Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska, Sędziowie WSA Janusz Walawski (spr), Eugeniusz Wasilewski, Protokolant starszy sekretarz sądowy Izabela Kaliszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi A. Z. na akt Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie opłaty za udostępnienie informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony akt, 2. zasądza od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] na rzecz skarżącego A. Z. kwotę 739 złotych (słownie: siedemset trzydzieści dziewięć złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla [...] (dalej jako organ lub Powiatowy Inspektor) pismem z dnia [...] marca 2016 r. nr [...], w wyniku rozparzenia wniosku A.Z. z dnia 2 marca 2016 r. o udzielenie informacji publicznej, ustalił koszt związany z udostępnieniem żądanej informacji publicznej na kwotę 6.472,36,14 zł i wezwał wnioskodawcę do jej wniesienia w terminie 7 dni.

W uzasadnieniu organ podał, iż w dniu 2 marca 2016 r. do Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego dla [...] wpłynął wniosek A.Z. o udostępnienie informacji publicznej w postaci kserokopii pełnej ewidencji lub wglądu do dokumentów (rejestru/ów) decyzji i postanowień (pozbawionych danych osobowych) z każdego oddziału za okres od dnia 1 października 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. wydanych przez (ewentualnie z upoważnienia) Powiatowego Inspektora w ramach posiadanych kompetencji.

Po zapoznaniu się z treścią ww. wniosku organ stwierdził, że udostępnienie informacji publicznej w ww. zakresie spowoduje poniesienie przez Powiatowy Inspektorat dodatkowych kosztów, albowiem żądane przez wnioskodawcę rejestry zawierają dane wrażliwe. Wobec powyższego przed udostępnieniem kopii pełnej ewidencji decyzji i postanowień z każdego oddziału za wskazany okres niezbędnym będzie wykonanie ich kserokopii, następnie dokonanie ich anonimizacji i ponowne skopiowanie zanonimizowanych rejestrów. Przy tak dużym zakresie żądanej informacji wykonanie tych czynności możliwe będzie jedynie w czasie niekolidującym z obowiązkami służbowymi po godzinach pracy.

Powiatowy Inspektor przywołał treść art.15 ust. 1 ustawy dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 2058 – dalej jako u.d.i.p.), i mając ten przepis na uwadze, ustalił koszt związany z udostępnieniem żądanej informacji publicznej na kwotę 6.472,36 zł oraz wezwał A.Z. do jej wniesienia w terminie 7 dni na podany rachunek bankowy Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego dla [...] tytułem opłaty za informację publiczną przygotowaną na wniosek z dnia 2 marca 2016 r. Organ zaznaczył, iż o dokonaniu wpłaty należy powiadomić Inspektorat poprzez przekazanie potwierdzenia przelewu. Nadto poinformował, iż w przypadku braku uiszczenia ww. opłaty, będzie ona przedmiotem roszczenia wobec wnioskodawcy.

A.Z. , po uprzednim wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na akt Powiatowego Inspektora z dnia [...] marca 2016 r. wyznaczający opłatę za udostępnienie informacji publicznej w wysokości 6.472,36 zł. Skarżący zarzucił zaskarżonemu aktowi naruszenie art. 7 ust. 2 w zw. z art. 15 ust. 1 oraz art. 12 ust. 2 pkt 1 i 2 u.d.i.p. i w związku z tym wniósł o uchylenie zaskarżonego aktu oraz zasądzenie od organu zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, iż co do zasady dostęp do informacji publicznej, zgodnie z art. 7 ust. 2 u.d.i.p., jest bezpłatny z wyjątkami określonymi w art. 15 ust. 1 tej ustawy. Zastrzeżonymi wyjątkami są dodatkowe koszty związane z udostępnieniem informacji publicznej. W przedmiotowej sprawie organ określając wysokość opłaty uzasadnił ją koniecznością sporządzenia odpowiedzi na wniosek po godzinach pracy pracowników. Skarżący zaś uważa, iż taka konieczność w niniejszej sprawie nie zachodziła. Nadto zarzucił, że organ nie dokonał dokładnego wyliczenia z czego wskazane przez niego bardzo wysokie koszty będą wynikały. Wskazał jedynie, że udostępnienie informacji będzie wiązało się z wykonaniem kserokopii, anonimizacją oraz z ponownym ich skopiowaniem. Na tej podstawie określił, że wykonanie tych czynności będzie możliwe jedynie po godzinach pracy pracowników organu. Jednakże zakres ww. czynności nie uzasadnia opinii, że są one na tyle czasochłonne aby musiały być wykonywane po godzinach pracy. Strona przeciwna nie określiła nawet ile jest w jej posiadaniu wnioskowanych aktów. Istotne jest również to, że we wniosku skarżący wskazał, iż możliwą formą udostępnienia informacji publicznej jest wgląd do dokumentów, co znacznie zmniejsza zakres koniecznych czynności. Zgodnie zaś z art. 12 ust. 2 u.d.i.p., podmiot udostępniający informację publiczną jest obowiązany zapewnić możliwość kopiowania informacji publicznej albo jej wydruk lub przesłania informacji publicznej albo przeniesienia jej na odpowiedni, powszechnie stosowany nośnik informacji. W tym przypadku Powiatowy Inspektor stara się bezpodstawnie ograniczyć swoje obowiązki określone w powyższym przepisie poprzez nałożenie opłat za udostępnienie informacji publicznej w sytuacji, gdy owo udostępnienie dotyczy przygotowania kopii postanowień i decyzji oraz nie generuje żadnych kosztów po stronie podmiotu zobowiązanego.

Skarżący podkreślił, iż wskazana przez organ opłata w całości wynika z wliczenia do jej kosztów wynagrodzenia pracowników mających sporządzić odpowiedź. Przy czym w żaden sposób nie zostało wyjaśnione dlaczego akurat taka kwota jest konieczna do opłacenia ich pracy. Pogląd, że zaliczenie kosztów pracy pracownika sporządzającego po godzinach odpowiedź na wniosek do kosztów dodatkowych udostępnienia informacji publicznej jest poglądem odosobnionym i nie mającym szerszego poparcia w orzecznictwie. Natomiast jako koszty dodatkowe określone w art. 15 ust. 1 u.d.i.p. można wymienić przykładowo koszty zakupu specjalnych nośników określonych we wniosku zawierających informacje publiczną np. płyty CD czy dyskietki, które w niniejszej sprawie nie są konieczne. W tym zaś przypadku zakres pracy koniecznej do wykonania nie jest na tyle szeroki aby uzasadnić fakt, że musi ona być wykonywania po godzinach pracy. Dodatkowo stanowisko strony przeciwnej nie zostało dostatecznie uzasadnione. Jest to szczególnie niewłaściwe w przedmiotowej sprawie bowiem nałożenie opłaty na podstawie art. 15 ust.1 u.d.i.p ma charakter uznaniowy i tylko odpowiednie szerokie uzasadnienie pozwala na ocenę jej zasadności.

W odpowiedzi na skargę Powiatowy Inspektor wniósł o jej oddalenie. Uzasadniając wniosek zawarty w piśmie procesowym organ wskazał, iż rejestry wskazane we wniosku skarżącego z dnia 2 marca 2016 r. są jedynie niewielką częścią żądań wnoszonych do Powiatowego Inspektoratu w trybie informacji publicznej przez A.Z. . Łącznie w latach 2014-2016 wpłynęło do organu 20 wniosków w zakresie udostępnienia rejestrów decyzji i postanowień. Niewątpliwie organy władzy publicznej są obowiązane do udostępniania informacji publicznej. Niemniej jednak, zgodnie z zapisami art. 83 ustawy Prawo budowlane, do kompetencji organów nadzoru budowlanego należy kontrola przestrzegania i stosowania przepisów prawa budowlanego. Zgodnie z wymienioną regulacją prawną, organy nadzoru budowlanego prowadzą postępowania w ramach nadzoru m. in. w takich kategoriach jak: stany techniczne, kontrole, legalizacje, samowole, samowolne zmiany sposobu użytkowania, katastrofy budowlane. Są również organem właściwym w zakresie zawiadamiania o zamierzonym terminie rozpoczęcia robót budowlanych, zawiadomienia o zakończeniu budowy, czy też rozpatrywania wniosków o pozwolenie na użytkowanie. Łącznie w latach 2011-2015, tj. w okresie będącym przedmiotem zainteresowania skarżącego, Powiatowy Inspektorat wydał ok. 18.500 decyzji i 12.300 postanowień. Ponadto, tylko w roku 2015 przeprowadzono ok. 7.200 kontroli, a ilość nowych spraw, które wpłynęły w 2015 r. liczy ok. 6.000 i ma tendencję wzrostową. Dodatkowo organy nadzoru budowlanego są zobowiązywane do przeprowadzenia działań zleconych przez organy nadrzędne. Tylko w roku 2015 Powiatowy Inspektorat przeprowadził 7 takich akcji.

Organ podkreślił, iż zważywszy na szeroki zakres informacji żądanych przez A.Z. w odrębnych wnioskach, ich udostępnienie stanowi duże obciążenie organizacyjne i finansowe dla Inspektoratu. Każdorazowe udzielenie odpowiedzi na wnioski skarżącego wymaga zgromadzenia, zanonimizowania i sporządzenia wielu kserokopii żądanych dokumentów, a przy tym wymusza takie działania organizacyjne oraz angażuje środki osobowi, które zakłócają normalny tok działania Inspektoratu i utrudniają wykonywanie przypisanych mu zadań. Mając zaś na uwadze wskazaną przez skarżącego inną formę udostępnienia żądanej informacji organ wyjaśnił, że jest ona bez znaczenia dla zakresu wykonywanych czynności mających na celu przygotowanie żądanej informacji do udostępnienia.

Powiatowy Inspektor podniósł też, że przy piśmie z dnia 25 maja 2016 r. przekazano A.Z. zanonimizowane kopie żądanych rejestrów decyzji i postanowień, pomimo niewniesienia opłaty.

Na rozprawie w dniu 5 grudnia 2016 r. skarżący oświadczył, iż wraz z wezwaniem do zapłaty kwoty 6.472,36 zł tytułem przygotowania wnioskowanej informacji nie otrzymał kalkulacji jej kosztów. Skarżący podał, że żądana kwota została znacznie zawyżona, otrzymał on 36 kart formatu A3 i 16 kart formatu A4.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie choć z nie wszystkimi jej zarzutami należy się zgodzić.

W świetle art. 10 ust. 1 u.d.i.p. informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek. Z kolei art. 15 ust. 1 u.d.i.p. stanowi, że jeżeli w wyniku udostępnienia informacji publicznej na wniosek, o którym mowa w art. 10 ust. 1 u.d.i.p., podmiot obowiązany do udostępnienia ma ponieść dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku, podmiot ten może pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 u.d.i.p., podmiot, o którym mowa w art. 15 ust. 1 u.d.i.p., w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, powiadomi wnioskodawcę o wysokości opłaty. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek.

Przepis art. 15 ust. 1 u.d.i.p. wprowadza wyjątek od zasady bezpłatnego dostępu do informacji publicznej wyrażonej w art. 7 ust. 2 u.d.i.p. Nakłada bowiem na podmiot udostępniający informację publiczną obowiązek powiadomienia wnioskodawcy o wysokości opłaty w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Ma to na celu umożliwienie wnioskodawcy samodzielnego podjęcia decyzji o pokryciu kosztów udostępnianych informacji. Ze względu na wysokość opłaty może on zrezygnować ze wskazanego we wniosku sposobu lub formy udostępnienia informacji, poprzestając na sposobie, z którym nie wiążą się żadne opłaty lub opłata jest znacznie niższa. Takie rozwiązanie gwarantuje prawidłową realizację prawa do informacji publicznej, ponieważ pozwala na uniknięcie sytuacji, w której wysokość kosztów udostępnienia informacji stanowiłaby wyłączną i bezpośrednią przeszkodę w dostępie do określonych informacji publicznych. Ustawodawca pozostawił wnioskodawcy kolejne 14 dni (licząc od dnia doręczenia wnioskodawcy wyżej wymienionego zawiadomienia) na dokonanie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji lub też na wycofanie wniosku. Bezczynność wnioskodawcy w tym okresie prowadzić będzie do udostępnienia informacji w sposób i w formie wskazanych pierwotnie we wniosku i wiązać się będzie z koniecznością opłacenia przez wnioskodawcę kosztów określonych w zawiadomieniu.

Ustalenie wysokości opłaty za dostęp do informacji publicznej następuje w drodze aktu stwierdzającego obowiązek poniesienia opłaty oraz ustalającego jej wysokość, która kreuje zobowiązanie o charakterze finansowym. Samo zawarcie w treści pisma informacji o wysokości opłaty za udostępnienie informacji publicznej wypełnia dyspozycję normy z art. 15 ust. 2 u.d.i.p. Przyjęta nazwa rozstrzygnięcia nie ma jednak znaczenia, gdyż nie jest to decyzja czy postanowienie, lecz akt z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm. - dalej jako p.p.s.a.). Zatem ustalenie wysokości opłaty za dostęp do informacji publicznej ma charakter publicznoprawny. Wpływa ona bowiem w sposób prawnie wiążący na sytuację określonego podmiotu prawa i dotyczy uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisu prawa. W sprawach dotyczących udostępnienia informacji publicznej przepisami prawa, z których mogą wypływać uprawnienia lub obowiązki, są przepisy u.d.i.p. Z przepisów tych wynika obowiązek udostępnienia informacji publicznej, skierowany do podmiotów wymienionych w art. 4 ust. 1 i 2 u.d.i.p, z kolei art. 2 ust. 1 ustawy daje każdemu uprawnienie żądania udostępnienia tej informacji. Wobec tego, stwierdzenie istnienia obowiązku udostępnienia informacji publicznej przesądza o tym, że ustalenie w formie materialnej (pisemnym zobowiązaniu) wysokości opłaty za dostęp do informacji publicznej jest aktem z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Od takiego aktu nie przysługuje zażalenie, lecz wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Po dokonaniu takiego wezwania i bezskutecznym upływie terminu przewidzianego do zajęcia stanowiska przez organ administracji publicznej, bądź też po odmowie uwzględnienia wystosowanego wezwania, przysługuje skarga do właściwego sądu administracyjnego (vide: postanowienie NSA z dnia 1 października 2013 r., sygn. akt I OSK 2139/2013 - dostępne na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl). W niniejszej sprawie powyższy warunek został dopełniony, co nie jest kwestionowane.

Należy podkreślić, że w przywołanym postanowieniu Naczelny Sąd Administracyjny wyraźnie stwierdził, że nie istnieje możliwość uzależnienia wszczęcia postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej od uprzedniego wniesienia opłaty, o której mowa w art. 15 u.d.i.p. Przepisy ustawy nie przewidują bowiem możliwości uzależnienia wszczęcia postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej od uprzedniego wniesienia opłaty. Wszczęcie tego postępowania następuje na wniosek w momencie doręczenia podmiotowi zobowiązanemu stosownego pisma (lub złożenia wniosku w formie ustnej). Ponadto art. 15 ust. 2 u.d.i.p. przewiduje realizację obowiązku udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem także w przypadku braku odpowiedzi ze strony wnioskodawcy na zawiadomienie podmiotu zobowiązanego o wysokości opłaty związanej z udostępnieniem żądanej informacji (czyli bez wniesienia opłaty). Oznacza to, że z powodu braku wniesienia opłaty podmiot zobowiązany nie będzie mógł ani odmówić udostępnienia informacji (wydać decyzji o odmowie udostępnienia informacji), ani też pozostawić sprawy (wniosku) bez rozpoznania (por. art. 14 u.d.i.p.).

Co więcej, powstanie obowiązku uiszczenia opłaty w wysokości odpowiadającej kosztom związanym ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnia informacji i wezwanie strony do uiszczenia tej opłaty, powoduje jedynie przesunięcie terminu udostępnienia tej informacji w zakresie określonym w przepisie art. 15 ust 2 u.d.i.p. Organ administracji publicznej nie może więc uzależnić udostępnienia informacji publicznej od uiszczenia opłaty. Rozwiązanie przyjęte w art. 15 ust 2 u.d.i.p gwarantuje pewność działania podmiotu zobowiązanego, nie pozostawia go w niepewności co do konieczności i zakresu realizacji ciążącego na nim obowiązku udostępnienia informacji w sposób wskazany we wniosku, a także nie wyłącza możliwości zmiany lub wycofania wniosku przez zainteresowany podmiot.

Jak wynika z powyższych rozważań zasadą jest bezpłatność informacji publicznej, od której to zasady ustawodawca przewidział wyjątki określone w art. 15 ust. 1 u.d.i.p. Możliwość żądania opłaty za informację publiczną dotyczy tylko udzielenia takiej informacji na wniosek zainteresowanej osoby. Wysokość przedmiotowej opłaty odpowiadać ma kosztom związanym ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku. Przekształcanie informacji przez przeniesienie na nośnik papierowy lub elektroniczny generuje dodatkowe koszty, dlatego udostępnianie jej w taki sposób może łączyć się z ponoszeniem opłat. Często również przekształcenie informacji wiąże się z pozbawieniem danych chronionych odrębną ustawą, co z kolei angażuje środki materialne i osobowe podmiotu zobowiązanego do realizowania zadań innych niż te, do których został powołany (por. wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2014 r., sygn. akt I OSK 266/14 - dostępny j.w.). Ewentualne opłaty muszą mieć charakter zindywidualizowany i zależeć od konkretnie poniesionych kosztów (M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 65). Muszą to być bezwzględnie koszty rzeczywiste, a nie hipotetyczne, szacunkowe, dopiero przewidywane.

Analiza akt sprawy nie wskazuje, aby koszty przygotowania żądanej przez skarżącego wnioskiem z dnia 2 marca 2016 r. informacji, stanowiły koszty rzeczywiste jej przygotowania. Po pierwsze, do wezwania skierowanego do wnioskodawcy nie załączono kosztorysu przedstawiającego wyliczenie tych kosztów, co uniemożliwiło zainteresowanemu ustalenie rzeczywistej ilości przygotowywanej informacji i ewentualnej modyfikacji swego wniosku. Po wtóre, z kosztorysu (k. - 3 akt administracyjnych) nie wynika, ile zostanie udostępnionych kart o określonym formacie i dlaczego wymagało to zaangażowania 12 osób w 3 Oddziałach Terenowych przez 7 godzin pracy, 4 osób w 1 Oddziale Terenowym przez 6 godzin pracy i 1 osoby w Oddziale Egzekucji przez 2 godziny pracy. Z oświadczenia skarżącego złożonego na rozprawie zaś wynika, iż otrzymał on 39 kart formatu A3 i 16 kart formatu A4. To z kolei poddaje w wątpliwość potrzebę zaangażowania łącznie aż 17 pracowników w określonym wymiarze pracy. Istnieje również sprzeczność pomiędzy szacowaną, a rzeczywistą ilością kart udostępnionych skarżącemu.

Sąd nie podziela zapatrywania skarżącego, iż organ nie może żądać zwrotu kosztów poniesionych na przygotowanie żądanej informacji na wniosek, jeżeli wiąże się to z kserowaniem znacznej ilości dokumentów wymagających dodatkowo przygotowania, poprzez niekiedy czasochłonny proces zabezpieczenia danych objętych ochrona prawną. Aby jednak móc zasadnie żądać zwrotu tych kosztów, podmiot udostępniający żądaną informację musi dokładnie wykazać poniesiony (a nie przewidywany, szacunkowy) koszt wiążący się ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia informacji lub wykazać koszty związane z koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 lutego 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 1266/14 - dostępny j.w.). W analizowanym przypadku ustalona opłata nie jest kwotą rzeczywistą, odnoszącą się do realizacji wniosku z dnia 2 marca 2016 r., lecz w świetle oświadczenia skarżącego kwotą zawyżoną, nie mającą pokrycia w sporządzonej kalkulacji, by nie powiedzieć zaporową, z uwagi na liczne wnioski kierowanie przez skarżącego do Powiatowego Inspektora. Ustalenie opłaty za udzielenie informacji publicznej w taki sposób w żadnym wypadku nie może zostać uznane za koszty rzeczywiste, a przecież opłata ta ma być równa poniesionym kosztom. W żadnym przypadku ustalenie takich kosztów nie może prowadzić do uzyskania gratyfikacji przez podmiot zobowiązany do udzielenia informacji.

Reasumując, żądane w akcie (piśmie) z dnia [...] marca 2016 r. koszty udostępnienia informacji publicznej nie zostały wyliczone zgodnie z zasadami określonymi w art. 15 ust. 1 u.d.i.p., a zatem nie mogą rodzić dla strony żądającej udostępnienia informacji skutków, jakie przewiduje ten przepis. Żądanie to było zatem czynnością bezskuteczną (analogicznie WSA w Warszawie w powołanym wyżej wyroku z dnia 3 lutego 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 1266/14).

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.

W przedmiocie kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200, art. 205 § 2 w zw. z 206 p.p.s.a. Zwrot kosztów obejmował wpis stosunkowy od skargi w kwocie 259 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 480 zł stanowiące minimalną stawkę w postępowaniu administracyjnym przyjętą na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804).

Wskazać należy, iż na podstawie art. 206 p.p.s.a. sąd administracyjny działa w sposób uznaniowy, dokonując na tle konkretnej sprawy oceny, czy występują w niej szczególnie uzasadnione względy pozwalające na odstąpienie od zasądzenia zwrotu kosztów w całości lub w części. Zasądzając od organu na rzecz skarżącego zwrot kosztów zastępstwa procesowego (wynagrodzenia radcy prawnego) Sąd wziął pod uwagę charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika skarżącego, który poza reprezentowaniem strony na rozprawie, nie przyczynił do się wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy. Pełnomocnik skarżącego został zgłoszony do udziału w postępowaniu w dniu rozprawy i nie przedstawił wywodu prawnego wykraczającego poza twierdzenia przedstawione w skardze. Wobec tego należało uznać, iż w sprawie zachodzi szczególny przypadek odstąpienia od przyznania kosztów w części i w miejsce wynagrodzenia ustalanego na zasadzie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a powołanego rozporządzenia (gdy przedmiotem zaskarżenia jest należność pieniężna), Sąd przyznał kwotę 480 zł mając na uwadze podstawową stawkę wynagrodzenia przyznawaną na podstawie § 14 ust.1 pkt 1 lit. c tego rozporządzenia.