Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Jolanta Strumiłło Sędziowie sędzia WSA Renata Kantecka asesor WSA Katarzyna Górska (sprawozdawca) Protokolant starszy sekretarz sądowy Monika Rząp po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2019r. sprawy ze skargi A. K., B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2018r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżących kwotę 100 (sto) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Skarga A. i B. K. (dalej: "skarżący" lub "strona") dotyczy decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej: "SKO" lub "Kolegium") utrzymującej w mocy decyzję Burmistrza (dalej: "organ podatkowy" lub "organ") z dnia "[...]", nr "[...]" w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości na rok 2018 r. w kwocie 414 zł.

Z akt sprawy wynika, że skarżący są właścicielami działki o nr ew.: "[...]" w miejscowości S. , zabudowanej domkiem letniskowym). W Ewidencji Gruntów i Budynków domek ten figuruje jako budynek, liczba kondygnacji 1.5/0, pow. zabudowy 57 m2, funkcja budynku: inne niemieszkalne (K-4).

Strona na wezwanie organu złożyła informację w sprawie podatku od nieruchomości (K-9-11), w której nie wykazała w częściE.2 ww. budynku, zaś w załączniku nr 1, zawierającym dane o nieruchomości wymieniła budynek, wskazując, że nie podlega opodatkowaniu jako nie związany trwale z podłożem, bez fundamentów.

Organ podatkowy postanowieniem z "[...]" wszczął postępowanie podatkowe (K-13-14), w trakcie którego przeprowadził w dniu 12 lipca 2018 r. oględziny nieruchomości (K24-26).

Organ wezwał stronę (K-32, K-34) do przedłożenia dokumentacji architektoniczno-budowlanej oraz pozwolenia na budowę budynku letniskowego.

W dniu 3 sierpnia 2018 r. organ podatkowy włączył do akt sprawy informację ze Starostwa Powiatowego z dnia 31 maja 2017 r. (K-2), w której organ ten stwierdził, iż nie było wydawane pozwolenie na budowę ww. domku letniskowego, a także opinię biegłego z zakresu budownictwa (K35-45), dotyczącą trwałości związania z gruntem budynku, sporządzoną na podstawie wizji lokalnych dokonanych w dniach 10 listopada 2016 r. oraz 15 maja 2017 r. Opinia dotyczy należącego obecnie do strony budynku letniskowego znajdującego się na działce o nr geod. "[...]" w obrębie geodezyjnym S.. Wskazano w niej między innymi, że ww. budynek, tworzący wraz z budynkiem gospodarczym socjalnym i gospodarczym garażowym całość jest trwale związany z gruntem poprzez trwałe fundamenty słupowe i płytę betonową. Jest to budynek w rozumieniu ustawy prawo budowlane.

W dniu 7 sierpnia 2018 r. strona ponownie złożyła do organu podatkowego informację w sprawie podatku od nieruchomości (K50-52), wykazując powierzchnię 33,12 m2 jako budynki pozostałe, tj. 19,91 m2 - kondygnacje o wysokości od 1,40 do 2,20 m i 13,21 m2 - kondygnacje o wysokości powyżej 2,20 m. Organ dokonał w deklaracji adnotacji, że jest to inna powierzchnia niż stwierdzona w trakcie oględzin.

W decyzji z dnia "[...]" wydanej dla A. K. oraz dla B. K. organ podatkowy powołał się na art.21 ust.1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz wskazał, że zapisy ewidencji jako dokumenty urzędowe w zrozumieniu art.194 §1 Ordynacji podatkowej (dalej: "Op") mają szczególną moc dowodową, gdyż stanowią dowód tego, co zostało w ewidencji urzędowo stwierdzone. Zapisy ewidencji gruntów i budynków w niniejszej sprawie wskazują, że na działce nr "[...]" znajduje się budynek, oznaczony jest identyfikatorem "[...]";1, według Klasyfikacji Środka Trwałego oznaczony jako "pozostały budynek niemieszkalny". Budynek wykonany jest z drewna i posiada 1,5 kondygnacji nadziemnych. Jego budowę zakończono w 2000 roku.

Organ powołał się także na przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: "upol"): art.1a ust.1 pkt 1, art.1a pkt 5 oraz art.4 ust.2, art.2 ust.1, art.6 ust.1, art.7 ust.1 pkt 10, a także na art.3 pkt 2 i pkt 5 ustawy Prawo budowlane. Stwierdził, że powierzchnia użytkowa budynku letniskowego jest sumą kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m, wynoszącej 43,95 m2 oraz kondygnacji o wysokości w świetle powyżej 2,20 m wynoszącej 17,54 m2. Według organu budynek nie jest tymczasowym obiektem budowlanym. Istnieje fizycznie od wielu lat. Przeniesienie budynku nie jest możliwe bez istotnego uszkodzenia oraz wykonania robót rozbiórkowych i ziemnych. W ocenie organu jest to obiekt budowlany trwale związany z gruntem, tj. budynek w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Trwałe związanie z gruntem wynika z fundamentów połączonych ze ścianami zaprawą cementową. Organ przytoczył w tym zakresie opinię biegłego.

Od budynku organ ustalił zobowiązanie podatkowe przyjmując powierzchnię 39,52 m2 z zastosowaniem stawki 7,367 zł/m2, łącznie za 2017 r. 290,87 zł.

Organ podatkowy ustalił także podatek od gruntów o powierzchni 494 m2 w stawce 0,25 zł/m2, razem 123,50 zł za 2017 r., co nie jest przez stronę kwestionowane.

Od ww. decyzji strona złożyła odwołanie, w którym zarzuca błędne ustalenie powierzchni przyjętej do opodatkowania, bowiem organ wcześniej, tj. w dniu 10 listopada 2016 r. oraz w dniu 15 maja 2017 r. wyliczył powierzchnię użytkową do opodatkowania - 33,12 m2, zaś obecnie, tj. w dniu 12 lipca 2018 r. wyliczył 39,52 m2. Zdaniem strony pomiary dokonane zostały niedokładnie, "na oko". Wskazano, że pomieszczenia gospodarcze są oddzielne od budynku letniskowego, mają osobne wejścia. Jedno z pomieszczeń jest wykonane w taki sposób, że na jego rogach są wbite w ziemię rury żelazne, nie zabezpieczone betonem. Wewnątrz pomieszczenia jest wylana szlichta betonowa stanowiąca podłogę. Wskazano, że ściany nie opierają się na podłodze. Podobnie wykonane jest drugie pomieszczenie. W obu pomieszczeniach brak fundamentów. Są to osobne pomieszczenia, z własnymi wejściami, a nie jedno, jak uznał biegły. Strona podnosi, że budynek nie został wzniesiony w 2000 r., jak podaje organ, lecz wcześniej. Wcześniej budynek znajdował się na innej, przyległej działce, z której został przeniesiony w 1993 r. Przed jego przeniesieniem wypoziomowano teren, tj. punktowo położono trylinki i z jednej strony pod trylinki podsypano kilka łopat cementu i zalano wodą. Po ustawieniu domku wbito rury stalowe w odległości 2,35 m od budynku po obu stronach. Strona wskazuje, że budynek nie jest trwałe połączony z gruntem, gdyż nie ma ani płyt, ani słupów betonowych przy domku.

Strona podważa prawidłowość sporządzenia protokołu oględzin, twierdząc, że powinien zostać sporządzony i odczytany bezpośrednio po oględzinach, a nie przesłany pocztą. Zdaniem strony w protokole znajdują się stwierdzenia, które nie były badane przez organ podczas oględzin.

Ostatecznie strona żąda uznania, że pomieszczenia parterowe (2 pokoje o powierzchni 15,7976 m2 i 9,1481 m2 i wysokości 2,09 m) podlegają opodatkowaniu, zaś poddasze i pomieszczenia gospodarcze nie.

Strona załączyła do odwołania oświadczenie A. K., z którego wynika, że posiada uprawnienia budowlane i 30 letni staż w pracy w budownictwie. Kwestionując ustalenia organu oświadcza, że sporny budynek jest budynkiem letniskowym i nie składa się z trzech elementów wspólną bryłę. Kwestionuje także istnienie wspólnego dachu oraz istnienie fundamentów. Wskazuje, że budynek jest posadowiony punktowo na trylinkach.

W piśmie z dnia 27 września 2018 r. A. K. doprecyzowała, że pomieszczenia znajdują się po obu stronach budynku i są to osobne pomieszczenia.

W dniu 15 października 2018 r. do organu odwoławczego wpłynęło pismo strony, będące polemiką z ustaleniami organu podatkowego i z opinią biegłego. W piśmie tym strona poddała w wątpliwość doświadczenie biegłego, który sporządził opinię na temat trwałości związania z gruntem budynku letniskowego, a ponadto stwierdziła, że brak potwierdzenia, aby biegły ten posiadał stosowne kompetencje oraz uprawnienia do wydania opinii.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję organu podatkowego.

W uzasadnieniu Kolegium wskazało, że oględziny dokonane w niniejszej sprawie nie są zależne od innych oględzin, dokonywanych wcześniej. Brak było podstaw do tego, aby w trakcie oględzin dokonanych w 2018 r. sugerować się ustaleniami poczynionymi w latach poprzednich. Zwrócono uwagę na to, że w takcie oględzin do pomiarów użyto dalmierza "[...]". Z protokołu oględzin nie wynika, aby strona zgłosiła w toku oględzin jakiekolwiek uwagi. W kwestii zarzucanego chaotycznego dokonywania pomiarów przez pracowników SKO stwierdziło, że ze względu na brak uwag strony do protokołu, nie uznaje tego zarzutu. Przy czym Kolegium podkreśliło, iż protokół został stronie doręczony, zaś strona go nie podpisała i nie odesłała organowi, bowiem nie zgadza się z jego treścią oraz dlatego, że nie został on stronie odczytany. Zdaniem Kolegium, w takim przypadku strona powinna wpisać w protokole wszystkie swoje uwagi i spostrzeżenia dotyczące jakości przeprowadzonych oględzin oraz odesłać protokół, aby mógł stanowić dowód w sprawie. Zdaniem SKO nie jest naruszeniem działanie organu polegające na tym, iż protokół z oględzin zostaje sporządzony po oględzinach w siedzibie organu, a następnie zostaje on wysłany do strony za pośrednictwem poczty. Protokół stanowi dowód w sprawie i wynika z niego, że strona nie zgłosiła żadnych uwag w trakcie oględzin. W kwestii powierzchni użytkowej budynku SKO uznało, że została określona prawidłowo, przy wykorzystaniu odpowiedniego sprzętu oraz z uwzględnieniem właściwych przepisów prawa.

Nie uznało SKO za istotne argumentów strony dotyczących daty wybudowania budynku. Według strony nastąpiło to wcześniej niż w 2000 r., zaś Kolegium stwierdziło, że nie ma to znaczenia dla sprawy, bowiem istotne jest że budynek istniał w 2017 r., bo tego roku dotyczy rozpatrywana sprawa.

W kwestii braku, zdaniem strony, trwałego związania budynku z gruntem, SKO oparło się na przepisach art.2a ust.1 oraz art.1a ust.1 pkt 1 upol oraz na orzecznictwie NSA i sądów wojewódzkich, dotyczącym trwałego związania obiektu budowlanego z gruntem.

SKO podkreśliło, że istotna z punktu widzenia kwalifikacji jako budowli w rozumieniu przepisów ustawy podatkowej i Prawa budowlanego jest kwestia sposobu ich umocowania do podłoża. W orzecznictwie szeroko reprezentowany jest pogląd, że obiekt trwale związany z gruntem winien, co do zasady, posiadać fundament albo odpowiednio przygotowane podłoże wymagające wykonania koniecznych robót ziemnych.

Zdaniem Kolegium, sporny budynek wraz z przyległymi do niego pomieszczeniami gospodarczymi, jest budynkiem w rozumieniu art.la ust.1 pkt 1 upol. Nie ma wątpliwości co do tego, iż trylinka betonowa i betonowe słupy o wymiarach 50x30 cm, umieszczone na głębokości 30 cm w gruncie, spełniają funkcję fundamentu i pozwalają na trwałe związanie spornego budynku z gruntem. Posadowienie budynku na takim rodzaju podłoża opiera się czynnikom mogącym zniszczyć ustawioną na nim konstrukcję i zapewnia bezpieczeństwo, odłączenie natomiast budynku od betonowych słupów spowodowałoby zasadniczą zmianę w sensie technicznym uniemożliwiającą np. ponowne posadowienie danego obiektu w innym miejscu bez konieczności ponownego przygotowania podłoża.

Zdaniem Kolegium organ podatkowy w sposób prawidłowy ustalił powierzchnię użytkową spornego budynku, a także prawidłowo wszczął postępowanie i zgodnie z przepisami je prowadził i umożliwił stronie czynny udział w postępowaniu.

Dlatego zdaniem SKO należący do strony domek letniskowy z przyległymi do niego pomieszczeniami jest budynkiem podlegającym opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, prawidłowo wyliczonym.

Od decyzji Kolegium złożona została skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie.. Zażądano w niej uznania, że budynek nie podlega podatkowi od nieruchomości, ewentualnie o uznanie, że opodatkowaniu podlega jedynie parter domku letniskowego.

Zarzucono organowi stronniczość i niewzięcie pod uwagę wszystkich istotnych okoliczności. Wskazano na pismo Powiatowego Inspektora Budowlanego z dnia 29 listopada 1999 r., w którym stwierdzono, że budynek jest posadowiony na działce "[...]" i nie wspomniano nic o powiązaniu z gruntem ani o fundamentach. Według skarżących świadczy to o tym, że budynek nie jest związany z gruntem, a posadowiony jest na punktowo leżącej trelince. Wskazano także, że z pisma UM. z dnia 15 września 20054 r. wynika, iż nie ma fundamentów. Stwierdzono, że nie należy brać pod uwagę orzecznictwa sądowego z okresu 2009 i 2010 r., tj. po postawieniu domku letniskowego, gdyż inne były przepisy prawa w czasie, gdy domek był wznoszony. Skarżący podtrzymują wcześniejsze stanowisko w sprawie wadliwości protokołu oględzin, tj. uważają, że należało sporządzić go na miejscu, a nie w urzędzie. Ponadto są w nim nieprawidłowo sporządzone pomiary. Nieprawdziwa jest, zdaniem skarżących, adnotacja, jakoby protokół był odczytany stronie. Gdyby go odczytano bezpośrednio po oględzinach, to skarżący wnieśliby uwagi, gdyż pewne poruszane w nim kwestie nie były badane. W protokole podano sumarycznie pomiary, nie podano zaś ich wyników. Mogą być one nieprawdziwe.

Ponadto powtórzono dotychczasową argumentację dotyczącą pomieszczeń gospodarczych, podważając także treść opinii biegłego w kwestii trwałego związania budynku z gruntem.

Zarzucono SKO, że zaakceptowało wyliczenia organu podatkowego dotyczące powierzchni, nie wskazując jednak przepisów, z których miałoby to wynikać. Nie odniosło się SKO do opinii A. K., a także do opinii biegłego T., który nie był uprawniony do jej wydania, gdyż w jego dokumentach nie ma stwierdzenia, że ma stosowne uprawnienia.

Ponadto w dniu 29 marca 2019 r. do tut. Sądu wpłynęło pismo skarżących, będące repliką na odpowiedź na skargę, złożoną przez organ. Podtrzymano w nim dotychczasowe stanowisko oraz wskazano, że nieprawidłowość pomiarów wynika z braku odpowiednich przyrządów, takich jak listwy czy trójkąty (ekierki). Kontrolujący wykonywali pomiary "na oko". Skarżący zobrazowali swoje twierdzenia wykonanymi przez siebie szkicami.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2019 r. Sąd na podstawie art.111 §2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi połączył sprawy I SA/Ol 106/19 i I SA/Ol 107/19 do wspólnego rozpoznania, odrębnego rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie. zważył, co następuje:

Zgodnie z art.2 ust.1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. DzU 2016, poz. 716 ze zm., dalej: "upol") opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty, budynki lub ich części.

Przez budynek należy rozumieć obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art.1a ust.1 pkt 1 upol).

Podstawą opodatkowania dla gruntów jest ich powierzchnia, zaś dla budynków jest to powierzchnia użytkowa, co wynika z art.4 ust.1 pkt1 i 2 upol.

Za powierzchnię użytkową budynku lub jego części przyjmuje się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe (art.1a ust.1 pkt 1 upol).

Na podstawie art.4 ust.2 upol powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się.

Zgodnie z art.3 ust.1 upol, podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne lub inne podmioty, będące właścicielami nieruchomości, posiadaczami samoistnymi lub użytkownikami wieczystymi gruntów.

Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości powstaje, zgodnie z art.6 ust.1 upol, od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstały okoliczności uzasadniające powstanie tego obowiązku. Na podstawie art.6 ust.6 ustawy upol osoby fizyczne są obowiązane złożyć właściwemu organowi podatkowemu informację o nieruchomościach i obiektach budowlanych, sporządzoną na formularzu według ustalonego wzoru, w terminie 14 dni od dnia wystąpienia okoliczności uzasadniających powstanie albo wygaśnięcie obowiązku podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości lub od dnia zaistnienia zdarzenia, o którym mowa w ust.3.

Podatek od nieruchomości na rok podatkowy od osób fizycznych ustala w drodze decyzji organ podatkowy właściwy ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania (art.6 ust.7 upol).

W postępowaniu podatkowym organ powinien kierować się zasadami określonymi w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa DzU 2018, poz.800 ze zm.), w tym między innymi zasadą legalizmu (art.120 Op), zasadą prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organu (art.121 Op) oraz zasadą prawdy obiektywnej (art.122 Op), mówiącą, że w toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym. Ponadto organy podatkowe są stosować zasadę przekonywania (art.124 Op), tj. powinny wyjaśniać stronom zasadność przesłanek, którymi kierują się przy załatwianiu sprawy, aby w miarę możliwości doprowadzić do wykonania przez strony decyzji bez stosowania środków przymusu.

Zgodnie z art.180 §1 Op jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności (...), deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, (...).

Na podstawie art.187 §1 Op organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy.

W przypadku gdy w sprawie wymagane są wiadomości specjalne, organ podatkowy może powołać na biegłego osobę dysponującą takimi wiadomościami, w celu wydania opinii (art.197 Op).

Organ podatkowy ocenia na podstawie całego zebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona (art.191 Op).

Organ podatkowy sporządza zwięzły protokół z każdej czynności postępowania mającej istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, chyba że czynność została w inny sposób utrwalona na piśmie. W szczególności sporządza się protokół oględzin i ekspertyz dokonywanych przy udziale pracownika organu podatkowego (art.172 §1 i 2 pkt 3 Op). Zgodnie z art.173 §1 i 2 Op protokół sporządza się tak, aby z jego treści wynikało, kto, kiedy, gdzie i jakich czynności dokonał, kto i w jakim charakterze był przy nich obecny, co i w jaki sposób w wyniku tych czynności ustalono i jakie uwagi zgłosiły obecne osoby. Protokół odczytuje się wszystkim osobom obecnym, biorącym udział w czynności urzędowej, które powinny następnie protokół podpisać. Odmowę lub brak podpisu którejkolwiek osoby należy omówić w protokole.

Decyzja podatkowa powinna zawierać oznaczenie organu podatkowego, datę jej wydania, oznaczenie strony, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie o trybie odwoławczym oraz podpis osoby upoważnionej. Uzasadnienie faktyczne decyzji zawiera w szczególności wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, którym dał wiarę, oraz przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności, uzasadnienie prawne zaś zawiera wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa (art.210 §1 i 4 Op).

Z powyższego wynika, że wydanie decyzji podatkowej powinno zostać poprzedzone dokonaniem prawidłowego ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych.

Skarga okazała się częściowo zasadna. Słusznie podnieśli bowiem skarżący zarzuty dotyczące prawidłowości ustalenia powierzchni użytkowej budynku, przyjętej jako podstawa opodatkowania. Organ podatkowy przyjął za protokołem oględzin, że "powierzchnia użytkowa budynku letniskowego jest następująca: kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20m wynosi 43,95 m2 , a kondygnacji o wysokości w świetle powyżej 2,20 m wynosi 17,54 m2 Pomiarów powierzchni użytkowej ww. budynku dokonano zgodnie z art.1a pkt 5 oraz art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych."

Z akt sprawy wynika, że budynek posiada kilka pomieszczeń i więcej niż jedną kondygnację, zaś część powierzchni stanowią tzw. skosy. Dlatego w ocenie Sądu należało podać powierzchnię każdego pomieszczenia, po to, aby skarżący mogli skonfrontować swoje pomiary z pomiarami dokonanymi przez organ, a następnie ustosunkować się do podanych w decyzji wyliczeń. Powierzchnia i wysokość poszczególnych pomieszczeń nie została wskazana w protokole kontroli. To, że skarżący nie złożyli w wyznaczonym terminie uwag do protokołu, nie sprawia, że treść protokołu należało uznać za niepodważalną. Organ podatkowy jest bowiem zobowiązany do przestrzegania zasady prawdy obiektywnej na każdym etapie postępowania, aż do czasu zakończenia sprawy. Dlatego podanie także w decyzji jedynie wyniku końcowego wyliczeń organu, bez wskazania powierzchni każdego pomieszczenia oraz "skosów" uniemożliwia weryfikację prawidłowości ustaleń faktycznych w zakresie przyjętej przez organ powierzchni użytkowej – nie tylko przez skarżących, ale także przez Sąd. Danych tych nie ma nie tylko w decyzji i protokole kontroli, ale także w całych aktach sprawy, wobec czego nie jest możliwe sprawdzenie ich prawidłowości.

Organ podatkowy wskazał przepisy ustawy upol, określające sposób ustalania powierzchni użytkowej budynku (art.1a pkt 5 oraz art. 4 ust. 2), lecz nie podał ich treści, zaś SKO ani ich nie przytoczyło, ani nawet nie powołało, ograniczając się do stwierdzenia, że "powierzchnia użytkowa spornego budynku została określona w sposób prawidłowy, przy wykorzystaniu odpowiedniego sprzętu oraz z uwzględnieniem odpowiednich przepisów prawa" (str.6 decyzji SKO) oraz: "Organ I instancji w sposób prawidłowy ustalił powierzchnię użytkową spornego budynku" (str.8 decyzji SKO). Zatem skarżący z żadnej z otrzymanych decyzji nie mogli dowiedzieć się, według jakich zasad ustalana jest powierzchnia użytkowa budynku.

Dlatego też zdaniem Sądu w postępowaniu podatkowym nie zostały wyjaśnione w wystarczający sposób wszystkie istotne dla sprawy okoliczności, tj. istotne dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania (powierzchnia użytkowa budynku), a także naruszone zostały wymogi sporządzenia uzasadnienia prawnego decyzji. Sąd stwierdza zatem, że w postępowaniu podatkowym doszło do naruszenia wyżej przytoczonych przepisów art.187 §1 Op oraz art.191 Op, a także zasady zaufania podatnika do organu, określonej w art.121 Op. Zasadę tę naruszyło także SKO, powołując w swoim uzasadnieniu nieistniejący przepis art.2a ust.1 ustawy upol, podczas, gdy należało podać art.2 ust.1 tej ustawy. W tym jednak przypadku przytoczona została prawidłowo treść przepisu, zatem nieprawidłowość ta nie wpływała na treść decyzji.

W ocenie Sądu wpływu na treść decyzji nie miało przesłanie skarżącym protokołu oględzin zamiast doręczenia go, po odczytaniu, na miejscu, bezpośrednio po oględzinach. Rację mają skarżący, twierdząc, że przepisy obligowały pracowników organu do jego odczytania, przyjęcia uwag i pozostawienia skarżącym kopii. Jednak przesłanie protokołu pocztą nie uszczupliło przysługujących skarżącym uprawnień, w tym nie zostali pozbawieni prawa do wniesienia swoich uwag.

Sąd nie podziela także zarzutów skarżących odnoszących się do metod dokonywania pomiaru powierzchni. Obecnie pomiary takie nie są dokonywane przy pomocy wskazywanych przez skarżących ekierek, listew i innych przyrządów, lecz używa się do tego celu specjalistycznych urządzeń z odpowiednimi atestami lub certyfikatami, takich jak wskazany w decyzji dalmierz.

W kwestii dowodu z opinii biegłego Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości w powołaniu w charakterze biegłego D. T.. Przepis art.197 Op nie stawia biegłemu w sprawach podatkowych wymogu posiadania wpisu na listę biegłych, (poza niektórymi przypadkami wymienionymi w przepisach podatkowych, co nie dotyczy niniejszej sprawy). Z akt sprawy wynika, że D. T. jest magistrem inżynierem budownictwa i posiada uprawnienia budowlane do kierowania robotami budowlanymi bez ograniczeń w specjalności konstrukcyjno – budowlanej, na co wskazuje treść decyzji "[...]" Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa z 2012 r. Jest to więc osoba posiadająca stosowne kompetencje do wydania opinii na temat trwałości związania z gruntem budynku. Dlatego Sąd nie uznał zarzutów skargi w kwestii braku kompetencji i doświadczenia biegłego.

Sąd nie ma także zastrzeżeń co do dokonanej przez organ podatkowy oceny dowodu z opinii biegłego, jako wskazującego na trwałe związanie (fundamentami słupowymi i płytą betonową) z gruntem domku letniskowego będącego własnością skarżących. Przedstawione przez skarżących kontrargumenty nie podważyły oceny organu dokonanej na podstawie ww. opinii.

Rozpatrując sprawę ponownie organ uwzględni ocenę prawną zawartą w wyroku. W szczególności uzupełni stan faktyczny sprawy o ustalenia dotyczące powierzchni użytkowej budynku, w odniesieniu do poszczególnych pomieszczeń, z uwzględnieniem wysokości kondygnacji każdego pomieszczenia. Ponadto prawidłowo powoła i przytoczy treść przepisów prawa materialnego mających zastosowanie w sprawie.

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art.145 §1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. DzU 2018 poz. 1302 z późn. zm., dalej: "ppsa") uchylił zaskarżoną decyzję z uwagi na stwierdzenie takich naruszeń przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art.200 ppsa. Na zasądzoną kwotę składa się uiszczony wpis sądowy w wysokości 100 zł.