Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
6480, , Inne, Uchylono zaskarżoną decyzję, II SA/Wa 988/18 - Wyrok WSA w Warszawie z 2019-01-18, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
II SA/Wa 988/18 - Wyrok WSA w Warszawie
|
|
|||
|
2018-06-19 | |||
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie | |||
|
Ewa Kwiecińska /przewodniczący/ Iwona Maciejuk Maria Werpachowska /sprawozdawca/ |
|||
|
6480 | |||
|
Inne | |||
|
Uchylono zaskarżoną decyzję | |||
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kwiecińska, Sędzia WSA Maria Werpachowska (spr.), Sędzia WSA Iwona Maciejuk, Protokolant specjalista Sylwia Mikuła, , po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] na decyzję Dyrektora Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej z dnia [...] grudnia 2017 r. w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Dyrektora Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej na rzecz strony skarżącej Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] kwotę 697 (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania. |
||||
Uzasadnienie
Przedmiotowa sprawa została zainicjowana wnioskiem Stowarzyszenia [...] z siedzibą w W., dalej "stowarzyszenie", z 19 sierpnia 2017 r. o udostępnienie przez Polski Instytut Sztuki Filmowej informacji publicznej w formie elektronicznej: • rejestru umów cywilnoprawnych, zwartych przez PISF od 1 stycznia 2016 r. do dnia złożenia niniejszego wniosku, • imion i nazwisk ekspertów PISF, • listy pracowników PISF, zawierającej informacje o piastowanym stanowisku, wykształceniu oraz wynagrodzeniu • plan finansowy Instytutu za rok 2016. Polski Instytut Sztuki Filmowej w odpowiedzi na wniosek 21 grudnia 2017 r. przekazał stowarzyszeniu: 1. listę ekspertów PISF na 2017 rok 2. sprawozdanie finansowe PISF za 2016 rok 3. rejestr umów cywilnoprawnych zawartych przez PISF w okresie 1 stycznia 2016 r. do 21 sierpnia 2017 r. W zakresie żądania listy pracowników PISF, zawierającej informacje o piastowanym stanowisku, wykształceniu oraz wynagrodzeniu Dyrektor Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej decyzją z dnia [...] grudnia 2017 r. , na podstawie art. 5 ust. 1 w zw. z art. 16 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2016r. poz. 1764), dalej "u.d.i.p.", oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego(t.j. Dz U. z 2017r. poz. 1257), odmówił udostępnienia informacji publicznej. W uzasadnieniu decyzji organ powołując się na orzeczenia sądów administracyjnych (wyrok NSA z dnia 14 września 2010 r. I OSK 1035/10, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 9 marca 2016 r. II SAB/Sz 9/16), stwierdził, że dane żądane przez wnioskodawcę nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy. Dalej wyjaśnił, że ustawa o dostępie do informacji publicznej w art. 5 ust. 2 wskazuje, że prawo do informacji podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby. W ustawie tej nie istnieje również norma, która upoważniałaby do ujawniania zindywidualizowanych wynagrodzeń, imion i nazwisk wszystkich pracowników jednostki i ich wykształcenia. Dane takie są danymi osobowymi i podlegają ochronie na podstawie ustawy o ochronie danych osobowych, które organ jako administrator tych danych ma obowiązek chronić. Informacje żądane przez wnioskodawcę dotyczą osób, a nie działalności zatrudniającej ich jednostki. Pracownicy Instytutu nie są funkcjonariuszami publicznymi, piastującymi stanowiska i funkcje, których sprawowanie jest równoznaczne z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuację prawną innych osób. Decyzja Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej z dnia [...] grudnia 2017 r. stała się przedmiotem skargi Stowarzyszenia [...] do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego, pełnomocnik stowarzyszenia zarzucił naruszenie prawa materialnego art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. w związku z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. - poprzez odmowę udostępnienia informacji publicznej z powołaniem się na prywatność osób fizycznych, podczas gdy przesłanka ta w realiach sprawy nie mogła mieć zastosowania. W uzasadnieniu skargi pełnomocnik stowarzyszenia podniósł, że w sprawie spornym pozostaje, czy informacje dotyczące poszczególnych pracowników organu w odniesieniu do piastowanych stanowisk, wykształcenia i wynagrodzenia podlegają udostępnieniu, czy też są chronione przed udostępnieniem na podstawie przesłanki dotyczącej ochrony prywatności. Wskazał, że stoi na stanowisku, iż wszystkie te informacje podlegają udostępnieniu, bowiem nie dotyczą sfery prywatności poszczególnych pracowników organu, choć znane są również odmienne poglądy orzecznictwa i doktryny. Niezależnie od nich niespornym być powinno, że w odniesieniu do tych pracowników, którzy pełnią w organie funkcje publiczne lub są związani z ich pełnieniem, ochrona prywatności nie może ograniczać prawa do informacji publicznej, co w jasny sposób wynika z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Zwrócił też uwagę, że ze względu na brak organu wyższego stopnia nad organem dopuszczalne jest wnoszenie skargi na decyzję w terminie 30 dni z pominięciem wzywania do ponownego rozpoznania sprawy. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 i pkt 6 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi albo o jej oddalenie. Uzasadniając wniosek o odrzucenie skargi wskazał, że skarga jest datowana na 15 lutego 2018 r. Organ ustalił, że decyzja została doręczona stowarzyszeniu [...] stycznia 2018 r. Nie ulega zatem wątpliwości, że skarga złożona została z przekroczeniem 30 dniowego terminu. Niezależnie od podanej wyżej przyczyny odrzucenia skargi, winna ona zostać odrzucona również na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy - prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy - prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Skarżący wnosił o informacje w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie z art. 17 tej ustawy skarżącemu przysługiwało prawo wystąpienia do Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej o ponowne rozpatrzenie sprawy. Skarżący jednak nie wystąpił z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy lecz wystąpił ze skargą do Sądu bez uprzedniego wykorzystania prawa do wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy jest środkiem zaskarżenia, o którym mowa w art. 52 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wyczerpanie środka zaskarżenia przed wniesieniem skargi stanowi przesłankę dopuszczalności skargi. W obowiązującym stanie prawnym do aktów, których dotyczy wymóg wyczerpania środków zaskarżenia zgodnie z art. 52 § 1 ustawy, należy zaliczyć te przedmioty skarg, które są wydawane w postępowaniach, w których zostały przewidziane środki zaskarżenia. Ustawa o dostępie do informacji publicznej przewiduje środek zaskarżenia, czyli wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Dalej organ podkreślił, że zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 12 maja 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw, przepis art. 52 w brzmieniu nadanym tą ustawą, w tym § 3, stosuje się tylko do aktów i czynności organów administracji publicznej. W świetle art. 17 ustawy o dostępie do informacji publicznej, która to ustawa ma w tej sprawie decydujące znaczenie, Polski Instytut Sztuki Filmowej, wydając decyzję w trybie tej ustawy nie jest organem władzy publicznej. Jedynie na mocy przywołanego art. 17 ustawy, stosuje się odpowiednio przepisy K.p.a. o decyzjach obowiązujące na mocy art. 16 organy władzy publicznej. Jakiekolwiek rozszerzające stosowanie przepisów zarówno ustawy o dostępie do informacji publicznej jak i ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jest niedopuszczalne. Odnosząc się do wniosku o oddalenie skargi organ wskazał, że dopuszczalne jest udostępnianie informacji publicznej, ale jedynie w sposób nienaruszający dóbr chronionych na podstawie ustawy o ochronie danych osobowych. Organ ma obowiązek ograniczyć dostęp do informacji umożliwiających identyfikację osób fizycznych. Skarżący zażądał informacji w odniesieniu do wszystkich pracowników, których udzielenie nie tylko naruszyłoby prywatność wszystkich pracowników Instytutu, ale w sposób niebudzący wątpliwości umożliwiłoby identyfikację pracowników. Podkreślił, że skarżący nie wskazał, o której grupie pracowników chce uzyskać informację, co oznacza, że zażądał informacji o wszystkich pracownikach Instytutu. Uznanie każdej informacji personalnej za związaną z wykonywaniem funkcji publicznej i każdego pracownika za osobę wykonującą funkcje publiczne tylko dlatego, że ich wynagrodzenie jest finansowane ze środków publicznych, stanowi rozszerzającą wykładnię postanowień ustawy o dostępie do informacji publicznej, co jest niedopuszczalne. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje. Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2188), oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302), dalej: P.p.s.a., sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta polega na ocenie zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Stosownie do art. 134 § 1 i 2 P.p.s.a. sąd dokonując oceny zaskarżonego aktu rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd nie może wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności. Skarga analizowana w świetle powyższych kryteriów zasługuje na uwzględnienie. W pierwszej kolejności należy odnieść się do wniosku organu o odrzucenie skargi. Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 6 czerwca 2018 r., sygn. akt I OZ 521/18, uchylającym postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 marca 2018 r., sygn. akt II SA/Wa 418/18, uznał, że skuteczne doręczenie zaskarżonej decyzji Dyrektora Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej nastąpiło [...] stycznia 2018 r., w dacie doręczenia pisma pełnomocnikowi skarżącego (art. 40 § 2 K.p.a.). Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że z akt administracyjnych, a konkretnie z zalegającej w aktach uwierzytelnionej kopii księgi korespondencyjnej wynika, że została nadana przesyłka polecona do: 1) pełnomocnika skarżącego - r. pr. A.K. (poz. 11, rubryka 6 - brak numeru przesyłki), 2) skarżącego (poz. 12, nr przesyłki: [...], rubryka 6; k. 12, 17 akt administracyjnych). Z uwierzytelnionych dokumentów przedstawionych przez pełnomocnika skarżącego wynika, że adresowana do niego przesyłka miała numer [...](k. 38 akt sądowych). Z elektronicznego systemu śledzenia przesyłek wynika, że przesyłka o numerze [...] została doręczona [...] stycznia 2018 r. Skarżący wniósł zaś skargę 15 lutego 2018 r., a więc w terminie określonym w art. 53 § 1 P.p.s.a. Nie jest też trafny zarzut organu zawarty odpowiedzi na skargę, iż przed jej wniesieniem ciążył na stowarzyszeniu obowiązek złożenia wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy. Z art. 17 u.d.i.p. odnoszącego się do kwestii odmów udostępniania informacji publicznej przez podmioty, niebędące organami władzy publicznej, wynika, że wnioskodawca może wystąpić z takim wnioskiem. Zważywszy na fakt, że wniosek stowarzyszenia o udostępnienie informacji publicznej został złożony po 1 czerwca 2017 r. tj. po wejściu w życie ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U z 2017r., poz. 935), nadane wyżej wymienioną ustawą zmieniającą brzmienie art. 52 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi pozwala stronie, której przysługuje prawo wystąpienia z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy, na wniesienie skargi bez skorzystania z tego uprawnienia. Stowarzyszenie mogło zatem, bez wyczerpania prawa do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie wniosku, skierować skargę do sądu administracyjnego. Przy czym bez znaczenia pozostaje okoliczność, że Polski Instytut Sztuki Filmowej nie jest organem władzy publicznej a państwową osobą prawną, co wynika z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (tj. Dz.U. z 2016 poz. 438), zobowiązaną do udostępniania informacji publicznej. Definicja organu administracji publicznej z art. 5 § 2 pkt 3 k.p.a. obejmuje bowiem swoim zakresem podmiotowym nie tylko organy władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., ale także wszelkie inne podmioty, jeżeli z mocy prawa lub na podstawie porozumień są one powołane do załatwiania spraw indywidualnych w drodze decyzji administracyjnych. Do takich spraw należą sprawy odmowy udostępniania informacji publicznej. W tym przypadku to właśnie kryterium sprawy (a nie charakteru prawnego, struktury organizacyjnej lub funkcji) przesądza o zakwalifikowaniu danego podmiotu jako organu administracji publicznej w rozumieniu k.p.a. Tym samym brak było podstaw od odrzucenie skargi na zasadzie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. Przechodząc do merytorycznego rozpoznania sprawy Sąd stwierdza, że nie jest sporne pomiędzy organem i stroną skarżącą, że przedmiotowa informacja jest informacją publiczną, albowiem co do zasady informacja - lista pracowników, zawierająca informację o piastowanym stanowisku, wykształceni oraz wynagrodzeniu osób zatrudnionych przez podmiot publiczny stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1764). Zgodnie z tym przepisem informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, również informacja o wydatkowaniu przez organ administracji publicznej środków publicznych. Z tych środków pochodzą m. in. wynagrodzenia. Informacją publiczną jest zatem informacja o wydatkach podmiotu publicznego na nagrody dla pracowników. Niewątpliwie informacją publiczną jest informacja o piastowanym stanowisku i posiadanym wykształceniu. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 października 2018 r., sygn. akt I OSK 1932/17 " art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d u.d.i.p. odnosi się do wiadomości o osobach pełniących funkcje publiczne, w tym do kwestii dotyczących ich wykształcenia. Posiadane wykształcenie w sposób oczywisty wpływa na poziom kompetencji danej osoby i jej kwalifikacji do wykonywania powierzonych jej zadań. Przepis art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d u.d.i.p. wskazuje, iż informacją publiczną jest informacja o podmiotach zobowiązanych do jej udostępnienia, w tym "o organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach". Nie ma podstaw do zawężania zwrotu "kompetencje" użytego we wskazanym przepisie wyłącznie do zakresu uprawnień przysługującego osobie. Po pierwsze, uprawnienia tego rodzaju przysługują określonym organom, nie zaś osobom. Skoro zatem przepis odnosi kompetencje także do osób, to należy to pojęcie rozumieć szerzej. Kierując się już wykładnią językową wskazać należy, że zwrot "kompetencje" ma dwojakie znaczenie. Po pierwsze oznacza zakres uprawnień urzędu lub urzędnika do zajmowania się określonymi sprawami i podejmowania dotyczących ich decyzji. Kompetencje oznaczają jednak również "zakres czyjejś wiedzy, umiejętności i doświadczenia" (http://sjp.pwn.pl/slowniki/kompetencje.html). W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego tak określony zakres pojęcia "kompetencje" odnieść należy także do "wykształcenia". W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie był zobligowany do zbadania, czy organ prawidłowo odmówił udostępnienia danych osobowych pracowników Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej w oparciu o przepis art. 5 ust. 2 u.d.i.p. (wprawdzie w sentencji decyzji wskazano art. 5 ust. 1 u.d.i.p. to jednak w jej uzasadnieniu przywołano art. 5 ust. 2 u.d.i.p. ograniczenie ze względu na prywatność osoby). Rozważając tę kwestię wskazać należy, że Trybunał Konstytucyjny wypowiadając się w materii prawa do prywatności przyjął, że możliwość ingerencji w prawo do prywatności ma znacznie szerszy zakres w stosunku do osób pełniących funkcje publiczne, niż do pozostałych osób. Trybunał nie wyłącza jednak a priori ochrony prywatności osób pełniących funkcje publiczne. Rozważając konstytucyjność wyłączenia, o którym mowa w art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, Trybunał wskazał, że podstawowym problemem jest określenie związku między życiem prywatnym takiej osoby a działalnością publiczną. Jego istnienie oznacza, że informacja powinna się wiązać z funkcjonowaniem instytucji, w szczególności mogłaby mieć znaczenie dla ukształtowania się poglądu o sposobie jej funkcjonowania. Wskazuje się, że w każdym konkretnym przypadku należy ważyć obie chronione prawem wartości. Nie można przy tym przyjąć nieskrępowanej swobody interpretacyjnej. W każdym wypadku musi istnieć wyraźne powiązanie określonych faktów z życia prywatnego z funkcjonowaniem osoby, której dotyczą, w instytucji publicznej. Tylko wtedy więc, jeśli ujawnione zdarzenia oddziaływają na sferę publicznego funkcjonowania podmiotu, usprawiedliwiona będzie ingerencja w sferę życia prywatnego. Trybunał Konstytucyjny stoi jednocześnie na stanowisku, że wkraczanie w sferę prywatności, również tam, gdzie w wyraźny sposób styka się ona ze sferę publiczną, musi być dokonywane w sposób ostrożny i wyważony, z należytą oceną racji, które przemawiają za taką ingerencją. Mamy bowiem do czynienia z dobrami równorzędnymi. Ograniczenia dotyczące pewnych praw chronionych konstytucyjnie mogą być wprowadzane z uwagi na dobro wspólne. Do praw takich, zdaniem Trybunału, należy prawo do prywatności. Nie zawsze jednak dobro wspólne przeważa nad interesem indywidualnym (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05, OTK-A 2006 r. Nr 3, poz. 30). W niektórych sytuacjach ustawodawca w przepisach szczególnych nakazał wobec wybranych grup osób – funkcjonariuszy - ujawnienie statusu materialnego poprzez składanie różnego rodzaju oświadczeń majątkowych. W związku z tym w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że w stosunku do osób nieobjętych obowiązkiem ujawniania swoich dochodów prawodawca dopuszcza możliwość ograniczeń wynikających chociażby z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Uwzględniając powyższe uwagi, należy zatem wyodrębnić dwie grupy pracowników, których sytuacja prawna w zakresie prawa do ochrony informacji o ich wynagrodzeniach jest różna. Pierwsza grupa to pracownicy, którzy pełnią funkcję publiczną i w stosunku do których wyłączona jest w tym zakresie ochrona ich prywatności, jeżeli żądana informacja pozostaje w związku z pełnioną funkcją, o czym stanowi art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Drugą grupę stanowią natomiast pracownicy organu, którzy nie pełnią funkcji publicznej i wobec których możliwe jest zastosowanie przepisów chroniących ich prawo do prywatności. Wobec tej grupy, rozważając możliwość udostępnienia informacji o stanowisku, wykształceniu i wynagrodzeniu przez konkretnych pracowników, organ powinien każdorazowo analizować, czy jest ona niezbędna z punktu widzenia celów prawa do informacji publicznej, a także czy nie narusza godności i intymności osoby, której taka informacja dotyczy. W nawiązaniu do powyższego zaznaczyć należy, iż ustawa o dostępie do informacji publicznej nie definiuje pojęcia "osoby pełniącej funkcje publiczne". W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, iż osobą pełniącą funkcje publiczne i mającą związek z pełnieniem takiej funkcji będzie każdy, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub też w strukturach jakichkolwiek osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jeżeli funkcja ta ma związek z dysponowaniem majątkiem państwowym lub samorządowym albo zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem swych zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym, lub majątkiem Skarbu Państwa. Za pełniące funkcję publiczną uznać należy osoby, które wykonują powierzone im przez instytucje państwowe lub samorządowe zadania i przez to uzyskują znaczny wpływ na treść decyzji o charakterze ogólnospołecznym. Cechą wyróżniającą takie osoby jest posiadanie określonego zakresu uprawnień pozwalających na kształtowanie treści wykonywanych zadań w sferze publicznej. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną, powinno zatem odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne. Chodzi zatem o podmioty, którym przysługuje co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej (por. wyrok WSA w Gdańsku z 11 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Gd 5/14; wyrok WSA w Krakowie z 26 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Kr 663/14; wyrok WSA w Bydgoszczy z 16 lipca 2014 r., sygn. akt II SA/Bd 395/14, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). W niniejszej zaś sprawie organ odmowę udostępnienia żądanej informacji odniósł do wszystkich pracowników Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej podnosząc, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby. W ustawie o dostępie do informacji publicznej nie istnieje również norma, która upoważniałaby do ujawniania zindywidualizowanych wynagrodzeń, imion i nazwisk wszystkich pracowników jednostki i ich wykształcenia. Dane te są danymi osobowymi i podlegają ochronią na podstawie ustawy o ochronie danych osobowych. Organ nie odniósł się do stanowisk zajmowanych przez poszczególnych pracowników w tym również osób zarządzających Polskim Instytutem Sztuki Filmowej. Tym samym tezy dotyczącej charakteru funkcji pełnionych przez osoby objęte wnioskiem, organ nie udowodnił. Nie przedstawił bowiem nawet listy stanowisk utworzonych w Instytucie a obsadzonych przez pracowników organu, ani zakresów obowiązków przypisanych do każdego z w/w stanowisk. Tym samym pozbawił Sąd administracyjny, jak też wnioskodawcę, możliwości weryfikacji poprawności podniesionych twierdzeń. Sąd nie dysponując zaś powyższymi danymi, nie jest w stanie zbadać, czy organ prawidłowo zakwalifikował osoby objęte wnioskiem do kategorii osób nie pełniących funkcji publicznych i przez to korzystających z ochrony przewidzianej przepisem art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W konsekwencji, w niniejszej sprawie brak było możliwości oceny poprawności skarżonej decyzji i zawartej w niej odmowy udostępnienia żądanej informacji. Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w pkt 1 wyroku. Orzeczenie o kosztach postępowania wydano w oparciu o art. 200 w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a. W skład kosztów wchodzi wpis sądowy – 200 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego skarżącego radcy prawnego – 480 zł, oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, łącznie 697 zł. Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ, będąc związany poglądem prawnym wyrażonym w uzasadnieniu niniejszego orzeczenia dokona analizy stanu faktycznego sprawy i podejmie działania stosowne do poczynionych ustaleń. |