Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Michał Ruszyński Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Staniszewska Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek (spr.) Protokolant sekr. sąd. Stanisława Maciejewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 marca 2017 r. sprawy ze skargi A.C. na bezczynność Prezydenta Miasta w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania Prezydenta Miasta do załatwienia wniosku skarżącej A.C. z dnia [...] r., II. stwierdza, że bezczynność Prezydenta Miasta nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. oddala skargę w pozostałym zakresie, IV. zasądza od Prezydenta Miasta na rzecz skarżącej A.C. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia [...] grudnia 2016r. A.C. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę na bezczynność Prezydenta Miasta w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej domagając się zobowiązania organu do wykonania wniosku o udostępnienie informacji publicznej i zasądzenia na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skarżąca wskazała, iż w dniu 23 sierpnia 2016 r. zwróciła się do Prezydenta Miasta z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej w zakresie formy wsparcia udzielonego Towarzystwu [...] (dalej jako Towarzystwo) w wyjeździe do [...], w tym wszelkich dokumentów związanych z tym wsparciem: wniosku o wsparcie, ewentualnych umów, rozliczeń, sprawozdań, faktur i innych dokumentów związanych ze wsparciem. Skarżąca podała, iż w dniu 2 września 2016 r. organ poinformował, że koszt związany ze wsparciem Towarzystwa w zakresie wyjazdu do [...] wyniósł 484,24 zł jako koszt paliwa oraz 120 zł jako koszt delegacji, natomiast koszty noclegu i wyżywienia kierowcy zostały zrefundowane przez Towarzystwo. W piśmie z dnia [...] września 2016 r. skarżąca zwróciła jednak organowi uwagę, iż nie udostępniono jej wszystkich dokumentów wymienionych w jej wniosku z dnia [...] sierpnia 2016 r. Następnie podała, iż organ w odpowiedzi (pismo z dnia [...] września 2016 r.) podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w piśmie z dnia [...] września 2016 r. przesyłając dodatkowo kopie karty drogowej za miesiąc sierpień, faktur zbiorczych dotyczących zakupu paliwa i polecenia wyjazdu służbowego dla kierowcy. W piśmie tym organ poinformował także, iż wniosek Towarzystwa o udzielenie wsparcia nie stanowi informacji publicznej. Skarżąca wskazała, iż w związku z powyższym ponowiła żądanie o udostępnienie informacji publicznej w zakresie przesłania wniosku Towarzystwa o wsparcie i innych dokumentów związanych ze wsparciem i refundacją. Skarżąca podała, iż w dniu 13 września 2016 r. Prezydent podtrzymał dotychczasowe stanowisko twierdząc, iż wniosek Towarzystwa nie stanowi informacji publicznej, a koszty noclegu i wyżywienia kierowcy zostały zrefundowane.

W ocenie skarżącej skierowany do Prezydenta Miasta wniosek Towarzystwa o przyznanie pomocy stanowi informację publiczną i każdy powinien mieć prawo wglądu do takiego dokumentu. Zdaniem skarżącej za interpretacją taką dodatkowo przemawia art. 33 ustawy o finansach publicznych, w którym wyrażono zasadę jawnego gospodarowania środkami publicznymi. Mając powyższe na uwadze A.C. uznała skargę na bezczynność za uzasadnioną.

W odpowiedzi na skargę reprezentujący organ profesjonalny pełnomocnik wniósł o umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego wskazując, iż w dniu 25 stycznia 2017 r. przesłany został skarżącej drogą elektroniczną skan wniosku Towarzystwa o wsparcie wyjazdu do [...]. Jednocześnie w ocenie pełnomocnika organu nie zaistniały przesłanki do stwierdzenia bezczynności organu z rażącym naruszeniem prawa, wskazując, iż na wniosek skarżącej z dnia [...] sierpnia 2016 r. udzielono odpowiedzi w dniu [...] września 2016 r. tj. w terminie, udzielano skarżącej odpowiedzi na każde pismo i udostępniono wymagane dokumenty poza wnioskiem Towarzystwa o dofinansowanie. Odnośnie w/w wniosku pełnomocnik organu stwierdził, iż stanowi on dokument prywatny i nie podlega udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, stąd skarżąca została pisemnie powiadomiona o w/w fakcie. Mając jednak na względzie niejednolitość orzecznictwa co do kwalifikacji tego rodzaju dokumentów z punktu widzenia ustawy o dostępie do informacji publicznej, pełnomocnik organu poinformował, iż po uzyskaniu zgody wnioskodawcy – Towarzystwa na udostępnienie skarżącej wniosku o wsparcie, przesłano skarżącej skan w/w wniosku.

W odpowiedzi na wezwanie Sądu do podania aktualnego stanowiska w sprawie skarżąca w piśmie procesowym z dnia [...] marca 2017 r. zmodyfikowała żądanie zawarte w skardze wnosząc o: umorzenie postępowania w zakresie bezczynności, stwierdzenie, że organ dopuścił się bezczynności w zakresie wykonania wniosku o udostępnienie informacji publicznej, stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa i wymierzenie grzywny. Skarżąca podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w zakresie kwalifikacji wniosku Towarzystwa o udzielenie wsparcia, twierdząc, iż stanowi on informację publiczną podlegającą udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Uzasadniając wniosek o stwierdzenia, iż bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa skarżąca wskazała przede wszystkim na konieczność napiętnowania w ten sposób ukrywania informacji o niejasnych procedurach wydatkowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity Dz. U. z 2014 r., poz. 1647), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W myśli art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 718 - określanej dalej jako p.p.s.a.) kontrola ta obejmuje również orzekanie w przedmiocie bezczynności organów lub przewlekłego prowadzenia postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 – 4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 4a, a w przypadku informacji publicznej także innych podmiotów zobowiązanych do jej udzielenia.

Stosownie do art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a. ). Ponadto sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 ( art. 149 § 2 p.p.s.a.).

Przedmiot zaskarżenia w niniejszej sprawie stanowiła bezczynność Prezydenta Miasta w przedmiocie rozpoznania wniosku A.C. z dnia [...] sierpnia 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej.

Badając na wstępie dopuszczalność skargi w tym przedmiocie podkreślić należy, iż w niniejszej sprawie nie występował wymóg wyczerpania środków zaskarżenia, określony w art. 52 § 1 p.p.s.a. W tym względzie należy powołać się na ugruntowany w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, iż skarga na bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej jest dopuszczalna bez uprzedniego wzywania do usunięcia naruszenia prawa ( por. wyroki NSA z dnia 21 lipca 2011 r. sygn. akt I OSK 678/11 , z dnia 24 maja 2006 r. sygn. akt I OSK 601/05, z dnia 03 kwietnia 2014 r., sygn. akt I OSK 2603/13 oraz postanowienia NSA z dnia 7 kwietnia 2010 r. sygn. akt I OSK 462/10 i z dnia 31 marca 2008 r. sygn. akt I OSK 262/08 ).

Analiza treści skargi A.C. wskazuje, co należy podkreślić, iż skarżąca domaga się od organu realizacji wniosku z dnia [...] sierpnia 2016 r. w części dotyczącej udostępnienia wniosku Towarzystwa o wsparcie w wyjeździe do [...], w pozostałym bowiem zakresie odpowiedź została przez organ udzielona, czego skarżąca nie kwestionowała. Skarżąca we wniosku z dnia [...] sierpnia 2016 r. zwróciła się do organu o udostępnienie informacji publicznej w zakresie formy wsparcia udzielonego przez organ Towarzystwu [...] (dalej jako Towarzystwo) w wyjeździe do [...], w tym wszelkich dokumentów związanych z tym wsparciem: wniosku o wsparcie, ewentualnych umów, rozliczeń, sprawozdań, faktur i innych dokumentów związanych ze wsparciem. Organ w odpowiedzi poinformował skarżącą o formie i rozmiarach udzielonego wsparcia, co nie było przez skarżącą kwestionowane. Jednakże mimo ponownego wezwania skarżącej, o przesłanie jej wniosku Towarzystwa skierowanego do organu o wsparcie, organ nie udostępnił skarżącej wniosku stwierdzając, iż nie stanowi on informacji publicznej a jedynie dokument prywatny. Z powyższym stanowiskiem organu skarżąca się nie zgodziła, zwracając się do Sądu ze skargą na bezczynność w tym zakresie.

Mając powyższe na uwadze w pierwszej kolejności należało zatem dokonać oceny czy dokument, którego udostępnienia domagała się skarżąca, stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy z dnia z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U z 2015 r. poz. 2058 – określanej dalej jako u.d.i.p.). Dopiero bowiem ustalenie powyższej okoliczności pozwala stwierdzić, że w sprawie spełniona została przedmiotowa przesłanka umożliwiająca zastosowanie przepisów i trybów określonych w u.d.i.p. W sytuacji bowiem kiedy określona informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu u.d.i.p. organ, do którego skierowany został wniosek o udostępnienie informacji zobowiązany jest jedynie do poinformowania pisemnie wnioskodawcy o tymże fakcie.

Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p. W świetle tych przepisów informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 u.d.i.p. Przy czym podkreślić należy, iż art. 6 cyt. ustawy wskazuje jedynie przykładowe kategorie danych stanowiących informację publiczną. Do definicji informacji publicznej wielokrotnie odnosił się Naczelny Sąd Administracyjny, stwierdzając, że należy za taką uznać informacje wytworzone przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne a także inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym (komunalnym bądź Skarbu Państwa), jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 20 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02, LEX nr 78062 oraz z dnia 22 czerwca 2010 r., sygn. akt I OSK 385/10, LEX nr 647919). Wspomniana wykładnia pojęcia informacji publicznej opiera się przede wszystkim na treści art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, wskazującego jako kryterium udostępniania informacji, czy dotyczy ona działalności organów władzy publicznej lub osób pełniących funkcje publiczne. Spośród informacji dotyczących podmiotów innych niż władze publiczne i osoby pełniące funkcje publiczne, a zatem organów samorządu gospodarczego i zawodowego oraz innych osób i jednostek organizacyjnych, charakter informacji publicznej należy przypisać jedynie tym, które odnoszą się do wskazanej w art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej publicznej sfery ich działalności, a więc wykonywania zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Nieistotny jest dla zakwalifikowania informacji jako informacji publicznej moment jej wytworzenia. Informację publiczną mogą zatem również zawierać materiały archiwalne bądź może ona dotyczyć zamierzeń organów publicznych (M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 33-34).

Informacją publiczną jest więc treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, a które na podstawie ustawy zostały zobowiązane do udostępniania informacji, które mają walor informacji publicznej, przy czym należy tu odróżnić dokumenty urzędowe od dokumentów prywatnych. Zgodnie z art. 6 ust. 2 u.d.i.p. dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. Niewątpliwie przymiot informacji publicznej posiadają wszelkiego rodzaju dokumenty urzędowe organu (będące dowodem tego, co w nich urzędowo stwierdzono, zaświadczono bądź podano), wytworzone w ramach realizacji powierzonych mu zadań, a więc dokumenty powstałe w związku z prowadzeniem konkretnych spraw. Przymiot taki posiadać może także treść dokumentów, których podmiot używa do zrealizowania powierzonych mu prawem zadań. Ważne jedynie jest to, by dokumenty takie służyły realizowaniu zadań publicznych przez tego adresata wniosku i odnosiły się do niego bezpośrednio.

Orzecznictwo sądów administracyjnych prezentuje niejednoznaczne stanowisko w zakresie stosowania u.d.i.p. do dokumentów innych niż urzędowe i ich udostępniania, co często determinowane jest okolicznościami i stanem faktycznym konkretnej sprawy sądowoadministracyjnej.

Odnosząc powyższe rozważania do rozpoznawanej sprawy, a w szczególności do wniosku Towarzystwa o wsparcie organu objętego wnioskiem skarżącej o udostępnienie informacji publicznej Sąd opowiedział się za szerokim rozumieniem definicji pojęcia informacji publicznej, uznając, iż informacją publiczną są nie tylko dokumenty urzędowe, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p., ale też inne dokumenty, których treść jest związana z działaniami organów władzy publicznej. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy Sąd uznał, iż wniosek Towarzystwa o udzielenie wsparcia, skierowany do organu władzy publicznej dotyczył, i w tym przypadku nawet prowadził do rozdysponowania środkami publicznymi z budżetu miasta, a zatem dotyczył działania w sferze publicznej organów władzy publicznej, co w konsekwencji pozwala przyjąć, iż mieści się w zakresie pojęcia informacji publicznej. Ważne jest bowiem, nie to w jaki sposób organ wszedł w posiadanie w/w dokumentu, ale że dokument ten skutkował podjęciem przez organ działań w zakresie realizacji zadań publicznych i odnosił się do niego bezpośrednio ( vide: wyrok NSA: z dnia 7 lipca 2016 r., sygn. akt I OSK 39/15, z dnia 1 października 2014 r., sygn. akt I OSK 358/14). Choć na marginesie dodać należy, iż przy udostępnianiu informacji publicznej zawartej w dokumencie prywatnym organ zobowiązany jest uwzględnić ograniczenia w dostępie do informacji wynikające z art. 5 u.d.i.p., a więc przede wszystkim prawo do prywatności osoby fizycznej, tajemnicę przedsiębiorcy, tajemnicę lekarską, ochronę informacji niejawnych oraz innych tajemnic ustawowo chronionych i w konsekwencji zastosować właściwy tok postępowania określony w u.d.i.p.

Mając zatem na uwadze, iż informacja objęta wnioskiem skarżącej z dnia [...] sierpnia 2016 r. (w zakresie wniosku Towarzystwa o udzielenie wsparcia), stanowi informację publiczną i mają do niej zastosowanie przepisy u.d.i.p., należało w następnej kolejności rozważyć czy spełniona została także podmiotowa przesłanka zastosowania u.d.i.p., a zatem czy skarżony organ – Prezydent Miasta stanowi organ zobowiązany do udostępnienia tejże informacji w świetle przepisów u.d.i.p. Zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej. Biorąc pod uwagę, iż zgodnie z art. 163 i nast. Konstytucji RP Prezydent Miasta jako organ jednostki samorządu terytorialnego stanowi organ władzy publicznej. Ne ulega zatem wątpliwości, iż skarżony organ, będąc w posiadaniu dokumentu, którego dotyczy wniosek o udostępnieni informacji publicznej, był obowiązany do udostępnienia przedmiotowej informacji publicznej w trybie u.d.i.p.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.). Jeżeli w wyniku udostępnienia informacji publicznej na wniosek, o którym mowa w art. 10 ust. 1, podmiot obowiązany do udostępnienia ma ponieść dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku, podmiot ten może pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom (art. 15 ust. 1 u.d.i.p.). Podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, powiadomi wnioskodawcę o wysokości opłaty. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek ( art. 15 ust. 2 u.d.i.p.). W myśl art. 16 ust. 1 u.d.i.p. odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji.

Wyjaśnić należy, iż bezczynność organu zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a. ( por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109 ). Na gruncie u.d.i.p. przez bezczynność organu rozumieć należy sytuację, w której organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje.

W niniejszej sprawie organ nie wskazywał, aby zachodziły okoliczności określone w art. 13 ust. 2 oraz art. 15 ust. 2 u.d.i.p., a tym samym winien był udzielić skarżącej informacji bez zbędnej zwłoki, nie później niż 14 dni od dnia złożenia wniosku. Wniosek o udostępnienie informacji publicznej złożony został w dniu [...] sierpnia 2016 r., a zatem termin do udostępnienia informacji publicznej upływał z dniem 6 września 2016 r. Organ niewątpliwie w powyższym terminie nie udostępnił skarżącej informacji publicznej w zakresie wniosku Towarzystwa o udzielenie wsparcia, uczynił to w dniu 25 stycznia 2017 r. (po wniesieniu skargi do tutejszego Sądu), przesyłając skarżącej skan przedmiotowego wniosku na adres mailowy skarżącej. Wskutek uzyskania tej informacji skarżąca zmodyfikowała swoje stanowisko procesowe wnosząc o umorzenie postępowania sądowego w zakresie obejmującym zobowiązanie organu do załatwienia jej wniosku z dnia [...] sierpnia 2016 r. W tej sytuacji mimo tego, że w dniu wniesienia skargi organ pozostawał w bezczynności wobec nierozpoznania wniosku skarżącej w całości, odpadła przesłanka wydania przez Sąd orzeczenia na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a. tj. nakazania organowi załatwienia wniosku, albowiem organ udzielił odpowiedzi na wniosek po wniesieniu skargi. W związku z powyższym na podstawie art. 161 § 1 pkt pkt 3 p.p.s.a zaszła podstawa do umorzenia postępowania w w/w zakresie jako bezprzedmiotowego, skoro w dacie orzekania przez Sąd w tym zakresie przestał już częściowo istnieć przedmiot postępowania, bowiem stan bezczynności ustał ( pkt I wyroku). Stosownie do uchwały składu siedmiu sędziów NSA z dnia 26 listopada 2008 r., sygn. akt I OPS 6/08, przepis art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. ma zastosowanie także w przypadku, gdy po wniesieniu skargi na bezczynność organu – w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a tej ustawy – organ wyda akt lub dokona czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, co do których pozostawał w bezczynności.

Nie odpadły natomiast podstawy do merytorycznego orzekania w pozostałym zakresie.

Odnosząc się do określonego w art. 149 § 1a p.p.s.a. obowiązku stwierdzenia czy bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, Sąd uznał, iż zaistniała w sprawie bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Rażącym naruszeniem prawa, w rozumieniu art. 149 § 1 a p.p.s.a., będzie stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można powiedzieć, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, że naruszono prawo w sposób oczywisty (por. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 675/12, LEX nr 1218894). Oceniając, czy naruszenie prawa jest rażące, należy uwzględnić nie tylko proste zestawienie terminów rozpoczęcia postępowania i jego zakończenia, względnie braku zakończenia, lecz także warunkowane okolicznościami materialnoprawnymi sprawy czynności, jakie powinien podjąć organ dążąc do merytorycznego rozstrzygnięcia konkretnej sprawy. Rażącym naruszeniem prawa jest naruszenie ciężkie, które nosi cechy oczywistej i wyraźnej sprzeczności z obowiązującym prawem, niepozwalające na zaakceptowanie w demokratycznym państwie prawa i wywołujące dotkliwe skutki społeczne lub indywidualne ( por. B. Adamiak i J. Borkowski, Komentarz do kodeksu postępowania administracyjnego, Warszawa 1998 r., s. 808-812). Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Sąd orzekając w powyższym zakresie wziął pod uwagę, iż kwalifikacja nieudostępnionej przed wniesieniem skargi informacji, dotyczącej wniosku Towarzystwa o wsparcie, nie była oczywista i budziła wątpliwości interpretacyjne na tle orzecznictwa sądów administracyjnych, o czym świadczą rozważania Sądu zawarte na stronie 4-6 uzasadnienia. Ponadto organ ostatecznie udostępnił skarżącej żądaną informację 15 dni po otrzymaniu przez organ skargi usuwając stan bezczynności. Nie można w tych okolicznościach przypisać organowi złej woli i celowego działania, które nosiłby cechy lekceważącego traktowania obowiązków nakładanych przez u.d.i.p.

Z tych samych powodów Sąd nie znalazł podstaw do wymierzania organowi grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. Ponadto należy zauważyć, iż powyższe środki mają charakter fakultatywny, a wobec postawy organu, który podjął czynności mające na celu udostępnienie informacji publicznej, zastosowanie wobec organu dolegliwości pieniężnej nie jest uzasadnione.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a. i art. 201 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 205 § 1 p.p.s.a. Na koszty poniesione przez skarżącą składa się opłata w wysokości 100 zł ustalona zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 221, poz. 2193 ze zm. ).