Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Stahl Sędzia NSA del. Zygmunt Zgierski Protokolant: asystent sędziego Justyna Rosińska po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J.N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 15 września 2010 r. sygn. akt II SA/Kr 389/10 w sprawie ze skargi J.N. na decyzję Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 15 września 2010 r., sygn. akt II SA/Kr 389/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę J.N. na decyzję Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...] stycznia 2010 r., nr [...], w przedmiocie nakazu rozbiórki.

Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Decyzją z dnia [...] czerwca 2008 r., znak: [...], wydaną na podstawie art. 48 ust. 1 w zw. z art. 80 ust. 2 pkt 1 i art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 98 poz. 1071 ze zm.), zwanej dalej k.p.a., Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. nakazał inwestorowi J.N. rozbiórkę samowolnie wybudowanego garażu typu "blaszak" na działce nr [...] w W. W uzasadnieniu wskazano, że w trakcie postępowania ustalono, że inwestorem przedmiotowego garażu o wymiarach 4,85 m na 2,90 m jest J.N., który wykonał roboty budowlane polegające na budowie garażu – "blaszaka" w nowym miejscu tj. przesunięciu garażu usytuowanego na granicy działek nr [...] i nr [...] w inne miejsce na działce nr [...]. Podniesiono także, że w czasie oględzin inwestor oświadczył, iż garaż stanowi jego własność, a przesunięcia garażu na działkę nr [...] dokonał w lipcu 2007 r. oraz, że nie występował do organów administracji o zgodę na to przeniesienie.

Nadto organ wskazał, że postanowieniem z dnia [...] marca 2008 r. zobowiązano inwestora do przedłożenia w terminie do dnia 31 maja 2008 r. projektu budowlanego przedmiotowego garażu wraz z niezbędnymi dokumentami celem legalizacji obiektu. Jednakże w odpowiedzi na powyższe J.N. oświadczył, że nie zamierza starać się o pozwolenie na budowę, a tym samym przedstawiać żądanych dokumentów.

Zdaniem organu w związku z tym, że garaż nie został wymieniony przez ustawodawcę w przepisie art. 29 ustawy Prawo budowlane, to jego budowa nie jest zwolniona z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, a ponadto ustawodawca nie obejmując go dyspozycją przepisu art. 30 ustawy nie zdecydował się na nałożenie jedynie obowiązku zgłoszenia jego budowy organowi administracji architektoniczno-budowlanej. Przedmiotowe zamierzenie inwestycyjne obejmuje obiekt, który nie nosi znamion tymczasowości i nie jest przewidziany do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce, zatem jego budowa wymagała uzyskania pozwolenia na budowę.

Na skutek wniesionego przez J.N. odwołania, decyzją z dnia [...] stycznia 2010 r., nr [...], Małopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji wskazując, że przeniesienie garażu – "blaszaka", niezwiązanego trwale z gruntem, w inne miejsce stanowi budowę w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane. Na poparcie swojego stanowiska organ powołał się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie o sygn. akt II SA/Sz 773/2007.

Zdaniem organu odwoławczego przesunięcie przedmiotowego garażu stanowi wykonanie robót budowlanych, które zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28 ustawy można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. Zatem zasadniczą kwestią w rozpatrywanej sprawie było ustalenie czy wykonane roboty budowlane mieściły się w zakresie dyspozycji przepisu art. 29 ustawy Prawo budowlane. Inwestor w toku sprawy podniósł bowiem, że przedmiotowy garaż mieści się w pojęciu wolno stojącego parterowego budynku gospodarczego, określonego w art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W dalszej części uzasadnienia organ wskazał, że legalna definicja pojęcia "budynku gospodarczego" znajduje się w § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Mając na uwadze powyższą regulację stwierdzono, że przedmiotowy garaż nie spełnia wymogów do uznania go za budynek gospodarczy, bowiem jego przeznaczenie jest zupełnie inne aniżeli wskazane w zacytowanym przepisie. W niniejszej sprawie, zdaniem organu, brak jest zatem podstawy prawnej do uznania, że obiekt budowlany, jakim jest garaż wykonany z blachy falistej, nie wymaga pozwolenia na budowę.

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie złożył J.N. podnosząc, że decyzja została wydana z naruszeniem ustawy Prawo budowlane, gdyż dotyczy przedmiotu sporu, na który ustawa nie nakłada obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Skarżący podniósł, że ani nie zbudował, ani nie postawił samowolnie garażu. Nie był i nie jest inwestorem, a zatem nie musi posiadać projektu budowlanego, planu wykonania czy odbioru budowy, a tym samym przedstawiać pozwolenia na budowę. Podniósł także, że nie jest stroną w świetle art. 28 ust. 2 ustawy, co oznacza, że nawet gdyby wystąpił do właściwego organu o zgodę na pozwolenie na budowę, to by jej nie otrzymał. Podkreślił, że garaż – "blaszak" nie jest trwale związany z gruntem, nie posiada fundamentów, a więc nie jest obiektem budowlanym ani budynkiem. Jego przestawienie nie stanowi robót budowlanych ani budowy. Nadto skarżący wskazał, że nie wykonał żadnych prac, które można podciągnąć pod te definicje. Nie zgodził się ponadto z interpretacją wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie zaprezentowaną przez organ odwoławczy w zaskarżonej decyzji, gdyż garaż nie jest obiektem budowlanym, a jego konstrukcja nie została wykonana poza miejscem budowy, a następnie przeniesiona w inne miejsce. Nie zostało zmienione jego przeznaczenie i sposób użytkowania. W ocenie skarżącego, jedynej właściwej interpretacji w stosunku do tzw. "blaszaka" należy szukać w art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane. Skarżący podniósł także, że "blaszak" służył mu do przechowywania narzędzi gospodarczych i rolniczych, sprzętu turystycznego, jak również garażowania samochodu. Jest to zgodne z art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane oraz z § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

W odpowiedzi na skargę Małopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W uzasadnieniu wskazano, że przedmiotem oceny Sądu pod względem zgodności z prawem jest decyzja Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. utrzymująca w mocy decyzję organu I instancji nakazującą rozbiórkę garażu – "blaszaka" posadowionego na działce nr [...] przez skarżącego J.N.

Nadto Sąd przytoczył przepis art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane i wskazał, że jak wynika z ustaleń organu I instancji, skarżący dokonał przesunięcia garażu – "blaszaka" usytuowanego na granicy działek nr [...] i nr [...] w inne miejsce na działce nr [...]. Przesunięcie to zostało uznane przez organy obu instancji za budowę w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane, a zatem konieczne było uzyskanie pozwolenia na budowę.

W dalszej części uzasadnienia wskazano na przepis art. 3 pkt 7, art. 28 ust. 1, art. 29 i 30 ustawy Prawo budowlane i podniesiono, że Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela pogląd zaprezentowany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 16 kwietnia 2008 r., sygn. akt II SA/Sz 773/07, gdzie sąd ten stwierdził, że "budową jest wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, przy czym może to polegać na usytuowaniu obiektu, którego konstrukcja została wykonana poza miejscem budowy, np. zbiorniki, urządzenia techniczne. Dana rzecz, np. zbiornik, kontener, może stać się obiektem budowlanym po usytuowaniu w określonym miejscu ze względu na przeznaczenie i sposób użytkowania (...)". Tak więc – zdaniem Sądu I instancji – fakt, że określony obiekt budowlany został wykonany w znacznej części lub w całości w jednym miejscu, a następnie przeniesiony i usytuowany w innym, nie uzasadnia wniosku, że nie jest to budowa rozumiana jako wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu. Dana rzecz może stać się obiektem budowlanym po usytuowaniu go w określonym miejscu ze względu na przeznaczenie i sposób użytkowania.

W związku z powyższym Sąd stwierdził, że przesunięcie garażu w inne miejsce było budową obiektu budowlanego w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane, a zatem wymagało uprzedniego uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę. Skoro inwestor takiej decyzji nie uzyskał, jak również nie skorzystał z możliwości legalizacji przedmiotowego obiektu, to organy słusznie uznały, że skarżący dopuścił się samowoli budowlanej.

Nadto Sąd stwierdził, że błędne jest stanowisko skarżącego, iż przedmiotowy garaż mieści się w pojęciu budynku gospodarczego, określonego w art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane. Jak słusznie, w ocenie Sądu, wskazał organ odwoławczy, definicję budynku gospodarczego zawiera § 3 pkt 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Mając na uwadze tę definicję Sąd stwierdził, że przeznaczenie i funkcja budynku gospodarczego jest zupełnie inna niż garażu. W szczególności garaż nie może być uznany za budynek związany z produkcją rolną, czy też za budynek rekreacyjny. Przeznaczenie garażu jest jednoznaczne – służy do garażowania samochodu. Zaś wykorzystywanie go choćby częściowo jako pomieszczenie do składowania innych rzeczy nie zmienia jego podstawowego przeznaczenie. Zdaniem Sądu tego typu obiekt - blaszany garaż, nie połączony trwale z gruntem należy zakwalifikować jako tymczasowy obiekt budowlany zdefiniowany w art. 3 pkt 5 ustawy Prawo budowlane. Przy tym Sąd zwrócił uwagę, że tymczasowe obiekty budowlane tylko częściowo zwolnione są z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę (art. 29 ust. 1 pkt 12) i objęte trybem zgłoszeniowym (art. 30 ust. 1 pkt 1). Trybem tym objęte są tylko tymczasowe obiekty budowlane, niepołączone trwale z gruntem i przewidziane do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce w terminie określonym w zgłoszeniu, a zatem nie obiekty kontenerowe - jak blaszane garaże, które w określonym terminie przeznaczone do rozbiórki nie są. Obejmuje je zatem, zdaniem Sądu, wymóg uzyskania pozwolenia na budowę, a jak już wyżej wskazano, bez znaczenia jest fakt wykonania takiego obiektu w innym miejscu, a nawet jego czasowe tam umieszczenie, w sytuacji późniejszego sytuowania go w innym miejscu. W ocenie Sądu odmienny pogląd prowadziłby do wniosku, że nie zachowując żadnych procedur administracyjnych obiekty tego typu można stawiać w dowolnym miejscu, a następnie dowolnie przenosić nie tylko w inne miejsce tej samej działki, ale na inne nieruchomości. Pogląd taki byłby nie do zaakceptowania.

Sąd wyjaśnił także, że budowa obiektu budowlanego, w tym obiektu tymczasowego (w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy Prawo budowlane), to wykonanie go w określonym miejscu. Zmiana miejsca usytuowania obiektu, niezależnie od tego gdzie był on fizycznie wykonany i gdzie wcześniej zlokalizowany, jest w rozumieniu prawa budowlanego budową tego obiektu na rozpoczęcie której inwestor powinien uzyskać stosowne pozwolenie. Brak pozwolenia na budowę i późniejsza postawa inwestora uchylającego się od czynności niezbędnych do zalegalizowania obiektu, uzasadnia orzeczenie przez organ nadzoru budowlanego nakazu rozbiórki tego obiektu.

Od powyższego orzeczenia skargę kasacyjną wywiódł skarżący J.N., zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1. w granicach wskazanych w art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. - naruszenie prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię, tj. art. 3 pkt 5 w zw. z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, polegające na uznaniu garażu – "blaszaka" za obiekt budowlany;

2. w granicach wskazanych w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. - naruszenie prawa

materialnego poprzez błędną jego wykładnię, tj. art. 3 pkt 7 ustawy z dnia 7 lipca

1994 r. Prawo budowlane, polegające na uznaniu, że przesunięcie garażu – "blaszaka" stanowi budowę w rozumieniu art. 3 pkt 6 ww. ustawy;

3. w granicach wskazanych w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. - naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe jego zastosowanie, tj. art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane polegające na uznaniu, że przesunięcie garażu – "blaszaka" należy do robót budowlanych i wobec tego może nastąpić jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę;

4. w granicach wskazanych w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. - naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 134 § 1 ww. ustawy polegające na uznaniu zaskarżonej decyzji Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...] stycznia 2010 r. jako odpowiadającej przepisom prawa decyzji organu administracyjnego II instancji, mimo że utrzymana w mocy tą decyzją decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z dnia [...] czerwca 2008 r. była niezgodna z regulacjami zawartymi w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.

W związku z powyższym wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu kasacji wskazano, że nie sposób podzielić poglądów Sądu I instancji zawartych w zaskarżonym wyroku. W ocenie skarżącego kasacyjnie garażu – "blaszaka" nie można zakwalifikować do kategorii obiektu budowlanego w rozumieniu ustawy Prawo budowlane, albowiem nie mieści się on w definicjach legalnych budynku, budowli i obiektu małej architektury. Nadto podniesiono, że tego typu garaż jest rzeczą ruchomą. Wynika to z faktu, że jest on nietrwale związany z gruntem i nie posiada fundamentów. Może być swobodnie przenoszony bez konieczności wcześniejszego demontażu czy rozkładania.

Nadto podniesiono, że dokonane przez skarżącego przesunięcie o kilka metrów należącego do niego garażu – "blaszaka" nie może być uznane za budowę w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane, a tym bardziej za roboty budowlane według art. 3 pkt 7 w/w regulacji. W ocenie skarżącego kasacyjnie stosując nawet najszerszą wykładnię pojęć "budowa" i "roboty budowlane" nie sposób zaliczyć do nich działań skarżącego. Bowiem najbardziej pojemne pojęcie "robót budowlanych" swoim zakresem obejmuje zarówno budowę, jak i prace (działania) polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego. Do robót budowlanych ustawa zalicza zatem pięć rodzajów czynności (działań), przy czym dodatkowo zostały zdefiniowane jedynie: "budowa", "przebudowa" i "remont", natomiast określenia "montaż" oraz "rozbiórka" uznane zostały za niewymagające ustawowego objaśnienia. Zdaniem autora skargi kasacyjnej interpretacja wszystkich użytych w art. 3 pkt 7 zachowań doprowadza do konkluzji, że w żadnym z nich nie mieści się "przesuwanie" ruchomości, jaką jest blaszany garaż. Nie chcąc bowiem popaść w sprzeczność z ustawą Prawo budowlane, z całą pewnością nie wolno takiego działania zaliczyć ani do przebudowy, ani do montażu, remontu, rozbiórki, odbudowy, rozbudowy czy wreszcie nadbudowy obiektu budowlanego.

Wskazano także, że pewne wątpliwości mogłoby ewentualnie wzbudzać użyte w art. 3 pkt 6 określenie "wykonywania obiektu budowlanego w określonym miejscu". Jednakże sformułowanie to, zdaniem skarżącego kasacyjnie, nie znajduje również zastosowania w przedmiotowym stanie faktycznym. Pojęcie to odnosi się bowiem wyłącznie do sytuacji, w których inwestor tworzy nowy obiekt budowlany "od nowa", a z taką sytuacją w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia, jako że będący przedmiotem sporu garaż – "blaszak" fizycznie istniał już w momencie podejmowania przez J.N. opisanych czynności. Podsumowując zatem przedstawione w tym fragmencie pisma rozważania, zdaniem skarżącego uznać należy, że organy orzekające w sprawie dokonały niewłaściwej wykładni przepisów prawa w zakresie art. 3 pkt 6 i 7 ustawy Prawo budowlane, błędnie przyjmując, że przesunięcie blaszanego garażu stanowi budowę, a nawet roboty budowlane w rozumieniu przyjętym w przytaczanej regulacji.

W ocenie skarżącego kasacyjnie przenosząc powyższe na przepis art. 28 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, nie sposób zgodzić się z poglądem prezentowanym w skarżonym wyroku, zgodnie z którym przesunięcie garażu typu "blaszak" stanowi roboty budowlane, w wyniku czego do jego dokonania konieczne jest uzyskanie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. Jak bowiem wykazano, działania tego rodzaju nie mogą być zaliczone do robót budowlanych, zaś garaż – "blaszak" nie jest obiektem budowlanym w rozumieniu przedmiotowej regulacji. Oznacza to, że wszelkie czynności odnoszące się do tego garażu nie wymagają pozwolenia na budowę, albowiem nie są one objęte zakresem zastosowania przedmiotowej ustawy.

Nadto podniesiono, że ani organy ani Sąd I instancji w swoich rozważaniach w ogóle nie odniosły się do faktu, że w stosunku do M.K., będącego właścicielem działki, na której znajdują się wszystkie blaszane garaże, w tym garaż skarżącego, w dniu [...] października 2000 r. została wydana przez Urząd Miasta i Gminy W. decyzja "o pozwoleniu na użytkowanie zespołu garaży usytuowanych na działkach [...],[...],[...] w W. położonych w W. przy ul. [...]". W związku z tym, nawet gdyby uznać, iż garaż typu blaszak jest obiektem budowlanym, wobec czego znajdują do niego zastosowania regulacje ustawy Prawo budowlane wymagające dla inwestycji z nim związanych ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, to należałoby stwierdzić, że sporny garaż został postawiony legalnie, albowiem należy on do zespołu garaży objętych ww. pozwoleniem z dnia [...] października 2000 r. W konsekwencji, zdaniem skarżącego kasacyjnie, zarzut naruszenia przepisów postępowania mający istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 134 § 1 ww. ustawy, polegający na uznaniu zaskarżonej decyzji Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...] stycznia 2010 r. jako odpowiadającej przepisom prawa decyzji organu II instancji, mimo że utrzymana nią w mocy decyzja organu nadzoru budowlanego stopnia powiatowego z dnia [...] czerwca 2008 r. była niezgodna z regulacjami zawartymi w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, zasługuje na uwzględnienie jako całkowicie uzasadniony.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jednakże pod rozwagę z urzędu nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują enumeratywnie wyliczone w treści art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego, zatem wywiedzioną skargę kasacyjną należało rozpoznać w granicach zakreślonych zawartymi w niej podstawami. Zaś tak rozpatrywana skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że skarżący kasacyjnie "przesunął" garaż typu "blaszak" usytuowany na granicy działek nr [...] i [...]w inne miejsce na działce nr [...]. Spornym jest zaś, czy przesunięcie garażu typu "blaszak" w inne miejsce wymaga pozwolenia na budowę, a w konsekwencji czy wobec braku powyższego możliwe jest zastosowanie do tego typu obiektu normy art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane.

Zarzuty zawarte w punktach 1-3 skargi kasacyjnej zmierzają do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji, że do garażu typu "blaszak" mają zastosowanie przepisy dotyczące pozwolenia na budowę.

Zdaniem skarżącego kasacyjnie Sąd I instancji naruszył przepisy art. 3 pkt 5 w zw. z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, albowiem nieprawidłowo uznał, że ww. garaż jest obiektem budowlanym. Zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim podnieść należy, iż ustawa Prawo budowane w art. 3 pkt 5 zawiera definicję tymczasowego obiektu budowlanego statuując, że jest to obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, bądź obiekt budowlany niepołaczony trwale z gruntem, jak m.in. kioski, pawilony sprzedaży ulicznej, barakowozy czy obiekty kontenerowe. Niewątpliwie zatem obiekt kontenerowy (blaszak) w stosunku do którego w przedmiotowej sprawie prowadzone były roboty to tymczasowy obiekt budowlany, wprost wymieniony w art. 3 pkt 5 ustawy Prawo budowlane. Co wynika z ugruntowanej już linii orzeczniczej sądów administracyjnych, tymczasowy obiekt budowlany może mieścić się w pojęciu obiektu budowlanego w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane (porównaj np. wyroki NSA: z dn. 21.12.2010 r., sygn. akt II OSK 1919/09, z dn. 21.12.2011 r., sygn. akt II OSK 1943/10, z dn. 21.12.2010 r., sygn. akt II OSK 1919/09, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Przede wszystkim względy porządku architektonicznego przemawiają za tym, by analogicznie jak to jest z budynkami odnosić się do tymczasowego obiektu budowlanego i stosować wobec niego te same rygory prawne. Szczególne cechy jakimi charakteryzuje się tymczasowy obiekt budowlany nie zmieniają faktu, że zawsze będzie to obiekt budowlany, a jego wzniesienie należy kwalifikować jako budowę – wykonywanie obiektu budowlanego - w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane. Zaś działania inwestora mające na celu przeniesienie (wzniesienie, przestawienie, przesunięcie) pawilonu kontenerowego w tym również i takiego "blaszaka" jaki występuje w tej sprawie, zawierają się w pojęciu "budowa", "wykonywanie obiektu budowlanego", o którym mowa w art. 3 pkt 7 ustawy Prawo budowlane i ich podjęcie objęte będzie obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę (porównaj wyrok NSA z dnia 4 stycznia 2008 r., sygn. akt II OSK 1792/06, publikowany w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Bez wpływu na powyższe stanowisko mają twierdzenia skarżącego, że przedmiotowy obiekt nie jest budynkiem, albowiem nie jest trwale z gruntem związany. Sam brak trwałego związania z gruntem obiektu budowlanego nie decyduje o tym, czy obiekt wymaga pozwolenia na budowę, zgłoszenia, bądź może być zwolniony z tych rygorów. Zatem należy podzielić pogląd Sądu I instancji, że przedmiotowy garaż typu "blaszak" należy zakwalifikować jako tymczasowy obiekt budowlany.

Za prawidłowy należało również uznać pogląd Sądu I instancji, że przesunięcie garażu typu "blaszak" w inne miejsce było budową obiektu budowlanego w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane. Zgodnie z treścią powyższego przepisu przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także jego odbudowę, rozbudowę i nadbudowę. Z powyższego wynika, że definicja budowy odnosi się do wykonywania czynności faktycznych w celu zrealizowania obiektu w określonym miejscu. Przy czym wykonywanie tego obiektu może polegać także na jego usytuowaniu w konkretnym miejscu, jeśli powstał on poza miejscem budowy. Powyższe może dotyczyć takich obiektów budowlanych jak np. barakowozy, urządzenia techniczne czy kontenery (porównaj wyrok NSA z dn. 13.03.2008 r., sygn. akt II OSK 216/07, LEX nr 468752). W związku z powyższym, jeżeli – tak jak w niniejszej sprawie – przedmiotowy garaż został wykonany w innym miejscu, a następnie przeniesiony i usytuowanym w innym miejscu z zamiarem korzystania z niego, to powyższe należy uznać za budowę w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane. Dlatego też również zarzut naruszenia ww. przepisu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny nie może zostać uznany za usprawiedliwiony. Nie można bowiem przyjąć, jak twierdzi skarżący kasacyjnie, że określenie "wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu" dotyczy tylko i wyłącznie sytuacji, w których inwestor tworzy obiekt budowlany "od nowa". Takie twierdzenie nie znajduje swojego uzasadnienia w przepisach prawa. Nie zostało również poparte przekonującą argumentacją, zatem brak jest podstaw by odchodzić od ukształtowanej linii orzeczniczej w tym zakresie (zobacz przywoływane wyżej wyroki NSA o sygn. akt II OSK 1919/09 i II OSK 216/07 czy motywy do wyroku NSA z dn. 8.03.2012 r., sygn. akt II OSK 2499/10).

W konsekwencji przyjąć należy, że inwestor "przesuwając" przedmiotowy garaż w inne miejsce dokonał jego budowy w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane. Zaś budowa ta wymagała pozwolenia na budowę, zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z treści art. 28 ust. 1 ustawy Prawo budowlane. Zatem zrealizowanie przedmiotowego garażu bez tego pozwolenia, w tych okolicznościach, zasadnie zostało uznane za samowolę budowlaną. Odmienne twierdzenia skarżącego kasacyjnie jak i zarzut niewłaściwego zastosowania art. 28 ust. 1 ustawy Prawo budowlane w okolicznościach rozpoznawanej sprawy tym samym nie zasługują na uwzględnienie.

Za niezasadny należy także uznać zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. Naruszenia tego przepisu skarżący kasacyjnie upatruje w tym, że Sąd I instancji uznał zaskarżoną decyzję za zgodną z prawem, mimo iż decyzja organu I instancji była wadliwa, a w sytuacji, gdy – co doprecyzowano w uzasadnieniu skargi kasacyjnej – w obrocie prawnym funkcjonuje decyzja o pozwoleniu na użytkowanie zespołu garaży usytuowanych na działkach nr [...], [...] i [...] w W. obejmująca również i garaż skarżącego. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy skutki wynikające z ww. decyzji o pozwoleniu na użytkowanie nie mogą być w tej sprawie rozważane, albowiem dotyczyła ona garażu posadowionego na pierwotnym miejscu. Zaś jego zrealizowanie w nowym miejscu, przyjmując, że doszło do budowy tego garażu w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane powoduje, że cała procedura winna zostać przeprowadzona ponownie.

Tym samym żaden ze wskazanych w skardze kasacyjnej zarzutów nie zasługiwał na uwzględnienie.

Dlatego też wniesioną skargę kasacyjną jako nieusprawiedliwioną należało, na podstawie art. 184 p.p.s.a., oddalić.