Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Sygn. akt I SA/Kr 1997/11 | | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2012 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Maja Chodacka (spr.), Sędzia: WSA Ewa Michna, Sędzia: WSA Piotr Głowacki, Protokolant: Aleksandra Osipowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 stycznia 2012 r., sprawy ze skarg M.J., na postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej, z dnia 23 marca 2010 r. Nr od [...] do [...], oraz, od [...] do [...], w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania i odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania - skargi oddala -

Decyzjami Naczelnika Urzędu Skarbowego określono skarżącemu M.J. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za IX, XI, XII 2004 r., V, VII, VIII, IX, X 2005 r., VIII 2006 r., IV, VIII 2007 r. oraz II, IV 2008 r.

W dniu 23 grudnia 2009r. wpłynęło odwołanie od tych decyzji. Z uwagi na niezachowanie terminu do wniesienia odwołania pełnomocnik skarżącego wystąpił o przywrócenie terminu do złożenia odwołania. We wniosku skarżący podkreślił, że ani on, ani ustanowiony przez niego pełnomocnik nie otrzymał zaskarżonych decyzji, jak również nie otrzymał awiza o pozostawieniu przesyłek w urzędzie pocztowym. O fakcie wysłania tych decyzji skarżący dowiedział się w dniu, w którym w siedzibie organu podatkowego próbowano doręczyć mu tytuły wykonawcze wystawione na podstawie wskazanych decyzji.

Zaskarżonymi postanowieniami Dyrektor Izby Skarbowej:

- stwierdził uchybienie terminowi do wniesienia odwołania (postanowienie z dnia 23 marca 2010r. nr [...]),

- odmówił skarżącemu przywrócenia terminu do złożenia odwołania (postanowienie z dnia 23 marca 2010r. nr [...].

W zakresie stwierdzenia uchybienia terminowi organ stwierdził, iż z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy tj. ostemplowanej koperty, druku potwierdzenia odbioru przesyłki oraz odpowiedzi poczty na wniesioną reklamację wynika, iż w dniu 13 listopada 2009r. doręczyciel pozostawił w oddawczej skrzynce pocztowej adresata zawiadomienie o pozostawieniu przesyłki na okres 14 dni w urzędzie pocztowym. Przesyłka była dwukrotnie awizowana i w dniu 30 listopada 2009r. z powodu jej nie podjęcia została zwrócona nadawcy.

W odniesieniu do wniosku o przywrócenie terminu to organ uznał, iż pełnomocnik skarżącego ponosi winę w uchybieniu terminu do wniesienia odwołań.

W uzasadnieniu postanowienia organ podniósł, że pełnomocnik skarżącego nie posiada własnej skrzynki pocztowej. Ta, która znajduje się w miejscu prowadzenia działalności przez pełnomocnika jest wspólna dla trzech podmiotów, w związku z tym pełnomocnik skarżącego nie ma pełnej kontroli na doręczaniem mu korespondencji. W postanowieniu w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu organ podatkowy podniósł, że z informacji przesłanych z Poczty Polskiej S.A. wynikało, iż przesyłka zawierająca decyzje wymiarowe była dwukrotnie awizowana (13.11.2009 r. i 23.11.2009 r.), a mimo to nie podjęto jej w terminie. Przyjęty sposób przyjmowania korespondencji, zdaniem organu nie stanowi przesłanki skutecznego uprawdopodobnienia, iż złożenie odwołania z uchybieniem terminu nastąpiło bez winy zainteresowanego.

W skargach pełnomocnik skarżącego zarzucił, że wydane postanowienia:

- naruszają konstytucyjną zasadę legalizmu działania organów podatkowych, poprzez godzenie w instytucję zawodu doradcy podatkowego,

- naruszają zasadę prawdy obiektywnej (art. 122 Ordynacji podatkowej), poprzez przeprowadzenie postępowania w sprawie w sposób nie budzący zaufania do organów podatkowych (art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej), niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych w sprawie, jak opinii o pracy listonosza od mieszkańców kamienicy lub ulicy lub od Policji, opinii o osobie pełnomocnika skarżącego, a przy opieraniu się na niepełnych dowodach, na wnioskowaniu sprzecznym z zasadami logicznego wnioskowania, w tym z zasadami wnioskowania prawniczego, a przez to sprzecznym z prawdą, stronniczym, tendencyjnym i przez to błędnym uzasadnieniem prawnym, nastawionym koniunkturalnie na wygraną (wyeliminowanie przeciwnika procesowego przez nokaut procesowy) a nie na wydaniu prawidłowego orzeczenia w sprawie,

- łamią zasadę słuszności i sprawiedliwości podatkowej oraz zasadę nakazującą orzekanie w razie wątpliwości (w sprawach trudnych) na korzyść podatnika, zawartych w art. 120, 121 § 1 oraz 124 Ordynacji podatkowej.

Zarzucono także, iż organ wydał postanowienia przed wyjaśnieniem wszystkich istotnych okoliczności w sprawie – brak oczekiwania na pismo pełnomocnika skarżącego z dowodami oraz na pismo Dyrektora Rejonowego Poczty Polskiej S.A.,

W odpowiedziach na skargi Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o ich oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko w sprawie.

Wyrokiem z dnia 18 czerwca 2010r. sygn.. akt I SA/Kr 682/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżone postanowienia i zasądził na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania.

Sąd uznał, że pełnomocnik skarżącego, wbrew wywodom organu podatkowego, uprawdopodobnił, że nie ponosi winy w uchybieniu terminu do wniesienia odwołań. Sąd uznał, że nie są zasadne zarzuty wadliwej organizacji sposobu odbierania przez pełnomocnika korespondencji tylko z tego powodu, że ma on wspólną skrzynkę pocztową z dwoma innymi podmiotami gospodarczymi. Sąd wskazał, że organ podatkowy w tym zakresie nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego w sposób należyty, albowiem nie zbadał dokładnie obowiązującej między trzema podmiotami procedury odbioru korespondencji. Nie odniósł się również do argumentacji pełnomocnika skarżącego świadczącej, że do odbioru korespondencji w imieniu pełnomocnika były upoważnione osoby. Sąd wskazał w tym zakresie na obowiązki wynikające z art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej wyrokiem z dnia 14 października 2011r. sygn. akt I FSK 1657/10 uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania oraz zasądził zwrot kosztów postępowania kasacyjnego na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej.

W uzasadnieniu wyroku NSA podkreślił, iż dla oceny legalności zaskarżonych postanowień kluczowa jest odpowiedź na pytanie, czy w rozpatrywanym przypadku doszło do skutecznego (tj. zgodnego z prawem) doręczenia pełnomocnikowi skarżącego decyzji z dnia 3 listopada 2009 r. określających skarżącemu kwoty zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług. Negatywna odpowiedź na tak postawione pytania uczyni zbędnymi rozważania na temat ewentualnej winy pełnomocnika skarżącego w uchybieniu terminu do wniesienia odwołań. Skoro bowiem zostanie przesądzone, że do doręczenia decyzji nie doszło, to w sprawie nie otworzył się jeszcze termin do ich zaskarżenia.

Tymczasem z wnikliwej lektury uzasadnienia zaskarżonego wyroku niezbicie wynika, że powyżej zaakcentowana okoliczność pozostała zupełnie na marginesie rozważań Sądu pierwszej instancji. Nie wiadomo, dlaczego Sąd uznał, że w sprawie "spornym jest jedynie spełnienie przesłanki braku winy w uchybieniu terminowi" (strona 6 uzasadnienia), w sytuacji gdy pełnomocnik skarżącego konsekwentnie twierdzi, że nie doręczono mu decyzji organu pierwszej instancji, a organ podatkowy w tej kwestii zajmuje stanowisko zgoła przeciwne, powołując się na znajdującą się w aktach podatkowych (k. 119) zwróconą przez doręczyciela kopertę z odwołaniami opatrzoną informacją – "nie podjęto w terminie". Z motywów zawartych w uzasadnieniu ocenianego wyroku nie wiadomo, czy Sąd pierwszej instancji uznał, że do doręczenia decyzji z 03.11.2009 r. doszło (choć temu sprzeciwia się pełnomocnik skarżącego) i dlatego Sąd badał kwestię winy w uchybieniu terminu do wniesienia odwołań, czy też w ocenie Sądu doręczenie było nieprawidłowe (co oznacza, że nie wywarło skutków prawnych). Jednak w tym drugim wypadku analiza winy pełnomocnika skarżącego jest zbędna.

Wskazano także, iż Sąd pierwszej instancji zupełnie pominął ważny dowód znajdujących się w aktach sprawy. Dowodem tym jest zwrócona przez Pocztę Polską S.A. koperta zawierająca decyzje wymiarowe wydane w stosunku do skarżącego. Na tym dowodzie organ podatkowy oparł swoje twierdzenie, że doszło w sprawie do skutecznego doręczenia tej korespondencji i w związku z tym otworzył się termin do wniesienia odwołania, któremu to terminowi uchybił pełnomocnik skarżącego. Jednocześnie dowód ten kontestuje strona przeciwna, konsekwentnie twierdząc, że nie doszło ani do pozostawienia awiz w skrzynce pocztowej, ani osobistej próby doręczenia tej koperty w biurze pełnomocnika skarżącego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Skargi nie zasługują na uwzględnienie.

Stosownie do art. 3 § 1 p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej m.in. poprzez badanie legalności, czyli zgodności z prawem wydawanych aktów w tym decyzji administracyjnych. Z treści art. 145 § 1 p.p.s.a. wynika zaś, że sąd uchyla zaskarżoną decyzję, gdy stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, gdy naruszenie prawa daje podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego oraz gdy sąd stwierdzi naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd wydaje wyrok na podstawie akt sprawy (art. 133 § 1 p.p.s.a.) i rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Nadto zgodnie z treścią art. 190 p.p.s.a. Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

W związku z powyższym w pierwszej kolejności należy zbadać prawidłowość postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminowi do wniesienia odwołania. Zdaniem Sądu rozstrzygnięcie w tym zakresie jest prawidłowe. Organ wykazał na podstawie zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów (ostemplowanej koperty zawierającej decyzje organu pierwszej instancji, druku potwierdzenia odbioru przesyłki oraz odpowiedzi poczty na wniesioną przez pełnomocnika skarżącego reklamację), iż decyzje pierwszoinstancyjne zostały skutecznie doręczone na podstawie art. 150 § 2 Ordynacji podatkowej.

Przepis art. 150 Ordynacji podatkowej ustanawia fikcję prawną doręczenia pisma. Ta forma doręczenia stronie pisma może być zastosowania dopiero wtedy, gdy nie ma możliwości dokonania doręczenia w sposób właściwy (art. 148 Ordynacji podatkowej) lub zastępczy (art. 149 Ordynacji podatkowej). Do skutecznego doręczenia pisma w sposób przewidziany w art. 150 Ordynacji podatkowej może dojść tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie dwie przesłanki, a mianowicie pismo zostanie złożone na czas wskazany w tym przepisie w placówce pocztowej bądź w urzędzie gminy, a zawiadomienie o tym fakcie umieszczone w miejscu, o którym mowa w § 2 powołanego przepisu.

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że dla uznania, że decyzja została skutecznie doręczona stronie w trybie tzw. doręczenia zastępczego (art. 150 Ordynacji podatkowej) konieczne jest wykazanie przez organ administracji, że placówka pocztowa zawiadomiła adresata o nadejściu pisma (por. wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2006 roku, sygn. akt I FSK 565/05, Lex Omega nr 187585). Jednocześnie judykatura stoi na stanowisku, iż nie można przyjąć, jakoby jedynym dowodem, mogącym skutecznie potwierdzić dochowanie wymogów z art. 150 Ordynacji podatkowej była stosowna adnotacja doręczyciela - dopuszczalna jest ocena wszelkich dowodów i przeprowadzenie na tę okoliczność różnorakich wnioskowań, jak uznał NSA w wyroku z dnia 29 czerwca 2005 roku, sygn. akt I GSK 475/05, Lex Omega 189771.

W niniejszej sprawie wypada także przywołać pogląd, wyrażony przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 17 września 2002 roku, sygn. akt SK 35/01 (OTK-A 2002/5/60). Dotyczył on wprost doręczenia w oparciu o przepisy postępowania cywilnego, jednakże z uwagi na podobieństwo regulacji odpowiednich norm Ordynacji podatkowej, pogląd wyrażony w tym wyroku w całej rozciągłości może zostać przyjęty w niniejszej sprawie. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego ogólną regułą jest, że na adresacie pisma spoczywa ciężar udowodnienia, że nie został zawiadomiony o przeznaczonym dla niego piśmie, złożonym w pocztowej placówce oddawczej. Słusznie też zarówno w omawianym rozstrzygnięciu, jak i orzecznictwie sądów cywilnych uznaje się, że dla obalenia skuteczności doręczenia zastępczego nie jest wystarczające samo zaprzeczenie przez adresata, iż nie powziął wiadomości o złożeniu pisma w urzędzie pocztowym (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 września 1970 roku, sygn. akt I PZ 53/70, OSNCP 6/1971, poz. 100).

Dla uznania, że decyzje z dnia 3 listopada 2009r. zostały skutecznie doręczone pełnomocnikowi strony w trybie art. 150 Ordynacji podatkowej konieczne było wykazanie przez organ, że decyzje zostały wysłane (wyekspediowane) pod właściwy adres, a właściwa placówka Poczty Polskiej zawiadomiła pełnomocnika skarżącego w sposób prawidłowy o nadejściu pisma i miejscu, gdzie i kiedy może je odebrać. Te przesłanki zostały spełnione. Nie budzą bowiem wątpliwości ustalenia poczynione przez organ w przedmiocie ekspedycji decyzji oraz dat awizowania przesyłki w dniach 13 listopada 2009r. i 23 listopada 2009r., gdyż potwierdza je prawidłowo oznaczona koperta zawierająca sporną przesyłkę.

Konsekwencją powyższego było stwierdzenie, iż wniesienie odwołania 23 grudnia 2009r. nastąpiło z uchybieniem czternastodniowego terminu określonego w art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej i koniecznym było stwierdzenie przez organ w drodze postanowienia uchybienia terminowi do wniesienia odwołania na podstawie art. 228 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

Działając w zgodzie z przytoczonymi wyżej przepisami prawa oraz wypowiedziami sądownictwa dokonując ustaleń w tym zakresie organ oparł się w zasadniczej mierze na treści dołączonego do akt sprawy zwrotnego potwierdzenia odbioru, które również w ocenie Sądu nie może budzić wątpliwości. Organ wykazując w ten sposób, że placówka pocztowa zawiadomiła adresata w sposób niebudzący wątpliwości o nadejściu pisma i miejscu, gdzie może je odebrać a także przechowując pismo przez wymagany przepisami – przerzucił jednocześnie na samego pełnomocnika ciężar udowodnienia, że okoliczności zrekonstruowane w oparciu o dowód w postaci zwrotnego potwierdzenia odbioru nie odpowiadają rzeczywistości. Tymczasem pomimo wykazania przez organ przesłanek przyjęcia tego swoistego domniemania prawidłowości doręczenia – pełnomocnik strony w sposób nieznajdujący oparcia w przepisach prawa, wymaga od organu by ten prowadził drobiazgowe postępowanie dowodowe w celu ustalenia stanu faktycznego sprawy w tym zakresie, mające zmierzać do podważenia wiarygodności dowodu doręczenia, który w okolicznościach sprawy nie budzi wątpliwości organu, a obecnie także Sądu. Pełnomocnik nie przedstawił też – zdaniem Sądu – żadnych wiarygodnych przesłanek podważających wiarygodność adnotacji poczynionych na kopercie przesyłki, jej dwukrotnym awizowaniu, a następnie zwrocie do nadawcy po upływie okresu awizowania. Pełnomocnik ten zresztą nie był konsekwentny w swym stanowisku skoro z jednej strony kwestionował fakt dokonania doręczenia i pozostawienia awiza, a z drugiej wnioskował o przywrócenie uchybionego terminu, który to wniosek opiera się przecież na założeniu zaistnienia doręczenia, a dopiero następnie uchybienia terminowi dokonania czynności z przyczyn niezawinionych.

Jak wskazał NSA w niniejszej sprawie nadawca przesyłki nie jest zobligowany do badania, czy informacje podane przez doręczyciela są zgodne ze stanem rzeczywistym. Jeżeli, a tak jest w rozpatrywanym przypadku, adresat przesyłki, twierdzi, że korespondencji nie dostał, to w jego interesie leży wyjaśnienie tej sytuacji. Pełnomocnik skarżącego złożył reklamację w sprawie, na którą otrzymał odpowiedź. Zdaniem Sądu uzyskana odpowiedź z urzędu pocztowego (k. 155 akt administracyjnych) potwierdza adnotacje zawarte na kopercie związane z awizowaniem przesyłki ("adresata nie zastano"), powtórnym awizowaniem i zwrotem przesyłki do nadawcy w dniu 30 listopada 2009r.

W związku ze stwierdzeniem przez Sąd, iż rozstrzygnięcie w zakresie stwierdzenia uchybienia terminowi do wniesienia odwołania odpowiada prawu, w dalszej kolejności należy ocenić zarzuty dotyczące postanowienia o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Zgodnie z treścią art. 162 Ordynacji podatkowej w razie uchybienia terminu należy przywrócić termin na wniosek zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy. Prośba o przywrócenie terminu zostanie wniesiona w ciągu 7 dni od ustania przyczyny uchybienia, a jednocześnie z wniesieniem prośby zainteresowany dopełni czynności, dla której określony był termin.

Wyżej opisane przesłanki muszą wystąpić łącznie. W niniejszej sprawie podstawą odmowy przywrócenia terminu było uznanie przez organ, że skarżący nie uprawdopodobnił braku swojej winy w uchybieniu terminu.

W orzecznictwie i doktrynie ugruntowany jest pogląd, że jako kryterium przy ocenie winy w uchybieniu terminu procesowego należy przyjąć obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy. Przywrócenia terminu nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. A contrario zatem, przywrócenie to może mieć miejsce wtedy, gdy uchybienie terminu nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku" (por. "Ordynacja podatkowa. Komentarz" Wyd. Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2006, komentarz do art. 162). Oznacza to, że przywrócenie uchybionego terminu uzasadniają wyłącznie takie obiektywne, występujące bez woli strony, okoliczności i zdarzenia, które mimo dołożenia odpowiedniej staranności w prowadzeniu własnych spraw udaremniły dokonanie czynności we właściwym czasie. Te same uwagi dotyczą także osoby fizycznej – pełnomocnika skarżącego.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż korespondencja adresowana była na ul. S. w K., gdzie siedzibę ma kancelaria pełnomocnika skarżącego, kancelaria radcy prawnego i kancelaria notarialna. W takiej szczególnej sytuacji to rolą pełnomocnika skarżącego była szczególna dbałość o właściwą organizację odbioru przesyłek w porozumieniu z pozostałymi podmiotami. Pełnomocnik skarżącego wykazywał, iż przebywa w swojej kancelarii codziennie w godzinach pomiędzy 8-15, w razie jego nieobecności korespondencję odbiera radca prawny, istnieje także możliwość pozostawienia awiza w kancelarii notarialnej.

Jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w swoim rozstrzygnięciu okoliczności wskazywane przez pełnomocnika skarżącego od początku postępowania w sprawie ewidentnie ujawniają, że miał on i nadal ma problemy z doręczaniem mu korespondencji przez właściwą miejscowo placówkę Poczty Polskiej S.A. Po analizie akt podatkowych sprawy NSA zaryzykował twierdzenie, że pełnomocnik skarżącego jest w sporze z pracownikami, a przynajmniej z jednym z nich – listonoszem D.T. – co do prawidłowości świadczonych usług pocztowych.

Zdaniem orzekającego Sądu nawet jeżeli taki spór faktycznie miał miejsce to nie miał on wpływu na uznanie braku winy pełnomocnika skarżącego w uchybieniu terminu do wniesienia odwołania.

Po pierwsze, jak wynika chociażby z pisma reklamacji z dnia 18 lutego 2010r. sam pełnomocnik skarżącego wskazywał na to, że listonosz w tej sprawie zostawił awizo w skrzynce, a nie dostarczył przesyłkę w lokalu. Zatem pełnomocnik skarżącego nie wykazał, by na skutek działań listonosza w ogóle nie dowiadywał się o próbie doręczenia (tak byłoby, gdyby listonosz w ogóle nie pozostawił zawiadomienia o próbie doręczenia - awiza). Pozostawienie awiza oznacza możliwość podjęcia przesyłki na poczcie. Także z odpowiedzi Poczty Polskiej wynika, iż w niniejszej sprawie awizowano podwójnie przesyłkę zawierającą decyzje organu pierwszej instancji, poczta nie wskazała na nieprawidłowości związane z próbą doręczenia, przedstawiono także kopertę z właściwymi adnotacjami.

Po wtóre zaś, jeżeli pełnomocnikowi skarżącego znane były już wcześniej problemy związane z doręczaniem korespondencji przez pracownika poczty to – dbając o własne interesy – pełnomocnik mógł poinformować organ, iż z uwagi na szczególne okoliczności osobiście odbierze decyzje w siedzibie organu.

W szczególności, że jak wynika z adnotacji z dnia 23 października 2009r. (k. 65 akt administracyjnych) pełnomocnik przed wydaniem decyzji zapoznał się z całością zebranego materiału dowodowego na podstawie art. 200 Ordynacji podatkowej i mógł wówczas złożyć stosowne wnioski. Na podstawie art. 148 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej pisma mogą być również doręczane w siedzibie organu podatkowego, zatem nie było przeciwskazań do złożenia przez pełnomocnika stosownych wniosków.

W związku z tym w ocenie Sądu organ słusznie uznał, że pełnomocnik skarżącego nie uprawdopodobnił, że przy zachowaniu należytej staranności w dbałości o interesy klienta nie był w stanie odebrać skierowanej do niego korespondencji zawierającej decyzje. W związku z tym Sąd nie dopatrzył się naruszenia przez organ zarzucanych w skargach przepisów.

Z uwagi na powyższe Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

Rozpoznając i rozstrzygając łącznie sprawy skarg zaskarżone postanowienia, Sąd działał w trybie art. 111 § 2 p.p.s.a., który to przepis stanowi, że Sąd może zarządzić połączenie kilku oddzielnych spraw toczących się przed nim w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia, jeżeli pozostają one ze sobą w związku. W przedmiotowym postępowaniu skargi dotyczyły postanowień w zakresie stwierdzenia uchybienia terminowi do wniesienia odwołania i odmowy przywrócenia tego terminu – stąd, zdaniem orzekającego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, zaistniał pomiędzy tymi sprawami związek, o którym mowa w ww. art. 111 § 2 p.p.s.a., a względy ekonomii procesowej, szybkości postępowania i ograniczenia jego kosztów dla obu stron procesu dodatkowo przemawiały za połączeniem obu spraw, a strony postępowania nie wnosiły sprzeciwu co do ich połączenia.