...] za okres od dnia 1.01.2009 r. do dnia 21.08.2009 r. w kwocie 4.660 zł, usuniętego w trybie art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym i odholowanego na parking strzeżony prowadzony przez stronę. Do wniosku załączona została kopia dyspozycji usunięcia tego pojazdu z dnia 17 grudnia 2006 r. oraz kopia wyroku I OSK 1910/11 Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2013 r., który orzekł, że właściwym do rozpoznania wniosku o zwrot kosztów jest starosta.

Z informacji uzyskanych od strony wynika, że przedmiotowy pojazd został usunięty z drogi dnia 5 listopada 2006 r. i na podstawie zezwolenia z dnia 29 listopada 2006 r. odebrany z parkingu. Ponownie został usunięty dnia 17 grudnia 2006 r. Strona podała również, że nie posiada postanowienia Prokuratora Rejonowego w S., dotyczącego zabezpieczenia pojazdu. Załączyła natomiast kopię protokołu zajęcia pojazdu przez komornika sądowego. Z protokołu tego wynika, że właścicielem pojazdu jest P. P.

Następnie J. B. rozszerzył swój wniosek o kwotę 24.025 zł za dozór pojazdu w okresie od dnia 22.08.2009 r. do dnia 28.06.2012 r.

W piśmie z dnia 21 listopada 2013 r. strona wyjaśniła, że pojazd nie znajduje się na parkingu przy ul. [...] w S. Ponadto poinformowała, że nie otrzymała wynagrodzenia za dozór pojazdu od żadnych podmiotów.

W oparciu o zebrany materiał dowodowy Prezydent Miasta decyzją z dnia 8 lipca 2014 r. umorzył postępowanie w przedmiotowej sprawie, jednak decyzja ta została uchylona przez organ odwoławczy rozstrzygnięciem z dnia 29 stycznia 2015 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że przedmiotowa sprawa powinna zostać rozstrzygnięta w drodze zaskarżalnego postanowienia. Zdaniem organu odwoławczego Prezydent Miasta powinien ustalić czy pojazd został odholowany na wyznaczony parking strzeżony, w jakim trybie pojazd został zaparkowany w okresie od 1.01.2009 r. do 29.04.2009 r. oraz w jakim okresie był zaparkowany na parkingu strony.

Po ponownym przeanalizowaniu całości materiałów zebranych w sprawie Prezydent Miasta w dniu 30 marca 2015 r. wydał postanowienie odmawiające wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiotowej sprawie. Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia 27 listopada 2015 r. uchyliło postanowienie organu pierwszej instancji.

Rozstrzygnięciem zatytułowanym "decyzja" z dnia 9 marca 2016 r. nr [...] Prezydent Miasta, działając na podstawie art. 104 i art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U. z 2016 r. poz. 23) – dalej zwanej: "k.p.a.", umorzył postępowanie wszczęte wnioskiem J. B. z dnia 14 czerwca 2013 r. w sprawie zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór samochodu marki Toyota Corolla o nr rej. [...] za okres od dnia 1.01.2009 r. do dnia 21.08.2009 r. w kwocie 4.660 zł oraz za okres od dnia 22.08.2009 r. do dnia 28.06.2012 r. w kwocie 24.025 zł, usuniętego i odholowanego na parking strzeżony prowadzony przez wnioskodawcę.

Organ przedstawił przebieg postępowania w sprawie. W dalszej kolejności organ zwrócił uwagę, że pismem z dnia 22 listopada 2007 r. kierowanym do Komendy Miejskiej Policji w S. Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. stwierdził, że nie jest spełniony warunek niezbędny do wszczęcia postępowania likwidacyjnego w trybie art. 130a ustawy - Prawo o ruchu drogowym ponieważ: "samochód Toyota Corolla nr rej. [...] nie został usunięty w trybie określonym w art. 130a ust. 1-3 ustawy Prawo o ruchu drogowym". Ponadto w dniu 30 marca 2012 r. Sąd Rejonowy w S. II Wydział Karny [...] po rozpoznaniu, na wniosek strony o przyznanie kosztów dozoru i przechowywania pojazdu za okres od dnia 1.01.2009 r. do dnia 31.05.2011 r. w kwocie 19.625,00 zł, postanowił wniosku nie uwzględnić i odmówić stronie przyznania wynagrodzenia tytułem kosztów przechowywania pojazdu marki Toyota Corolla nr rej. [...] za okres od dnia 1.01.2009 r. do dnia 31.05.2011 r.

W związku z powyższymi faktami i ww. postanowieniem Sądu Rejonowego w S. II Wydział Karny organ ustalił, że przedmiotowy pojazd usunięty na parking strony, w okresie objętym wnioskiem nie był dozorowany w związku z art. 130a ustawy - Prawo o ruchu drogowym. W okolicznościach sprawy zasadne było zastosowanie art. 105 k.p.a.

Po rozpatrzeniu odwołania strony Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia 1 września 2016 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 105 § 1 k.p.a. oraz art. 17 § 1, art. 18 i art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599 ze zm.), utrzymało w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

Organ odwoławczy wskazał, że sprawy wszczęte wnioskiem o zwrot wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór są sprawami z zakresu postępowania egzekucyjnego uregulowanymi w przepisach ustawy z dnia 17 czerwca 1966 o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - zwanej dalej: "u.p.e.a." oraz rozporządzeniach wykonawczych do tej ustawy.

Zgodnie z art. 102 § 2 u.p.e.a. organ egzekucyjny przyzna, na żądanie dozorcy, zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór, chyba że dozorcą jest jedna z osób wymienionych w art. 101 § 1. Przepis ten przewiduje zatem możliwość przyznania dozorcy zwrotu wydatków, jakie poniósł w związku z wykonywaniem dozoru, a także wynagrodzenia za wykonywanie dozoru.

Organ odwoławczy uznał, że Prezydent Miasta w ponownie przeprowadzonym postępowaniu prawidłowo ustalił, iż pojazd marki o nr rej. [...] nie został usunięty w trybie administracyjnym, tj. w związku z zastosowaniem art. 130a ust. 1-3 ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Potwierdzeniem zasadności tego stanowiska jest m.in. postanowienie Sądu Rejonowego w S. z dnia 30 marca 2012 r. [...] z którego w sposób bezsprzeczny wynika, że pojazd w dniu 17 grudnia 2006 r. został umieszczony na parkingu wnioskodawcy w trybie art. 295 k.p.k., a więc w trybie tymczasowego zajęcia. Strona przedłożyła wprawdzie kserokopię dyspozycji usunięcia pojazdu z dnia 17 grudnia 2006 r., co mogłoby wskazywać, że pojazd ten został usunięty w trybie administracyjnym - na podstawie art. 130a ustawy - Prawo o ruchu drogowym, jednakże wspomniane postanowienie Sądu Rejonowego w S. podważa wiarygodność tej kserokopii dyspozycji usunięcia pojazdu oraz prawidłowość jej ewentualnego wydania. Ponowne zajęcie tego pojazdu w dniu 16 grudnia 2008 r. również nie miało miejsca w trybie postępowania administracyjnego.

Regulacja prawna problematyki usuwania pojazdów z drogi i dalszego postępowania z tymi pojazdami wskazuje, że jest to zadanie publiczne o charakterze administracyjnoprawnym, wykonywane przez organy administracji publicznej, w części także przy pomocy (z udziałem) podmiotów spoza administracji publicznej, którymi są właśnie jednostki wyznaczone do usunięcia pojazdów z drogi lub prowadzenia parkingów dla takich pojazdów. Jeśli więc zadanie z zakresu administracji publicznej jest wykonywane przez jednostki wyznaczone przez organy administracji publicznej, to łączy te jednostki z organami administracji publicznej stosunek prawny o charakterze administracyjnym (por. uchwała SN z dnia 19 czerwca 2007 r. sygn. akt III CZP 47/07, postanowienie SN z dnia 11 lutego 2009 r. sygn. akt V CSK 332/08, Lex nr 515452). Jeżeli zatem wskazany pojazd nie został usunięty na podstawie art. 130a ust. 1-3 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, to postępowanie administracyjne (egzekucyjne) prowadzone na podstawie art. 102 u.p.e.a. nie może stanowić podstawy do rozpatrzenia wniosku strony.

Na zakończenie organ odwoławczy podniósł, że Prezydent Miasta wydał rozstrzygnięcie w nieprawidłowej formie, gdyż zgodnie z art. 17 § 1 u.p.e.a. należało wydać rozstrzygnięcie w formie postanowienia, a nie decyzji. Uchybienie to nie miało jednak wpływu na prawidłowość rozstrzygnięcia o umorzeniu postępowania.

J. B. zaskarżył opisane wyżej postanowienie organu odwoławczego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wnosząc o jego uchylenie, jak również uchylenie "decyzji" organu pierwszej instancji. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania oraz przeprowadzenie dowodu z oryginału dokumentu w postaci dyspozycji Komendy Miejskiej Policji w S. z dnia 17 grudnia 2006 r. nr [...] usunięcia pojazdu marki Toyota Corolla o nr rej. [...], na okoliczność, że pojazd został usunięty w trybie administracyjnym, tj. na postawie art. 130a ustawy - Prawo o ruchu drogowym w zw. z art. 102 § 2 u.p.e.a.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił:

1. naruszenie art. 6, art. 7, art. 8, art. 9, art. 77 § 1, art 104 i art. 105 § 1 k.p.a. przez bezpodstawne przyjęcie, że pojazd nie był usunięty i dozorowany w trybie art. 130a ustawy - Prawo o ruchu drogowym w zw. z art. 102 § 2 u.p.e.a., co było skutkiem pominięcia złożonego do akt dowodu w postaci dyspozycji Komendy Miejskiej Policji w S. z dnia 17 grudnia 2006 r. nr [...], w której wskazano, jako przyczynę usunięcia - nietrzeźwy kierujący i brak polisy OC,

* poprzez zaniechanie zwrócenia się do Komendy Miejskiej Policji w S. o nadesłanie oryginału dyspozycji z dnia 17.12.2006 r.,

* poprzez pominięcie pełnej treści postanowienia Sądu Rejonowego w S. II Wydział Karny z dnia 30 marca 2012 r. [...]

2. naruszenie art. 6, art. 7, art. 8, art. 9, art. 77 § 1, art. 104 i art. 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 130a ustawy - Prawa o ruchu drogowym w zw. z art. 102 § 2 u.p.e.a. w zw. z art. 12 ust. 2 w zw. z art. 11 ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych ustaw, oraz art. 295 k.p.k. poprzez bezpodstawne utrzymanie w mocy decyzji (postanowienia) Prezydenta Miasta z dnia 9 marca 2016 r., w sytuacji gdy brak było podstaw do umorzenia postępowania, zaś pojazd był przechowywany przez skarżącego w trybie art. 130a ustawy – Prawo o ruchu drogowym w okresie wskazanym we wniosku, jak też poprzez niezasadne przyjęcie, iż pojazd został umieszczona na parkingu skarżącego w trybie art. 295 k.p.k.;

3. naruszenie art. 76 § 1 k.p.k. ( prawidłowo powinno być k.p.a. – dopisek Sądu) poprzez kwestionowanie wiarygodności dowodu w postaci dyspozycji usunięcia pojazdu, który jest dokumentem urzędowym;

4. pominięcie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze swoich wskazań prawnych zawartych w decyzji z dnia 29 stycznia 2015 r. [...] oraz wskazań prawnych Naczelnego Sądu Administracyjnego zawartych w wyroku z dnia 11 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 1910/11, który po rozpoznaniu sprawy w przedmiocie przyznania skarżącemu zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór samochodu Toyota Corolla nr rej. [...] za okres od dnia 1.01.2009 r. do dnia 21.08.2009 r. w kwocie 4.660,00 zł, orzekł, iż właściwym do rozpoznania niniejszego wniosku dotyczącego tego pojazdu i za ten właśnie okres, jest starosta.

W uzasadnieniu wskazał, że organ odwoławczy nie wyjaśnił dlaczego kwestionuje wiarygodność dyspozycji usunięcia pojazdu, a nie kwestionuje wiarygodności postanowienia Sądu Rejonowego w S., na które się powołuje.

Organ odwoławczy nie zauważył również, że tzw. tymczasowe zajęcie dokonane w trybie art. 295 k.p.k. upadło, gdyż nie wydano postanowienia o zabezpieczeniu. To tymczasowe zabezpieczenie dokonywane jest przez Policje w trybie art. 295 k.p.k. Zgodnie z art. 295 § 4 k.p.k. tymczasowe zajęcia upada, jeżeli prokurator nie wydał postanowienia o zatwierdzeniu zajęcia lub nie wydano postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym. Takiego postanowienia nie wydano.

Sam organ pierwszej instancji przyznał w decyzji z dnia 9 marca 2016 r., że pierwsze odholowanie nastąpiło w trybie ówcześnie obowiązującej ustawy - Prawo o ruchu drogowym - nietrzeźwy kierujący brak polisy OC. Co do zajęcia dokonanego przez komornika w 2008 r., to zauważył, że od 18 maja 2007 r. pojazd był już własnością ex lege Skarbu Państwa i znajdował się już w dozorze skarżącego. Nadto organy orzekające pominęły treść postanowienia Prokuratury Rejonowej w S. z dnia 5 lipca 2011 r. sygn. akt [...], w którym wskazano, że komornik dokonał zajęcia na parkingu J. B., tj. dokonał zajęcia pojazdu w miejscu przechowywania pojazdu. Wprowadzono go tam w następstwie tzw. dyspozycji KMP S. z dnia 17 grudnia 2006 r. nr [...] usunięcia pojazdu. Skoro Skarb Państwa był właścicielem pojazdu wcześniej to Skarb Państwa, jako właściciel, ponosi koszty dozoru pojazdu, który skarżący dozorował. Pojazd usunięty na podstawie dyspozycji nr [...] nie został odebrany w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia. W dniu 7 maja 2007 r., zgodnie z wówczas obowiązującym prawem, skarżący zawiadomił Urząd Skarbowy w S. oraz KMP w S. o nieodebraniu pojazdu przez osobę uprawnioną.

Zgodnie z uchwałą NSA w Warszawie z dnia 29 listopada 2010 r. sygn. akt I OPS 1/10 wynagrodzenie przysługuje za cały okres wykonywania dozoru.

Skarżący domaga się wynagrodzenia i zwrotu kosztów za dozór tylko za okres, gdy pojazd był w jego dozorze, i znajdował się na jego parkingu (przez niego dzierżawionym), tj. za okres od 1.01.01.2009 r. do 21.08.2009 r. w kwocie 4.660 zł i za okres od 22.08.2009 r. do 28.06.2012 r. w kwocie 24.025 zł.

Co ważne, art. 130a ustawy – Prawo o ruchy drogowym, ani żaden inny przepis, nie uzależnia przyznania zwrotu wydatków i wynagrodzenia za dozór nad pojazdem od tego, gdzie się pojazd ten obecnie znajduje i czy istnieje, lub co zrobił z nim organ pierwszej instancji.

W sprawie były składane oświadczenia i wnioski dowodowe na okoliczność okresu sprawowania dozoru i jego kosztów, tj. pisemne oświadczenia świadków i strony, pismo skarżącego z dnia 5 maja 2015 r. z wnioskami dowodowymi o przesłuchanie świadków, pismo z dnia 15 kwietnia 2015 r. "A" sp. z o.o.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Na rozprawie w dniu 30 marca 2017 r. Sąd postanowił dopuścić dowód z akt sprawy karnej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w S. II Wydział Karny pod sygn. akt [...] – Protokołu tymczasowego zajęcia mienia ruchomego z dnia 17 grudnia 2006 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2016r., poz. 1066) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zgodnie zaś z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), dalej zwanej "p.p.s.a.", Sąd rozstrzygając sprawę w granicach danej sprawy nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W tak określonym zakresie kognicji Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Wniosek skarżącego zmierza do poniesienia przez Gminę Miasta kosztów w postaci zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór samochodu osobowego marki Toyota Corolla o nr rej. [...] za okres od 1.01.01.2009 r. do 21.08.2009 r. w kwocie 4.660 zł i za okres od 22.08.2009 r. do 28.06.2012 r. w kwocie 24.025 zł. Przedmiotowy pojazd został usunięty z drogi w S. w dniu 17 grudnia 2006r. i umieszczony na parkingu położonym w S. przy ul. [...] ( obecnie ul. [...]).

Jak wynika z akt sprawy w dniu 7 listopada 2012 r. w S. doszło do zatrzymania przedmiotowego pojazdu przez funkcjonariuszy Policji, którzy stwierdzili, że kierujący nim mężczyzna P. P. prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości, w związku z tym dokonano tymczasowego zajęcia mienia ruchomego w trybie art. 295 k.p.k. obejmującego m.in. przedmiotowy pojazdu, po czym w dniu 14 listopada 2006r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w S. wydał postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym poprzez zajęcie przedmiotowego samochodu.

Następnie w dniu 17 grudnia 2006 r. przedmiotowy pojazd został ponownie zatrzymany w S. na drodze publicznej przez funkcjonariuszy Policji, którzy stwierdzili, że kierujący nim mężczyzna prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości, w związku z tym dokonano ponownie tymczasowego zajęcia mienia ruchomego w trybie art. 295 k.p.k. obejmującego m.in. przedmiotowy pojazd ( vide: Protokół tymczasowego zajęcia mienia ruchomego z dnia 17 grudnia 2006 r., k. 43-46 akt sądowych). W tym samym dniu funkcjonariusz Policji wydał dyspozycję usunięcia ww. pojazdu na parking w S. przy ul. [...], na co powoływał się skarżący we wniosku, jak również w skardze wywodząc, że samochód został usunięty w trybie administracyjnym tj. na podstawie art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz. U. z 2005r., Nr 108 ze zm.). Dokonane w trybie art. 295 § 1 k.p.a. zajęcie pojazdu upadło po upływie 7 dni nie zostało bowiem wydane postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym ( art. 295 § 4 k.p.k.). Samochód cały czas znajdował się na ww. parkingu

W dniu 16 grudnia 2008 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym G. dokonał zajęcia przedmiotowego pojazdu na podstawie ww. postanowienia prokuratora z dnia 14 listopada 2006r. Z protokołu zajęcia ruchomości wynika, że samochód został oddany pod dozór skarżącego. Postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym zostało uchylone postanowieniem z dnia 28 stycznia 2011 r., o czym skarżący został poinformowany przez Sąd Rejonowy II Wydział Karny pismem z dnia 25 września 2012r. ( sygn.. akt [...]). W piśmie stwierdzono, że pojazd powinien zostać wydany właścicielowi – P. P.

W dniu 24 września 2012 r. została wydana w trybie art. 50a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( tj. Dz. U. z 2005r., Nr 108 ze zm.) dyspozycja usunięcia przedmiotowego pojazdu z ulicy w S. W zarządzeniu nr [...] Prezydenta Miasta z dnia 18 kwietnia 2013 r. stwierdzono, że Gmina Miasta S. przejęła na własność przedmiotowy pojazd, bowiem pojazd usunięty z drogo publicznej w ww. trybie nie został odebrany przez właściciela w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia.

Odnosząc się do meritum sprawy wskazać zatem należy, że z akt sprawy w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że własność przedmiotowego pojazdu nie przeszła na powiat w związku z usunięciem pojazdu z drogi w trybie art. 130a ust. 1 ustawy. Nie doszło bowiem do wydania przez sąd orzeczenia o przepadku przedmiotowego pojazdu na rzecz powiatu. Nadto, wbrew prezentowanemu w skardze stanowisku, nie można twierdzić, że własność pojazdu przeszła z dniem 18 maja 2007r. na własność Skarbu Państwa. W aktach sprawy brak jest decyzji naczelnika właściwego miejscowo urzędu skarbowego o przejęciu pojazdu na rzecz Skarbu Państwa ( vide: § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 2 sierpnia 2002 r. w sprawie usuwania pojazdów Dz. U. Nr 134, poz. 1133 z późn. zm.). Zważyć w tym miejscu należy na stan prawny wynikający z wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010 r. Nr 152, poz. 1018). W ustawie tej w art. 10-12 wprowadzono regulacje dotyczące pojazdów usuniętych z drogi przed 4 września 2010 r., nieodebranych przez właścicieli i co do których nie została zakończona procedura zmierzająca do ich przepadku - w takich sytuacjach przepadek orzeka się na rzecz powiatu. Art. 12 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że w przypadkach, w których termin określony w art. 130a ust. 10 ustawy zmienionej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, upłynął przed dniem wejścia w życie ustawy i nie zostało wszczęte postępowanie w sprawie przejęcia własności na rzecz Skarbu Państwa przepis art. 11 stosuje się odpowiednio. Ten przepis z kolei przewiduje obligatoryjne wystąpienie przez starostę z wnioskiem o orzeczenie przepadku pojazdu na rzecz powiatu.

Idąc dalej należy stwierdzić, że na mocy art. 50a ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", własność przedmiotowego pojazdu przeszła z mocy prawa na Gminę Miasta w związku z wydaną w dniu 24 września 2012 r. dyspozycją usunięcia pojazdu. Art. 50a. ust. 2 ustawy stanowi, że pojazd usunięty w trybie określonym w ust. 1, nieodebrany na wezwanie gminy przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia, uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na własność gminy z mocy ustawy.

Powyższa okoliczność ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy zważywszy na treść regulacji wynikającej z art. 130a ustawy

Zgodnie z art. 130a ust. 10 ustawy starosta w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach o których mowa w art. 130a ust. 1 i ust. 2, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia. Przepis ten stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy w terminie 4 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu nie został ustalony jego właściciel lub osoba uprawniona do jego odbioru, pomimo dołożenia należytej staranności w jej poszukiwaniu, o czym stanowi ust. d przytoczonego artykułu. W przedmiotowej sprawie, jak wynika z akt, przedmiotowy pojazd pomimo powiadomienia nie został odebrany przez właściciela lub inną uprawnioną osobę.

W myśl art. 130a ust. 10f do wykonania orzeczenia sądu o przepadku pojazdu zobowiązany jest starosta, a jego wykonanie następuje w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, z uwzględnieniem przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym, natomiast ust. 10h wskazuje, że koszty związane z usuwaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, z zastrzeżeniem ustępu 10 d i 10i, a decyzję taką wydaje starosta. Należy przy tym podkreślić, że w przepisie ust. 10f poprzez określenie "po zakończeniu postępowania" rozumie się zakończenie postępowania sądowego w przedmiocie stwierdzenia przepadku pojazdu na rzecz powiatu.

W przypadku odbioru pojazdu przez właściciela, pojazd wydaje się po uiszczeniu przez właściciela opłaty ustalonej przez dozorującego w oparciu o uchwałę Rady Powiatu. Koszty te, w przypadku nieodebrania pojazdu z parkingu przez właściciela bądź osobę uprawnioną w ustawowym terminie, ponoszone są przez powiat w oparciu o art. 102 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i obejmują jedynie rzeczywiste konieczne wydatki poniesione przez dozorcę związane ze sprawowaniem dozoru nad pojazdem. Przy tym postępowanie w przedmiocie ustalenia kosztów dozoru może być wszczęte dopiero po zakończeniu postępowania w przedmiocie orzeczenia przepadku pojazdu na rzecz powiatu, bowiem zgodnie z art. 130a ust. 10f do wykonania orzeczenia sądu o przepadku pojazdu zobowiązany jest starosta, a jego wykonanie następuje właśnie w oparciu o przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Przepis ten stanowi zatem nie tylko materialnoprawne przesłanki dla orzekania w kwestii ponoszenia kosztów, ale określa jednocześnie wprost tryb postępowania w tymże zakresie.

Odnosząc przytoczone przepisy prawa do sytuacji zaistniałej w przypadku przedmiotowego pojazdu, należy w pierwszej kolejności stwierdzić, że prawidłowe jest stanowisko obu orzekających w sprawie organów, że pojazd nie został w dniu 17 grudnia 2006 r. usunięty z drogi publicznej na podstawie art. 130a ust. 1 -3 ustawy, lecz w trybie tymczasowego zajęcia ( art. 295 § 1 k.p.k.), nie był zatem dozorowany w związku z usunięciem z drogi w trybie art. 130a ustawy. Nie ma przy tym znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy fakt, że tymczasowe zajęcie dokonane w trybie art. 295 § 1 k.p.k. upadło, co akcentowano w uzasadnieniu skargi, jak również, że w tym samym dniu wydano dyspozycję usunięcia pojazdu i umieszczenia go na parkingu.

Nadto, co istotne w sprawie, skuteczne domaganie się wypłaty wynagrodzenia za dozór oraz koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru możliwe jest tylko wtedy, gdy własność przechowywanego pojazdu przeszła na rzecz powiatu ( zob. prawomocny wyrok WSA w Gdańsku z dnia 15 stycznia 2015 r., sygn.. akt III SA/Gd 935/14, LEX nr 1668352).

W niniejszej sprawie, jak wskazano powyżej, sąd nie orzekł o przepadku pojazdu na rzecz powiatu. Tym samym, przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie znajdują zastosowania w przedmiotowym przypadku, ponieważ zgodnie z § 3 pkt 1 lit.a przepisy działu II rozdziału 6 tejże ustawy dotyczące przechowywania, oszacowania i sprzedaży ruchomości, stosuje się w stosunku do ruchomości, które stały się własnością powiatu na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu o przepadku.

W takim stanie sprawy organy prawidłowo przyjęły, że wszczęte wnioskiem skarżącego postępowanie należało, na podstawie art. 105 § 1 k.p.a., umorzyć jako bezprzedmiotowe.

Z uwagi na powyższe podnoszone w skardze zarzuty naruszenia przepisów k.p.a. i ustawy o postepowaniu egzekucyjnym w administracji w związku z art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym nie mogły zostać przez Sąd uwzględnione.

Odnośnie naruszenie art. 76 § 1 k.p.a. poprzez kwestionowanie wiarygodności dowodu w postaci dyspozycji usunięcia pojazdu, który jest dokumentem urzędowym, Sąd stwierdza, że nie podziela stanowiska organu odwoławczego w powyższej kwestii. Brak jest podstaw by podważać wiarygodność ww. kserokopii, co istotne również w cytowanym przez Kolegium uzasadnieniu postanowienia Sądu Rejonowego w S. z dnia 30 marca 2012 r. Sąd wprost odnosi się faktu wydania tej dyspozycji. Uchybienie to nie ma jednak wpływu na ocenę merytoryczną zaskarżonych orzeczeń i nie może stanowić podstawy dla ich uchylenia. Art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. zezwala na uchylenie zaskarżonego orzeczenia z powodu naruszenia przepisów postępowania jedynie w sytuacji, gdy naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Tego rodzaju naruszeń Sąd nie stwierdził.

W końcu Sąd nie podziela zarzutu, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze pominęło swoje wskazania prawne zawarte we wcześniej wydanych orzeczeniach oraz wskazania prawne Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte w wyroku z dnia 11 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 1910/11.

Zgodnie z art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że przedmiotem rozpatrzenia w ww. wyroku NSA była kwestia właściwości organu do rozpoznania żądania zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru nad pojazdem oraz wynagrodzeniem za dozór. Sąd ten stwierdził, że w przypadku wniosku skarżącego organem właściwym do jego rozpatrzenia jest Prezydent Miasta, nie zaś Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w G. Odnosząc się do powyższego należy stwierdzić, że Prezydent Miasta orzekając w niniejszej sprawie nie kwestionował swojej właściwości do rozpoznania wniosku strony. Nie można tym samym zarzucić organom, że naruszyły art. 153 p.p.s.a.

Następnie, nie można zarzucić Kolegium, że pominęło swoje wcześniejsze wskazania prawne. Kodeks postępowania administracyjnego nie zawiera przepisu stanowiącego odpowiednik art. 153 p.p.s.a. Tak więc organ pierwszej instancji, któremu przekazano sprawę do ponownego rozpoznania nie jest związany oceną prawną organu odwoławczego. Również organ odwoławczy rozpoznający odwołanie od decyzji (zażalenie na postanowienie) wydanej w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy przez organ pierwszej instancji, nie jest związany swym poglądem prawnym wyrażonym we wcześniejszej decyzji wydanej w oparciu o przepis art. 138 § 2 k.p.a. (por. wyrok NSA z dnia 25 września 2012 r., sygn. akt II OSK 930/11, LEX nr 1252237).

Na koniec Sąd stwierdza, że podziela stanowisko organu odwoławczego, iż wydanie przez organ pierwszej instancji rozstrzygnięcia w formie decyzji, nie zaś postanowienia, nie stanowi naruszenia przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 30 listopada 2001 r., sygn. akt IV SA 2201/99: " Ugruntowane jest w orzecznictwie stanowisko, zgodnie z którym wydanie aktu administracyjnego w indywidualnej sprawie w niewłaściwej formie, nie ma wpływu na jego legalność, jeśli spełnia on inne wymagania przewidziane prawem." ( podobnie vide wyrok NSA z dnia 25 lutego 2010 r., sygn. akt II OSK 429/09). Orzeczenie organu pierwszej instancji błędnie wydane w formie decyzji zamiast postanowienia jest zgodne z art. 105 § 1 k.p.a. w związku z art. 17 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przez organ administracyjny przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). W rozpoznawanej sprawie tego rodzaju wady i uchybienia nie wystąpiły, wobec czego skarga nie mogła być uwzględniona.

Mając powyższe na względzie, Sąd na mocy art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.