Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędzia del. WSA Teresa Zyglewska (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Monika Dworakowska po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. Sp. z o.o. z siedzibą w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 9 maja 2012 r. sygn. akt II SA/Gd 604/11 w sprawie ze skargi E. K. i J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 9 maja 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] maja 2011 r. i poprzedzającą decyzję Burmistrza S. z dnia [...] stycznia 2011 r. ustalającą warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na budowie trzech turbin wiatrowych wraz z infrastrukturą towarzyszącą w postaci dróg dojazdowych i placów montażowych na terenie położonym na działkach nr [...] w obrębie [...] gm. S..

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r. Burmistrz S. ustalił na wniosek firmy E. spółka z o.o. w G. warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na budowie trzech turbin wiatrowych wraz z infrastrukturą towarzyszącą w postaci dróg dojazdowych i placów montażowych na terenie położonym na działkach nr [...] obręb [...] gm. S..

Organ I instancji wskazał, że inwestycja obejmuje urządzenia infrastruktury technicznej, zatem nie wymaga badania przesłanki kontynuacji funkcji. Pozostałe cztery warunki z art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym są natomiast spełnione.

Na skutek odwołania, które wnieśli E. i J. K. decyzją z dnia [...] maja 2011 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G. uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało organowi I instancji sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie Kolegium wskazało, że złożony w sprawie wniosek o ustalenie warunków zabudowy nie spełnia wymogów przepisu art. 52 ust.2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80 poz.717), zwanej dalej ustawą. Dołączona do wniosku mapa nie wskazuje obszaru, na który inwestycja będzie oddziaływać, a po drugie została sporządzona w skali 1:5000, a więc innej niż wymagana. Wniosek nie wskazuje jaka mapa została dołączona do wniosku oraz czy w ogóle została dołączona jakakolwiek mapa. Załącznik w postaci charakterystyki zabudowy i zagospodarowania terenu odnosi się do działki nr [...] obręb geodezyjny [...] w gminie D., nie zaś do nieruchomości wskazanych zarówno w treści wniosku jaki i treści zaskarżonej decyzji. W ocenie organu odwoławczego rozpatrzenie wniosku niezgodnego z ustawą i zawierającego braki, jak też wydanie zaskarżonej decyzji z załącznikami innymi niż wskazane w ustawie uzasadniają uchylenie zaskarżonej decyzji w całości. Organ odwoławczy wywiódł, iż Burmistrz S. naruszył przepis art. 10 § 2 k.p.a. poprzez uniemożliwienie stronom czynnego udziału w postępowaniu, w ten sposób, że przed wydaniem decyzji uniemożliwił im zapoznanie się z aktami sprawy, przede wszystkim z projektem decyzji. Ponadto na podstawie akt sprawy nie sposób ustalić, co stanowiło przesłankę uznania osób fizycznych wskazanych w zawiadomieniu o przedmiocie złożonego wniosku za strony postępowania (brak w aktach czy to wypisów z ewidencji gruntów, czy też z ksiąg wieczystych) oraz czy w postępowaniu tym brały udział wszystkie osoby, którym ewentualnie przysługiwałby status strony. W ocenie SKO organ I instancji winien w pierwszym rzędzie (po uzupełnieniu wniosku) ustalić zasięg oddziaływania wnioskowanej inwestycji i stosownie do tych ustaleń określić strony przedmiotowego postępowania, dokumentując powyższe poprzez dołączenie do akt sprawy, co najmniej wypisów z ewidencji gruntów, na które inwestycja będzie oddziaływać.

Organ odwoławczy przesądził, iż turbiny wiatrowe są urządzeniami infrastruktury technicznej. Organ odwoławczy wskazał, iż celem ustalenia znaczenia pojęcia "urządzenia infrastruktury technicznej" koniecznym jest odwołanie się do regulacji innych aktów prawnych. Przepis art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj. Dz. U. z 2010r. Nr 102, poz. 651) stanowi, że "przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej rozumie się budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych". Kolegium wskazało także na definicję urządzenia zawartą w art. 3 ust. 9 ustawy z dnia 7 kwietnia 1974 r. Prawo energetyczne, zgodnie z którym przez urządzenia należy rozumieć urządzenia techniczne stosowane w procesach energetycznych. Natomiast według przepisu art. 3 ust. 7 tej ustawy procesy energetyczne to techniczne procesy w zakresie wytwarzania, przetwarzania, przesyłania, magazynowania, dystrybucji oraz użytkowania paliw lub energii. Dokonując wykładni powyższych przepisów organ odwoławczy stwierdził, że urządzenia infrastruktury technicznej to przewody lub urządzenia techniczne stosowane do wytwarzania, przetwarzania, przesyłania, magazynowania, dystrybucji oraz użytkowania energii elektrycznej, czyli do tej kategorii można zaliczyć także siłownie wiatrowe z generatorem energii elektrycznej. Tym samym nie sposób uznać, iż pojęcie "infrastruktura" ogranicza się jedynie do urządzeń służących do przesyłu energii elektrycznej, a nie obejmuje urządzeń, które służą do jej wytwarzania. Zgodnie z definicją encyklopedyczną "infrastruktura techniczna" to urządzenia przesyłowe i związane z nimi obiekty w zakresie energetyki, dostarczania ciepła, wody, usuwania ścieków i odpadów, transportu itp.

Skargę na powyższą decyzję wnieśli E. i J. K. domagając się jej uchylenia oraz uchylenia poprzedzającej ją decyzji Burmistrza Miasta S.. Skarżący wskazali na niewłaściwą wykładnię przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, prowadzącą do uznania elektrowni wiatrowych za urządzenia infrastruktury technicznej, a co za tym idzie zwolnienie tej inwestycji od spełnienia wymogów zawartych w art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy. Uzasadnienie skargi zawiera polemikę ze stanowiskiem obu organów administracji, co do stosowania przepisu art. 61 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W odpowiedzi na skargę, podtrzymując argumentację z zaskarżonej decyzji, Kolegium wniosło o oddalenie skargi.

Sąd I instancji podzielił pogląd wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, iż organ pierwszej instancji w żaden sposób nie ustosunkował się do kwestii dotyczących oddziaływania zamierzonej inwestycji w granicach wyznaczonych odrębnymi przepisami obszaru, a w konsekwencji nie można zweryfikować określenia kręgu stron postępowania.

Zdaniem Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego, organ pierwszej instancji faktycznie - jak to słusznie stwierdzono w zaskarżonej decyzji - nie ustalił pełnego kręgu osób posiadających interes prawny w prowadzonym postępowaniu administracyjnym. Organ wszczynając postępowanie w sprawie ustalenia warunków zabudowy zobowiązany był ustalić z urzędu, kto ma w danej sprawie interes prawny i zawiadomić o wszczęciu postępowania wszystkie osoby będące zgodnie z art. 28 k.p.a. stronami w sprawie. Stronami postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy są: inwestor, właściciele i użytkownicy wieczyści nieruchomości objętych wnioskiem inwestora, nieruchomości sąsiednich, a także nieruchomości znajdujących się w zasięgu oddziaływania inwestycji. Akta sprawy nie pozwalają na ustalenie wszystkich stron postępowania, gdyż nie zawierają dokumentów na podstawie, których można ustalić właścicieli lub użytkowników wieczystych wszystkich działek znajdujących się na obszarze oddziaływania planowanych elektrowni wiatrowej.

Zdaniem Sądu I instancji mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja w części, w której organ odwoławczy przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji jest co do zasady prawidłowa. Rozpatrzenie wniosku niezgodnego z ustawą i zawierającego braki, jak też wydanie zaskarżonej decyzji z załącznikami innymi niż wskazane w ustawie uzasadniają uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i wydanie przez organ odwoławczy decyzji kasacyjnej.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie można jednak zaakceptować tej decyzji w części, w której organ odwoławczy wskazuje, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy, zakreślając w ten sposób zakres postępowania przed organem pierwszej instancji. Sąd I instancji wywodził, że wskazania takie nie są obligatoryjne i co do zasady nie wiążą organu, do którego są adresowane, ale w przekonaniu Sądu, jeżeli zostały w decyzji kasacyjnej zamieszczone, nie powinny być błędne.

W ocenie Sądu I instancji w przedmiotowej sprawie nie można zaaprobować stanowiska organu odwoławczego o zaliczeniu elektrowni wiatrowych do urządzeń infrastruktury technicznej, a co za tym idzie braku po myśli art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym konieczności badania w postępowaniu administracyjnym spełnienia dwóch pierwszych warunków do wydania pozytywnej decyzji określonych przepisami art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 przywoływanej ustawy.

W przekonaniu Sądu I instancji nie jest prawdą - jak wywodzi organ odwoławczy - jakoby "w orzecznictwie sądowo - administracyjnym ...utrwalił się pogląd, że elektrownie wiatrowe... należą do urządzeń wymienionych w art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym..." Nie negując istnienia przywołanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wyroków sądów administracyjnych, Sąd wskazał na odmienne rozstrzygnięcia w tym zakresie (choćby np. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy: z 12 października 2010 r. - II SA/Bd 768/10, z dnia 20 października 2011 r. - II SA/Bd 371/11, czy z 3 listopada 2009 r. -II SA/Bd 714/09).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyraził pogląd, że siłownia wiatrowa nie jest urządzeniem infrastruktury technicznej, o jakim mowa w art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W przekonaniu Sądu I instancji siłownia wiatrowa jest obiektem budowlanym, a konkretnie budowlą stanowiącą całość techniczno - użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami (art. 3 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego). Siłownia wiatrowa składa się z różnych elementów np. takich, jak wieża, fundament, śmigła. Elementy te są pomiędzy sobą powiązane technicznie i użytkowo. Żaden z tych elementów nie mógłby funkcjonować samodzielnie. Stanowią więc całość techniczno -użytkową i jako takie mogą być wykorzystywane do wytworzenia energii elektrycznej. Inną kwestią jest natomiast czy i jak wytworzoną energię elektryczną będzie się dostarczać odbiorcy. Powyższe jednak nie wpływa na sposób zdefiniowania siłowni wiatrowej. Sąd I instancji podkreślił, że to właśnie linie przesyłowe energii elektrycznej w stosunku do siłowni wiatrowej pełnią rolę służebną, a nie odwrotnie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zwrócił uwagę na definicje zawarte w przepisach art. 3 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623). Według tych przepisów obiekt budowlany to: budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, budowla stanowiąca całość techniczno - użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami, obiekt małej architektury, a budowla to każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje) ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Odnosząc się do pojęcia "urządzenie infrastruktury technicznej" zawartego w art. 61 ust. 3 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Sąd I instancji podzielił pogląd zawarty w uzasadnieniu wyroku WSA w Rzeszowie z dnia 11 lutego 2010 r. (sygn. akt II SA/Rz 225/09), że infrastruktura wspiera działalność produkcyjną, służy rozwojowi produkcji choć sama nie bierze bezpośredniego udziału w produkcji. Działalność produkcyjną prowadzą np. elektrownie wiatrowe lub wodne. Natomiast infrastrukturą techniczną są urządzenia do przesyłania i dystrybucji energii, nie są natomiast infrastrukturą techniczną urządzenia służące do jej wytworzenia. Jeżeli więc, jak to powyżej wykazano, sporna inwestycja nie jest urządzeniem infrastruktury technicznej, to nie można w stosunku do niej zastosować wyłączenia wynikającego z art. 61 ust. 3 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Koniecznym jest więc spełnienie przez sporną inwestycję o ustalenia dotyczące warunków tzw. "dobrego sąsiedztwa" wynikających z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu.

Zgodnie z tym przepisem wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia wskazanych warunków: co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu.

Zdaniem Sądu I instancji skoro brak jest uzasadnienia do uznania turbin wiatrowych za elementy infrastruktury technicznej, a na takim przekonaniu oparte zostały decyzje wydane w sprawie w obu instancjach, konieczne było wyeliminowanie zaskarżonej decyzji i decyzji Burmistrza S. z dnia [...] stycznia 2011 r. celem umożliwienia organom przeprowadzenia postępowania od początku w prawidłowy sposób.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła E. Spółka z.o.o. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 61 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. z 2012 r., Nr 647), na skutek uznania, że elektrownie wiatrowe nie są urządzeniami infrastruktury technicznej, poprzez dokonanie nieprawidłowej oceny zastosowania art. 61 ust. 3 powołanej wyżej ustawy przez organy administracji, to jest Burmistrza S. oraz Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G., uznając, iż w toku postępowania administracyjnego w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji dotyczącej budowy trzech turbin wiatrowych wraz z infrastrukturą towarzyszącą nie ma zastosowania art. 61 ust. 3 ustawy, gdy w rzeczywistości przepis ten ma zastosowanie w tym postępowaniu.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz rozpoznanie skargi wniesionej przez E. K. i J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] maja 2011 r. ewentualnie o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wywodzono, że w polskim systemie prawa brak jest definicji "urządzeń infrastruktury technicznej". Nie może budzić wątpliwości, że elektrownia wiatrowa jest urządzeniem służącym do wytwarzania energii, a zatem jest urządzeniem elektrycznym. Urządzenie elektryczne w rozumieniu art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami jest urządzaniem infrastruktury technicznej, w konsekwencji stwierdzić należy, iż elektrownia wiatrowa jest urządzeniem infrastruktury technicznej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się zaistnienia enumeratywnie wymienionych w § 2 tego przepisu przesłanek nieważności, zatem przedmiotową skargę kasacyjna należało rozpoznać w granicach zakreślonych podniesionymi w jej treści zarzutami.

W rozpoznawanej sprawie nie zarzucono zaskarżonemu wyrokowi naruszenia przepisów postepowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zarzuty skargi kasacyjnej sprowadzają się jedynie do naruszenia przepisów prawa materialnego.

Uznając ten zarzut za zasadny Naczelny Sąd Administracyjny, na zasadzie art. 188 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok i rozpoznał skargę na podstawie stanu faktycznego przyjętego w zaskarżonym wyroku.

Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia warunków uregulowanych w art. 61 ust. 1 ustawy z dnia ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. z 2012 r., Nr 647), z których pkt 1 wymaga, aby co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, była zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystywania terenu.

Zgodnie z art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym do inwestycji polegających na realizacji linii kolejowych, obiektów liniowych i urządzeń infrastruktury technicznej nie stosuje się wymogów z art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2.

Wniosek inwestora w rozpoznawanej sprawie dotyczył zamierzenia inwestycyjnego polegającego na budowie trzech turbin wiatrowych wraz z infrastrukturą towarzyszącą w postaci dróg dojazdowych i placów montażowych na terenie położonym na działkach nr [...] w obrębie [...] gm. S.. Kwestią sporną w sprawie stanowiąca jednocześnie podstawę zarzutu skargi kasacyjnej było rozważnie, czy w pojęciu "urządzenie infrastruktury technicznej", mieści się również budowa objęta wnioskiem skarżącej kasacyjnie, to jest elektrownia wiatrowa.

Zauważyć należy, że ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie definiuje pojęcia "infrastruktura techniczna". W celu ustalenia jego znaczenia niezbędne jest zatem zastosowanie reguł wykładni prawa.

Stosując wykładnię systemową, w tym opierając się na regulacjach zawartych w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. nr 102 z 2010 r., poz. 651 ze zm.) oraz ustawie z dnia 7 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. nr 89 z 2006 r., poz. 625 ze zm.) podnieść należy, że art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi, że przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej rozumie się budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych. Z kolei z definicji pojęcia urządzenia zawartej w art. 3 ust. 9 ustawy z dnia 7 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne wynika, że przez urządzenia należy rozumieć urządzenia techniczne stosowane w procesach energetycznych. Zgodnie z art. 3 ust. 7 tej ustawy procesy energetyczne to techniczne procesy w zakresie wytwarzania, przetwarzania, przesyłania, magazynowania, dystrybucji oraz użytkowania paliw lub energii. Zatem mając na uwadze powyższe rozwiązania prawne stwierdzić należy, iż urządzenia infrastruktury technicznej to przewody lub urządzenia techniczne stosowane do wytwarzania, przetwarzania, przesyłania, magazynowania, dystrybucji oraz użytkowania energii elektrycznej, czyli m.in. siłownie wiatrowe z generatorem energii elektrycznej.

Ponadto pojęcie infrastruktury nie ogranicza się jedynie do urządzeń służących do przesyłu energii elektrycznej, ale także obejmuje urządzenia, które służą do jej wytwarzania. Zgodnie z definicją encyklopedyczną infrastruktura techniczna to urządzenia przesyłowe i związane z nimi obiekty w zakresie energetyki, dostarczania ciepła, wody, usuwania ścieków i odpadów, transportu itp. Tym samym i wykładnia językowa (gramatyczna), której zasady nakazują w przypadku braku definicji legalnej danego pojęcia, nadawać mu znaczenie możliwie najbliższe potocznemu rozumieniu danego wyrazu lub zwrotu, pozwala na uznanie, iż elektrownie wiatrowe mieszczą się w językowej definicji pojęcia "infrastruktura techniczna". Podkreślić należy, że pogląd, iż elektrownie wiatrowe są urządzeniami infrastruktury technicznej jest już utrwalony w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyroki: Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 marca 2011 r., sygn. akt II OSK 2251/10, z dnia 21 kwietnia 2010 r., sygn. akt II OSK 310/10, wyroki: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 23 lutego 2012 r., sygn. akt II SA/Łd 1273/11, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu: z dnia 6 maja 2009 r., sygn. akt II SA/Po 1003/08, z dnia 27 maja 2009 r., sygn. akt II SA/Po 1000/08, z dnia 17 listopada 2010 r., sygn. akt IV SA/Po 762/10, z dnia 1 grudnia 2010 r., sygn. akt IV SA/Po 763/10, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 14 października 2009 r., sygn. akt II SA/Bd 533/09, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 30 listopada 2010 r., sygn. akt II SA/Łd 650/10 – dostępne na stronie internetowej orzeczenia.nsa.gov.pl).

Powyższe regulacje, jak również dorobek orzecznictwa sądów administracyjnych, pozwalają dojść do przekonania, iż inwestycja objęta wnioskiem może być uznana za urządzenie infrastruktury technicznej. W konsekwencji zaś, skoro stosownie do art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przepisów art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 powołanej ustawy nie stosuje się do urządzeń infrastruktury, to tym samym wydanie decyzji dla projektowanego zamierzenia inwestycyjnego nie jest uzależnione od spełnienia warunku tzw. dobrego sąsiedztwa oraz dostępu do drogi publicznej.

Nieuwzględnienie tej okoliczności i odmowa zastosowania w sprawie art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku przesądzają o zasadności zarzuty skargi kasacyjnej.

Powyższe przyczyny przesądziły o uchyleniu zaskarżonego wyroku i rozpoznaniu sprawy poprzez uznanie, że decyzja kastoryjna Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. [...] maja 2011 r. odpowiada prawu.

Przypomnieć należy, że Sąd I instancji w pełni podzielił argumentację zawartą w decyzji organu odwoławczego, co do uchybień zaistniałych przed organem I instancji, które skutkowały wydaniem przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzji kasatoryjnej. Jedyną przyczyną uchylenia decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny stanowiło niepodzielnie poglądu organu odwoławczego, że elektrownie wiatrowe należy zaliczyć do urządzeń infrastruktury technicznej. Powyższe okoliczności przesądziły o oddaleniu skargi.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 188 oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit a w zw. z art. 193 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok i oddalił skargę.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 207 § 2 p.p.s.a.