Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Robert Sawuła, Sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.), Sędzia WSA (del.) Marcin Kamiński, Protokolant starszy asystent sędziego Rafał Jankowski, po rozpoznaniu w dniu 4 września 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W.W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 sierpnia 2017 r. sygn. akt VII SA/Wa 2345/16 w sprawie ze skargi W. W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2017r., sygn. akt VII SA/Wa 2345/16, oddalił skargę W. W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

Powyższy wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] sierpnia 2016r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołań W. W., B. i J. G. oraz M. G. od decyzji Prezydenta [...] z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej inwestorowi L. K. pozwolenia na budowę dwóch budynków mieszkalnych, wielorodzinnych z garażem podziemnym oraz zbiornikami na wodę opadową na dz. ew. nr [...] i [...] z obr. [...] przy ul. [...] w [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu powyższej decyzji organ podał, że wraz z wnioskiem o pozwolenie na budowę z dnia [...] lutego 2016 r. inwestor L. K. przedłożył prawidłowo wypełnione oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane dla działek objętych inwestycją. Analiza materiału dowodowego wykazała, iż projektowane przedsięwzięcie objęte wnioskiem o pozwolenie na budowę, a zatwierdzone zaskarżoną decyzją, jest zgodne z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu cmentarza przy ulicy [...] - część I, przyjętego uchwałą nr [...] Rady [...] z dnia [...] listopada 2013 r. Organ stwierdził, iż projekt budowlany jest kompletny i został sporządzony przez osoby posiadające odpowiednie uprawnienia budowlane. Do projektu budowlanego dołączono oświadczenia projektantów, potwierdzające, iż projekt budowlany został sporządzony zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz z zasadami wiedzy technicznej, informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz warunki ochrony przeciwpożarowej. Po dokonanej analizie dokumentacji projektowej organ uznał, że spełnia ona wymogi prawa określone art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 290 ze zm.). Zatem, stosownie do art. 35 ust. 2 pkt 4 tej ustawy, właściwy organ nie mógł odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Odnosząc się natomiast do zarzutów odwołań Wojewoda [...] stwierdził, że nie znajdują one potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Za bezpodstawny organ uznał zarzut naruszenia art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego w zw. z § 19 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 3 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu cmentarza przy ulicy [...] - cześć I, poprzez realizację jednego budynku mieszkalnego wielorodzinnego z 16 mieszkaniami, a nie dwóch budynków wolnostojących (zawierających po 8 mieszkań). Wskazał, że działka, na której projektowana jest inwestycja znajduje się zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu cmentarza przy ulicy [...] - cześć I na terenie oznaczonym w planie symbolem B1.MN (MW-w), przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z dopuszczeniem zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej - wille miejskie - w rozumieniu § 2 pkt 35 planu. Nadto, powołując się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2009 r. w sprawie II OSK 1601/08, organ stwierdził, że posiadanie przez budynki w zabudowie szeregowej wspólnego fundamentu nie stanowi przeszkody aby uznać, że każdy budynek danego obiektu spełnia warunek samodzielności konstrukcyjnej mimo, że ściany działowe między poszczególnymi budynkami posadowione zostały na wspólnym fundamencie. Analiza projektu budowlanego wykazała, iż projektuje się dwie wille miejskie, tj. dwa wielorodzinne domy wolnostojące (posiadające po 8 mieszkań i po 1 klatce schodowej), na wydzielonych działkach budowlanych tj. dz. nr ew. [...] i [...] w [...]. Projektowane budynki są budynkami wolno stojącymi, nie przylegają do siebie ścianami, ich części nadziemne znajdują się od siebie w odległości 8,08 m, posiadają odrębne wejścia nie stwierdzono problemów komunikacyjnych wokół budynków. Fakt posiadania przez budynki wspólnego garażu podziemnego nie może w ocenie organu odwoławczego stanowić o tym, że mamy do czynienia z jednym budynkiem. Budynki są konstrukcyjnie niezależne, mają oddzielne ściany i dach.

W skardze na powyższą decyzję W. W. zarzucił naruszenie: art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane poprzez przyjęcie, że inwestycja polegająca na budowie dwóch budynków mieszkalnych, wielorodzinnych z garażem podziemnym oraz zbiornikami na wodę opadową na działkach zlokalizowanych przy ul. [...] w [...], nr ew. [...] i [...], obr. [...] jest zgodna z § 4 ust. 3 pkt 35 uchwały Rady [...] nr [...] z dnia [...] listopada 2013 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu cmentarza przy ulicy [...] - część I w sytuacji, gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego w postępowaniu przed organem I i II instancji wynika, iż inwestycja ta jest niezgodna z ww. planem; art. 35 ust. 2 pkt 3 ustawy Prawo budowlane w zw. z § 60 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki ich usytuowanie z dnia 12 kwietnia 2002 r. poprzez przyjęcie, że projekt budowlany budowy dwóch budynków mieszkalnych, wielorodzinnych z garażem podziemnym oraz zbiornikami na wodę opadową na działkach zlokalizowanych przy ul. [...] w [...], nr ew. [...] i [...], obr. [...] jest kompletny i posiada wymagane przez prawo opinie, uzgodnienia, pozwolenia i sprawdzenia, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego jednoznaczne wynika, iż projekt ten nie spełnia ww. kryteriów; art. 107 § 1 i 3 k.p.a. poprzez nie zawarcie przez organ II instancji w uzasadnieniu zaskarżanej decyzji podstawy faktycznej i prawnej, w oparciu o które, w ocenie organu II instancji, posiadanie przez dwa budynki części wspólnej - garażu podziemnego nie może stanowić o tym, iż jest to jeden budynek.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w uzasadnieniu przywołanego na wstępie wyroku stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd podzielił stanowisko organu przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, zarówno w zakresie ustalonego stanu faktycznego jak również zastosowanych przepisów prawa. Słusznie, zdaniem Sądu, Wojewoda [...] uznał, po analizie akt sprawy, iż inwestor spełnił wszystkie obowiązki nałożone przepisami art. 32 ust. 4 i art. 33 ust. 2 ustawy Prawo budowlane, a przedłożona do zatwierdzenia dokumentacja projektowa spełnia wymogi art. 35 ust. 1 tej ustawy. Z akt sprawy wynika, że projekt zagospodarowania terenu inwestycji jest zgodny z przepisami, w tym z przepisami techniczno-budowlanymi, projekt budowlany jest kompletny i zawiera m.in. decyzję Prezydenta [...] z dnia [...] listopada 2015 r. w przedmiocie trwałego wyłączenia z produkcji rolniczej gruntów na terenie inwestycji, opinię geotechniczną, opinie rzeczoznawców do spraw do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych oraz do spraw higienicznych i zdrowotnych, opinię Wydziału Ochrony Środowiska z dnia 28 października 2014 r., decyzję Prezydenta [...] z dnia [...] maja 2015 r. o pozwoleniu na budowę zjazdu z ulicy [...], projekt budowlany został wykonany i sprawdzony przez osoby posiadające wymagane uprawnienia budowlane i legitymujące się aktualnymi na dzień opracowania projektu - zaświadczeniami, o którym mowa w art. 12 ust. 7 ustawy Prawo budowlane. Organ słusznie też uznał, że projektowane przedsięwzięcie jest zgodne z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu cmentarza przy ul. [...] – część I, przyjętego uchwałą Rady [...] nr [...] z dnia [...] listopada 2013 r. Działka, na której znajduje się projektowana inwestycja, zgodnie z ustaleniami planu, usytuowana jest na terenie oznaczonym w planie symbolem B1.MN (MW-w), przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z dopuszczeniem zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej - wille miejskie. Przez wille miejskie, zgodnie z § 2 pkt 35 planu, należy rozumieć wolnostojący, wielorodzinny dom mieszkalny, z jedną klatką schodową, o nie mniej niż 4 i nie więcej niż 8 mieszkaniach, zlokalizowany na wydzielonej działce budowlanej. Termin "budynek wolno stojący" nie został przez ustawodawcę zdefiniowany w ustawie Prawo budowlane, ale nie budzi wątpliwości, że budynek wolno stojący to taki budynek, który jest niezależny, swobodny, niczym nieskrępowany, nie obarczony i nie otoczony innym przyległym budynkiem, to budynek, do którego jest swobodny dostęp z każdej jego strony, zapewniona jest komunikacja wokół tego budynku, jak również dostęp światła naturalnego. Z analizy projektu budowlanego wynika, że projekt obejmuje dwie wille miejskie tj. dwa wielorodzinne domy wolnostojące - posiadające po 8 mieszkań i po 1 klatce schodowej, na wydzielonych działkach budowlanych tj. dz. nr ew. [...] i [...] w [...]. Projektowane budynki nie przylegają do siebie ścianami, ich części nadziemne znajdują się od siebie w odległości 8,08 m, posiadają odrębne wejścia i nie stwierdzono żadnych problemów komunikacyjnych wokół budynków. Fakt posiadania przez budynki wspólnego garażu podziemnego nie może - jak słusznie w ocenie Sądu uznał Wojewoda - stanowić o tym, że projekt obejmuje jeden budynek. Są to bowiem budynki konstrukcyjnie niezależne, mające oddzielne ściany i dach. Zgodnie z art. 35 ust. 4 ustawy Prawo budowlane, w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Skoro więc wymagania te zostały spełnione, to zaskarżone rozstrzygnięcie jest prawidłowe. Wobec powyższego zarzuty skargi są niezasadne. Zdaniem Sądu postępowanie administracyjne zostało przeprowadzone wnikliwie, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oceniony został właściwie, a mające zastosowanie w sprawie przepisy zostały prawidłowo zinterpretowane.

Skargą kasacyjną W. W. zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając naruszenie prawa materialnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, tj. art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r. (Dz.U. Nr 89, poz. 414 ze zm.) poprzez przyjęcie, że inwestycja polegająca na budowie dwóch budynków mieszkalnych, wielorodzinnych z garażem podziemnym oraz zbiornikami na wodę opadową na działkach zlokalizowanych przy ul. [...] w [...], na działce o nr ew. [...] i [...], obr. [...], jest zgodna z § 4 ust. 3 pkt 35 uchwały Rady [...] nr [...] z dnia [...] listopada 2013r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu cmentarza przy ulicy [...] - część I (dalej m.p.z.p.) podczas, gdy m.p.z.p. przewiduje na danym terenie możliwość zabudowy wolnostojącym, wielorodzinnym domem mieszkalnym, z jedną klatką schodową, o nie mniej niż 4 mieszkania i nie więcej niż 8 mieszkań, zlokalizowanym na wydzielonej działce budowlanej, a ze zgromadzonego materiału dowodowego w postępowaniu przed organem I i II instancji wynika, że zatwierdzony projekt budowlany przewiduje realizację jednego budynku z 16 mieszkaniami w konsekwencji inwestycja ta jest niezgodna z m.p.z.p.

Z uwagi na powyższy zarzut wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy w całości do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie na rzecz skarżących kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono m.in., że zamierzenie budowlane w przedmiotowej sprawie ma na celu realizację jednego budynku wielorodzinnego o parametrach niezgodnych z parametrami określonymi w m.p.z.p., tj. jednego wielorodzinnego budynku o liczbie 16 mieszkań. Objęte projektem budowlanym wille wielorodzinne nie są bowiem budynkami stanowiącymi konstrukcyjnie samodzielną całość, a zatem stanowią one jeden budynek wielorodzinny. Budynkiem wolno stojącym jest budynek stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, tzn. budynek samodzielny, niezależny, swobodny, niczym nieskrępowany, oraz budynek, którego poszczególne elementy konstrukcji (fundament, ściany nośne, więźba dachowa) nie są w żaden sposób powiązane z elementami konstrukcji innego budynku. Ze zgromadzonego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż zatwierdzony projekt budowlany przewiduje realizację dwóch brył budowlanych usadowionych na jednym fundamencie oraz połączonych częścią wspólną w postaci wspólnej kondygnacji garażu podziemnego. Nie sposób więc uznać, aby każdy z poszczególnych budynków był niezależny i nie powiązany ze sobą konstrukcyjnie.

Dodatkowo do pisma procesowego (z dnia 8 sierpnia 2019r. – data wpływu do NSA) skarżący załączył płytę CD ze zdjęciami i wydruk zdjęć.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną L. sp. o.o. w [...] wniosła o oddalenie skargi kasacyjnej w całości. Dodatkowo uczestnik postępowania do pism procesowych załączył decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla [...] z dnia 28 sierpnia 2019r. Nr [...] udzielającą pozwolenia na użytkowanie dwóch budynków mieszkalnych wielorodzinnych z garażem podziemnym oraz zbiornikami na wodę opadową na dz. ew. nr [...] i [...] z obr. [...] przy ul. [...] [...] i [...] w [...].

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje zgodność zaskarżonego orzeczenia z prawem materialnym i procesowym w granicach skargi kasacyjnej. Dokonując tej kontroli Sąd nie jest uprawniony do badania ewentualnej wadliwości zaskarżonego orzeczenia wykraczającej poza ramy wyznaczone zarzutami skargi kasacyjnej. Oznacza to związanie zarzutami i wnioskami skargi kasacyjnej. A zatem zakres rozpoznania sprawy wyznacza strona wnosząca skargę kasacyjną przez przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie.

W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a. i nie zachodzi żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku. Wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do zbadania zarzutów kasacyjnych.

Skarga kasacyjna wniesiona w niniejszej sprawie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw zaskarżenia.

Nieusprawiedliwiony jest zarzut kasacyjny dotyczący naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. Nr 89, poz. 414 ze zm.) przez niewłaściwe zastosowanie poprzez przyjęcie, że przedmiotowa inwestycja jest zgodna z "§ 4 ust. 3 pkt 35" uchwały Rady [...] nr [...] z dnia [...] listopada 2013r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu cmentarza przy ulicy [...] - część I.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż skarżący powołał przepis ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane w pierwotnym brzmieniu, tj. Dz.U. Nr 89, poz. 414 ze zm., podczas, gdy zaskarżona do Sądu pierwszej instancji decyzja wydana została w dniu [...] sierpnia 2016r., a ustawa – Prawo budowlane miała brzmienie określone w Dz.U. z 2016r. poz. 290 ze zm. Niemniej jednak przepis art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (dalej: ustawy – Prawo budowlane) w obu brzmieniach nakazywał organowi przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy sprawdzenie zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. To powoduje, że możliwe jest odniesienie się do postawionego zarzutu. Zaznaczyć należy, iż w skardze kasacyjnej myli się także przepisy planu miejscowego wskazując w petitum skargi "§ 4 ust. 3 pkt 35", a w uzasadnieniu skargi kasacyjnej "§ 4 ust. 3 pkt 5" i "§ 2 pkt 35".

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący nie podważono skutecznie stanowiska organów i Sądu pierwszej instancji, że przedmiotowa inwestycja obejmuje realizację dwóch budynków, które są odrębne i samodzielne pod względem funkcjonalnym i architektonicznym.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy – Prawo budowlane, zawierającym definicję legalną budynku, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. W okolicznościach niniejszej sprawy przedmiotową inwestycję zasadnie Sąd pierwszej instancji - podobnie jak i organy obu instancji –uznał za zamierzenie inwestycyjne polegające na budowie dwóch budynków mieszkalnych, wielorodzinnych z garażem podziemnym oraz zbiornikami na wodę opadową na dz. ew. nr [...] i [...] przy ul. [...] w [...]. Każdy z dwóch budynków jest trwale związany z gruntem i wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiada fundamenty i dach. Oceny tej nie zmienia okoliczność, iż budynki te posiadają jedną płytę fundamentową i jeden garaż podziemny.

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 marca 2019r., sygn. akt II OSK 1187 (publik. CBOSA) aktualnie, z uwagi na możliwości techniczne, powszechną praktyką jest budowanie całych osiedli składających się z kilku budynków na jednej płycie fundamentowej, co wymusza w pewnym stopniu powiązanie infrastrukturalne. To jednak nie oznacza, że taki sposób posadowienia tych budynków wpływa na prawną kwalifikację i uznanie ich za jeden budynek.

A zatem, posiadanie przez budynki wspólnego fundamentu, garażu podziemnego nie stanowi przeszkody aby uznać, że każdy budynek danego zamierzenia inwestycyjnego spełnia warunek samodzielności konstrukcyjnej ( por. wyrok NSA z dnia 27 października 2009r., sygn. akt II OSK 1601/08 – dotyczący zabudowy szeregowej – publik. CBOSA). Okoliczność, że kilka budynków jest posadowionych na wspólnej jednej płycie fundamentowej i ma wspólny garaż podziemny nie czyni z kilku budynków jednego budynku. Sam wspólny fundament nie oznacza, że kilka budynków staje się jednym budynkiem. Podkreślić należy, iż w aspekcie zagospodarowania przestrzennego, ładu urbanistycznego i parametrów zabudowy, istotne znaczenie mają obiekty nad powierzchnią ziemi, a nie ich części podziemne ( por. wyrok NSA z dnia 15 czerwca 2016 r., sygn. akt II OSK 2484/14 – publik. CBOSA). Za taką wykładnią przemawia również przepis § 210 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1422 ze zm.). Przepis ten stanowi, iż części budynku wydzielone ścianami oddzielenia przeciwpożarowego w pionie - od fundamentu do przekrycia dachu - mogą być traktowane jako odrębne budynki. W przepisie tym mowa jest o częściach budynku od fundamentu, a nie z fundamentem. Na jednej płycie fundamentowej mogą być posadowione budynki tego samego lub różnych inwestorów i kompleks budynków różnych inwestorów może mieć jeden podziemny garaż.

Nie można zatem w niniejszej sprawie uznać dwóch odrębnych budynków, znajdujących się w odległości 0,8m od siebie, za jeden budynek. Przedmiotowa inwestycja polegająca na budowie dwóch budynków mieszkalnych, wielorodzinnych z garażem podziemnym na dwóch wydzielonych działkach, tj. dz. ew. nr [...] i [...] przy ul. [...] w [...], nie narusza ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu cmentarza przy ulicy [...] - część I, przyjętego uchwałą nr [...] Rady [...] z dnia [...] listopada 2013 r.

Realizacja przedmiotowej inwestycji planowana jest na terenie oznaczonym w planie symbolem B1.MN (MW-w), przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z dopuszczeniem zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej - wille miejskie, zgodnie z § 4 ust. 3 planu – § 19 ust. 1 pkt 1 i § 4 ust. 3 m.p.z.p. Przez wille miejskie, zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 35 planu, należy rozumieć wolnostojący, wielorodzinny dom mieszkalny, z jedną klatką schodową, o nie mniej niż 4 i nie więcej niż 8 mieszkaniach, zlokalizowany na wydzielonej działce budowlanej.

Projekt budowlany przewiduje budowę dwóch wielorodzinnych, wolnostojących domów mieszkalnych, z których każdy posiada 8 mieszkań i jedną klatkę schodową, na wydzielonych działkach budowlanych - działce nr ew. [...] i działce nr ew. [...] w [...]. Jak już wcześniej wskazano nadziemne części projektowanych budynków znajdują się od siebie w odległości 8,08 m i posiadają odrębne klatki schodowe, wejścia. To zaś oznacza, że budynki te odpowiadają definicji willi miejskiej zawartej w § 2 pkt 35 m.p.z.p. Dla tej oceny nie ma znaczenia okoliczność, że dwa budynki spełniające kryteria willi miejskiej posiadać mają wspólny garaż podziemny. Zaprojektowanie wspólnego garażu wymusza zaprojektowanie także wspólnego fundamentu. W okolicznościach niniejszej sprawy – wbrew stanowisku skarżącego - przedmiotowej inwestycji, mimo wspólnego fundamentu i garażu podziemnego, nie można uznać za jeden budynek mieszkalny wielorodzinny z 16 mieszkaniami.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił przedmiotową inwestycję w świetle przepisów obowiązującego planu, w tym § 2 ust. 1 pkt 35 m.p.z.p.

Z powyższych względów nie można podzielić postawionego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy -Prawo budowlane w zw. z § 4 ust. 3 m.p.z.p.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.