Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Beata Łomnicka Sędziowie: WSA Paweł Darmoń (spr.) WSA Agnieszka Nawara- Dubiel Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 września 2016 r. sprawy ze skargi A.A. , W.A. , R.D. i M.D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 22 marca 2016 r., znak: [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. solidarnie na rzecz skarżących: A.A. , W.A. , R.D. i M.D. kwotę 997 ( dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Prezydent Miasta K. decyzją z dnia 3.06.2014 r., nr [....], orzekł na wniosek M.Z. o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji pn. "Nadbudowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego poprzez zmianę kształtu dachu oraz rozbudowa istniejącego garażu w stronę południową wraz z nadbudową o jedną kondygnację oraz budowę dachu z tarasem na działce nr [....], oraz dz. nr [....], obr. [....], przy ul. [....], w K.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyli R.D. i M.D. wskazując, że decyzja wydana została niezgodnie z prawem i w oparciu o nieprawdziwe dane. Zarzucono, że wnioskowana inwestycja jest w rzeczywistości wyższa, aniżeli otaczające ją budynki i dopuszczenie realizacji inwestycji o wysokości 14,5m znacznie przekracza wysokość budynków w sąsiedztwie. Zwrócono uwagę, że w rzeczywistości wysokość zrealizowanego budynku to 16 m. Następnie, że realizacja planowanego domu w granicy o wysokości 10 m przesłoni okno pomieszczenia mieszkalnego wychodzące na zachód. Wskazano, że teren od strony północnej budynku został podniesiony o ok. 1 metr, a nakaz PINB przywrócenia do stanu poprzednio nie został wykonany. Zarzucono, że organ I instancji nie przeprowadził ponownie rozprawy w sprawie, a oparł się na rozprawie z dnia 24.03.2011 r. Nadto zwrócono uwagę, że nie można stwierdzić, że Kolegium nie miało zastrzeżeń do uprzednio wydanych decyzji w sprawie, skoro uchyliło decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Odwołanie złożył również W.A. , który stwierdził, że budynek objęty wnioskiem jest budynkiem zamieszkania zbiorowego i stanowi hotel robotniczy. Zrealizowana nadbudowa jest samowolą budowlaną. Wskazano, że parametry zabudowy nie są spójne z istniejącym stanem faktycznym. Zwrócono uwagę na podniesienie terenu od strony północnej, co nastąpiło w związku z samowolą budowlaną oraz że istniejący budynek przekracza gęstość zabudowy w obszarze.

Odwołanie od decyzji wnieśli także T.K. i S.K. , ale uchybili oni terminowi do wniesienia odwołania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia 22 marca 2016 r., znak [....], - działając na podstawie art. 39 , art. 42 i art. 44 w związku z art. 40 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15 póz. 139 ze zm.), w związku z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015, póz. 199) oraz art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. (Dz. U z 2016 r. póz. 23) Kodeks postępowania administracyjnego uchyliło zaskarżoną decyzję w pkt 9 i w tym zakresie orzekło, że decyzja zachowuje ważność do 31.12.2017 r., a w pozostałym zakresie utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu decyzji Kolegium streściło przebieg postępowania w sprawie wskazując, że dnia 31.07.2000 r. do WAiU UMK wpłynął wniosek M.Z. o ustalenie warunków zabudowy. W dniu 15.11.2000 r. wydana została decyzja ustalająca warunki zabudowy dla planowanego zamierzenia inwestycyjnego, która wskutek odwołania została uchylona decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 5.02.2001 r. znak [....], . Decyzja ta wskutek złożonej skargi została skierowana do WSA w Krakowie, który wyrokiem z dnia 29.11.2006 r. sygn. akt II SA/Kr 1049/06 skargę oddalił. Nie zostało sporządzone uzasadnienie tego wyroku.

W toku ponownego rozpoznawania sprawy organ I instancji wystąpił do PINB w K. z zapytaniem, czy toczy się postępowanie w sprawie samowoli budowlanej na działkach nr [....], i nr [....], . Nadto wystąpiono do Wnioskodawcy o przedłożenie stosowanych dokumentów w sprawie, celem sprecyzowania wniosku o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

W dniu 24.03.2011 r. Prezydent Miasta K. wydał decyzję Nr [....], , która w wyniku zaskarżenia została uchylona przez organ odwoławczy (decyzją z dnia 6.12.2011 r. znak [....], ) i sprawę przekazano do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. W treści decyzji kasacyjnej wskazano na naruszenie przez organ I instancji art. 10 k.p.a., zaznaczono, że brak zastrzeżeń do inwestycji z punktu widzenia prawa materialnego, w szczególności braku podstaw do odmowy ustalenia warunków zabudowy.

Decyzja organu odwoławczego została zaskarżona do sądu. Wyrokiem z dnia 21.09.2012 r. sygn. akt II SA/Kr 303/12 WSA w Krakowie oddalił skargę na decyzję Kolegium. Nie zostało sporządzone uzasadnienie tego wyroku.

Ponownie prowadząc postępowanie w sprawie - zgodnie ze wskazaniami Kolegium - organ I instancji uwzględnił pełnomocnictwo zalegające w aktach sprawy udzielone A.Z. przez M.Z. oraz A.Z. Zawiadomiono strony postępowania w trybie art. 10 k.p.a. o toczącym się postępowaniu, a z uwagi na brak wniesienia uwag wszystkie okoliczności uznano za dostatecznie wyjaśnione do rozstrzygnięcia i wydano decyzję w sprawie. Stwierdzono, że rozstrzygnięcie o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla wnioskowanej inwestycji jest zgodne z zasadami kompozycji przestrzennej oraz oceną warunków przestrzenno architektonicznych w terenie.

W dniu 24.03.2011 r. przeprowadzona została rozprawa administracyjna, o której mowa w art. 44 ust. 1 ustawy z dnia. 7.07.1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym.

Postanowieniem z dnia 28.07.2011 r. znak [....], Wojewoda [....], stwierdził zgodność warunków zabudowy i zagospodarowania terenu z prawem.

Organ I instancji działając na podstawie art. 43 ustawy, ze względu na zgodność inwestycji z przepisami szczególnymi, orzekł o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Organ administracji prowadząc postępowanie wyjaśniające zmierzające do wydania decyzji WZiZT konkretyzuje ustalenia planu. Decyzja zostaje wydana w oparciu o przepisy ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, planu zagospodarowania przestrzennego i kodeksu postępowania administracyjnego. Decyzja WZiZT nie rodzi praw do terenu, oraz nie narusza praw osób trzecich. Zapis ten wynika z ustawowego przepisu art. 46 ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Decyzja ta daje natomiast Inwestorowi uprawnienie do starania się o pozwolenie na budowę.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze zwróciło uwagę na fakt, że zaskarżona decyzja została wydana na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - o zagospodarowaniu przestrzennym, gdyż wniosek o wszczęcie postępowania strona złożyła w dniu 31.07.2000 roku, a więc pod rządami tej ustawy, zgodnie zaś z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym do spraw wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Stosownie do art. 67 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, obowiązujące w dniu jej wejścia w życie, tracą moc po upływie 8 lat od dnia jej wejścia w życie (tj. od dnia 01 stycznia 1995 r. - zgodnie z art. 75 ustawy]. Przepisu tego nie stosuje się do terenów objętych zmianami miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, dokonanymi na zasadach określonych w ustawie. Ponadto, jeżeli w terminie, o którym mowa wyżej, rada gminy uchwali studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy i przystąpi do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo jego zmiany, miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego zachowuje ważność, w granicach objętych uchwałą, do czasu uchwalenia nowego planu, jednak nie dłużej niż przez 9 lat od dnia wejścia w życie ustawy.

Zgodnie z art. 67 ust. 1 i 1a ustawy, miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Miasta K. utracił moc z dniem 31 grudnia 2002 r. (Rada Miasta K. nie uchwaliła studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy i nie przystąpiła do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo jego zmiany). W zaistniałej od dnia 01 stycznia 2003 r. sytuacji prawnej i faktycznej, konieczne jest zatem dokonanie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu w trybie art. 40 ust. 2 i art. 44 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z przepisem art. 44 wydanie decyzji WZiZT następuje po przeprowadzeniu rozprawy administracyjnej, o której zawiadamia się zainteresowanych, jak też ogłasza w prasie lokalnej lub w sposób zwyczajowo przyjęty. Nadto warunki zabudowy i zagospodarowania terenu, które będą ustalone w drodze decyzji, przedstawia się w projekcie tej decyzji przygotowanej przez osobę posiadającą uprawnienia urbanistyczne Wojewodzie, który następnie w drodze postanowienia, stwierdza w terminie 30 dni od dnia przedstawienia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, o ich zgodności z prawem. Posiadając stanowisko Wojewody, przy uwzględnieniu ewentualnych zastrzeżeń z nich wynikających - organ I instancji wydaje dopiero decyzję o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, która staje się realizacją wniosku strony.

Zdaniem organu odwoławczego- organ I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie. W aktach sprawy znajdują się: zawiadomienie o rozprawie (k.267, 280) wraz ze zwrotnymi potwierdzeniami odbioru przez strony, postanowienie Wojewody [....], z dnia 28 lipca 2011 roku nr [....], stwierdzające zgodność projektu decyzji z prawem (k.-411) . Zauważono, że zgodnie z art. 40 ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym przedmiotowa decyzja została sporządzona przez mgr inż. arch. T.B. , posiadającą uprawnienia urbanistyczne nr [....], .

Inwestycja przewiduje nadbudowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego poprzez zamianę kształtu dachu (bez adaptacji na cele mieszkalne) - który to zakres został objęty wnioskiem. Przewiduje się rozbudowę istniejącego budynku garażu (od strony wschodniej) w kierunku południowym wraz z nadbudową o jedną kondygnację oraz budowę dachu nad tarasem od strony zachodniej.

Organ działając w oparciu o przepisy ustawy ustalił warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla zamierzenia inwestycyjnego w następujący sposób:

Linię zabudowy, która jest ukształtowana od zachodniej granicy działki nr [....], pozostawiono bez zmian.

Dla nadbudowy tj. części robót, które zostały zrealizowane ustalono dach czterospadowy z dopuszczeniem dachu dwuspadowego symetrycznego , o nachyleniu połaci głównych w przedziale od 37° do 45° z okapem. Wysokość kalenicy ustalono do 14,5m licząc od poziomu przed głównym wejściem (od strony północnej), w tym wysokość do gzymsu do 10,2 m. Doświetlenie poddasza winno nastąpić lukarnami, facjatami, oknami w ścianie elewacji lub oknami połaciowymi.

Dla rozbudowy garażu ustalono: rozbudowę w kierunku południowym na głębokość do 6 m oraz nadbudowę do wysokości do 6 m od poziomu terenu do kalenicy, przyjmując drugą kondygnację (nadbudowę) w przestrzeni dachowej, z możliwością zastosowania ścianki kolankowej. Dach dwuspadowy lub trzyspadowy o kącie nachylenia połaci do 25°. Doświetlenie pomieszczeń okna w elewacjach, okna połaciowe.

Dla budowy dachu nad tarasem (od strony zachodniej) kąt nachylenia dachu nad tarasem należy przyjąć do 25°.

Ustalono pokrycie dachu: dachówki z różnych materiałów lub elementów o fakturze dachówki. Kolor dachówki ciemny, zalecane tynkowanie w kobrach jasnych.

Jednocześnie organ I instancji wyjaśnił, że ostateczne rozstrzygnięcie parametrów inwestycji nastąpi w oparciu o rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie odnoszące się do lokalizacji inwestycji w granicy działki lub w zbliżeniu do granicy działki.

Wyjaśniono, że teren objęty wnioskiem ma bezpośredni dostęp do drogi publicznej, jaką jest ul. [....], .

W odniesieniu do zarzutów odwołania Kolegium - w zakresie przekroczenia przez zrealizowaną inwestycję istniejącej w okolicy wysokości budynków wyjaśniło, że organ I instancji ustalając wysokość ograniczył ją do 14,5m do kalenicy, czyli poniżej faktycznie zrealizowanej nadbudowy. Kolegium nadmieniło że organ I instancji ustalił wysokość wynikającą z analizy, a faktyczna jej realizacja ponad ten parametr jest przedmiotem postępowania w sprawie dokonanej samowoli budowlanej. Nadto w odniesieniu do lokalizacji wnioskowanego obiektu w zbyt bliskiej odległości względem nieruchomości sąsiednich, Kolegium zwróciło uwagę, iż kwestia ta będzie przedmiotem szczegółowych analiz na innym etapie postępowania, bowiem kwestia zacieniania nie jest regulowana na etapie ustalania warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Decyzja organiu I instancji nie narusza w ocenie Kolegium Odwoławczego interesów osób trzecich. Decyzja została w sposób prawidłowy uzasadniona (spełnia wymogi art. 107 § 3 K.p.a.). Brak jest więc podstaw do zarzucenia Organowi I instancji naruszenia art. 7 w związku z art. 77 K.p.a., jak również art. 107 K.p.a., Strony miały zapewniony czynny udział w postępowaniu.

Niemniej jednak z uwagi na datę orzekania przez organ II instancji Kolegium uznało za konieczne uchylenie zaskarżonej decyzji w części dotyczącej terminu ważności decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu tj. w pkt 9 i orzeczenie w tym zakresie merytorycznie.

Kolegium w świetle aktualnie obowiązującego art. 138 § 2 k.p.a. nie znalazło podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji i przekazania sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Opisaną wyżej decyzję Kolegium zaskarżyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie : A.A. , W.A. , R.D. i M.D. Zaskarżonej decyzji zarzucili :

1. naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, a to art. 39, 40, 42 i 44 ustawy z 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U.1999.15.139 ze zm.), zwanej dalej "u.z.p.", poprzez utrzymanie w mocy decyzji Prezydenta Miasta K. z 3 czerwca 2014 r., sygn. akt [....], , która w swojej treści zawiera sprzeczność, polegającą na z jednej strony przeznaczeniem terenu na zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, a z drugiej strony takim ustaleniem warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, który nie odpowiada warunkom zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, bowiem wskutek projektowanej inwestycji dojdzie do zabudowy mieszkalno-usługowej, która będzie w sposób istotny ingerować w prawo własności Skarżących,

2. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 138 § 2 k.p.a. w zw. z art. 44 ust. 1 u.z.p. w zw. z art. 6-8 i 10 k.p.a. poprzez nieuchylenie decyzji Prezydenta Miasta K. z 3 czerwca 2014 r., sygn. akt [....], , mimo że Prezydent Miasta K. dopuścił się takiego naruszenia przepisów postępowania, które uzasadniało uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, mianowicie nieprzeprowadzenia rozprawy administracyjnej przed wydaniem decyzji a po uprawomocnieniu się wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 21 września 2012 r., sygn. akt II SA/Kr 303/12, który oddalił skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z 6 grudnia 2011 r., sygn. akt [....], , którą Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło decyzję Prezydenta Miasta K. z 24 marca 2011 r., sygn. akt [....], i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia, czym pozbawił Skarżących czynnego udziału w postępowaniu,

3. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 138 § 2 k.p.a. w zw. z art. 44 ust. 3 u.z.p. w zw. z art. 6-8 i 10 k.p.a. poprzez nieuchylenie decyzji Prezydenta Miasta K. z 3 czerwca 2014 r., sygn. akt [....], , mimo że Prezydent Miasta K. dopuścił się takiego naruszenia przepisów postępowania, które uzasadniało uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, mianowicie nieuzyskania od Wojewody [....], postanowienia w przedmiocie zgodności warunków zabudowy i zagospodarowania terenu z prawem, przed wydaniem decyzji a po uprawomocnieniu się wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 21 września 2012 r., sygn. akt II SA/Kr 303/12, który oddalił skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z 6 grudnia 2011 r., sygn. akt [....], , którą Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło decyzję Prezydenta Miasta K. z 24 marca 2011 r., sygn. akt [....], , i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia, czym pozbawił Skarżących czynnego udziału w postępowaniu.

Na podstawie tych zarzutów skarżący wnieśli o uchylenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zaskarżonej decyzji w całości na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. i zobowiązanie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na zasadzie art. 145a § 1 p.p.s.a. do wydania w terminie 30 dni decyzji, w której uchyli decyzję Prezydenta Miasta K. z 3 czerwca 2014 r., sygn. akt [....], , w całości i przekaże sprawę Prezydentowi Miasta K. do ponownego rozpatrzenia, a także o zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. całkowicie pominęło podnoszone przez Skarżących okoliczności dotyczące przeznaczenia budynków po ich przebudowie (wnioskodawca podaje, że chodzi o przebudowę poddasza i garażu) ,a skutkiem tych robót będzie zintensyfikowanie przez wnioskodawcę działalności usługowej, polegającej na prowadzeniu hotelu robotniczego. W efekcie zabudowa działek wnioskodawcy będzie prowadzić do zmiany przeznaczenia terenu, mimo że w decyzji przeznaczono je pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną, tym bardziej że zwiększeniu ulegnie wskaźnik intensywności zabudowy w okolicy.

Organ odwoławczy i Prezydent Miasta K. całkowicie zignorowali okoliczność, że w sąsiedztwie planowanej inwestycji budynki osiągają maksymalną wysokość 10 m, ustalając warunki zabudowy na poziomie niemalże o połowie wyższym, tj. 14,5 m, co wpływa nie tylko na zaburzenie zabudowy, lecz również oddziałuje bezpośrednio na działki Skarżących poprzez ich zacienienie. Jak podnoszono w odwołaniu od decyzji Prezydenta Miasta K. , planowany budynek w pobliżu granicy działki Skarżących ma mieć ścianę o wysokości ponad 10 m na odcinku dłuższym niż 1/3 granicy, co powodowałoby dodatkowo przesłonienie okna wychodzące na zachód, oświetlające pomieszczenie mieszkalne.

W toku postępowania o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu organ administracyjny obowiązany jest, poza przestrzeganiem k.p.a., stosować art. 44 ust. 1 i 3 u.z.p., które odpowiednio stanowią, że w braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu następuje po przeprowadzeniu rozprawy administracyjnej, a wojewoda postanowieniem stwierdza w terminie 30 dni od dnia przedstawienia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu o ich zgodności z prawem. Rozprawa administracyjna oraz uzgodnienie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu są przejawem zasad praworządności, prawy, pogłębiania zaufania obywateli i czynnego udziału strony w postępowaniu.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji, Prezydent Miasta K. przeprowadził rozprawę administracyjną 24 marca 2011 r., natomiast Wojewoda [....], postanowieniem z 28 lipca 2011 r., sygn. akt [....], , stwierdził zgodność projektu decyzji z prawem. Co prawda w toku postępowania przeprowadzono rozprawę administracyjną i uzyskano opinię wojewody, jednakże nie sposób się zgodzić ze stanowiskiem Prezydenta Miasta K. i Organu, że czynności te spełniały wymagania przewidziane w art. 44 ust. 1 i 3 u.z.p., bowiem zostały podjęte we wcześniej prowadzonym postępowaniu, zakończonym decyzją Prezydenta Miasta K. z 24 marca 2011 r., uchyloną decyzją Organu z 6 grudnia 2011 r., zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, który wyrokiem z 21 września 2012 r., sygn. akt II SA/Kr 303/12, oddalił skargę na decyzję Organu z 6 grudnia 2011 r. Powyższe prowadzi do wniosku, że Prezydent Miasta K. i Organ wydały swoje decyzje bez przeprowadzenia rozprawy i uzyskania stanowiska wojewody po prawomocnym zakończeniu postępowania sądowoadministracyjnego, co stanowi rażące naruszenie art. 44 ust. 1 i 3 u.z.p., a jako takie uzasadnia uchylenie decyzji Organu i przekazanie sprawy Prezydentowi Miasta K. do ponownego rozpatrzenia.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. wniosło o jej oddalenie i w całości podtrzymało stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) stanowi, iż sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną lub postanowienie z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Zgodnie z treścią art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 ustawy).

Skarga jest zasadna. Zaskarżona decyzja i poprzedzającą ją decyzja organu I instancji wydane zostały z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy a to stanowi przesłankę uwzględnienia skargi przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( t.j. Dz. U. z 2012 r , poz. 270 ze zm.)

Postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla wnioskowanej inwestycji zostało wszczęte przed Wydziałem Architektury , Geodezji i Budownictwa Urzędu Miasta K. w dniu 12 kwietnia 1999 r w następstwie pierwotnego wniosku M.Z. i A.Z. z dnia 10 kwietnia 1999 r , który został następnie sprecyzowany w dniu 31 lipca 2000 r a dotyczył : rozbudowy i nadbudowy budynku mieszkalnego przy ul. [....], w K. , to jest nadbudowy garażu o jedną kondygnację oraz rozbudowy w stronę południową.

Sprawa inwestycji ostatecznie określonej jako: "Nadbudowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego poprzez zmianę kształtu dachu oraz rozbudowa istniejącego garażu w stronę południową wraz z nadbudową o jedną kondygnację oraz budowę dachu z tarasem na działce nr [....], oraz dz. nr [....], obr. [....], przy ul. [....], w K. " prowadzona jest na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1994 r , nr 89 , poz. 415), zgodnie bowiem z wyjątkowym charakterem regulacji przejściowej o którym mowa w art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. z 2003 r ,Nr 80 , poz. 717 ze zm.) do spraw wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Przepisy ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z 1994 r mają zastosowanie przy powtórnym wydawaniu decyzji WZiZT w następstwie uchylenia decyzji organu I instancji w postępowaniu odwoławczym. Uchyleniu w tym przypadku ulega decyzja niebędąca decyzją ostateczną, a toczące się postępowanie nadal dotyczy wniosku złożonego przed dniem wejścia w życie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. ( Komentarz do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym pod. red. prof. Zygmunta Niewiadomskiego , Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2013 , teza 5 do art. 85 , str 554 ).

Stosownie do art. 44 ust 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r o zagospodarowaniu przestrzennym wydanie decyzji WZiZT następuje po przeprowadzeniu rozprawy administracyjnej, o której zawiadamia się zainteresowanych, jak też ogłasza w prasie lokalnej lub w sposób zwyczajowo przyjęty. Nadto warunki zabudowy i zagospodarowania terenu, które będą ustalone w drodze decyzji, przedstawia się ( w projekcie tej decyzji przygotowanej przez osobę posiadającą uprawnienia urbanistyczne) wojewodzie, który następnie w drodze postanowienia, stwierdza w terminie 30 dni od dnia przedstawienia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, o ich zgodności z prawem. Posiadając stanowisko wojewody, przy uwzględnieniu ewentualnych zastrzeżeń z nich wynikających - organ I instancji wydaje dopiero decyzję o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, która staje się realizacją wniosku strony. Na postanowienie wojewody stronie nie przysługuje zażalenie.

Postanowienie wojewody wydane w tym trybie wiąże organ a decyzja, która nie uwzględnia treści postanowienia wojewody bądź wydana z pominięciem wystąpienia o wydanie takiego postanowienia obciążona jest istotną wadą proceduralną.

W rozpatrywanej sprawie organ przeprowadził rozprawę administracyjną w dniu 24 marca 2011 r i wystąpił do Wojewody [....], w dniu 27 czerwca 2011 r przesyłając projekt decyzji WZiZT. Było to jednak przed wydaniem decyzji z dnia 24 sierpnia 2011 r o ustaleniu warunków zabudowy, która następnie została uchylona przez organ II instancji. Wojewoda [....], postanowieniem z dnia 28 lipca 2011 r po analizie przedłożonych dokumentów w tym projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla wnioskowanej inwestycji stwierdził zgodność z prawem przedstawionych warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Organ I instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy, wbrew swojemu obowiązkowi przed wydaniem kolejnej decyzji ani nie wyznaczył rozprawy administracyjnej ani nie zwrócił się do Wojewody [....], o zajęcie stanowiska w kwestii warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, które będą ponownie ustalone w drodze decyzji a które po wydaniu przez organ II instancji decyzji kasacyjnej utrzymanej w mocy wyrokiem WSA w Krakowie z dnia 21 września 2012 r sygn.. akt II SA/Kr 303/12 wymagały ponownej oceny, co do ich zgodności z prawem a także w świetle okoliczności wynikających z wydanych orzeczeń organu II instancji i sądu, stanowisk stron i uczestników.

Celem regulacji z art. 44 ust 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym było umożliwienie organowi nadzoru dostrzeżenia wszystkich sprzeczności z prawem przedłożonego projektu decyzji ,tak by organ gminy mógł je wykonać : bądź przez ich usunięcie i wydanie decyzji ustalającej, bądź przez uznanie, że dostrzeżonych sprzeczności usunąć nie można ,co skutkowało wydaniem decyzji o odmowie ustalenia warunków zabudowy.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 14 kwietnia 2005 r sygn. akt OSK 1371/04 : "Decyzja o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu stanowi w istocie substytut planu miejscowego i dotyczy ściśle określonej : inwestycji oraz indywidualnego , zainteresowanego jej wydaniem podmiotu /inwestora/. .......Wojewoda wykonując zadanie nałożone przez ustawodawcę przepisem art. 44 ust 3 u.z.p., faktycznie nie tyle współdziała przy wydawaniu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu , co pełni rolę organu nadzorczego , który nie tylko kontroluje legalność przedłożonego mu do zajęcia stanowiska projektu decyzji , w którym proponuje się warunki zabudowy i zagospodarowania danego terenu, lecz władczym aktem administracyjnym , któremu ustawodawca nadał nazwę postanowienie , stwierdza o zgodności z prawem czyli o legalności tych warunków. "

W tych okolicznościach wadliwość decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu nie budzi wątpliwości. Organ nie dochował wymogów wynikających z art. 44 ust 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r o zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 6, art. 7 , art. 8 , art. 10 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r kodeks postępowania administracyjnego ( t.j. Dz. U. z 2013 r , poz. 267 ze zm.)

Z uwagi na to zasadnicze naruszenie procedury wydania decyzji o warunkach zabudowy, rozpatrywanie pozostałych szczegółowych merytorycznych zarzutów skargi nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Z tych względów skarga wniesiona w niniejszej sprawie podlega uwzględnieniu a decyzje organów I i II instancji podlegają uchyleniu na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r. poz. 270).