Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Lipiński, Sędziowie WSA Danuta Kania, Andrzej Góraj (spr.), Protokolant specjalista Maria Zawada, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 marca 2017 r. sprawy ze skargi E. P. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego oddala skargę

Postępowanie w niniejszej sprawie zostało zainicjowane skargą Pani E.P., zwanej dalej Skarżącą, na przetwarzanie jej danych osobowych przez Proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej p.w. św. [...] w K.([...], ul. [...]), zwanego dalej Proboszczem Parafii, która wniosła do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych.

Skarżąca zarzuciła Proboszczowi Parafii, iż mimo złożenia przez nią oświadczenia woli o wystąpieniu z Kościoła Katolickiego nie została o tym fakcie zamieszczona stosowna adnotacja w księdze chrztów, w związku z czym wniosła do Generalnego Inspektora o cyt.: "(...) wydanie merytorycznej decyzji administracyjnej zobowiązującej Księdza dra C.S , Proboszcza Parafii rzymskokatolickiej p.w. św. [...]. (...) do sprostowania moich nieaktualnych danych osobowych na podstawie art. 32 ust. 1 pkt 6 ustawy o ochronie danych osobowych - na podstawie jej art. 12 pkt 2".

W toku przeprowadzonego postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych ustalił, co następuje:

1. Skarżąca pismem z dnia 23 czerwca 2014 r. poinformowała Proboszcza Parafii, iż cyt.: ,,na podstawie art. 60 Kodeksu cywilnego, korzystając ze swoich praw zawartych w art. 2 pkt 2a Ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (...), z dniem dzisiejszym występuję z Kościoła Katolickiego, tj. wycofuję zgodę na podleganie jego doktrynie (Katechizm Kościoła Katolickiego) i prawu (Kodeks Prawa Kanonicznego). Oświadczam, że w oparciu o jej art. 2 pkt 5 nie zamierzam tej decyzji uzasadniać poza tym, że nie chcę do niego należeć. Ponadto nie wyrażam zgody na przekazywanie informacji o tej decyzji osobom trzecim, (...). Na podstawie art. 32 ust. 1 pkt 6 Ustawy ochronie danych osobowych (...) proszę Księdza, jako administratora moich danych osobowych, o ich uaktualnienie w Księdze Chrztów (...), przez naniesienie adnotacji o treści »Dnia 23.06.2014 formalnym aktem wystąpiła z Kościoła katolickiego« oraz o przesłanie jako potwierdzenia odpisu aktu chrztu z powyższym sprostowaniem".

2. W aktach przedmiotowej sprawy znajduję się kopia wyciągu z księgi ochrzczonych, z którego wynika, że Parafia Rzymskokatolicka p.w. św. [...] w K. jest parafią miejsca chrztu Skarżącej.

3. Pismem z dnia 1 lipca 2014 r. Proboszcz Parafii wskazał Skarżącej, iż cyt.: "pismo przesłane za pośrednictwem poczty, nie wywiera żadnych skutków prawnych, Jeśli Pani podtrzymuje swoją wolę o zamiarze wystąpienia z Kościoła Katolickiego, należy zgłosić się do proboszcza parafii aktualnego zamieszkania (...), który postąpi zgodnie ze wskazaniami zawartymi w Zasadach postępowania w sprawie formalnego aktu wystąpienia z Kościoła, uchwalonych przez Konferencję Episkopatu Polski w dniu 27 września 2008 r.".

4. W toku prowadzonego postępowania do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych w dniu 26 stycznia 2014 r. wpłynęły wyjaśnienia Księdza Proboszcza, w treści których wskazał, iż cyt.: "dane osobowe Skarżącej widnieją w księdze ochrzczonych Parafii p.w. św. [...] w K. w oparciu o odpowiednie przepisy prawa kanonicznego uznane przez prawo polskie w art. 5 Konkordatu między Stolicą Apostolską i Rzeczpospolitą Polską z 28 lipca 1993 r. (...) oraz w art. 2 Ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej z 19 maja 1989 r. (...), w myśl których Kościół zarządza swoimi sprawami na podstawie prawa kanonicznego. Podstawowym celem przetwarzania danych Skarżącej jest fakt, iż akt chrztu sporządzony zgodnie z wymogami prawa kanonicznego (...) jest dowodem przyjętego chrztu. Prawo do przetwarzania danych osobowych osób ochrzczonych w Kościele Katolickim potwierdza także Instrukcja dotycząca ochrony danych osobowych w działalności Kościoła w Polsce z 23 września 2009 r. opracowana przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych oraz Sekretariat Konferencji Episkopatu Polski (...).

W odpowiedzi na pismo Skarżącej z dnia 23 czerwca 2014 r., pismem z dnia 1 lipca 2014 r. (...) udzieliłem Skarżącej wyjaśnień na temat warunków i procedury aktualizacji jej danych osobowych w księdze ochrzczonych, zgodnie z Zasadami postępowania w sprawie formalnego aktu wystąpienia z Kościoła z dnia 27 września 2008 r. (Akta Konferencji Episkopatu Polski (...)".

Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych w dniu [...] lipca 2015 r. wydał decyzję administracyjną (znak: [...]), mocą której nakazał Proboszczowi ww. Parafii Rzymskokatolickiej przywrócenie stanu zgodnego z prawem poprzez uaktualnienie danych osobowych Skarżącej, polegające na naniesieniu w księdze chrztów adnotacji o treści zgodnej z żądaniem Skarżącej, zawartym w jej "oświadczeniu woli" z dnia 23 czerwca 2014 r.

W ustawowym terminie Proboszcz Parafii wniósł wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej ww. decyzją. Proboszcz Parafii w swoim wniosku zarzucił m.in., że:

1) organ nie wskazał w decyzji, dlaczego odmówił wiarygodności i mocy dowodowej wyjaśnieniom Proboszcza Parafii w zakresie obowiązywania procedur związanych z wystąpieniem z Kościoła Katolickiego i nie wskazał podstawy prawnej, z przytoczeniem przepisów prawa, które dają GIODO uprawnienie do określania, kto należy do Kościoła Katolickiego,

2) kwestia przynależności lub jej braku do Kościoła Rzymskokatolickiego w żadnym przypadku nie dotyczy uprawnień lub obowiązków dane osoby "o charakterze zewnętrznym", gwarantowanych przepisami powszechnie obowiązującego prawa,

3) status przynależności (lub jej braku) do Kościoła w świetle prawa kanonicznego oraz prawa polskiego nigdy nie wywiera żadnego wpływu na jakiekolwiek obowiązki danej osoby w sferze "zewnętrznej", czyli poza strukturami Kościoła,

4) błędne jest przyjęcie, iż księga chrztów stanowi dwa zbiory danych, z czego wyciąga się wniosek o ograniczeniu kompetencji organu w odniesieniu do pierwszego zbioru (zawierającego dane osób należących do Kościoła) oraz o braku tego rodzaju ograniczeń w odniesieniu do drugiego zbioru (zawierającego dane osób nienależących do Kościoła),

5) Generalny Inspektor w wydanej decyzji nie respektuje prawa kościelnego,

6) organ rozstrzygając sprawę bez podstawy prawnej przyznał sobie kompetencje do rozstrzygania kto należy, a kto nie należy do Kościoła Katolickiego, w tym prawo do wydawania skierowanych do proboszczów nakazów dotyczących dokonywania wpisów w księgach chrztu, tym samym naruszając zawartą w Konstytucji zasadę legalizmu.

Po powtórnym rozpatrzeniu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i przeanalizowaniu wniosku Proboszcza Parafii Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją z [...] września 2016 r., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2016 r. poz. 23 z późn. zm.) oraz art. 43 ust. 2 w zw. z art. 22 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 922):

1) uchylił zaskarżoną decyzję z dnia [...] lipca 2015 r. (znak: [...]),

2) umorzył postępowanie w całości.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wyjaśnił, że Generalny Inspektor prowadzi postępowanie w oparciu o przepisy prawa powszechnie obowiązującego i to właśnie one, jako podstawa prawna, wyznaczają organowi granice, w zakresie których może on orzekać. Podstawowym aktem prawnym jest ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 922), zwanej dalej: u.o.d.o. Artykuł 12 pkt 2 u.o.d.o. wskazuje, że jednym z zadań Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych jest wydawanie decyzji administracyjnych i rozpatrywanie skarg w sprawach wykonania przepisów o ochronie danych osobowych.

Zgodnie z treścią przepisu art. 43 ust. 2 u.o.d.o. w odniesieniu do zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3 oraz zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1a, przetwarzanych przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego oraz Centralne Biuro Antykorupcyjne, Generalnemu Inspektorowi nie przysługują uprawnienia określone w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3 - 5 oraz art. 15 - 18. W myśl zaś art. 43 ust. 1 pkt 3 u.o.d.o. z obowiązku rejestracji zbioru danych zwolnieni są administratorzy danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego. Organ zauważył, że Kościół Rzymskokatolicki jest instytucją o uregulowanej sytuacji prawnej, unormowanej m. in. w Konstytucji RP w umowie międzynarodowej jaką jest Konkordat oraz w ustawach. W szczególności dla wykazania tej tezy wskazał na przepisy Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), która w art. 25 stanowi, iż Kościoły i inne związki wyznaniowe są równouprawnione (art. 25 ust. 1). Władze publiczne w Rzeczypospolitej Polskiej zachowują bezstronność w sprawach przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych, zapewniając swobodę ich wyrażania w życiu publicznym (art. 25 ust. 2). Stosunki między państwem a kościołami i innymi związkami wyznaniowymi są kształtowane na zasadach poszanowania ich autonomii oraz wzajemnej niezależności każdego w swoim zakresie, jak również współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego (art. 25 ust. 3). Stosunki między Rzeczpospolitą Polską a Kościołem Katolickim określają umowa międzynarodowa zawarta ze Stolicą Apostolską i ustawy (art. 25 ust. 4). Stosunki między Rzeczpospolitą Polską a innymi kościołami oraz związkami wyznaniowymi określają ustawy uchwalone na podstawie umów zawartych przez Radę Ministrów z ich właściwymi przedstawicielami (art. 25 ust. 5). Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 ze zm.), Kościół rządzi się w swych sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi sprawami. Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 października 2013 r. w sprawie o sygn. akt I OSK 1520/13 "punktem wyjścia do zajęcia przez GIODO stanowiska, co do przynależności Skarżącego do Kościoła Katolickiego, powinno być prawo wewnętrzne Kościoła. Wynika to wprost z art. 5 Konkordatu oraz z zasady autonomii kościołów przewidzianej w art. 25 ust. 3 Konstytucji RP oraz art. 9 Europejskiej Konwencji, a także z normy ustrojowej zawartej w art. 25 ust. 4 Konstytucji RP". Ponadto w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2015 r. (sygn. akt II SA/Wa 847/14) podkreślono, iż cyt.: "(...) w sytuacji, gdy zagadnienie wystąpienia z Kościoła Katolickiego jest jedną z przesłanek wykonywania kompetencji przez organ administracji publicznej, to organ ten ustala przynależność do Kościoła wyłącznie w oparciu o dowody przedstawione przez stronę kościelną, w tym przede wszystkim na podstawie aktu chrztu z dokonaną adnotacją o wystąpieniu z Kościoła. Ustalanie tego faktu z powołaniem się na inne dowody jest niedopuszczalne. Nie jest przy tym wystarczające odwołanie się do oświadczenia danej osoby o woli wystąpienia z Kościoła, a sprawy sporne na tym tle są sprawami kościelnymi, które winny być rozstrzygane na zasadach i w trybie określonych przez prawo kościelne". Dodatkowo ten sam Sąd w wyroku z dnia 24 listopada 2015 r. (sygn. akt II SA/Wa 324/15) podniósł, że: "do czasu wyczerpania procedur kościelnych w zakresie apostazji, prawo świeckie zdaniem Sądu doznaje «swoistego czasowego zawieszenia». Prawo kościelne w zakresie wystąpienia z Kościoła Katolickiego stanowi bowiem lex specialis i znajduje w tym przedmiocie pierwszeństwo w zastosowaniu".

Analiza ww. przepisów prawa, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów administracyjnych, doprowadziła organ do wniosku, że decydującym w niniejszym postępowaniu jest to, czy GIODO ma uprawnienia do wydawania decyzji nakazujących aktualizację danych w księgach chrztu. Z przytoczonego powyżej art. 43 ust. 2 u.o.d.o. wynika w ocenie organu brak kompetencji GIODO do wydawania decyzji związanych z rozpatrywaniem skarg w zakresie danych osobowych przetwarzanych w zbiorach, o których mowa w pkt 3 ust. 1 tego artykułu.

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych prowadząc postępowanie administracyjne dokonał oceny całego zebranego materiału dowodowego. W toku postępowania Proboszcz Parafii wypowiedział się co do statusu Skarżącej w świetle prawa wewnętrznego Kościoła oraz w złożonych wyjaśnieniach wskazał, że Skarżąca nie dopełniła wewnętrznej procedury wystąpienia z Kościoła Katolickiego. Ponadto, Skarżąca w treści skargi podniosła, że jedynym działaniem jakie podjęła w celu wystąpienia z ww. wspólnoty było złożenie Proboszczowi Parafii pisemnego oświadczenia woli z dnia 23 czerwca 2014 r. GIODO po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego stwierdził, iż w zaistniałej sytuacji nie mogą być zastosowane przepisy ustawy o ochronie danych osobowych. Zgodnie bowiem z art. 43 ust. 2 u.o.d.o. organowi nie przysługują uprawnienia do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w ramach art. 18 u.o.d.o. w stosunku do osób należących do kościołów i związków wyznaniowych. W związku z brakiem możliwości zastosowania art. 18 u.o.d.o. według organu w zaistniałym stanie faktycznym należy umorzyć postępowanie. GIODO podkreślił też, iż nie ma podstaw do weryfikacji procedury występowania z Kościoła Katolickiego, ponieważ przepisy powszechnie obowiązujące nie dają mu tego rodzaju kompetencji, na co wskazuje przywołany powyżej art. 2 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej.

Organ powołał też art. 105 § 1 K.p.a., stosownie do postanowień którego to przepisu, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, organ administracji wydaje decyzję o umorzeniu postępowania. Przedmiot postępowania wiąże się ze stosowaniem przez organ publiczny przepisów materialnego prawa administracyjnego. W doktrynie wskazuje się, że cyt.: "bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego, o której stanowi art. 105 § 1 kpa. oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. Przesłanka umorzenia postępowania może istnieć jeszcze przed wszczęciem postępowania, co zostanie ujawnione dopiero w toczącym się postępowaniu, a może ona powstać także w czasie trwania postępowania, a więc w sprawie już zawisłej przed organem administracyjnym." (B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2006, s. 489).

Ustalenie przez organ publiczny zaistnienia przesłanki, o której mowa w art. 105 § 1 Kpa, zobowiązuje go, jak podkreśla się w doktrynie i orzecznictwie, do umorzenia postępowania, nie ma bowiem w sytuacji zaistnienia tej przesłanki podstaw do rozstrzygnięcia sprawy co do istoty, a dalsze prowadzenie postępowania w takim przypadku stanowiłoby o jego wadliwości, mającej istotny wpływ na wynik sprawy.

W niniejszej sprawie organ, po ponownym przeanalizowaniu materiału dowodowego stwierdził, że jego działanie miało miejsce bez podstawy prawnej, jako że nie był on uprawniony do wydania w niniejszej sprawie merytorycznego rozstrzygnięcia. Z tego też powodu Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych uchylił wydaną decyzję z dnia [...] lipca 2015 r. (znak: [...]). W związku z powyższym GIODO rozstrzygnął jak na wstępie, uchylając zaskarżoną decyzję oraz umarzając postępowanie prowadzone z wniosku Skarżącej o nakazanie Proboszczowi Parafii aktualizacji jej danych osobowych w księdze chrztów.

Od powyższej decyzji skargę do tutejszego Sądu wywiodła E.P. zarzucając organowi naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 7, 8 i 11 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: Kpa),

- art. 10 ust. 1 i 15 Kpa.

Na tej podstawie wniosła o:

1) uchylenie punktu 2 zaskarżonej decyzji,

2) zasądzenie od Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych kosztów

postępowania wg norm przepisanych.

Ponadto, wezwała Generalnego Inspektora, by przestał obarczać skarżących skutkami swoich zaniechań i na podstawie art. 54 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił punkt 2 Decyzji.

W uzasadnieniu skargi podniosła, że Generalny Inspektor wie od wielu lat jak interpretować "i 3", co pokazuje fragment jego własnych decyzji z lat 2010-2011.

W ocenie strony, jeśli nie istniałaby tego typu przeszkoda w sprawie, Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wydałby merytoryczną decyzję administracyjną w sprawie, a więc decyzję rozstrzygającą co do meritum i kończącą niniejszą sprawę w instancji."

Zwróciła też organowi uwagę, że nie może modyfikować znaczenia norm istniejących, zastępując ustawodawcę (por. L. Morawski, Wykładnia w orzecznictwie sądów. Komentarz, Toruń 2002, str. 20 i 21).

Podkreśliła wymaga, iż min. wskutek niejednolitości orzecznictwa sądów administracyjnych, będącego wynikiem skarg stron postępowania na decyzje GIODO (zarówno Skarżących, jak i proboszczów parafii rzymskokatolickich). Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych obciążany jest wciąż dodatkowymi obowiązkami, co powoduje niejednokrotnie utrudnienia w sprawnym działaniu organu.

Wskazała również, że punkt 2 Decyzji całkowicie zignorował interes społeczny i słuszny interes obywateli, oraz pozostaje w całkowitej sprzeczności z zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa. Dodała, że w nieporównywalnie mniej istotnej sprawie - niepoinformowania petenta o obowiązku przez pracowników urzędu - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku o sygn. VTCI SA/Wa 842/11 z 15 grudnia 2011 roku stwierdził tak oto:

"W ocenie Sądu, zarzuty skargi są uzasadnione, a analiza akt sprawy jednoznacznie wskazuje, iż zaskarżona oraz poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji nie są zgodne z prawem. Rozstrzygając bowiem w przedmiocie wstrzymania płatności dla gospodarstwa niskotowarowego, organy administracji naruszyły wynikające z art. 8 i art. 9 Kpa zasady postępowania, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. (...) 

Sąd stwierdza, że skoro organ administracji, podejmuje wysiłek, aby poinformować i pouczyć stronę również o istnieniu wyjątku od ogólnej zasady, to powinien to uczynić w sposób kompleksowy, zupełny, z zachowaniem pełnej lojalności i transparencji wobec strony. Konsekwencjami zaś swoich zaniechań w tym względzie (zawinionymi lub nie) nie może obarczać strony działającej w dobrej wierze i w zaufaniu do udzielonych jej informacji i pouczeń. Sprzeciwia się to bowiem zasadzie praworządności (art. 7 Kpa), której realizację w postępowaniu administracyjnym gwarantować mają zasady określone w art. 8 i art. 9 Kpa.

W ocenie Sądu, w świetle przedstawionego stanu faktycznego i prawnego sprawy zarówno zaskarżona jak i poprzedzającą ją decyzja organu pierwszej instancji wydane zostały z naruszeniem przepisów obowiązującego prawa procesowego. Zasadnym jest więc wyeliminowanie tych rozstrzygnięć z obrotu prawnego. Ponad wszelką wątpliwość decyzje te zostały bowiem wydane z naruszeniem art. 8 i art. 9 Kpa, poprzez to, że konsekwencjami swoich zaniechań i zaniedbań we wskazanym zakresie organ administracji obarczył stronę postępowania. Tym samym, organy obu instancji nie sprostały również, elementarnej w tym względzie, zasadzie lojalności wobec strony postępowania. Z obowiązku przestrzegania przez organy ww. zasad w postępowaniu administracyjnym nie może ich zwalniać wadliwa treść formularza wniosku. Jest to zaś o tyle istotne naruszenie w niniejszej sprawie, że konsekwencje powyższego są bardzo negatywne dla skarżącego. Ponownie orzekając w sprawie, organy administracji uwzględnią przywołane wyżej argumenty oraz oceny i wnioski formułowane na podstawie art. 8 i art. 9 Kpa, zwłaszcza skutki ich obowiązywania, oraz zasady ochrony obywatela działającego w przekonaniu, że podejmowane wobec niego czynności organów państwa są prawidłowe i odpowiadają prawu, a w rezultacie, że uchybienia, zaniechania i zaniedbania organu administracji nie mogą powodować ujemnych następstw dla obywatela działającego w dobrej wierze i w zaufaniu do państwa i jego organów".

Strona stwierdziła ponadto, że organ naruszył także art. 10 ust. 1 i 15 Kpa gdyż nie miała żadnej możliwości wypowiedzenia się co do punktu 2 (umorzenia postępowania) wcześniej. W żadnej mierze nie jest ono bowiem konsekwencją ustalenia przez Organ jak interpretować "i 3". Stąd strona nie mogła więc zakwestionować umorzenia nawet gdyby miała obowiązek antycypować decyzje Generalnego Inspektora.

Skarżąca uznała również, iż rozpoznanie w postępowaniu odwoławczym innej sprawy niż ta, która była rozstrzygnięta przez organ pierwszej instancji, narusza zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego - art. 15 kp.a.".

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zaprezentowaną w skarżonym rozstrzygnięciu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

zgodnie z treścią przepisu art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem skarżonej decyzji administracyjnej. Jest więc to kontrola legalności rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i procesowym.

Oceniając przedmiotową decyzję według powyższych kryteriów, uznać należy, iż nie narusza ona prawa.

Istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do oceny tego, czy w istniejących realiach faktycznych organ miał prawną możliwość merytorycznego rozpoznania skargi E. P.

Przedmiotową problematyką uprawnień, możliwości i obowiązków Generalnego Inspektora Ochrony Danych osobowych zajmowały się wielokrotnie sądy administracyjne – w tym Naczelny Sąd Administracyjny. Jednym z najświeższych rozstrzygnięć Naczelnego Sądu Administracyjnego w zakresie omawianej problematyki, zawierającym nie tylko kompendium wiedzy na temat uregulowań prawnych dotyczących stosunków pomiędzy Państwem a Kościołem, ale zawierającym również rozważania na temat obowiązków Generalnego Inspektora Ochrony Danych w przedmiotowym stanie faktycznym, był wyrok z 19 lutego 2016r. wydany w sprawie o sygn. akt I OSK 3111/14.

W uzasadnieniu wyżej powołanego wyroku Sąd kasacyjny wskazał, że:

"Obowiązek ochrony danych osobowych w Rzeczypospolitej Polskiej wynika bezpośrednio z art. 51 Konstytucji. Z przepisu tego wynika, że każdy ma prawo do żądania sprostowania oraz usunięcia informacji nieprawdziwych, niepełnych lub zebranych w sposób sprzeczny z ustawą (ust. 4), zaś zasady i tryb gromadzenia oraz udostępniania informacji określa ustawa (ust. 5).

Implementująca dyrektywę 95/46/WE i wykonująca zapis konstytucyjny, ustawa o ochronie danych osobowych, uwzględniając autonomię kościołów w Polsce, wynikającą z przepisów powołanych powyżej, wprowadziła w art. 27 ust. 2 p. 4 wyjątek od zasady zakazu przetwarzania danych ujawniających przekonania religijne i przynależność wyznaniową jeśli jest to niezbędne do wykonania statutowych zadań kościołów pod warunkiem, że przetwarzanie danych dotyczy wyłącznie członków tych organizacji lub instytucji albo osób utrzymujących z nimi stałe kontakty w związku z ich działalnością i zapewnione są pełne gwarancje ochrony przetwarzanych danych, zwalniając także w art. 43 ust. 1 pkt 3 uodo kościoły z obowiązku rejestracji zbiorów danych osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego. Szczególna regulacja, zawarta w art. 43 ust. 2 uodo, stanowiąca ograniczenie uprawnień GIODO, określonych m.in. w art. 12 pkt 2 uodo, wyłączyła w odniesieniu do zbiorów danych osób należących do kościoła ustawowe uprawnienia Generalnego Inspektora do:

1. wydawania decyzji administracyjnych i rozpatrywania skarg w sprawach wykonania przepisów o ochronie danych osobowych (art. 12 pkt 2 uodo) oraz uprawnienia, wynikające z art. 14 pkt 1 i 3-5 oraz art. 15-18 uodo;

2. nakazywania w drodze decyzji administracyjnej (z urzędu lub na wniosek) przywrócenia stanu zgodnego z prawem, w szczególności poprzez usunięcie uchybień, uzupełnienie, uaktualnienie, sprostowanie, udostępnienie lub nieudostępnienie danych osobowych, zastosowanie dodatkowych środków zabezpieczających zgromadzone dane osobowe, wstrzymanie przekazywania danych osobowych do państwa trzeciego, zabezpieczenie danych lub przekazanie ich innym podmiotom, usunięcie danych osobowych.

Ustawa o ochronie danych osobowych nie pozbawiła osób należących do kościoła (w tym do Kościoła Katolickiego) prawa do kontroli przetwarzania danych osobowych, które ich dotyczą, zawartych w zbiorach kościelnych, w szczególności prawa do żądania uzupełnienia, uaktualnienia, sprostowania danych osobowych, czasowego lub stałego wstrzymania ich przetwarzania lub ich usunięcia, jeżeli są one niekompletne, nieaktualne, nieprawdziwe lub zostały zebrane z naruszeniem ustawy albo są już zbędne do realizacji celu, dla którego zostały zebrane (art. 32 ust. 1 p. 6 uodo).

Żądanie, o którym mowa powyżej, przysługuje konkretnej osobie jeżeli wykaże, że dane osobowe jej dotyczące są niekompletne, nieaktualne, nieprawdziwe lub zostały zebrane z naruszeniem ustawy albo są zbędne do realizacji celu, dla którego zostały zebrane, chyba że dotyczy to danych osobowych, w odniesieniu do których tryb ich uzupełnienia, uaktualnienia lub sprostowania określają odrębne ustawy (art. 35 ust. 1 uodo). Wykazanie powyższych okoliczności (lub jednej z nich) powoduje powstanie obowiązku po stronie kościoła lub związku wyznaniowego do uzupełnienia, uaktualnienia, sprostowania danych, czasowego lub stałego wstrzymania przetwarzania kwestionowanych danych lub ich usunięcia ze zbioru - bez zbędnej zwłoki (art. 35 ust. 1 uodo). Wskazane przepisy są jednak tak skonstruowane, że przewidują opisane wyżej prawa, lecz nie wskazują sankcji i sposobu wymuszenia zmiany danych. W szczególności GIODO nie może w tym celu wydać decyzji administracyjnej (art. 43 ust. 2 uodo).

Obowiązek, o którym mowa, powstający po stronie kościoła lub związku wyznaniowego nie jest możliwy do wymuszenia w trybie ust. 2 art. 35 uodo ("W razie niedopełnienia przez administratora danych obowiązku, o którym mowa w ust. 1, osoba, które dane dotyczą, może się zwrócić do Generalnego Inspektora z wnioskiem o nakazanie dopełnienia tego obowiązku"), gdyż – jak Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził powyżej – art. 43 ust. 2 uodo wyłączył władczą ingerencję GIODO w odniesieniu do zbiorów danych osób należących do kościoła. Powyższe oznacza, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, że obowiązkowi kościoła lub związku wyznaniowego uzupełnienia, uaktualnienia, sprostowania danych, czasowego lub stałego wstrzymania przetwarzania kwestionowanych danych lub ich usunięcia ze zbioru w wypadku rzeczywiście uzasadnionego żądania członka kościoła lub związku nie towarzyszy żadna ustawowa sankcja, mogąca wymusić takie zachowanie. Brak przyznania GIODO odpowiednich środków prawnych przez ustawodawcę jest w ustawie o ochronie danych osobowych rozwiązaniem częstszym (J. Barta, P. Fajgielski, R. Markiewicz, Ochrona danych osobowych. Komentarz, Wolters Kluwer 2015, s. 355-356, uw. 1).

Wyłączenie uprawnień decyzyjnych GIODO, dokonane przez ustawodawcę w art. 43 ust. 2 uodo, w odniesieniu do zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, jest prawem powszechnie obowiązującym i organy administracji oraz sądy administracyjne, są obowiązane do jego przestrzegania i stosowania.

Naczelny Sąd Administracyjny nie dostrzega w tym przepisie naruszenia dyrektywy 95/46/WE. Zgodnie bowiem z Dyrektywą, zasady ochrony muszą odnosić się do całokształtu przetwarzania danych osobowych przez każdą osobę, której działania podlegają prawu wspólnotowemu (p. 12 preambuły). Kościoły, w szczególności, jak w sprawie niniejszej, Kościół Rzymskokatolicki i jego działania, nie podlegają takiemu prawu; Kościół nie jest ani członkiem Wspólnoty Europejskiej, ani tym bardziej Państwem Członkowskim w rozumieniu Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zmienionym Traktatem o Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 3 ust. 2 Dyrektywy, nie ma ona zastosowania do przetwarzania danych osobowych w ramach działalności wykraczającej poza zakres prawa Wspólnoty – a za taką uznać należy w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego działalność Kościoła Katolickiego. Zgodnie z art. 34 Dyrektywy, ustanowiony został nadto zakres podmiotowy jej obowiązywania; ogranicza się on do Państw Członkowskich Wspólnoty, a Kościół Katolicki (Stolica Apostolska) nie jest takim państwem.

Naczelny Sąd Administracyjny bierze również pod uwagę stanowisko, zajęte przez Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu w wyroku z 12 czerwca 2014 r. 56030/07 w sprawie Martinez vs. Hiszpania (www.echr.coe.int), w którym Trybunał, podkreślając obowiązek ochrony autonomii Kościoła przez Państwo stwierdził: "Trybunał regularnie podkreślał rolę Państwa jako neutralnego i bezstronnego organizatora praktykowania różnych religii, wyznań i przekonań, oraz wskazywał, iż rola ta ma charakter przewodni dla porządku publicznego, harmonii religijnej i tolerancji w demokratycznym społeczeństwie, zwłaszcza pomiędzy grupami będącymi do siebie w opozycji. Poszanowanie autonomii uznawanych przez Państwo związków wyznaniowych oznacza zwłaszcza, iż Państwo powinno zaakceptować prawo takich wspólnot do reagowania, zgodnie z ich własnymi zasadami i interesami, na wszelkie ruchy dysydenckie powstające w ich strukturach, które mogłyby stanowić zagrożenie dla ich spójności, wizerunku lub jedności. Nie jest zatem zadaniem organów władzy krajowej działanie w charakterze arbitra pomiędzy związkami wyznaniowymi a różnymi dysydenckimi frakcjami, które istnieją lub mogą powstać w ich łonie. Należy dalej przypomnieć, iż poza bardzo wyjątkowymi przypadkami prawo do wolności wyznania w rozumieniu Konwencji wyklucza wszelką swobodę decyzyjną po stronie Państwa, która pozwalałaby określać, które przekonania religijne lub środki wykorzystywane do wyrażania takich przekonań są legalne. Nadto zasada autonomii wyznaniowej uniemożliwia Państwu zobowiązanie wspólnoty wyznaniowej do dopuszczenia lub wykluczenia osoby lub powierzenia danej osobie konkretnego obowiązku religijnego".

Następnie Naczelny Sąd Administracyjny przybliżył materię problematyki skutków wystąpienia z Kościoła oraz skutków apostazji stwierdzając w konkluzji, i: "Skutki wystąpienia z Kościoła, jak i apostazji, wskazują, że dane osobowe zebrane przez Kościół w okresie przynależności zainteresowanego do Kościoła, nie staną się zbędne do realizacji celu, dla którego zostały zebrane (art. 35 ust. 1 uodo)".

Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił również, że: "W praktyce prawa kościelnego jest przyjęte, że poszczególni biskupi diecezjalni (kan. 535 § 1 KPK) wydają pisemne instrukcje na temat sposobu prowadzenia ksiąg parafialnych. Nie istnieje przepis prawa kanonicznego, nakazujący dokonywanie innych adnotacji w księdze ochrzczonych; dlatego też ewentualne dokonanie przez proboszcza (np. kan. 89 KPK) jakiegokolwiek wpisu, nie wynikającego wprost z prawa kanonicznego i prawa kościelnego w ogólności, może nastąpić tylko na polecenie biskupa diecezjalnego (kan. 535 § 1), kurii diecezjalnej lub innej, wyższej władzy kościelnej. Przykładem takiej właśnie sytuacji było zalecenie Komisji Episkopatu Polski z Zasad: "14. Treść wpisu w księdze ochrzczonych na marginesie aktu chrztu odstępcy (zob. kan. 535 § 2) winna brzmieć: "Dnia ........ w Parafii........ w ...... formalnym aktem wystąpił(a) z Kościoła katolickiego". Adnotacja ta musi być umieszczana na świadectwie chrztu".

Jak wynika z powyższego, księgi parafialne (w tym księgi ochrzczonych) podlegają co do rodzaju nakazanych wpisów formalizmowi prawa kościelnego (w tym kanonicznego). Prawo to nie przewiduje swobody proboszcza parafii w ustalaniu treści dokonywanych wpisów. Nie przewiduje również możliwości wykreślenia wpisów już dokonanych. To ostatnie związane jest z charakterem wydarzeń (faktów), jakie podlegają wpisom w księgach parafialnych w zakresie uzyskanych sakramentów chrztu, komunii, bierzmowania, małżeństwa i in. Nie istnieje bowiem należyte uzasadnienie prawne lub faktyczne dla konieczności dokonywania wykreśleń poczynionych wpisów; za wyjątkiem, kiedy są one nieprawdziwe lub błędne – to znaczy opisują stan rzeczy nieistniejący lub nieprawdziwy. (...) Naczelny Sąd Administracyjny stoi na stanowisku, że całkowite porzucenie wiary lub wystąpienie z Kościoła – niezależnie od oceny dopuszczalności tej ostatniej czynności w świetle prawa kościelnego – nie stanowi żadnego uzasadnienia dla zatarcia pewnych, w przeszłości zaszłych faktów. W związku z materią zagadnienia trudno o dobre porównanie z dziedziny podlegającej kognicji sądu administracyjnego lub powszechnego, tym niemniej - w ocenie NSA - również prawo powszechnie obowiązujące nie przewiduje obowiązku zatarcia informacji o uczestnictwie obywatela w działalności jakiejkolwiek organizacji (spółki, organizację taką porzuci lub z niej formalnie wystąpi i zażąda usunięcia danych o jego w niej uczestnictwie. Obywatelowi, który zmieni poglądy polityczne i wystąpi z partii, której był członkiem, nie służy prawo skutecznego domagania się usunięcia z rejestru członków tej partii wpisów, potwierdzających fakt członkostwa. Członek korporacji zawodowej, który żąda wykreślenia go z listy członków tej korporacji nie może również skutecznie prawnie domagać się usunięcia informacji, że wchodził w jej skład, lub, że złożył w określonej dacie ślubowanie korporacyjne. Osoba, która zmienia stan cywilny przez rozwód, nie może żądać usunięcia z akt stanu cywilnego dokonanej wzmianki o zawarciu małżeństwa.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny w tym składzie stoi na stanowisku, że Generalny Inspektor Danych Osobowych, z mocy wyraźnego i niebudzącego wątpliwości interpretacyjnych art. 43 ust. 2 w zw. z ust.1 pkt 3 uodo, który to przepis jest prawem powszechnie obowiązującym i organy administracji oraz sądy administracyjne są obowiązane do jego przestrzegania i stosowania, nie jest w odniesieniu do zbiorów danych osób należących do kościoła, w tym Kościoła Katolickiego, władny do wydawania decyzji administracyjnych i rozpatrywania skarg w sprawach wykonania powszechnie obowiązujących przepisów o ochronie danych osobowych (art. 12 pkt 2 uodo) i nakazywania w drodze decyzji administracyjnej (z urzędu lub na wniosek) przywrócenia stanu zgodnego z prawem, w szczególności poprzez usunięcie uchybień, uzupełnienie, uaktualnienie, sprostowanie, udostępnienie lub nieudostępnienie danych osobowych, zastosowanie dodatkowych środków zabezpieczających zgromadzone dane osobowe, wstrzymanie przekazywania danych osobowych do państwa trzeciego, zabezpieczenie danych lub przekazanie ich innym podmiotom, usunięcie danych osobowych. Art. 43 ust. 2 uodo wyłącza również uprawnienia GIODO, wynikające z art. 14 pkt 1 i 3-4, i art. 15-18 uodo.

Fakt przynależności do kościoła lub związku wyznaniowego podlega regulacji prawa kościelnego kościoła lub związku wyznaniowego, którego dotyczy. Poza wszystkim zaś, kwestia ta nie ma i tak znaczenia dla ostatecznego rozstrzygnięcia o wniosku przez organ administracyjny lub sąd. Decyduje bowiem ustawowe wyłączenie GIODO, o którym mowa powyżej i przyznana Konstytucją RP (art. 25 ust. 3 i 4), ratyfikowaną umową międzynarodową (art. 1 i 5 Konkordatu) i ustawami (art. 2, art. 3 ust. 1 i 2 uspkk) kwestie te regulującymi autonomia prawna Kościoła Katolickiego polegająca na tym, że Kościół rządzi się w swych sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi sprawami. W doktrynie trafnie wskazuje się na normatywny wpływ źródeł prawa kanonicznego na krajowy porządek prawny, zwłaszcza w sferach, regulowanych już prawem wewnętrznym (A. Rzepecki, Funkcjonowanie prawa kanonicznego w polskim porządku prawnym – zarys tematu, s. 163-164, 173; B. Rakoczy – op. cit., s. 21). Instytucje państwowe mogą sięgać do prawa kanonicznego subsydiarnie (R. Sobański, Prawo kanoniczne a krajowy porządek prawny, PiP 1999/6/15). Uregulowania prawa kanonicznego są w szczególności uwzględniane w orzecznictwie Sądu Najwyższego i Sądów powszechnych na tle prawa cywilnego (przykładowo – wyrok SN z 27.7.2000 r., IV CKN 88/00, OSP 2003/9/115 i 2004/5/58, z aprobującymi glosami B. Rakoczego i M. Krzemińskiego i krytycznymi glosami G. Radeckiego i M. Jasiakiewicza, Rejent 2005/1/122 i n.; wyrok SN z 24.3.2004, IV CK 108/03, OSNC 2004/4/65, z glosą B. Rakoczego, Rejent 2005/11/131 i n.; wyrok SN z 17.2.2005, IV CK 582/04, Lex 179007; uchwała SN z 19.12.2008 r., III CZP 122/08, OSP 2010/2/s.114 i n.). Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z: 3.7.2000 r., II SA 1128/99, ONSA 2001/4/168 i 8.1.2008 r., II GSK 286/07, dostrzegł specyfikę prawa kanonicznego i jego autonomię, dopuszczając subsydiarne korzystanie z norm prawa kanonicznego. (...) Te argumenty przemawiają za uznaniem, że organ państwowy (GIODO) wyłącznie w oparciu o dowody wystawione przez stronę kościelną – akt chrztu z adnotacją o wystąpieniu z Kościoła - mógłby uznać, że określona osoba, nie jest już członkiem Kościoła Katolickiego, gdyż nie do GIODO należy ustalanie, jakie skutki prawne – zgodnie z prawem kościelnym – niesie za sobą oświadczenia osoby fizycznej o wystąpieniu z kościoła lub apostazji (A. Wróbel – op. cit. s. 187-189). (...) W doktrynie słusznie wskazuje się, że spośród wszystkich rodzajów zbiorów zwolnionych z rejestracji ustawa wyróżnia węższą ich grupę, co do których zostały nadto zredukowane uprawnienia kontrolne Generalnego Inspektora. Chodzi o zbiory danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego. W tym zakresie Generalny Inspektor w szczególności nie może wydawać żadnych decyzji administracyjnych, w tym nakazujących administratorowi przywrócenie stanu zgodnego z prawem, ani rozpatrywać skarg w sprawach wykonania przepisów o ochronie danych osobowych. Ograniczenie uprawnień Generalnego Inspektora nie dotyczy sytuacji, gdy przetwarzanie danych jest prowadzone w szerszym zakresie niż określony w art. 43 ust. 1 pkt 3 uodo (a więc np. dotyczy również danych osób niebędących członkami kościoła). Generalny Inspektor może względem tego rodzaju zbiorów wykonywać swoje uprawnienia kontrolne niewyłączone komentowanym przepisem (art. 12 pkt 1, art. 14 pkt 2 uodo). Odrębne znaczenie ma utrzymanie względem omawianych zbiorów obowiązku z art. 19.

W tym kontekście należy odnieść się do występującego w praktyce stosowania komentowanego przepisu problemu kompetencji Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych w zakresie dokonywania oceny skuteczności wystąpienia z kościoła, a także wydawania nakazów skierowanych do proboszczów, a dotyczących dokonania wpisów w księgach ochrzczonych. Kwestie te są przedmiotem rozbieżnych rozstrzygnięć zarówno organu nadzorczego, jak i sądów administracyjnych. Zgodnie z przepisem art. 12 uodo GIODO nie jest organem kompetentnym do dokonywania oceny skuteczności wystąpienia z kościoła, sprawy tego rodzaju nie mieszczą się w zakresie zadań określonych we wskazanym powyżej przepisie. Dokonywanie tego rodzaju ocen stanowi wewnętrzną sprawę danej wspólnoty wyznaniowej. Gdy chodzi o kompetencje nadzorcze GIODO w odniesieniu do zbiorów danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego, to zgodnie z komentowanym artykułem są one wyłączone. (...)

Dane zawarte w księgach parafialnych stwierdzają fakty, a jednocześnie stanowią dowody odnotowanych tam zdarzeń (m.in. udzielenia sakramentu chrztu, wystąpienia z kościoła) i są przetwarzane na potrzeby kościoła, na podstawie norm wewnętrznych, w tym zakresie dane są niezbędne do wykonania statutowych zadań kościoła. Generalny Inspektor jako organ administracji publicznej nie powinien wkraczać w tę sferę i rozstrzygać, kto jest członkiem danej wspólnoty wyznaniowej, ani też ingerować w treść ksiąg kościelnych - właśnie przed tego rodzaju działaniami komentowany przepis ma zabezpieczać, wyłączając większość kompetencji kontrolnych organu" (J. Barta, P. Fajgielski, R. Markiewicz – op. cit., s. 601-603, uw. 7, 8)".

W końcowych konkluzjach Naczelny Sąd Administracyjny przesądził o tym, że: "skoro GIODO nie przedłożono aktu chrztu wnioskodawcy z właściwą adnotacją, Generalny Inspektor nie mógł skorzystać z kompetencji przewidzianych w art. 12 pkt 2 uodo, bowiem w toku postępowania kontrolnego nie wykazano, że wnioskodawca nie należy do Kościoła katolickiego (A. Wróbel – op. cit., s. 185-186). Wobec powyższego, GIODO winien był umorzyć postępowania w sprawie o nakazanie przywrócenia stanu zgodnego z prawem przez uaktualnienie danych osobowych (art. 22 uodo w zw. z art. 105 § 1 kpa)".

Tezy i konkluzje zawarte w powyższym uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanego w sprawie o sygn. akt I OSK 3111/14 tutejszy Sąd w pełni podziela i na potrzeby rozpoznawanej sprawy traktuje je jak własne.

Przechodząc do materii niniejszej sprawy podkreślenia wymagało to, że strona skarżąca nie wykazała w sposób opisany w wyżej powołanym wyroku NSA, że nie należy do Kościoła Katolickiego. W trakcie trwania postępowania administracyjnego ani w trakcie trwania postępowania sądowego nie przedłożyła żadnych dokumentów, z których wynikałoby, że Kościół Katolicki potwierdza fakt skutecznego wystąpienia skarżącej z grona wiernych.

Dowodem na skuteczne wystąpienie z Kościoła nie mogło zaś być oświadczenie strony złożone w trybie Kodeksu cywilnego. Jak już to bowiem przesądził Sąd drugiej instancji, dla skutecznego wystąpienia z Kościoła niezbędnym jest zastosowanie się przez członka tego zrzeszenia, do wewnętrznych przepisów kościelnych, regulujących materię wystąpienia ze wspólnoty wiernych.

Powyższe przemawiało więc za trafnością poglądu Generalnego Inspektora wyrażonego w skarżonej decyzji a sprowadzającego się do stwierdzenia, iż organ nie miał podstaw prawnych ani faktycznych ku temu, aby wydać w sprawie merytoryczną decyzję nakazującą proboszczowi dokonania określonych adnotacji w księdze parafialnej. W tym stanie sprawy, uwzględniając stanowisko NSA zawarte w przywołanym rozstrzygnięciu uznać należało, iż organ postąpił prawidłowo umarzając postępowanie, skoro nie mógł podejmować działań merytorycznych.

W tym stanie sprawy, nie podzielając argumentów zawartych w złożonej skardze, oraz uznając iż organ w sposób prawidłowy zebrał i ocenił materiał dowodowy, jak również, że przy wykonywaniu tych czynności nie naruszył przepisów prawa, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).