Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec (sprawozdawca), Sędzia WSA Ewa Ibrom, Sędzia NSA Krystyna Sidor, Protokolant Referent stażysta Marzena Gawron, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 marca 2008 r. sprawy ze skargi A.W. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nakazania wykonania określonych robót budowlanych I. oddala skargę; II. przyznaje [...] Ł. L. od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie) kwotę 309,80 zł (trzysta dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w tym 52,80 (pięćdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt groszy) zł należnego podatku od towarów i usług.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] 2007 r., działając w oparciu o treść art. 66 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, nakazał A. W., E. Z. i A. W. współwłaścicielom budynku mieszkalnego zlokalizowanego na działce o nr ewid. 1955, położonej przy ul. Ł. 100 w B. P., usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości poprzez wykonanie robót budowlanych związanych z zamurowaniem otworów okiennych w ścianie budynku mieszkalnego od strony południowo-wschodniej tj. od strony działki o nr ewid. 1956 - w terminie do 30 listopada 2007 r.

W uzasadnieniu organ wskazał, iż wszczęte postępowanie administracyjne ujawniło, że przedmiotowy budynek mieszkalny został wybudowany na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę udzielonej Państwu A. i P. W. i wydanej dnia 24.02.1975 r. przez Urząd Miejski w B. P. i przyjęty do użytkowania na podstawie zaświadczenia z dnia 12.04.1978 r. wydanego przez Urząd Miejski w B. P., Wydział Gospodarki Terenowej. Południowo-wschodnia ściana budynku usytuowana w odległości od 3,06 do 3,10 m od granicy z działką nr 1956 posiada sześć otworów okiennych tj. 2 otwory okienne w poziomie piwnicy, 2 otwory w poziomie parteru oraz 2 otwory w poziomie poddasza. Takie usytuowanie budynku ze ścianą z otworami okiennymi zdaniem organu wskazuje, iż został on wybudowany z naruszeniem przepisów techniczno - budowlanych, określonych zarządzeniem Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 29 czerwca 1966 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane budownictwa powszechnego (Dziennik Budownictwa Nr 10 poz. 44), obowiązujących w okresie realizacji przedmiotowego obiektu. Przepis § 20 ust. 2 przywołanego zarządzenia stanowił, że dla budynków zaliczonych do III, IV i V kategorii niebezpieczeństwa pożarowego i o wysokości do 5 kondygnacji w budynkach mieszkalnych lub o wysokości do 15 m w innych budynkach - odległości pomiędzy budynkami wolnostojącymi, nie osłoniętymi ścianą przeciwpożarową, powinny wynosić co najmniej 8 m. Nadto organ wskazał, iż w rozpatrywanym przypadku nie mają zastosowania przepisy § 20 ust. 8 zarządzenia dotyczącego zwiększenia bądź zmniejszenia odległości podanych w przepisie § 20 ust. 2 cytowanego wyżej zarządzenia, z uwagi na to, że okna w ścianie lub drzwi budynku mieszkalnego od strony południowo-wschodniej, tj. od strony działki o nr 1956, szklone są szkłem zwykłym, a płaszczyzna szklona nie przekracza 35 % całkowitej powierzchni ściany. Organ wskazał również, że przepis § 20 ust. 13 wyżej cytowanego zarządzenia określa również, że w przypadku braku ustalenia zabudowy na sąsiedniej nieruchomości, odległość budynku w zabudowie wolnostojącej od granicy tej nieruchomości powinna wynosić co najmniej połowę odległości wymaganych dla dwóch budynków identycznych. Jak wynika z ustaleń zawartych w protokole z oględzin, sąsiednia działka o nr 1956 była w okresie budowy przedmiotowego budynku niezabudowana. W rozpatrywanym przypadku odległość ściany budynku mieszkalnego z otworami okiennymi od granicy z sąsiednią nieruchomością powinna zatem wynosić min. 4 m. W związku z tym usytuowanie otworów okiennych w ścianie budynku mieszkalnego zlokalizowanej w odległości od 3,06 do 3,10 m od granicy z działką sąsiednią o nr 1956 narusza przepisy techniczno - budowlane, obowiązujące w okresie budowy przedmiotowego budynku. Nadto organ dodał, że istniejący stan faktyczny stanowi również naruszenie obecnie obowiązujących przepisów techniczno-budowlanych. Przepis § 12 obecnie obowiązujących przepisów techniczno-budowlanych określonych rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.) określa, że jeżeli z przepisów § 13, 60, 271 i 273 lub przepisów odrębnych nie wynikają inne wymagania, budynki na działce budowlanej winny być sytuowane od granicy z sąsiednią działką budowlaną w odległości nie mniejszej niż: 4 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w stronę tej granicy lub 3 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę tej granicy.

Zdaniem organu naruszenie przepisów techniczno-budowlanych obowiązujących w okresie uzyskania pozwolenia na budowę przedmiotowego budynku stanowi o jego nieodpowiednim stanie technicznym uzasadniającym wydanie decyzji nakazującej usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości.

Lubelski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Lublinie decyzją z dnia 26 października 2007 r., po rozpatrzeniu odwołania A. W. i E. Z. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Organ odwoławczy podtrzymując argumentację organu I instancji uznał, iż zaistniały stan faktyczny, jakkolwiek nie został zakwestionowany przez właściwy organ nadzoru budowlanego w chwili przejęcia budynku do użytkowania, był i jest nadal sprzeczny z obowiązującymi przepisami prawa, w danym wypadku z bezwzględnie obowiązującymi przepisami określającymi warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki, a w szczególności z obowiązującymi w owym czasie przepisami § 20 rozporządzenia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 11 czerwca 1966 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane budownictwa powszechnego, a tym bardziej aktualnie nadal jest sprzeczny z obecnie obowiązującymi przepisami § 12 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 ze zm.) stosownie do którego, budynki na działce budowlanej sytuuje się od granicy z sąsiednią działką budowlaną w odległości nie mniejszej niż 4 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w stronę tej granicy.

Skoro zatem zarówno obowiązujące w dacie wydania pozwolenia na budowę jak i obecne przepisy techniczno-budowlane nie dopuszczają możliwości wykonania otworów okiennych w ścianie budynku znajdującej się w odległości mniejszej niż 4 m od granicy działki sąsiedniej, zaś inwestor nie wykazał, iż okna wykonano zgodnie z warunkami decyzji o pozwoleniu na budowę, zachodzą podstawy do stwierdzenia samowoli budowlanej. Powyższe uzasadnia wydanie decyzji nakazującej, na podstawie art. 66 ust. 1 Prawa budowlanego, zamurowanie spornych otworów okiennych, znajdujących się w ścianie budynku od strony granicy z działką. sąsiednią nr 1956, w celu doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z wymaganiami w/w przepisów prawa budowlanego.

W odpowiedzi na zarzuty odwołania, organ odwoławczy wskazał, iż wprawdzie w zaskarżonej decyzji organ błędnie powołał art. 66 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane jako odnoszący się do nieodpowiedniego stanu technicznego zamiast art. 66 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, jednakże uchybienie to nie miało wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Skargę na powyższą decyzję wniosła A. W. Domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji i umorzenia postępowania w niniejszej sprawie dotyczącej zamurowania sześciu okien w budynku mieszkalnym skarżąca wskazała, iż decyzje te zostały wydane z naruszeniem prawa.

W szczególności zaznaczyła, iż przedmiotowy budynek został wybudowany w latach 1975-1978 na podstawie pozwolenia na budowę i przyjęty następnie do użytkowania. Natomiast cała argumentacja zawarta w decyzji opiera się na założeniu, że sporne otwory okienne istniejące w ścianie budynku powstały w wyniku samowoli budowlanej. Tymczasem hipoteza taka nie znajduje odzwierciedlenia w faktach. Dlatego wydanie decyzji nakładającej na stronę określone obowiązki, powinno się oprzeć na dowodach, a nie odgórnych założeniach. Wskazała, iż jako inwestor nie miała wpływu na wynik postępowania w sprawie wydawania pozwolenia, jak również odbioru komisyjnego na podstawie zaświadczenia o zgłoszeniu, a poprawność postępowania inwestora potwierdza prowadzenie budowy przez kierownika i sprawowanie nadzoru przez inspektora, zgłoszenie budynku do użytkowania oraz inne fakty, które nie zostały wzięte pod uwagę. Zaznaczyła, iż przez prawie 30 lat od wybudowania budynku nikt nie zgłaszał zastrzeżeń, co do miejsca usytuowania okien, nawet roszczący teraz pretensje sąsiedzi oraz to, iż sąsiedzi nabywając nieruchomość wstąpili w sytuację prawną, także w zakresie stosunków wynikających z prawa sąsiedzkiego, swoich poprzedników. Nadto brak możliwości odtworzenia dokumentacji technicznej domu nie powinien jej obciążać.

Nadto w skardze zawarła uwagi odnośnie przekazania jej odwołania organowi II instancji oraz wskazała, iż jest osobą schorowaną w podeszłym wieku, a całe postępowania wpływa na pogarszanie się jej stanu zdrowia.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, całkowicie podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269) zadaniem sądu administracyjnego jest sprawowanie kontroli zaskarżonych aktów i działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, obowiązującym w dniu ich wydania, nie zaś ocena ich pod względem słuszności i celowości.

W wyniku dokonanej oceny należy stwierdzić, iż kwestionowane decyzje nie budzą zastrzeżeń z punktu widzenia ich legalności.

Podstawą materialno-prawną w niniejszej sprawie jest art. 66 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r., Nr 156, poz. 1118 ze zm.), który stanowi, iż w przypadku stwierdzenia, że obiekt budowlany jest w nieodpowiednim stanie technicznym - właściwy organ nakazuje, w drodze decyzji, usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, określając termin wykonania tego obowiązku. W świetle powyższego przepisu, należy wskazać, iż zasadnie organ odwoławczy wskazał, że nieodpowiedni stan techniczny obiektu budowlanego, o którym mowa w tym przepisie jest nie tylko wynikiem zużycia technicznego budynku lub zdarzeń mających miejsce po oddaniu obiektu do użytkowania, lecz także wynikiem naruszenia przepisów techniczno-budowlanych, o ile stan taki nie został zaakceptowany w decyzji o pozwoleniu na budowę.

W przedmiotowej sprawie przedmiotem sporu są otwory okienne umiejscowione w ścianie południowo-wschodniej budynku mieszkalnego skarżącej. W związku z tym do prawidłowego wyjaśnienia spawy należało przeprowadzić takie działania i czynności, które pozwoliłyby na udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy sporne otwory okienne zostały wykonane na podstawie udzielonego pozwolenia na budowę, czy też zostały wykonane samowolnie.

W ocenie Sądu organy nadzoru budowlanego rozstrzygające w niniejszej sprawie zasadnie przyjęły, iż istniejący stan faktyczny nie został zaakceptowany w decyzji o pozwoleniu na budowę. Bezsporne jest, że skarżącej zostało udzielone pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego na działce obecnie oznaczonej nr 1955 położonej w B. P. przy ul. Ł. 100 (decyzja Naczelnika Miasta Biała Podlaska z dnia 24 lutego 1975 r.). Obiekt ten miał być zrealizowany na podstawie projektu budowlanego typowego nr MB-0148/B w wersji po rozbudowie (karta zmian projektu z dnia 30 stycznia 1975 r.).

Według tego projektu ściana od strony działki o nr 1956 nie powinna posiadać, otworów okiennych, co oznacza, że inwestor odstąpił od zatwierdzonego projektu budowlanego. Naruszenie zapisów projektu spowodowało naruszenie przepisów techniczno-budowlanych zarówno obowiązujących w okresie realizowania inwestycji, jak i obecnie. W wyniku przeprowadzonych oględzin przedmiotowego budynku ustalono, iż odległość ściany ze spornymi otworami okiennymi wynosi od 3,06 do 3,10 m od granicy z działka nr 1956. Natomiast odległość pomiędzy budynkiem mieszkalnym posadowionym na tej działce a budynkiem mieszkalnym skarżącej wynosi 7,60 m. Powyższe ustalenia zasadnie organy zestawiły z obowiązującymi w trakcie realizacji budynku przepisami określającymi dopuszczalne odległości sytuowania budynków od granicy działki i od innych obiektów budowlanych.

Zgodnie z § 20 ust. 2 obowiązującego w czasie budowy domu (obiektu) zarządzenia nr 130 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 29 czerwca 1966 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane budownictwa powszechnego (Dziennik Budownictwa z dn. 19 lipca 1966 r. Nr 10, poz. 44 ze zm.), dla budynków zaliczonych do III, IV i V kategorii niebezpieczeństwa pożarowego i o wysokości do 5 kondygnacji w budynkach mieszkalnych lub o wysokości do 15 m w innych budynkach - odległość pomiędzy budynkami wolnostojącymi, nie osłoniętymi ścianą przeciwpożarową, powinna wynosić co najmniej 8 m, przyjmując średnie obciążenie ogniowe budynku mieszkalnego na 26-175 kg/m2, zgodnie z ustaleniami zawartymi w piśmie okólnym nr 24 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 14 sierpnia 1965 r. w sprawie obciążenia ogniowego pomieszczeń budynków (Dz. Bud. Nr 12. poz. 50). Nadto § 20 ust. 13 cytowanego zarządzenia stanowi, iż w przypadku ustalenia zabudowy na sąsiedniej nieruchomości, odległość budynku w zabudowie wolnostojącej od granicy tej nieruchomości powinna wynosić co najmniej połowę odległości wymaganych dla dwóch budynków identycznych. Mając powyższe na uwadze należało stwierdzić, iż skoro w okresie realizowania przedmiotowego budynku sąsiednia działka nr 1956 była niezabudowana, odległość ściany budynku od granicy z tą działką winna wynosić co najmniej 4 m. Z zestawienia odległości określonych przepisami powyższego zarządzenia i występujących obecnie na gruncie pomiędzy budynkiem skarżącej a budynkiem posadowionym na działce nr 1956 oraz pomiędzy tym budynkiem a granicą z tą działką wynika bezspornie, że usytuowanie przedmiotowych otworów okiennych narusza przepisy techniczno-budowlane, obowiązujące w okresie budowy przedmiotowego obiektu.

Ponadto, co zostało zasadnie przez organy podniesione, zaistniały stan faktyczny jest sprzeczny nie tylko z obowiązującymi w czasie budowy omawianego obiektu w/w przepisami zarządzenia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 29 czerwca 1966 r., lecz także jest sprzeczny z obecnie obowiązującymi przepisami § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75 poz. 690 ze zm.). Zgodnie z treścią przywołanego przepisu, budynki na działce budowlanej sytuuje się od granicy z sąsiednią działką budowlaną w odległości nie mniejszej niż 4 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w stronę tej granicy oraz w odległości nie mniejszej niż 3 m w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę tej granicy.

Skoro zatem obowiązujące zarówno w dacie wydania pozwolenia na budowę, jak i obecnie przepisy techniczno-budowlane nie dopuszczają możliwości wykonania otworów okiennych w ścianie budynku znajdującej się w odległości mniejszej niż 4 m od granicy z działką sąsiednią, zaś zatwierdzony projekt budowlany nie przewidywał takiego umiejscowienia otworów okiennych zachodziły przesłanki do zastosowania art. 66 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego, celem doprowadzenia przedmiotowego obiektu do stanu zgodnego z wymaganiami w/w przepisów prawa budowlanego.

Ponadto należy wskazać, iż konstrukcja przepisu stanowiącego podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia wskazuje, że decyzje podejmowane przez właściwy organ na jego podstawie mają charakter związany. Oznacza to, że w wypadku gdy organ nadzoru budowlanego stwierdzi, że w konkretnej sytuacji użytkowany jest budynek, który faktycznie nie odpowiada wymaganiom technicznym określonym powszechnie obowiązującymi przepisami prawa budowlanego organ ten jest nie tylko uprawniony, lecz zobowiązany do wydania decyzji nakazującej usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości polegających także na zamurowaniu otworów okiennych z uwagi na przekroczenie dopuszczalnych odległości pomiędzy ścianą budynku z tymi otworami a granicą działki sąsiedniej. Otwór okienny w ścianie budynku znajdującej się zbyt blisko granicy działki powoduje, że budynek ten znajduje się w nieodpowiednim stanie technicznym i narusza tym samym przepisy techniczno-budowlane, co uzasadnia wydanie kwestionowanej decyzji.

Należy również podkreślić, iż zaistniały stan faktyczny, jakkolwiek nie został zakwestionowany przez właściwy organ nadzoru budowlanego w chwili przekazania przez inwestora informacji o zakończeniu budowy budynku mieszkalnego i przystąpieniu do jego użytkowania, był jednak obiektywnie rzecz biorąc i jest nadal sprzeczny z obowiązującymi przepisami prawa, w danym wypadku z bezwzględnie obowiązującymi przepisami określającymi warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Tym samym uzasadnione było wydanie przez właściwy organ nadzoru budowlanego stosownej decyzji nakazującej na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego przywrócenie stanu zgodnego z wymaganiami prawa poprzez usunięcie (zamurowanie) rzeczonych otworów okiennych w ścianie sąsiadującej z granicą działki nr 1956.

W tym kontekście należy wskazać, iż prezentowana ocena prawna zastosowania art. 66 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i Sądów Administracyjnych np: wyrok SN z dnia 3 października 2003 r. III RN 101/2002, LEX nr 109893, wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 grudnia 2004 r. IV SA 2590/03 LEX nr 175346).

Odnosząc się do zarzutów podnoszonych przez skarżącą, jakoby budynek mieszkalny został wykonany zgodnie z udzielonym pozwoleniem na budowę, należy wskazać, że w ocenie Sądu nie zasługują one na uwzględnienie. Sąd pragnie zauważyć, iż zarówno na podstawie znajdującego się w aktach projektu typowego, jak również istniejącej karty zmian tego projektu nie sposób wyprowadzić wniosku, że inwestycja została wykonana zgodnie z tym projektem. W szczególności zapis karty zmian (pkt VI) dla przedmiotowego projektu, iż "zmieniono elewację" nie pozwala wyprowadzić wniosku, iż dopuszczono umiejscowienie otworów okiennych w ścianie budynku od strony działki nr 1956. Ponadto bez znaczenia jest fakt wieloletniego użytkowania obiektu w obecnym kształcie i brak jakichkolwiek zastrzeżeń organów nadzoru budowlanego odnośnie rozwiązań konstrukcyjnych budynku. Fakt wieloletniego użytkowania budynku nie powoduje, iż zaistniały stan faktyczny stał się zgodny z obowiązującymi zarówno wówczas, jak i obecnie przepisami prawa.

Odnosząc się natomiast do podnoszonych przez skarżącą argumentów dotyczących braku racjonalności nakazu zamurowania otworów okiennych oraz sprzeczności takiego nakazu z zasadami współżycia społecznego, Sąd wskazuje, iż przytoczone powyżej przepisy nie dopuszczają możliwości legalizacji samowolnie wykonanych robót pozostających w sprzeczności z przepisami techniczno-budowlanymi i nie przewidują wyjątków o charakterze ekonomicznym, społecznym bądź uwzględniającym stan zdrowia strony. Nadto podkreślenia wymaga, iż sądy administracyjne nie orzekają na zasadach słuszności wynikających z reguł współżycia społecznego, lecz władne są jedynie badać legalność zaskarżonych decyzji, czyli ich zgodność z przepisami prawa. W konsekwencji nie mogły mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy podnoszone przez skarżącą argumenty dotyczące indywidualnej oceny słuszności dokonania nakazanych robót.

Ponadto należy wskazać, iż Sąd rozpatrując skargę dopatrzył się również uchybień jakich dopuścił się w szczególności organ odwoławczy, jednakże uchybienia te wynikające jedynie z braku należytej staranności organu nie miały wpływu na wynik sprawy. W tym kontekście należy podnieść, iż organ II instancji błędnie powoływał się zarówno na obowiązujące w dacie realizowania inwestycji, jak i obecnie obowiązujące przepisy określające warunki techniczno-budowlane dla przedmiotowej nieruchomości. Po pierwsze organ odwoławczy powołał się na rozporządzenie Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 11 czerwca 1966 r., które stanowiło jedynie delegację do wydania przez właściwy organ w określonej formie przepisów dotyczących warunków technicznych tj. zarządzenia z dnia 29 czerwca 1966 r. mającego zastosowanie w sprawie, a po wtóre błędnie wskazał, iż obecnie obowiązującym aktem prawnym regulującym warunki techniczne obiektów budowlanych jest rozporządzenie Ministra Gospodarki i budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, które utraciło moc z dniem wejścia w życie obowiązującego rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie tj. z dniem 15 grudnia 2002 r. Jednakże zarówno treść przywołanych przepisów, jak również kontekst sprawy pozwala sądzić, iż organ miał na myśli odpowiednie akty prawne, a wynikłe omyłki pozostają bez wpływu na treść rozstrzygnięcia i wynikają nie z błędnej oceny stanu faktycznego, a jedynie z braku należytej staranności.

W tym stanie rzeczy, na podstawie argumentacji i oceny prawnej przedstawionej wyżej, Sąd Administracyjny nie miał podstaw prawnych do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja została podjęta z naruszeniem przepisów prawa. W związku z powyższym, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę należało oddalić.

Zasądzając wynagrodzenie pełnomocnikowi wyznaczonemu z urzędu Sąd oparł się na dyspozycji przepisu art. 250 w/w ustawy oraz § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c) w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.), podwyższając należną kwotę o wartość uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.