drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Burmistrz Miasta, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 2187/14 - Wyrok NSA z 2016-01-19, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 2187/14 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2016-01-19 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-08-18
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Grzegorz Czerwiński /sprawozdawca/
Izabella Kulig - Maciszewska /przewodniczący/
Marta Laskowska - Pietrzak
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
II SAB/Ol 45/14 - Wyrok WSA w Olsztynie z 2014-05-27
Skarżony organ
Burmistrz Miasta
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 13 ust. 1, art. 16 usr. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Dz.U. 2012 poz 270 art. 149 par. 1, art. 184
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska Sędziowie: Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński (spr.) Sędzia del. WSA Marta Laskowska-Pietrzak Protokolant: starszy inspektor sądowy Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza Miasta Górowo Iławeckie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 27 maja 2014 r. sygn. akt II SAB/Ol 45/14 w sprawie ze skargi J. B. na bezczynność Burmistrza Miasta Górowo Iławeckie w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 27 maja 2014 r., sygn. akt II SAB/Ol 45/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie uwzględniając skargę J. B. na bezczynność Burmistrza Miasta Górowo Iławeckie w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej zobowiązał Burmistrza Miasta Górowo Iławeckie do rozpoznania wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] lutego 2014 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia organowi prawomocnego orzeczenia wraz z aktami sprawy, stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa oraz orzekł o kosztach postępowania sądowego.

Powyższy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

J. B. w piśmie z dnia [...] lutego 2014 r. zwrócił się do Burmistrza Górowa Iławeckiego o udzielenie, na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informacji w sprawie obsługi prawnej Urzędu Miasta w formie kopii faktur wraz z ich opisem na drugiej stronie, według załączonej do wniosku listy.

W odpowiedzi z dnia [...] marca 2014 r. Burmistrz Górowa Iławeckiego przekazał żądane przez wnioskodawcę faktury za wskazane okresy. Jednocześnie Organ stwierdził, że faktury te oraz ich opis zawierają zapisy, które stanowią tajemnicę przedsiębiorcy w rozumieniu przepisu art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Wskazano, że zajęte stanowisko organu jest pochodną prawomocnej decyzji z dnia [...] października 2013 r., wydanej na skutek postępowania wszczętego przez wnioskodawcę, nawiązującej do umów zawartych w sprawie obsługi prawnej urzędu za lata 2011-2013.

W tych okolicznościach w piśmie z dnia [...] marca 2014 r. J. B. wywiódł skargę na bezczynność Burmistrza Miasta Górowo Iławeckie, zarzucając mu naruszenie art. 13 i art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez nieudzielenie informacji publicznej zgodnie z określonym we wniosku zakresem. Zaznaczył, że co prawda otrzymał wnioskowane faktury ale z zaczernionymi najistotniejszymi informacjami. Jego zdaniem, organ jedynie pozornie udzielił informacji. Skarżący wniósł o zobowiązanie Burmistrza do udzielenia żądanej informacji publicznej i o zobowiązanie tego organu do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego nieudzielenia informacji w terminie.

W piśmie z dnia [...] kwietnia 2014 r. organ podniósł, że tajemnica przedsiębiorcy dotyczyła zawartych umów na obsługę prawną Urzędu Miasta G. Zaznaczył, że konsekwencją realizowania umowy przez administrację publiczną jest wystawienie dokumentu księgowego, w tym przypadku faktury VAT. W ocenie Burmistrza, mimo, że faktura VAT jest innym dokumentem niż umowa, jednak z perspektywy zawartej umowy jest to konsekwencja zawartej umowy z kancelarią prawną i musi odnosić się do tej umowy. Podkreślono, że decyzja o odmowie udostępnienia informacji publicznej (umowa z kancelarią prawną) została wydana w związku z postępowaniem prowadzonym na wniosek skarżącego i całość postępowania jest mu doskonale znana.

Wyrokiem z dnia 27 maja 2014 r., sygn. akt II SAB/Ol 45/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie uwzględnił skargę i zobowiązał Burmistrza Miasta Górowo Iławeckie do rozpoznania wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] lutego 2014 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia organowi prawomocnego orzeczenia wraz z aktami sprawy. Jednocześnie orzekł, że organ dopuszczając się bezczynności uczynił to bez rażącego naruszenia prawa.

Na wstępie rozważań Sąd I instancji analizując dopuszczalność wniesionej skargi stwierdził, że z treści art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako P.p.s.a.) wnioskować należy, iż przepis ten odnosi się do skarg na akty i czynności, a nie bezczynności w zakresie wydawania aktów. W przypadku, gdy ustawodawca uzależnia zaskarżenie bezczynności od wniesienia środka zaskarżenia, czyni to w sposób wyraźny. Zatem skarga na bezczynność organu w przedmiocie udzielenia informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Wobec powyższego Sąd uznał, że rozpatrywana skarga była dopuszczalna.

Rozpoznając zarzuty skargi Sąd I instancji przywołał treść art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm., dalej jako: u.d.i.p.), który stanowi, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w tej ustawie. Sąd I instancji uznał, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym oraz wydatkowania publicznych środków finansowych. Informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Pojęcie informacji publicznej jest szerokie i obejmuje wszelkie sprawy publiczne również wówczas, gdy wiadomość nie została wytworzona przez podmiot publiczny, a jedynie odnosi się do nich.

Mając na uwadze treść przedmiotowego wniosku o udostępnienie wskazanych w nim informacji Sąd I instancji stwierdził, że żądane przez stronę skarżącą dane mają charakter informacji publicznych. Sąd wskazał, że odbiorcą spornych faktur był organ administracji publicznej, a konkretnie jego jednostka pomocnicza w postaci urzędu miasta. Na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p burmistrz miasta, jako organ władzy publicznej (samorządu terytorialnego), był podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji, mających charakter informacji publicznej, w której posiadaniu się znajdował (art. 4 ust. 3 ustawy). Sąd podkreślił, że niewątpliwe faktury dotyczyły spraw publicznych ponieważ obejmowały one obsługę prawną organu administracji publicznej. Domaganie się zatem dostępu do tego rodzaju informacji, jest w pełni uprawnione na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Nie ma bowiem wątpliwości co do tego, że stanowią one podstawę do wydatkowania środków finansowych gminy, a zatem podlegają udostępnianiu na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f) w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 1) u.d.i.p.

Zdaniem Sądu I instancji, skoro w przedmiotowej sprawie wystąpiła informacja publiczna oraz podmiot zobowiązany do jej udostępniania, to powinien mieć tu zastosowanie tryb przewidziany w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Sąd zwrócił uwagę, że jeśli organ jest w posiadaniu informacji publicznej, o którą zwróciła się strona, to ma obowiązek jej udzielić, chyba że nie może być ona udostępniona na skutek ograniczeń przewidzianych w art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. Organ może więc ograniczyć dostęp do żądanych informacji publicznych ze względu na prywatność osoby fizycznej lub z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych. Sąd wskazał, że właśnie na tajemnicę przedsiębiorcy powoływał się organ w niniejszej sprawie, informując pisemnie wnioskodawcę o braku możliwości udostępnienia pełnej treści faktur.

Sąd I instancji zaznaczył, że organ nie wziął pod uwagę, iż odmowa udostępnienia informacji publicznej musi przybrać formę decyzji administracyjnej, w której organ precyzyjnie wyjaśni przesłanki swojego rozstrzygnięcia i wykaże jego zasadność, co wynika wprost z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Sąd podkreślił, że nie wydanie decyzji w takiej sprawie jest bezczynnością, która musi prowadzić do uwzględnienia skargi i zobowiązania organu do działania przewidzianego prawem. Dopiero wydanie decyzji administracyjnej i uzasadnienie jej w sposób zgodny z art. 107 § 3 kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 16 ust. 2 u.d.i.p. daje stronie gwarancję kontroli sądowej prawidłowości odmowy udostępnienia informacji publicznej. Tym samym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w oparciu o art. 149 § 1 P.p.s.a. uznał, że organ pozostawał w bezczynności, ponieważ ani nie udostępnił wnioskodawcy pełnej treści żądanych faktur, ani nie wydał decyzji, o której mowa w art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Termin do rozpoznania wniosku strony, określono stosownie do art. 286 § 2 P.p.s.a.

Zdaniem Sądu I instancji, bezczynność organu nie miała rażącego charakteru, gdyż organ podjął czynności w celu załatwienia wniosku, a jedynie nie przybrały one właściwej formy określonej przepisami prawa.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył Burmistrz Miasta Górowo Iławieckie, zaskarżając go w całości. W jego ocenie Sąd I instancji dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego tj.:

1. art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tj. Dz. U. z 2014 r. poz. 782 z późn. zm.) poprzez błędną jego wykładnię i w konsekwencji do ustalenia, że w przedmiotowej sprawie nie została wydana decyzja o odmowie udostępnienia informacji, w sytuacji gdy wniosek o udzielnie informacji o dostępie do informacji publicznej został rozpatrzony;

2. art. 13 ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej (tj. Dz. U. z 2014 r. poz. 782 z późn. zm.) poprzez błędną jego wykładnię i w konsekwencji do ustalenia, że organ pozostał w bezczynności.

Mając na uwadze tak sformułowane zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości poprzez stwierdzenie, że bezczynność organu nie miała miejsca i przyznanie kosztów postępowania według norm przepisanych. Ewentualnie wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy w całości do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej pełnomocnik organu stwierdził, że Burmistrz Miasta Górowa Iławieckiego w odpowiedzi na wniosek skarżącego o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] lutego 2014 r. przekazał faktury dotyczące obsługi prawnej Urzędu Miasta za okresy żądane przez wnioskodawcę. Wskazano wówczas, iż faktury zawierają treści, które stanowią tajemnicę przedsiębiorcy w rozumieniu ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, w związku z powyższym nie ujawniono całej treści faktur. Organ zaznaczył także, że na skutek wszczętego wcześniej na wniosek J. B. postępowania wydano prawomocną decyzję z dnia [...] października 2013 roku w przedmiocie prowadzonej obsługi prawnej urzędu w latach 2011-2013. Organ podkreślił, że ww. postępowanie było doskonale znane skarżącemu, a zatem organ nie mógł potraktować kolejnego wniosku dotyczącego de facto tego samego przedmiotu, jako odrębnego postępowania.

Pełnomocnik organu stoi na stanowisku, że organ słusznie uznał, iż żądanie przedstawienia faktury było konsekwencją zawartej umowy z kancelarią prawną. Wobec tego nie było przesłanek do udowadniania po raz drugi, że faktura VAT zawiera zapisy stanowiące tajemnicę przedsiębiorcy.

Skarżący kasacyjnie zauważył, że z bezczynnością organu mamy do czynienia, jeżeli organ w ogóle nie udzielił informacji w zakresie żądanym przez stronę. Bez znaczenia dla oceny, czy organ pozostaje w bezczynności, jest natomiast fakt, czy dana odpowiedź satysfakcjonuje wnioskodawcę. Bezczynność ma miejsce, gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej w ogóle nie odpowiada na wniosek i nie podejmuje żadnej czynności.

Aby można było mówić o bezczynności organu, należy przede wszystkim stwierdzić, że ciąży na nim wynikający z przepisów prawa obowiązek wszczęcia postępowania i podjęcia w nim stosownego rozstrzygnięcia (stosownej czynności), a dopiero później, że obowiązku tego, w nakazanym prawem terminie, nie wypełnia. Skoro organ wydał wcześniej prawomocną decyzję w przedmiocie udostępnienia informacji nie było zatem potrzeby wszczęcia postępowania dotyczącego już rozstrzygniętego wniosku. W piśmie skierowanym do strony z dnia [...] marca 2014 roku organ odpowiedział na pismo wnioskodawcy, stosownie do obowiązujących w tym zakresie przepisów prawnych.

Skoro skarżący otrzymał odpowiedź w zakresie, w jakim żądał udzielenia informacji publicznej Urząd nie pozostaje w bezczynności co do wniosku skarżącego z dnia [...] lutego 2014 roku w zakresie udzielenia informacji publicznej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę tylko w granicach skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 P.p.s.a.), z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania, co oznacza związanie przytoczonymi w skardze kasacyjnymi jej podstawami, określonymi w art. 174 P.p.s.a. Nadto, zgodnie z treścią art. 184 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, jeżeli zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest dokonanie oceny, czy Burmistrz Miasta Górowa Iławieckiego udzielając w piśmie z dnia [...] marca 2014 r. odpowiedzi na wniosek J. B. z dnia [...] lutego 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej poprzez przekazanie mu informacji w sprawie obsługi prawnej Urzędu Miasta w formie kopii faktur wraz z ich opisem na drugiej stronie, według załączonej do wniosku listy, dopuścił się bezczynności.

Bezczynność występuje wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie, lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma przy tym znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty, lub czynność nie została dokonana, a w szczególności, czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu, czy też wiąże się z przeświadczeniem organu, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana wyrażającym się np. w odmowie wydania decyzji w związku z błędnym przekonaniem organu, że załatwienie sprawy nie wymaga jej wydania (wyrok NSA z 11 marca 2015 r. sygn. akt I OSK 934/14 www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku uznał, że stan bezczynności zaistniał bowiem Burmistrz Miasta Górowo Iławieckie wbrew postanowieniom art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tj. Dz. U. z 2014 r. poz. 782 z późn. zm.) odmawiając udostępnienia informacji publicznej nie wydał w tym zakresie decyzji administracyjnej, w której precyzyjnie wyjaśniłby przesłanki swojego rozstrzygnięcia i wykazałby jego zasadność. Sąd podkreślił, że dopiero wydanie decyzji administracyjnej i uzasadnienie jej w sposób zgodny z art. 107 § 3 K.p.a. oraz art. 16 ust. 3 u.d.i.p. daje stronie gwarancję kontroli sądowej prawidłowości odmowy udostępnienia informacji publicznej.

Skarżący kasacyjnie podnosi, że nie dopuścił się bezczynności bowiem udzielił w przewidzianym do tego terminie, na piśmie odpowiedzi na wniosek o udostępnienie informacji publicznej przekazując wnioskodawcy żądane przez niego faktury dotyczące obsługi prawnej urzędu z zaczernionymi danymi.

Zdaniem NSA o ile należy zgodzić się, że ograniczenie zakresu przekazanych danych, na podstawie art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. było zasadne bowiem faktury te oraz ich opis zawierały zapisy, które stanowią tajemnicę przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji i w tym zakresie działanie organu nie może być uznane za bezczynność, to nie zachowanie przez organ formy ustawowej wskazanej z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. (formy decyzji administracyjnej) przewidzianej dla odmowy udostępnienia informacji publicznej należało uznać za bezczynność.

Ze stanem bezczynności mamy bowiem do czynienia gdy organ będąc zobowiązany do działania w określonej przepisami prawa formie nie zachowa tego wymogu. Z treści ww. przepisu nie wynika, że organ odmawiając udzielenia informacji publicznej ma swobodę co do wyboru formy w jakiej odmówi udzielenia informacji publicznej. Sformułowanie, iż "odmowa udostępnienia informacji publicznej (...) następuje w drodze decyzji" nie pozostawia wątpliwości co do konieczności zachowania tej formy przez właściwy w sprawie organ. Zachowanie formy decyzji jest wyrazem sformalizowania trybu udzielania odmowy udostępnienia informacji publicznej i warunkuje poprawność działania organów zobowiązanych do jej udzielenia zgodnie z przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej z dnia 6 września 2001 r. Skoro ustawodawca przewidział wymóg nadania odmowie udostępnienia informacji publicznej formy decyzji administracyjnej, do której mają zastosowanie przepisy K.p.a. i szczególne wymogi z art. 16 ust. 2 u.d.i.p., to organ powinien zachować przewidziany ustawą tryb udzielenia odmowy udostępnienia informacji publicznej.

Zdaniem NSA, organ wadliwie uznał, że skoro rozstrzygając sprawę z wcześniejszego wniosku J. B. o udostępnienie informacji publicznej wydano ostateczną decyzję odmowną z dnia [...] października 2013 roku w przedmiocie prowadzonej obsługi prawnej urzędu w latach 2011-2013 wskazując na tajemnicę przedsiębiorstwa, to rozpoznając kolejny wniosek o udostępnienie danych w postaci faktur, które dotyczą obsługi prawnej urzędu, a zatem są tematycznie a nawet funkcjonalnie powiązane (na co wskazywał organ), to w tym konkretnym przypadku nie zachodzi konieczność zachowania przewidzianej ustawą formy decyzji. W ocenie NSA, rozpoznając kolejny wniosek J. B. o udostępnienie treści faktur dotyczących obsługi prawnej urzędu należało potraktować go jako zgoła odmienny wniosek i rozpoznać jako odrębną sprawę, wydając przewidziane prawem rozstrzygnięcie. Można uznać, że organ kosztem przestrzegania ustawowego trybu udostępniania informacji publicznej (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.) poszedł niejako "na skróty" i udzielił odpowiedzi na wniosek w formie pisma odwołując się w nim do wcześniej wydanej decyzji odmownej z dnia [...] października 2013 r. powiązanej z obecnie rozpoznawanym wnioskiem tematycznie. Ten zabieg doprowadził do tego, że ustawowy tryb udzielenia odmowy udostępnienia informacji publicznej nie został zachowany. W istocie rzeczy organ wypowiedział się co do istoty sprawy w formie, której ustawa nie przewidywała, a zatem nie dokonał czynności przez tę ustawę przewidzianą. W konsekwencji działanie organu nie zakończyło prowadzonego przez organ postępowania. Udzielenie informacji o odmowie poprzez wysłanie pisma do skarżącego bez zachowania formy decyzji nie wywołało żadnego skutku prawnego z uwagi na brak formalny tej wypowiedzi. Należało uznać, że organ pozostawał w bezczynności bowiem nie wydał rozstrzygnięcia w przewidzianej przez ustawę formie.

Mając powyższe na uwadze zarzut naruszenia zaskarżonym wyrokiem art. 16 ust. 1 należało uznać za bezzasadny bowiem zastosowana przez Sąd I instancji wykładnia art. 16 ust. 1 u.d.i.p. była prawidłowa. Na uwzględnienie nie zasługuje także zarzut błędnej wykładni art. 13 ust. 1 u.d.i.p. bowiem z racji niezachowania przewidzianej prawem formy decyzji administracyjnej w razie odmowy udostępnienia informacji publicznej w ogóle nie doszło do udzielenia informacji publicznej zatem kwestie terminów wskazane w tym przepisie nie miały znaczenia.

Należy zwrócić uwagę, że zachowanie przepisanej formy przy załatwieniu niniejszej sprawy ma zasadnicze znaczenie dla kontroli legalności działalności organów administracyjnych w postępowaniu sądowoadministracyjnym. W razie wniesienia skargi innym wymogom podlega skarga na bezczynność a innym skarga na decyzję administracyjną np. co do trybu i terminu jej wniesienia, zakresu prowadzonej przez sąd kontroli i możliwych do wydania rozstrzygnięć. Jeśli ustawa przewiduje określoną formę działania administracji, to należy jej przestrzegać. Z zachowaniem tej formy wiążą sie uprawnienia procesowe strony i możliwość ochrony swych praw w postępowaniu przed sądem. Tylko wydanie decyzji administracyjnej i uzasadnienie jej w sposób zgodny z art. 107 § 3 K.p.a. oraz art. 16 ust. 2 u.d.i.p. daje stronie gwarancję kontroli sądowej prawidłowości odmowy udostępnienia informacji publicznej. Brak tej decyzji powoduje, że wnioskodawca domagając się kontroli działalności organów administracyjnych w zakresie odmowy udostępniania informacji publicznej nie może wskazać aktu, który nie spełnia wymogów prawa. W takiej sytuacji musi dopatrywać się, jak w tym przypadku, innych form działalności lub zaniechania organów, które podlegają rozpoznaniu w postępowaniu sądowoadministracyjnym (art. 3 § 2 pkt 1-9 P.p.s.a.).

Mając powyższe na uwadze uznać należało, że Sąd I instancji słusznie dopatrzył się bezczynności w działaniu organu, który będąc do tego zobowiązany nie podjął określonej przepisami prawa czynności - wydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Ustalenie to uprawniało Sąd do zobowiązania organu do wydania aktu w postaci decyzji administracyjnej na podstawie art. 149 P.p.s.a. w terminie do tego przewidzianym.

W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt