Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Nawrot, Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Fularski (sprawozdawca), Sędzia WSA Iwona Owsińska – Gwiazda, Protokolant Specjalista Ilona Obara, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2018 r. w Radomiu sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w [...] na uchwałę Rady Miejskiej w Szydłowcu z dnia 17 czerwca 2016 r. nr 135/XXI/16 w przedmiocie przyjęcia regulaminu czystości i porządku na terenie gminy Szydłowiec stwierdza nieważność: § 3 ust. 3, § 4 ust. 2 pkt 2, § 11, § 17 ust. 1 pkt 2, § 22, § 23 zaskarżonej uchwały.

Rada Miejska w Szydłowcu (dalej także jako "Rada" lub "organ") działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 i art. 40 ust. 1 i art. 41 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz.U. 2016 r., poz. 446, dalej jako "u.s.g.") oraz art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 250 ze zm., dalej jako "u.c.p.g."), podjęła uchwałę nr 135/XXI/16 z 17 czerwca 2016 r. w sprawie przyjęcia Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy Szydłowiec.

Pismem z 6 grudnia 2017 r. Prokurator Rejonowy w Przysusze (dalej jako "Prokurator" lub "skarżący") zaskarżył ww. uchwałę. Autor skargi zaskarżonej uchwale zarzucił rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 4 ust. 2 u.c.p.g. w zw. z art. 87, art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 18 ust. 2 pkt 15 u.s.g. w zw. § 118 w zw. z § 143 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" polegające na przekroczeniu upoważnienia ustawowego oraz powtórzeniu przepisów innych aktów normatywnych poprzez:

1. wprowadzenie w § 11 obowiązku utrzymania przedmiotów służących do zbierania odpadów w należytym stanie sanitarnym i technicznym, gdy obowiązek ten wynika wprost z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.c.p.g

2. wprowadzenie w § 17 pkt 2 zakazu wprowadzania zwierząt domowych do piaskownic i na place zabaw dla dzieci, na tereny rekreacyjne i sportowe, na tereny kąpielisk miejskich, do budynków użyteczności publicznej, w szczególności do urzędów, szkół i placówek wychowawczych, placówek kulturalno-oświatowych, zakładów opieki zdrowotnej i społecznej oraz innych obiektów, w których administracja wprowadziła ten zakaz z przekroczeniem upoważnienia ustawowego zawartego w art. 4 ust. 2 u.c.p.g

3. w § 22 nie wskazano obszarów deratyzacji, a także scedowano wyznaczanie obszaru deratyzacji na Burmistrza w razie wystąpienia populacji gryzoni, stwarzającej zagrożenie sanitarne podczas, gdy wyznaczanie obszaru deratyzacji należy do obowiązków rady gminy,

4. w § 23 obciążenie właścicieli nieruchomości kosztami deratyzacji, które to uregulowanie wykracza poza upoważnienie ustawowe, albowiem art. 4 ust. 2 pkt. 8 u.c.p.g dawał radzie gminy upoważnienie wyłącznie do wyznaczania regulaminem obszarów podlegających deratyzacji i terminów jej wprowadzania.

Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności ww. przepisów zaskarżonej uchwały jako naruszających prawo w sposób istotny.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Odnośnie zarzutu z pkt 1 skargi Prokuratora, Rada wyjaśniła, że w § 11 Regulaminu wprowadziła zapis, iż właściciele nieruchomości mają obowiązek utrzymywać pojemniki na odpady w takim stanie sanitarnym i technicznym, aby korzystanie z nich mogło odbywać się bez przeszkód i powodowania zagrożeń dla zdrowia użytkowników; a w szczególności mają obowiązek utrzymywania ich w czystości oraz w miarę potrzeby okresowej ich dezynfekcji. Wprowadzenie tego zapisu do uchwały nie było powtórzeniem zapisu z u.c.p.g., a pozwoliło na wyeliminowanie wątpliwości mieszkańców na kim spoczywa obowiązek wyposażenia nieruchomości w pojemniki do gromadzenia odpadów i dbania o ich odpowiedni stan, gdyż jasno określiło, że Gmina Szydłowiec nie będzie przejmować tych obowiązków od właścicieli nieruchomości. W sytuacji braku takiego zapisu mogłyby powstać wątpliwości czy za stan pojemników do zbierania odpadów (nie przedmiotów, jak ujęto to w skardze), odpowiada właściciel nieruchomości, czy gmina. W skrajnych przypadkach mogłoby to doprowadzić nawet do sytuacji, gdy na nieruchomości w ogóle nie byłyby zapewnione pojemniki na odpady, gdyż właściciel oczekiwałby przejęcia tego obowiązku przez gminę.

Odnośnie zarzutu z pkt 2, organ wskazał, że zapis w Regulaminie wprowadzający zakaz wprowadzania zwierząt domowych na teren placów zabaw dla dzieci i do piaskownic jak najbardziej określa szczegółowo te zasady. Można oczywiście wyeliminować taki zapis z Regulaminu, wówczas jednak trudno wyobrazić sobie utrzymanie właściwego stanu sanitarnego piaskownic, które zmienią się w toalety dla psów. Problematyczne będzie również zapewnienie bezpieczeństwa małych dzieci na terenach placów zabaw i piaskownic, gdy przebywać tam będą obce, nierzadko agresywne psy. Delegacja ustawowa jasno mówi o zasadach mających na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku - zakaz wprowadzania psów do piaskownic i na tereny placów zabaw oraz w inne określone w uchwale miejsca pozwala na wyeliminowanie zagrożeń i uciążliwości.

Odnośnie zarzutu z pkt 3 i 4 skargi, Rada wskazała, że jak wynika z art. 4 ust. 2 pkt 8 u.c.p.g. w regulaminie nie określa się obszarów polegających obowiązkowej deratyzacji ale zasady dotyczący wyznaczania tych obszarów. Wskazanie zaś Burmistrza Szydłowca jako organ odpowiedzialny za wyznaczenie obszaru jest jak najbardziej prawidłowe, gdyż określa na jakich zasadach odbywa się ich wyznaczenie. Trudno wyobrazić sobie (biorąc pod uwagę zmienność występowania populacji gryzoni) każdorazową zmianę zapisów w Regulaminie, gdy gryzonie wystąpią na innym obszarze niż przewidziany w uchwale. Określenie zasad, zgodnie z którymi to Burmistrz podejmuje decyzje w tym zakresie pozwala na skuteczne i niezwłoczne podejmowanie działań w celu zwalczania populacji gryzoni. Również doprecyzowanie podmiotów odpowiedzialnych za przeprowadzenie deratyzacji i poniesienie kosztów jest określeniem szczegółowych zasad, do czego zawarta została delegacja ustawowa. Trudno również zgodzić się ze stwierdzeniem, że art. 4 ust. 2 pkt 8 u.c.p.g. dawał wyłącznie radzie gminy upoważnienie do wyznaczenia Regulaminem obszarów podlegających deratyzacji i terminów jej wprowadzania, gdyż zapis w ustawie brzmi w tym zakresie jednoznacznie - rada gminy poprzez regulamin określa zasady wyznaczania obszarów i terminów deratyzacji, a nie terminy i obszary deratyzacji.

Organ podniósł nadto, że Regulamin jako akt prawa miejscowego analizowany był przed opublikowaniem przez Wojewodę Mazowieckiego który to nie znalazł podstaw do kwestionowania wszystkich powyższych zapisów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

W myśl art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.; dalej: "p.p.s.a.") sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, a stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066) kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach tej kognicji Sąd bada, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie naruszono przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania.

Zgodnie z art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na uchwałę organu jednostki samorządu terytorialnego stwierdza nieważność tej uchwały w całości lub w części albo stwierdza, że została wydana z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza możliwość stwierdzenia jej nieważności. Przepis ten pozostaje w związku z art. 91 ust. 1 u.s.g. stosownie do którego nieważna jest uchwała organu gminy sprzeczna z prawem. Wprowadzając sankcję nieważności, jako następstwa naruszenia prawa, ustawodawca nie określił rodzaju naruszenia prawa, które prowadziłoby do zastosowania tej sankcji. Zasadnym jest zatem sięgnięcie do przepisów u.s.g., gdzie przewidziano dwa rodzaje naruszeń prawa, które mogą być wywołane przez ustanowienie aktów uchwalanych przez organy gminy. Mogą to być naruszenia istotne lub nieistotne (art. 91 u.s.g.). Jednak i tu brak ustawowego zdefiniowania obu naruszeń, co stwarza konieczność sięgnięcia do stanowiska wypracowanego w tym zakresie w doktrynie i w orzecznictwie. Za "istotne" naruszenie prawa uznaje się uchybienie prowadzące do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym. Do nich zalicza się między innymi naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego, a także przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał. W judykaturze za istotne naruszenie prawa uznaje się takiego rodzaju naruszenia jak: podjęcie uchwały przez organ niewłaściwy, brak podstawy prawnej do podjęcia uchwały określonej treści, niewłaściwe zastosowanie przepisu prawnego będącego podstawą podjęcia uchwały, naruszenia procedury podjęcia uchwały. Stwierdzenie nieważności uchwały może nastąpić tylko wtedy, gdy uchwała pozostaje w wyraźnej sprzeczności z określonym przepisem prawnym. Nie jest zaś konieczne rażące naruszenie, warunkujące stwierdzenie nieważności decyzji, czy postanowienia, o jakim mowa w przepisie art. 156 § 1 k.p.a.

Stosownie do art. 50 § 1, art. 52 § 1 i art. 53 § 3 p.p.s.a. prokurator może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, ale nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W ocenie Sądu w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, skarga zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że delegację ustawową dla podjęcia zaskarżonej uchwały stanowi art. 4 ust. 1 u.c.p.g. Przepis ten upoważnia radę gminy do uchwalenia, po zasięgnięciu opinii państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie gminy w zakresie określonym w art. 4 ust. 2 ww. ustawy. Regulamin określa szczegółowe zasady utrzymania czystości i porządku na terenie gminy dotyczące:

1. wymagań w zakresie utrzymania czystości i porządku na terenie nieruchomości obejmujących:

a) prowadzenie we wskazanym zakresie selektywnego zbierania i odbierania odpadów komunalnych, w tym powstających w gospodarstwach domowych, odpadów niebezpiecznych, odpadów wielkogabarytowych i, zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, zużytych baterii i zużytych akumulatorów oraz odpadów z remontów,

b) uprzątanie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego,

c) mycie i naprawy pojazdów samochodowych poza myjniami i warsztatami naprawczymi; 2) rodzaju i minimalnej pojemności urządzeń przeznaczonych do zbierania odpadów komunalnych na terenie nieruchomości oraz na drogach publicznych, warunków rozmieszczania tych urządzeń i ich utrzymania w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym, przy uwzględnieniu: a) średniej ilości odpadów komunalnych wytwarzanych w gospodarstwach domowych bądź w innych źródłach, b) liczby osób korzystających z tych urządzeń; 3) częstotliwości i sposobu pozbywania się odpadów komunalnych i nieczystości ciekłych z terenu nieruchomości oraz z terenów przeznaczonych do użytku publicznego;

4) maksymalnego poziomu odpadów komunalnych ulegających biodegradacji dopuszczonych do składowania na składowiskach odpadów; 5) innych wymagań wynikających z gminnego planu gospodarki odpadami; 6) obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku; 7) wymagań utrzymywania zwierząt gospodarskich na terenach wyłączonych z produkcji rolniczej, w tym także zakazu ich utrzymywania na określonych obszarach lub w poszczególnych nieruchomościach; 8) wyznaczania obszarów podlegających obowiązkowej deratyzacji i terminów jej przeprowadzania. Przyznane radzie gminy kompetencje do uchwalenia przedmiotowego regulaminu ograniczone zostały do ustalenia w tymże regulaminie jedynie szczegółowych zasad utrzymania czystości i porządku na terenie gminy i w zakresie ściśle określonym w ustawie. Jeżeli katalog spraw, w zakresie których ustawodawca upoważnił radę gminy do określenia szczegółowych zasad postępowania, jest zamknięty, to organ ten może dokonywać regulacji prawnych tylko w takim zakresie, w jakim został do tego upoważniony. Elementy wskazane w wymienionym art. 4 ust. 2 u.c.p.g., mają charakter wyczerpujący, nie jest zatem dopuszczalna wykładnia rozszerzająca zastosowania tego przepisu w odniesieniu do innych kwestii, które nie zostały w nim wymienione (wyrok NSA z dnia 8 listopada 2012 r., sygn. akt II OSK 2012/12). Art. 4 ust. 2 u.c.p.g. nie daje radzie gminy prawa do stanowienia aktów prawa miejscowego regulujących zagadnienia inne niż wymienione w tym przepisie, jak również nie pozwala na podejmowanie regulacji w inny sposób niż wskazany przez ustawodawcę, gdyż oznaczałoby to wykroczenie poza zakres delegacji ustawowej. Poza tym należy mieć na uwadze, że wymienione w art. 4 ust. 2 ww. ustawy elementy regulaminu utrzymania czystości i porządku mają charakter obligatoryjny. Uchwalając regulamin rada gminy winna zawrzeć w nim postanowienia odnoszące się do wszystkich enumeratywnie wymienionych w powołanym przepisie zagadnień. Określając zakres owych zagadnień ustawodawca nie posłużył się bowiem sformułowaniem "w szczególności", "może określić", lecz użył pojęcia "regulamin określa" (vide wyrok NSA z dnia 9 września 2014 r. w sprawie II OSK 654/14; wyrok NSA z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie II OSK 2012/12; wyroki WSA w Gliwicach z dnia 3 lipca 2014 r. w sprawie II SA/Gl 465/14; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 23 października 2013 r. w sprawie IV SA/Po 748/13; wyrok WSA w Szczecinie z dnia 18 kwietnia 2013 r. w sprawie II SA/Sz 238/13, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Jednocześnie wypada wskazać na regulację rozporządzenia Rady Ministrów z 20 czerwca 2002 r. w sprawie Zasad techniki prawodawczej (Dz. U. Nr 100, poz. 908, dalej jako "rozporządzenie RM w sprawie zasad techniki prawodawczej"), zgodnie z którą w akcie prawa miejscowego zamieszcza się tylko przepisy regulujące sprawy przekazane do unormowania w przepisie upoważniającym (§ 115 w związku z § 143 tegoż rozporządzenia), przy czym nie powtarza się przepisów ustawy upoważniającej (§ 118 w związku z § 143 tegoż rozporządzenia). Jakakolwiek modyfikacja przepisu ustawowego przez rzeczony akt jest niedopuszczalna i jest uznawana w orzecznictwie za rażące naruszenie prawa powodujące nieważność aktu (vide: wyrok WSA w Poznaniu z dnia 30 czerwca 2011 r. w sprawie IV SA/Po 431/11; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 10 grudnia 2014 r. w sprawie IV SA/Po 746/14; wyrok WSA w Łodzi z dnia 13 sierpnia 2014 r. w sprawie II SA/Łd 515/15, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Naruszenie tego zakazu i wprowadzenie do uchwały przepisów ustawowych powoduje nieważność tych przepisów. Regulamin utrzymania porządku i czystości w gminie stanowi bowiem prawo miejscowe, które powinno zawierać treści normatywne, a nie powtórzenia norm zawartych w innych przepisach. Postanowienia regulaminu mają jedynie uszczegóławiać regulacje ustawowe, w szczególności zawartych w ustawie upoważniającej.

W niniejszej sprawie Sąd uznał, że niektóre zapisy uchwały są sprzeczne z obowiązującymi przepisami prawa.

W § 3 ust. 1 Regulaminu nałożono na właścicieli nieruchomości obowiązek niezwłocznego uprzątania błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego, w tym z dojazdów i dojść do nieruchomości i obiektów zlokalizowanych na jej terenie. W ust. 3 ww. paragrafu wskazano zaś, że nieusunięty w terminie, o którym mowa w ust. 1 i 2 lód należy posypać piaskiem lub innym dopuszczalnym środkiem, w celu zlikwidowania śliskości. Należy wyjaśnić, że upoważnienie zawarte w art. 4 ust. 2 pkt 1 lit. b u.c.p.g. ogranicza się jedynie do określenia obowiązku uprzątnięcia błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego. Zatem regulamin może jedynie określać obowiązek uprzątnięcia wskazanych zanieczyszczeń, brak jest natomiast upoważnienia do nakazania właścicielowi obowiązku stosowania piasku lub innego dopuszczalnego środka do zlikwidowania śliskości. Do właściciela należy bowiem wybranie metody usunięcia zalegającego lodu i może on w tym celu zastosować mechaniczne usunięcie zlodowacenia. Rada wyszła więc w powyższym zakresie poza kompetencje przyznane jej na podstawie art. 4 ust. 2 u.c.p.g.

Brak było także podstawy do wprowadzenia zapisu zawartego w § 4 ust. 2 pkt 2 zaskarżonej uchwały. Zapis ten stanowi, że naprawa pojazdów samochodowych poza warsztatami naprawczymi może odbywać się wyłącznie pod warunkiem, że dotyczy ona drobnych napraw. Jak zaś wynika z art. 4 ust. 2 pkt 1 lit. c u.c.p.g. do kompetencji rady należało tylko określenie szczegółowych zasad utrzymania porządku i czystości w zakresie naprawy pojazdów samochodowych poza warsztatami naprawczymi, a nie wprowadzenie ograniczeń co do zakresu dokonywania napraw poza warsztatami naprawczymi. Rada nie miała więc ustawowej kompetencji do ograniczenia zakresu przedmiotowych napraw do drobnych napraw. Tym samym, organ przekroczył delegację ustawową wynikającą z ww. przepisu.

W ocenie Sądu unormowanie zawarte w § 11 zaskarżonej uchwały stanowi powtórzenie art. 5 ust. 1 pkt 1 u.c.p.g., a jako takie narusza przepisy § 134, § 135 i § 137 rozporządzenia RM w sprawie zasad techniki prawodawczej. Jak wskazano już bowiem wyżej, regulamin stanowi prawo miejscowe, które powinno zawierać treści normatywne, a nie powtórzenia z aktów wyższego rzędu. Uchwała rady gminy wydana na podstawie upoważnienia ustawowego nie powinna powtarzać przepisów ustawowych, oznaczałoby to bowiem wkraczanie w materię już uregulowaną aktem wyższego rzędu. Naruszenie tego zakazu i wprowadzenie do uchwały przepisów ustawowych powoduje więc nieważność tych zapisów.

Słusznie wskazał skarżący, że wprowadzenie w § 17 pkt 2 generalnego zakazu wprowadzania zwierząt domowych do piaskownic i na place zabaw dla dzieci, na tereny rekreacyjne i sportowe, na tereny kąpielisk miejskich, do budynków użyteczności publicznej, w szczególności do urzędów, szkół i placówek wychowawczych, placówek kulturalno-oświatowych, zakładów opieki zdrowotnej i społecznej oraz innych obiektów, w których administracja wprowadziła ten zakaz nastąpiło z przekroczeniem upoważnienia ustawowego zawartego w art. 4 ust. 2 u.c.p.g.

Wyjaśnić należy, że ustawodawca nie upoważnił Rady do formułowania zakazów wprowadzania zwierząt domowych na określone tereny, lecz do ustalenia sposobu postępowania ze zwierzętami domowymi w taki sposób, by ich pobyt na terenie przeznaczonym do wspólnego użytku nie był uciążliwy oraz nie zagrażał przebywającym tam osobom. Powyższy przepis ustawy nie dawał więc Radzie kompetencji do określenia całkowitego zakazu wpuszczania lub wprowadzania zwierząt domowych do określonych miejsc. Istotą regulacji w tym zakresie winno być bowiem określenie obowiązków osób utrzymujących zwierzęta w taki sposób, by zapewnić ochronę przed zagrożeniami lub uciążliwościami dla ludzi, nie zaś wprowadzenie całkowitego zakazu "wstępu" zwierząt do określonych miejsc. Wprowadzenie w regulaminie zakazu wprowadzania zwierząt na dane tereny jest środkiem nadmiernie ograniczającym swobodę poruszania się i przebywania w określonym miejscu, która przysługuje wszystkim obywatelom, w tym właścicielom zwierząt domowych. Cel ustawy, a pośrednio również regulaminu, jakim jest dążenie do utrzymania czystości i porządku w gminie – zdaniem Sądu – nie pozwala na wprowadzenie tak daleko idących zakazów, jak przyjęte przez Radę.

Zgodzić się również należy ze skarżącym, że w § 22 uchwały nie wskazano obszarów deratyzacji, a także scedowano wyznaczanie obszaru deratyzacji na Burmistrza Szydłowca w razie wystąpienia populacji gryzoni, stwarzającej zagrożenie sanitarne. Jak zaś wynika z art. 4 ust. 2 pkt 8 u.c.p.g. wyznaczanie obszarów deratyzacji i terminów jej przeprowadzenia należy do obowiązków rady gminy, a nie burmistrza. Brak było też podstaw do obciążenia w § 23 regulaminu właścicieli nieruchomości kosztami deratyzacji. Takie uregulowanie wykracza poza upoważnienie ustawowe bowiem art. 4 ust. 2 pkt. 8 u.c.p.g dawał radzie gminy upoważnienie wyłącznie do wyznaczania regulaminem obszarów podlegających deratyzacji i terminów jej wprowadzania. Rada nie była więc upoważniona do regulowania kwestii dotyczących ponoszenia kosztów deratyzacji.

Konkludując stwierdzić należy, że wymienione wyżej naruszenia prawa mają charakter istotny, co skutkuje koniecznością wyeliminowania zaskarżonych zapisów uchwały z obrotu prawnego. Wobec powyższego Sąd orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 147 p.p.s.a.