Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Edyta Podrazik Sędziowie Sędzia WSA Danuta Rzyminiak - Owczarczak (spr.) Sędzia WSA Tomasz Świstak Protokolant St. sekretarz sąd. Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia ... 2015r. Nr ... w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę

Wojewoda decyzją z dnia (...) sierpnia 2015 r. (...) utrzymał w mocy decyzję Starosty G. z dnia (...) czerwca 2015r., Nr (...) znak (...), którą organ ten zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na rozbudowę i remont siedziby Komendy Powiatowej Policji w G. (dalej KPP) na działce nr (...) ark. (...) położonej w G. przy ul. (...). Powyższa decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Komenda Wojewódzka Policji wnioskiem z dnia (...).12.2013 r. wystąpiła o udzielenie pozwolenia na rozbudowę i remont siedziby Komendy Powiatowej Policji w G. na działce nr (...) ark. (...), położonej w G. przy ul. (...).

W wyniku przeprowadzonego postępowania administracyjnego Starosta G. decyzją z dnia (...).07.2014r., Nr (...), zatwierdził załączony projekt i udzielił pozwolenia na rozbudowę i remont siedziby Komendy Powiatowej Policji w G. na działce nr (...) ark. (...) położonej w G. przy ul. (...). Od powyższej decyzji odwołania złożyli M. M. oraz B. M. Wojewoda decyzją Nr (...) z dnia (...).10.2014r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Na decyzję Wojewody skargę wniósł M. M.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 11 lutego 2015r. sygn. akt II SA/Po 1311/14 uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody z dnia (...).10.2014 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty G. z dnia (...).07.2014r. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że Prezydent Miasta G. decyzjami lokalizacyjnymi z (...) grudnia 2009r i (...) kwietnia 2014r. ustalił warunki zabudowy, dopuszczając możliwość realizacji inwestycji częściowo w granicy z działkami sąsiednimi. Decyzja o warunkach zabudowy wiąże organ architektoniczno-budowlany przy wydaniu decyzji o pozwoleniu na budowę, ale nie przesądza o warunkach technicznych, jakie musi spełniać planowana inwestycja. To w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę organ rozstrzyga, czy projekt odpowiada warunkom wynikającym z Prawa budowlanego oraz przepisów szczególnych. Zdaniem Sądu kwestia ta nie została prawidłowo rozstrzygnięta zarówno w postępowaniu w I instancji jak i postępowaniu odwoławczym. Sąd zawarł wskazania dla organów administracji architektoniczno-budowlanej co do dalszego postępowania, nakazując:

1) dokonanie oceny, czy planowana inwestycja w kontekście jej zlokalizowania w części na granicy działki nie narusza prawnie chronionych interesów osób trzecich, w szczególności wynikających z warunków technicznych.

2) rozpatrzenie zarzutów Skarżącego odnoszących się do umiejscowienia jednego z okien projektowanego budynku w odległości 2,40 m od granicy z dz. nr (...), a także nieprawidłowego zakwalifikowania okien na elewacji zachodniej jako nieotwieralnych przeszkleń; wadliwie wykonanej analizy nasłonecznienia.

3) dokonanie przez organy administracji architektoniczno-budowlanej oceny co do spełnienia przez planowaną inwestycję parametrów wynikających z decyzji lokalizacyjnych, poprzedzonej skompletowaniem wszystkich załączników.

4) odniesienie się do obowiązku uzyskania przez Inwestora uzgodnień z Miejskim Konserwatorem Zabytków, w tym sprawdzenie posiadania ww. uzgodnień.

5) rozpoznanie przez organy administracji architektoniczno-budowlanej wniosków dowodowych zgłaszanych przez Skarżącego.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Starosta G. decyzją z dnia (...) czerwca 2015r., Nr (...) znak (...), działając na podstawie art.28, art.33 ust.1, art.34 ust.4 i art.36 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2013r., poz.1409 z późniejszymi zmianami) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013r., poz.267 z późniejszymi zmianami, dalej k.p.a.), zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę na rozbudowę i remont siedziby Komendy Powiatowej Policji w G. na działce nr (...) ark. (...) położonej w G. przy ul. (...). W decyzji Starosta określił warunki, które zgodnie z art.36 ust.1 oraz art.42 ust.2 i 3 ustawy - Prawo budowlane winny zostać zachowane, w tym obowiązek bezwzględnego poszanowania praw osób trzecich, uwzględnienia postanowień wydanych na potrzeby przedmiotowej inwestycji decyzji Miejskiego Konserwatora Zabytków, uwzględnienia uzyskanych opinii i uzgodnień, uwzględnienia pozwolenia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków Nr (...) z dnia (...).03.2014r. Organ określił obszar oddziaływania inwestycji na nieruchomości - działki nr (...), (...) i (...) z arkusza mapy (...).

W uzasadnieniu decyzji Starosta wyjaśnił, iż w ponownym postępowaniu wnikliwie rozpatrzył kwestię prawnie chronionych interesów osób trzecich w szczególności wynikających z warunków technicznych z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. Inwestor uzupełnił akta sprawy o "Analizę nasłonecznienia i przesłaniania" sporządzoną przez Prof. inż.arch. M. F., w aspekcie spełnienia wymogów wynikających z §13 i §60 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać obiekty i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). Autor opracowania przyjął trzy warianty oceny warunków nasłonecznienia i przesłaniania budynku UH–UHM /usługowo(U)-handlowo (H)–mieszkaniowego (M)/; pierwszy - dotyczy rzeczywistego stanu nasłonecznienia fasady północno-wschodniej budynku UH; drugi - relacji przestrzennych pomiędzy budynkami UH i KPP (rozbudowa) w odniesieniu do problematyki oświetlenia naturalnego i przesłaniania, które dla istniejącego obiektu UH winny być spełnione; trzeci - potencjalnego stanu przestrzennego mogącego zaistnieć w przyszłości, warunkowanego decyzją o warunkach zabudowy Nr (...) (dalej WZ), wydaną dla budynku UHM. Z wniosków zawartych w opracowaniu wynika, że usytuowanie fasady północno-wschodniej budynku przy ul (...) nie zapewnia wymaganego czasu nasłonecznienia pokojom przy niej zlokalizowanym. W przypadku rozpatrywania ewentualnego przesłaniania budynku UH przy realizacji rozbudowy KPP zgodnie z załączonym projektem, budowa nie naruszy regulacji prawnych WT dotyczących naturalnego oświetlenia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi i wysokości przesłaniania odniesionych do istniejącego budynku UH. Natomiast ustalone gabaryty pionowe gmachu Komendy winny być uwzględnione przy projektowaniu nowych funkcji w budynku UHM i powinny być zgodne z odległościami wykazanymi w AN3 pkt 2. Przedstawione wyniki analizy i wniosek końcowy pozwalają uznać, że rozbudowa siedziby KPP nie deprecjonuje walorów lokalizacyjnych działki (...) dla realizacji obiektu o funkcji usługowo-handlowo-mieszkalnej, zatem w tym zakresie warunki techniczne zostały spełnione.

Dalej organ wyjaśnił, iż wątpliwości związane z możliwością realizacji rozbudowy KPP wniósł pismem z dnia (...).06.2015r. M. M. Strona wniosła o uzupełnienie materiału dowodowego poprzez przeprowadzenie oględzin nieruchomości należących do skarżącego (dz. nr (...)) oraz do inwestora (dz. nr (...)), przesłuchanie w charakterze świadka J. S., przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny Prawa budowlanego oraz przeprowadzenie dowodu z decyzji Prezydenta Miasta Nr (...) o warunkach zabudowy z dnia (...).12.2014r. na okoliczność spełnienia warunków określonych w §12 ust. 1 i 2, §13 i §60 ww. rozporządzenia.

Zdaniem Starosty zgłoszone zarzuty zostały już stwierdzone innymi dowodami załączonymi do akt sprawy. Z analizy dokumentów zgromadzonych w sprawie wynika, że projektowany obiekt spełnia warunki określone w decyzjach o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego z dnia (...).12.2009r i z dnia (...).04.2014r. Zarówno usytuowanie jak i obrys, układ istniejących i projektowanych obiektów budowlanych, ich wymiary, rzędne i wzajemne odległości uwzględniając również zabudowę istniejącą i projektowaną na działkach sąsiednich, spełniają obowiązujące przepisy Prawa budowlanego oraz przepisy szczególne. Załączona analiza nasłonecznienia i przesłaniania jednoznacznie wykazuje, że spełnione są warunki §13 ww. rozporządzenia i projektowana rozbudowa nie wprowadza żadnego ograniczenia w zagospodarowaniu działki sąsiedniej. Ponadto, sam fakt usytuowania okien w budynku skarżącego od strony północno-wschodniej sprawia, że nasłonecznienie pomieszczeń tam zlokalizowanych jest niewystarczające w związku z krótkim dostępem promieni słonecznych. Przeprowadzenie oględzin nie wprowadzi żadnego nowego dowodu do sprawy. W postępowaniu zgromadzony został materiał dowodowy wymagany przepisami prawa i wystarczający dla rozstrzygnięcia sprawy. Skarżący nie wniósł żadnych nowych dowodów czy analiz, które wymagałyby dodatkowego wyjaśnienia przy udziale świadków czy biegłych albo w drodze oględzin.

Projektowana rozbudowa KPP zlokalizowana jest częściowo w granicy z działką sąsiednią i stanowi z budynkiem istniejącym w zabudowie pierzejowej ul. (...) jedna strefę pożarową ZLIII. Zgodność projektu i przyjętych rozwiązań z warunkami technicznymi określonymi w rozporządzeniu z dnia 12 kwietnia 2002 r. w §271 - 273 jednoznacznie stwierdza zawarte w projekcie uzgodnienie rzeczoznawcy do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych mgr inż. T. B. z dnia (...).03.2014r.

Załączony do wniosku projekt budowlany lokalizuje budynek częściowo w granicy z działką nr (...). W elewacji zachodniej budynku zaprojektowano dwa piony przeszkleń z pustaków szklanych typu luksfer zapewniających dopływ światła do pomieszczeń gospodarczych (sanitariaty). Zaprojektowane przeszklenia zlokalizowane są w odległości mniejszej niż 4,0m od granicy z działką sąsiednią, jednak pozostają w zgodzie z obowiązującymi przepisami - techniczno budowlanymi określonymi w §12 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002r., gdyż nie stanowią otworów okiennych, tylko ścianę szklaną. Przyjęcie takiego rozwiązania jest w całości zgodne z obowiązującymi przepisami.

Inwestycja realizowana będzie w oparciu o ostateczne decyzje Prezydenta Miasta o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego Nr (...) z dnia (...).12.2009r. oraz Nr (...) z dnia (...).04.2014r. Akta sprawy zostały uzupełnione o wszystkie brakujące załączniki do decyzji z dnia (...).12.2009r. Projektowana inwestycja winna spełniać warunki decyzji jak i być zgodna z załącznikiem graficznym. Decyzja lokalizacyjna Nr (...) z dnia (...).12.2009r. określa warunki dla zamierzenia pod nazwą "rozbudowa i modernizacja Komendy Powiatowej Policji w G., projektowanej na terenie położonym w G. przy ul. (...), na terenie działki (...) ark. (...)" i tworzy komplet wraz z załącznikami: 1, 2, 2a, 2b i 3. W trakcie pierwszego postępowania inwestor złożył wniosek o zatwierdzenie projektu i udzielenie pozwolenia na budowę dla zamierzenia, które nie w pełni było zgodne z warunkami określonymi w załączonej decyzji. Postanowieniem organ nałożył obowiązek sporządzenia projektu budowlanego zgodnie z warunkami załączonej decyzji. Inwestor uzyskał decyzję Prezydenta Miasta o ustaleniu inwestycji celu publicznego Nr (...) z dnia (...).04.2014r., która zmieniała częściowo warunki decyzji z dnia (...).12.2009r. Dnia (...).06.2014r. Inwestor przedłożył komplet uzupełnionej dokumentacji wraz z ostateczną decyzją Prezydenta Miasta z dnia (...).04.2014r. W aktach sprawy są zatem dwie decyzje o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego i komplet dokumentacji podzielony na dwa etapy.

Pierwszy etap obejmuje rozbudowę i remont budynku administracyjnego i realizowany jest zgodnie z warunkami decyzji z dnia (...).12.2009r. Z analizy wynika, że projektowana rozbudowa KPP nie wpłynie negatywnie na ewentualną inwestycję planowaną na dz. nr (...) zgodnie z decyzją Prezydenta Miasta G. Nr (...) z dnia (...).12.2014r., uwzględniającą planowaną przez stronę funkcję mieszkaniową.

Drugi etap inwestycji obejmuje realizacje budynku zaplecza technicznego ze strzelnicą ćwiczebną, budynku garażowego oraz adaptacji budynku warsztatu samochodowego na budynek zaplecza przewodników psów służbowych. Inwestycje objęte II etapem realizowane są zgodnie z warunkami decyzji Prezydenta Miasta G. z dnia (...).04.2014r. i w całości spełniają warunki decyzji zarówno w zakresie usytuowania, obrysu, wzajemnego układu istniejących i projektowanych obiektów oraz takich parametrów jak gabaryty budynków czy geometria dachu. Są również zgodne z przepisami §12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r.

Dokonując szczegółowej analizy lokalizacji będących przedmiotem postępowania obiektów, organ wyjaśnił, iż kierował się zgodnością z warunkami określonymi w decyzjach o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, obowiązującymi przepisami szczególnymi ale przede wszystkim uzasadnionym interesem osób trzecich będących w obszarze oddziaływania inwestycji.

Załączony do wniosku projekt budowlany został uzgodniony z Miejskim Konserwatorem Zabytków. Organ przyjął zatem, że pozytywne uzgodnienie projektów jednoznacznie świadczy o tym, że spełniają one wszystkie narzucone w tym zakresie warunki. Starosta uznał, iż złożone z wnioskiem projekty spełniają wszystkie narzucone przepisami prawa warunki. Spełnione zostały wszystkie warunki określone w decyzjach o lokalizacji inwestycji celu publicznego z dnia (...).12.2009r. i z dnia (...).04.2014r. Projekt zagospodarowania działki sporządzony został z uwzględnieniem wszystkich obowiązujących przepisów techniczno-budowlanych. Załączony do wniosku komplet projektów budowlanych w całości spełnia warunki określone Rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego. Posiada również wszystkie konieczne opinie i uzgodnienia oraz informację o planie bezpieczeństwa i ochronie zdrowia. Projekt został również sprawdzony przez osoby posiadające wymagane uprawnienia.

Kończąc Starosta wyjaśnił, iż w przypadku spełnienia wymogów określonych w normach tej ustawy organ nie ma możliwości odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. W toku ponownie prowadzonego postepowania uzupełniono materiał dowodowy i umożliwiono stronom czynny udział.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył Pan M. M., reprezentowany przez adwokata Pana Z. S., domagając się uchylenia decyzji organu I instancji. Odwołujący zarzucił organowi naruszenie przepisów prawa materialnego podnosząc, iż usytuowanie projektowanego nowego budynku przebiega w granicy działki (...) przez co nie jest spełniony warunek odległości z § 12 ust.1 rozporządzenia, a nadto nie przemawia za tym wielkość działki, ani podobna istniejąca lub planowana zabudowa na działce sąsiedniej. Zarzucił wadliwe uznanie, że projekt budowlany nie narusza §13 ww. rozporządzenia, podczas gdy projektowany budynek będzie przesłaniał pomieszczenia w budynku na działce nr (...), a w szczególności te usytuowane przy budynku Komendy i od strony działki nr (...), co w przypadku planowanej budowy mieszkań na terenie działki (...) w istniejącym budynku spowoduje, że małe dwupokojowe mieszkania zlokalizowane przy wspólnej granicy z budynkiem Komendy i tylko od strony podwórza będą przesłonione przez wysoki pięciokondygnacyjny nowoprojektowany budynek. Skarżący zarzucił, iż naruszono § 60 rozporządzenia bowiem analiza nasłonecznienia nie została wykonana w dniach równonocy ((...) marca i (...) września) lecz w kwietniu; analiza nie uwzględnia czasu nasłonecznienia 1,5 godz. dla jednego pokoju w mieszkaniach dwupokojowych położonych przy wspólnej granicy z Komendą Policji i usytuowanych tylko od strony podwórza od strony działki nr (...) gdzie projektowany budynek zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy z dnia (...) grudnia 2014 r sygn. (...), o wysokości 5 kondygnacji będzie skutecznie zasłaniał słońce padające od strony wschodniej na te mieszkania i pomimo, że z analizy nasłonecznienia i przesłaniania sporządzonej na zlecenie inwestora wynika, że usytuowanie fasady północno-wschodniej budynku przy ul. (...) (budynek skarżącego) nie zapewnia wymaganego czasu nasłonecznienia pokojom przy niej zlokalizowanym. Wadliwe przyjęto, że legitymację do budowania nowego obiektu w granicy działki bezpośrednio przy granicy nieruchomości należącej do skarżącego stanowi decyzja Prezydenta Miasta G. z dnia (...) grudnia 2009 r, podczas gdy uprawnienie to nie wynika z treści powyższej decyzji ani też z załącznika graficznego do tej decyzji, który wskazuje jedynie na linię zabudowy, a nie na budowę w tzw. ostrej granicy działki. Wadliwe przyjęto, że wydanie na rzecz skarżącego decyzji o warunkach zabudowy z dnia (...) grudnia 2014 r sygn. (...) nie ma znaczenia w sprawie, podczas gdy projektowany budynek rozbudowy Komendy Policji narusza prawo własności skarżącego i będzie przesłaniał pomieszczenia w budynku znajdującym się na działce nr (...), a w szczególności te, które usytuowane będą przy budynku Komendy i od strony działki nr (...), a w przypadku planowanej budowy mieszkań na terenie działki (...) małe dwupokojowe mieszkania zlokalizowane przy wspólnej granicy z budynkiem Komendy Policji i tylko od strony podwórza będą przesłonione przez wysoki pięciokondygnacyjny nowoprojektowany budynek, przy czym dodatkowo skarżący będzie musiał dostosować się przy projektowaniu swojego budynku do istniejącej rozbudowy KPP, co w konsekwencji spowoduje, że w znacznym stopniu zostanie ograniczona funkcjonalność przyszłego budynku przeznaczonego na cele mieszkalne. Skarżący zarzucił ponadto naruszenie przepisów postępowania: art. 6, art. 7, art. 8, art.9, art. 11, art. 13, art. 77 w zw. z art. 80, art.78 art. 107 oraz art. 139 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej: kpa) poprzez ograniczenie prawa do obrony skarżącego; brak należytego uzasadnienia zaskarżonej decyzji; pominięcie dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy; niedostateczne wyjaśnienie przepisów prawa stanowiących podstawę prawną rozstrzygnięcia organu administracyjnego, a nadto brak wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych związanych z przedmiotową sprawą administracyjną, w tym brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez brak merytorycznej oceny projektu budowlanego pod kątem, czy usytuowanie budynku bezpośrednio przy granicy nie narusza prawa własności skarżącego oraz czy jest do pogodzenia z warunkami technicznymi; brak merytorycznej oceny zgodności analizy nasłoneczniania z warunkami technicznymi; brak przeprowadzenia oględzin nieruchomości inwestora i skarżącego pozwalających ustalić, czy zachodzą okoliczności wymienione w § 13 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r.; błędne przyjęcie, że otwór okienny w WC dla osób niepełnosprawnych jest w odległości 4 metrów od granicy działki nr (...) podczas gdy faktycznie odległość ta wynosi 2,40 metrów; zaniechanie przesłuchania świadka J. S., które mogą mieć w sprawie istotne znaczenie; zaniechanie powołania niezależnego biegłego na weryfikację ustaleń organu I instancji co do zgodności projektu budowlanego z przepisami budowlanymi, technicznymi oraz przepisami prawa planistycznego.

Wojewoda decyzją z dnia (...) sierpnia 2015 r., Nr (...), utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, podzielając ocenę stanu faktycznego i prawnego wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia. Uwzględniając wskazania wynikające z wydanego wcześniej wyroku sądu oraz odnosząc się do zarzutów odwołującego Wojewoda wyjaśnił, iż weryfikacja spełnienia przez przedłożony projekt wymogów określonych przepisami techniczno-budowlanymi oznacza badanie jego zgodność z przepisami §13, 60 i 271-273 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. oraz przepisami odrębnymi określającymi dopuszczalne odległości niektórych budowli od budynków. Zaprojektowana inwestycja jest zgodna z załączonymi decyzjami o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Powyższe decyzje lokalizacyjne uzupełniono o brakujące załączniki. Analizując załączone do wniosku projekty budowlane wraz z projektem zagospodarowania terenu Wojewoda stwierdził, że inwestycja została zaprojektowana zgodnie z wyznaczoną w decyzji z dnia (...) grudnia 2009 r, nieprzekraczalną linią zabudowy. Ponadto przedsięwzięcie zostało zaprojektowane zgodnie z pozostałymi warunkami określonymi w powyższych decyzjach inwestycji celu publicznego, a w szczególności projektowana zabudowa nie przekroczy ustalonych wskaźników dotyczących wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni terenu (intensywność zabudowy do 40% całkowitej powierzchni działki). Obiekty objęte wnioskiem spełniają wymogi szerokości elewacji frontowej oraz wyznaczone max. gabaryty rozbudowy istniejącego budynku. Zostały zaprojektowane odpowiednie geometrie dachów budynków - dachy płaskie. Zachowano ustalone decyzjami lokalizacyjnymi wysokości budynków.

Odnosząc się do treści odwołania Wojewoda wyjaśnił, że decyzje lokalizacyjne nie wyznaczały nowej nieprzekraczalnej linii zabudowy, tylko wskazały istniejącą linię zabudowy jako istniejącą. Zgodnie z załączonymi decyzjami lokalizacyjnymi istniejąca linia zabudowy wyznaczona została na elewacji frontowej budynku Komendy Powiatowej Policji w G. od ul. (...). W decyzji lokalizacyjnej z dnia (...) grudnia 2009 r. wprost w pkt 2.1 wskazano, że: "Wnioskowane zamierzenie inwestycyjne należy projektować zgodnie z ustaleniami pokazanymi na załączniku graficznym do decyzji". Zgodnie z załącznikiem graficznym nr 2 możliwa jest rozbudowa budynku w części w granicy z działką o nr ew. (...). Natomiast w decyzji lokalizacyjnej z dnia (...) kwietnia 2014 r. ustalono w pkt. 2.1.: "Akceptuje się wnioskowaną budowę budynku zaplecza technicznego ze strzelnicą ćwiczebną oraz budynku garażowego, projektowanych na terenie działki nr (...), ark. (...) położonej w G. przy ul. (...)" oraz " linia zabudowy zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, dopuszcza się lokalizację budynku zaplecza technicznego ze strzelnicą ćwiczebną w bezpośredniej granicy działki nr (...), ark. (...).

Organ odwoławczy wyjaśnił, że lokalizacja obiektu nie narusza odległości wskazanych w §12 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych. W granicy z działką o nr ew. (...) nie zaprojektowano żadnych otworów okienny lub drzwiowych. Natomiast w odległości mniejszej niż 4m od granicą z działką o nr ew. (...) zaprojektowano na każdej kondygnacji dwa rzędy pustaków szklanych (tzw. luksferów), których zaprojektowanie nie można traktować jako otworu okiennego, bowiem nie są oknami, a pustakami szklanymi. Pozostałe otwory okienne znajdujące się od strony działki o nr ew. (...) będą w odległości większej niż wymagane 4m. Załączona wraz z odwołaniem z dnia (...) sierpnia 2014 r. opinia J. S. została sporządzona w innym stanie faktycznym, gdy zamiast pustaków szklanych były zaprojektowane otwory okienne, zatem nie może być brana pod uwagę w niniejszej kwestii.

Przepisy umożliwiają budowanie budynku w granicy w sytuacji gdy dopuszczono to w decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego, a zapisy w decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego nakazują projektowanie zgodnie z ustaleniami pokazanymi na załączniku graficznym do decyzji (punkt 2.1 decyzji z (...).12.2009 r. oraz z (...).04.2014 r.). Załączniki do ww. decyzji wskazują, że rozbudowa budynku może być wykonana w części w granicy z działką o nr ew. (...). Ponadto w decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego z dnia (...) kwietnia 2014 r. wskazano wprost, że dopuszcza się lokalizację budynku zaplecza technicznego ze strzelnicą ćwiczebną w bezpośredniej granicy działki o nr (...) ark. (...). Jednakże budowa w granicy z sąsiednią działką budowlaną może mieć miejsce gdy tak wskazuje decyzja lokalizacyjna jedynie w przypadku gdy są spełnione także warunki z §13, 60 i 271-273 warunków technicznych, co ma miejsce w rozpatrywanym przypadku. Należy brać nadto pod uwagę, że inwestycja będzie stanowić zabudowę śródmiejską, stosownie do §3 pkt 1 warunków technicznych. Działka nr (...) leży w ścisłym centrum miasta G., w strefie zabudowy śródmiejskiej, podlegającej ochronie konserwatorskiej. Budynek na działce o nr ew. (...) to budynek nieczynnego kina, w którym brak jest lokali mieszkalnych. Odwołujący dopiero planuje przekwalifikowanie budynku. Uzyskanie decyzji Prezydenta Miasta G. nr (...) z dnia (...) grudnia 2014 r. znak: (...), nie zmienia sytuacji w kwestii charakteru pomieszczeń w niniejszym budynku sąsiednim. Dopiero uzyskanie decyzji pozwolenia na budowę dotyczącej przebudowy i zmiany sposobu użytkowania miałoby znaczenie w sprawie. W przedłożonej analizie nasłonecznienia wzięto jednak pod uwagę ww. decyzję o warunkach zabudowy i przedstawiono wyliczenia i wnioski, jak gdyby w budynku na działce o nr ew. (...) istniały już mieszkania. Nawet w przypadku zaliczenia pomieszczeń jako mieszkalne w budynku sąsiednim zostaną także zachowane normy wynikające z §13 warunków technicznych.

Jak wynika z oświadczenia uprawnionego projektanta oraz przedstawionej analizy nasłonecznienia, zachowano rygory wynikające z § 13 ust.1 pkt 1 oraz z §60 i § 57 rozporządzenia. Ponadnormatywne zacienienie (z §13 warunków technicznych) budynku Odwołującego nie wystąpi, ze względu na odległość pomiędzy budynkami, ich lokalizację, linię słońca, wysokość zaprojektowanego budynku odległość otworów okiennych w sąsiednim budynku od granicy z działką o nr ew. (...) (ich położenie zostało zbadane i przedstawione przez geodetę). W przedłożonej przez Inwestora analizie przedstawiono dokładnie jaką metodą i na jakiej podstawie dokonano obliczeń i oceny niniejszej kwestii. Odległość, o której mowa w §13 ust. 1 pkt. 1 została zachowana, a maksymalna wysokość przesłaniania jest znacznie wyższa niż projektowana rozbudowa budynku. Biorąc pod uwagę powyższe i opinie (projektanta oraz przedłożoną przez Inwestora w dniu (...) maja 2015 r.) oraz fakt, że niniejsza zabudowa jest zabudową śródmiejską, odległość istniejącego okna w budynku sąsiednim wynosi od granic działki 6,1.6m (na wysokości 2,21m), wysokość rozbudowy (max. punkt 16,78m) należy stwierdzić, że zostanie zachowana norma wynikająca z §13 warunków technicznych. W opinii J. S. dotyczącej normy wynikającej z §13 warunków uznano, że kąt 60° należy mierzyć od prostej wyznaczonej przez punkt osi otworu okiennego znajdujący się w wewnętrznym licu ściany a punktem wyznaczonym w zewnętrznym narożu otworu okiennego. Natomiast zgodnie z przepisem kąt ten należy wyznaczyć w płaszczyźnie poziomej, z wierzchołkiem usytuowanym w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego. Zdaniem organu odwoławczego trzeba normę tą interpretować w taki sposób, że dwusieczna tego kąta musi znajdować się w osi otworu okiennego. Ponadto w opinii tej nie przedstawiono metody na podstawie jakiej stwierdzono brak zachowania norm warunków technicznych. Przy czym nie wskazano wyliczeń co do wysokości o których mowa w §13 warunków technicznych. Wszystko to nakazuje uznać opinię tę także za niepełną. W konsekwencji nie może podlegać ona merytorycznej ocenie. Należy także zauważyć, że opinia ta została przygotowana na podstawie nieaktualnych materiałów albowiem projekt uległ zmianie. W niniejszej sprawie pomieszczenia w budynku na działce o nr ew. (...) będą posiadały oświetlenie dzienne dostosowane m.in. do jego aktualnego przeznaczenia. Na działce o nr ew. (...) występuje budynek handlowo-usługowy i nie posiada on funkcji mieszkalnej (m.in. lokali mieszkalnych) oraz nie jest on budynkiem szkoły, przedszkola czy żłobku. W konsekwencji w badanym przypadku nie może mieć zastosowanie §60 warunków technicznych, który odnosi się do szkół, przedszkoli, żłobków oraz mieszkań. Zatem nie ma podstaw badanie zachowania norm §60 warunków technicznych. Skarżący nie wnosi ponadto zastrzeżeń co do poprawności wykonanej analizy. Ponadto, jak wynika z analizy, dotyczy ona nasłonecznienia na dzień (...) marca oraz (...) września.

Zgodnie z projektem budowlanym (warunki ochrony przeciwpożarowej Tom II) zaprojektowano w rozbudowywanej części budynku na długości co najmniej 8m w zbliżeniu z budynkiem sąsiednim ścianę oddzielenia przeciwpożarowego w klasie REI 120, co powoduje spełnienie wymagań zawartych w §271, §272, §273 warunków technicznych. Ponadto projekt został uzgodniony bez zastrzeżeń przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych.

Zdaniem Wojewody spełnienie przez niniejszą inwestycję wymagań §13, 60 i 271-273 warunków technicznych powoduje, że projektowana rozbudowa budynku przy granicy z działkami (...), (...) jest zgodna także z §12 ust. 2 warunków technicznych i może zostać wykonana w zaprojektowany sposób. Zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do samodzielnej oceny przez organ administracyjno- budowlany co do spełnienia wymogów z §12, 13, 60, 271-273 warunków technicznych. Natomiast przedstawione przez strony postępowania analizy i opinię stanowią jedynie funkcję pomocniczą w zebranym materiale dowodowym. Planowanej inwestycji nie można zaliczyć do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko lub potencjalnie oddziaływać na środowisko. Ponadto projekt budowlany został zaopiniowany przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych, pod względem wymagań higienicznych i zdrowotnych oraz pod względem zgodności z przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy oraz wymaganiami ergonomii.

Kończąc Wojewoda ocenił, iż rozpatrując ponownie sprawę zastosowano się do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 lutego 2015 r., sygn. akt: II SA/Po 1311/14, materiał dowodowy został uzupełniony m.in. o załączniki decyzji lokalizacyjnych oraz decyzje Prezydenta Miasta G. w zakresie dotyczącym ochrony konserwatorskiej. Powyższe decyzje wraz z opieczętowanym projektem budowlanym przez Miejskiego Konserwatora Zabytków stanowią pozwolenia i uzgodnienia o których mowa w wyroku Sądu i decyzji lokalizacyjnej. Ponadto należy zauważyć, że niniejsze postępowanie dotyczy budowy następujących obiektów: remontu i rozbudowy istniejącego budynku, budowy budynku zaplecza technicznego i strzelnicy ćwiczebnej, budowy budynku garażowego, adaptacji istniejącego budynku warsztatu samochodowego na budynek zaplecza przewodników psów służbowych. Obiekt oznaczony w projekcie zagospodarowania jako nr 6 to istniejące kojce dla psów nie zaś projektowane, więc nie dotyczą pozwolenia na budowę. Przedmiotem postępowania zaś jest adaptacja budynku warsztatu samochodowego na budynek zaplecza przewodników psów. W załączniku nr 2 do decyzji lokalizacyjnej nr (...) z dnia (...) grudnia 2009 r., pod nr (...) wpisano projektowane boksy i wskazano, że strefa przeznaczona pod powyższe obiekty i urządzenia może wynosić 33m wzdłuż granicy działki, szerokości tej strefy zaś nie uregulowano. Adoptowany budynek na budynek socjalny dla psów mieści się w strefie wyznaczonej w załączniku decyzji lokalizacyjnej. Ponadto oznaczone w decyzji lokalizacyjne jako nr 3 projektowana rozbudowa budynku administracyjnego oraz jako nr 12 węzeł cieplny nie są przedmiotem niniejszego postępowania w sprawie pozwolenia na budowę, bowiem Inwestor ograniczył zakres robót budowlanych w stosunku do decyzji lokalizacyjnej.

Odnosząc się do zarzutu nie uwzględnienia zgłoszonych przez stronę wniosków dowodowych Wojewoda podzielił stanowisko organu I instancji. Zdaniem organu odwoławczego kwestia spełnienia warunków wynikających z §12, 13, 60 warunków technicznych podlega samodzielnej ocenie organu administracji architektoniczno-budowlanej. Wojewoda podkreślił, iż w dniu (...) sierpnia 2015 r. przeprowadził rozprawę administracyjną, w wezwaniu na którą wskazano, że wraz z wezwanymi stronami mogą stawić się biegli czy też osoby posiadające wiedzę szczególną co do przedmiotu postępowania. Na rozprawę wraz z odwołującym przybył jedynie jego pełnomocnik.

Zdaniem organu odwoławczego przedmiotowa inwestycja została zaprojektowana zgodnie z przepisami prawa, a do wniosku o pozwolenie na budowę załączono wymagane prawem dokumenty. Stosownie do art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, gdy wnioskodawca w swojej dokumentacji spełnia wymagania zawarte w art. 35 ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego.

Skargę na powyższą decyzję wniósł M. M., reprezentowany przez adwokata Z. S., powtarzając zarzuty zawarte w odwołaniu od decyzji I instancji. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Zarzucono naruszenie przepisów postępowania : art. 6, art. 7, art. 8, art. 77 w zw. z art. 80, art.78 art. 107 oraz art, 139 k.p.a. poprzez brak należytego uzasadnienia zaskarżonej decyzji z uwagi na: niedostateczne ustalenie faktów oraz ich znaczenia według obowiązujących przepisów prawa; pominięcie dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy; niedostateczne wyjaśnienie przepisów prawa stanowiących podstawę prawną rozstrzygnięcia organu administracyjnego, a nadto poprzez brak wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych związanych z przedmiotową sprawą administracyjną, w tym brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez brak merytorycznej oceny projektu budowlanego pod kątem, czy usytuowanie budynku bezpośrednio przy granicy jest do pogodzenia z warunkami technicznymi.

Zdaniem skarżącego zaskarżona decyzja w żaden sposób nie odnosi się do zarzutów podnoszonych wcześniej przez stronę na etapie pierwszego rozpoznania sprawy, a także nie uwzględnia wytycznych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 11 lutego 2015 r sygn. II SA/Po 1311/14, a nadto powiela w całości twierdzenia przytaczane już wcześniej przez organ, a które w ocenie skarżącego nie zasługują na uznanie. Odmiennie została ukształtowana treść decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego z dnia (...) kwietnia 2014 r sygn. (...) w zakresie warunków linii zabudowy. W tej decyzji bowiem dopuszczono lokalizację budynku w bezpośredniej granicy (działka (...)), czego nie uczyniono w decyzji z dnia (...) grudnia 2009 r. Zatem występujące różnice w zakresie ustalenia linii zabudowy dla inwestycji rozbudowy KPP w G. w wydanych przez Prezydenta Miasta G. decyzjach o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego są widoczne. Ponadto załącznik graficzny załączony do decyzji lokalizacyjnej nie określa kształtu przyszłego budynku.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie odwołując się do argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Zdaniem organu poza argumentami, podnoszonymi na etapie postępowania odwoławczego, Skarżący nie wskazuje żadnych nowych okoliczności, które należałoby poddać merytorycznej ocenie.

Uczestnik postępowania Komenda Wojewódzka Policji, działający w jej imieniu pełnomocnik radca prawny J. S. – Z., w piśmie procesowym z dnia 28 listopada 2015 r. wniosła o oddalenie skargi, szczegółowo odnosząc się do zarzutów skargi oraz wykazując, iż wydane w sprawie decyzje uwzględniają wytyczne i wskazania wynikające z wyroku tut. Sądu z dnia 11 lutego 2015 r. sygn. akt II SA/Po 1311/14. Podniesiono, iż do zarzutów tych Inwestor szczegółowo odniósł się w piśmie z dnia (...) sierpnia 2015 r., szczegółowe ustosunkowanie się do ww. zarzutów zawarte jest również w zaskarżonej decyzji. Organ ten nie tylko ponownie merytorycznie rozpoznał sprawę, lecz również przeprowadził uzupełniające postępowanie dowodowe. Dokonana przez organy administracji architektoniczno-budowlanej ocena w zakresie wpływu planowanej lokalizacji części budynku (tzw. łącznika) na granicy działki wykazała brak naruszenia prawnie chronionych interesów osób trzecich, wynikających z warunków technicznych. Organy w sposób kompleksowy odniosły się również do przedłożonej przez Inwestora analizy nasłonecznienia, w szczególności przepisów określających sposób jej wykonania. Istotne w niniejszej sprawie jest przy tym, że planowana inwestycja znajduje się na terenie śródmiejskiej, dla której dopuszcza się ograniczenie przewidywanego czasu nasłonecznienia do 1,5 godziny, a w odniesieniu do mieszkania jednopokojowego w takiej zabudowie określa się wymaganego czasu nasłonecznienia. Podkreślono, iż Skarżący dysponuje wyłącznie decyzją o warunkach zabudowy, która nie stanowi żadnej gwarancji zrealizowania planowanej inwestycji, gdyż ocena w zakresie spełnienia przez nią obowiązujących przepisów prawa, w tym warunków technicznych - nastąpi dopiero na etapie udzielania pozwolenia na budowę. Obecnie w budynku Skarżącego nie znajdują się żadne pomieszczenia mieszkalne, a budynek ma funkcję usługowo-handlową. Choć Skarżący uzyskał decyzję o warunkach zabudowy umożliwiającą zlokalizowanie w budynku pomieszczeń mieszkalnych, to istnieje duże ryzyko, iż wobec braku możliwości spełnienia warunków technicznych - nie uzyska stosownego pozwolenia na budowę. Przyczyną tego stanu rzeczy nie jest przy tym inwestycja planowana przez Inwestora, lecz aktualna lokalizacja budynku Skarżącego względem istniejącej już zabudowy. Ze znajdującej się w aktach niniejszej sprawy analizy nasłonecznienia i przesłaniania autorstwa prof. M. F. jednoznacznie wynika, że nawet przy przyjęciu, że w budynku Skarżącego znajdują się lokale mieszkalne - planowana przez Inwestora inwestycja spełnia wymagania, o których mowa w § 13 rozporządzenia. Zatem przyjąć należy, że przedmiotowa inwestycja nie narusza uzasadnionych interesów osób trzecich (art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego), co niesłusznie zarzuca Skarżący. Organy administracji architektoniczno-budowlanej dokonały również oceny w kontekście spełnienia przez planowaną inwestycję parametrów wynikających z decyzji lokalizacyjnych, poprzedzonej skompletowaniem wszystkich załączników. Na str. 4-5 decyzji z dnia (...) sierpnia 2015 r. Wojewoda w sposób kompleksowy przywołał wszystkie parametry planowanej inwestycji wynikające z decyzji lokalizacyjnych, odnosząc je do parametrów wynikający z przedłożonego przez Inwestora projektu budowlanego. Rozważania te pozwoliły przesądzić, iż planowana inwestycja jest zgodna z decyzjami lokalizacyjnymi. Organy odniosły się również do obowiązku uzyskania przez Inwestora uzgodnień z Miejskim Konserwatorem Zabytków, w tym sprawdzenia posiadania ww. uzgodnień. W tym zakresie doszło do uzupełnienia materiału dowodowego poprzez przedłożenie wymaganych prawem pozwoleń i uzgodnień Miejskiego Konserwatora Zabytków. Organy rozpoznały wnioski dowodowe zgłaszane przez Skarżącego, mając na względzie art. 78 kpa. Sformułowane zatem przez Skarżącego wnioski dowodowe organ zobligowany był do rozpoznania mając na względzie posiadane przez siebie kompetencje i charakter sprawy. Okoliczności, które w ocenie Skarżącego miały zostać ustalone w toku przeprowadzania dowodu z oględzin zostały ustalone w oparciu o inne, obligatoryjne dokumenty. Materiał dowodowy (w tym projekt budowlany) podlegał uzupełnieniu i zmianie, czego strona Skarżąca nie bierze pod uwagę w swoim stanowisku. Zwłaszcza dotyczy to kwestii zaprojektowania pustaków szklanych (luksferów) od granicy z działką należącą do Pana M. M., czy sporządzonej analizy na dzień (...) marca i (...) września (a nie na kwiecień jak twierdzi Skarżący).

Na rozprawie sądowoadministracyjnej przeprowadzonej w dniu 8 grudnia 2015 r. pełnomocnicy stron podtrzymali dotychczasowe stanowiska. Pełnomocnik inwestora dodatkowo wyjaśniła, iż to, co dotąd zostało wybudowane, realizowano w okresie, gdy w obrocie prawnym była ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Sąd administracyjny w zakresie swej właściwości przeprowadza kontrolę zaskarżonej decyzji pod względem zgodności z prawem, biorąc pod uwagę stan prawny i faktyczny istniejący w dacie jej podjęcia. Jednocześnie, zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), ocena prawna i wskazania co

do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu Sądu wiążą w sprawie ten Sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. W rozpatrywanym przypadku takie wskazania zawarte zostały w prawomocnym wyroku tut. Sądu wydanym w sprawie o sygn. akt II SA/Po 1311/14, którym uchylone zostały wcześniejsze decyzje organów administracji architektoniczno-budowlanej w przedmiocie udzielenia pozwolenia na rozbudowę i remont siedziby Komendy Powiatowej Policji w G.

W opinii Sądu przy ponownym rozpoznaniu sprawy w pełni zastosowano się do wytycznych zawartych w uzasadnieniu ww. wyroku. Starosta G., jako właściwy w tym przypadku organ administracji, zobowiązany został do uzupełnienia materiału dowodowego oraz przeprowadzenia ponownej oceny projektu budowlanego. Pierwotny wniosek został przez inwestora zmieniony. W opinii Sądu zarówno wniosek inwestora wszczynający po raz pierwszy postępowanie administracyjne w sprawie, jak i wniosek kolejny, zmieniony z uwzględnieniem wskazań ww. wyroku Sądu, są wnioskami o wydanie pozwolenia na budowę. Organy administracji architektoniczno-budowlanej są właściwe również w świetle aktualnego brzmienia przepisu art. 37 ust. 2 Prawa budowlanego. Celem nowelizacji ustawy Prawo budowlane, która nadała nowe brzmienie ww. przepisowi, było usunięcie wątpliwości interpretacyjnych, które w przeszłości wywołały spory kompetencyjne pomiędzy organami architektoniczno-budowalnymi i organami nadzoru budowlanego, co wynika z uzasadnienia projektu ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2015 r. poz. 443). Ponadto, w świetle przepisu art. 153 p.p.s.a., ocena prawna zawarta w prawomocnym wyroku wydanym wcześniej w granicach tej samej sprawy traci moc wiążącą jedynie w wypadku zmiany - już po wydaniu orzeczenia sądowego - istotnych okoliczności faktycznych sprawy (por. wyrok NSA z 1.09.2010 r. sygn. akt II OSK 920/10 Lex nr 745376). W rozpatrywanym przypadku z taką zmianą okoliczności faktycznych nie mamy do czynienia. Z materiału dowodowego sprawy (k.nr 138-verte i nr 150 Tomu II akt admin.) wynika, że do prac budowlanych przystąpiono przed datą rozpatrzenia sprawy przez Sąd w sprawie o sygn. akt II SA/Po 1311/14 (11.02.2015 r.), a następnie budowa ta w marcu 2015 r. została przez inwestora wstrzymana. Z akt sprawy wynika również, że PINB, który o stanie inwestycji miał wiedzę, nie wszczął postępowania w trybie art. 50-51 Prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, projekt budowlany powinien spełniać wymagania określone w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu (...),

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7, oraz dokumentów, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 6;

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

Art. 35 ust. 3 i 4 tej ustawy stanowi z kolei, że w razie stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w ust. 1, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. Z kolei w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Konstrukcja powołanego przepisu wskazuje, że decyzja w sprawie pozwolenia na budowę nie ma charakteru uznaniowego. Jeżeli inwestor spełnił określone prawem wymogi, organ ma obowiązek wydać decyzję o zatwierdzeniu projektu architektoniczno-budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 3 marca 2011 r., sygn. akt II SA/Rz 1222/10, https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W realiach przedmiotowej sprawy organy obu instancji, stosownie do art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego, przeprowadziły w wymaganym zakresie ocenę projektu budowlanego pod względem zgodności z wydanymi na potrzeby inwestycji decyzjami lokalizacyjnymi oraz przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. Rozpatrując sprawę uwzględniono i zastosowano się do wskazań wyroku tut. Sądu. W opinii Sądu uzasadnienia wydanych w sprawie decyzji zawierają omówienie wszystkich kwestii istotnych dla rozstrzygnięcia. Odnoszą się również do stanowiska skarżącego wyrażanego w pismach składanych w postępowaniu oraz w odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej.

W tym miejscu wyjaśnić należy, iż organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może ingerować w przyjęte w projekcie budowlanym rozwiązania funkcjonalne obiektu, o ile są zgodne z przepisami prawa. Zważyć też należy, na co zwracano już uwagę w judykaturze sądowoadministracyjnej, że prawo zabudowy nieruchomości posiadanej nie jest prawem absolutnym i podlega ograniczeniom w regulacjach publicznoprawnych. Ograniczenie to znajduje oparcie zwłaszcza w przepisach ustawy – Prawo budowlane, w tym w jej art. 35 ust. 1, który określa zakres i formę ingerencji organów administracji. Do ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości zalicza się ograniczenia wynikające z zapisów decyzji o warunkach zabudowy lub o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. W rozpatrywanym przypadku organy przeprowadziły warunkującą możliwość udzielenie pozwolenia na budowę czynność sprawdzenia zgodności projektu budowlanego z ustaleniami uzyskanych na potrzeby inwestycji decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, nie naruszając wymogów określonych w art. 7 i art. 80 k.p.a. oraz art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane. Należy przy tym wskazać, że ocena istotnych w sprawie okoliczności została dokonana w sposób racjonalny, z zachowaniem reguł wnioskowania oraz z uwzględnieniem wiedzy fachowej, doświadczenia zawodowego i życiowego. Takie reguły ocenne są przyjęte w każdej procedurze (za: W. Siedlecki: Postępowanie cywilne; Warszawa 1986; Z. Świda-Łagiewska: Zasada swobodnej oceny dowodów w polskim procesie karnym, Wrocław 1983; B. Adamiak, J. Borkowski: KPA, Komentarz, Warszawa 2006).

Badając, w kontekście powyższych uregulowań, zgodność z prawem zaskarżonej decyzji należy stwierdzić, iż kwestionowane rozstrzygnięcie prawa nie narusza. W rozpoznawanej sprawie zachodzą bowiem przesłanki zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia inwestorowi pozwolenia na budowę dla zamierzenia inwestycyjnego.

Prawidłowo organy wskazały, że przedmiotowa inwestycja nie należy do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, a zatem nie wymaga przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko. Zasadnie również organy uznały, że projekt budowlany jest zgodny z ustaleniami decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, które dla zamierzenia inwestycyjnego ustalały możliwość lokowania zabudowy w granicy z działką skarżącego. Zaznaczyć należy, iż stosownie do art. 64 w związku z art. 55 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wiąże organ wydający pozwolenie na budowę.

Podzielić także należy stanowisko organów, że przedstawiony przez inwestora projekt budowlany jest kompletny i zawiera wszystkie wymagane opinie i uzgodnienia, pozwolenia i sprawdzenia oraz informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia. Projekt ten został sporządzony przez projektantów posiadających wymagane uprawnienia budowlane oraz legitymujących się aktualnym, na dzień wykonywania projektu, zaświadczeniem o przynależności do właściwej izby samorządu zawodowego. Projektanci dołączyli także do przedmiotowego projektu budowlanego oświadczenia o sporządzeniu tego projektu zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. W tym miejscu odnośnie do obowiązku dokonania sprawdzenia wynikającego z art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy, wymaga podkreślenia, że w wyniku zmiany wprowadzonej ustawą z dnia 27 marca 2003 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 718), która weszła w życie 11 lipca 2003 r. do ustawy Prawo budowlane, wprowadzono zasadę wyłącznej odpowiedzialności za projekt architektoniczno-budowalny "projektanta" oraz "osoby sprawdzającej". Uprawnienia kontrolne organu architektoniczno - budowlanego, prowadzącego postępowanie administracyjne w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i pozwolenia na budowę zostały ograniczone do sprawdzenia zgodności projektu budowlanego z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także z wymaganiami ochrony środowiska. Sprawdzenie zgodności z przepisami w tym techniczno-budowlanymi zostało ograniczone tylko do projektu zagospodarowania działki. Zauważyć również należy, że zgodnie z art. 34 ustawy, projekt budowlany składa się z projektu zagospodarowania działki oraz projektu architektoniczno-budowlanego, który dotyczy bezpośrednio obiektu budowlanego (por. wyrok NSA z dnia 7 października 2010 r., sygn. II OSK 1517/09). Wymogi dotyczące projektu architektoniczno - budowlanego zostały określone w § 11 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2012 r. poz. 462 z późn. zm.). Z kolei zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 i 4 ustawy, obowiązkiem projektanta jest opracowanie projektu budowlanego, a następnie sprawdzenie tego projektu pod względem zgodności z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, przez osobę posiadającą uprawnienia budowane do projektowania bez ograniczeń, w odpowiedniej specjalności lub rzeczoznawcę budowlanego. Projektant, a także sprawdzający, do projektu budowlanego dołącza oświadczenie o sporządzeniu projektu budowlanego zgodnie z obowiązującymi przepisami i zasadami wiedzy technicznej. W rozpoznawanej sprawie takie oświadczenia zostały złożone do projektu budowlanego. Reasumując, organ wydający pozwolenie na budowę nie posiada uprawnień do dokonania oceny wartości technicznej rozwiązań przyjętych w projekcie budowlanym, bowiem za to odpowiadają projektant i osoba sporządzająca projekt. W konsekwencji obowiązkiem organu było dokonanie oceny zgodności zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno - budowlanymi, co w sprawie niniejszej organy obu instancji uczyniły. W ocenie Sądu zakres sprawdzenia był wystarczający do wydania zaskarżonej decyzji.

Mając na uwadze podnoszone zarzuty wskazać należy, iż organy obu instancji przyjęły, iż budowa w granicy z sąsiednią działką może mieć miejsce, gdy tak wskazuje decyzja, a jednocześnie są spełnione warunki z §13, 60 i 271- 273 rozporządzenia z 12.04.20012 r. w sprawie warunków technicznych, co łącznie pozwoli na wyeliminowanie ryzyka naruszenia chronionych interesów osób trzecich. W tym kontekście organy przeprowadziły analizę zgromadzonej w sprawie dokumentacji, która jednoznacznie wykazała, że planowana inwestycja nie naruszy żadnych przepisów rozporządzenia w sprawie warunków technicznych. Należy wskazać za Wojewodą, iż w toku ponownego prowadzenia postępowania doszło do modyfikacji dokumentacji budowlanej (zastąpienia kwestionowanych otworów okiennych pustakami szklanymi), co uczyniło nieaktualną opinię Pana J. S., wykonaną na zlecenie Skarżącego na etapie odwołania z dnia (...) sierpnia 2014 r. Jednocześnie zastosowany wyrób pozwala na przyjęcie, iż w granicy z dz. nr (...) nie zostały zaprojektowane żadne otwory okienne, co pozwoliło na wyeliminowanie wcześniejszych wątpliwości i zastrzeżeń Skarżącego.

Organy w sposób kompleksowy odniosły się również do przedłożonej przez Inwestora analizy nasłonecznienia, w szczególności przepisów określających sposób jej wykonania. Istotnym jest, że planowana inwestycja znajduje się na terenie śródmiejskiej, dla której dopuszcza się ograniczenie przewidywanego czasu nasłonecznienia do 1,5 godziny, a w odniesieniu do mieszkania jednopokojowego w takiej zabudowie określa się wymaganego czasu nasłonecznienia. Jednocześnie wskazać należy, iż § 13 rozporządzenia odnosi się do budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi, z którymi to pomieszczeniami nie mamy do czynienia w przypadku budynku Skarżącego. Faktu tego nie zmienia uzyskanie przez Skarżącego decyzji o warunkach zabudowy dla zmiany sposobu użytkowania budynku usługowo-handlowego na funkcję usługowo-handlowo-mieszkalną gdyż decyzje o warunkach zabudowy nie mają charakteru konstytutywnego, stanowiąc jedynie szczegółową urzędową informację o tym, jaki rodzaj zabudowy może na danym terenie powstać. W konsekwencji nie można przyjąć, iż do planowanej przez Skarżącego inwestycji zastosowanie będą miały przepisy § 60 rozporządzenia wykonawczego, zgodnie z którym pomieszczenia przeznaczone do zbiorowego przebywania dzieci w żłobku, przedszkolu i szkole, z wyjątkiem pracowni chemicznej, fizycznej i plastycznej, powinny mieć zapewniony czas nasłonecznienia co najmniej 3 godziny w dniach równonocy (21 marca i 21 września) w godzinach 800-i60°, natomiast pokoje mieszkalne - w godzinach 700- 17°°. Natomiast w mieszkaniu wielopokojowym dopuszcza się ograniczenie wymagania określonego w ust. 1 co najmniej do jednego pokoju, przy czym w śródmiejskiej zabudowie uzupełniającej dopuszcza się ograniczenie wymaganego czasu nasłonecznienia do 1,5 godziny, a w odniesieniu do mieszkania jednopokojowego w takiej zabudowie nie określa się wymaganego czasu nasłonecznienia. Ponadto, ze znajdującej się w aktach niniejszej sprawy analizy nasłonecznienia i przesłaniania autorstwa prof. M. F. jednoznacznie wynika, że nawet przy przyjęciu, iż w budynku Skarżącego znajdują się lokale mieszkalne, to planowana przez Inwestora inwestycja spełnia wymagania, o których mowa w § 13 rozporządzenia.

Zatem przyjąć należy, podzielając stanowisko organów, że przedmiotowa inwestycja nie narusza uzasadnionych interesów osób trzecich (art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego), co niesłusznie zarzuca Skarżący. O naruszeniu interesu osób trzecich można bowiem mówić jedynie wtedy, gdy zostały naruszone w tym względzie konkretne przepisy. Ochrona takich interesów w procesie inwestycyjnym nie może prowadzić do sytuacji, w której to osoby trzecie, a nie inwestorzy - właściciele nieruchomości, na której mają powstać planowane inwestycje, decydować będą o dopuszczalności wybudowania obiektów budowlanych, miejscu posadowienia takich obiektów, rodzaju obiektu budowlanego i to nawet z naruszeniem ogólnego interesu społecznego (tak m.in. NSA w wyroku z dnia 2 marca 2010 r., sygn. akt II OSK 465/09).

Organy administracji architektoniczno-budowlanej, zgodnie ze wskazaniami Sądu, dokonały również oceny w kontekście spełnienia przez planowaną inwestycję parametrów wynikających z decyzji lokalizacyjnych, poprzedzonej skompletowaniem wszystkich załączników. Na str. 4-5 decyzji z dnia (...) sierpnia 2015 r. Wojewoda w sposób kompleksowy przywołał wszystkie parametry planowanej inwestycji wynikające z decyzji lokalizacyjnych, odnosząc je do parametrów wynikający z przedłożonego przez Inwestora projektu budowlanego. Rozważania te pozwoliły przesądzić, iż planowana inwestycja jest zgodna z decyzjami lokalizacyjnymi i stanowisko to Sąd podziela.

Organy odniosły się również - zgodnie ze wskazaniami WSA w Poznaniu - do obowiązku uzyskania przez Inwestora uzgodnień z Miejskim Konserwatorem Zabytków, w tym sprawdzenia posiadania ww. uzgodnień. W tym zakresie doszło do uzupełnienia materiału dowodowego poprzez przedłożenie wymaganych prawem pozwoleń i uzgodnień Miejskiego Konserwatora Zabytków.

Ponownie rozpoznając sprawę organy administracji architektoniczno-budowlanej rozpoznały wszystkie wnioski dowodowe zgłaszane przez Skarżącego, mając na względzie art. 78 kpa. Sąd w całości podziela stanowisko organów w tym zakresie. Odległości planowanej inwestycji od istniejącego budynku Skarżącego zostały ustalone w oparciu o stosowne, wynikające z obowiązujących przepisów prawa dokumenty, których przedłożenie jest obligatoryjne na etapie składania wniosku o pozwolenie na budowę. Zatem okoliczności, które w ocenie Skarżącego miały zostać ustalone w toku przeprowadzania dowodu z oględzin zostały ustalone w oparciu o inne, obligatoryjne dokumenty, co czyniło wniosek Skarżącego bezzasadny, gdyż dotyczyło okoliczności stwierdzonych innymi dowodami. Również sformułowane przez Skarżącego wnioski o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego w zakresie nadzoru urbanistyczno-budowlanego, planowania przestrzennego i warunków technicznych, a także przesłuchania świadka Pana J. S., uznać należało za zbędne. Materiał dowodowy (w tym projekt budowlany) podlegał uzupełnieniu i zmianie, czego strona skarżąca nie bierze pod uwagę w swoim stanowisku. Zmiana ta dotyczy to zaprojektowania pustaków szklanych (luksferów) od granicy z działką należącą do skarżącego oraz sporządzonej analizy naslonecznienia na dzień 21 marca i 23 września (a nie na kwiecień jak twierdzi Skarżący).

Z kolei badanie ewentualnego naruszenia prawa własności właścicieli nieruchomości sąsiednich w stosunku do miejsca inwestycji, w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę sprowadza się to do zbadania, czy przedsięwzięcie zostało wykonane zgodnie z przepisami prawa, w tym z warunkami technicznymi. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji udowodniono taką zgodność. Odnosząc się do zarzutów ograniczenia udziału stronom w postępowaniu wyjaśniającym, należy wskazać, że organy na każdym etapie postępowania zgodnie z treścią art. 10 k.p.a. zawiadamiały strony o możliwości wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego. Ponadto na rozprawie odbytej w dniu (...) sierpnia 2015 r. otrzymał kopie pism inwestora jak i jego pełnomocnika oraz wypowiedział się co do nich w piśmie z dnia (...) sierpnia 2015 r. Organ odwoławczy w swoim rozstrzygnięciu wziął pod uwagę także i to pismo, o czym świadczy uzasadnienie decyzji. Nie odmówiono także skarżącemu inicjatywy dowodowej, bowiem mógł on na każdym etapie postępowania składać nowe dowody jak i wnioski dowodowe. Natomiast organ II instancji w swoim rozstrzygnięciu wskazał stosownie do art. 78 k.p.a. dlaczego nie przychylił się do wszystkich wniosków dowodowych Skarżącego. W badanej decyzji poinformowano dlaczego nie przyznano mocy dowodowej opinii Pana J. S. Odnośnie skuteczności przeprowadzonej w dniu (...) sierpnia 2015 r. rozprawy to należy zauważyć, że złożenie pism Inwestora z dnia (...) lipca 2015 r. oraz jego pełnomocnika z dnia (...) sierpnia 2015 r., czy brak ich przekazania pełnomocnikowi Skarżącego, nie miało wpływu na jej przeprowadzenie czy jej skuteczność. Pisma te bowiem przedstawiają stanowisko strony postępowania, które mogło zostać złożone w każdym stadium postępowania, a organ nie był zobowiązany przed przeprowadzeniem rozprawy do poinformowania pozostałych stron o wpłynięciu tychże dokumentów. W tym miejscu należy zauważyć, że pełnomocnik Skarżącego mógł w każdym momencie zapoznać się z aktami sprawy. Tym samym nie naruszono art. 6, 7,8, 9 i 10 oraz art. 77 i 80 k.p.a.

Podsumowując wskazać należy, że inwestycja objęta wnioskiem o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę spełniała warunki, o jakich mowa w art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane. Wobec powyższego decyzja Wojewody oraz poprzedzająca ją decyzja Starosty G. odpowiadały prawu.

Mając na uwadze powyższe Sąd, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę oddalił.