Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik Protokolant st. ref. Ewa Pasiek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi A SA w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie informacji publicznej oddala skargę

W skierowanym do Starosty Powiatu [...] wniosku z dnia [...] (data wpływu 14 kwietnia 2009 r.), podpisanym przez Kierownika Zespołu Analiz Odszkodowawczych, nielegitymującego się pełnomocnictwem do działania w imieniu A S. A. w W., tenże Zakład domagał się przekazania "kopii dokumentów sprowadzenia pojazdu z zagranicy (VAT 25, dokumenty celne, umowa sprzedaży, zagraniczny dowód rejestracyjny oraz inne, niezbędne do zarejestrowania pojazdu)." Jak wynika z treści pisma żądanie dotyczyło samochodu marki [...] należącego do M.Ś., a jego powodem było prowadzenie sprawy o likwidację szkody w związku z kradzieżą tego pojazdu. Wnoszący podanie powołał się na przepis art. 25 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151). W jego uzasadnieniu wskazał na konieczność wyjaśnienia legalności sprowadzenia pojazdu z zagranicy, nadto rzeczywistej szkody i wysokości odszkodowania, mając na celu obowiązek ustalenia granicy swej odpowiedzialności i podejmowania działań zmierzających do zapobiegania przestępczości ubezpieczeniowej. Zapewniono o wykorzystaniu uzyskanych informacji w sposób zgodny z prawem.

Odpowiadając na to podanie pismem z dnia [...] Dyrektor Wydziału Komunikacji, Transportu i Dróg Publicznych Starostwa Powiatowego w Ż., powołując się na przepisy art. 80c ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz.908), odmówił uwzględnienia żądania, stwierdzając, że żądane dane mogą być udostępnione w celu realizacji ustawowych zadań m.in. Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu.

Na skutek pisma żądającego formalnego rozstrzygnięcia sprawy, Starosta Powiatu [...] w dniu [...] wydał decyzję odmawiającą udostępnienia powyższych informacji. W podstawie prawnej wskazał art. 104 k.p.a., art. 5 ust. 1 i art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. - bez tytułu – (Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631 ze zm.) w związku z art. 80c ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. W jej uzasadnieniu powołał się na przepisy art. 5 ust. 1 i art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), wedle których odmowa udzielenia informacji publicznej następuje w formie decyzji. Jako powód odmowy podano charakter żądanych danych, które stanowią informacje niejawne. Przepis art. 80 c ust. 1 Prawa o ruchu drogowym stanowi zamknięty katalog podmiotów, którym informacje zawarte w centralnej ewidencji pojazdów mogą być udzielone. Nie mieszczą się wśród nich zakłady ubezpieczeń. W tym stanie rzeczy zarówno przedmiotowo, bo żądane dane podlegają ochronie, a nie stanowią informacji publicznej, jak i podmiotowo, bo zwraca się o nie osoba, której nie mogą one zostać udostępnione, wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie. Na koniec organ wskazał na możliwość zwrócenia się do właściwego ministra o udostępnienie żądanych danych na podstawie art. 80 c ust. 4 Prawa o ruchu drogowym.

W odwołaniu podpisanym przez Zastępcę Dyrektora Centrum Likwidacji Szkód ds. szkód w pojeździe, nie legitymującego się pełnomocnictwem organu spółki, A S.A. wniósł o uchylenie powyższej decyzji i "orzeczenie co do istoty sprawy poprzez wyrażenie zgody na udostępnienie wnioskodawcy dokumentacji wskazanej we wniosku z dnia [...]". W uzasadnieniu powołał się na treść art. 25 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, który nakłada na m.in. organy i instytucje, czyli też starostów, obowiązek udzielania informacji na wniosek zakładu ubezpieczeń. Żądane dokumenty zawierają informacje należące do zakresu zadań wykonywanych przez wnioskodawczynię i pozostają w związku ze zdarzeniem będącym podstawą ustalenia jego odpowiedzialności za szkodę. W ocenie odwołującej się odmowa uwzględnienia wniosku narusza ten przepis. Nadto, jej zdaniem, organ niewłaściwie zastosował art. 80 c ust. 1 Prawa o ruchu drogowym, bowiem przedmiotem żądania nie są dane z ewidencji pojazdów, a dokumenty będące w posiadaniu Starosty, jako organu właściwego w sprawach rejestracji pojazdów.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Starosty Powiatu [...] z dnia [...]. W podstawie prawnej wskazano m.in. art. 80 c ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, art. 25, art. 3 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej, art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. W obszernych motywach tego rozstrzygnięcia przedstawiono stan faktyczny sprawy i treść zastosowanych w niej przepisów prawa materialnego. W konsekwencji czego zaprezentowano pogląd, wedle którego skoro dane objęte centralną ewidencją pojazdów są udostępniane z zachowaniem wymagań dotyczących informacji niejawnych (art. 80 a ust. 3 Prawa o ruchu drogowym), zatem przepisy tej ustawy stanowią lex specialis w stosunku do przepisów ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych, a te przepisy sprzeciwiają się uwzględnieniu wniosku z uwagi na brak uprawnienia do ich uzyskania, to zasadnie odmówiono udzielenia informacji. Trafnie też w ocenie Kolegium pouczono o możliwości zwrócenia się do właściwego ministra. Z tych przyczyn organ ten rozstrzygnął jak w osnowie decyzji.

Zaskarżyła ją skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach Spółka Akcyjna A w W.. Zarzucając organowi naruszenie art. 25 ustawy o działalności ubezpieczeniowej poprzez jego pominięcie i art. 80 c ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym poprzez niewłaściwe zastosowanie, domagała się jej uchylenia. Prezentując wywody przestawione w toku dotychczasowego postępowania, wskazała nadto, że przepis art. 25 ustawy o działalności ubezpieczeniowej jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 80 c ust. 1 Prawa o ruchu drogowym. Zatem wprowadzone tamże ograniczenia nie mogą jej dotyczyć, skoro zakres żądanych danych pokrywa się z jej działalnością i charakterem sprawy, do jakiej dane te są potrzebne. Poza tym zauważono, że w centralnej ewidencji podjazdów brak jest wszystkich informacji, o które się zwracała.

W odpowiedzi na skargę postulowano jej oddalenie ze względu na bezzasadność zaakcentowanych zarzutów z powodów zaprezentowanych w motywach zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

W pierwszej kolejności wymaga wyjaśnienia, że stosownie do brzmienia art.1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy te powołane są do kontroli zgodności z prawem działań organów administracyjnych w zakresie publicznoprawnym. Koreluje z tym przepisem art.3, oraz następne przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), które zakreślają szczegółowe ramy właściwości sądów administracyjnych, obejmując ich kognicją m.in. decyzje administracyjne. Trzeba też wskazać, iż dokonując oceny legalności (zgodności z przepisami prawa materialnego lub procesowego) decyzji sądy administracyjne, po myśli art.134 § 1 ustawy proceduralnej nie są związane zarzutami i wnioskami skargi, zatem realizują opisane zadania również badając podstawy skargowe z urzędu.

Kontrola legalności może jednak nastąpić tylko wówczas, gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu administracyjnego, i tylko na podstawie skargi, która odpowiada wymogom formalnym, wniesionej przez uprawniony podmiot i należycie opłaconej. Dlatego też na początek należało ustalić czy przedmiot sprawy mieści się w kognicji sądu administracyjnego, zatem jaka jest materia żądania strony zgłoszonego w postępowaniu administracyjnym. Bowiem granice sprawy sądowoadministracyjnej są wyznaczane zakresem sprawy administracyjnej podlegającej kontroli. W szczególności istotne jest czy w sprawie chodzi o informacje mające charakter informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, czy też o inny rodzaj informacji, a dalej jaki winien być poprawny reżim załatwienia sprawy. Jest to nie tylko kluczowe zagadnienie w jej całokształcie, ale przede wszystkim kwestia, od wyjaśnienia której zależy dopuszczalność skargi. W zakresie dostępu do informacji publicznej sądy administracyjne powołane są do orzekania w sprawach ze skarg na decyzje i na bezczynność tylko o tyle, o ile żądane dane należą do kategorii informacji publicznej. Obecny skład Sądu opowiada się za stanowiskiem, wedle którego w przeciwnym wypadku skargi podlegają odrzuceniu jako niedopuszczalne (tak też Naczelny Sąd Administracyjny w dostępnych w bazie internetowej postanowieniach z dnia 15 maja 2002 r., sygn. akt II SA 943/02, z dnia 28 czerwca 2002 r., sygn. akt II SAB/Po 80/02, jak też Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w dostępnym w bazie internetowej postanowieniu z dnia 27 kwietnia 2004r., sygn. akt IV SAB 4/04 oraz Małgorzata Jaśkowska w: Dostęp do informacji publicznych – zagadnienia wybrane – Warszawa 2002 r.). Zresztą decyzje w tym zakresie mogą być wydawane tylko wówczas, gdy ich przedmiotem jest informacja publiczna (p. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2002 r., sygn. akt II SA 2867/02, Wokanda 2003 r., nr 6, str.33 i z dnia 19 grudnia 2002 r., sygn. akt II SA 3301/02, Monitor Prawniczy 2003 r., nr 5, str.195).

Rozważając to zagadnienie przyszło dojść do przekonania, że zakres przedmiotowy sprawy, a więc żądanie wnioskodawcy, mieści się w szeroko rozumianym pojęciu informacji publicznej właściwym na gruncie przywołanej powyżej ustawy. W tym miejscu wypadnie tylko odnotować, że charakter żądania nie został dostatecznie wyraźnie sprecyzowany przez samą wnioskodawczynię, a jej stanowisko w kontekście ustalenia prawidłowego reżimu prawnego rozpatrzenia sprawy było zmienne, co utrudniało organom orzekającym działanie. We wniosku wszczynającym postępowanie administracyjne domagano się uzyskania "kopii dokumentów sprowadzenia pojazdy z zagranicy", precyzując tylko te dokumenty, przy czym zwrot "oraz inne" nie pozwalał na przekazanie innych danych czy dokumentów poza tymi, które zostały jednoznacznie określone w podaniu. Organ bowiem nie jest władny domniemywać, o jakie dane czy dokumenty strona prosi. Przy czym w motywach skargi wskazano, że nie wszystkie potrzebne dane znajdują odzwierciedlenie w informacjach wprowadzonych do centralnej ewidencji pojazdów, bo część wynika z dokumentów, jakimi dysponuje organ rejestracyjny. W świetle brzmienia art.1 ust.1 ustawy o dostępie do informacji publicznej informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych. Definicja ta nie jest jednak jednoznaczna i wyczerpująca, przeto należy się odwołać do dalszych jej przepisów. Przepisy art. 5 i art. 6 precyzują pojęcie i zakres udostępnienia informacji publicznej, zaś art. 4 podmioty zobowiązane do jej udostępnienia. Prawo do uzyskania informacji publicznej może przybrać postać uzyskania konkretnych danych, ogłaszanych w Biuletynie Informacji Publicznej, a poza nimi udzielanych na wniosek, w tym informacji przetworzonej, oraz w formie wyłożenia lub wywieszenia czy zainstalowania w miejscach ogólnie dostępnych, wglądu do dokumentów urzędowych, dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów. Art. 4 jako podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej wskazuje władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, przykładowo je precyzując w przepisach ust.1 i 2, nadto stanowiąc w ust.3, że podmioty te udostępniają informacje publiczne będące w ich posiadaniu. Analiza przywołanych norm prowadzi do konkluzji o właściwości w tych sprawach podmiotu, który informację wytworzył, bądź dysponuje żądanymi danymi, o ile należy ona do materii informacji publicznej, a podmiot ten wykonuje zadania publiczne, bądź został wskazany w ustawie, jako zobowiązany do udzielenia takich informacji (tak m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniach dostępnych w bazie internetowej: wyroku z dnia 24 sierpnia 2005 r., sygn. akt I OSK 1931/04, i postanowieniu z dnia 24 stycznia 2006 r., sygn. akt I OSK 928/05, LEX nr 167166). Można zatem bronić poglądu, że dane – ogólnie rzecz ujmując – gromadzone dla zarejestrowanych pojazdów stanowią informację publiczną, a to z uwagi na szczególny ich charakter z tej przyczyny, że dotyczą one obiektów i podmiotów uczestniczących w ruchu drogowym. Manifestuje się to m.in. poprzez utworzenie prowadzonej przez ministra spraw wewnętrznych centralnej ewidencji pojazdów, reglamentację udzielania tych danych i nadanie im cech właściwych dla informacji niejawnych. Informację publiczną stanowi bowiem w uproszczeniu zbiór danych, które organy i podmioty tworzą lub nimi dysponują w ramach wykonywanej działalności publicznej. W konsekwencji czego przedmiot sprawy podlega kognicji sądu administracyjnego. Skoro nadto starosta, będący organem właściwym w sprawach rejestracji pojazdu jest w posiadaniu żądanych dokumentów, zasadnie do niego się zwrócono o ich uzyskanie.

W tym miejscu konieczne stało się ustalenie czy strona domagała się dokumentów (kopii) czy też wynikających z nich danych. Są to bowiem odrębnie oceniane zagadnienia, bo rządzą się różnymi regułami w zakresie dostępu do nich. Jeżeli zatem skarżąca domagała się dokumentów (kopii), to należało rozważyć, jaki mają one charakter. Obowiązujące przepisy nie zezwalają co do zasady na udostępnienie osobom trzecim dokumentów prywatnych, nawet będących w posiadaniu organów czy innych podmiotów wykonujących zadania publiczne, a uzyskanych w związku z tą działalnością. Utrwalone jest już bowiem orzecznictwo, wedle którego tylko dokumenty urzędowe mogą być udzielone w trybie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Przy czym odróżnić trzeba dokument jako nośnik informacji z jednej strony, oraz wynikające z niego informacje z drugiej. Dokumenty prywatne nie podlegają reżimowi cytowanej ustawy, gdyż zwykle nie mają charakteru nośnika informacji publicznej i nie zawierają takich danych. Co więcej dokumenty prywatne nie podlegają udostępnieniu w tym trybie nawet wówczas, gdy zawierają informacje o charakterze informacji publicznej (tak przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 sierpnia 2009 r., sygn. akt I OSK 683/09, dostępnym w bazie internetowej). Taki charakter mają zwłaszcza faktura, czy umowa sprzedaży, będące przedmiotem żądania, które to dokumenty nie mieszczą się w definicji dokumentu urzędowego określonego w art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zatem w tym zakresie zasadnie pismem z dnia [...] (co prawda z błędnym uzasadnieniem, ale nie ma to znaczenia w sprawie) odmówiono udzielenia tych dokumentów stronie wnioskującej. Utrwalone jest bowiem w orzecznictwie stanowisko, wedle którego zarówno udostępnienie informacji publicznej, jak też wskazanie, że żądane informacje nie stanowią informacji publicznej, albo nie znajdują się w posiadaniu podmiotu, do którego skierowano żądanie, następuje w drodze czynności materialno-technicznej (tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 25 maja 2004 r., sygn. akt II SAB/Wa 83/04, LEX nr 158993, M. Jaśkowska w: Dostęp do informacji publicznej w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 61, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 września 2002, sygn. akt II SAB 289/02, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 12 lutego 2004 r., sygn. akt 4 II SA/Ka 2024/03). Zainteresowany może te akty kwestionować w drodze zaskarżenia bezczynności danego podmiotu. Treść wskazanego pisma nie podlega co prawda obecnej kontroli legalności, ale w badaniu całokształtu sprawy niepodobna go pominąć. Wspomniane dokumenty nie podlegają również udostępnieniu w innym trybie, gdyż nie pozwala na to uwypuklony ich charakter (udzielić ich mogłaby wyłącznie zainteresowana osoba), zwłaszcza na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej. Przepis art. 25 tej ustawy nie upoważnia organów administracji czy organów samorządowych wykonujących zadania publiczne do udostępniania w ramach wskazanych tam obowiązków dokumentów prywatnych będących w ich posiadaniu. Działalność ubezpieczeniowa nie skutkuje zwolnieniem z tajemnic czy innych ustawowych ograniczeń w tym zakresie. Nie jest też przepis ten przepisem szczególnym w stosunku do przepisów ustaw wprowadzających te ograniczenia, w szczególności w odniesieniu do przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych. W powyższym przepisie chodzi o informacje o stanie spraw prowadzonych w związku z wypadkiem czy innym zdarzeniem i udostępnieniu zebranych w nich materiałów, jeżeli są one niezbędne do ustalenia kwestii w nim opisanych. Nie są to dane objęte niniejszym postępowaniem, także z tego powodu, że Starosta nie prowadził żadnej sprawy, o której traktuje ów przepis. Faktury i umowy sprzedaży zawierają dane dotyczące kontrahentów, w tym dane osobowe, przedsiębiorców, ceny nabycia, które nie podlegają upublicznieniu. Dokumenty nie mogły zatem zostać skarżącej udzielone w żadnej formie.

Jeśli natomiast chodzi o informacje z nich wynikające, czy też wynikające z zasobu będącego w posiadaniu Starosty [...], to trzeba stwierdzić, że jako informacje publiczne podlegają reżimowi przywołanej ustawy dnia 6 września 2001 r. Nie statuuje ona nieograniczonego dostępu do tych informacji, bo wprowadza szereg ograniczeń. Są nimi m.in. wskazane w przepisie art. 5 ust. 1 ograniczenia dotyczące informacji niejawnych i innych tajemnic ustawowo chronionych. Dane te w pewnym zakresie zostały zgromadzone w centralnym rejestrze pojazdów i po myśli art. 80 a ust. 2 są przekazywane z zachowaniem wymogów określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych. Zatem do głosu, jako przepisy szczególne dochodzą przepisy ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych. Przepisy te w art. 2 pkt 1 i pkt 2 odpowiednio definiują chronione tajemnice państwową i służbową. Pierwsza kategoria szczegółowe przypadki podlegających ochronie najistotniejszych interesów państwowych reguluje w załączniku nr 1, druga zaś obejmuje pozostałe rodzaje chronionych informacji uzyskanych w związku z czynnościami służbowymi albo wykonywaniem prac zleconych, której ujawnienie mogłoby narazić na szkodę interes państwa, interes publiczny lub prawnie chroniony interes obywateli albo jednostki organizacyjnej. Po myśli art. 3 tej ustawy informacje niejawne mogą być udostępnione wyłącznie osobie dającej rękojmię zachowania tajemnicy i tylko w zakresie niezbędnym do wykonywania przez nią pracy lub pełnienia służby na zajmowanym stanowisku albo innej zleconej pracy. Z zachowaniem tych zasad przedmiotowe dane, które należą do kategorii tajemnicy służbowej, mogą być udostępnione, wszak wyłącznie do granic kolizji z innymi ustawami. Przeto nie powinny być udostępniane z naruszeniem zasad normujących przykładowo ochronę danych osobowych. Powodem odmowy uwzględnienia wniosku w niniejszej sprawie uczyniono fakt ograniczenia podmiotowego wynikającego z przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym. Jako że przepisy te regulują szczególny tryb gromadzenia i uzyskiwania informacji, zasadnie na tych regulacjach organy orzekające w sprawie się skoncentrowały. Jak trafnie zważyły w art. 80 c ust. 1 cytowanej ustawy w zamkniętym katalogu określono podmioty, którym mogą zostać udostępnione dane znajdujące się we wskazanej tamże ewidencji. Nie ma wśród nich zakładów ubezpieczeń. Dlatego słusznie doszło do wydania decyzji odmownej na tej podstawie. Wyłączenie jawności spornych danych, stanowiących co do zasady informację publiczną, ze względów podmiotowych i przedmiotowych uzasadniało oparcie jej na przepisach art. 5 ust. 1 i art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jednocześnie wyjaśnić należy, że z uwagi na przyczynę odmowy z mocy art. 22 ust. 1 tej ustawy stronie nie przysługuje powództwo do sądu powszechnego o udostępnienie żądanych danych. Jak zasadnie zaakcentowały organy w sprawie jedyną możliwością uzyskania danych objętych żądaniem jest zwrócenie się do właściwego ministra w trybie art. 80 c ust. 4 Prawa o ruchu drogowym. Na koniec nie od rzeczy będzie przywołanie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 października 2003 r., sygn. akt II SAB 4/03 (LEX nr 149475), w którym zajęto stanowisko o załatwieniu sprawy poprzez odmowę udzielenia danych z (wojewódzkiej wówczas) ewidencji pojazdów w formie decyzji administracyjnej. Trzeba też dostrzec, że kwestie ewentualnych podstaw do wypłaty odszkodowania (wynikające ze zdarzeń czy spraw) oraz ich wysokości (zasadniczo w wartości rynkowej pojazdu) są w praktyce ustalane na podstawach nie wymagających przedmiotowych danych (cenniki), co Sądowi jest znane z urzędu.

W konsekwencji tych wywodów zapadłe w sprawie decyzje nie podlegały wzruszeniu, jako że – mimo pewnych uchybień – w ostatecznym wyniku odpowiadają prawu. Uchybieniami tymi są m.in. wadliwa podstawa prawna wskazana w decyzji z dnia [...] organu pierwszej instancji (brak nazwy ustawy przywołanej w części wstępnej decyzji, wskazanie błędnych jej przepisów, przy czym wydaje się, że organ powołał przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej, natomiast oznaczył akt jako ustawę o ochronie informacji niejawnych), nadto błędny pogląd (sformułowany zapewne omyłkowo) tego organu, jakoby żądane dane nie stanowiły informacji publicznej, przy czym w takim wypadku ustawa o dostępie do informacji publicznej wyłącza dopuszczalność wydani decyzji administracyjnej, bowiem tylko wówczas, gdy chodzi o dane objęte jej przepisami można takie rozstrzygnięcie wydać. Nadto organowi odwoławczemu wytknąć trzeba niezbyt przejrzyste i przekonywujące wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, które w znacznej części zbędnie objęło cytaty przepisów mających zastosowanie w sprawie.

Z przytoczonych powodów zarzuty naruszenia prawa materialnego podniesione w skardze okazały się chybione. Zatem przy braku zasadnych podstaw branych pod rozwagę przez Sąd z urzędu, skarga ta nie mogła odnieść skutku i podlegała oddaleniu na mocy art.151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.