Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Piotr Borowiecki Sędzia WSA – Ewa Kwiecińska Sędzia WSA – Stanisław Marek Pietras (spraw.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 10 listopada 2017 r. sprawy ze skargi Fundacji [...] z siedzibą w Z. na bezczynność Prezydenta [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej 1. zobowiązuje Prezydenta [...] do rozpoznania wniosku Fundacji [...] z siedzibą w Z. z dnia [...] sierpnia 2016 r. w części dotyczącej pkt. 1, 2, 3, 5, 6, 8, 14, 16, 16[bis], 17, 18 i 19, w terminie 14 dni od dnia otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi sprawy, 2. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3. oddala skargę w pozostałym zakresie, 4. zasądza od Prezydenta [...] na rzecz skarżącej Fundacji [...] z siedzibą w Z. kwotę 100 zł (sto złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2016 r., wskazując na art. 61 Konstytucji RP i art. 10 ustawy o dostępie do informacji publicznej, skarżąca Fundacja [...] z siedzibą w Z. zwróciła się do Prezydenta [...] o udostępnienie informacji dotyczących wszystkich postępowań z [...] w następującym układzie przewidzianym dla każdego z postępowań:

1. nr sprawy,

2. adres nieruchomości,

3. typ roszczenia (działka zabudowana, działka niezabudowana),

4. kiedy gmina [...] objęła przedmiotową nieruchomość w posiadanie?,

5. kiedy został złożony wniosek dekretowy do nieruchomości?,

6. kto złożył wniosek dekretowy do nieruchomości?,

7. obecny sposób użytkowania nieruchomości i przeznaczenie nieruchomości,

8. status roszczenia – czy sprawa jest na chwilę obecną zakończona (czy została wydana decyzja ostateczna)?,

9. czy został złożony wniosek o stwierdzenie nieważności tej decyzji?

10. jeśli tak, to przez kogo został złożony?,

11. kiedy?

12. na jakiej podstawie potwierdzono legitymację wnioskodawcy ws. stwierdzenia nieważności odmowy dekretowej (nabycie spadku, nabycie roszczenia)?,

13 czy została w tej sprawie wydana decyzja ostateczna ?,

14. jeśli nie to czy i kiedy została wydana decyzja I instancji? (prawomocna),

15. czy decyzja, o której mowa w pkt 13 jest przedmiotem postępowania sądowego?,

16. kto uczestniczył w postępowaniu dekretowym na prawach strony w szczególności jako reprezentant dawnych właścicieli lub ich następców prawnych?,

16[bis] imiona i nazwiska urzędników odpowiadających za prowadzenie roszczenia,

17. daty zmian urzędników odpowiadających za prowadzenie roszczenia (plus ich imiona i nazwiska),

18. data przekazania roszczenia właścicielowi roszczeń lub data spłaty odszkodowania,

19. czy i kiedy dokonano rozliczenia nakładów poniesionych na daną nieruchomość (w szczególności na odbudowanie/wybudowanie budynków).

Jednocześnie Fundacja wniosła o przekazanie powyższej informacji publicznej w formie arkusza kalkulacyjnego na wskazany adres elektroniczny.

P.o. Zastępca Dyrektora Biura Prawnego Wydziału [...] Urzędu [...] pismem z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] poinformował Fundację, że zakres wniosku obejmuje informacje o której stanowi art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, tj. żądania udzielenia informacji przetworzonej, bowiem wymagane jest dokonanie stosownych analiz, obliczeń, zestawień statystycznych itp., połączonych z zaangażowaniem w ich pozyskanie określonych środków osobowych i finansowych. W związku z powyższym wezwano do wykazania w terminie 14 dni od daty otrzymania niniejszego wezwania powodów, dla których spełnienie żądania Fundacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego.

Następnie Dyrektor Biura [...] Urzędu [...] pismem z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] sprecyzowała wezwanie z dnia [...] sierpnia 2016 r. i wyjaśniła, że wykazanie szczególnego interesu publicznego dotyczy pkt. 1, 2 (w części poza opublikowaną w [...]), 3, 5, 8, 14, 16[bis], 17, 18 – część dot. "data spłaty odszkodowania" oraz 19. Jednocześnie poinformowano, że w części dotyczącej

- pkt 1) i 2), adresy nieruchomości zwróconych w trybie art. 7 dekretu oraz objętych toczącymi się postępowaniami zostały opublikowane w [...] (rozdział 10, plik 9) pod adresem: [...]

- pkt 4), ogłoszenia o objęciu gruntów w posiadanie przez gminę [...], o którym mowa w art. 4 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze [...], publikowane w Dzienniku Urzędowym Rady Narodowej i Zarządu Miejskiego [...], dostępne są w Mazowieckiej Bibliotece Cyfrowej pod adresem internetowym: [...]/dlibra/publication?id=36295&from=&dirids=1&tab=1&l p=1&QI=

- pkt 6) i 16) informacje o osobach, które złożyły wnioski dekretowe, a także o osobach, które uczestniczyły w postępowaniu dekretowym na prawach strony nie stanowią informacji publicznej i nie podlegają udostępnieniu w trybie określonym w ustawie o dostępie do informacji publicznej

- pkt 7) informacje o obecnym sposobie użytkowania nieruchomości i przeznaczeniu nieruchomości dostępne są na stronie internetowej Biura [...] Urzędu [...] pod adresem: www.mapa.um.[...].pl

- pkt 9) – 13) i 15), postępowania administracyjne w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji i orzeczeń administracyjnych o odmowie przyznania prawa własności czasowej/prawa użytkowania wieczystego do gruntów [...] prowadzone są przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] i Ministra Infrastruktury i Budownictwa, zatem to powyższe organy właściwe są do udzielania informacji w sprawach opisanych w punktach 9 – 13 i 15 wniosku o udostępnienie informacji publicznej

- pkt 18), żądanie przekazania informacji w części pierwszej pkt 18 o brzmieniu "data przekazania roszczeń właścicielowi roszczeń" zostało sformułowane niezrozumiale, co uniemożliwia identyfikację informacji i jej przekazanie.

W odpowiedzi na powyższe Fundacja [...] w piśmie z dnia [...] sierpnia 2016 r. stwierdziła, że powyższe pisma nie spełniają warunków powiadomienia o ewentualnym przetworzonych charakterze żądanych informacji. Mimo późniejszego wskazania które konkretnie zagadnienia uznano za informacje przetworzone to pominięto całkowicie (nie licząc ogólnej formułki) uzasadnienia dlaczego owe konkretne dane zostały w ten sposób zakwalifikowane. Zatem w żadnym stopniu nie wskazano, dlaczego którąś z tych informacji uznano za informację podlegającą przetworzeniu. Jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2012 r. sygn. akt. IV SAB/G1 38/12, "ustawowa definicja pojęcia informacji publicznej nie jest precyzyjna i zamknięta, gdyż jedynie w treści art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej użyte zostało określenie informacja przetworzona. Zatem w przypadku uznania, iż w sprawie występuje przesłanka w postaci informacji przetworzonej, wobec braku definicji legalnej użytego w przywołanym akcie prawnym pojęcia, obowiązkiem jednostki budżetowej było w sposób nie budzący wątpliwości wykazać, z jakich przyczyn zajęła w sprawie takie stanowisko i uznała, że informacja wnioskowana przez skarżącego w przywołanych już wcześniej pytaniach ma charakter informacji przetworzonej. Obowiązkiem było odniesienie się do konkretnej treści pytań postawionych we wniosku przez skarżącego i wykazanie rodzaju czynności, zestawień bądź operacji koniecznych do wytworzenia dla potrzeb niniejszej sprawy informacji przetworzonej. Żądanie przekazania informacji będących w bezpośrednim posiadaniu jednostki nie daje podstaw do przyjęcia, że musi dojść do procesu przetwarzania informacji publicznej, a więc stanowiska zaprezentowanego w sprawie, jak i poglądu, iż wnioskowana informacja była żądaniem informacji przetworzonej. (...)." Dalej powołano się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2013 r. sygn. akt. I OSK 1775/13 w którym wskazano, że "O przetworzeniu informacji nie stanowi też sięganie do materiałów archiwalnych czy też źródłowych. Także czasochłonność oraz trudności organizacyjno – techniczne, jakie wiążą się z przygotowaniem informacji publicznej, nie mogą zwalniać zobowiązanego podmiotu z tego obowiązku, a tym samym kwestie te nie mogą ograniczać prawa do uzyskania informacji publicznej przewidzianego w art. 3 u.d.i.p." W dalszej części stwierdzono, że nawet w przypadku zupełnie arbitralnego uznania żądanych informacji za informacje przetworzone, w sposób oczywisty zachodzi przesłanka szczególnie istotnego interesu publicznego. Zgodnie z klasyczną definicją orzeczniczą szczególnie istotnego interesu publicznego wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 22 lutego 2002 r. sygn. akt. II SA/Wa 1721/05, a mianowicie "w zakresie prawa dostępu do informacji interes publiczny istnieje wówczas, gdy uzyskanie określonych informacji mogłoby mieć znaczenie z punktu widzenia funkcjonowania państwa, np. w konsekwencji usprawniałoby działanie jego organów." Zwrócono również uwagę, że pojęcie szczególnie istotnego interesu publicznego ma charakter obiektywny nie zawsze związany z osobą wnioskodawcy. Prezydent powinien w realiach niniejszego postępowania uznać z urzędu, że w celu właściwej polityki informacyjnej urzędu dane dotyczące tak kontrowersyjnego tematu powinny zostać niezwłocznie i kompleksowo udostępnione. Ponieważ sprawa dotyka ogromnych środków publicznych, formułowane są zarzuty o poważne naruszenie prawa, ujawnienie tych informacji wydaje się niezbędne. Niezrozumiała jest przy tym informacja zawarta w piśmie z dnia [...] sierpnia 2016 r. o upublicznieniu spraw dekretowych, bowiem nie wiadomo, czy tym samym wniosek Fundacji będzie skonsumowany i czy jest to w istocie powiadomienie, o którym mowa w art 13 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Co zaś się tyczy odpowiedzi na pytania 4, 7, 9 – 13 i 15 to są one niezgodne z treścią art. 4 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej, bowiem informację udostępnia organ, który jest w jej posiadaniu. Mimo okoliczności, że część postępowań prowadzonych było przez Samorządowe Kolegia Odwoławcze nie oznacza, że [...] nie jest w ich posiadaniu. Samorządowe Kolegia Odwoławcze działały bowiem w oparciu o dokumenty, które zostały przekazane przez [...] i których kopie musiały pozostać w posiadaniu miasta. Miasto jest również w posiadaniu informacji przekazanych lub otrzymanych od Ministra Infrastruktury i Budownictwa. Tym samym w odpowiedzi na pkt 7 wniosku strona nie spełnia kryterium Biuletynu Informacji Publicznej i odesłanie do innej strony nie stanowi poprawnego wykonania wniosku. Identyczna sytuacja ma miejsce odnośnie odpowiedzi na pytanie nr 4. Ponadto organ błędnie ocenił, że żądane dane w pkt 6 i 16 wniosku, nie stanowią informacji publicznej. Jest to rażąco sprzeczne z faktem, że na rzecz tych osób został przekazany majątek publiczny. Jest to również działanie niezrozumiałe z tego względu, że w stosunku do innego podmiotu, organ zakwalifikował te dane jako informację publiczną wydając w dniu [...] czerwca 2016 r. nr [...] uchyloną później przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzję o odmowie udostępnienia podobnych danych z uwagi na to prawo do prywatności, o którym mowa art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Dowodzi to niezbicie, że organ zakwalifikował owe dane jako dane stanowiące informację publiczną. A więc powinien przynajmniej w części dane udostępnić lub jeśli uzna, że zachodzi przesłanka ograniczenia informacji publicznej, powinien wydać decyzję, o której mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. co do pkt 18 wyjaśniono, że chodzi o datę przekazania nieruchomości lub odszkodowania.

W skardze z dnia 30 września 2016 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżąca Fundacja [...] zarzuciła Prezydentowi [...] bezczynność w rozpoznaniu wniosku z dnia [...] sierpnia 2016 r. poprzez naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej i wniosła o zobowiązanie rozpoznania tego wniosku oraz o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu natomiast wskazała na opisany powyżej stan faktyczny i na argumenty zawarte w piśmie z dnia [...] sierpnia 2016 r.

W odpowiedzi na skargę, organ uznał ją za bezzasadną, wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1066), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Innymi słowy, wojewódzki sąd administracyjny nie orzeka co do istoty sprawy w zakresie danego przypadku, lecz jedynie kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w tym postępowaniu, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skarga analizowana pod kątem bezczynności organu w rozpoznaniu wniosku skarżącej Fundacji [...] z dnia z dnia [...] sierpnia 2016 r., zasługuje w części na uwzględnienie. Na samym wstępie stwierdzić należy, że w myśl art. 21 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 2058 ze zm.), do skarg rozpatrywanych w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.). Zatem powyższy przepis, odsyłając do stosowania przepisów tejże ustawy, określa właściwość rzeczową sądów administracyjnych do rozpatrywania skarg i to nie tylko na decyzje odmawiające udostępnienia informacji publicznej. Stosownie bowiem do treści art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, która obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:

1. decyzje administracyjne;

2. postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3. postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności ogłoszonego zarzutu oraz postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu;

4. inne niż określone w pkt 1 – 3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267, z późn. zm.) oraz postępowań określonych w działach IV, V, VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw;

4a. pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane

w indywidualnych sprawach;

5. akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego

i terenowych organów administracji rządowej;

6. akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5 podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7. akty nadzoru nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego;

8 bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 – 4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a;

9. bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1 – 3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw.

Przepisy ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie definiują pojęcia bezczynności. W piśmiennictwie i orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że bezczynność organu administracji publicznej zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1 – 4a ustawy (T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109). Skarga na bezczynność ma na celu zwalczenie zwłoki w załatwieniu sprawy poprzez spowodowanie wydania przez organ oczekiwanego aktu lub podjęcia określonej czynności. Okoliczności, które powodują zwłokę organu w rozpatrzeniu wniosku oraz stopień przekroczenia terminów, wpływają na ocenę, czy istniejąca bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, czy też nie.

Przenosząc powyższe rozważania na kwestię związaną z udostępnieniem informacji publicznej, to bezczynność organu ma miejsce wówczas, gdy wniosek dotyczy dostępu do informacji będącej informacją publiczną, a organ ani nie udziela tej informacji wnioskodawcy, nie informuje o innym sposobie otrzymania danej informacji, nie informuje o braku posiadania wnioskowanej informacji publicznej, ani też nie wydaje decyzji odmawiającej udzielenia informacji (lub decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej w celu ponownego wykorzystywania, decyzji o warunkach ponownego wykorzystywania informacji publicznej oraz o wysokości opłat za udzielenie takiej informacji) lub decyzji umarzającej postępowanie. Dodać w tym miejscu należy, że jeżeli podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej nie podjął wymaganej na gruncie powyższej ustawy w danej sprawie czynności, to dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia powód, z uwagi na który to nie nastąpiło.

W sytuacji więc, jeśli skarżąca Fundacji [...] złożyła do Prezydenta [...] wniosek o udostępnienie informacji publicznej, a wniosek ten, w jej ocenie, nie został należycie – czyli w jednej z form przewidzianych w ustawie – rozpatrzony w wymaganym terminie, to w świetle powołanych wyżej przepisów przysługiwało jej prawo wniesienia do sądu administracyjnego skargi na bezczynność Prezydenta [...]. Zatem Sąd uznał skargę za dopuszczalną i jej rozpoznanie nastąpiło stosownie do treści art. 119 pkt 4 i art. 120 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym, a wobec nieskomplikowanego charakteru sprawy, nie było potrzeby – w ocenie Sądy – wzywać strony na posiedzenie. Stwierdzić również należy, że skarga spełnia wszystkie wymagania formalne.

Mówiąc natomiast w dalszym ciągu o dostępie do informacji publicznej i ewentualnej bezczynności w tym zakresie stwierdzić należy, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, iż obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, zaś według ust. 2, prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu, przy czym tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy (ust. 3).

Konkretyzacją tego prawa zajmuje się m.in. ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) i w myśl art. 1 ustawy, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Ponadto na podstawie art. 2 ust. 1, każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, co jednocześnie nie oznacza, że każdy podmiot jest zobligowany do jej udostępniania. Realizacja bowiem tego prawa spoczywa na określonych w ustawie podmiotach. I tak, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1) organy władzy publicznej,

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,

4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Zobowiązanymi do udostępnienia informacji publicznej są również organizacje związkowe i pracodawców reprezentatywne, w rozumieniu ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego (Dz. U. Nr 100, poz. 1080 z późn. zm.) oraz partie polityczne (ust. 2).

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że Prezydent [...] jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1) ustawy. Wobec powyższego została spełniona przesłanka podmiotowa z ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wskazać dalej należy, że informacją publiczną w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Zatem jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich i są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Niezależnie od powyższego, aby konkretna informacja posiadała walor informacji publicznej, to musi się odnosić do sfery faktów. W dalszej części stwierdzić należy, że zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnymi z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. W myśl – co już wyżej wykazano – art. 2 ust. 1 ustawy, prawo do informacji publicznej przysługuje każdemu, z zastrzeżeniem art. 5, który ogranicza je z uwagi na ochronę informacji niejawnych oraz ochronę innych tajemnic ustawowo chronionych. Nie jest przy tym wymagane wykazanie ani interesu publicznego, ani celu, w jakim uzyskana informacja zostanie wykorzystana. Jedynie w przypadku informacji przetworzonej, stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy, ustawodawca wprowadził wymóg wykazania, że uzyskanie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Dodać również należy, że według art. 13 ust. 1 ustawy, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2, a jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Natomiast w art. 6 ust. 1 wskazano, jaka informacja podlega udostępnieniu i zgodnie z pkt 3 też przepisu, jest to informacja o zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o: a) trybie działania władz publicznych i ich jednostek organizacyjnych, d) sposobach przyjmowania i załatwiania spraw, e) stanie przyjmowanych spraw, kolejności ich załatwiania lub rozstrzygania i f) prowadzonych rejestrach, ewidencji i archiwach oraz o sposobach i zasadach udostępniania danych w nich zawartych, a zgodnie z pkt 4 tegoż przepisu, informacja o stanowiska w sprawach publicznych zajęte przez organy władzy publicznej i przez funkcjonariuszy publicznych w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego. Zatem wnioskowana informacja mieści się w powyższych kategoriach i tym samym została spełniona przesłanka przedmiotowa ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Mając powyższe rozważania na uwadze wskazać należy, że do dnia wniesienia skargi przez Fundację [...], Prezydent [...] nie udzieliła skarżącej żądanej informacji publicznej zawartej we wniosku z dnia [...] sierpnia 2016 r. w części dotyczącej pkt. 1, 2, 3, 5, 8, 14, 16[bis], 17, 18 i 19, a zatem bezspornie świadczy to bezczynności organu, bowiem skoro organ wezwał stronę skarżącą do wykazania szczególnego istotnego interesu publicznego, a strona skarżąca nie wykazała go, to organ – jeśli stoi na stanowisku, że jest to informacja przetworzona – winien wydać decyzję odmawiającą udostępnienia przetworzonej informacji publicznej.

Podobnie rzecz się ma z pkt 6 i 16 wniosku, ponieważ – wbrew stanowisku organu – w ocenie Sądu jest to informacja publiczna z uwagi na fakt, że postępowanie dekretowe dotyczy majątku publicznego. Zatem wszystko co się wiąże z tym postępowaniem stanowi informację publiczną. Tylko, że powyższe punkty dotyczą informacji o osobach, które złożyły wnioski dekretowe, a także o osobach które uczestniczyły w postępowaniu dekretowym na prawach strony. Zatem w tym miejscu organ winien zbadać, czy nie jest to sfera prywatności, która podlega ochronie, ponieważ przyznaje się każdej osobie prawo do wyłącznej kontroli tej sfery życia, która nie dotyczy innych, a w której wolność od ciekawości innych jest swoistą conditio sine qua non swobodnego rozwoju (vide: M. Safjan, Prawo do ochrony życia prywatnego, Szkoła Praw Człowieka, Helsińska Fundacja Praw Człowieka, Warszawa 2006, s. 211 i n.). Prawo do prywatności podlega ochronie przewidzianej w Rozdziale II Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej "Wolności, prawa i obowiązki człowieka i obywatela". Art. 47 Konstytucji stanowi, że każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym. Przez życie prywatne należy przy tym rozumieć takie wydarzenia, które nie są bezpośrednio związane z wykonywaniem przez daną osobę zadań i kompetencji organów władzy publicznej, czy też innej działalności o publicznym znaczeniu (vide: P. Winczorek "Komentarz do Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej", Warszawa 2008, str. 114; wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 3 października 2002 r. sygn. akt III RN 89/2002, OSNP 2003/18 poz. 426). Z art. 51 Konstytucji wynika natomiast, że nikt nie może być obowiązany inaczej niż na podstawie ustawy do ujawniania informacji dotyczących jego osoby (ust. 1) oraz że władze publiczne nie mogą pozyskiwać, gromadzić i udostępniać innych informacji o obywatelach niż niezbędne w demokratycznym państwie prawnym (ust. 2). Nadanie określonym w tym rozdziale uprawnieniom miana "wolności" oznacza, że odpowiada im po stronie władz publicznych i każdej osoby obowiązek powstrzymania się od jakichkolwiek ingerencji w sferę tych wolności.

Gdyby zatem organ po zbadaniu doszedł do takiego wniosku, to tym samym winien wydać decyzję o odmowie w tym zakresie z uwagi na prywatność, (art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej).

Natomiast co do pkt. 4, 7, 9 – 13 i 15, należało skargę oddalić, bowiem organ pismem z [...] sierpnia 2016 r. poinformował stronę skarżącą, że nie jest w posiadaniu powyższej informacji i wskazał organ do którego należy się zwrócić, bądź też wskazał link, pod którym znajduje się powyższa informacja.

Stwierdzić również należy, że rażącym naruszeniem prawa jest stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można powiedzieć, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, iż naruszono prawo w sposób oczywisty (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 675/12, publ. Lex nr 1218894). Jednakże – zdaniem Sądu – tak kwalifikowany stan nie wystąpił w niniejszej sprawie, bowiem organ udzielał stronie skarżącej informacji i powadził z nią korespondencję. Zatem działanie to w żadnym zatem wypadku nie wskazuje, aby stwierdzona bezczynność – w ocenie Sądu – charakteryzowała się lekceważeniem bądź ignorowaniem skarżące fundacji, lecz raczej nieznajomością zagadnień związanych z udzielaniem informacji publicznej i wobec powyższego stwierdzono, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 149 § 1 pkt 1) i § 1a) i art. 151 w zw. z art. 132, a w sprawie kosztów na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 i art. 209 cytowanej już wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, należało orzec, jak w sentencji wyroku.