Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Kazimierz Bandarzewski (spr) Sędziowie WSA Aldona Gąsecka -Duda WSA Barbara Pasternak Protokolant Grażyna Grzesiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 maja 2009 r. sprawy ze skargi Wojewody Małopolski na uchwałę Rady Miejskiej w Niepołomicach z dnia 2 września 2008r., nr XXXIII/356/08 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Niepołomice dla obszaru "C" obejmującego wschodnia część Gminy Niepołomice, w tym wsie : Chobot, Wola Batorska , Wola Zabierzowska, Zabierzów Bocheński I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości, II. określa, ze zaskarżona uchwała nie może być wykonywana.

Uchwałą z dnia 2 września 2008 r. Nr XXXIII/356/08 Rada Miejska w Niepołomicach uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Gminy Niepołomice dla obszaru "C" obejmującego zachodnią cześć gminy Niepołomice, w tym wsie: Chobot, Wola Batorska, Wola Zabierzowska, Zabierzów Bocheński.

Uchwała powyższa została przekazana Wojewodzie Małopolskiemu w dniu 10 września 2008 r. celem zbadania jej legalności w postępowaniu nadzorczym.

Skargą z dnia 19 listopada 2008 r. złożoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Wojewoda Małopolski wniósł o stwierdzenie nieważności w całości zaskarżonej uchwały.

W uzasadnieniu skargi Wojewoda podniósł szereg naruszeń prawa przy sporządzaniu przedmiotowego planu.

W pierwszej kolejności Wojewoda wskazał na naruszenia trybu sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wojewoda stwierdził, że naruszono kolejność czynności składających się na procedurę sporządzenia planu miejscowego, określoną art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Organ nadzorczy podniósł, że brak pozytywnych decyzji o zmianie przeznaczenia gruntów rolnych klas I-III dla trzech miejscowości spowodował niezgodność między projektem planu wyłożonego do publicznego wglądu od treści uchwalonego planu miejscowego. Tereny, przewidziane w projekcie planu wyłożonym do publicznego wglądu do zainwestowania, które wymagały zmiany przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze i zostały objęte wnioskiem rolnym, a dla których "postępowanie zostało zawieszone", w uchwalonym planie na rysunku planu są "białymi plamami" bez żadnych ustaleń oznaczone symbolem "b.pl", które w § 8 ust. 3 pkt 10 tekstu uchwały opisano jako: "tereny wyłączone z planu " b.pl" - z uwagi na zawieszone postępowanie w sprawie wydania decyzji o przeznaczeniu gruntów rolnych klas I-III na cele nierolnicze", zaliczając te ustalenia w tekście uchwały i w legendzie rysunku planu do elementów informacyjnych stanowiących uzupełnienie i możliwość identyfikacji ustaleń planu.

W ocenie strony skarżącej wyżej opisane postępowanie narusza przepis art. 14 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym plan miejscowy sporządza się dla całego obszaru, którego zakres został wskazany uchwałą o przystąpieniu do sporządzenia planu. Ponadto zauważył organ, że w § 1 ust. 2 tekstu uchwały zapisano, iż ustaleniami planu objęto obszar wskazany na załączniku graficznym do uchwały Nr XXXII/280/2001 Rady Miasta i Gminy Niepołomice z dnia 8 listopada 2001 w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Niepołomice dla obszaru "C" obejmującego wschodnią część gminy Niepołomice, w tym wsie: Chobot, Wola Batorska, Wola Zabierzowska, Zabierzów Bocheński, co jest niezgodne z prawdą, bowiem ww. obszarów będących "białymi plamami" jest kilkadziesiąt. W efekcie obszar objęty ustaleniami przedmiotowego planu nie jest tożsamy z obszarem wskazanym w uchwale o przystąpieniu do sporządzenia planu.

Wojewoda dopatrzył się również naruszenia art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.). Organ podał, że w toku analizy dokumentacji projektowej stwierdzono brak wystąpienia Burmistrza Miasta i Gminy Niepołomice do Wojewody Małopolskiego o zaopiniowanie projektu przedmiotowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, tym samym nie został zrealizowany wymóg art. 43 ust. 1 ustawy Prawo ochrony środowiska.

Wojewoda sformułował zarzut naruszenia art. 17 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez nie wprowadzenie do projektu planu zmian wynikających z dokonanych uzgodnień oraz przepisu art. 15 ust. 2 pkt 7 ww. ustawy wobec braku określenia granic i sposobu zagospodarowania terenu i obszaru górniczego. Organ podał, że na terenie objętym przedmiotowym planem miejscowym, decyzją Wojewody Małopolskiego z dnia 2 czerwca 2003 r., znak: ŚR.V.KŻ.7415/44/02/24 został ustanowiony obszar i teren górniczy "Chobot-Polana" dla wydobywania kruszywa naturalnego ze złoża Chobot-Polana.

Organ wskazał również, że analiza treści i rysunku zaskarżonej uchwały Burmistrz Miasta i Gminy Niepołomice nie uwzględnia w sporządzonym projekcie planu miejscowego granic terenu i obszaru górniczego Chobot-Polana, do czego organy Gminy były zobligowane po dokonaniu uzgodnień z organem nadzoru górniczego. Wskazane powyżej postępowanie w ocenie strony skarżącej pozostaje w sprzeczności z art. 17 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z brzmieniem ww. przepisu organ sporządzający projekt planu miejscowego ma obowiązek wprowadzić zmiany wynikające z dokonanych uzgodnień. W niniejszym przypadku postanowienie Dyrektora Okręgowego Urzędu Górniczego w Krakowie jest zgodne z przepisami prawa i warunki w nim zawarte winny być uwzględnione w uchwalonym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Powyższe działania w ocenie strony skarżącej stanowią również naruszenie przepisu 15 ust. 2 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym w planie miejscowym określa się obowiązkowo granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych.

Zdaniem organu przy uchwalaniu przedmiotowej uchwały doszło również do naruszenia art. 9 ust. 4 oraz art. 15 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez doprowadzenie do niezgodności ustaleń planu ze studium. Organ wskazał, że w projekcie planu wyłożonego do publicznego wglądu, na obszarze wsi Wola Zabierzowska i Chobot znajdował się teren o przeznaczeniu "teren parku technologicznego" o symbolu 1P2 o powierzchni ok. 5 ha. Przeznaczenie takie było zgodne z obowiązującym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy Niepołomice, w którym dla niniejszego terenu ustalono przeznaczenie: tereny zabudowy technologii o symbolu PTch. W uchwalonym planie zagospodarowania przestrzennego teren ten jest na rysunku planu opisany symbolem MN i przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Powyższa zmiana w ocenie strony skarżącej spowodowała niezgodność uchwalonego planu zagospodarowania przestrzennego ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy Niepołomice. Strona skarżąca zauważyła, że wspomniana zmiana przeznaczenia terenu nastąpiła już po etapie wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu, co zgodnie z art. 28 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w istotny sposób narusza tryb sporządzania planu miejscowego.

Niezależnie od opisanych wyżej zarzutów dotyczących trybu sporządzania przedmiotowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego strona skarżąca zakwestionowała niżej opisane ustalenia ww. planu miejscowego.

W ocenie Wojewody naruszono przepis art. 72 ust. 1 ustawy Prawo ochrony środowiska wobec nieuwzględnienia w tekście uchwały obszaru występowania złóż kopalin. Organ wskazał, że w § 13 ust. 4 tekstu uchwały zapisano ustalenia w zakresie ochrony obszarów udokumentowanych zasobów surowców mineralnych oraz obszarów i terenów górniczych. W pkt 1 ww. przepisu uchwały wymieniono udokumentowane złoża kruszywa naturalnego, które wskazano na rysunku planu. W tekście uchwały pominięto jednak złoże kruszywa naturalnego pod nazwą: "Chobot - Polana", które zostało uwzględnione na rysunku planu. Niezależnie od powyższego organ wskazał na brak powyższych ustaleń w tekście uchwały, co skutkuje niespójnością tekstu i rysunku planu.

Wojewoda podniósł również naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz § 4 pkt 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W § 15 pkt 9 przewidziano ustalenia dotyczące zasad ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków w strefie ochrony konserwatorskiej "O" - obszaru "Okolnica", wyznaczonej ustaleniami planu. W ramach lit. b tiret 2 ww. przepisu uchwały przewidziano warunki ochrony obowiązujące w opisywanej strefie polegające m.in. na "zakazie podziału terenu na działki". Powyższy przepis uchwały w zakresie słów: "zakaz podziału terenu na działki" jest niezgodny z ww. przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz ustawą o gospodarce nieruchomościami, bowiem na podstawie art. 93 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.) podziału działek można dokonać jeśli jest on zgodny z ustaleniami planu miejscowego w zakresie zarówno przeznaczenia terenu, jak i możliwości zagospodarowania wydzielonych działek gruntu. W ocenie strony skarżącej brak jest wystarczających podstaw prawnych do wprowadzenia zakazu podziału nieruchomości ustaleniami planu miejscowego. Powyższy zapis wykracza poza materię planu, określoną w przywołanych przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W kwestii naruszenia art. 4 ust. 1 oraz 15 ust. 2 pkt. 1 i 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Wojewoda podał, że w § 16 pkt 8 uchwały ustalono zasady kształtowania formy architektonicznej budynków. Pod lit. g ww. przepisu uchwały postanowiono, że "odstępstwo od zasad kształtowania formy architektonicznej, o których mowa w lit. a - lit. e dopuszcza się wyłącznie w przypadku rozwiązań nowatorskich pozytywnie zaopiniowanych przez właściwą Komisję Urbanistyczno-Architektoniczną". Zdaniem strony skarżącej nieprawidłowym jest zamieszczanie w treści planu miejscowego przepisów uzależniających warunki realizacji ustaleń planu od przyszłych konsultacji z organem doradczym organów Gminy. Zamieszczanie w treści planu norm otwartych, odsyłających do odrębnych i nie przewidzianych przepisami prawa procedur, jest niedopuszczalne z punktu widzenia obowiązującego porządku prawnego i powoduje, iż zamieszczone w planie normy prawa materialnego stają się w ten sposób niedookreślone.

Wojewoda podniósł, że naruszono art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W § 36 uchwały przewidziano ustalenia dla terenów dróg publicznych oznaczonych symbolem "KD". W ust. 4 pkt 2 ww. przepisu uchwały postanowiono, że "określa się minimalne rezerwy terenu w liniach rozgraniczających dla poszczególnych elementów układu dróg (...)". W ocenie strony skarżącej słowo "minimalne" sugeruje, że ww. rezerwy terenu wyznaczone liniami rozgraniczającymi można zmieniać, co jest niezgodne z art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z przepisem nie ma możliwości korygowania linii rozgraniczających bez zmiany planu miejscowego. Ponadto zgodnie z ustaleniami planu zawartymi w ww. punkcie 2 lit a-f, na rysunku planu wyznaczono liniami rozgraniczającymi drogi, posiadające konkretne parametry.

Co do naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym organ podał, że w § 40 pkt 3 uchwały wprowadzono zerową stawkę procentową dla terenów, o którym mowa w § 8 pkt 4". W ocenie strony skarżącej wprowadzenie zerowej stawki procentowej opłaty planistycznej powoduje sytuację, zgodnie z którą organy gminy nie będą miały możliwości pobierania przedmiotowych opłat, a tym samym nie dokonają przysporzenia dochodów budżetowych gminy, do czego z mocy art 36 ust. 4 ww. ustawy są zobligowane.

Na koniec skargi Wojewoda zarzucił Radzie Miejskiej w Niepołomicach naruszenie art. 16 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z powołanym przepisem plan, który obejmuje tereny przeznaczone do zainwestowania - jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie - nie może być sporządzony w skali 1 :5000. Strona skarżąca zauważyła ponadto, iż zgodnie z § ust. 1 tekstu uchwały, załącznik Nr 1 - rysunek planu winien być sporządzony w skali 1:2000, z analizy załącznika graficznego do uchwały Nr XXXIII/356/08 wynika jednak, iż rysunek planu przedłożony Wojewodzie Małopolskiemu został sporządzony w skali 1: 5000.

W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w Niepołomicach wniosła o jej odrzucenie jako złożonej z przekroczeniem 30-dniowego terminu ewentualnie o jej oddalenie. Organ podniósł, iż zarzuty podniesione w skardze są sprzeczne wewnętrznie i spełnienie niektórych pośród z nich powodowałoby niespełnienie pozostałych.

Na rozprawie pełnomocnik Wojewody podtrzymał żądanie stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w całości.

Pełnomocnik Rady Miejskiej w Niepołomicach wniósł zaś o oddalenie skargi ewentualnie stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części, wskazując, iż częściowo zarzuty zawarte w skardze są trafne, aczkolwiek Rada Miejska nie podejmowała celowych działań zmierzających do naruszenia procedury planistycznej. Uchybienia wynikały z działalności innych organów, w tym uzgadniających, które nieterminowo wyrażały swoje stanowiska. Nie zgodził się z zarzutem naruszenia art. 43 Prawa ochrony środowiska podnosząc, że przekazano Wojewodzie jednym pismem dwa wnioski o wyrażenie stanowiska w zakresie objętym tą procedurą planistyczną. Nie jest zasadny zarzut braku określenia granic terenu górniczego, skoro musiałoby to powodować naruszenie obszarów Natura 2000. Również wyznaczenie zerowej stawki opłaty "planistycznej" znajduje uzasadnienie, bo stawki te nie mogą przekroczyć 30 %.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna i zasługuje w pełni na uwzględnienie.

I. Nie jest zasadny zarzut Rady Miejskiej w Niepołomicach o wniesieniu przez Wojewodę Małopolskiego skargi po terminie. Zgodnie z art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) po upływie 30 dni od dnia otrzymania przez organ nadzoru nad samorządem terytorialnym (wojewodę) nadzorowanej uchwały, organ ten nie może już we własnym zakresie stwierdzić nieważność uchwały organu gminy i we tym przypadku dopuszczalnym jest jedynie (w razie wątpliwości co do legalności takiej uchwały) zaskarżenie jej do sądu administracyjnego. Ani ustawa o samorządzie gminnym, ani ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) nie regulują terminu do wniesienia przez organ nadzoru skargi na taką uchwałę. Oznacza to, że skargą można wnieść w każdym czasie, o ile minie termin 30-dniowy prowadzenia administracyjnego postępowania nadzorczego bądź też sąd administracyjny w innym trybie nie stwierdził nieważności przedmiotowej uchwały.

W tej sprawie oba te warunki zostały spełnione i tym samym nie było podstaw do odrzucenia skargi. Stanowisko takie konsekwentnie jest prezentowane od kilku lat w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo można wskazać na tezę postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29.11.2005 r., sygn. akt I OSK 572/05, opub. w LEX nr 196722, zgodnie z którą "artykuł 53 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) nie reguluje terminu do wniesienia przez organ nadzoru skargi do sądu administracyjnego na uchwałę lub zarządzenie organu gminy. Termin do złożenia skargi do sądu administracyjnego nie wprowadza też art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Przyznana w art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, szczególna kompetencja nadzorcza przez przyznanie prawa skargi do sądu administracyjnego nie została ograniczona terminem jej realizacji". Sąd rozpoznając skargę w tej sprawie przychyla się do takiej właśnie wykładni terminu wniesienia skargi przez organ nadzoru.

II. Sąd dopatrzył się w zaskarżonej uchwale naruszenia szeregu przepisów prawa powodujących w myśl art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie "u.p.z.p." - nieważność zaskarżonej uchwały.

Uchybienia te są na tyle istotne, że uzasadniają one stwierdzenie nieważności całości uchwały. Miały one bowiem wpływ na przebieg procedury uchwalania całego planu miejscowego i jego treść.

Wszystkie zarzuty podniesione przez Wojewodę okazały się zasadne. Wojewoda wnikliwie przeanalizował uchwałę i szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko w skardze, które podziela również Sąd.

III. Wad jest przy tym więcej, niż wskazał na to Wojewoda. Zgodnie z art. 20 ust. 1a ustawy o samorządzie gminnym warunkiem legalności podejmowania uchwał na sesji organu uchwałodawczego gminy w sytuacji, w której następuje zmiana porządku obrad - jest podjęcie uchwały bezwzględną większością głosów co do zmiany porządku obrad. Taka sytuacja miała miejsce na sesji Rady Miejskiej w Niepołomicach w dniu 2 września 2008 r., na której zmieniono porządek obrad, ale w protokole odzwierciedlającym przebieg tej sesji odnotowano tylko, że za uchwałą w sprawie zmiany porządku obrad wstrzymało się od głosów 3 radnych. Nie wiadomo więc, ilu radnych głosowało za zmianą porządku obrad, a ilu przeciwko.

Analogicznie podejmując uchwałę w sprawie przyjęcia zaskarżonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, protokół sesji nie zawiera określenia ilości osób, które głosowały i wyniku tego głosowania. Protokół ten zawiera tylko taką informację: uchwała została podjęta przy trzech głosach wstrzymujących się (akta sądowe sprawy,[...]. Nie wiadomo więc, czy ktokolwiek z radnych oddał głos za przyjęciem tego planu, czy też nikt takiego głosu nie oddał. Można mieć wątpliwość, czy sami radni zostali poinformowani o treści projektu planu przed datą glosowania, skoro z protokołu sesji wynika również i to, że niektórzy z radnych domagali się przedłożenia im części projektu planu miejscowego już po głosowaniu (akta sądowe sprawy, [...]).

IV. Trafne są zarzuty Wojewody Małopolskiego dotyczące naruszenia przez Radę Miejską w Niepołomicach przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W pierwszej kolejności Wojewoda wskazał na naruszenia trybu sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wojewoda stwierdził, iż naruszono kolejność czynności składających się na procedurę sporządzenia planu miejscowego, określoną art. 17 u.p.z.p.

W dacie podjęcia zaskarżonej uchwały art. 17 u.p.z.p. miał następującą treść:

Wójt, burmistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego kolejno (podkreślenie Sądu):

1) ogłasza w prasie miejscowej oraz przez obwieszczenie, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu, określając formę, miejsce i termin składania wniosków do planu, nie krótszy niż 21 dni od dnia ogłoszenia;

2) zawiadamia, na piśmie, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu instytucje i organy właściwe do uzgadniania i opiniowania planu;

3) rozpatruje wnioski, o których mowa w pkt 1, w terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia upływu terminu ich składania;

4) sporządza projekt planu miejscowego wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, uwzględniając ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy;

5) sporządza prognozę skutków finansowych uchwalenia planu miejscowego, z uwzględnieniem art. 36 u.p.z.p.;

6) uzyskuje opinie o projekcie planu:

a) gminnej lub innej właściwej, w rozumieniu art. 8 u.p.z.p., komisji urbanistyczno-architektonicznej,

b) wójtów, burmistrzów gmin albo prezydentów miast, graniczących z obszarem objętym planem, w zakresie rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym;

7) uzgadnia projekt planu z:

a) wojewodą, zarządem województwa, zarządem powiatu w zakresie odpowiednich zadań rządowych i samorządowych,

b) właściwym wojewódzkim konserwatorem zabytków,

c) organami właściwymi do uzgadniania projektu planu na podstawie przepisów odrębnych,

d) właściwym zarządcą drogi, jeżeli sposób zagospodarowania gruntów przyległych do pasa drogowego lub zmiana tego sposobu mogą mieć wpływ na ruch drogowy lub samą drogę,

e) właściwymi organami wojskowymi, ochrony granic oraz bezpieczeństwa państwa,

f) dyrektorem właściwego urzędu morskiego w zakresie zagospodarowania pasa technicznego, pasa ochronnego oraz morskich portów i przystani,

g) właściwym organem nadzoru górniczego w zakresie zagospodarowania terenów górniczych,

h) właściwym organem administracji geologicznej w zakresie terenów zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych,

i) ministrem właściwym do spraw zdrowia w zakresie zagospodarowania obszarów ochrony uzdrowiskowej;

8) uzyskuje zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne;

9) wprowadza zmiany wynikające z uzyskanych opinii i dokonanych uzgodnień;

10) ogłasza, w sposób określony w pkt 1, o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu na co najmniej 7 dni przed dniem wyłożenia i wykłada ten projekt wraz z prognozą oddziaływania na środowisko do publicznego wglądu na okres co najmniej 21 dni oraz organizuje w tym czasie dyskusję publiczną nad przyjętymi w projekcie planu rozwiązaniami;

11) wyznacza w ogłoszeniu, o którym mowa w pkt 10, termin, w którym osoby fizyczne i prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej mogą wnosić uwagi dotyczące projektu planu, nie krótszy niż 14 dni od dnia zakończenia okresu wyłożenia planu;

12) rozpatruje uwagi, o których mowa w pkt 11, w terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia upływu terminu ich składania;

13) wprowadza zmiany do projektu planu miejscowego wynikające z rozpatrzenia uwag, o których mowa w pkt 11, a następnie w niezbędnym zakresie ponawia uzgodnienia;

14) przedstawia radzie gminy projekt planu miejscowego wraz z listą nieuwzględnionych uwag, o których mowa w pkt 11.

Mając na uwadze przytoczoną treść art. 17 u.p.z.p. zarzut naruszenia kolejności przy podejmowaniu poszczególnych etapów procedury planistycznej jest zasadny. Powołany artykuł określa wiążącą kolejność podejmowania poszczególnych czynności w procedurze uchwalania planu miejscowego. Przestrzeganie tej procedury jest obowiązkiem organów gminy. Przestrzeganie tej procedury stanowi również element gwarancji podejmowania uchwały w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zgodnie z obowiązującym prawem. Jest to o tyle istotne, że właśnie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego określa sposób wykonywania prawa własności, a tym samym zachowanie trybu jego uchwalania pozwala właścicielom (innym uprawnionym osobom) do podjęcia czynności związanych z ochroną przysługujących im praw. Naruszenie tego trybu zawsze ma znaczenie przy ocenie legalności uchwały w sprawie planu miejscowego. Takie stanowisko zajmuje również orzecznictwo sądowe. Przykładowo Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 maja 1997 r., sygn. akt III RN 21/97, opub. w OSNP 1997 r., nr 22, poz. 429 zawarł tezę, zgodnie z którą "zawarte w planie zagospodarowania przestrzennego ustalenia koncepcji urbanistycznej i form zabudowy nie mogą być zmieniane bez zachowania ustanowionego trybu wprowadzania zmian do planu". Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 22 kwietnia 2008 r., sygn. akt II SA/Po 605/07, opub. w Dz.Urz.Woj. Wielkopolskiego z 2008 r. Nr 151, poz. 2667 zawarł tezę, zgodnie z którą "1. Ustalony w art. 17 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze zm.) tok czynności planistycznych należy uznać za wiążący w takim zakresie w jakim czynności te wzajemnie się warunkują. Ma to miejsce w przypadku opinii, uzgodnień czy uzyskania zgody, które muszą poprzedzać np. wyłożenie projektu planu. Nie będzie jednak istotnym naruszeniem procedury planistycznej zamiana kolejności nie związanych ze sobą czynności (np. uzyskanie zgody przed jednym z uzgodnień) (...)". Analogiczne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 20 grudnia 2007 r., sygn. akt II SA/Łd 981/07, opub. w LEX nr 365363. Sąd w tej sprawie w pełni akceptuje taki pogląd.

Przenosząc ten pogląd do konkretnej uchwały należy stwierdzić, że Rada Miejska w Niepołomicach naruszyła ten tryb w tym zakresie, że najpierw dokonała wyłożenia projektu planu miejscowego do publicznego wglądu (w dniach 28 czerwca 2007 r. - 19 lipca 2007 r.), a w trakcie tego wyłożenia zwróciła się do organów o jego zaopiniowanie i uzgodnienie. W aktach sprawy znajduje się pismo Burmistrza Miasta i Gminy Niepołomice z dnia 5 lipca 2007 r. przekazujące do uzgodnienia projekt wyłożonego do publicznego wglądu projektu przedmiotowego planu do: Wojewody Małopolskiego ([...]); Zarządu Województwa Małopolskiego ([...]); Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (akta sądowe sprawy,[...])). Wniosek o uzgodnienie skierowano również do Starosty Wielickiego i Dyrektora Okręgowego Urzędu Górniczego w Krakowie. Uzgodnienia te były już dokonywane po wyłożeniu projektu do publicznego wglądu, a ponadto uzgodnienie Zarządu Województwa Małopolskiego było uzgodnieniem warunkowym, tzn. uzgodniono pod warunkiem zapewnienia spójności ustaleń i rysunku planu w zakresie dotyczącym terenów dróg publicznych (akta sądowe sprawy, karta nr [...]. Uzgodnienie Dyrektora Okręgowego Urzędu Górniczego również było warunkowe i wskazywało na konieczność wykreślenia obszaru górniczego i związanej z tym zmiany projektu planu miejscowego (akta sądowe sprawy, karta nr [...]). To warunkowe uzgodnienie na tyle modyfikowało treść projektu planu, że Burmistrz Miasta i Gminy Niepołomice złożył na nie zażalenie, które jednak nie spowodowało zmiany zapatrywania organów administracji górniczej (Prezes Wyższego Urzędu Górniczego postanowieniem z dnia 21 września 2007 r. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie, akta sądowe sprawy, karta nr [...]). Oznacza to w istocie nie tylko wyłożenie do publicznego wglądu projektu nieuzgodnionego planu miejscowego, ale wręcz brak uzgodnienia części projektu planu miejscowego.

Prawidłowa kolejność była zaś taka, że najpierw należało uzgodnić projekt planu po naniesieniu uwag (warunków, zastrzeżeń, itp.) pochodzących od organów uzgadniających, a potem dokonać publicznego wyłożenia projektu planu.

V. Kolejnym istotnym uchybieniem było zbyt późne podjęcie czynności zmierzających do zmiany przeznaczenia terenów rolnych na nierolne. Również i w tym przypadku należało w pierwszej kolejności uzyskać wymagane zgody na zmianę przeznaczenia, a następie nanieść te zmiany na część rysunkową planu i dokonać publicznego wyłożenia (wyraźnie o tym stanowi pkt 8 i 11 art. 17 u.p.z.p.). Wniosek w sprawie dokonania zmiany przeznaczenia Burmistrz Miasta i Gminy Niepołomice datowany jest na 11 marca 2008 r. Zgoda Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi na zmianę przeznaczenia działek o powierzchni 5,5590 ha pochodzi z dnia 31 lipca 2008 r. (akta sądowe sprawy, karta nr [...]). Tym samym zasadnie podniósł to w skardze Wojewoda Małopolski, że brak pozytywnych decyzji o zmianie przeznaczenia gruntów rolnych klas I-III dla trzech miejscowości spowodował, iż projekt planu wyłożony do publicznego wglądu różni się znacznie od uchwalonego planu miejscowego.

Tereny, przewidziane w projekcie planu wyłożonym do publicznego wglądu do zainwestowania, które wymagały zmiany przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze i zostały objęte wnioskiem rolnym, a dla których "postępowanie zostało zawieszone", w uchwalonym planie na rysunku planu są "białymi plamami" bez żadnych ustaleń oznaczone symbolem "b.pl", które w § 8 ust. 3 pkt 10 tekstu uchwały opisano jako: "tereny wyłączone z planu " b.pl" - z uwagi na zawieszone postępowanie w sprawie wydania decyzji o przeznaczeniu gruntów rolnych klas I-III na cele nierolnicze", zaliczając te ustalenia w tekście uchwały i w legendzie rysunku planu do elementów informacyjnych stanowiących uzupełnienie i możliwość identyfikacji ustaleń planu.

Opisane postępowanie organów Miasta i Gminy Niepołomice naruszyło art. 14 ust. 2 u.p.z.p., zgodnie z którym plan miejscowy sporządza się dla całego obszaru, którego zakres został wskazany uchwałą o przystąpieniu do sporządzenia planu. W §1 ust. 2 tekstu planu miejscowego zapisano, że ustaleniami planu objęto obszar wskazany na załączniku graficznym do uchwały Nr XXXII/280/2001 Rady Miasta i Gminy Niepołomice z dnia 8 listopada 2001 w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Niepołomice dla obszaru "C" obejmującego wschodnią część gminy Niepołomice, w tym wsie: Chobot, Wola Batorska, Wola Zabierzowska, Zabierzów Bocheński, co jest niezgodne z aktami zgromadzonymi w sprawie, bowiem ww. obszarów będących "białymi plamami" jest kilkadziesiąt. W efekcie obszar objęty ustaleniami przedmiotowego planu nie jest tożsamy z obszarem wskazanym w uchwale o przystąpieniu do sporządzenia planu. Samo to naruszenie mogło już uzasadniać stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały. Tak znaczne rozbieżności w zakresie obszaru objętego procedurą uchwalania planu, a obszaru, dla którego Rada Miejska w Niepołomicach plan miejscowy uchwaliła nie można niczym uzasadnić.

VI. Analiza akt sprawy wskazuje, że naruszono art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.). Składając skargę Wojewoda Małopolski podał, że w toku analizy dokumentacji projektowej stwierdzono brak wystąpienia Burmistrza Miasta i Gminy Niepołomice do Wojewody o zaopiniowanie projektu przedmiotowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, tym samym nie został zrealizowany wymóg art. 43 ust. 1 ustawy Prawo ochrony środowiska. Ponieważ w aktach sprawy istotnie nie ma dowodu wskazującego na takie wystąpienie, tym samym należy uznać ten argument za zasadny. Nie przeczy temu stanowisko pełnomocnika Rady Miejskiej który wyjaśnił na rozprawie, że niejako przy okazji poinformowano Wojewodę o projekcie tego planu miejscowego. Obowiązujący wówczas art. 43 Prawa ochrony środowiska wyraźnie nakazywał przekazanie właściwemu wojewodzie projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wraz z prognozą oddziaływania na środowisko.

VII. Zasadnym jest zarzut naruszenia art. 17 pkt 9 u.p.z.p. poprzez nie wprowadzenie do projektu planu zmian wynikających z dokonanych uzgodnień oraz przepisu art. 15 ust. 2 pkt 7 ww. ustawy, polegających na braku określenia granic i sposobu zagospodarowania terenu i obszaru górniczego. Nie ulega bowiem wątpliwości, że na terenie objętym przedmiotowym planem miejscowym, decyzją Wojewody Małopolskiego z dnia 2 czerwca 2003 r., znak: ŚR.V.KŻ.7415/44/02/24 został ustanowiony obszar i teren górniczy "Chobot-Polana" dla wydobywania kruszywa naturalnego ze złoża Chobot - Polana, a tym samym nie można było tego obszaru pominąć w projekcie planu miejscowego. Ewentualność istnienia na tym terenie obszaru "Natura 2000" oznacza tylko modyfikację procedury uzyskiwania wymaganych zgód na eksploatację (znaczne ograniczenie możliwości eksploatacji zasobów), ale nie zwalniało przed naniesieniem takiego obszaru wraz z jego opisem i wskazaniem warunków zagospodarowania terenu w planie miejscowym. Stanowi to również naruszenie art. 17 pkt 9 u.p.z.p.

VIII. Rada Miejska naruszyła również art. 9 ust. 4 oraz art. 15 ust. 1 u.p.z.p. poprzez doprowadzenie do niezgodności ustaleń planu miejscowego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania tego obszaru. Zasadnie Wojewoda Małopolski wskazał, że w projekcie planu wyłożonym do publicznego wglądu, na obszarze wsi Wola Zabierzowska i Chobot znajdował się teren o przeznaczeniu "teren parku technologicznego" o symbolu 1P2 o powierzchni ok. 5 ha. Przeznaczenie takie było zgodne z obowiązującym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy Niepołomice, w którym dla niniejszego terenu ustalono przeznaczenie: tereny zabudowy technologii o symbolu PTch. W uchwalonym planie zagospodarowania przestrzennego teren ten jest na rysunku planu opisany symbolem MN i przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Powyższa zmiana spowodowała niezgodność uchwalonego planu zagospodarowania przestrzennego ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy Niepołomice. Sama strona skarżąca zauważyła, że wspomniana zmiana przeznaczenia terenu nastąpiła już po etapie wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu, co stosownie do treści art. 28 u.p.z.p. w sposób istotny narusza tryb sporządzania planu miejscowego.

IX. Kolejnym uchybieniem było naruszenie art. 72 ust. 1 Prawa ochrony środowiska wobec nieuwzględnienia w tekście uchwały obszaru występowania złóż kopalin (art. 72 ust. 1 pkt 1-2 ww. ustawy). Organ wskazał, że w §13 ust. 4 tekstu uchwały zapisano ustalenia w zakresie ochrony obszarów udokumentowanych zasobów surowców mineralnych oraz obszarów i terenów górniczych. W pkt 1 ww. przepisu uchwały wymieniono udokumentowane złoża kruszywa naturalnego, które wskazano na rysunku planu. W tekście uchwały pominięto jednak złoże kruszywa naturalnego pod nazwą: "Chobot - Polana", które zostało uwzględnione na rysunku planu. Niezależnie od powyższego organ podniósł, iż brak powyższych ustaleń w tekście uchwały powoduje niespójność tekstu i rysunku planu. Z akt sprawy nie wynika, aby sporządzono opracowania ekofizjograficzne (art. 72 ust. 4 Prawa ochrony środowiska).

X. Trafnym jest zarzut naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 8 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r. Nr 164, poz. 1587). W § 15 pkt 9 zaskarżonej uchwały przewidziano ustalenia dotyczące zasad ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków w strefie ochrony konserwatorskiej "O" - obszaru "Okolnica", wyznaczonej ustaleniami planu. W ramach lit. b tiret 2 ww. przepisu uchwały przewidziano warunki ochrony obowiązujące w opisywanej strefie polegające m.in. na "zakazie podziału terenu na działki". Powyższy przepis uchwały w zakresie słów: "zakaz podziału terenu na działki" jest niezgodny z ww. przepisami u.p.z.p. oraz ustawą o gospodarce nieruchomościami, bowiem na podstawie art. 93 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.) podziału działek można dokonać jeśli jest on zgodny z ustaleniami planu miejscowego w zakresie zarówno przeznaczenia terenu, jak i możliwości zagospodarowania wydzielonych działek gruntu. Za trafny należy uznać pogląd, zgodnie z którym brak jest wystarczających podstaw prawnych do wprowadzenia zakazu podziału nieruchomości ustaleniami planu miejscowego, a taki zapis wykracza poza materię planu, określoną w przywołanych przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

XI. Zaskarżony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego narusza art. 4 ust. 1 oraz 15 ust. 2 pkt. 1 i 9 u.p.z.p. W § 16 pkt 8 uchwały ustalono zasady kształtowania formy architektonicznej budynków. Pod § 18 pkt 8 lit. g ww. uchwały postanowiono, że "odstępstwo od zasad kształtowania formy architektonicznej, o których mowa w lit. a - lit. e dopuszcza się wyłącznie w przypadku rozwiązań nowatorskich pozytywnie zaopiniowanych przez właściwą Komisję Urbanistyczno-Architektoniczną". Nieprawidłowym jest zamieszczanie w treści planu miejscowego przepisów uzależniających warunki realizacji ustaleń planu od przyszłych konsultacji z organem doradczym gminy. Zamieszczanie w treści planu norm otwartych, odsyłających do odrębnych i nie przewidzianych przepisami prawa procedur, jest niedopuszczalne z punktu widzenia obowiązującego porządku prawnego i powoduje, iż zamieszczone w planie normy prawa materialnego stają się w ten sposób niedookreślone.

XII. Naruszono art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. w ten sposób, że § 36 zaskarżonego planu miejscowego przewidział ustalenia dla terenów dróg publicznych oznaczonych symbolem "KD". W ust. 4 pkt 2 ww. przepisu uchwały postanowiono, że "określa się minimalne rezerwy terenu w liniach rozgraniczających dla poszczególnych elementów układu dróg (...)". Słowo "minimalne" sugeruje, że ww. rezerwy terenu wyznaczone liniami rozgraniczającymi można zmieniać, co jest niezgodne z art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. Zgodnie z przepisem nie ma możliwości korygowania linii rozgraniczających bez zmiany planu miejscowego. Ponadto zgodnie z ustaleniami planu zawartymi w ww. punkcie 2 lit a-f, na rysunku planu wyznaczono liniami rozgraniczającymi drogi, posiadające konkretne parametry.

XIII. Naruszono art. 16 ust. 1 u.p.z.p., zgodnie z powołanym przepisem plan, który obejmuje tereny przeznaczone do zainwestowania - jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie - nie może być sporządzony w skali 1 :5000. Zgodnie z § ust. 1 tekstu uchwały, załącznik Nr 1 - rysunek planu winien być sporządzony w skali 1:2000, z analizy załącznika graficznego do uchwały Nr XXXIII/356/08 wynika jednak, iż rysunek planu przedłożony Wojewodzie Małopolskiemu został sporządzony w skali 1:5000. § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wyraźnie wskazuje, że w przypadku sporządzania projektu rysunku planu miejscowego dla inwestycji liniowych oraz dla obszarów o znacznej powierzchni dopuszcza się stosowanie map w skali 1:2.000; a w razie sporządzania projektu rysunku planu miejscowego obejmującego obszar intensywnej zabudowy, a także dla obszarów przestrzeni publicznej dopuszcza się stosowanie map w skali 1:500.

XIV. W doktrynie i orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, że z treści art. 15 ust. 2 pkt 12 u.p.z.p. wynika wprost, iż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego winien określać stawki procentowe, na podstawie których ustala się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4 u.p.z.p. Z powyższego sformułowania można wyprowadzić wniosek o obowiązku określenia stawek procentowych w taki sposób, który pozwoliłby na ustalenie opłaty, a to wyklucza określenie zerowej stawki procentowej. W komentarzu do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym pod redakcją Z, .Niewiadomskiego (Wydawnictwo C.H. Becka, Warszawa 2004) zaprezentowane zostało stanowisko, iż nadal zachowuje aktualność pogląd, wyrażony pod rządami poprzednio obowiązującej ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z 1994 r., że obowiązek zapłaty jednorazowej opłaty pobranej w razie zbycia nieruchomości, której wartość wzrosła w związku z uchwaleniem nowego lub zmienionego planu, wyłącza możliwość ustalenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zerowej stawki procentowej służącej naliczaniu opłaty, albowiem obie ustawy w tożsamy sposób regulują instytucję opłaty planistycznej. Nadal jest to jednorazowa opłata określona w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości wskutek uchwalenia bądź zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, pobierana decyzyjnie przez wójta, burmistrza albo prezydenta miasta w przypadku zbycia przez właściciela lub użytkowania wieczystego tejże nieruchomości. W obu ustawach zastrzeżona została też w tożsamy sposób jedynie maksymalna wysokość stawki procentowej jako 30% wzrostu wartości nieruchomości. Określenie stawki procentowej renty planistycznej w wysokości 0% czyniłoby bezprzedmiotowym zapis ustawy mówiący o obowiązku decyzyjnego ustalenia renty planistycznej w razie powstania sytuacji opisanej w art. 36 ust. 4 u.p.z.p. i oznaczałoby niedopuszczalne odgórne "zwolnienie" pewnej grupy właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości z ustawowego obowiązku uiszczenia renty planistycznej w razie zaistnienia przesłanek ustawowych (por. wyrok WSA w Białymstoku z dnia 30 marca 2006 r., II SA/Bk 100/06, LEX nr 194598). Mając na uwadze prezentowane wyżej rozumienie zasad sporządzania planu miejscowego jako wartości i merytoryczne wymogi kształtowania polityki przestrzennej przez uprawnione organy dotyczące m.in. zawartych w akcie planistycznym ustaleń, należy stwierdzić, że określenie stawki procentowej opłaty planistycznej w wysokości 0% stanowi naruszenie tych zasad. Ustalenie w planie stawki procentowej w wysokości 0% zmierza w istocie do obejścia bezwzględnie obowiązujących przepisów ustawowych dotyczących ustalenia i pobierania renty planistycznej (tak też NSA w Warszawie w wyroku z dnia 3 października 2006 r. II OSK 1041/06 LEX nr 289039).

Określenie stawki procentowej stanowiącej podstawę do ustalenia opłaty planistycznej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jest elementem obligatoryjnym planu, dlatego też stwierdzenie nieważności planu w tym zakresie musi skutkować stwierdzeniem nieważności planu w całości.

Należy też zauważyć, iż § 4 pkt. 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stanowi, iż ustalenia stawek procentowych powinny dotyczyć wszystkich terenów objętych miejscowym polanem zagospodarowania przestrzennego, przy czym ich wielkość może być różna dla poszczególnych terenów lub grup terenów. W badanym planie miejscowym zagospodarowania przestrzennego w § 40 dotyczącym ustalenia stawki procentowej Rada Miejska w Niepołomicach ustaliła stawki procentowe na wysokości 30% dla terenów MN, MW, U2 i P. Natomiast w § 40 pkt. 3 ustanowiono stawkę zerową dla obszarów pozostałych wymienionych w § 8 pkt. 4 planu, tj. U1; PG; RU; ZC; US; ZU; ZL; RZ; R; WS; W,K; KD/G; KD/Z; KD/L; KD/D; KDW; KS i RZO.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, iż zgodnie z art. 147 § 1 P.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 P.p.s.a., stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Stosownie do treści art. 94 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, nie stwierdza się nieważności uchwały organu gminy po upływie jednego roku od dnia ich podjęcia, chyba że uchybiono obowiązkowi przedłożenia uchwały w terminie określonym w art. 90 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, albo jeżeli jest ona aktem prawa miejscowego.

O wstrzymaniu wykonania zaskarżonej uchwały orzeczono na podstawie art. 152 P.p.s.a.

Kosztów postępowania nie zasądzono, ponieważ Wojewoda Małopolski wnosząc skargę był zwolniony od ponoszenia tych kosztów (art. 100 ustawy o samorządzie gminnym).

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.