Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Jeżewska Sędzia WSA Daria Sachanbińska (spr.) Protokolant St. sekretarz sądowy Agnieszka Jurek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lutego 2017 r. sprawy ze skargi T. S. na decyzję Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu z dnia 1 września 2016 r., nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę.

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez T. S. (zwanego dalej również skarżącym lub inwestorem) jest decyzja Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu (dalej w skrócie: OWINB) z dnia 1 września 2016 r., nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu (dalej w skrócie: PINB) z dnia 11 lipca 2016 r., nr [...], nakazującą skarżącemu rozbiórkę (demontaż) urządzenia antenowego - to jest zamocowanego do komina budynku przy ul. [...] w [...] masztu konstrukcji metalowej wraz z anteną instalacji krótkofalowej i przewodami antenowymi poprowadzonymi od anteny do lokalu inwestora.

Skarga została wniesiona w następującym stanie faktycznym:

W trakcie kontroli przeprowadzonej 12 stycznia 2016 r. PINB ustalił, że na początku lat 90 (przed 1994 rokiem) do komina ponad dachem zamontowana została antena, która podczas silnego wiatru złamała się, a następnie po remoncie dachu w 2010 r. została zamontowana nowa antena. Antenę zamontowano za pomocą obejm metalowych do masztu konstrukcji metalowej, wystającego ponad komin około 275 cm. Długość anteny wraz z urządzeniem dopasowującym wg przedłożonej specyfikacji technicznej urządzenia wynosi 716 cm. Całkowita wysokość urządzenia liczona od powierzchni dachu wynosi około 11 metrów. Od anteny przewodami koncentrycznymi prowadzona jest instalacja antenowa do radiostacji usytuowanej w lokalu nr [...]. Maszt antenowy, antena i budynek nie są wyposażone w instalację odgromową. Inwestor robót przedłożył: 1) pozwolenie radiowe z dnia 24 kwietnia 2015 r., nr [...] kat. 1 (ważne do dnia 24 kwietnia 2025 r.) dla skarżącego o mocy wyjściowej nadajnika 500 W; 2) specyfikację techniczną anteny instalacji krótkofalowej o wysokości 716 cm i o mocy 200 W.

W dniu 25 stycznia 2016 r. PINB wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie montażu urządzenia antenowego na budynku przy ul. [...] w [...].

Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2016 r., nr [...], PINB, na podstawie art. 81c ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowalne (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409, z późn. zm.; na dzień orzekania przez organ odwoławczy - Dz. U. z 2016 r. poz. 290, z późn. zm.), zwanej dalej Prawem budowalnym, nałożył na skarżącego obowiązek przedłożenia oceny technicznej dotyczącej prawidłowości i zgodności z obowiązującymi przepisami montażu urządzenia antenowego na budynku przy ul. [...] w [...] wraz z instalacją biegnącą od anteny do urządzeń odbiorczo-nadawczych w lokalu nr [...].

W dniu 30 marca 2016 r. skarżący przedłożył ocenę techniczną montażu przedmiotowego urządzenia antenowego na budynku przy ul. [...] w [...], wykonaną przez M. M. oraz ocenę techniczną dotyczącą prawidłowości i zgodności z obowiązującymi przepisami montażu urządzenia antenowego na budynku przy ul. [...] w [...] wraz z instalacją biegnącą od anteny do urządzeń odbiorczo-nadawczych w lokalu nr [...], wykonaną przez A. P.

W dniu 22 kwietnia 2016 r. do PINB wpłynęła również sporządzona przez stronę postępowania – T. D. ocena techniczna dotycząca prawidłowości i zgodności z obowiązującymi przepisami i normami prawnymi wykonania instalacji biegnącej od anteny do urządzenia odbiorczo-nadawczego w lokalu nr [...] budynku przy ul. [...].

Następnie decyzją z dnia 7 czerwca 2016 r., nr [...], PINB, działając na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego oraz art. 104 § 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23, z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie K.p.a., nałożył na skarżącego obowiązek doprowadzenia wykonanego urządzenia antenowego do stanu zgodnego z prawem, poprzez:

1) wykonanie widocznego uziemienia masztu antenowego prętem Fe-Zn ø 10 mm albo prętem Al ø 10 mm poprowadzonym po elewacji budynku na uchwytach dystansowych, który należy podłączyć do prętów uziomowych w gruncie o rezystencji nieprzekraczającej 10 Ω; 2) ułożenie przewodów antenowych w osłonach z materiału samogasnącego - rury lub listwy PCV - w sposób przewidziany dla kanalizacji telekomunikacyjnej budynku, rozumianej jako ciąg elementów osłonowych (rur instalacyjnych, szybów instalacyjnych, koryt, duktów i kanałów instalacyjnych) umożliwiających rozprowadzenie instalacji w budynku. Termin wykonania obowiązków opisanych w pkt 1 i pkt 2 rozstrzygnięcia organ określił na 30 czerwca 2016 r. i stosownie do art. 108 § 1 K.p.a. decyzji nadał rygor natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził m.in., że w świetle definicji zawartych w art. 3 pkt 6, 7 i 7a Prawa budowlanego, będące przedmiotem postępowania roboty budowlane, a polegające na montażu urządzenia antenowego do komina budynku mieszkalnego wielorodzinnego, nie stanowią budowy obiektu budowlanego. Zdaniem organu, antena nie jest obiektem budowlanym, gdyż jest to urządzenie techniczne. Przymocowanie urządzenia antenowego do komina stanowi zatem inne roboty budowlane niż budowa obiektu budowlanego, a konkretnie jest to montaż urządzenia na istniejącym obiekcie budowlanym. W ocenie organu, za zakwalifikowaniem montażu do robót budowlanych innych niż budowa przemawia także ujęcie montażu urządzeń antenowych w art. 29 ust. 2 Prawa budowlanego, w którym wymienione są roboty budowlane niewymagające uzyskania pozwolenia na budowę, w odróżnieniu od art. 29 ust. 1 Prawa budowlanego, gdzie ustawodawca zawarł katalog budów niewymagających uzyskania pozwolenia na budowę. Dalej organ argumentował, że z przepisów art. 29 ust. 2 pkt 15 i art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b Prawa budowlanego wynika, iż montaż urządzenia antenowego na istniejącym obiekcie budowlanym nie wymagał uzyskania pozwolenia na budowę. W przypadku jednak, gdy urządzenie ma wysokość powyżej 3 m, wymagane jest dokonane zgłoszenia. Skoro zatem sporne urządzenie ma wysokość około 11 m i jego montaż wymagał dokonania zgłoszenia do organu administracji architektoniczno-budowlanej, to legalne przystąpienie do montażu powinno nastąpić dopiero po niewniesieniu sprzeciwu do tego zgłoszenia. Jak ustalił organ, skarżący zamontował sporne urządzenie antenowe bez wymaganego zgłoszenia, czyli w warunkach samowoli budowlanej, więc zastosowanie znajdują przepisy art. 50 i art. 51 Prawa budowlanego, regulujące usuwanie skutków samowolnych robót budowlanych innych niż budowa bez wymaganego pozwolenia lub zgłoszenia. Organ uznał, że przedmiotowe roboty budowlane można doprowadzić do stanu zgodnego z prawem poprzez wykonanie odpowiedniego uziemienia i prawidłowe poprowadzenie (ułożenie) przewodów antenowych w kanalizacji kablowej.

Pismem z dnia 1 lipca 2016 r. Z. i A. W., I. i Z. P., T. B. oraz K. i T. D. poinformowali PINB, że obowiązki nałożone decyzją nr [...] nie zostały zrealizowane.

W dniu 7 lipca 2016 r. PINB przeprowadził kontrolę, w wyniku której stwierdził, że uziemienie urządzenia antenowego nie zostało wykonane. Ustalenie to zostało potwierdzone dokumentacją fotograficzną.

W związku z powyższym, PINB decyzją z dnia 11 lipca 2016 r., nr [...], na podstawie art. 51 ust. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, nakazał skarżącemu rozbiórkę (demontaż) urządzenia antenowego, czyli masztu konstrukcji metalowej wraz z anteną instalacji krótkofalowej i przewodami antenowymi poprowadzonymi od anteny do lokalu inwestora. W uzasadnieniu decyzji organ, po przedstawieniu stanu faktycznego sprawy, stwierdził, że stosując procedurę przewidzianą art. 50-51 Prawa budowlanego umożliwił skarżącemu zalegalizowanie samowolnie wykonanego urządzenia antenowego. Warunkiem legalizacji było jednak usunięcie nieprawidłowości technicznych i stanu zagrożenia, a to poprzez wykonanie obowiązku nałożonego decyzją nr [...], w terminie do 30 czerwca 2016 r. Organ wskazał, że skarżący w powyższym terminie nie zawiadomił o wykonaniu obowiązku, a także nie wniósł o przedłużenie terminu, które i tak nie byłoby możliwe w okolicznościach rozpatrywanej sprawy ze względu na stan zagrożenia wyładowaniami atmosferycznymi. Tym samym organ, stosownie do art. 51 ust. 3 Prawa budowlanego, był zobligowany do sprawdzenia wykonania obowiązku i wydania jednej z decyzji przewidzianych w tym przepisie. Organ wyjaśnił, że w przypadku wykonania obowiązku wydawana jest decyzja "legalizacyjna", a w razie jego niewykonania Prawo budowlane wymaga wydania decyzji "rozbiórkowej". Jak ustalono, skarżący nie wykonał obowiązku nałożonego decyzją nr [...], a zatem konieczne stało się nakazanie inwestorowi rozbiórki (demontażu) przedmiotowego urządzenia antenowego. Organ podkreślił, że przy sprawdzeniu wykonania obowiązku żadnego znaczenia nie mają przyczyny, dla których obowiązek nie został wykonany. Przepis art. 51 ust. 3 Prawa budowlanego ma bowiem charakter imperatywny, o czym świadczą zwroty "organ sprawdza", "organ wydaje decyzję". Oznacza to, że organ jest nie tylko uprawniony, ale także zobligowany sprawdzić wykonanie obowiązków i wydać stosowną decyzję, zależną od wyniku tego sprawdzenia. W procedurze tej brak jest miejsca na jakiekolwiek uznanie administracyjne. W sytuacji niewykonania obowiązku, także niepełnego wykonania obowiązku, organ musi wydać decyzję "rozbiórkową", nawet gdyby niewykonanie obowiązku spowodowane było obiektywnymi przeszkodami. Organ odnotował też, że decyzja nr [...] jest przedmiotem postępowania odwoławczego, niemniej jednak decyzji tej został nadany rygor natychmiastowej wykonalności, którego to rygoru organ odwoławczy nie uchylił. Dlatego też, zdaniem PINB, kontynuowanie postępowania w trybie art. 51 Prawa budowlanego było uzasadnione i celowe, a to wobec upływu terminu wykonania obowiązku. Organ wskazał również, że odstąpił od zasady zapewnienia stronom czynnego udziału w postępowaniu (art. 10 § 1 K.p.a.) z uwagi na zaistnienie przesłanek określonych w art. 10 § 2 K.p.a. Brak zewnętrznego uziemienia oraz poprowadzenie przewodów antenowych po belkach drewnianej konstrukcji dachu niewątpliwie stwarza zagrożenie dla mieszkańców budynku, zwłaszcza wobec nasilenia się wyładowań atmosferycznych, jak wiadomo typowego dla sezonu letniego.

W wyniku rozpatrzenia odwołania Z. i A. W., I. i Z. P., T. B. i T. D., WINB decyzją z dnia 21 lipca 2016 r., nr [...], utrzymał w mocy decyzję PINB nr [...].

W dniu 28 lipca 2016 r. (data wpływu do organu) T. S. wniósł odwołanie od decyzji z dnia 11 lipca 2016 r., nr [...], w którym oświadczył, że nie uchyla się od wykonania decyzji z dnia 7 czerwca 2016 r., którą to PINB nakazał mu wykonanie robót do 30 czerwca 2016 r. Podał, że w dniach od 15 do 25 czerwca 2016 r. przebywał z małżonką w miejscu zamieszkania teściów ([...]) i z powodów osobistych nie był w stanie wykonać w terminie nałożonego przez organ obowiązku. Skarżący wskazał, że zlecił elektrykowi, tj. firmie A wykonanie uziemienia oraz ułożenie przewodów w osłonach z materiału samogasnącego (umowa zlecenia z dnia 26 lipca 2016 r.). Wykonawca oświadczył, że najpierw wykona projekt, który następnie przedłoży do akceptacji organowi nadzoru budowlanego. Termin wykonania określono na 3 tygodnie od dnia podpisania umowy, niemniej jednak z ostrożności wpisano w umowie termin - koniec września 2016 r. Skarżący stwierdził, że prawdopodobnie w najbliższych 3 tygodniach zostaną przeprowadzone prace mające służyć zalegalizowaniu przedmiotowego urządzenia antenowego. Wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez wydanie decyzji o stwierdzeniu wykonania obowiązku, ewentualnie o uchylenie kwestionowanej decyzji.

W dniu 30 sierpnia 2016 r. PINB, przy udziale T. S., przeprowadził kontrolę w sprawie sprawdzenia wykonania nakazu zawartego w decyzji nr [...] i stwierdził, że nałożone obowiązki nie zostały wykonane. Skarżący oświadczył, że prace zostaną wykonane do końca września 2016 r.

W wyniku rozpatrzenia odwołania skarżącego, OWINB decyzją z dnia 1 września 2016 r., nr [...], utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie, uznając, że zostało ono wydane zgodnie z prawem. W uzasadnieniu organ odwoławczy zrelacjonował stan faktyczny sprawy i stwierdził, że z zebranej dokumentacji wynika, iż skarżący zamontował sporne urządzenie antenowe bez wymaganego zgłoszenia, czyli w warunkach samowoli budowalnej. Wobec powyższego organ pierwszej instancji zasadnie zastosował przepisy art. 51 Prawa budowlanego, które to regulują usuwanie skutków samowolnie wykonanych robót budowlanych. Organ odwoławczy podniósł też, że z zebranej w sprawie dokumentacji, w tym z przedłożonych przez skarżącego opinii technicznych, wynikało bezspornie, iż przedmiotowe roboty można doprowadzić do stanu zgodnego z prawem. Dlatego PINB prawidłowo decyzją nr [...] nałożył na skarżącego, na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, obowiązek doprowadzenia wykonanego urządzenia antenowego do stanu zgodnego z prawem. Organ odnotował, że skarżący nie zaskarżył tej decyzji, ani też nie zgłosił zastrzeżeń odnośnie wskazanego w niej obowiązku. Natomiast decyzja wydana na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego nie kończy postępowania naprawczego. Stosownie bowiem do przepisu art. 51 ust. 3 Prawa budowlanego jest ono kontynuowane, gdyż po upływie wyznaczonego terminu właściwy organ sprawdza wykonanie nałożonego obowiązku. Stosownie do wyników tego sprawdzenia organ wydaje decyzję, w której stwierdza wykonanie obowiązku (art. 51 ust. 3 pkt 1) albo w przypadku jego niewykonania podejmuje decyzję przewidzianą w art. 51 ust. 3 pkt 2. Organ odwoławczy podkreślił, że decyzje wydawane na podstawie tego ostatniego przepisu w odniesieniu do zrealizowanych obiektów budowlanych mają charakter związany. Oznacza to, że jeśli nie zostały wykonane nałożone obowiązki, to organ jest nie tylko uprawniony, lecz nadto zobowiązany do wydania nakazu rozbiórki bądź doprowadzenia obiektu do stanu poprzedniego. OWINB stwierdził, że z ustaleń faktycznych sprawy wynika, iż skarżący nie wykonał obowiązku nałożonego decyzją z dnia 7 czerwca 2016 r. Zasadnie zatem PINB zastosował w sprawie art. 51 ust. 3 pkt 2 Prawa budowlanego i w kwestionowanej decyzji z dnia 11 lipca 2016 r. nakazał skarżącemu rozbiórkę (demontaż) urządzenia antenowego. Odnosząc się do podnoszonej przez skarżącego kwestii niedotrzymania terminu, organ zaznaczył, że termin zawarty w art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego ma charakter procesowy, a więc może być przedłużony, ale tylko na wniosek strony. Z akt sprawy wynika, iż PINB w decyzji z dnia 7 czerwca 2016 r. wyznaczył skarżącemu termin do 30 czerwca 2016 r. na doprowadzenie wykonanego urządzenia antenowego do stanu zgodnego z prawem. Jednakże skarżący do dnia wydania w pierwszej instancji decyzji rozbiórkowej nie wywiązał się z nałożonego obowiązku, ani nie wniósł o zmianę terminu wykonania decyzji z dnia 7 czerwca 2016 r.

W skardze na powyższą decyzję T. S. zarzucił mające wpływ na wynik sprawy naruszenie art. 77 § 1 w zw. z art. 80 K.p.a., które to normy prawa obligują organ administracji do zebrania i oceny całokształtu materiału dowodowego. Na tej podstawie wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji, wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu rozpoznania skargi przez Sąd oraz zasądzenie kosztów postępowania w sprawie. W uzasadnieniu skarżący podał, że sporna antena została wykonana na dachu ok. 1990 r. i wówczas nie wymagała uzyskania pozwolenia na budowę. OWINB bezpodstawnie zatem przyjął, że w roku 2010 zostały dokonane roboty budowalne polegające na wymianie anteny. Taki fakt nie miał miejsca. W roku 1992 został czasowo zdemontowany promiennik anteny i wymieniony na nowy, nieuszkodzony. Nie można więc przyjąć, że antena podlegała jakimkolwiek robotom budowlanym w okresie obowiązującego obecnie Prawa budowlanego. W czasie zainstalowania anteny nie nastąpiła zmiana jej parametrów, która mogłaby skutkować koniecznością dokonania zgłoszenia prac budowlanych. Wobec tego do spornej anteny nie znajduje zastosowania przywołany przez organy przepis art. 51 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 3 Prawa budowlanego. Podobnie - zdaniem skarżącego - błędny jest pogląd PINB wyrażony w decyzji nr [...] w zakresie konieczności uziemienia anteny i wykonania indywidualnej instalacji uziemiającej. Powołane przez organ przepisy rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 6 listopada 2012 r. nie znajdują zastosowania w przypadku instalacji antenowych, indywidualnych w Służbie Radiowej Amatorskiej. W przypadku tej instalacji nie istnieje bowiem ani infrastruktura telekomunikacyjna, ani połączenie z siecią publiczną (a wręcz istnienie takiego połączenia jest zabronione). Nie występuje również pojęcie abonenta czy abonenckiej skrzynki przyłączeniowej. Instalacja taka nie odpowiada także opisowi instalacji telekomunikacyjnej znajdującemu się w tym rozporządzeniu. W tych okolicznościach skarżący uznał, że nakaz polegający na wykonaniu uziemienia został oparty na niewłaściwym zakwalifikowaniu urządzeń należących do skarżącego, jako elementów infrastruktury telekomunikacyjnej budynku, zatem został wydany bez podstawy prawnej. Natomiast istotnym dla sprawy elementem jest potwierdzenie przez OWINB technicznej poprawności montażu przedmiotowej anteny i zgodności dokonanego montażu ze sztuką budowlaną. Skarżący dodał, że początkowo, nie mając świadomości bezpodstawności żądania PINB i wierząc w jego kompetencje, chciał wykonać ten nakaz, jednak sytuacja rodzinna oraz sprzeciw sąsiadów mu to uniemożliwiły. Nadto skarżący uznał, że organ w zaskarżonej decyzji niezasadnie rozszerzył definicję ustawową "obiektu budowlanego". W tym zakresie wyjaśnił, że przedmiotowa antena (technicznie mówiąc: "element promieniujący anteny") waży około 4 kg, jest wykonana głównie z tworzywa sztucznego, a czas montażu i demontażu do masztu zajmuje około 5 minut. Plastikowa antena przypominająca swoimi rozmiarami wędkę z pewnością nie jest obiektem budowlanym wykonanym z materiałów budowlanych, ani też urządzeniem budowlanym.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi i podtrzymał argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. akt II SA/Op 537/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.

Na rozprawie sądowej skarżący podtrzymał skargę i wywody w niej zawarte. Dodatkowo sprostował, że do złamania anteny doszło około roku 1995, co było opisane w prasie, przy czym antena ta była zamontowana na innym kominie i nie chodziło o urządzenie będące przedmiotem niniejszego postępowania. Z kolei uczestnicy postępowania A. W. i T. D. poparli stanowisko organu. Wskazali też, że w 2010 r. doszło do złamania anteny, po czym została przez skarżącego zamontowana nowa. Dodatkowo T. D. akcentował, że sporne urządzenie stanowi zagrożenie dla zdrowia i życia mieszkańców w razie pożaru spowodowanego wyładowaniami atmosferycznymi. Dodał, że złożone zostało zawiadomienie do prokuratury o popełnieniu przestępstwa z art. 163 K.k. oraz wskazał, że do 2013 r. lokal zamieszkały przez skarżącego był własnością [...]. Ponadto podał, że przed zawiadomieniem organu nadzoru budowlanego prowadzone były przez zarządcę Firmy B próby polubownego załatwienia sprawy ze skarżącym, który nie wyrażał na to zgody. Skarżący oraz uczestnicy postępowania oświadczyli, że nie składali do Sądu skargi na decyzję z dnia 7 czerwca 2016 r. w przedmiocie nakazu wykonania obowiązków.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1066, z późn. zm.), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Z tego też powodu, w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej czy celowościowej. Badana jest wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli prawidłowość zastosowania przepisów prawa do zaistniałego stanu faktycznego, trafność wykładni tych przepisów oraz prawidłowość zastosowania przyjętej procedury.

Na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a., uwzględnienie skargi na decyzję następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a), naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b) lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c). W przypadku braku wskazanych uchybień, jak również braku przyczyn uzasadniających stwierdzenie nieważności aktu bądź stwierdzenia wydania go z naruszeniem prawa (art. 145 § 1 pkt 2 i pkt 3 P.p.s.a.), skarga podlega oddaleniu, na podstawie art. 151 P.p.s.a.

Ponadto stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.), zwanej dalej P.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a. Zakres kontroli sądu administracyjnego wyznaczają zatem nie zarzuty skargi, ale granice sprawy administracyjnej rozstrzygniętej przez organ zaskarżonym aktem. Tym samym sąd może uwzględnić skargę z powodu innych nieprawidłowości niż wskazane w skardze, jednak w zakresie dokonywanej oceny legalności nie może wykraczać poza sprawę, której dotyczy zaskarżone rozstrzygnięcie. Rozstrzyganie w granicach danej sprawy oznacza natomiast, że sąd nie może uczynić przedmiotem rozpoznania legalności innej sprawy administracyjnej niż ta, w której wniesiono skargę.

W związku z tym sprecyzowania wymaga, że przedmiot zaskarżenia w niniejszej sprawie stanowi decyzja OWINB z dnia 1 września 2016 r., którą utrzymano w mocy decyzję PINB z dnia 11 lipca 2016 r., wydaną na podstawie art. 51 ust. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, nakazującą skarżącemu rozbiórkę (demontaż) urządzenia antenowego - to jest zamocowanego do komina budynku przy ul. [...] w [...] masztu konstrukcji metalowej wraz z anteną instalacji krótkofalowej i przewodami antenowymi poprowadzonymi od anteny do lokalu inwestora. Granice rozpoznawanej sprawy określa zatem rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonej decyzji OWINB z dnia 1 września 2016 r. Z tego względu, przedmiotu oceny Sądu w niniejszej sprawie nie mogła stanowić ani decyzja PINB z dnia 7 czerwca 2016 r., nr [...], wydana na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, o nałożeniu na skarżącego obowiązku wykonania określonych robót naprawczych dotyczących wykonanego urządzenia antenowego, ani podnoszone przez skarżącego kwestie dotyczące prawidłowości nakazów mających na celu doprowadzenie obiektu do stanu zgodnego z prawem, czy też przyjętej przez PINB kwalifikacji spornego urządzenia, gdyż wykraczałoby to poza granice niniejszej sprawy. Decyzja ta wydana została bowiem w innym postępowaniu administracyjnym i - co wymaga podkreślenia - nie była zaskarżona przez T. S. Podobnie i problematyka, której rozstrzygnięcie to dotyczy, należy do odrębnego etapu postępowania legalizacyjnego, poprzedzającego postępowanie zakończone decyzjami stanowiącymi aktualnie przedmiot oceny Sądu. W piśmiennictwie prezentowane jest stanowisko, które skład orzekający w niniejszej sprawie podziela, że w odwołaniu od decyzji wydanej na podstawie art. 51 ust. 3 Prawa budowlanego strony postępowania mogą kwestionować jedynie to, co było przedmiotem rozstrzygnięcia w zaskarżonej decyzji. Nie można w odwołaniu tym podnosić zarzutów w stosunku do decyzji wcześniej wydanej na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, od której służyły środki zaskarżenia (por. A. Gliniecki [w:] Prawo budowlane. Komentarz pod red. A. Glinieckiego, Wyd. LexisNexis, Warszawa 2014, wydanie 2, s. 686). Również w orzecznictwie podkreśla się, że postępowanie naprawcze uregulowane w art. 51 Prawa budowlanego jest dwuetapowe i najpierw organ nadzoru budowlanego nakłada na inwestora określone obowiązki na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 lub 3, po czym sprawdza, czy te obowiązki zostały wykonane i w zależności od tego wydaje odpowiednią decyzję na podstawie art. 51 ust. 3 albo art. 51 ust. 4 lub ust. 5 Prawa budowlanego. Na drugim etapie postępowania naprawczego chodzi tylko o sprawdzenie, czy nałożone na inwestora obowiązki zostały wykonane, a nie o to, czy sprawa dotyczy samowoli budowlanej, czy też legalnej budowy z istotnymi odstępstwami od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę (por. wyrok NSA z dnia 19 lutego 2016 r., sygn. akt II OSK 1499/14, wszystkie orzeczenia powołane w uzasadnieniu dostępne są na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Podobny pogląd wyrażono również w orzecznictwie wojewódzkich sądów administracyjnych (por. wyroki: WSA w Szczecinie z dnia 11 lutego 2016 r., sygn. akt II SA/Sz 1028/15; WSA w Olsztynie z dnia 9 października 2012 r., sygn. akt II SA/Ol 773/12).

Przypomnienia zatem wymaga, że zaskarżona decyzja oraz decyzja ją poprzedzająca zostały wydane w związku ze stwierdzeniem organów, że skarżący nie wykonał nałożonych na niego przez PINB decyzją z dnia 7 czerwca 2016 r. obowiązków doprowadzenia wykonanego urządzenia antenowego do stanu zgodnego z prawem, poprzez: 1) wykonanie widocznego uziemienia masztu antenowego prętem Fe-Zn ø 10 mm albo prętem Al ø 10 mm poprowadzonym po elewacji budynku na uchwytach dystansowych, który należy podłączyć do prętów uziomowych w gruncie o rezystencji nieprzekraczającej 10 Ω; 2) ułożenie przewodów antenowych w osłonach z materiału samogasnącego - rury lub listwy PCV - w sposób przewidziany dla kanalizacji telekomunikacyjnej budynku, rozumianej jako ciąg elementów osłonowych (rur instalacyjnych, szybów instalacyjnych, koryt, duktów i kanałów instalacyjnych) umożliwiających rozprowadzenie instalacji w budynku. Przyjąć trzeba, że decyzja stanowiąca przedmiot rozpoznania w niniejszym postępowaniu sądowoadministracyjnym jest więc jedynie konsekwencją opisanej wyżej decyzji organu pierwszej instancji z dnia 7 czerwca 2016 r., albowiem stwierdza ona niewywiązanie się przez inwestora z obowiązku nałożonego tą decyzją. Materialnoprawną podstawę działania organów w rozpoznawanej sprawie stanowił przepis art. 51 ust. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, zgodnie z którym po upływie terminu lub na wniosek inwestora, właściwy organ sprawdza wykonanie obowiązku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, i wydaje decyzję w przypadku niewykonania obowiązku - nakazującą zaniechanie dalszych robót budowlanych bądź rozbiórkę obiektu lub jego części, bądź doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego. Niewątpliwie zgodzić należy się ze skarżącym, że stwierdzenie odnośnie do wykonania obowiązku i wydanie decyzji na podstawie art. 51 ust. 3 Prawa budowlanego powinno być poprzedzone dokładnym wyjaśnieniem stanu faktycznego, z uwzględnieniem przepisów regulujących kwestie dowodowe, tj. art. 7, art. 77 § 1, art. 80 K.p.a., które zobowiązują do podjęcia rozstrzygnięcia na podstawie faktów i udowodnionych okoliczności, poddanych następnie wszechstronnej analizie, zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej i swobodnej oceny dowodów.

W badanej sprawie podstawową kwestią jest zatem prawidłowość ustaleń organu w zakresie wykonania przez skarżącego nałożonych na niego obowiązków. W ocenie Sądu, materiał dokumentacyjny sprawy niewątpliwie potwierdza, że skarżący nie wykonał obowiązków nałożonych decyzją z dnia 7 czerwca 2016 r. Na podstawie zapisów protokołu oględzin przeprowadzonych w dniu 7 lipca 2016 r. oraz materiału fotograficznego stanowiącego załącznik do tego protokołu należy uznać, że skarżący nie wykonał uziemienia spornego urządzenia antenowego. Również na etapie postępowania odwoławczego przeprowadzona w dniu 30 sierpnia 2016 r., przy udziale skarżącego, kontrola wykazała brak realizacji decyzji nr [...]. Co prawda w trakcie kontroli w dniu 30 sierpnia 2016 r. skarżący oświadczył, że prace zostaną wykonane do końca września 2016 r., jednak w toku postępowania nie wnioskował o przedłużenie terminu do wykonania nałożonych obowiązków.

Kontynuując rozważania, podkreślenia wymaga, że decyzja wydana na podstawie art. 51 ust. 3 Prawa budowlanego w przedmiocie stwierdzenia wykonania obowiązku nie jest decyzją uznaniową. Jeśli zatem inwestor nie wykona obowiązku nałożonego decyzją podjętą na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, to powinnością organu jest wydanie decyzji przewidzianej w art. 51 ust. 3 pkt 2 tej ustawy. Tak też się stało w niniejszej sprawie. Skarżący nie wykonał obowiązków, do których został zobligowany w celu doprowadzenia spornego urządzenia antenowego do stanu zgodnego z prawem. Dlatego organy prawidłowo, na podstawie art. 51 ust. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, nakazały skarżącemu rozbiórkę tego urządzenia. W kontrolowanej sprawie niewątpliwie skarżący swoim działaniem uniemożliwił organowi wydanie pozytywnej decyzji kończącej postępowanie naprawcze. Natomiast, jak już wyjaśniono wcześniej, szeroka argumentacja skarżącego podważająca zasadność ustaleń organów w zakresie stanu faktycznego i prawnego, tj. ustaleń wynikających z decyzji z dnia 7 czerwca 2016 r., nie mogła podlegać ocenie Sądu na etapie badania decyzji wydanej w trybie art. 51 ust. 3 pkt 2 Prawa budowlanego.

Reasumując, Sąd stwierdził, że organy - wbrew zarzutom skarżącego - dokonały wystarczających dla podjęcia rozstrzygnięcia ustaleń co do stanu faktycznego oraz w sposób prawidłowy ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, stosując się do zasad regulujących postępowanie administracyjne, określonych w art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 K.p.a. Jednocześnie zgodzić się należy ze stanowiskiem organów, że w zaistniałych okolicznościach faktycznych sprawy obowiązujące przepisy prawa dostarczyły podstaw do wydania nakazu rozbiórki spornego urządzenia antenowego. Sąd miał również na uwadze, że ustalenia i ocena organów znalazły wyraz w uzasadnieniu decyzji, spełniającym wymogi z art. 107 § 3 K.p.a. Poza tym Sąd nie dostrzegł z urzędu wad postępowania, które mogłyby mieć istotny wpływ na treść zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia.

W tym stanie rzeczy, uznając, że skarga nie ma uzasadnionych podstaw, Sąd orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 151 P.p.s.a.