Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Maciejuk (spr.), Sędziowie WSA Danuta Kania, Sławomir Antoniuk, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 7 marca 2016 r. sprawy ze skargi K. B. na bezczynność Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] września 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie kopii treści instrukcji kancelaryjnej i innych dokumentów, zarządzeń regulujących obieg dokumentów księgowych 1. stwierdza, że bezczynność Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 2. umarza postępowanie sądowe w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] września 2015 r. w zakresie kopii treści instrukcji kancelaryjnej i innych dokumentów, zarządzeń regulujących obieg dokumentów księgowych; 3. oddala wniosek o wymierzenie grzywny; 4. zasądza od Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego na rzecz K. B. kwotę 100 (słownie: sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

K. B. w dniu 17 września 2015 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia [...] września 2015 r.

o udostępnienie informacji publicznej w zakresie kopii treści instrukcji kancelaryjnej

i innych dokumentów, zarządzeń regulujących obieg dokumentów księgowych.

Zarzucił naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez nieudostępnienie wskazanej informacji publicznej zgodnie z wnioskiem w określonym terminie. Wniósł o zobowiązanie organu do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznej zgodnie

z wnioskiem z dnia [...] września 2015 r., stwierdzenie rażącego naruszenia prawa, wymierzenie organowi grzywny oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Skarżący podniósł, że do dnia wniesienia skargi wniosek nie został należycie rozpatrzony. Podmiot, do którego skierował wniosek, podjął co prawda działania

w sprawie, ale były one niedostateczne i nie wypełniły prawnych obowiązków określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, reprezentowany przez radcę prawnego,

w odpowiedzi na skargę (pismo z dnia 19 października 2015 r.) podniósł, że dokonana

w następstwie przedmiotowej skargi analiza rejestrów, w których odnotowywany jest wpływ wniosków z żądaniem udostępnienia przez Sąd Najwyższy informacji określonego rodzaju, nie pozwoliła na ustalenie, by przed [...] września 2015 r. do Sądu Najwyższego wpłynął wniosek K. B. o udostępnienie informacji w postaci kopii treści instrukcji kancelaryjnej i innych dokumentów, zarządzeń regulujących obieg dokumentów i dokumentów księgowych w jednostce. Pełnomocnik podniósł,

że w przypadku przedstawienia przez skarżącego dowodu złożenia wniosku do SN, Prezesa SN lub jednostki organizacyjnej SN albo pracownika SN, możliwe będzie odniesienie się do tak uzupełnionej skargi. Na tym etapie postępowania pełnomocnik wniósł o oddalenie skargi.

Skarżący w piśmie procesowym z dnia [...] października 2015 r. oraz z dnia

[...] listopada 2015 r. oświadczył, że w dniu [...] września 2015 r. wystąpił

z wykorzystaniem ePUAP na ogólny adres Kancelarii SN z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej (załączył wydruk urzędowego poświadczenia odbioru dla pisma

e-PUAP z dnia [...] września 2015 r.). Podniósł, że pismem z dnia [...] września 2015 r. znak [...] Rzecznik Prasowy SN odmówił wykonania wniosku z dnia

[...] września 2015 r. Skarżący zaznaczył, że Rzecznik Prasowy wskazał, iż działa

z upoważnienia Pierwszego Prezesa SN.

Z pism przedłożonych przez skarżącego do akt postępowania sądowego wynika, że w dniu [...] września 2015 r. (za pośrednictwem ePUAP) K.B. wniósł do Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego pismo (sygn. akt [...]),

w którego końcowej części zawarł wniosek, o którym mowa w skardze na bezczynność. Wnioskodawca zwrócił się – na podstawie art. 61 Konstytucji RP – o przesłanie na adres [...] kopii treści instrukcji kancelaryjnej i innych dokumentów, zarządzeń regulujących obieg dokumentów i dokumentów księgowych w jednostce.

Rzecznik Prasowy SN pismem z dnia [...] września 2015 r. nr [...], działając z upoważnienia Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, w odpowiedzi na pismo z dnia [...] września 2015 r. w zakresie wniosku wskazanego wyżej, poinformował K. B., że wnioski takie należy, z powołaniem na właściwe przepisy, kierować do referatu do spraw dostępu do informacji publicznej Sądu Najwyższego.

W piśmie z dnia [...] września 2015 r. skierowanym do Rzecznika Prasowego SN ([...]) K. B. wskazał, że jego wniosek o udostępnienie informacji publicznej został złożony z wykorzystaniem ogólnej Elektronicznej Skrzynki Podawczej. Podniósł, iż nie jest zrozumiałe dlaczego Rzecznik Prasowy uznał, że jest adresatem wniosku z dnia [...] września 2015 r., a nie dowolny inny departament SN. Podkreślił, że we wniosku wskazał podstawę prawną żądania, tj. art. 61 Konstytucji RP.

Pełnomocnik Pierwszego Prezesa SN w piśmie do WSA w Warszawie z dnia 10 grudnia 2015 r. wskazał, że pismo z dnia [...] września 2015 r. trafiło do Sądu Najwyższego drogą elektroniczną, przy czym, z przyczyn trudnych do ustalenia, trafiło do katalogu Zespołu Prasowego SN w elektronicznej skrzynce podawczej Sądu Najwyższego na platformie ePUAP (SN/zp). Pełnomocnik podniósł, że zważywszy na wyeksponowanie w jego części tytułowej "Sygn. akt. [...]", a także na zasadniczą jego zawartość, zostało uznane za mające walor skargi w rozumieniu działu VIII Kodeksu postępowania administracyjnego na odpowiedź, jaka została udzielona pod tą właśnie sygnaturą przez Biuro Studiów i Analiz SN w dniu [...] sierpnia br.

w związku z wystąpieniem K. B. z dnia [...] sierpnia br., czyli zawierającym postulat prowadzenia przez Sąd Najwyższy ogólnodostępnego drogą elektroniczną, publicznego rejestru wszystkich umów zawieranych przez Sąd Najwyższy.

Pełnomocnik organu wskazał, że jako pozostający bez czytelnego związku

ze sprawą rejestru umów, a zarazem z zasadniczą częścią pisma z [...] września 2015 r., Rzecznik Prasowy SN uznał przedostatni akapit tego pisma, w którym zainteresowany zwrócił się o udostępnienie kopii treści instrukcji kancelaryjnej i innych dokumentów, zarządzeń regulujący obieg dokumentów i dokumentów księgowych w jednostce.

Pełnomocnik podniósł, że K. B. do dnia sporządzenia niniejszego pisma procesowego nie uznał za właściwe skorzystać z wyjaśnienia Rzecznika Prasowego SN, tj. wystąpić do referatu do spraw dostępu do informacji publicznej SN. Podkreślił, że w ramach ogólnodostępnej strony internetowej Sądu Najwyższego pod adresem: www.sn.pl, stanowiącej zarazem element Biuletynu Informacji Publicznej, po otworzeniu wyjściowej zakładki "Informacje", kolejnej pt. "Udostępnianie informacji publicznych w trybie wnioskowym" znajdują się konkretne informacje wskazujące na sposób kontaktowania się z działającym w strukturze Sądu Najwyższego Referatem do Spraw Dostępu do Informacji Publicznej, w tym drogą elektroniczną na adres e-mail: [...].

Wobec powyższego, pełnomocnik podtrzymał twierdzenie zawarte w odpowiedzi na skargę, że ze strony skarżącego do Sądu Najwyższego nie wpłynął wniosek z dnia [...] września 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej w znaczeniu, jakie pojęciu takiego wniosku nadaje się w art. 10 ust.1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Za taki wniosek trudno jest uznawać jedną

z pozycji wieloelementowego pisma, którego zasadnicza treść nie wymaga(ła) odniesienia się z uwzględnieniem unormowań o dostępie do informacji publicznej, lecz jedynie przepisów działu VIII K.p.a.

Pełnomocnik organu wskazał, że skarżący w ramach dotychczasowej korespondencji z Sądem Najwyższym został poinformowany, jak może skorzystać ze swojego prawa w zakresie żądania udostępnienia interesujących go informacji, które rzeczywiście znajdują się w posiadaniu Sądu Najwyższego.

W końcowej części pisma z dnia [...] grudnia 2015 r. pełnomocnik organu poinformował Sąd, że poszukiwane przez skarżącego akty normatywne regulujące "obieg dokumentów" w Sądzie Najwyższym obecnie są powszechnie dostępne

w ramach ww. strony internetowej Sądu Najwyższego, stanowiącej element Biuletynu Informacji Publicznej, po otworzeniu kolejno zakładek: "O Sądzie Najwyższym", "Status prawny". Jako takie nie podlegają odrębnemu udostępnieniu w trybie wnioskowym.

(Do aktów normatywnych objętych wnioskiem skarżącego należą: zarządzenie

Nr [...] Pierwszego Prezesa SN z [...] stycznia 2004 r. oraz zarządzenie nr [...] Szefa Kancelarii Pierwszego Prezesa SN z [...] stycznia 2005 r.).

Pełnomocnik organu wniósł w związku z powyższym o rozważenie umorzenia postępowania jako – aktualnie – bezprzedmiotowego.

Skarżący po zapoznaniu się z pismem organu z dnia [...] grudnia 2015 r. podtrzymał żądania skargi. Podniósł, że na dzień złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie posiadał wiedzy, co do tego w jaki sposób SN skonfigurował system ePUAP, kto odbiera dokumenty skierowane przez system ePUAP do SN. Podał, iż był przekonany, że pisma kierowane są do kancelarii ogólnej, gdzie są przekazywane do właściwych departamentów. W ocenie skarżącego nawet otrzymanie pisma przez niewłaściwy departament SN nie zwalniało organu z obowiązku załatwienia wniosku. Skarżący powołał się na orzecznictwo NSA, wskazując, że skutki trudności, błędów,

czy nieprawidłowości w zakresie kształtowania i obsługiwania przez organy administracji publicznej oficjalnych systemów służących do komunikacji z tymi organami np. systemu ePUAP nie mogą być przerzucane na korzystających z tych systemów obywateli (postanowienie NSA z dnia 3 listopada 2015 r. sygn. akt I OSK 1940/15, postanowienie NSA z dnia 10 września 2015 r. sygn. akt I OSK 1968/15).

Skarżący podniósł, że instrukcja zawarta na stronie internetowej SN dotycząca trybu składania wniosków nie może nieść ujemnych skutków dla wnioskodawców. Poczta elektroniczna nie gwarantuje skuteczności doręczenia, albowiem w odpowiedzi SN nie nadsyła żadnego automatycznego potwierdzenia odebrania wiadomości, ani nie jest wystawiane urzędowe poświadczenie przedłożenia. Z tych względów, jak wskazał skarżący, uzasadnione jest wnoszenie – w miarę możliwości – podań z wykorzystaniem systemów gwarantujących skuteczność dostarczenia np. ePUAP. W ocenie skarżącego pismo przesłane na adres SN z wykorzystaniem oficjalnego systemu ePUAP opatrzone podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ze wskazaniem podstawy prawnej należało uznać za wniosek o udostępnienie informacji publicznej.

Odnosząc się do wniosku pełnomocnika organu o umorzenie postępowania sądowego skarżący wskazał, że bezpośrednio do niego organ nie nadesłał żadnych pism w sprawie poza pismem z dnia [...] września 2015 r. Podniósł, że odpowiedź na skargę nie może służyć uzupełnianiu uzasadnienia rozstrzygnięcia lub konwalidowaniu innych wad postępowania. Powoływanie nowych faktów i nowych okoliczności zdaniem skarżącego jest bezskuteczne, stąd wniosek o umorzenie postępowania skarżący uznał za bezzasadny.

Pełnomocnik organu w piśmie do Sądu z dnia [...] lutego 2016 r. podtrzymał dotychczasowe stanowisko. Wskazał, że żądane informacje udostępnione zostały na stronie internetowej SN, traktowanej jako jedna ze stron BIP.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga jest dopuszczalna.

Jednocześnie Sąd stwierdził, że skarga na bezczynność Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego była zasadna w chwili jej wniesienia, a tym samym organ pozostawał w bezczynności w zakresie rozpatrzenia wniosku z dnia [...] września 2015 r. o udostępnienie kopii treści instrukcji kancelaryjnej i innych dokumentów, zarządzeń regulujących obieg dokumentów i dokumentów księgowych w jednostce.

Przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) nie definiują pojęcia bezczynności. W piśmiennictwie i orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że bezczynność organu administracji publicznej zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a. (T. Woś [w:] T. Woś,

H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109). Skarga na bezczynność ma na celu zwalczenie zwłoki w załatwieniu sprawy poprzez spowodowanie wydania przez organ oczekiwanego aktu lub podjęcia określonej czynności. Dla stwierdzenia bezczynności organu nie ma znaczenia fakt, z jakich powodów organ zwleka

z realizacją wniosku, a w szczególności, czy zwłoka spowodowana jest zawinioną lub też niezawinioną opieszałością organu. Istotne bowiem jest, że organ dopuszcza się zwłoki w rozpatrzeniu wniosku, a jego procedowanie wydłuża czas oczekiwania przez stronę na rozstrzygnięcie sprawy. Natomiast okoliczności, które powodują zwłokę organu oraz jego działania w toku rozpoznawania sprawy (jak też zaniechania) oraz stopień przekroczenia terminów, wpływają na ocenę, czy istniejąca bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, czy też nie.

W przypadku złożenia skargi na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej obowiązkiem Sądu jest w pierwszej kolejności zbadanie,

czy sprawa mieści się w zakresie podmiotowym i przedmiotowym ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 2058 ze zm.), zwanej dalej u.d.i.p. Dopiero bowiem stwierdzenie, że podmiot, do którego zwrócił się wnioskodawca, był zobowiązany do udzielenia informacji publicznej, oraz że żądana informacja miała charakter informacji publicznej w rozumieniu przepisów u.d.i.p., pozwala na dokonanie oceny, czy w konkretnej sprawie można skutecznie zarzucić wskazanemu podmiotowi bezczynność w zakresie realizacji wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Ta ogólna definicja została przez ustawodawcę uszczegółowiona w przepisie art. 6 ust. 1 u.d.i.p., poprzez przykładowe wyliczenie, w formie katalogu otwartego, informacji posiadających przymiot informacji publicznych.

W świetle orzecznictwa sądowoadministracyjnego informacją publiczną

w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej

i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa (v. wyrok NSA

z dnia 25 marca 2003 r. sygn. akt II SA 4059/02, Lex Polonica nr 361165).

Za informację publiczną uznaje się m.in. treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do szeroko rozumianego organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, lecz wykonującego zadania publiczne. Są nią zarówno dokumenty bezpośrednio przez te podmioty wytworzone,

jak i dokumenty, których używają one przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet gdy nie pochodzą wprost od nich.

Wobec powyższego, żądanie we wniosku z dnia [...] września 2015 r. kopii treści instrukcji kancelaryjnej i innych dokumentów, zarządzeń regulujących obieg dokumentów i dokumentów księgowych stanowi żądanie udostępnienia informacji publicznej. Przepis art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. d, e u.d.i.p. wprost stanowi nadto,

że udostępnieniu podlega w szczególności informacja o zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o sposobach przyjmowania

i załatwiania spraw; stanie przyjmowanych spraw, kolejności ich załatwiania lub rozstrzygania. Organ nie kwestionował zresztą, że żądana informacja stanowi informację publiczną.

Nie budzi nadto wątpliwości, że Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, jako organ SN, jest organem władzy sądowniczej. Obowiązany jest zatem do udostępniania informacji publicznej będącej w jego posiadaniu (art. 4 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 3 u.d.i.p.; v. wyrok NSA z dnia 2 kwietnia 2014 r. sygn. akt I OSK 1741/13).

Zobowiązane do udzielenia informacji publicznej zostały nie tylko władze publiczne, lecz również podmioty wykonujące zadania publiczne, nie będące organami władzy publicznej (v. wyrok NSA z dnia 18 sierpnia 2010 r. sygn. akt I OSK 851/10, Lex nr 737513).

Wbrew odmiennym twierdzeniom organu, wniosek z dnia [...] września 2015 r. skierowany do Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, w którym wnioskodawca zwrócił się – na podstawie art. 61 Konstytucji RP – o przesłanie na adres [...] kopii treści instrukcji kancelaryjnej i innych dokumentów, zarządzeń regulujących obieg dokumentów i dokumentów księgowych w jednostce, został skutecznie wniesiony do organu. Powyższe znajduje potwierdzenie nie tylko

w tym, że skarżący przedstawił urzędowe poświadczenie odbioru pisma z dnia

[...] września 2015 r. przesłanego za pośrednictwem systemu ePUAP do Sądu Najwyższego, ale także w piśmie Rzecznika Prasowego SN z dnia

[...] września 2015 r., w treści którego, z upoważnienia Pierwszego Prezesa SN, odesłano wnioskodawcę do złożenia odrębnego wniosku do referatu do spraw dostępu do informacji publicznej. Oczywiście wykonywanie zadań z zakresu dostępu

do informacji publicznej przez konkretny referat z pewnością usprawnia działania

SN w zakresie stosowania przepisów u.d.i.p., jednakże okoliczność, że pismo wraz

z zawartym w nim wnioskiem, w którym powołano się wprost na art. 61 Konstytucji RP, trafiło do Rzecznika Prasowego SN nie stanowiło przeszkody ani do udostępnienia żądanej informacji publicznej przez samego Rzecznika Prasowego działającego

z upoważnienia Pierwszego Prezesa SN, ani nie stanowiło przeszkody do ewentualnego przekazania przez Rzecznika wniosku o udostępnienie informacji publicznej do referatu do spraw dostępu do informacji publicznej w SN. Obieg korespondencji odbywa się bowiem w ramach jednego podmiotu, tj. SN. W sprawie nie mamy do czynienia z wnioskiem, który skierowany byłby do innego podmiotu. Twierdzenie więc przez pełnomocnika organu, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie został złożony jest niezrozumiałe.

Także okoliczność, iż wniosek, o którym mowa wyżej zawarty został w treści pisma odnoszącego się w zasadniczej części do innych kwestii, nie zmienia charakteru wyrażonego w nim żądania udostępnienia informacji publicznej, opartego wprost na art. 61 Konstytucji RP.

Zarówno z pisma Rzecznika Prasowego SN z dnia [...] września 2015 r.,

jak i pism pełnomocnika organu skierowanych do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie wynika, aby żądana informacja publiczna była dostępna w Biuletynie Informacji Publicznej SN w dniu złożenia wniosku

o udostępnienie informacji publicznej, czy też w dniu wniesienia skargi na bezczynność organu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Nie ulega też wątpliwości, że żądana informacja publiczna nie została udostępniona wnioskodawcy przy piśmie organu z dnia [...] września 2015 r., a zatem w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Zgodnie zaś z art. 13 ust. 1 u.d.i.p., udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2

Skoro organ nie udostępnił żądanej informacji publicznej w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, a informacja ta nie była przy tym dostępna wówczas w BIP;

organ nie wydał też decyzji administracyjnej, na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p., o odmowie jej udostępnienia; jak też nie poinformował pisemnie wnioskodawcy, że nie posiada żądanej informacji, to skarga na bezczynność organu okazała się zasadna.

Z tego względu Sąd stwierdził, że Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego pozostawał w bezczynności w zakresie rozpatrzenia wskazanego wyżej wniosku.

W ocenie Sądu – na gruncie całokształtu okoliczności sprawy, także tych wskazanych poniżej – bezczynności tej jednak nie można przypisać charakteru rażącego naruszenia prawa. Niewłaściwe stosowanie przepisów u.d.i.p., co pośrednio wynika już z samego tylko stanowiska organu, co do tego, że wniosek nie został złożony, bo nie wpłynął do właściwego referatu SN, nie świadczy o złej woli organu w zakresie realizacji prawa

do informacji. Niezrozumienie idei dostępu do informacji potwierdza niejako nakazanie przez Rzecznika Prasowego w piśmie z dnia [...] września 2015 r. powołania przez wnioskodawcę we wniosku o udostępnienie informacji publicznej właściwych przepisów, w sytuacji, kiedy ustawodawca postanowił, że prawo dostępu do informacji publicznej przysługuje każdemu (art. 2 ust. 1 u.d.i.p.), a od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego (art. 2 ust. 2 u.d.i.p.), tym samym żądać powołania właściwych przepisów prawa. Z ustawy

o dostępie do informacji publicznej wynika jednoznacznie, że wolą ustawodawcy było odformalizowanie postępowania w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. Zaprezentowane w tej sprawie stanowisko SN nie dowodzi jednakże, że organ celowo nie realizował konstytucyjnego prawa do informacji. Z tego względu zdaniem Sądu nie było też podstaw, aby wymierzyć organowi grzywnę.

Jednocześnie, na podstawie informacji przedstawionych przez pełnomocnika organu w piśmie z dnia [...] grudnia 2015 r. Sąd stwierdził, że w chwili orzekania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie brak jest podstaw do zobowiązania Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpatrzenia wniosku, o którym mowa wyżej. Pełnomocnik organu oświadczył bowiem w powołanym piśmie, że żądana informacja publiczna została zamieszczona w Biuletynie Informacji Publicznej SN,

a zatem jest powszechnie dostępna. Wskazano, że akty normatywne regulujące obieg dokumentów w Sądzie Najwyższym obecnie są powszechnie dostępne w ramach strony internetowej Sądu Najwyższego, stanowiącej element Biuletynu Informacji Publicznej, po otworzeniu kolejno zakładek: "O Sądzie Najwyższym", "Status prawny". Jako takie nie podlegają odrębnemu udostępnieniu w trybie wnioskowym. (Do aktów normatywnych objętych wnioskiem skarżącego należą: zarządzenie Nr [...] Pierwszego Prezesa SN z [...] stycznia 2004 r. oraz zarządzenie nr [...] Szefa Kancelarii Pierwszego Prezesa SN z [...] stycznia 2005 r.).

Wprawdzie, organ powinien był poinformować wnioskodawcę na piśmie,

że żądana przez niego we wniosku z dnia [...] września 2015 r. informacja publiczna jest już dostępna w Biuletynie Informacji Publicznej, czego organ nie uczynił – co wynika z pisma skarżącego z dnia [...] stycznia 2016 r. – tym niemniej, w ocenie Sądu, brak było podstaw, aby – w tym stanie sprawy – zobowiązać Pierwszego Prezesa SN do rozpatrzenia wniosku z dnia [...] września 2015 r. w zakresie wyżej wskazanym. Bezsporne jest bowiem, że żądana informacja publiczna została udostępniona w BIP,

a skarżący informację o tym pozyskał poprzez doręczone mu przez Sąd pismo organu

z dnia [...] grudnia 2015 r. W ocenie Sądu, na dzień orzekania, zaistniała zatem bezprzedmiotowość postępowania sądowego, co skutkowało umorzeniem postępowania w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] września 2015 r.

o udostępnienie informacji publicznej.

Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) orzekł, jak w punkcie 1 wyroku. W punkcie 2 wyroku Sąd orzekł, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 powołanej ustawy.

W punkcie 3 wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 151 ustawy. O zwrocie kosztów postępowania sądowego Sąd orzekł, jak w punkcie 4 wyroku, na podstawie przepisu art. 200 tej ustawy. Wyrok wydany został po rozpoznaniu sprawy w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym zgodnie z art. 119 pkt 4 w zw. z art. 120 powołanej ustawy.