Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge – Lissowska po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Zarządu Głównego Polskiego Związku Łowieckiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 października 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 1096/12 w sprawie ze skargi P.G. – redaktora naczelnego dziennika "[...]" na odmowę Zarządu Głównego Polskiego Związku Łowieckiego z dnia [...] kwietnia 2012 r. w przedmiocie udzielenia informacji prasowej zgodnie z wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2012 r. oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie.

Wyrokiem z dnia 5 października 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 1096/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę P.G. – redaktora naczelnego dziennika "[...]" na odmowę udzielenia informacji prasowej przez Zarząd Główny Polskiego Związku Łowieckiego.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że P.G., wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2012 r., zwrócił się do Zarządu PZŁ z prośbą o udzielenie informacji, poprzez udostępnienie protokołów Kapituły Odznaczeń Łowieckich PZŁ z posiedzeń w dniach 3 i 7 października 2011 r. W piśmie z dnia [...] kwietnia 2012 r. rzecznik prasowy PZŁ odmówił udzielenia informacji prasowej, podnosząc iż wniosek złożony przez P.G. był niewystarczająco precyzyjny, co uniemożliwiło jego uwzględnienie.

Po wezwaniu PZŁ do usunięcia naruszenia prawa P.Ł. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarzucając Związkowi naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 r., Nr 5, poz. 24 ze zm.), poprzez przyjęcie, że zachodzą przesłanki do odmowy udzielenia informacji prasowej oraz art. 4 ust. 3 tej ustawy poprzez niezachowania wymogów jakie winna spełniać odmowa udzielenia informacji prasowej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny, rozpoznając wniesioną skargę, uznał, iż odmowa udzielenia informacji przez PZŁ była błędna. Sąd wskazał, iż art. 4 ust. 1 ustawy Prawo prasowe, zobowiązuje określony w tym przepisie podmiot do informowania o swojej działalności. Działalność ta jest pojęciem szerokim, odnoszącym się do każdej sfery działań podmiotu, a zatem nie tylko do realizacji zadań ustawowych, czy statutowych, lecz i do spraw o charakterze organizacyjnym, w tym dotyczących spraw pracowniczych. W ocenie Sądu przyznawanie odznaczeń łowieckich należy do tak szeroko pojmowanej działalności PZŁ. I wobec tego żądana informacja podlega udostępnieniu w świetle postanowień art. 4 ust. 1 ustawy Prawo prasowe.

Sąd wskazał nadto, iż skarżona odmowa nie zawiera jakiegokolwiek wyjaśnienia przyczyn, z powołaniem się na tajemnicę prawnie chronioną lub naruszenie prawa do prywatności, z powodu których nie udostępniono wnioskodawcy protokołów Kapituły Odznaczeń Łowieckich PZŁ. Sąd podkreślił sformalizowany charakter odmowy udzielenia informacji prasowej, która powinna zawierać oznaczenie organu, jednostki organizacyjnej lub osoby, od której pochodzi, datę jej udzielenia, redakcję, której dotyczy, oznaczenie informacji będącej jej przedmiotem oraz powody odmowy (art. 4 ust. 3 ustawy Prawo prasowe). Zdaniem Sądu zaskarżona odmowa nie spełniała wymogów stawianych przez ustawodawcę w powołanym przepisie, gdyż nie powołuje się ona na którąkolwiek z ustawowych przesłanek negatywnych (tajemnicę państwową, służbową, inną prawem chronioną lub prawo do prywatności), a tylko te przesłanki mogły stanowić o ograniczeniu prasie dostępu do informacji. Sąd I instancji uznał, iż zaskarżona odmowa została wydana z naruszeniem art. 4 ust. 1 i 3 Prawa prasowego, co mogło mieć wpływ na wynik sprawy i skutkowało uchyleniem zaskarżonego aktu na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej jako "P.p.s.a.".

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Zarząd Główny Polskiego Związku Łowieckiego, prawidłowo reprezentowany, domagając się uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Skarga kasacyjna oparta została o podstawę wskazaną w art. 174 pkt 2 P.p.s.a., a zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie art. 35 § 2 P.p.s.a., poprzez dopuszczenie do postępowania pełnomocnika, który nie może być pełnomocnikiem strony, co stanowić miałoby podstawę stwierdzenia nieważności z art. 183 § 2 pkt 2 P.p.s.a. W uzasadnieniu autor skargi kasacyjnej podniósł, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny dopuścił jako pełnomocnika strony skarżącej S.P., który podawał się za dziennikarza dziennika "Ł.". W ocenie Związku osoba ta nie mogła być uznana za pracownika skarżącego pisma, bowiem nie łączy go z nim stosunek pracy, a przepisy nie przewidują możliwości uznania za pracownika osoby związanej z danym podmiotem stosunkiem zlecenia.

Skarżący kasacyjne zrzekł się nadto rozprawy.

Redaktor naczelny dziennika "Ł." w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej odrzucenie, podnosząc, iż w jego ocenie wyrok Sądu I instancji był prawidłowy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: skarga kasacyjna pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw.

Za niesłuszny uznać bowiem trzeba zarzut naruszenia art. 35 § 2 P.p.s.a., polegającego na dopuszczeniu do udziału w sprawie w charakterze pełnomocnika P.G. – redaktora naczelnego dziennika "Ł.", osoby niebędącej pracownikiem skarżącego. Zarzut ten, co wskazano poniekąd także w skardze kasacyjnej, zmierza do konieczności uznania nieważności postępowania, bowiem dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze pełnomocnika strony osoby nieuprawnionej do jej reprezentacji stanowiłoby przesłankę nieważności postępowania sądowego, określoną w art. 183 § 2 pkt 2 powołanej ustawy. Jednakże, wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej, sytuacja taka nie ma miejsca w przedmiotowej sprawie, bowiem reprezentujący stronę skarżącą S.P. – wedle oświadczeń redaktora naczelnego – pracuje dla dziennika "Ł.", a zgodnie z art. 35 § 2 P.p.s.a., pełnomocnikiem osoby prawnej lub przedsiębiorcy, w tym nieposiadającego osobowości prawnej, może być również pracownik tej jednostki albo jej organu nadrzędnego. Z kolei z art. 7 ust. 2 pkt 7 ustawy Prawo prasowe wynika, że redaktor naczelny, jako osoba mająca uprawnienia do decydowania o całokształcie działalności redakcji, reprezentuje ją w postępowaniu sądowoadministracyjnym. W ocenie Naczelnego Sadu Administracyjnego oznacza to, że może on także umocować do działania w swym imieniu osobę fizyczną wykonującą zawód dziennikarza, którego teksty redakcja publikuje. Wynika z tego – zdaniem Sądu odwoławczego - iż dla redakcji pracownikami, w rozumieniu art. 35 § 2 ustawy P.p.s.a., będą dziennikarze, których teksty redakcja publikuje, niezależnie od tego, czy są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, czy pracują dla niej na podstawie umów o dzieło czy zleceń.

Mając na uwadze powyższe i uznając podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty za pozbawione usprawiedliwionych podstaw, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.