Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jacek Bursa Sędziowie: WSA Magda Froncisz WSA Małgorzata Łoboz (spr.) Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi A.O. na decyzję Wojewody [...] z dnia 15 listopada 2016 r., znak: [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę skargę oddala.

W dniu 22 marca 2016 r. Przedsiębiorstwo Budowlane "[...]" Sp. z o.o. reprezentowane przez pełnomocnika wystąpiło Prezydenta Miasta [...] z wnioskiem o wydanie decyzji pozwolenia na budowę na wykonanie robót budowlanych dla inwestycji pod nazwą "Budowa budynku mieszkalnego, wielorodzinnego z garażem podziemnym, wewnętrznymi instalacjami: wod.-kan., centralnego ogrzewania, gazu, wentylacji mechanicznej, energii elektrycznej na działce nr [...], obręb [...] wraz z wyburzeniem kolidującego z budynkiem odcinka kanalizacji, zmianą ukształtowania terenu, murami oporowymi i skarpami oraz budową zjazdu i przebudową kolidującej linii nn na działkach nr [...], [...] obręb [...] przy ul. [...] w K."

Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego Prezydent Miasta [...] decyzją Nr [...] z dnia 29 czerwca 2016 r. znak: [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dla Inwestora: Przedsiębiorstwo Budowlane [...] Spółka z o. o., ul. [...], [...] dla zamierzenia budowlanego: "Budowa budynku mieszkalnego, wielorodzinnego z garażem podziemnym, wewnętrznymi instalacjami: wod.-kan., centralnego ogrzewania, gazu, wentylacji mechanicznej, energii elektrycznej na działce nr [...], obręb [...] wraz z wyburzeniem kolidującego z budynkiem odcinka kanalizacji, zmianą ukształtowania terenu, murami oporowymi i skarpami oraz budową zjazdu i przebudową kolidującej linii nn na działkach nr [...], [...] obręb [...] przy ul. [...] w K ." Decyzja ta w dniu 4 stycznia 2016r. stała się ostateczna.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że w przedmiotowej sprawie zostały spełnione wszystkie warunki do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, gdyż wniosek o wydanie pozwolenia na budowę został złożony w terminie ważności decyzji o warunkach zabudowy, inwestor złożył oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, projekt budowlany jest zgodny z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy Prezydenta Miasta [...] o ustaleniu warunków zabudowy nr [...] z dnia 29.05.2013 r., znak: [...], projekt zagospodarowania "działki jest zgodny z przepisami, w tym techniczno - budowlanymi, projekt budowlany jest kompletny i posiada wymagane opinie, uzgodnienia, pozwolenia i sprawdzenia, a projektant dołączył do projektu oświadczenie o sporządzeniu projektu zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej.

Nadto organ za niezasadne uznał wnoszone w toku sprawy uwagi stron odnoszące się do braku zgodności projektowanej inwestycji z przepisami prawa.

Następnie Prezydent Miasta [...], postanowieniem z dnia 4 października 2016 r. znak: [...] sprostował z urzędu oczywistą omyłkę pisarską w decyzji Nr [...] z dnia 29 czerwca 2016 r. znak: [...] na drugiej stronie decyzji poprzez prawidłowe wskazanie: Projekt budowlany jest zgodny z ustaleniami decyzji Prezydenta Miasta [...] o ustaleniu warunków zabudowy nr [...] z dnia 29.05.2013 r., znak:[...] oraz nr [...] Z DNIA 30 października 2014 r. znak: [...].

Od powyższej decyzji odwołanie wniosła w terminie B. B., reprezentowana przez pełnomocnika, zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów prawa administracyjnego procesowego i materialnego tj.:

- art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane – dalej P.b. poprzez zatwierdzenie projektu budowlanego który narusza ustalenia decyzji o warunkach zabudowy w zakresie wymaganej wysokości budynku, jak również w zakresie wymaganej liczby miejsc parkingowych,

- art. 55 w zw. z art. 64 ust. 1 ww. ustawy poprzez brak zastosowania się do wiążących ustaleń zawartych w decyzji o warunkach zabudowy wydanej dla przedmiotowej inwestycji,

- art. 33 ust. 1 P.b. poprzez zatwierdzenie projektu budowlanego pomimo braku objęcia projektem przyłączy do budynku, a także braku dokonania zgłoszenia budowy tych przyłączy,

- § 13 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z uwagi na zatwierdzenie projektu budowlanego, który nie spełnia wymagań w zakresie przesłaniania w odniesieniu do budynku zlokalizowanego na działce nr [...],

- art. 7 i 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego – dalej k.p.a., polegające na niewyczerpującym zebraniu i zbadaniu materiału dowodowego;

- art. 107 § 3 k.p.a. poprzez zbyt skrótowe sformułowanie uzasadnienia podjętego rozstrzygnięcia i brak odniesienia się do wszystkich okoliczności podnoszonych przez strony postępowania.

W związku z powyższym wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i wydanie decyzji o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego oraz udzielenia pozwolenia na budowę, bądź ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazane sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji.

Po rozpatrzeniu ww. odwołania Wojewoda [...] decyzją z dnia 15 listopada 2016 r. znak: [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 104 k.p.a., oraz art. 81 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r., - Prawo Budowlane (Dz.U.2016.290, ze zmianami, dalej "p.b."), utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu organ odwoławczy streścił przebieg dotychczasowego postępowania oraz wskazał, że zgormadzony w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający do udzielenia pozwolenia na wykonanie przedmiotowej inwestycji.

Następnie Wojewoda [...] wyjaśnił, że zakres uprawnień organu administracji architektoniczno-budowlanej określony został w art. 35 ust. 1 P.b i nie obejmuje on badania zgodności projektu budowlanego z przepisami techniczno-budowlanymi lub z innymi przepisami prawa, poza przepisami określającymi wymogi ochrony środowiska. Wynika to zarówno z treści art. 35 ust. 1 P.b., jak i faktu uchylenia przepisu art. 35 ust. 2 P. b. Za prawidłowość sporządzenia projektu budowlanego, w tym przyjęte w projekcie rozwiązania, odpowiada projektant i jeżeli istnieje wymóg jego sprawdzenia, również sprawdzający. Zgodnie z art. 20 ust. 4 P.b. projektant, a także sprawdzający, do projektu budowlanego winni dołączyć oświadczenie o jego sporządzeniu zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. W niniejszej sprawie oświadczenia te zostały złożone. Nadto zgodnie z wymogami Prawa budowlanego, osoby projektujące i sprawdzające winny się legitymować stosownymi uprawnieniami i przynależnością do właściwej izby samorządu zawodowego.

Organ odwoławczy wskazał, że przeprowadził analizę projektu w odniesieniu do nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania projektowanego obiektu. Wskazał, że projekt budowlany zawiera niezbędne uzgodnienia i opinie, jego zawartość jest kompletna. Projekt budowlany opracowany został w czytelnej grafice, oprawiony w okładkę przystosowaną do formatu A4, tomy projektu zostały trwale zszyte, posiada numerację zgodną ze spisem zawartości projektu. Załączona została informacja dotycząca bezpieczeństwa i ochrony zdrowia (karty 218-224). W projekcie określona została druga kategoria geotechniczna obiektu, przy złożonych warunkach gruntowych (karta 065), załączono opinię geotechniczną (karta 229), dokumentację geologiczno-inżynierską (karty 249-250), która została zatwierdzona 11.08.2014 r. decyzją Prezydenta Miasta [...] znak: [...] (karty 052,053) oraz wyjaśnienie geologa dotyczące sposobu posadowienia budynku (karta 53a). Przedmiotowa inwestycja nie należy do inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dlatego też nie wymaga przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko. Projekt zagospodarowania terenu, stanowiący część projektu budowlanego, wykonany został na kopii aktualnej mapy dla celów projektowych, potwierdzonej za zgodność z oryginałem przez uprawnionego geodetę (karta 077). Do projektu budowlanego (część formalnoprawna) załączone zostały uzgodnienia z ZIKiT odnośnie projektu zjazdu z ul. [...] na teren inwestycji kubaturowej (pismo znak [...] r., karta 021), zgoda na wejście w teren działki drogowej nr [...] obr. [...] (pismo znak [...] z 12.04.2016 r., karta 019) jak również na zmianę sposobu zagospodarowania terenu przyległego do pasa drogowego w związku z zamierzoną inwestycją (pismo znak [...] z 2.05.2016 r., karta 018). W dokumentacji znajdują się zapewnienia o możliwościach oraz warunki podłączenia projektowanego budynku do sieci: wodociągowej i kanalizacyjnej (karta 46,47), gazowej (karta 38-40) i elektroenergetycznej (w tym projekt przebudowy sieci nN -0,4kV kolidującej z planowanym projektem zagospodarowania terenu karty 023-037, 198-217). Do akt załączone zostały również opinie Prezydenta Miasta [...] 1) znak: [...] z [...] 11.2014 r. (karta 014) oraz 2) znak: [...] z [...].08.2015 r. (karta 048) w których stwierdzono bezkolizyjność sieci uzbrojenia terenu i innych obiektów budowlanych wobec już istniejących i projektowanych przewodów i urządzeń.

Nadto lokalizacja projektowanego obiektu o funkcji mieszkalnej została ustalona w decyzji Prezydenta Miasta [...] o ustaleniu warunków zabudowy nr [...] z 29.05.2013 r.- zwanej dalej WZ, którą określone zostały również gabaryty planowanego obiektu. Warunki określone w tej decyzji, które zgodnie z treścią art. 55 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wiążą organ wydający pozwolenie na budowę – zostały spełnione. W projekcie zagospodarowania terenu została wyznaczona linia zabudowy, którą zgodnie z decyzją WZ, wyznaczono od strony ul. [...] w odległości 4 m od granicy działki drogowej nr [...], dopuszczając przekroczenie tejże linii przez elementy drugorzędne. Projektowana lokalizacja obiektu nie narusza wyznaczonej decyzją linii zabudowy.

Wojewoda [...] podniósł, że zaprojektowany budynek czterokondygnacyjny z płaskim dachem, którego szerokość elewacji frontowej (wschodniej) wynosi 23,90 m (karty 077, 080) odpowiada wytycznym WZ tj. mieści się w wyznaczonym przedziale 25 m ± 20% . Poziom parteru budynku określony jako ±0,00 jest na poziomie rzędnej 222,50 m n.p.m. Wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej wynosi 13,05 m (jest to wysokość mierzona od średniego poziomu terenu przed głównym wejściem do budynku) i odpowiada ustaleniom WZ, które określają tę wysokość na poziomie od 13 do 15m.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w odwołaniu, a dotyczących sposobu ustalenia wysokości górnej krawędzi elewacji – organ stwierdził, że przekonujące jest wyjaśnienie inwestora z 30.08.2016 r. w treści: "Dla obliczenia średniego poziomu istniejącego terenu przed głównym wejściem do projektowanego budynku odniesiono się do rzędnych na działce [...], a nie jak sugeruje odwołująca się od poziomu chodnika. To, że wyliczona wysokość górnej krawędzi- attyki elewacji frontowej wynosząca 13,05 m pokrywa się z wysokością odmierzoną od poziomu chodnika (w osi wejścia do budynku) to przypadek -wynikający z bardzo podobnych poziomów terenu na przylegających do siebie działkach [...] i [...]. Z tego samego powodu użyto w opisie technicznym skrótu porównując średni poziom terenu przed wejściem do projektowanego budynku do poziomu chodnika przed wejściem do budynku" poparte analizą rysunków "przekrój I-I" (karta 089) oraz "elewacja wschodnia" (karta 085) z zaznaczonym odręcznie rozpatrywanym wymiarem. Organ odwoławczy wyjaśnił również, odnosząc się do argumentu odwołania dotyczącego wysokości budynku, podanej w decyzji Prezydenta Miasta [...] nr [...] znak [...], jako wysokość 14,18 m, że podana jako dodatkowa informacja wartość, dotyczy wysokości liczonej do attyki od poziomu istniejącego terenu w miejscu najniższym, jak to wynika z rys. A l 3 (karta 090). Również warunki określające wymagania dotyczące geometrii dachu wymienione w punkcie II 1e decyzji o WZ – "spadek połaci do 15°", zostały spełnione.

W ocenie Wojewody [...] w projekcie budowlanym spełnione zostały również warunki dotyczące wskaźnika powierzchni zabudowy. Nadto jak wynika, z akt sprawy Inwestor zapewnił miejsca postojowe dla prawidłowego funkcjonowania planowanej inwestycji poprzez zaprojektowanie w garażu podziemnym 14 miejsc postojowych (1,1 miejsca postojowego/mieszkanie). Natomiast w odwołaniu skarżąca powołała się na zapis w WZ zalecający uwzględnienie wskazań zawartych w uchwale przyjętej przez Radę Miasta 29.08.2012 r. nr LIII/723/12 zgodnie, z którą, dla przedmiotowej lokalizacji i rodzaju zabudowy przyjmuje się "wskaźnik liczby miejsc postojowych: - 1,2 miejsca postojowego na 1 mieszkanie". Mając na uwadze powyższe oraz treść dokumentu Polecenie służbowe nr [...] dyrektora Wydziału Architektury i Urbanistyki z [...].06.2015 r., organ uzyskał wyjaśnienia Wydziału Prawnego i Nadzoru, [...] Urzędu Wojewódzkiego w [...] że "zapis ten zawarty w wz ma charakter uznaniowy zalecający a nie bezwzględnie obowiązujący, zwłaszcza, że sam program obsługi parkingowej dla Miasta [...] stanowiący załącznik do uchwały nr LIII/723/12 z dnia 29 sierpnia 2012 roku ma charakter poglądowy (...)". Tym samym organ uznał, że spełnione zostały wymagania dotyczące zapewnienia miejsc postojowych dla prawidłowego funkcjonowania przedmiotowej inwestycji.

Nadto zgodnie z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 16.06.2003 r. w sprawie uzgadniania projektu budowlanego pod względem ochrony przeciwpożarowej (Dz.U. z 2015 r., poz. 2117) i Warunków ochrony przeciwpożarowej rozpatrywany projekt budowlany nie podlega uzgodnieniom pod względem ochrony przeciwpożarowej. Projekt budowlany został uzgodniony 21.03.2016 r. bez zastrzeżeń przez rzeczoznawcę do spraw sanitarno-higienicznych.

W dalszej kolejności organ stwierdził, że usytuowanie projektowanego obiektu nie narusza przepisów § 13 oraz § 60 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Wyjaśnił, że obiekt usytuowano w taki sposób, że między ramionami kąta 60°, wyznaczonego w płaszczyźnie poziomej, z wierzchołkiem usytuowanym w wewnętrznym licu ściany na osi okien pomieszczeń przesłanianych w budynkach sąsiednich, nie znajduje się obiekt przesłaniający, ponieważ wysokość liczona od poziomu dolnej krawędzi najniżej położonych okien (pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi) tych budynków do poziomu najwyższej zacieniającej krawędzi projektowanego obiektu jest mniejsza od odległości pomiędzy nimi. Analiza przesłaniania załączona do projektu budowlanego została wykonana prawidłowo i czytelnie, wyraźnie widać na niej odniesienia do części 3-kondygnacyjnej (łuk zaznaczony linią ciągłą) oraz do części 4-kondygnacyjnej (łuk zaznaczony linią przerywaną). Załączona do projektu budowlanego analiza zacieniania i nasłonecznienia została przeprowadzona dla budynków na działkach [...] oraz [...]. W odniesieniu do pokoi mieszkalnych budynku przy ul. [...] (działka nr [...]) projektowana inwestycja nie ogranicza dostępu światła w godzinach od 10:30 do 17, co wypełnia przepis § 60 Warunków technicznych. W odniesieniu do budynku przy ul. [...] (działka nr [...]) przedstawiona została podobna analiza, z której wynika, iż pokoje mieszkalne od strony projektowanej inwestycji nie mają ograniczonego nasłonecznienia w godzinach od 7 do 11, zatem zapewniony jest czas nasłonecznienia w wymiarze 4 godzin i spełniony przepis § 60 Warunków technicznych.

W ocenie Wojewody [...] przedmiotowa inwestycja nie narusza występujących w obszarze oddziaływania uzasadnionych interesów osób trzecich. Organ odwoławczy uznał, że analiza przedłożonego materiału dowodowego nie wykazała naruszenia prawa materialnego, które uprawniałoby organ administracji do zakwestionowania prawidłowości przedmiotowej inwestycji.

Z powyższą decyzją nie zgodził się A. O., reprezentowany przez pełnomocnika, wnosząc skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

- art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku - Prawo budowlane, poprzez zatwierdzenie projektu budowalnego, który narusza ustalenia decyzji o warunkach zabudowy w zakresie wymaganej wysokości budynku, jak również w zakresie wymaganej liczby miejsc parkingowych,

- art. 55 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez brak zastosowania się do wiążących ustaleń zawartych w decyzji o warunkach zabudowy wydanej dla przedmiotowej inwestycji,

- § 13 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, z uwagi na zatwierdzenie projektu budowlanego, który nie spełnia wymagań w zakresie przesłaniania w odniesieniu do budynku zlokalizowanego na działce nr [...],

- art. 7 i 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego, polegające na niewyczerpującym zebraniu i zbadaniu materiału dowodowego w sprawie,

- art. 138 § 1 pkt. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego poprzez utrzymanie w mocy błędnego rozstrzygnięcia organu l instancji, zamiast jego uchylenia.

Mając na względzie powyższe zarzuty, wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji jak i poprzedzającej ją decyzji organu instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Dodatkowo wniósł o wstrzymanie wykonania zaskrzonej decyzji.

W uzasadnieniu skargi, skarżący rozwinął zarzuty podniesione w skardze, powołując się na orzecznictwo sądowe. Wskazał na poważny problem z ustaleniem rzeczywistej wysokości budynku, gdyż w projekcie występuje kilka różnych wysokości i to zarówno w części opisowej, jak i graficznej projektu. Zgodnie z rysunkami zamieszczonymi w projekcie, gzyms elewacji frontowej budynku znajduje się na wysokości 11,90 m, jak natomiast wynika z części opisowej projektu, wysokość budynku wynosi bądź 12,15 m (od poziomu terenu nad projektowanym garażem), bądź też 13,05 m (od średniego poziomu terenu chodnika ul. [...] przed wejściem do budynku), która liczona jest od poziomu terenu działki drogowej (nr [...]), a nie od poziomu terenu działki nr [...] na której budynek ten jest posadowiony. Tak wykonany pomiar w ocenie strony odwołującej się jest nieprawidłowy i nie może świadczyć o spełnieniu wymagań co do wysokości budynku określonych w decyzji o warunkach zabudowy. Zdaniem skarżącego wysokość budynku powinna być bowiem liczona od średniego poziomu terenu działki nr [...] przed głównym wejściem do budynku, a nie od poziomu działek sąsiadujących z nieruchomością przewidzianą do zabudowy.

W ocenie skarżącego zatwierdzony projekt budowlany narusza również przepis § 13 Rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, z uwagi na przesłanianie okien w budynku zlokalizowanym na działce nr [...]. Zdaniem skarżącego wysokość przesłaniania powinna wynosić 12,10 metra, gdyż taka jest różnica poziomów pomiędzy najniższą krawędzią okna pomieszczenia przesłanianego, a najwyższą krawędzią budynku przesłaniającego.

Skarżący zwrócił również uwagę na kwestię podstaw prawnych wykonania zjazdu na teren inwestycji bowiem wydane zostały dwie decyzje o runkach zabudowy (zjazd został objęty decyzją WZ wydaną dla obiektu kubaturowego, a następnie została wydana kolejna decyzja WZ z dnia 30 października 2014 roku ustalająca warunki budowy dla samego zjazdu), a z treści wydanej decyzji o pozwoleniu na budowę nie wynika, która decyzja o warunkach zabudowy stanowiła podstawę do zatwierdzenia projektu budowlanego zjazdu. W zgromadzonej dokumentacji brak jest również zezwolenia zarządcy drogi na lokalizację zjazdu (art.29 ustawy o drogach publicznych), co dodatkowo podważa prawidłowość wydanej w sprawie decyzji.

Skarżący podniósł również, że wniosek o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę został złożony przez wadliwie ustanowionego pełnomocnika, co podważa prawidłowość całego postępowania wyjaśniającego prowadzonego przez organ l instancji, bowiem z pełnomocnictwa z dnia 8 października 2015 roku nie wynika, aby zostało ono udzielone do działania w imieniu spółki [...] sp. z o.o.

W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Rozpoczynając, wyjaśnić należy, że istota sądowej kontroli administracji publicznej sprowadza się do ustalenia czy w określonym przypadku, jej organy dopuściły się kwalifikowanych naruszeń prawa. Sąd administracyjny sprawuje swą kontrolę pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej - art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647 z późn. zm.). Zakres tej kontroli wyznacza przepis art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.; zwana dalej p.p.s.a.), stanowiąc, że Sąd rozstrzyga w granicach sprawy nie będąc przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Ponadto w myśl art. 135 p.p.s.a. Sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

Z punktu widzenia powyższego stwierdzić należy, że skarga okazała się być bezzasadna.

Nietrafne są zarzuty dotyczące wadliwego pełnomocnictwa, znajdującego się na k. 9 akt [...] (dalej "akta adm"). Treść pełnomocnictwa: " Niniejszym udzielam pełnomocnictwa dla pana J. D. (...) do występowania w moim imieniu", opatrzone podpisem K. R. wraz z podaniem dwukrotnym nazwy Przedsiębiorstwa Budowlanego "[...]" Sp. z o.o. z adresem i Nipem – jest najzupełniej prawidłowa. W świetle bowiem zapisu wynikającego z KRS /k. 5 akt adm./ K. R. jest prezesem zarządu spółki "[...]" , uprawnionym samodzielnie do składania oświadczeń w imieniu spółki. Wobec tego treść przytoczonych oświadczeń nie budzi wątpliwości, że pełnomocnictwo do działania zostało udzielone przez K. R. w jego imieniu, jako prezesa spółki.

Analizując pozostałe zarzuty, w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że Sąd administracyjny podziela wszystkie ustalenia faktyczne organów poczynione w sprawie, jak i ocenę projektu budowlanego zaprezentowaną w decyzjach, jako prawidłową.

Przechodząc zaś do analizy poszczególnych kwestii podniesionych w skardze, rozpocząć należy od wyjaśnienia, iż nie ma racji skarżący, gdy twierdzi, że z treści decyzji o pozwoleniu na budowę nie wynika, która decyzja o warunkach zabudowy stanowiła podstawę do zatwierdzenia projektu budowlanego zjazdu. Jak wynika z zatwierdzonej decyzji o pozwoleniu na budowę oraz z projektu budowlanego, wjazd na działkę został zaprojektowany od strony ul. [...], a więc działki nr [...]. Dla takiej inwestycji, a więc budowy zjazdu na dz. Nr [...] i [...] obr. [...] przy ul. [...] w K. została wydana decyzja o warunkach zabudowy z dnia 30 października 2014r. nr [...] /k. 054 proj.bud./. Oprócz więc decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji kubaturowej (decyzja z dnia 29 maja 2013r. nr [...]- k.005 proj.bud.), gdzie mowa była o zjeździe na inną działkę nr [...], przy określeniu obsługi komunikacyjnej w identyczny sposób, jak obecnie w projekcie ( od strony drogi publicznej – ul. [...] poprzez drogi wewnętrzne – ul. [...] oraz ul. [...]) – inwestor uzyskał dla innego usytuowania zjazdu odrębną decyzję o warunkach zabudowy. Obie te decyzje WZ zostały powołane w zaskarżonej decyzji, przy czym należy uwzględnić tutaj treść postanowienia o sprostowaniu z dnia 4.10.2016r. /k.128 akt adm./. Skoro więc stwierdzono, że projekt budowlany jest zgodny z ustaleniami obu decyzji, to jest oczywistym, że skoro zjazd został w projekcie przewidziany na działkę nr [...] to podstawę dla jego zatwierdzenia stanowiła decyzja WZ z dnia 30 października 2014r. nr [...]. Wszelkie wymagane zgody i oświadczenia ZIKIT w tej kwestii znajdują się w projekcie budowlanym /k.018-021 proj.bud./. Krótkie i konkretne określenie zgodności z omawianą decyzją WZ jest w tej sprawie całkowicie wystarczające. Podkreślenia wymaga, jak to zostało uczynione w wyroku NSA w Warszawie z dnia 9 grudnia 2016 r. II OSK 1351/16, LEX nr 2170761, iż "badanie zgodności projektu budowlanego z postanowieniami decyzji o warunkach zabudowy, jako element konieczny dla postępowania w sprawie wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, jest każdorazowo uzależnione od okoliczności występujących w sprawie. W sytuacji pełnej zgodności projektu budowlanego z postanowieniami decyzji o warunkach zabudowy rolą organu administracji architektoniczno-budowlanej jest zaakcentowanie dokonania tej oceny w decyzji o pozwoleniu na budowę. Owa zgodność powinna być wyrażona jednoznacznie, w sposób nie budzący wątpliwości co do trafności dokonanej oceny".

Co do zarzutu naruszenia art. 29 ustawy o drogach publicznych z 21.03.1985r. (Dz.U.2016.1440 t.j.), to wspomniane naruszenie nie ma miejsca. Jak bowiem wynika z pisma ZIKIT, drogą publiczną jest dopiero ul. [...], do której prowadzą drogi wewnętrzne ul. [...] i ul. [...]. Wobec tego przepis art. 29 nie ma w sprawie zastosowania, gdyż, jak to prawidłowo wskazał WSA w Białymstoku w wyroku z dnia 10 kwietnia 2014 r. II SA/Bk 1100/13, LEX nr 1512797, "przepis art. 29 ust. 1 i 2 u.d.p. odnosi się wyłącznie do lokalizacji zjazdu na drogach, które posiadają status dróg publicznych. W takiej jedynie sytuacji zezwolenie wydawane jest w drodze decyzji administracyjnej, od której niezadowolony inwestor może złożyć odwołanie a następnie skargę do sądu administracyjnego. Wydania decyzji administracyjnej nie wymaga natomiast lokalizacja zjazdu z drogi wewnętrznej. Zjazdy z dróg wewnętrznych podlegają tylko uzgodnieniu z właścicielem drogi. Uzgodnienie takie nie jest władczym rozstrzygnięciem i nie wymaga formy aktu administracyjnego".

Przechodząc do badania podniesionych zarzutów w kwestii zgodności skarżonej decyzji z wymogami decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji kubaturowej (decyzja z dnia 29 maja 2013r. nr [...]- k.005 proj.bud.), wskazać należy, co następuje. Nie ma racji skarżący, gdy zarzuca naruszenie warunków decyzji w zakresie ustalenia ilości miejsc postojowych. Kwestię tę wyjaśnił szeroko organ odwoławczy; wypada więc po raz kolejny powtórzyć, że brzmienie decyzji WZ, wbrew twierdzeniom skargi, nie jest kategoryczne, ale jest zaleceniem. Decyzja bowiem informuje o przyjęciu przez Radę Miasta [...] uchwały w sprawie programu obsługi parkingowej i stwierdza dalej: "zaleca się uwzględnienie wskazań zawartych w tej uchwale, w szczególności wytycznych w zakresie określania liczby miejsc postojowych i wskaźników liczby miejsc postojowych w różnych obszarach miasta. Zgodnie z w/w programem dla przedmiotowej lokalizacji i rodzaju zabudowy przyjmuje się wskaźnik liczby miejsc postojowych 1,2 miejsca na 1 mieszkanie". Zapis ten według Sądu oznacza zalecenie wzięcia pod uwagę treści uchwały i podaje, jaką ilość miejsc przewidziała uchwała dla przedmiotowej lokalizacji i rodzaju zabudowy. Wobec tego przyjęcie wskaźnika 1,1 miejsca postojowego na 1 mieszkanie nie odbiega w sposób szczególny od wskaźnika podanego w uchwale, a ponieważ zastosowanie się do wskaźnika 1,2 w uchwale było zaleceniem, a nie kategorycznym wymogiem, warunek ten w ocenie Sądu został zachowany. Niezależnie od brzmienia zapisu w decyzji WZ, przy jego interpretacji (poza literalnym odczytaniem) należy mieć na uwadze przeważający aktualnie w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, zgodnie z którym: "Nie ma podstaw prawnych do twierdzenia, że decyzja o ustaleniu warunków zabudowy powinna precyzyjnie określać maksymalną czy minimalną liczbę miejsc parkingowych. Przepis art. 54 pkt 2 lit. c u.p.z.p. nie precyzuje sposobu określania ilości miejsc parkingowych dla nowych inwestycji i nie ma w obowiązującym systemie prawnym żadnego przepisu szczególnego, który nakazywałby wskazanie określonej liczby miejsc parkingowych w zależności od planowanego sposobu zagospodarowania terenu. Przepisami takimi nie są też z pewnością oba ustępy § 18 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690). Określenie konkretnej liczby i sposób urządzenia miejsc postojowych następuje na etapie późniejszym - tworzenia projektu budowlanego (w postępowaniu o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę)" – tak przykładowo wyrok WSA w Łodzi z dnia 4 lutego 2014r. II SA/Łd 1185/13, LEX nr 1429760, oraz wyrok NSA w Warszawie z dnia 8 października 2015r. II OSK 346/14, Lex nr 1987220 czy wyrok NSA z 2 sierpnia 2016r. II OSK 1871/15, Lex nr 2142362 .

Kolejnym zagadnieniem poruszonym w skardze jest kwestia wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej. Decyzja Wz wskazuje, że ustalono ten parametr w przedziale od 13 m do 15,5 m. Zgodnie z przepisem § 7 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (DZ.U. nr Dz.U.2003.164.1588 ) wysokość, o której mowa w ust. 1, mierzy się od średniego poziomu terenu przed głównym wejściem do budynku. W skardze stwierdza się, że wysokość 13,05 m mierzono od poziomu działki drogowej, a nie od poziomu terenu działki nr [...]. Projektant podał, że wysokość budynku od średniego poziomu terenu istniejącego chodnika ul. [...] przed wejściem do budynku wynosi 13,05 m i jest zgodna z zapisem decyzji WZ /k.064 proj.bud./. Jak wynika z objaśnień inwestora, skierowanych do organu II instancji /k.63 akt II instancji/, wysokość tę mierzono od średniego poziomu terenu przed głównym wejściem do budynku, odnosząc się do rzędnych na działce inwestora [...], a nie na działce drogowej z chodnikiem, jakkolwiek te wielkości się pokrywają. Odpowiada to na zarzut skarżącego, że pomiaru nie dokonano na działce nr [...]. Ponadto zauważyć należy, że wskazywany § 7 ust. 2 Rozporządzenia dotyczy pomiaru wykonywanego na pewnym obszarze przed głównym wejściem do budynku. Gdyby bowiem ustawodawca miał na myśli jedynie miejsce – punkt zaraz za linią wejścia, nie byłoby potrzeby do odwoływania się do pojęcia średniej, lecz miejsce pomiaru zostałoby precyzyjnie określone. W sytuacji takiej, jak wskazuje przepis, należy uśrednić poziom terenu przed wejściem, biorąc pod uwagę obszar, z reguły niewielki, leżący przed wejściem. Patrząc na przekrój budynku ( przekrój I-I na k. 089 proj.bud.), teren "przed wejściem do budynku" rozciąga się w tej płaszczyźnie pod schodami wejściowymi, mniej więcej od linii F do końca schodów, gdzie jest także granica działki nr [...] i zaczyna się chodnik ul. [...]. Widać wyraźnie, że poziom terenu istniejącego na działce nr [...] wznosi się od wejścia w kierunku chodnika, osiągając najwyższy punkt przy chodniku, na którym to poziomie dokonano pomiaru. Z kolei, w kierunku prostopadłym, widok elewacji wschodniej (rysunek A8 k. 085 proj.bud.) pokazuje, że teren opada także w kierunku wzdłuż osi ul. [...], zatem przy prawej stronie wejścia jest najwyższy, a przy lewej stronie – najniższy, oraz, że osiągnięto wynik pomiaru 13,05 m z lewej strony, a więc przy najniższym poziomie terenu. Skoro zatem wysokość 13,05 metra osiągnięto w wyniku pomiaru w miejscu najwyższym, patrząc na teren przed wejściem głównym z boku budynku i jednocześnie najniższym, patrząc na teren przed wejściem głównym od przodu budynku, to rezultat pomiaru odpowiada uśrednionemu poziomowi terenu, co zgodne jest z wymogami Rozporządzenia.

Co do twierdzenia skarżącego o różnych wysokościach budynku podanych w projekcie budowlanym, to wobec faktu, że zarzuty te nie odnoszą się bezpośrednio to kwestii obliczenia powyższego parametru, Sąd się nimi nie zajmował, wychodząc z założenia, że Sąd dokonuje kontroli prawidłowości działania organów, a zatem musi działać w takim zakresie, w jakim mają obowiązek działać organy, czyli zgodnie z art. 35 p.b. Projekt budowlany składa się z dwóch części: projektu zagospodarowania działki lub terenu i projektu architektoniczno-budowlanego. Ustawodawca zróżnicował zakres badania przez organ każdej z tych części projektu. Zakres badania projektu architektoniczno-budowlanego został zawężony, oprócz oczywiście badania zgodności z decyzja o warunkach zabudowy - do kwestii zgodności z wymaganiami ochrony środowiska (art. 35 ust. 1 pkt 1 p.b. – por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 13 stycznia 2017 r. II OSK 1003/15, LEX nr 2248117). Wobec tego nie jest obowiązkiem organów ( a tym samym sądu) kontrolowanie każdego parametru wskazanego przez projektanta w projekcie architektoniczno – budowlanym. Organ nie jest uprawniony do badania zgodności projektu architektoniczno-budowlanego z przepisami techniczno-budowlanymi lub innymi przepisami prawa, poza przepisami określającymi wymogi ochrony środowiska. Rozszerzająca interpretacja uprawnień organu w zakresie kontroli na podstawie art. 35 ust. 1 p.b. oznaczałaby w istocie przywrócenie uchylonej zasady oceny materialnych rozwiązań projektu budowlanego przez organ (uchylony art. 35 ust. 2 p.b.) i stanowiłaby naruszenie zasady związania organów administracji publicznej prawem (art. 7 k.p.a.). Organ prowadzący postępowanie zmierzające do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę bada wyłącznie, czy zostało złożone stosowne oświadczenie o sporządzeniu projektu budowlanego, zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej (art. 20 ust. 4, w związku z art. 35 ust. 1 pkt 3 p.b.), a pełną odpowiedzialność za zgodność tego projektu z prawem ponoszą projektanci. Spoczywa na nich także odpowiedzialność cywilna za wady dokumentacji projektowej, jak również przed właściwą izbą zawodową. (por. przykł. wyroki WSA w Warszawie z dnia 2 grudnia 2016 r. VII SA/Wa 113/16, LEX nr 2189915 oraz WSA w Gliwicach z dnia 29 grudnia 2016 r. II SA/Gl 767/16, LEX nr 2204990). Na marginesie tylko należy zauważyć, że podane przez skarżącego parametry dotyczą wysokości budynku w zależności od tego, od jakiego poziomu pomiar był wykonywany.

Ostatni zarzut dotyczy analizy zacieniania budynku, wskazując na naruszenie § 13. Rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim muszą odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Zgodnie z tym przepisem, odległość budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi od innych obiektów powinna umożliwiać naturalne oświetlenie tych pomieszczeń - co uznaje się za spełnione, jeżeli: 1) między ramionami kąta 60°, wyznaczonego w płaszczyźnie poziomej, z wierzchołkiem usytuowanym w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego, nie znajduje się przesłaniająca część tego samego budynku lub inny obiekt przesłaniający w odległości mniejszej niż: a) wysokość przesłaniania - dla obiektów przesłaniających o wysokości do 35 m, b) 35 m - dla obiektów przesłaniających o wysokości ponad 35 m, 2) zostały zachowane wymagania, o których mowa w § 57 i 60. Wysokość przesłaniania, o której mowa w ust. 1 pkt 1, mierzy się od poziomu dolnej krawędzi najniżej położonych okien budynku przesłanianego do poziomu najwyższej zacieniającej krawędzi obiektu przesłaniającego lub jego przesłaniającej części.

Skarżący zarzuca, że odległość projektowanego budynku od okien istniejącego budynku mieszkalnego nr [...] jest mniejsza niż wysokość przesłaniania. Wadliwe jest nadto wyznaczenie kilku wysokości przesłaniania w zależności od wysokości poszczególnych części budynku, w związku z czym wysokość przesłaniania powinna wynosić 12,10 m, gdyż taka jest odległość między krawędzią okna pomieszczenia przesłanianego ( kuchni) a najwyższą krawędzią budynku przesłaniającego.

Analizując ten wątek, Sąd doszedł do przekonania, że zarzut ten także nie może być uznany za zasadny. Analiza przesłaniania została w sposób szczegółowy przedstawiona na k. 095 proj.bud. z wnioskiem projektanta, iż wynika z niej jednoznacznie, że projektowany budynek mieszkalny na działce nr [...] nie ogranicza naturalnego oświetlenia pomieszczeń w istniejących budynkach sąsiednich ( w tym w budynku nr [...]). Z rysunku analizy wynika, że odległość 12.10 m to odległość pomiędzy najwyższą częścią budynku projektowanego, a oknem kuchni domu nr [...], gdzie ma wierzchołek kąt 60 stopni. Jednak krawędź przesłaniająca budynku, oznaczona na czarno, znajduje się w odległości 9,24 m i taka odległość została wzięta pod uwagę jako wysokość przesłaniania, w wypadku tego okna. Ponieważ wysokość przesłaniania została przez projektanta zmierzona dla kilku okien położonych od strony budynku przesłanianego, znajdujących się w różnych odległościach od budynku, jest oczywistym, że dla każdego z okien inaczej położonego została wskazana inna wysokość przesłaniania. Natomiast fakt, że wedle projektanta krawędź przesłaniająca nie jest tożsama z krawędzią najwyższej kondygnacji, znajduje wyjaśnienie w tym, że najwyższa kondygnacja budynku jest znacznie cofnięta w stosunku do kondygnacji niższej ( III-ciej), której krawędź wedle projektanta jest krawędzią przesłaniania /vide obie krawędzie wzdłuż linii B i C - przekrój I-I k. 089 proj. bud./. Takie rozwiązanie jest zgodne z § 13 rozporządzenia, gdzie jest mowa o tym, że wysokość przesłaniania może być mierzona alternatywnie – albo do poziomu najwyższej zacieniającej krawędzi obiektu przesłaniającego albo do poziomu najwyższej zacieniającej krawędzi jego przesłaniającej części ( w zależności od tego, która krawędź rzeczywiście przesłania). Z rysunku analizy wynika, że w tym wypadku krawędź przesłaniająca jest krawędzią części obiektu, a mianowicie jest to krawędź III kondygnacji budynku. Tak więc Sąd nie dopatrzył się naruszenia § 13 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych.

Końcowo należy podkreślić, że choć w skardze zawarto zarzut naruszenia art.. 7 i 77 k.p.a., to zarzut ten nie został uzasadniony, co nie pozwala odnieść się do niego szczegółowo. Natomiast w ogólności stwierdzić należy, że Sąd i tego zarzutu nie podziela.

Z wymienionych przyczyn, skoro zarzuty skargi nie okazały się zasadne, podlegała ona oddaleniu w oparciu o art. 151 p.p.s.a.