Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Beata Kozicka, Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz, Protokolant specjalista Magdalena Kurpis, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2017 r. sprawy ze skargi T.J. na decyzję A S.A. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie informacji publicznej 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od organu na rzecz strony skarżącej kwotę 200 zł (słownie: dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem złożonym w dniu 23 czerwca 2016 r. T.J. wystąpił do A S.A. o udostępnienie informacji publicznej poprzez przesłanie na adres podanej poczty elektronicznej:

1) skanów wszystkich faktur, jakie zostały opłacone przez Spółkę w okresie od czerwca do grudnia 2015 r.,

2) informacji na temat wysokości wynagrodzenia zasadniczego, a także dodatków do tego wynagrodzenia wszystkich:

– Członków Zarządu Spółki (w tym Prezesa),

– Członków Rady Nadzorczej Spółki,

– Członków Komisji Rewizyjnej Spółki (w przypadku istnienia tego organu),

– osób pełniących funkcję doradcze w stosunku do wyżej wymienionych organów, a pozostających ze Spółką w stosunku zlecenia lub umowy o pracę.

W uzasadnieniu wniosku wyjaśniono, że powodem, dla którego złożono wniosek o udostępnienie informacji publicznej jest chęć poznania w jaki sposób wydatkowane są publiczne pieniądze a uzyskane informacje w żądanym zakresie, pozwolą na przeanalizowanie zasadności poczynionych wydatków. Jednocześnie na poparcie słuszności powyższego wniosku, powołano się na wyrok NSA z dnia 3 stycznia 2012 r. Sygn. akt I OSK 2157/11.

Pismem z dnia 7 lipca 2016 r. nr [...] A S.A. poinformowała wnioskodawcę, że:

– wynagrodzenie zasadnicze Prezesa Zarządu Spółki wynosi aktualnie brutto 3,8 przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym kwartale roku poprzedniego,

– wynagrodzenie zasadnicze Wiceprezesa Zarządu Spółki wynosi aktualnie brutto 3,7 przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym kwartale roku poprzedniego,

– Członkowie Zarządu nie otrzymują dodatku stażowego, funkcyjnego lub innych tego typu dodatków do wynagrodzenia,

– wysokość wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji w Radzie Nadzorczej wynosi miesięcznie w przypadku: Przewodniczącego Rady Nadzorczej brutto 1 przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym kwartale roku poprzedniego, Wiceprzewodniczącego i Sekretarza Rady Nadzorczej brutto 0,8 przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym kwartale roku poprzedniego, Członka Rady Nadzorczej brutto 0,7 przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym kwartale roku poprzedniego. Jednocześnie wyjaśniono, że w Spółce brak jest komisji rewizyjnej oraz osób, które w ramach umowy o pracę lub stosunku zlecenia pełniłyby funkcje doradcze wobec Zarządu lub Rady Nadzorczej. Natomiast żądanie przesłania skanów wszystkich faktur, jakie zostały opłacone przez Spółkę w okresie od czerwca do grudnia 2015 r. uznano za informację o charakterze przetworzonym a zatem udostępnienie jej uzależnione było od wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego przemawiającego za jej udostępnieniem. W ocenie Zarządu Spółki przywołane we wniosku argumenty nie są przekonujące i nie przemawiają za istnieniem po stronie wnioskodawcy szczególnie istotnego interesu publicznego. Zdaniem Zarządu Spółki według przywołanej przez T.J. argumentacji szczególny interes publiczny zachodziłby w każdym przypadku albowiem każda informacja uzyskana od podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej może hipotetycznie służyć analizie zasadności podejmowanych przez ten podmiot działań oraz ocenie ich słuszności. Poza tym w opinii Zarządu Spółki kluczowe znaczenie ma, w zakresie istnienie szczególnie istotnego interesu publicznego, realny i konkretny oraz bezpośredni wpływ na działania podmiotów, w stosunku do których zgłoszone zostało żądanie udostępnienia informacji publicznej.

Następnie na poparcie powyższego poglądu przywołano wyrok NSA z dnia 24 czerwca 2015 r. sygn. akt. I OSK 1400/14. Reasumując Zarząd Spółki odmówił udostępnienia skanów wszystkich faktur, jakie zostały opłacone przez Spółkę w okresie od czerwca do grudnia 2015 r., z powodu braku po stronie wnioskodawcy szczególnie istotnego interesu publicznego przemawiającego za udostępnieniem tych informacji.

W dniu 21 lipca 2016 r. T.J. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, zaskarżając decyzję Zarządu Spółki z dnia [...] r. w zakresie odmowy udostępnienia skanów wszystkich faktur, jakie zostały opłacone przez Spółkę w okresie od czerwca do grudnia 2015 r.

Wyżej wymienionej decyzji zarzucił naruszenie:

– art. 3 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez błędną wykładnię pojęcia "informacja przetworzona", a mianowicie przyjęcie, iż faktura mieści się w zakresie tego pojęcia, podczas gdy w rzeczywistości dokument ten istniał już przed złożeniem wniosku o jego udostępnienie, a zatem Spółka dysponowała już "gotową" informacją, w związku z czym przygotowanie żądanych faktur nie wiązało się z przedsięwzięciem dodatkowych działań i środków finansowych;

– art. 7 w zw. z art. 77 § 1 i art. 8 k.p.a. poprzez bezzasadne odmówienie udzielenia żądanej informacji publicznej, będące skutkiem przyjęcia, iż wnioskodawca nie posiada szczególnie istotnego interesu publicznego, który przemawiałby za udostępnieniem informacji objętych żądaniem, podczas gdy w rzeczywistości interes taki istnieje i wyraża się w chęci wzmocnienia kontroli społecznej, a także funkcjonowania społeczeństwa obywatelskiego.

Jednocześnie T.J. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i udostępnienie informacji publicznej w zakresie wskazanym we wniosku.

W uzasadnieniu wniosku podkreślił, że zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie sądowo-administracyjnym poglądem "informacją przetworzoną" jest informacja publiczna opracowana przez podmiot zobowiązany, przy użyciu dodatkowych sił i środków, na podstawie posiadanych przez niego danych, w związku z żądaniem wnioskodawcy i na podstawie kryteriów przez niego wskazanych, czyli innymi słowy informacja, która zostanie przygotowana "specjalnie" dla wnioskodawcy. Zdaniem T.J. żądane dokumenty faktycznie już istnieją a zatem konieczne jest jedynie ich przekazanie a skoro nie jest potrzebne ich osobne przygotowanie to żądana informacja nie posiada przymiotu "przetworzonej" i tym samym wnioskodawca nie musi wykazywać szczególnie istotnego interesu publicznego. Jednocześnie wnioskodawca wyjaśnił, że jest posłem na Sejm i do jego biura w ostatnim czasie napłynęło wiele sygnałów pochodzących od mieszkańców miasta, dotyczących nieprawidłowości i nadużyć w Spółce. Jego zdaniem jako poseł posiada odpowiednie narzędzia do sprawdzenia nadesłanych informacji, chociażby za pomocą specjalistów współpracujących z Sejmem. Tym samym mógłby sprawdzić, czy dobór kontrahentów do zawarcia umów był merytoryczny, a nie opierał się na kryteriach osobistych. W związku z powyższym w przypadku dostrzeżenia nieprawidłowości wnioskodawca mógłby mieć realny wpływ na zmiany w konkretnej instytucji. Podsumowując w ocenie wnioskodawcy jego interes wynika po pierwsze, z faktu bycia posłem, posiadającym szereg instrumentów prawnych dzięki, którym może realnie wpłynąć na funkcjonowanie Spółki a po drugie, z samego faktu bycia mieszkańcem C., a zatem osobą zainteresowaną lokalnymi sprawami.

Pismem z dnia 25 sierpnia 2016 r. nr [...] A S.A. poinformowała wnioskodawcę, że podtrzymuje w całości stanowisko zawarte w piśmie z dnia 7 lipca 2016 r., które dotyczyło odmowy udostępnienia informacji publicznej w zakresie pkt 1 wniosku z dnia 23 czerwca 2016 r., z powodu braku po stronie T.J. szczególnie istotnego interesu publicznego przemawiającego za udostępnieniem żądanych informacji.

W uzasadnieniu stwierdzono, że uwzględnienie wniosku T.J. wymaga twórczego i analitycznego działania pracowników zobowiązanego albowiem wnioskodawca wskazał kryteria w oparciu, o które ma być dla niego przygotowana i udostępniona informacja publiczna. Następnie oświadczono, iż Spółka nie dysponuje gotową informacją, którą bez żadnego nadkładu czasowego, organizacyjnego i intelektualnego, mogłaby od razu udostępnić, nie jest bowiem w posiadaniu skanów, których domaga się wnioskodawca. Ponadto wskazano, że dopiero zaangażowanie znacznych sił i środków, połączone z dotkliwą dezorganizacją bieżącej działalności Spółki mogłoby doprowadzić do wytworzenia zbioru plików PDF lub JPG zawierających skany faktur, które mogłyby zostać udostępnione wnioskodawcy. Jednocześnie wyjaśniono, iż w procesie skanowania w przypadku każdego z dokumentów należałoby przeanalizować jego treść tak, aby wykluczyć udostępnienie informacji podlegających ochronie, czy to ze względu na tajemnicę handlową Spółki, czy też z uwagi na konieczność ochrony prywatności osób, których dotyczą poszczególne dokumenty. Następnie podkreślono, że żądanie T.J. dotyczy faktur zapłaconych w określonym przedziale czasowym, co wymaga zarazem sprawdzenia w odniesieniu do każdej z faktur kiedy została zapłacona, równocześnie należy uwzględnić także faktury o charakterze spornym, które nie zostały w całości uznane i faktury korygujące. W związku z powyższym zdaniem organu konieczne jest sięgnięcie do wyciągów bankowych i przeprowadzenie ich analizy i dopiero taka weryfikacja pozwoli rozstrzygnąć, które faktury mieszczą się w ramach czasowych zakreślonych w żądaniu wnioskodawcy. A zatem w ocenie organu jest to kolejna czynności o charakterze analitycznym, która wskazuje na przetworzony charakter informacji, objętych żądaniem wnioskodawcy. W konsekwencji Spółka podtrzymała dotychczasowe stanowisko, dotyczące przetworzonego charakteru informacji, których udostępnienie wnioskował T.J. Jednocześnie Spółka podtrzymała także stanowisko, co tego, że po stronie wnioskodawcy brak jest szczególnie istotnego interesu publicznego, przemawiającego za udostępnieniem żądanej przez niego informacji. Zdaniem organu kwalifikowanej postaci interesu publicznego nie sposób wywieść z samego faktu sprawowania mandatu poselskiego albowiem gdyby intencją ustawodawcy było to, żeby sprawowanie mandatu poselskiego miało być wystarczającą przesłanką do uzyskania każdej informacji przetworzonej, to dałby temu wyraz wprost w treści ustawy, wyłączając posłów z kręgu wnioskodawców zobowiązanych do wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego, przemawiającego za udostępnieniem informacji przetworzonych. Następnie dodano, że kwalifikowanej postaci interesu publicznego nie sposób także wywieść z faktu bycia mieszkańcem C., bowiem w takiej sytuacji każdy kto jest zainteresowany sprawami lokalnymi automatycznie posiadałby szczególnie istotny interes publiczny.

Pismem z dnia 22 września 2016 r. T.J. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na decyzję A S.A. z dnia [...] r., utrzymującą w mocy decyzję własną z dnia [...] r., zaskarżając ją w całości.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

– art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej, pomimo braku zaistnienia ku temu prawnych przesłanek, a w szczególności w sytuacji, w której istnieje utrwalona linia orzecznicza, zgodnie z którą informacje na temat zagospodarowania majątkiem publicznym, w tym opłacone przez podmiot publiczny faktury, powinny zostać udostępnione w trybie i na zasadach określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej;

– art. 3 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez błędną wykładnię pojęcia "informacja przetworzona" i przyjęciu, iż faktura mieści się w zakresie tego pojęcia, podczas gdy w rzeczywistości dokument ten istniał już przed wniesieniem wniosku o jego udostępnienie, a zatem Spółka dysponowała już "gotową" informacją, w związku z czym przygotowanie żądanych informacji nie wiązało się z przedsięwzięciem dodatkowych działań i środków finansowych;

– art. 5 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez przyjęcie, iż w procesie skanowania, w przypadku każdego z dokumentów należałoby przeanalizować jego treść tak aby wykluczyć udostępnienie informacji podlegających ochronie, podczas gdy w rzeczywistości udostępnienie faktur przez organ gospodarujący środkami publicznymi nie narusza tajemnicy handlowej oraz prywatności osób fizycznych, a ewentualna anonimizacja danych nie powoduje przekształcenia żądanych informacji w informację publiczną przetworzoną;

– art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o ochronie danych osobowych w zw. z art. 19 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora poprzez odmowę przekazania zeskanowanych kopii faktur z uwagi na ustawowy obowiązek ochrony danych osobowych, pomimo dopuszczalności ich udostępnienia w przypadkach wskazanych przez ustawę, w szczególności gdy jest to niezbędne dla wykonywania określonych prawem zadań realizowanych przez posła dla dobra publicznego;

– art. 7 w zw. z art. 77 § 1 oraz art. 8 k.p.a. poprzez bezzasadne odmówienie żądanej informacji publicznej, będące skutkiem przyjęcia, iż wnioskodawca nie posiada szczególnie istotnego interesu publicznego, który przemawiałby za udostępnieniem informacji objętych żądaniem, podczas gdy w rzeczywistości interes taki istnieje i wyraża się w szczególności w chęci pomocy mieszkańcom miasta w sprawdzeniu, czy ich obawy dotyczące potencjalnych nieprawidłowości i nadużyć w Spółce są w pełni uzasadnione, a ponadto wnioskodawca jako poseł ma dostęp do odpowiednich narzędzi, dzięki którym jest w stanie sprawdzić m.in. celowość doboru kontrahentów spółki, a co za tym idzie, w przypadku dostrzeżenia nieprawidłowości, może mieć wpływ na zmiany w konkretnej instytucji.

Jednocześnie skarżący wniósł o uchylenie w całości decyzji z dnia [...] r. i poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] r. w części dotyczącej nieudostępnienia w zeskanowanej wersji wszystkich faktur, jakie zostały opłacone przez spółkę w okresie od czerwca do grudnia 2015 r. oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi podkreślono, że organ nie wykazał argumentów przemawiających za prawidłowością podjętych decyzji. Następnie skarżący nie zgodził się zarówno z tezą organu, jakoby żądane faktury mogły być kwalifikowane jako informacja przetworzona jak i z tezą, że Spółka nie dysponuje informacją, o którą wnioskowano albowiem zdaniem T.J. już w dniu 23 czerwca 2016 r. Spółka była w jej posiadaniu. Ponadto skarżący stwierdził, iż we wniosku nie wskazał jakichkolwiek kryteriów przygotowania i udostępnienia informacji, które wiązałyby się z nadmiernym nakładem intelektualnym, ponieważ poproszono jedynie o skany faktur co w ocenie skarżącego nie jest związane z pracą umysłową i nie musi być poprzedzone działaniami myślowymi. Jednocześnie w opinii skarżącego konieczność sięgania do wyciągów bankowych i przeprowadzania ich analizy również nie jest argumentem wystarczającym, ponieważ dotarcie do tego typu danych nie powinno stanowić problemu w dobrze funkcjonującej spółce. Dodał również, że jego zdaniem przygotowanie plików PDF i JPG zawierających skany faktur, są podstawowymi zadaniami biurowymi, a skoro A S.A. ma długi staż funkcjonowania, a jej struktury są niezwykle dobrze rozwinięte to czynności, na które powołano się w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] r. nie powinny wywoływać problemów natury logistycznej, a tym bardziej prowadzić do problemów w jej działalności. Następnie skarżący podkreślił, iż dokumenty powstałe w wyniku skanowania nie zawierają żadnej nowej informacji albowiem ich treść jest w istocie tożsama z informacjami zawartymi we wszystkich fakturach w wersji papierowej. Tym samym opisane w uzasadnieniu procedury są jedynie czynnościami prostymi, które nie zmieniają brzmienia dokumentów. Poza tym skarżący wyjaśnił, że Spółka nie ma prawa odmówić udzielenia informacji publicznej powołując się jedynie na obowiązek przestrzegania tajemnicy handlowej, czy też ochrony prywatności osób, z którymi zawarła umowy albowiem dopuszczalność udostępniania wnioskowanych danych powinna być oceniana na gruncie art. 23 ustawy o ochronie danych osobowych, który wymienia sytuacje kiedy możliwe jest przetwarzanie danych osobowych, w tym udostępnianie ich osobom trzecim. Zgodnie z tym przepisem ma to miejsce w sytuacji, gdy udostępnienie dokumentów jest niezbędne dla wykonania określonych prawem zadań realizowanych dla dobra publicznego. A zatem w opinii skarżącego uprawnienie do uzyskiwania informacji i materiałów oraz wglądu w działalność organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego przysługuje posłowi podczas wykonywania mandatu posła i senatora, które wynika z art. 19 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora. Reasumując zdaniem skarżącego ujawnienie żądanych informacji nie naruszy prywatności, czy też innych dóbr osobistych kontrahentów Spółki.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej w skrócie P.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, stosując środki określone w ustawie. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach swej kognicji sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania. Zgodnie z treścią art. 134 § 1 P.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi, oraz powołaną podstawą prawną z zastrzeżeniem art. 57a.

Uwzględnienie skargi następuje natomiast w przypadkach naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a.), naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a.) oraz innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a.). W przypadkach, gdy zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego sąd stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia (art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a.), natomiast jeżeli zachodzą przyczyny określone w innych przepisach, sąd stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa.

Na wstępnie niniejszych rozważań należy jednak najpierw ustalić charakter rozstrzygnięć A S.A. z dnia [...]r. nr [...] oraz z dnia [...]r. nr [...]. Zdaniem Sądu wyżej wymienione pisma są decyzjami pomimo, iż nie zawierają wszystkich elementów koniecznych określonych w art. 107 § 1 i § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016 r. poz. 23 ze zm.), zwanej dalej k.p.a. zgodnie, z którym decyzja powinna zawierać: oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji lub, jeżeli decyzja wydana została w formie dokumentu elektronicznego, powinna być opatrzona kwalifikowanym podpisem elektronicznym. Decyzja, w stosunku do której może być wniesione powództwo do sądu powszechnego lub skarga do sądu administracyjnego, powinna zawierać ponadto pouczenie o dopuszczalności wniesienia powództwa lub skargi. Natomiast uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa.

Kontrola sądowa przeprowadzona z uwzględnieniem wyżej wskazanych przepisów prowadzi do uznania, że organ podejmując kwestionowane rozstrzygnięcie dopuścił się naruszenia przepisów postępowania w stopniu uzasadniającym uwzględnienie wniesionej skargi.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej stanowią przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1764), zwanej dalej w skrócie u.d.i.p. Zgodnie z art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p. odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji. Do decyzji, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z tym że: 1) odwołanie od decyzji rozpoznaje się w terminie 14 dni; 2) uzasadnienie decyzji o odmowie udostępnienia informacji zawiera także imiona, nazwiska i funkcje osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, oraz oznaczenie podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji. Natomiast stosownie do treści art. 17 ust. 1 i 2 u.d.i.p. do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio. Wnioskodawca może wystąpić do podmiotu, o którym mowa w ust. 1, o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołania.

W niniejszej sprawie przedmiotem kontroli są decyzje A S.A. z dnia [...] r. nr [...] oraz z dnia [...] r. nr [...], dotyczące odmowy udostępnienia T.J. informacji publicznej zgodnie z jego wnioskiem z dnia 23 czerwca 2016 r.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądowoadministracyjnym, postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej jest odformalizowane i uproszczone. Tym samym wniosek o udzielenie informacji publicznej może przybrać każdą formę, o ile wynika z niego w sposób jasny co jest jego przedmiotem. Z przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej nie wynika bowiem konieczność pełnego zidentyfikowania wnioskodawcy, a to z tego względu, że żądając udostępnienia informacji publicznej nie musi się on wykazać jakimkolwiek interesem prawnym lub faktycznym, aby informację taką otrzymać. Dlatego dopuszczalne jest złożenie wniosku za pośrednictwem poczty elektronicznej i to nawet w sytuacji, w której do autoryzacji tego zapytania nie zostanie użyty bezpieczny podpis elektroniczny. Albowiem brak autoryzowanego podpisu na wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie stanowi jego braku formalnego (por. wyroki NSA z dnia: 16 marca 2009 r. sygn. akt I OSK 1277/08, 30 listopada 2012 r. sygn. akt I OSK 1991/12, 14 grudnia 2012 r. sygn. akt I OSK 1013/12, orzeczenia dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych - CBOSA). Jednocześnie należy zauważyć, iż wszystkie przypadki, w których ma dojść do podjęcia przez organ aktu administracyjnego, w tym zwłaszcza kwalifikowanego, jakim jest decyzja administracyjna (odmowna oraz o umorzeniu postępowania), bezwzględnie wymagać będą własnoręcznego podpisu wnioskodawcy bądź podpisu elektronicznego na wniosku o udostępnienie informacji publicznej, a jego brak powinien być usuwany w postępowaniu naprawczym, regulowanym w art. 64 § 2 K.p.a. Albowiem zgodnie z art. 16 ust. 2 u.d.i.p. do decyzji odmownej oraz o umorzeniu postępowania stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, co oznacza, że Kodeks ten ma zastosowanie do całego procesu wydawania decyzji, a więc także do kwestii usuwania braków formalnych wniosku o dostęp do informacji publicznej, o ile zobowiązany organ zmierza do wydania takiej decyzji. Tym samym podjęcie decyzji administracyjnej w sytuacji niepodpisania wniosku wykazuje cechy działania organu z urzędu, co w przypadku postępowania wszczynanego jedynie na wniosek oznacza wydanie decyzji nieważnej – art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. (por. wyrok NSA z dnia 16 grudnia 2009 r. sygn. akt I OSK 1002/09, orzeczenie dostępne w CBOSA).

Zdaniem Sądu powyższe twierdzenia znajdują również zastosowanie w stosunku do wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Z akt administracyjnych sprawy wynika, że postępowanie administracyjne zostało wszczęte wnioskiem T.J. z dnia 20 czerwca 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej, który wpłynął do siedziby A S.A. w dniu 23 czerwca 2016 r. (prezentata organu). Wniosek zawierał podpis skarżącego i dotyczył udostępnienia skanów wszystkich faktur, jakie zostały opłacone przez Spółkę w okresie od czerwca do grudnia 2015 r. (pkt 1) oraz informacji na temat wysokości wynagrodzenia zasadniczego, a także dodatków do tego wynagrodzenia wszystkich: Członków Zarządu Spółki (w tym Prezesa), Członków Rady Nadzorczej Spółki, Członków Komisji Rewizyjnej Spółki (w przypadku istnienia tego organu) i osób pełniących funkcję doradcze w stosunku do wyżej wymienionych organów, a pozostających ze Spółką w stosunku zlecenia lub umowy o pracę (pkt 2). Następnie należy wskazać, że organ udostępnił informację publiczną w zakresie pkt 2 wniosku natomiast odnośnie pkt 1 tego wniosku wydał decyzję z dnia [...] r. nr [...], na mocy której odmówił udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej.

W dniu 21 lipca 2016 r. wpłynął do organu wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, jednakże nie zawierał on podpisu skarżącego i pomimo tego faktu organ nie wezwał T.J., zgodnie z art. 64 § 2 K.p.a., do jego podpisania w terminie 7 dni, pod rygorem pozostawienie wniosku bez rozpoznania, tylko wydał decyzję z dnia [...] r. nr [...]. Decyzja z dnia [...]r. również nie zawierała podstawy prawnej rozstrzygnięcia ani uzasadnienia prawnego a ponadto nie pouczono w jej treści o możliwości wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Jednocześnie decyzja z dnia [...]r. została podpisana jedynie przez Prezesa Zarządu Spółki – M.K. pomimo, iż zgodnie ze znajdującym się w aktach sprawy wydrukiem z Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego organem uprawnionym do reprezentacji A S.A. jest Zarząd Spółki, który działa poprzez współdziałanie dwóch członków Zarządu albo jednego członka Zarządu łącznie z prokurentem.

W związku z powyższym w ocenie Sądu wydanie decyzji z dnia [...] r., pomimo braku podpisu pod wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy stanowiło naruszenie przepisów art. 64 K.p.a. w zw. z art. 16 i art. 17 u.d.i.p. Albowiem zarówno wniosek o udostępnienie informacji publicznej, jak i wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy musi spełniać wymogi określone w K.p.a., w tym m.in. wymogi formalne (art. 63 K.p.a.).

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 63 § 3 K.p.a. podanie wniesione pisemnie albo ustnie do protokołu powinno być podpisane przez wnoszącego, a protokół ponadto przez pracownika, który go sporządził. Natomiast jeżeli podanie nie czyni zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach prawa, należy wezwać wnoszącego do usunięcia braków w terminie siedmiu dni z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania (art. 64 § 2 K.p.a.).

Z powyższego wynika, że wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zawierający braki formalne (takie jak brak podpisu), które nie zostały uzupełnione w trybie art. 64 § 2 K.p.a., podlega pozostawieniu bez rozpoznania. W takiej sytuacji niedopuszczalne jest merytoryczne rozpoznanie wniosku obarczonego brakiem formalnym.

Z uwagi na dostrzeżone istotne uchybienia proceduralne, Sąd nie mógł merytorycznie rozpoznać sprawy ani też odnieść się do zarzutów zawartych w skardze.

Ponownie rozpoznając sprawę organ powinien wyeliminować opisane wyżej uchybienia, a w szczególności powinien wezwać T.J. do usunięcia braku wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, zgodnie z art. 64 § 2 K.p.a. i dopiero w razie uzupełnienia tego braku rozpoznać sprawę merytorycznie.

Z przytoczonych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c P.p.s.a., jako wydaną z naruszeniem przepisów postępowania, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. O kosztach orzeczono po myśli art. 200 P.p.s.a.