Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Marek Pietras, Sędziowie WSA Andrzej Góraj (spr.), Sławomir Antoniuk, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 10 października 2017 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w W. na bezczynność Fundacji "[...]" z siedzibą w W. w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia [...] listopada 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. zobowiązuje Fundację "[....]" z siedzibą w W. do rozpatrzenia wniosku Stowarzyszenia [...] z dnia [...] listopada 2016 r. w zakresie danych nieudostępnionych wnioskodawcy przy piśmie z dnia [...] maja 2017 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego orzeczenia wraz z uzasadnieniem, 2. stwierdza, iż bezczynność Fundacji "[...]" z siedzibą w W. miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 3. wymierza Fundacji "[...]" z siedzibą w W. grzywnę w wysokości 1000 zł (słownie: tysiąc złotych), 4. zasądza od Fundacji "[...]" z siedzibą w W. na rzecz skarżącego Stowarzyszenia [...] kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia [...] listopada 2016r. Stowarzyszenie [...] zwróciła się do Fundacji [...] o udostępnienie:

- informacji o tym, jakie przedsięwzięcia od 2008 r., w których korzystano ze środków publicznych, prowadziła Fundacja – [wnosimy w tym względzie o przekazanie informacji o nazwie poszczególnych przedsięwzięć (projektów), wskazanie podmiotu przekazującego Fundacji środki publiczne oraz podanie roku podpisania umowy związanej z przekazaniem środków publicznych (jeżeli została podpisana umowa)],

- informacji o wydatkach w ramach przedsięwzięć, w których Fundacja korzystała ze środków publicznych, poprzez podanie kwoty wydatku, daty, strony wydatku (np. z kim była zawarta umowa), przedmiotu wydatku - od 1 stycznia 2016 r.

Stowarzyszenie wniosło o przesłanie wskazanych informacji na adres e-mail: [...]

Dnia [...] grudnia 2016r. działając na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w związku z art. 3 § 2 pkt 4, art. 50 § 1 i art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), stowarzyszenie [...] (dalej jako: "Stowarzyszenie") zaskarżyło bezczynność Fundacji [...] w zakresie rozpatrzenia wniosku z [...] listopada 2016 roku o udostępnienie informacji publicznej, zarzucając fundacji naruszenie: art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej i art. 4. ust. 1 w związku z art. 1 ust. 1, art. 10 ust. 1 oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. .1764, dalej jako: "UDIP").

W związku z powyższymi zarzutami Stowarzyszenie wniosło o:

1. zobowiązanie Fundacji [...] do rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej z [...] listopada 2016 roku w terminie 14 dni od daty otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi sprawy;

2. stwierdzenie, że bezczynność podmiotu zobowiązanego ma miejsce z rażącym naruszeniem prawa,

3. wymierzenie grzywny podmiotowi zobowiązanemu na podstawie art. 149 § PPSA.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że Fundacja [...] jako podmiot dysponujący majątkiem publicznym, jest zobowiązany do udzielenia wskazanych informacji, stanowiących informację publiczną, zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5) w zw. z art. 1 ust. 1 UDIP. Przedmiotem złożonego wniosku jest zaś informacja o sprawach publicznych, zatem - zgodnie z art. 1 ust. 1 UDIP - informacja publiczna. Złożony wniosek dotyczył informacji odnoszących się do przedsięwzięć podejmowanych przez Fundację, które były finansowane ze środków publicznych, w tym w szczególności informacji o nazwie poszczególnych przedsięwzięć (projektów), o nazwie podmiotu przekazującego Fundacji środki publiczne oraz o roku podpisania umowy związanej z przekazaniem środków publicznych (jeżeli została podpisana umowa).Wniosek dotyczył działalności Fundacji wyłącznie w zakresie w jakim wykonuje ona zadania gospodarując mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (środki publiczne) więc na podstawie art. 61 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1 UDIP udostępnienie takiej informacji powinno odbyć się na zasadach i w trybie określonym w UDIP.

Dalej strona skarżąca wywiodła, że zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 UDIP Fundacja [...] jako podmiot posiadający status organizacji pożytku publicznego i dysponujący majątkiem publicznym, zobowiązana jest do respektowania zasad zawartych w ustawie o dostępie do informacji publicznej (dalej UDIP) i udzielania informacji publicznej dotyczącej działań finansowanych ze środków publicznych we wskazanych w niniejszej ustawie terminach.

Artykuł 13 ust. 1 UDIP zobowiązuje do udostępnienia informacji publicznej na wniosek bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od złożenia wniosku. W rzeczonej sprawie termin ten upływał 21 listopada 2016 r. Do dnia sporządzenia tej skargi Skarżący nie otrzymał wnioskowanej informacji publicznej, ani nie otrzymał decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej, czy też nie otrzymał powiadomienia o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem, o którym mówi art. 14 ust. 2 UDIP czy powiadomienia o wysokości opłaty, o której mówi art. 15 UDIP.

W niniejszym postępowaniu podmiot zobowiązany nie podjął żadnego ze wskazanych wyżej ani przewidzianych przez prawo działań. To w ocenie skarżącego stowarzyszenia prowadzi do przyjęcia, że podmiot pytany dopuścił się bezczynności w sprawach z zakresu dostępu do informacji publicznej.

Ponieważ przez brak jakiejkolwiek odpowiedzi na wniosek Fundacja rażąco lekceważy ciążące na niej obowiązki informacyjne, w ocenie skarżącej zachodzą przesłanki do uznania, że bezczynność ma miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz do wymierzenia pytanemu podmiotowi grzywny.

W odpowiedzi na skargę fundacja wniosła o :

1. o odrzucenie skargi w całości;

2. o zasądzenie od strony skarżącej na rzecz Fundacji kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego według norm prawem przepisanych;

ewentualnie, w przypadku uznania przez Sąd, że nie zachodzą przesłanki do odrzucenia skargi w całości, na podstawie art. 151 p.p.s.a.

wnoszę

1. o oddalenie skargi w całości;

2. o zasądzenie od strony skarżącej na rzecz Fundacji kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego według norm prawem przepisanych.

Wniosek o odrzucenie skargi pytany podmiot uzasadnił tym, że zgodnie z art. 52 § 4 p.p.s.a. w przypadku aktów, co do których ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi i nie stanowi inaczej, należy przed wniesieniem skargi do sądu wezwać na piśmie właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa. Strona skarżąca nie wezwała zaś Fundacji do usunięcia rzekomego naruszenia prawa. Wobec powyższego wniesienie skargi nastąpiło przed wyczerpaniem środków zaskarżenia.

Zdaniem Fundacji skarga jest także niezasadna z przyczyn merytorycznych. Po pierwsze, na Fundacji w ogóle nie ciążył obowiązek udzielania informacji wskazanej przez stronę skarżącą. Ponadto, zakres informacji, o które wnioskuje skarżący jest tak dalece nieostry, że nie pozwala on na udzielenie przez Fundację odpowiedzi na wniosek, tj. nawet gdyby uznać - czemu Fundacja stanowczo przeczy - że jednak ciąży na niej stosowny obowiązek informacyjny.

Pytany podmiot podniósł, ze stowarzyszenie nie precyzuje, z czego miałoby wynikać, że Fundacja jest podmiotem dysponującym majątkiem publicznym. Strona skarżąca również nieprawidłowo zakłada, że Fundacja jest organizacją pożytku publicznego i z tego powodu zobowiązana jest do udzielania informacji, dotyczących jej działalności. Fundacja wskazuje, że nie posiada statusu organizacji pożytku publicznego i nie wykonuje zadań publicznych określonych w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 roku o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie . Powyższe potwierdza dołączony do niniejszego pisma wydruk komputerowy informacji odpowiadającej odpisowi aktualnemu z Krajowego Rejestru Sądowego dla Fundacji (KRS: [...]).

Niezależnie od powyższego według pytanego podmiotu strona skarżąca błędnie zakłada, że podmiot wykonujący zadania publiczne jest zobowiązany do udzielania wszystkich informacji, dotyczących jego działalności. Tymczasem, zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2015 roku, o obowiązku udzielenia informacji "(...) nie przesądza i nie wystarcza określony status podmiotu, lecz to czy posiada informację, która może być kwalifikowana jako informacja publiczna, przy czym powinna wynikać z wykonywania zadania publicznego (zadania władzy publicznej')M. Katalog informacji uznawanych za informację publiczną został określony w art. 6 ust. 1 Ustawy. Zakres informacji, o których udostępnienie zwróciła się strona skarżąca nie mieści się w wyżej wymienionym katalogu, a w związku z tym na Fundacji nie ciążył obowiązek ich udostępniania.

Nadto w ocenie pytanego podmiotu strona skarżąca w sposób dalece nieprecyzyjny określiła zakres żądanych informacji, które uważa za informacje publiczne. Ze względu na niedookreślenie zakresu żądanych informacji nie sposób jest stwierdzić, czy wnioskowane informacje rzeczywiście mają charakter publiczny. Strona skarżąca wnosi bowiem o udostępnienie informacji dotyczących "jakie przedsięwzięcia od 2008 r., w których korzystano ze środków publicznych, prowadziła Fundacja (...)". Fundacja w ramach swojej działalności nie posługuje się określeniem "przedsięwzięcia", przy czym również z samej treści pisma strony skarżącej z dnia [...] listopada 2016 roku nie można odczytać zakresu pojęciowego tego określenia.

W piśmie procesowym z dnia [...] czerwca 2017r. adresat wniosku inicjującego postępowanie poinformował Sąd, że przy piśmie z [...] maja 2017r. przekazał stronie skarżącej zbiorcze zestawienie dotyczące przedsięwzięć w których fundacja korzystała ze środków publicznych w latach 2008 – 2017. Wyjaśniła też, ze w przedłożonym zestawieniu fundacja przedstawiła informacje o nazwach poszczególnych przedsięwzięć, podmiocie przekazującym środki publiczne, kwocie przekazanych środków i dacie podpisania poszczególnych umów, jak również podała w tym piśmie powody, dla których nie może udostępnić wszystkich informacji o jakie wniosła strona skarżąca. W tym zakresie fundacja wyjaśniła wnioskodawcy, iż udostępnienie danych o wszystkich wydatkach związanych z przedsięwzięciami, w których fundacja korzystała ze środków publicznych (w tym podanie kwoty wydatku, daty, strony i przedmiotu wydatku za wnioskowany okres), wykracza poza ustawowy obowiązek, gdyż wydatki te były związane wyłącznie ze sferą realizowanych Zasań statutowych, a ponadto mogłoby łączyć się z naruszeniem przepisów o ochronie tajemnicy przedsiębiorcy bądź o ochronie danych osobowych.

Dodatkowo, tłumacząc długość okresu rozpoznawania wniosku fundacja zwróciła uwagę na znaczny zakres przedmiotowy żądania i na pracochłonność jego realizacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, sprawowaną pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarga analizowana pod tym kątem zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności, odnosząc się do najdalej idącego zarzutu fundacji i wniosku o odrzucenie skargi wskazać należało, że brak było przesłanek ku temu, aby wniosek taki uwzględnić. Cechą nadrzędną procedury związanej z dostępem do informacji publicznej jest bowiem szybkość postępowania, o czym świadczy chociażby ustawowy obowiązek rozpoznania wniosku w terminie czternastu dni. W związku z powyższym, w orzecznictwie Sądów administracyjnych ugruntował się pogląd, ze w przypadku skarg na bezczynność w rozpoznaniu wniosków o udostępnienie informacji publicznej, nie należy uzależniać możliwości wniesienia takich skarg do Sądu, od uprzedniego zrealizowania przez stronę skarżącą procedury opisanej w art.37 par.1 K.p.a. i wzywania pytanego podmiotu do usunięcia naruszenia prawa. Stosowanie tej procedury prowadziłoby bowiem do nieuzasadnionego wydłużania czasu, jaki ustawodawca zakreślił pytanym podmiotom na rozpoznanie wniosków o udostępnienie informacji publicznej.

Co zaś się tyczy samej materii informacji publicznej, to ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej określa ją bardzo szeroko, jako każdą informację w sprawach publicznych. Zgodnie z art. 1 ust. 1 w/w ustawy i art. 61 Konstytucji RP informację publiczną stanowi każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie tych kompetencji. Ustawa powyższa nie definiuje pojęcia sprawy publicznej. W związku z tym, dla wyjaśnienia pojęcia sprawy publicznej, należy kierować się treścią art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którym obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Na prawo do informacji publicznej, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, składa się również uprawnienie do wglądu do dokumentów urzędowych, których definicja zawarta jest w art. 6 ust. 2 cytowanej ustawy. Tak więc informacją publiczną jest treść dokumentów i innych materiałów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, które na gruncie tej ustawy zostały zobowiązane do udostępnienia informacji, które mają walor informacji publicznej, treści wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów urzędowych, odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, związanych z nimi, bądź w jakikolwiek sposób ich dotyczących. Są więc nią też m.in treści dokumentów i materiałów bezpośrednio wytworzonych przez organy.

Zgodnie zaś z art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2.

Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno - techniczną. Żaden przepis prawa nie nakłada na dysponenta takiej informacji obowiązku nadawania tejże czynności szczególnej formy. Ważne także przy tym jest, że dostęp do informacji publicznej realizowany jest w pierwszej kolejności przez wgląd do dokumentów urzędowych (art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy). Oznacza to, że skarżący, zainteresowany uzyskaniem dostępu do wskazanej informacji swoje prawo do informacji publicznej może zrealizować, udając się do organu w celu zapoznania się z treścią tych dokumentów lub też może to nastąpić w inny wskazany przez skarżącego sposób, choćby poprzez wydanie kserokopii dokumentów. Ostatecznie to bowiem wnioskodawca określa formę, w jakiej organ ma mu udostępnić żądaną informację.

Tak więc organ administracji publicznej, lub inny podmiot o jakim mowa w art.4 ust.1 omawianej ustawy, rozpatrując wniosek o udostępnienie informacji publicznej, co do zasady może:

1. udostępnić żądaną informację bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1),

2. powiadomić stronę w ww. terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim informacja zostanie udostępniona, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2),

3. udostępnić informację zgodnie z wnioskiem - po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy o wysokości opłaty, związanej z dodatkowymi kosztami spowodowanymi wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia, które to powiadomienie winno nastąpić w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 15 ustawy),

4. odmówić udostępnienia żądanej informacji w drodze decyzji (art. 16 ust. 1 ustawy),

5. powiadomić pismem wnioskodawcę, iż żądana informacja nie ma charakteru publicznego,

6. powiadomić pismem wnioskodawcę, iż nie posiada żądanej informacji.

Bezczynność organu na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej polega zatem na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno - technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje, lub też nie podejmuje innej z w/w czynności. Innymi słowy, z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy organ "milczy" wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji. Przez owo milczenie należy zaś oczywiście rozumieć brak aktywności organu w jednej z przedstawionych wyżej form.

Kończąc rozważania natury ogólnej a odnoszące się do jawności danych dotyczących sposobu gospodarowania mieniem publicznym, nawiązać należało gwoli przykładu, do problematyki zbieżnej z tematyką niniejszej sprawy, tj. do udostępniania danych mieszczących się w treści umów cywilno-prawnych zawieranych przez podmioty władzy publicznej, i inne podmioty gospodarujące mieniem państwowym. Zgodnie z dominującymi poglądami doktryny i judykatury, powyższe dane nie podlegają ochronie w trybie art.5 ust.2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W celu realizacji konstytucyjnej zasady transparentności działania organów administracji publicznej i jawności wydatkowania funduszy Skarbu Państwa, koniecznym jest zapewnienie obywatelom pełnej wiedzy na temat tego, kto zawierając umowy z organami państwowymi, staje się beneficjentem funduszy publicznych.

Przy kolizji zaś prawa do informacji publicznej z prawem do ochrony danych osobowych, należy przyznać priorytet prawu do informacji publicznej zważywszy na to, że w ramach gospodarki rynkowej nie istnieje przymus zawierania umów z podmiotami publicznymi. Dlatego podmiot (w tym osoba fizyczna) zawierając umowę cywilnoprawną z podmiotem publicznym nie może oczekiwać, że w zakresie takich danych jak imię i nazwisko lub firma, przedmiot umowy, wysokość wynagrodzenia, zachowa prawo do prywatności (por. wyroki: SN z dnia 8 listopada 2012 r., I CSK 190/12, OSNC 2013/5/67; NSA z dnia 11 grudnia 2014 r., I OSK 213/14; z dnia 4 lutego 2015 r., I OSK 531/14, WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 19 maja 2016 r., II SAB/Go 33/16; WSA w Gdańsku z dnia 4 września 2013 r., II SA/Gd 447/13; WSA we Wrocławiu z 9 listopada 2016 r., IV SAB/Wr 183/16; WSA w Łodzi z 20 kwietnia 2017 r., II SA/Łd 100/17; WSA w Poznaniu z dnia 6 kwietnia 2017 r., IV SA/Po 47/17; dostępne w CBOSA).

Dane osobowe osób, z którymi zawarto umowy, umożliwiają bowiem obywatelską ocenę tego, czy realizację umowy organ powierzył osobom posiadającym odpowiednią wiedzę i umiejętności pozwalające na jej wykonanie, a sama umowa nie była w istocie zakamuflowanym sposobem nieuprawnionego przepływu środków publicznych do osób prywatnych (por. P. Szustakiewicz, Glosa do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2014 roku, sygn. I OSK 2499/13, ZNSA 2015/5/180). Nadto przez sam fakt zawarcia takiej umowy z podmiotem publicznym osoba fizyczna pozbawia się częściowo prawa do prywatności. Jeśli zatem umowa cywilnoprawna dotyczy wydatkowania publicznych środków, to osoba zawierająca taką umowę, powinna mieć świadomość, że w takiej sytuacji jej imię i nazwisko mogą zostać ujawnione (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 4 września 2013 r., II SA/Gd 447/13).

Przenosząc powyższe wywody na realia faktyczne niniejszej sprawy tut. Sąd nie miał wątpliwości, że pytana fundacja, w zakresie w jakim dysponuje ona majątkiem publicznym, była zobowiązana do rozpatrzenia wniosku inicjującego niniejsze postępowanie. Przez sam bowiem fakt, iż fundacja korzysta ze środków publicznych, stała się ona w tym zakresie podmiotem zobowiązanym w myśl przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Podobnie więc jak na stronach umów cywilno-prawnych zawieranych z podmiotami państwowymi czy samorządowymi, na pytanej fundacji również ciąży obowiązek transparentnego przedstawienia okoliczności związanych z uzyskaniem środków publicznych i ich zagospodarowaniem.

Według składu orzekającego, także przedmiot wniosku bez wątpienia dotyczył materii informacji publicznej, skoro związany był z rozdysponowywanymi środkami publicznymi.

Dodatkowo wskazać należy, iż wątpliwości w powyższym zakresie, początkowo wyrażanych w odpowiedzi na skargę, ostatecznie wyzbyła się także sama fundacja, skoro przy piśmie z dnia [...] maja 2017r. udostępniła jednak wnioskodawcy część żądanej informacji. Tym samym przez fakty dokonane przyznała więc, iż w zakresie objętym wnioskiem, a dotyczącym informacji publicznej, uznała się za podmiot zobowiązany do jej udostępnienia.

Nadto czynność fundacji dokonana w dniu [...] maja 2017r. świadczy o tym, iż wycofała się ona ostatecznie z twierdzeń podnoszonych w odpowiedzi na skargę a zarzucających wnioskodawcy niejasne sformułowanie wniosku inicjującego postępowanie i posługiwanie się w pytaniu określeniem "przedsięwzięcia", którym to pytany podmiot nie posługuje się w swojej działalności. Zakładając zaś nawet, ze pytany podmiot nie wycofałby się z powyższych twierdzeń wyrażonych w odpowiedzi na skargę, to tut. Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do tego, ze wniosek inicjujący postępowanie sformułowany był w sposób wystarczająco czytelny i jasny. Intencja wnioskodawcy była zrozumiała, i nie zaciemniał jej z całą pewnością fakt posłużenia się we wniosku sformułowaniem "Przedsięwzięcia". Język polski zna bowiem bardzo wiele różnych określeń odnoszących się do tej samej czynności. Wnioskodawca we wniosku nie musi się więc posługiwać tylko takimi określeniami danej czynności, jakimi posługuje się podmiot pytany. Wystarczającym jest, aby intencja wnioskodawcy z logicznego punktu widzenia, została wyartykułowana w sposób zrozumiały dla przeciętnego człowiek posługującego się w przeciętny sposób językiem polskim. W świetle powyższego, w odbiorze składu orzekającego jako zrozumiałe jawiło się użyte przez autora wniosku sformułowanie "przedsięwzięcia". Oczywistym jest, w/w zwrot odnosi się do działań podejmowanych przez adresata wniosku, przy okazji których korzystano ze środków publicznych. Twierdzenia podniesione w odpowiedzi na skargę a dotyczące omawianej materii należało więc traktować w kategoriach przyjętej przez pytany podmiot linii obrony przed odpowiedzialnością za niewykonanie obowiązku informacyjnego wynikającego z ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Kolejną kwestią wymagającą wyjaśnienia było to, w jaki sposób winna zachować się fundacja w odniesieniu do tej części żądanej informacji publicznej, której nie udostępniła. W tym zakresie kluczowe znaczenia mają motywy, jakimi kierował się pytany podmiot. Motywy te fundacja wyjaśniła zaś w piśmie z dnia [...] maja 2017r. skierowanym do wnioskodawcy, w którym wyjaśniła, ze żądane dane o wszystkich wydatkach związanych z przedsięwzięciami w których korzystała ze środków publicznych, dotyczą zadań statutowych a ich ujawnienie mogłoby łączyć się z naruszeniem przepisów o ochronie tajemnicy przedsiębiorcy lub ochronie danych osobowych.

Skoro więc, jak wynika z treści w/powołanego pisma skierowanego do wnioskodawcy, pytana fundacja niemożliwości udostępnienia całej żądanej informacji upatrywała w przepisach o ochronie tajemnicy przedsiębiorcy i ochronie danych osobowych, to jedyną właściwą reakcją fundacji, byłoby wydanie stosownej decyzji administracyjnej, mocą której odmówiłaby ona wnioskodawcy udostępnienia takiej informacji. Zgodnie bowiem z przepisem art.16 ustawy o dostępie do informacji publicznej odmowa udostępnienia informacji publicznej musi przybrać formę decyzji.

Skoro więc dla tej czynności ustawodawca przewidział tylko taką formę procedowania, to skuteczne zwolnienie się przez pytany podmiot z zarzutu bezczynności , mogło nastąpić tylko i wyłącznie wskutek działania polegającego na wydaniu decyzji administracyjnej. Brak zaś jej wydania, i powoływanie się jedynie w piśmie na wyłączenie dostępu do żądanej informacji z powołaniem na ochronę tajemnic ustawowo chronionych sprawia, ze z formalnego punktu widzenia pytany podmiot pozostaje w bezczynności. Nie wydając decyzji w której wyjaśniłby szczegółowo motywy swego działania, pozbawia bowiem wnioskodawcę możliwości weryfikacji swoich twierdzeń.

Na marginesie dodać należało, iż bez wpływu na rozstrzygnięcie pozostaje podniesiona w piśmie fundacji z [...] maja 2017r. kwestia tego, ze nieudostępniona wnioskodawcy informacja dotyczy realizacji zadań statutowych fundacji. Zgodnie bowiem z przepisami ustawy o fundacjach, podmioty te mogą działać wyłącznie w granicach zadań określonych w statucie fundacji, którego treść podlega weryfikacji przez Sąd rejestrowy w trakcie rejestracji fundacji w Krajowym Rejestrze Sądowym. Jeśli wiec fundacja działa zgodnie z prawem, a więc w ramach zadań ujętych we własnym statucie, to każde przedsięwzięcie fundacji, także to realizowane z udziałem środków publicznych, będzie jednocześnie stanowiło realizację zadań statutowych. Jak zaś wyjaśniono to już na wstępie niniejszego uzasadnienia, materia sposobu wykorzystywania środków publicznych uzyskanych przez fundację stanowi informację publiczną w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W tym stanie sprawy, Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie, uznając skargę za zasadną, orzekł jak w pkt.1 sentencji wyroku na podstawie art.149 par.1 pkt.1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 z późn. zm.).

Tut. Sąd doszedł też do przekonania, iż stwierdzona bezczynność, jawiła się jako bezczynność mająca cechy rażącego naruszenia prawa, o jakiej mowa w art.149 par.1a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 z późn. zm.). Za taką kwalifikacją stwierdzonej bezczynności przemawia już choćby ponad jedenastomiesięczny okres jej trwania. W zakresie określonym w pkt.1 wyroku bezczynność fundacji trwa przecież do chwili obecnej. Taki długi okres nierozpatrywania wniosku wniesionego w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, która przewiduje przecież czternastodniowy termin dla udostępnienia informacji publicznej, jak też wewnętrznie sprzeczne stanowiska fundacji prezentowane w odpowiedzi na skargę i w piśmie z [...] maja 2017r. skierowanym do wnioskodawcy, świadczą o lekceważącym stosunku do wnioskodawcy jak tez do obowiązków nałożonych na fundację mocą Konstytucji RP. i ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W świetle powyższego tut. Sąd nie mógł uwzględnić wyjaśnień fundacji przedstawionych w piśmie procesowym z dnia [...] czerwca 2017r. a powołujących się na fakt znacznej skali żądanych informacji i konieczność angażowania wielu osób w celu rozpatrzenia wniosku. Pytana fundacja nie tylko nie udowodniła, ale nawet nie starała się uwiarygodnić tezy, że przygotowanie stanowiska w sprawie wniosku inicjującego niniejsze postępowanie, musiało trwać aż tak długi okres.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie wynika tez to, aby fundacja, w zakresie informacji które udostępniła przy piśmie z [...] maja 2017r. a więc po przeszło sześciu miesiącach, informowała wcześniej wnioskodawcę o konieczności wydłużenia terminu na rozpatrzenie wniosku. Mało tego, prezentowanej przez fundację tezie, iż długi czas załatwiania sprawy spowodowany był znacznym zakresem przedmiotowym wniosku przeczy treść odpowiedzi na skargę udzielonej ponad dwa miesiące po złożeniu wniosku. W tym piśmie procesowym fundacja nie zawarła żadnej informacji o potrzebie wydłużenia terminu na rozpatrzenie wniosku, negując w całości istnienie po swojej stronie obowiązku udzielenia żądanej informacji.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, tut. Sąd przychylił się do wniosku skarżącego i wymierzył organowi grzywnę, działając na podstawie art.149 par.2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 z późn. zm.).

O kosztach postępowania rozstrzygnięto stosownie do dyspozycji przepisu art.200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 z późn. zm.).