Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Roleder, Sędziowie sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.), sędzia NSA Mieczysław Markowski, Protokolant st. sekretarz sądowy Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 września 2016 r. sprawy ze skargi H. J. na decyzję Wojewody P. z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości poprzez udzielenie zezwolenia na przebudowę istniejącej napowietrznej linii elektroenergetycznej oddala skargę

PGE D. Spółka Akcyjna z siedzibą w L. (powoływana dalej także jako: Spółka) wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2015 r. zwróciła się do Starosty S. o wydanie decyzji ograniczającej sposób korzystania z nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym [...] o powierzchni 1,4300 ha położonej w obrębie M., gmina M., stanowiącej własność H. J. (powoływanej dalej jako "Skarżąca"), poprzez udzielenie PGE D. Spółka Akcyjna z siedzibą w L. zezwolenia na wykonanie robót budowlanych polegających na przebudowie istniejącej, napowietrznej linii elektroenergetycznej 110 KV relacji S. wraz z niezbędną infrastrukturą towarzyszącą, w tym na zdemontowaniu dotychczasowych przewodów elektrycznych, ich usunięciu i zamontowaniu nowych przewodów.

Po rozpatrzeniu powyższego wniosku, Starosta S. decyzją z dnia [...] października 2015 r. nr [...] ograniczył sposób korzystania z opisanej wyżej nieruchomości poprzez udzielenie PGE D. S.A. zezwolenia na przebudowę na ww. nieruchomości istniejącej napowietrznej linii elektroenergetycznej 110 KV relacji S. wraz z niezbędną infrastrukturą towarzyszącą polegającą na wykonaniu robót budowlanych związanych ze zdemontowaniem dotychczasowych przewodów elektrycznych, ich usunięciem i zamontowaniem nowych przewodów na działce ozn. nr geod. [...]. Organ ustalił, że nowe przewody będą zawieszone na dotychczasowej trasie przebiegu linii i na słupach posadowionych poza granicami działki ozn. nr geod. [...]. W obrębie działki ozn. nr geod. [...] zajęty zostanie przez pas technologiczny o powierzchni 1590 m2 o szerokości 16m (8 m od osi linii). Lokalizację linii oraz obszar pasa technologicznego przedstawiono na załączonej mapie w skali 1:1000, stanowiącej integralną część wydanej decyzji.

Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie organ I instancji podkreślił, że w sprawie spełnione zostały przesłanki ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości, określone w art. 124 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 1774 ze zm., powoływane dalej w skrócie: "u.g.n."). Przedmiotowa inwestycja stanowi cel publiczny w rozumieniu art. 6 pkt 2 ustawy oraz jest zgodna z decyzją Wójta Gminy M. o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego z dnia [...] marca 2015 r. Nr [...]. Organ ustalił też, że przedstawiciele Spółki przeprowadzili rokowania z właścicielami nieruchomości, określone w art. 124 ust. 3 u.g.n., które nie doprowadziły do uzgodnienia warunków wejścia Wnioskodawcy na nieruchomość.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła Skarżąca zarzucając jej, że została wydana bez wniosku uprawnionego podmiotu, ponieważ pełnomocnik wnioskodawcy był niewłaściwie umocowany. Ponadto zdaniem odwołującej nie została spełniona przesłanka przeprowadzenia rokowań, a w decyzji nie określono precyzyjnie okresu ograniczenia korzystania z nieruchomości. Skarżąca zwróciła też uwagę, iż decyzja Starosty S. została wydana pomimo skutecznie wniesionego odwołania od decyzji Wójta Gminy M. z dnia [...] marca 2015 r. Nr [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, oraz skutecznie złożonego wniosku o wznowienie postępowania zakończonego ww. decyzją Wójta Gminy M.

Wojewoda P. decyzją z [...] grudnia 2015 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. W uzasadnieniu organ w pierwszej kolejności powołał się na treść art. 124 ust. 1 u.g.n. wskazując, że wniosek złożony w przedmiotowej sprawie spełnia warunki formalne określone w tym przepisie. Za bezsporne w przedmiotowej sprawie uznano także, iż planowana inwestycja jest inwestycją celu publicznego w rozumieniu art. 6 pkt 2 ustawy, ponadto ograniczenie sposobu korzystania przez właścicieli z przedmiotowej nieruchomości nastąpiło zgodnie z decyzja Wójta Gminy M. z dnia [...] marca 2015 r. Nr [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającą na przebudowie po istniejącej trasie linii napowietrznej wysokiego napięcia 110 kV relacji GPZ S. w miejscowościach M., O., M., M., A., gmina M. W ocenie Wojewody decyzja organu I instancji wskazuje jednoznacznie zarówno przebieg inwestycji przez nieruchomości jak i zakres uszczuplenia władztwa właścicieli w zakresie niezbędnym do wykonania przedmiotowej inwestycji, zgodnie z warunkami wynikającymi z decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Wojewoda P. ustalił także, że wydanie decyzji zostało poprzedzone rokowaniami z właścicielem nieruchomości, które zostały zakończone negatywnym wynikiem. W przedmiotowej sprawie rokowania były prowadzone co zostało utrwalone w postaci dokumentów dołączonych do wniosku o wszczęcie postępowania o wydanie decyzji o ograniczeniu korzystania z nieruchomości. Pierwsze próby porozumienia się na drodze cywilnoprawnej zostały podjęte w 2013 roku, co potwierdzają: pisma z [...] lipca 2013 r. i z [...] września 2013 r. W kolejnych pismach Spółka podejmowała działania zmierzające do przeprowadzenia rokowań i zawarcia stosownej umowy, co potwierdza m.in. pismo z [...] listopada 2013 r., z [...] stycznia 2015 r., z [...] marca 2015 r. Z propozycją podjęcia rokowań wystąpiła również Skarżąca w pismach z [...] września 2014 r., [...] grudnia 2014 r. i [...] lutego 2015 r. Strony nie doszły jednak do porozumienia. Okoliczność zaś, czy inwestor zaproponował właścicielowi takie warunki, które są dla niego korzystne, czy takie, które są dla niego nie do przyjęcia, nie podlega, jak podkreślił organ II instancji, weryfikacji w trybie art. 124 ustawy.

Wojewoda P. nie podzielił też podnoszonego przez Skarżącą zarzut błędnego umocowania pełnomocnika PGE D. S.A. do prowadzenia rokowań w imieniu spółki. Zdaniem organu analiza złożonych wraz z wnioskiem o wydanie decyzji kopii pełnomocnictw wskazuje, iż osoby działające w imieniu spółki PGE D. S.A. były prawidłowo umocowane, a zatem mogły występować z propozycjami przeprowadzenia rokowań.

Odnosząc się z kolei do zarzutu naruszenia prawa przez organ I instancji przez wydanie decyzji pomimo wniesienia odwołania od decyzji Wójta Gminy M. z dnia [...] marca 2015 r. o realizacji inwestycji celu publicznego organ stwierdził, iż nie miało ono wpływu na decyzję Starosty S. z dnia [...] października 2015 r. Nr [...]. Odwołanie od ww. decyzji Wójta Gminy M. zostało bowiem rozpoznane przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. decyzją z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...] o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji. Również złożenie wniosku o wznowienie postępowania zakończonego ww. decyzją SKO w B. nie mogło wpłynąć na wydanie decyzji przez Starostę S. Zgodnie bowiem z orzecznictwem sądów administracyjnych w dacie rozstrzygania sprawy dotyczącej zezwolenia na zakładanie i przeprowadzanie ciągów, przewodów i urządzeń musi pozostawać w obrocie prawnym ważna decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a pomiędzy decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz decyzją zezwalającą na ograniczenie prawa własności nieruchomości musi zachodzić zgodność.

Od powyższej decyzji skargę do sądu administracyjnego wywiodła Skarżąca zarzucając jej naruszenie:

1) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tzn. art. 124 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności art. 2, art. 7, oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez naruszenie zasad praworządności, pogłębiania zaufania do prawa i równego traktowania wobec prawa oraz przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.

Wskazując na powyższe zarzuty Skarżąca wniosła o uchylenie decyzji organu I i II instancji. Zdaniem Skarżącej zaskarżona decyzja została wydana bez wniosku uprawnionego podmiotu, który winien wykazać prawidłową reprezentację osoby prawnej, pod rygorem niepodlegającej konwalidacji nieważności swoich oświadczeń, w tym wniosku, skierowanego do organu, będącego podstawą wszczęcia i przeprowadzenia postępowania zakończonego zaskarżoną decyzją. W ocenie Skarżącej zaskarżona decyzja została też wydana w oparciu o wniosek wadliwy formalnie, w tym niewykazujący spełnienia wymaganych prawem przesłanek do orzekania przez organ (w oparciu o podstawy prawne wymienione na wstępie zaskarżonej decyzji). Wydanie decyzji nastąpiło bez wyjaśnienia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, w tym okoliczności nieujawnionych organowi przez wnioskodawcę, w szczególności okoliczności wynikających z posiadanej przez wnioskodawcę korespondencji ze skarżącą oraz posiadanej przez wnioskodawcę korespondencji z toczących się postępowań administracyjnych. W ocenie Skarżącej decyzja została też wydana pomimo braku spełnienia przesłanki przeprowadzenia rokowań, wobec czego nie znajdują uzasadnienia wskazane w zaskarżonej decyzji ustalenia organu w zakresie rokowań, albowiem do dnia dzisiejszego skarżąca nie otrzymała prawnie skutecznego oświadczenia wnioskodawcy, m.in. z uwagi na brak wykazania wymaganej prawem reprezentacji oraz z uwagi na brak precyzyjnego określenia warunków realizacji na nieruchomości skarżącej inwestycji powołanej w zaskarżonej decyzji. Zdaniem Skarżącej zaskarżona decyzja została wydana w zakresie niezgodnym z zakresem przedstawionym w projekcie umowy, o którym mowa w pkt 3.A odwołania (brak spełnienia przesłanki rokowań) oraz w zakresie niezgodnym z zakresem, objętym wnioskiem o wydanie zaskarżonej decyzji, a nade wszystko bez precyzyjnego określenia okresu ograniczenia korzystania przez skarżącą z nieruchomości. Skarżąca zwróciła też uwagę, że decyzja została wydana pomimo skutecznie wniesionego przez skarżącą odwołania od decyzji Wójta Gminy M. z dnia [...] marca 2015 o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zamierzenia pod nazwą "Przebudowa po istniejącej trasie linii napowietrznej wysokiego napięcia 110 kV relacji GPZ S., w miejscowościach M., O., M., M., A., gmina M.".

Końcowo skarżąca zasygnalizowała też, że zaskarżona decyzja została wydana pomimo skutecznie wniesionego przez nią wniosku o wznowienie postępowania zakończonego decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...].04.2015, wydanej w toku postępowania odwoławczego od decyzji Wójta Gminy M. z dnia [...].03.2015 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zamierzenia pod nazwą "Przebudowa po istniejącej trasie linii napowietrznej wysokiego napięcia 110 kV relacji GPZ S. , w miejscowościach M., O., M., M., A., gmina M.".

Powołując się na powyższe zarzuty Skarżąca wniosła o przeprowadzenie:

1) dowodu z oględzin nieruchomości, stanowiącej jej własność na okoliczność obecnego usytuowania obiektów, urządzeń i infrastruktury towarzyszącej,

2) dowodu z dokumentacji projektowej i technicznej (w tym dokumentacji powykonawczej) obiektów, urządzeń i infrastruktury towarzyszącej;

3) dowodu z opinii biegłego z zakresu instalacji i urządzeń elektroenergetycznych oraz z zakresu procesu inwestycyjnego w zakresie instalacji przemysłowych, na okoliczność niezbędnego zakresu ograniczenia korzystania z nieruchomości Strony, w tym co do powierzchni oraz sposobu ograniczenia korzystania z nieruchomości Strony;

4) dowodu z dokumentów, stanowiących dotychczasową korespondencję Strony z T. B. i M. O., na okoliczność braku podjęcia rokowań, o których mowa w art. 124 u.g.n. (albowiem do dnia dzisiejszego Strona nie otrzymała prawnie skutecznego oświadczenia Wnioskodawcy z uwagi na brak wymaganej prawem reprezentacji;

5) dowodu z zeznań świadków J. O., T. O., T. B., M. O., na okoliczność braku tytułu prawnego PGE D. S.A. z/s w L. urządzeń i infrastruktury towarzyszącej, z którymi ma być związane zezwolenie dla PGE D. S.A. z/s w L. oraz T. B. i M. O. na okoliczność braku podjęcia rokowań, o których mowa w art. 124 u.g.n.,

6) przesłuchania Skarżącej na okoliczność braku tytułu prawnego PGE D. S.A. do posadowienia i dotychczasowej eksploatacji w granicach nieruchomości Strony obiektów, urządzeń i infrastruktury towarzyszącej, z którymi ma być związane zezwolenie dla PGE D. S.A. (o której mowa w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania z dnia [...].12.2015 roku [...]) oraz na okoliczność braku podjęcia rokowań, o których mowa w art. 124 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami.

Wojewoda P. w odpowiedzi na skargę wniósł o odrzucenie skargi z uwagi na jej wniesienie skargi po upływie ustawowego terminu, ewentualnie o oddalanie skargi jak niezasadnej podtrzymując w pełni stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 25 maja 2016 r. przywrócił Skarżącej termin do wniesienia skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Zarzuty i argumenty skargi nie podważają legalności zaskarżonej decyzji, dlatego też skarga została oddalona.

Zgodnie z art. 124 ust. 1 u.g.n., będącego podstawą kontrolowanej decyzji, starosta wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej może ograniczyć

w drodze decyzji sposób korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łączności publicznej i sygnalizacji, a także innych podziemnych, naziemnych lub nadziemnych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń, jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie wyraża na to zgody. Ograniczenie to następuje zgodnie z planem miejscowym, a w przypadku braku planu, zgodnie z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie natomiast z art. 6 pkt 2 u.g.n. celami publicznymi są: budowa i utrzymywanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej,

a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów

i urządzeń.

W tym miejscu podkreślić należy, że wynikające z art. 124 u.g.n. uprawnienie organu administracyjnego do ograniczenia prawa właściciela ma charakter wyjątkowy. Może być realizowane tylko wówczas, gdy nie ma zgody właściciela gruntu na przeprowadzenie na jego nieruchomości niezbędnych prac związanych

z realizacją określonej inwestycji infrastrukturalnej, a negocjacje między inwestorem, a właścicielem nie doprowadziły do uzgodnienia warunków wejścia inwestora (wnioskodawcy) na daną nieruchomość (vide: wyrok WSA w Białymstoku z dnia 12.02.2013 r. II SA/Bk 692/12, wyrok WSA w Białymstoku z dnia 10.01.2012 r.

II SA/Bk 763/11, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych - CBOSA). Decyzje wydawane na podstawie art. 124 ust. 1 u.g.n. ze swej istoty naruszają interes własny strony (właściciela nieruchomości), ograniczając sposób korzystania z nieruchomości. Są to bowiem decyzje ograniczające prawo własności, których wydawanie ustawodawca dopuścił w celu umożliwienia uprawnionym jednostkom realizacji inwestycji celu publicznego, a więc takich, które są realizowane w interesie społecznym i mają służyć ogółowi. Przepisy art. 124 u.g.n. muszą być zatem interpretowane dosłownie. W decyzji wydawanej na podstawie art. 124 u.g.n., zakres ograniczenia prawa własności musi być ściśle określony, co oznacza, że musi ona wskazywać jednoznacznie przebieg inwestycji przez nieruchomość, jak i zakres uszczuplenia władztwa właściciela i to tylko w zakresie niezbędnym do wykonania danej inwestycji (tak m.in. WSA w Białymstoku w wyrokach z dnia 12 lutego 2013 r. II SA/Bk 692/12, oraz z dnia 10 stycznia 2012 r. II SA/Bk 763/11, CBOSA).

Jak już wyżej wskazano, przepis art. 124 ust. 1 u.g.n, wymaga zgodności decyzji o ograniczeniu prawa własności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku, z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Powyższy warunek gwarantuje, że administracyjna ingerencja w korzystanie z nieruchomości nie będzie możliwa w każdej sytuacji

i w stosunku do każdej inwestycji, lecz jedynie do tych, które spełniają jakieś kryteria

i służą realizacji relatywnie doniosłych interesów (por. wyrok WSA w Warszawie

z dnia 6 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 2497/10).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy za bezsporne należy uznać, że inwestycja polegająca na przebudowie istniejącej napowietrznej linii elektroenergetycznej 110 KV relacji S. wraz z niezbędną infrastrukturą towarzyszącą, w tym na wykonaniu robót budowlanych związanych ze zdemontowaniem dotychczasowych przewodów elektrycznych, ich usunięciem i zamontowaniem nowych przewodów na działce ozn. nr geod. [...], o której wykonanie zawnioskowała Spółka, jest celem publicznym, o jakim mowa w art. 6 pkt 2 u.g.n.

Wątpliwości Sądu nie budzi też fakt, że ograniczenie sposobu korzystania przez Skarżącą z należącej do niej nieruchomości nastąpiło zgodnie z decyzja Wójta Gminy M. z dnia [...] marca 2015 r. Nr [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającą na przebudowie po istniejącej trasie linii napowietrznej wysokiego napięcia 110 kV relacji GPZ S. w miejscowościach M., O., M., M., A., gmina M. Przebieg planowanej inwestycji, jak i zakres uszczuplenia władztwa Skarżącej w zakresie niezbędnym do wykonania przedmiotowej inwestycji został szczegółowo określony w decyzji organu I instancji oraz na mapie, stanowiącej integralną część tejże decyzji. Zatem, wbrew twierdzeniom strony skarżącej, decyzja organu I instancji wskazuje jednoznacznie zarówno przebieg inwestycji przez nieruchomość jaki i zakres uszczuplenia władztwa właścicieli w zakresie niezbędnym do wykonania przedmiotowej inwestycji.

Stosownie zaś do treści art. 124 ust. 3 u.g.n., udzielenie zezwolenia powinno być poprzedzone rokowaniami z właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości o uzyskanie zgody na wykonanie prac, o których mowa w ust. 1. Rokowania przeprowadza osoba lub jednostka organizacyjna zamierzająca wystąpić z wnioskiem o zezwolenie. Do wniosku należy dołączyć dokumenty

z przeprowadzonych rokowań. W tym miejscu należy pokreślić, że przepisy ustawy

o gospodarce nieruchomościami nie określają prawnej formy prowadzenia rokowań. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się natomiast, że spełnienie obowiązku przeprowadzenia rokowań jako przesłanki wszczęcia postępowania

w sprawie uzyskania zgody na zajęcie nieruchomości oznacza taką sytuację, w której inwestor określił i zaproponował właścicielowi warunki uzyskania zgody na wykonanie prac, o jakich mowa w art. 124 u.g.n. Z kolei niemożność uzyskania zgody właściciela oznacza stan, gdy nie odpowiedział on na zaproszenie do rokowań, sprzeciwił się wyrażeniu zgody albo też strony postawiły sobie wzajemnie takie warunki, że uznały je za niemożliwe do przyjęcia. Przepis art. 124 ust. 1 u.g.n. nie uzależnia zatem uzyskania zgody administracyjnej, od określenia przez inwestora takiej oferty, która satysfakcjonowałaby właściciela nieruchomości. Dla oceny zasadności podjętego rozstrzygnięcia istotne jest wyłącznie ustalenie, czy strony przedstawiły sobie propozycje, które umożliwiałyby zawarcie porozumienia

(por. wyrok NSA z dnia 5 października 2006 r. I OSK 1307/05, wyrok WSA

w Poznaniu z dnia 7 października 2009 r. sygn. akt IV SA/Po 381/09 Lex nr 574097, wyrok WSA w Kielcach z dnia 19 lipca 2012 r. sygn. II SA/Ke 298/12 Lex nr 1228975 oraz wyrok WSA w Białymstoku z dnia 12 lutego 2013 r. II SA/Bk 692/12).

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości fakt, że wymagane rokowania zostały przeprowadzone, ale nie zakończyły się uzyskaniem zgody Skarżącej na inwestycję w kształcie zaproponowanym przez Spółkę. Potwierdza to dołączona do akt sprawy obszerna dokumentacja w postaci pism: z [...] listopada 2013 r., z [...] stycznia 2015 r., z [...] marca 2015 r. Z propozycją podjęcia rokowań wystąpiła również Skarżąca co potwierdzają pisma z dnia [...] września 2014 r., z dnia [...] grudnia 2014 r. i z dnia [...] lutego 2015 r. Treść powyższych dokumentów nie pozostawia wątpliwości, że wnioskodawca miał rzeczywistą wolę załatwienia sprawy na drodze cywilnoprawnej i wszczął w tym celu rokowania ze Skarżącą jako właścicielką przedmiotowej nieruchomości, które jednak nie doprowadziły do zawarcia porozumienia pomiędzy stronami. W tych okolicznościach zarzut skargi dotyczący braku przeprowadzenia rokowań należy uznać za całkowicie bezpodstawny. Przepis 124 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami ograniczając się do obowiązku przeprowadzenia rokowań, nie wprowadza żadnych szczegółowych wymogów co do ich formy i treści. Zatem strony zmierzające do załatwienia sprawy w sposób określony w art. 124 ust. 3 nie są związane jakimikolwiek regułami w zakresie przeprowadzenia rokowań oprócz obowiązku zainicjowania ich poprzez przedstawienie przez jedną z nich swojemu adwersarzowi propozycji jej rozstrzygnięcia. Rokowania mogą zostać zatem zakończone w dowolnym czasie, chociażby gdy - w ocenie którejś ze stron - nie ma szans na zawarcie porozumienia. Nie przewidziano przy tym jakiejś szczególnej formy ich zakończenia. Oznacza to, że strony samodzielnie i dowolnie decydują nie tylko o tym, czy na ich skutek dojdą do porozumienia skutkującego dokonaniem czynności prawnej, lecz również o tym, kiedy je zakończyć (tak m.in. NSA w wyroku z 22 lutego 2012r. sygn. I OSK 357/11, dostępny w CBOSA). Okoliczność, czy inwestor zaproponował właścicielowi takie warunki, które są dla niego korzystne, czy takie, które są dla niego nie do przyjęcia, nie podlega weryfikacji przez organ w trybie art. 124 ustawy. Po wszczęciu postępowania, o którym mowa w art. 124 ust. 1 ustawy, organ, jak słusznie podkreślono w zaskarżonej decyzji, nie ma żadnych podstaw do prowadzenia postępowania dowodowego w przedmiocie przyczyn braku zgody rokujących stron. Postępowanie dowodowe prowadzone przez organ

w omawianym wyżej zakresie powinno sprowadzać się wyłącznie do ustalenia faktu istnienia rokowań (na podstawie oceny dokumentów z przeprowadzonych rokowań) oraz ich negatywnego wyniku, tj. braku zgody ze strony właściciela lub użytkownika wieczystego nieruchomości (wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2010 r. I OSK 1274/09 oraz wyrok WSA w Gdańsku z dnia 30 stycznia 2008 r. II SA/Gd 635/07, oba dostępne w CBOSA).

Za bezpodstawny należy tez uznać zarzut błędnego umocowania pełnomocnika PGE Dy. S.A. do prowadzenia rokowań w imieniu Spółki. Analiza złożonych wraz z wnioskiem o wydanie decyzji kopii pełnomocnictw: nr [...] z dnia [...] sierpnia 2013 r. udzielonego M. O. oraz nr [...] z dnia [...] listopada 2012r., nr [...] z dnia [...] grudnia 2013r. oraz nr [...] z dnia [...] sierpnia 2014r. – udzielonych T. B. wskazuje, iż ww. osoby działające w imieniu spółki PGE D. S.A. były prawidłowo umocowane, a zatem mogły występować z propozycjami przeprowadzenia rokowań. W ocenie Sądu rokowania w kontrolowanej sprawie przeprowadzone zostały prawidłowo i przez właściwie umocowane do tego osoby. Z akt sprawy wynika, bowiem bezspornie, że Spółka określiła i zaproponowała Skarżącej warunki zmierzające do uzyskania prawa do gruntu, jednak do porozumienia nie doszło. Powyższe okoliczności oznaczają spełnienie warunku przeprowadzenia negocjacji. Okoliczność zaś, czy inwestor zaproponował właścicielowi takie warunki, które są dla niego korzystne, czy takie, które są dla niego nie do przyjęcia, nie podlega weryfikacji w trybie art. 124 u.g.n. Po wszczęciu postępowania, o którym mowa w art. 124 ust. 1 u.g.n., organ nie ma żadnych podstaw do prowadzenia postępowania dowodowego w przedmiocie przyczyn braku zgody rokujących stron. Przypomnieć bowiem należy, że postępowanie dowodowe prowadzone przez organ w tym zakresie sprowadza się wyłącznie do ustalenia faktu istnienia rokowań (na podstawie oceny dokumentów z przeprowadzonych rokowań) oraz ich negatywnego wyniku, tj. braku zgody ze strony właściciela lub użytkownika wieczystego nieruchomości. Obie okoliczności w niniejszej sprawie niewątpliwie zaistniały.

W ocenie Sądu nie można też podzielić zarzutu Skarżącej, że decyzja została wydana w zakresie niezgodnym z zakresem przedstawionym w projekcie umowy. Organ wydający decyzję w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości jest związany bowiem wnioskiem i zebranymi w sprawie dowodami. Przeprowadzenie rokowań jest tylko jedną z przesłanek warunkujących wydanie pozytywnej dla wnioskodawcy decyzji, a rozstrzygnięcie decyzji w żadnym stopniu nie może być zależne od projektu umowy, który był sporządzony przez strony w trakcie trwania negocjacji.

Odnosząc się z kolei do zarzutu naruszenia prawa poprzez wydanie decyzji pomimo wniesienia odwołania od decyzji Wójta Gminy M. z dnia [...] marca 2015r. o realizacji inwestycji celu publicznego należy zauważyć, iż nie miało ono wpływu na decyzję Starosty S. z dnia [...] października 2015 r. Nr [...]. Odwołanie od decyzji Wójta Gminy M. zostało bowiem rozpoznane przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. Decyzją z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...] utrzymującą w mocy zaskarżoną decyzję. Również złożenie wniosku o wznowienie postępowania zakończonego ww. decyzją SKO w B. nie mogło wpłynąć na wydanie decyzji przez Starostę S. Należy bowiem zwrócić uwagę, że art. 124 u.g.n. nakazuje jedynie, by decyzja o ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości była zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku planu - z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. W związku z tym, iż decyzja Wójta Gminy M. z dnia [...] marca 2015 r. Nr [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego w chwili wydawania zaskarżonej decyzji obowiązywała i nie została wyeliminowana z obrotu prawnego stąd też nie było podstaw do zakwestionowania jej prawidłowości.

Odnosząc się z kolei do zawartych w skardze wniosków o przeprowadzenie dowodu z oględzin nieruchomości Skarżącej, dowodu z dokumentacji projektowej i technicznej (w tym dokumentacji powykonawczej) obiektów, urządzeń i infrastruktury towarzyszącej, dowodu z opinii biegłego, dowodu z zeznań świadków oraz dowodów z dokumentów, należy wskazać, że przepis art. 106 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm., dalej p.p.s.a.) zezwala sądowi jedynie na przeprowadzenie dowodu uzupełniającego z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. W związku z powyższym niedopuszczalne są wnioski o przeprowadzenie dowodu z oględzin nieruchomości, opinii biegłego, przesłuchania świadków i przesłuchania strony. Zgłoszone zaś przez Skarżącą wnioski o dopuszczenie dowodu z przedstawionych w skardze – dokumentów Sąd uznał za bezzasadne, albowiem ich przeprowadzenie zmierzałoby w istocie do ponownego ustalenia przez Sąd stanu faktycznego, co jest niedopuszczalne w świetle ustawowych kompetencji sądów administracyjnych.

Sąd nie podzielił też podniesionych w skardze zarzutów naruszenia przepisów kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 2, 7 i 31 ust.1 Konstytucji RP, w tym zasady praworządności, pogłębiania zaufania do prawa i równego traktowania wobec prawa, stwierdzić trzeba, iż nie znajdują one usprawiedliwionych podstaw. Organy obydwu instancji prawidłowo przeprowadziły postępowanie, a zaskarżona decyzja została wydana po wszechstronnym rozważeniu zebranego w sprawie materiału. Skarga poza polemiką z prawidłowymi w tym zakresie ustaleniami dokonanymi przez organy administracji publicznej nie zawiera natomiast przekonywujących argumentów, aby organy naruszyły wyżej wymienione przepisy. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ w sposób szczegółowy przedstawił stan faktyczny i prawny sprawy, wyjaśnił na podstawie jakich dowodów uznał, że spełnione zostały przesłanki wynikające z art. 124 u.g.n. oraz odniósł się do zarzutów podnoszonych przez stronę w odwołaniu.

Mając powyższe na względzie Sąd stwierdził, że pomimo, iż wynik przeprowadzonego postępowania jest niezgodny z oczekiwaniami strony skarżącej, nie może to oznaczać, że zaskarżona decyzja narusza prawo. Jak to już zostało wcześniej wyjaśnione decyzje wydawane na podstawie art. 124 ust. 1 u.g.n. ze swej istoty naruszają interes własny strony (właściciela nieruchomości), ograniczając sposób korzystania z nieruchomości w celu umożliwienia uprawnionym jednostkom realizację inwestycji celu publicznego, a więc takich, które są realizowane w interesie społecznym i mają służyć ogółowi.

W związku z powyższym Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa i na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.