Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 11 grudnia 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski Sędziowie Sędzia WSA Monika Krzyżaniak Asesor WSA Małgorzata Kowalska (spr.) Protokolant Sekretarz sądowy Aneta Lubasińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2019 roku sprawy ze skargi S.S. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia rozkładu jazdy na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym 1. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Starosty [...] z dnia [...] znak [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. na rzecz S. S. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżonym postanowieniem z [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. utrzymało w mocy postanowienie Starosty [...] z [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia rozkładu jazdy proponowanego przez przedsiębiorcę "A" S. S. na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym na linii komunikacyjnej Ł - K - T.

Wskazane rozstrzygnięcie wydane zostało w następującym stanie faktycznym i prawnym:

5 lutego 2019 r. do Starostwa Powiatowego w T. wpłynął projekt rozkładu jazdy przedsiębiorcy S. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "A" z siedzibą w K., celem uzgodnienia wydania zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym na linii komunikacyjnej Ł - K – T..

Po dokonaniu analizy lokalnego transportu zbiorowego powiatu [...] na wyżej wymienionej linii komunikacyjnej Starosta [...] postanowieniem z [...] odmówił uzgodnienia proponowanego rozkładu jazdy z uwagi na brak odstępów czasowych, bardzo krótkie odstępy czasowe (1-2 minuty) występujące względem innych przewoźników realizujących powiatowe przewozy pasażerskie na części linii komunikacyjnej na odcinku od T. do U. i odwrotnie we wskazanych w postanowieniu kursach, na wyszczególnionych przystankach komunikacyjnych. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ przedstawił propozycje wcześniejszego bądź późniejszego rozpoczęcia planowanych kursów, podkreślając, że dokonanie korekty rozkładu jazdy i uwzględnienie wskazanych odstępów czasowych przez przewoźnika jest elementem koniecznym do ponownego rozpatrzenia sprawy. Jednocześnie organ wyjaśnił, że przewoźnik S. S. zamierza realizować przewozy regularne w przeważającej części na tych samych przystankach komunikacyjnych co przewoźnicy realizujący już powiatowe przewozy pasażerskie i w kursach o tych samych godzinach (brak odstępów czasowych) lub często o bardzo zbliżonych godzinach zatrzymania taboru przed przewoźnikami wykonującymi już regularne przewozy osób. Starosta [...] wyjaśnił, że obowiązujące przepisy nie regulują przesłanek dotyczących odstępów czasowych pomiędzy kursami konkurencyjnych przewoźników, jednakże organ orzekający winien w zakresie władzy dyskrecjonalnej racjonalnie ocenić wykonywanie kursów w poszczególnych godzinach i odstępach czasowych. W jego ocenie utrzymanie 5-minutowych odstępów czasowych zatrzymania taboru na przystankach komunikacyjnych względem innych przewoźników zarówno przed danym kursem, jak i po kursie jest konieczne ze względów bezpieczeństwa i potrzeb osób korzystających z przewozów. Ponadto organ zwrócił uwagę, iż nie wszystkie przystanki komunikacyjne na terenie powiatu są przystosowane do obsługi wielu autobusów jednocześnie, a nadto nieracjonalne i nielogiczne jest wykonywanie kilku kursów w tych samych godzinach pokrywających się. W ocenie organu niezastosowanie przyjętych przez niego ustaleń będzie prowadzić do braku jakichkolwiek reguł oraz do powstania chaosu komunikacyjnego, co będzie zagrażało bezpieczeństwu pasażerów wsiadających i wysiadających z autobusów na przystankach komunikacyjnych.

Na powyższe postanowienie Starosty [...] zażalenie złożył S. S. podnosząc, że organ I instancji nie uwzględnił postanowienia Kolegium z 10 maja 2019 r. i nie przedstawił podstawy prawnej do przeprowadzenia analizy wobec innych przewoźników realizujących przewozy na innych liniach stycznych do badanych.

Postanowieniem z [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. utrzymało w mocy postanowienie organu I instancji. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ, odwołując się do treści art. 18 ust.1 pkt 1 i art. 22a ust. 1 ustawy z 6 września 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 58 ze zm.) – dalej "u.t.d.", podkreślił, że przedmiotem uzgodnienia w zakresie właściwości danej jednostki samorządu terytorialnego, w tym wypadku powiatu, jest w szczególności planowana trasa przejazdu, miejsce, w którym planuje się przystanki, czasy przejazdu i przyjazdu na przystanek. Zaznaczył, że uzgodnienie, o którym mowa, zapada w trybie art. 106 § 3 k.p.a.

W ocenie Kolegium kwestie będące przedmiotem uzgodnienia zostały przez organ I instancji przedstawione i ocenione, a jednocześnie organ I instancji przedstawił w sposób wyczerpujący swoje stanowisko w sprawie. Analizie poddano proponowany przez skarżącego rozkład jazdy w zestawieniu z rozkładami jazdy innych przewoźników już obsługujących linię komunikacyjną na odcinku T.- U. tj. Firmy "B", M. K. i "C". Zdaniem Kolegium z akt sprawy wynika, że odstępy między proponowanymi kursami, a już funkcjonującymi na linii są w większości przypadków bardzo krótkie 1-2 minuty, a w niektórych kursach w ogóle brak jest odstępów czasowych, co oznacza, że w tym samym czasie na przystanku może zatrzymać się kilka autobusów. Kolegium zgodziło się organem I instancji, że jakkolwiek przepisy nie określają odpowiednich odstępów czasowych poszczególnych kursów, to odstępy 1-2 minutowe lub brak odstępu czasowego, między kursami skarżącego, a kursami innych przewoźników, może stwarzać ryzyko zagrożenia bezpieczeństwa osób korzystających z przewozów i wprowadzać chaos komunikacyjny. Jednocześnie organ II instancji zauważył, że jak wskazał organ I instancji niektóre przystanki nie są przystosowane do obsługi wielu autobusów jednocześnie. Zdaniem Kolegium zatem racjonalne są proponowane przez organ I instancji 5-minutowe odstępy czasowe między poszczególnymi kursami, co pozwoliłoby na bezpieczne zatrzymywanie się pojazdów na przystankach i zapewniło odpowiedni czas wysiadającym i wsiadającym pasażerom. Wobec powyższego - w ocenie organu II instancji - odmowa uzgodnienia zezwolenia w niniejszej sprawie jest uzasadniona.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na powyższe postanowienie Kolegium wniósł S. S., zarzucając naruszenie:

1. zasady legalizmu sprecyzowanej w art. 7 Konstytucji RP polegającej na przyjęciu wbrew obowiązującym przepisom prawa konieczności zachowania na poszczególnych przystankach minimum 5-minutowego odstępu czasowego wobec innych przewoźników, pomimo iż nie istnieje żaden przepis prawa, który wprowadza konieczność zachowania takich odstępów czasowych;

2. art. 7 k.p.a. oraz art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. oraz art. 106 § 1 i 4 k.p.a. w zw. z art. 140 k.p.a. i w zw. z 144 k.p.a. poprzez przekroczenie przez organy obu instancji granic uznania administracyjnego i niezbadanie wszelkich okoliczności sprawy, w tym w szczególności przebiegu całej linii zarówno skarżącego jak i pozostałych przewoźników, floty samochodowej za pomocą której przewoźnicy świadczą swoje usługi i możliwości ich wspólnego zatrzymywania się na jednym przystanku, a także braku analizy proponowanych przez organ zmian rozkładu w kontekście zgodności z przepisami prawa o ruchu drogowym.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) - dalej: "p.p.s.a.", sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej, a stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. 2018r., poz. 2107) kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z wymienionych przepisów wynika, że sąd bada legalność zaskarżonego aktu, czy jest on zgodny z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Zgodnie z art. 135 p.p.s.a., sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych w granicach danej sprawy, której skarga dotyczy, jeżeli jest to niezbędne do końcowego jej załatwienia.

W rozstrzyganej sprawie przedmiotem kontroli sądu było postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. utrzymujące w mocy postanowienie Starosty [...] z [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia rozkładu jazdy proponowanego przez przedsiębiorcę "A" S.S. na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym na linii komunikacyjnej Ł.- K. – T..

Kontrolowane postanowienie ma charakter uznaniowy. Uznanie administracyjne jest przewidzianym przez przepisy prawa, uprawnieniem organu administracji do wyboru rozstrzygnięcia w sprawie, tak więc kontrola sądowa takich aktów ograniczona jest do zbadania, czy wydając ten akt organ rozważył wszystkie przesłanki ustawowe dla rozstrzygnięcia sprawy oraz, czy przeprowadzone zostało prawidłowe postępowanie wyjaśniające.

Na wstępie wskazać należy, że zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie organu I instancji wydane zostały w trybie art. 106 k.p.a. W myśl art. 106 § 1 k.p.a. jeżeli przepis prawa uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ (wyrażenia opinii lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej formie), decyzję wydaje się po zajęciu stanowiska przez ten organ. Stosownie do treści art. 106 § 5 k.p.a. zajęcie stanowiska przez ten organ następuje w drodze postanowienia. Postanowienie akcesoryjne wydane w trybie art. 106 k.p.a. nie może być wzruszone "przy okazji" rozpoznawania sprawy głównej, gdyż objęcie kontrolą, w ramach badania sprawy głównej, postanowień akcesoryjnych nie jest badaniem sprawy "w głąb", tylko poszerzeniem granic sprawy "w bok" (por. wyroki NSA z dnia 28 października 2008 r. II GSK 402/08, z dnia 20 czerwca 2007 r., sygn. akt II OSK 922/06; Lex nr 340121). Dlatego podkreślić należy, że w postępowaniu prowadzonym w trybie art. 106 k.p.a. organ wyraża samodzielne stanowisko, a wydane postanowienie podlega zaskarżeniu w toku instancji i służy na nie skarga do sądu administracyjnego.

Stosownie do treści art. 18 ust. 1 lit. f u.t.d, wykonywanie przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych wymaga zezwolenia marszałka województwa, w uzgodnieniu ze starostami właściwymi ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej - na wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych wykraczających poza obszar co najmniej jednego powiatu, jednakże niewykraczających poza obszar województwa. Uzgodnienie, o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1 lit d¹-g u.t.d. stanowi o możliwości wypowiedzenia się przez organ uzgadniający na temat tych okoliczności, które są istotne dla udzielenia zezwolenia na danej linii komunikacyjnej w części obejmującej obszar jednostki samorządu terytorialnego, dla którego organ ten jest miejscowo właściwy. Organ wydający zezwolenie obowiązany jest uwzględnić stanowisko organu uzgadniającego przy rozstrzyganiu wniosku strony.

Wymagane uzgodnienie w zakresie planowanego przebiegu linii komunikacyjnej ma dla organu wydającego zezwolenie charakter wiążący co wynika wprost z redakcji przepisu, który określa, że wykonywanie przewozów regularnych wymaga zezwolenia właściwego organu wydanego "w uzgodnieniu" z odpowiednimi organami właściwymi ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej. A więc nie chodzi tylko o uzyskanie niewiążącej organ opinii, ale o wiążące uzgodnienie przebiegu linii komunikacyjnej przez obszar konkretnego województwa.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym jako prawidłowe przyjęto stanowisko, że organ uzgadniający może badać jedynie istotne okoliczności, które dotyczą przebiegu planowanej linii komunikacyjnej na terenie jego właściwości. Powinien dokonać oceny, czy projektowana linia komunikacyjna spełnia oczekiwania w zakresie częstotliwości, jakości, zachowania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także, czy spełnia oczekiwania i postulaty lokalnej społeczności (por. wyrok NSA z 4 czerwca 2019 r. w sprawie sygn. akt II GSK 299/17 dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych www. orzeczenia.nsa.gov.pl, - dalej CBOSA).

Przedmiotem uzgodnienia dokonywanego na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 1 d-g u.t.d. nie mogą być kwestie dotyczące sytuacji rynkowej i ewentualne konsekwencje uruchomienia nowej linii na określonej trasie, a także inne przesłanki należące do sfery rozważań organu wydającego zezwolenie na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowy (por. R. Stachowska, Komentarz do art. 18 [w:] Ustawa o transporcie drogowym. Komentarz, Wydanie III i powołany tam wyrok WSA w Poznaniu z 8 czerwca 2006 r., IV SA/Po 1439/04, Sam. Teryt. 2007, nr 4 s.72, wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 23 stycznia 2019 r. sygn. akt III SA/Łd 947/18, III SA/Łd 948/18, III SA/Łd 969/18 i III SA/Łd 970/18- dostępne w CBOSA). A zatem w toku postępowania uzgodnieniowego jego przedmiotem może być wyłącznie przebieg planowanej linii komunikacyjnej, natomiast sprawdzenia, czy projektowana linia stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych należy do kompetencji organu rozstrzygającego wniosek o wydanie zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów; to ten organ bada aspekty rynkowe i finansowe związane z powstaniem linii komunikacyjnej.

Jak to już zostało zaznaczone na początku rozważań w sprawie niniejszej uzgodnienie dokonywane w oparciu o art. 18 ust. 1 pkt 1 d-g u.t.d. zapada w ramach uznania administracyjnego. Instytucja uznania administracyjnego w swojej istocie daje organowi możliwość wyboru rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej, przy czym przesłanki rozstrzygnięcia muszą mieścić się w granicach prawem dozwolonych, nadto dane rozstrzygnięcie winno wynikać z okoliczności faktycznych sprawy. Przy uznaniu administracyjnym szczególnie istotną rolę spełnia uzasadnienie orzeczenia, które winno zawierać wszystkie elementy, o których mowa w art. 107 § 3 k.p.a. Uzasadnienie faktyczne powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej orzeczenia z przytoczeniem przepisów prawa (art. 107 § 3 w zw. z art. 126 k.p.a). W wypadku orzeczenia opartego na uznaniu administracyjnym organ winien szczegółowo przedstawić motywy rozstrzygnięcia, tak aby nie było wątpliwości, że nie przekroczył on granic swobodnej oceny dowodów (art. 80 k.p.a.), a tym samym że orzeczenie nie jest dowolne. Powyższych wymogów nie spełnia zaskarżone postanowienie oraz postanowienie organu I instancji, w których nie wskazano dowodów, na których organy oparł się wydając swoje rozstrzygnięcia.

W postanowieniu organu I instancji utrzymanym w mocy przez Kolegium powołano się na ogólnikowe stwierdzenia, a jego stanowisko nie zostało w racjonalny sposób uzasadnione i nie znajduje oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym. Odmawiając wyrażenia zgody na uzgodnienie organ wskazuje na brak lub krótkie odstępy czasowe z istniejącymi kursami innych przewoźników na tej trasie, nieprzystosowanie zatok autobusowych do obsługi większej liczby autobusów, zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchy drogowego i możliwy chaos komunikacyjny. Przy czym w materiale dowodowym sprawy znajdują się wyłącznie rozkłady jazdy innych przewoźników, co wskazuje że jedyną rozważaną okolicznością było istnienie i długość odstępów czasowych pomiędzy kursami skarżącego a już funkcjonujących przewoźników. W aktach sprawy brak dokumentów potwierdzających rozmiary przystanków autobusowych, wskazujących, że istotnie zatoki autobusowe na terenie powiatu [...] uniemożliwiają zatrzymanie dwóch środków komunikacji w jednym czasie stwarzając zagrożenie dla bezpieczeństwa podróżnych. A zatem nie wiadomo na jakiej podstawie organ sformułował ocenę dotyczącą braku możliwości jednoczesnego postój na przystanku dwóch autobusów. Organ wskazuje, że zmiana odstępów czasowych pomiędzy kursami skarżącego i innych przewoźników pozwoli na unikniecie "wyścigów przewoźników" pomijając całkowicie podnoszoną w toku postępowania przez stronę okoliczność, że przebieg jego linii komunikacyjnej nie pokrywa się z trasami innych przewoźników. Zazębianie tych linii występuje jedynie na niewielkim fragmencie trasy na terenie powiatu [...], co wskazuje, że przewoźnicy nie będą konkurować o tego samego klienta. W skarżonym postanowieniu organ również nie odniósł się do tej argumentacji prezentowanej w toku postępowania przez stronę.

Z treści zaskarżonego postanowienia wynika, że okolicznościami faktycznymi, które legły u podstaw orzeczenia były wyłącznie ustalenia dotyczące odstępów czasowych pomiędzy kursami, których analiza nie zawsze dokonana została w kontekście okoliczności sprawy. We wcześniej składanym zażaleniu od postanowienia organu I instancji z 19 lutego 2019 roku skarżący wskazywał na okoliczność nieprowadzenia działalności przewozowej na trasie T. – U. przez firmę "B", organ w żaden sposób nie odniósł się do tych twierdzeń strony i w dalszym ciągu powołuje jako przyczynę odmowy uzgodnienia brak odstępów czasowych pomiędzy kursami wykonywanymi przez firmę skarżącego i firmę "B".

Braki w materiale dowodowym sprawy powodują, że nie jest jasne na jakiej podstawie organ wyprowadził wniosek o braku możliwości równoczesnego zatrzymania się dwóch środków transportu na przystankach komunikacyjnych na uzgadnianym fragmencie trasy, w czym organ upatruje zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, czy też zagrożenia dla bezpieczeństwa podróżnych. Dodatkowo wskazać należy, że wniosek skarżącego nie został w ogóle przeanalizowany z punktu widzenia zaspokojenia potrzeb społeczności lokalnej w zakresie transportu na proponowanej linii komunikacyjnej. To z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy – zebranego i ocenionego stosownie do art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. – ma wynikać, czy i z jakich powodów projektowana linia stanowić będzie zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym, dla korzystających z niej pasażerów, dlaczego z punktu widzenia społeczności lokalnej brak jest potrzeby uruchomienia dodatkowego połączenia komunikacyjnego, czy istotnie brak jest możliwości równoczesnego zatrzymania dwóch środków transportu w zatoczce autobusowej na konkretnych przystankach.

Podkreślić także należy, że odmowa uzgodnienia przebiegu planowanej linii komunikacyjnej stanowi ograniczenie konstytucyjnie chronionego prawa wolności gospodarczej (art. 22 Konstytucji RP), które może być ograniczone tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny. Odnosi się do niej również art. 2 ustawy z 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz.U.2019.1292 t.j.) stanowiący, że podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach. Jak wynika z przywołanych przepisów wszelkie ograniczenia swobody działalności gospodarczej są wyjątkami od zasady wolności działalności gospodarczej i muszą wynikać z ustaw, a jako wyjątki winny być interpretowane ściśle. Organy administracji publicznej, do których zadań należy opiniowanie, nie są oczywiście zobligowane do wydawania w każdym przypadku pozytywnych uzgodnień, jednakże jeżeli takiego uzgodnienia odmawiają to muszą wskazać konkretne podstawy zajętego stanowiska. Powołane przez organ okoliczności w postaci zbyt krótkich odstępów czasowych zatrzymania taboru, względy bezpieczeństwa czy zbyt małe zatoki autobusowe uniemożliwiające zatrzymanie większej liczby pojazdów, zagrażające bezpieczeństwu podróżnych "wyścigi przewoźników", mogą bez wątpienia być podstawą negatywnego uzgodnienia pod warunkiem, że ich istnienie zostanie w sprawie wykazane stosownym materiałem dowodowym. Organ musi więc wykazać, że okoliczności, na które się powołuje rzeczywiście w sprawie zachodzą. Tymczasem w ocenie sądu w postanowieniach wydanych w I i II instancji dokonano arbitralnego braku uzgodnienia zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym dla firmy skarżącego.

Reasumując w ocenie sądu w sprawie doszło do naruszenia art. 7, art. 77§ 1, art. 80 i art. 107 § 3 K.p.a. co uzasadnia wyeliminowanie z obrotu prawnego rozstrzygnięć organów I i II instancji. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy administracji uwzględnią powyższe rozważania sądu i rozstrzygną przedmiotową sprawę zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa materialnego i procedury administracyjnej oraz przekonująco uzasadnią swoje stanowisko, zgodnie z art. 107 § 3 k.p.a.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 135 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd uchylił zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie organu I instancji. O kosztach, na które składają się wpis oraz koszty zastępstwa procesowego, rozstrzygnięto na podstawie art. 200 tej ustawy.

EC