Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Lidia Serwiniowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ireneusz Dukiel Sędzia WSA Wanda Wiatkowska - Ilków Protokolant starszy asystent sędziego Anna Rudzińska po rozpoznaniu na rozprawie w Wydziale IV w dniu 9 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi D. M. i W. M. na bezczynność Wójta Gminy L. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Wójta Gminy . do rozpatrzenia wniosku skarżących z dnia 12 lutego 2018 r. w zakresie pkt 1a, pkt 1b, pkt 1c, pkt 1d w części dotyczącej wskazania obszarów na terenie Gminy L., na których znajdują się drogi zarządzane przez Wójta Gminy L. z ograniczeniem tonażu do 3,5 tony oraz pkt 1e, pkt 1f bez wskazania podstawy prawnej ograniczenia, w terminie 14 dni od daty otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi; II. stwierdza, że bezczynność Wójta Gminy L. nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. dalej idącą skargę oddala; IV. zasądza od Wójta Gminy L. na rzecz skarżących kwotę 597 (słownie: pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wnioskiem z dnia 12 lutego 2018 r. (data wpływu do Urzędu Gminy L.), W. M. i D. M. (zwani dalej stronami, skarżącymi lub wnioskodawcami) zwrócili się do Wójta Gminy L. (zwanego dalej Wójtem, organem lub podmiotem zobowiązanym) o:

1) udostępnienie informacji publicznej poprzez:

a) wskazanie dróg (wraz z ich oznaczeniem) zarządzanych przez Wójta, na których znajdują się znaki drogowe ograniczające tonaż do 3,5 tony;

b) przedłożenie kopii umów zawartych przez Gminę L. z wykonawcami każdej z dróg, na których znajdują się znaki drogowe ograniczające tonaż do 3,5 tony oraz wskazanie trybu wyboru wykonawców;

c) wskazanie parametrów technicznych każdej z dróg (rodzaj nawierzchni, rodzaj podbudowy, rodzaj kruszywa we wszystkich warstwach nawierzchni, metody wykonywania nasypów, rok budowy), na których znajdują się znaki drogowe ograniczające tonaż do 3,5 tony, a w szczególności warunków uzasadniających ograniczenie tonażu do 3,5 tony;

d) wskazanie obszarów na terenie Gminy L., na których znajdują się drogi zarządzane przez Wójta z ograniczeniem tonażu do 3,5 tony oraz wpływu ograniczenia tonażu na środowisko na każdym z tych obszarów;

e) wskazanie, czy ograniczenie tonażu na drogach, o których mowa w ust. 1 pkt a), ulegało zmianie od czasu ich postania do dnia wpłynięcia niniejszego wniosku (np. z 7,5 tony do 3,5 tony), jeżeli tak to kiedy i z jakiej przyczyny;

f) wskazanie, czy na drogach, o których mowa w ust. 1 pkt a), obowiązują szczególne regulacje w zakresie ograniczenia tonażu (np. zakaz nie obowiązuje określonych podmiotów) wraz z podstawą prawną tego ograniczenia;

g) wskazanie planowanych ograniczeń tonażu na drogach zarządzanych przez Wójta.

2) udostępnienie wymienionych wyżej informacji publicznych poprzez doręczenie stosownej informacji i dokumentacji wskazanej w punkcie 1 petitum wniosku w formie papierowej na podany adres.

W odpowiedzi organ poinformował strony o przetworzonych charakterze żądanych informacji oraz wezwał je do wykazania szczególnej istotności dla interesu publicznego przy pozyskaniu oczekiwanych danych (pismo z dnia 20 lutego 2018 r., nr [...]).

Pismem z dnia 26 marca 2018 r. skarżący podtrzymali swoje żądanie wskazując, że przedmiotem ich wniosku są informacje proste, a nie przetworzone. Szczególna istotność pozyskania danych dla interesu publicznego wiązała się zaś z potrzebą weryfikacji bezstronności i zasadności działań Wójta polegających na ograniczeniu tonażu na drogach wykorzystywanych w związku z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2018 r., nr [...] Wójt odmówił skarżącym udostępnienia zawnioskowanych przez nich informacji uznając, że stanowią one informacje przetworzone, a skarżący nie wykazali, że za ich udostępnieniem przemawia przesłanka szczególnej istotności dla interesu publicznego.

W efekcie wniesionego przez strony odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. decyzją z dnia [...] maja 2018 r., nr [...] uchyliło zaskarżoną decyzję podmiotu zobowiązanego i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania. Organ drugiej instancji wskazał, że żądane przez strony informacje w przewarzającej części – same w sobie – nie mają przetworzonego charakteru i winny zostać im udostępnione. Twierdzenie zaś o dodatkowym nakładzie pracy, koniecznym do przygotowania odpowiedzi, nie zostało przez podmiot zobowiązany w żaden sposób bliżej dookreślone. Kolegium stwierdziło również, że choć to na wnioskodawcach ciążył obowiązek wykazana, że żądana informacja ma istotne znaczenie z punktu widzenia interesu publicznego, to organ nie mógł poprzestać jedynie na odniesieniu się do stanowiska stron, ale winien był również sam dokonać oceny wniosku pod kątem zaistnienia szczególnego interesu publicznego jaki mógłby przemawiać za udostępnieniem informacji.

W zakresie danych wymienionych w punkcie 1d wniosku Kolegium podało, że nie można przesądzić jaki mają one charakter, albowiem ich przedmiot pozostaje niezrozumiały i wymaga wyjaśnienia na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego. Z kolei informacja o planowanych ograniczeniach tonażu na drogach – w ocenie skarżących – nie stanowiła informacji publicznej.

W toku ponownego rozpatrzenia sprawy podmiot zobowiązany – pismem z dnia 11 czerwca 2018 r., nr [...] – poinformował skarżących, że:

← nie jest w posiadaniu żądanych informacji, albowiem nie ma obowiązku prowadzenia rejestru/ewidencji w tej sprawie (odpowiedź na punkty 1a, 1c, 1d, 1e, 1f);

← nie jest w posiadaniu umów zawartych przez gminę z wykonawcami dróg z uwagi na obowiązek wybrakowania dokumentacji technicznej – do której dołączana jest umowa z wykonawcami – oznaczonej klasyfikacją archiwalną B5 (odpowiedź na punkt 1b);

← nie planuje się ograniczenia tonażu na drogach zarządzanych przez Wójta (odpowiedź na punkt 1g).

Pismem z dnia 28 września 2018 r., strony wystąpiły do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu ze skargą na bezczynność organu w zakresie rozpatrzenia wniosku z dnia 12 lutego 2018 r. (data wpływu), zarzucając mu naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji oraz art. 4 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 1 i art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 1330 ze zm., dalej u.d.i.p.), poprzez rażące przekroczenie terminu do rozpoznania wniosku.

W uzasadnieniu skarżący podnieśli, że organ – jak do tej pory – udzielił odpowiedzi tylko na jedno z postawionym pytań, zawarte w punkcie 1g wniosku. W pozostałym zakresie przesłane wyjaśnienia nie zaspokajają żądania udostępnienia informacji publicznych. O ile bowiem możliwe jest, że organ nie posiada rejestrów bądź ewidencji, czy też gotowych zestawień dokumentów lub informacji, o które się oni zwrócili, o tyle mało prawdopodobnym jest, aby organ również nie posiadał jakichkolwiek informacji dotyczących np. parametrów technicznych dróg, czy też ograniczenia bądź zmiany tonażu na drogach przez siebie zarządzanych. Są to bowiem dane, którymi na co dzień operują urzędnicy wydziałów merytorycznych urzędu gminy, i które były wykorzystywane w toku licznych postępowań administracyjnych toczących się z udziałem skarżących.

Podobnie samo wskazanie, że dokumentacja interesująca skarżących – jako oznaczona klasyfikacją archiwalną B5 – podlega wybrakowaniu nie jest jednoznaczne z tym, że faktycznie została ona wybrakowana i organ nie znajduje się w posiadaniu oczekiwanych przez stronę umów.

W ocenie skarżących nie sposób również przyjąć, że udostępnienie wszystkich żądanych informacji wymaga nadzwyczajnych nakładów pracy i wydatkowania ponadprzeciętnych środków.

Powyższe okoliczności świadczą zatem niezbicie, że organ pozostaje w bezczynności w udostępnieniu zawnioskowanych danych, której przyczyny pozostają dla nich niezrozumiałe i wynikają tylko z jego złej woli. Naruszenie terminów procesowych – zdaniem skarżącym – ma rażący charakter, albowiem stanowi ono celową próbę odsunięcia odpowiedzialności za uniemożliwienie prowadzenia działalności gospodarczej na terenie kopalni "[...]" poprzez bezpodstawne wprowadzenie na drodze dojazdowej ograniczenia tonażu.

Z tych powodów skarżący wnieśli o zobowiązanie Wójta do rozpoznania ich wniosku i przekazania żądanych informacji w terminie 14 dni od daty doręczenia organowi akt sprawy, wymierzenie organowi grzywny, a także zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę podmiot zobowiązany wniósł o jej oddalenie podnosząc, że odnośnie punktu 1g wniosku udostępnił skarżącym posiadaną informację, w pozostałym zaś zakresie wyjaśnił, że nie dysponuje interesującymi ich danymi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 2107 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W myśl art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm., dalej p.p.s.a.), kontrola – o której mowa powyżej – obejmuje

m.in. orzekanie w sprawie skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w art. 1 – 4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a.

Jak wynika zaś z art. 3 § 3 p.p.s.a., sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach. Do takich zaś spraw należy postępowanie prowadzone w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Dodatkowo trzeba podkreślić, że rozstrzygając daną sprawę, sąd administracyjny nie jest związany zarzutami skargi i sformułowanymi w niej wnioskami, lecz ocenia ją w całokształcie okoliczności faktycznych i prawnych danej sprawy, o czym stanowi art. 134 § 1 p.p.s.a. Podstawą oceny zasadności skargi

na bezczynność zawsze zaś będzie stan faktyczny istniejący w dacie orzekania

(por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 września 2013 r., sygn. akt II OSK 1591/13 oraz z dnia 27 maja 2015 r., sygn. akt I OSK 2331/13, dostępne w centralnej bazie orzeczeń sądów administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl, podobnie jak i pozostałe orzeczenia powołane w treści uzasadnienia niniejszego wyroku).

W przedmiotowym postępowaniu zaskarżeniu podlegała bezczynność związana z udostępnieniem informacji publicznej.

Jak wynika z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych tym aktem prawnym.

Stosownie zaś do treści art. 2 ust. 1 u.d.i.p., prawo dostępu do informacji publicznej przysługuje każdemu, z zastrzeżeniem art. 5, który wprowadza w tym zakresie pewne ograniczenia związane z ochroną informacji niejawnych oraz innych tajemnic ustawowo chronionych, a także ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego.

W myśl art. 4 ust. 1 i 2 u.d.i.p., obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, a także organizacje związkowe i organizacje pracodawców, reprezentatywne w rozumieniu ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o Radzie Dialogu Społecznego i innych instytucjach dialogu społecznego (Dz. U. z 2015 r., poz. 1240) oraz partie polityczne. Do wymienionego katalogu zaliczają się w szczególności organy władzy publicznej (art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.).

Przepisy powołanej ustawy nakładają na podmioty dysponujące informacjami publicznymi obowiązek ich udostępnienia bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.). W przypadku, gdy informacja publiczna nie może zostać udostępniona w czternastodniowym terminie, należy powiadomić wnioskodawcę o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni się informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (ust. 2).

Mając powyższe regulacje na uwadze należy podkreślić, że w toku oceny zasadności skargi w sprawach z zakresu dostępu do informacji publicznej sąd administracyjny zobowiązany jest do ustalenia czy podmiot, do którego skierowano wniosek był zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, czy dane, o które wnioskowała strona skarżąca, miały charakter informacji publicznej, oraz czy żądanie wnioskodawcy zostało rozpatrzone w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami

tj. w formie i w terminie wynikających z regulacji ustawowej.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że Wójt – jako podmiot, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. – zobowiązany był do udostępnienia żądanych przez skarżących informacji publicznych. Wątpliwości nie budził również fakt, że oczekiwane przez stronę informacje – w przewarzającej części – miały publiczny charakter, albowiem dotyczyły one dróg gminnych, których zarządcą – zgodnie z art. 19 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 2068 ze zm.) – jest wójt (burmistrz, prezydent miasta). Należy również pamiętać nie tylko o tym, że drogi publiczne, do których zaliczają się także drogi gminne, spełniają istotny cel ogólnospołeczny jakim jest możliwość swobodnego i bezpiecznego przemieszczania się z jednego miejsca do drugiego, ale także stanowią one mienie samorządowe. W związku z czym dane na ich temat zawsze będą stanowiły informację publiczną.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie pozostaje jednak przede wszystkim ocena, czy organ rozpatrzył żądanie udostępnienia informacji publicznych w całości i w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami. Trzeba przy tym podkreślić, że na równi z niepodjęciem przez organ określonych czynności względem wniosku o udostępnienie informacji publicznej należy traktować udzielenie wnioskodawcy informacji innej niż ta, której oczekiwał, informacji wymijającej, nieprecyzyjnej, a także przedstawienie informacji niebędącej pełną odpowiedzią na wniosek zainteresowanego podmiotu (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 18 stycznia 2018 r., sygn. akt II SAB/Bk 170/17 wraz z powołanym w nim orzecznictwem).

Przechodząc do rozpatrzenia istoty sporu należało zwrócić uwagę, że mimo przyjętego na początku stanowiska o przetworzonych charakterze zawnioskowanych informacji, organ w ostateczności stwierdził, że nie jest w posiadaniu żądanych informacji, albowiem nie ma obowiązku prowadzenia rejestru bądź ewidencji obejmującej interesujące strony kwestie. W zakresie natomiast zapytania dotyczącego umów z wykonawcami dróg (pkt 1b wniosku) organ stwierdził, że nie dysponuje wskazanymi dokumentami z uwagi na istniejący obowiązek ich wybrakowania.

W ocenie Sądu powyższe stanowisko, o którego treści strony zostały powiadomione pismem z dnia 11 czerwca 2018 r., nie może zostać uznane za prawidłowe. Jak zauważono powyżej, podmiot zobowiązany pełni funkcję zarządcy dróg gminnych. Dlatego też winien on dysponować kompletną dokumentacją techniczną tych dróg, pierwotną bądź sporządzoną w trakcie ich użytkowania, aby móc skutecznie wykonywać ciążące na nim obowiązki, tak przecież istotne dla zapewnienia bezpieczeństwa kierujących oraz innych uczestników ruchu drogowego. Należy przy tym pamiętać, że droga – jako budowla – podlega określonym rygorom prawa budowlanego i winna spełniać wymagania techniczne wynikające z przepisów szczególnych. Organ winien zatem również z tego powodu dysponować stosowną dokumentacją techniczno-budowlaną, sporządzoną czy to na etapie planowania budowy drogi, realizacji inwestycji, czy wreszcie w ramach obowiązkowych przeglądów. Żądane zatem przez strony dane na temat parametrów technicznych dróg gminnych winny znajdować się w posiadaniu Wójta.

Także i informacje o umieszczonych na drogach gminnych znakach drogowych, w tym o wprowadzonych ograniczeniach wjazdu dla pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej ponad 3,5 tony, winny być w dyspozycji organu. I choć organem zarządzającym ruchem na drogach gminnych, uprawnionym do wprowadzenia ograniczenia tonażu, jest co do zasady starosta (art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym – tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 1990 ze zm.), to w toku postępowania zmierzającego do wprowadzenia określonej organizacji ruchu, polegającej m.in. na umieszczeniu konkretnych znaków drogowych, a także na etapie realizacji postanowień zapadłych w jego toku, zarządca drogi uzyskuje informacje o miejscu posadowienia znaku (zob. rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem – tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r., poz. 784 ze zm.). Stąd też udzielona skarżącym informacja o braku żądanych przez nich danych na temat ograniczenia tonażu na drogach zarządzanych przez Wójta, nie znajduje potwierdzenia w obowiązujących przepisach prawa.

W odniesieniu zaś zarówno do kwestii nieudostępnienia danych technicznych dróg, jak i posadowionych na nich znakach z uwagi na brak stosownego rejestru bądź ewidencji należy wskazać, że przedmiotem zapytania skarżących nie było pozyskanie informacji o prowadzonym w tym zakresie rejestrze bądź ewidencji. Interesowały ich bowiem określone informacje o drogach zarządzanych przez Wójta, niezależnie od tego czy organ prowadził jakiś ich rejestr, czy też nie.

Organ nie udzielił również wyczerpującej odpowiedzi w zakresie punktu 1b wniosku. Nie wynika z niej bowiem – jak zasadnie zauważają to skarżący – że organ nie dysponuje umowami z wykonawcami dróg, ale jedynie, że dokumentacja ta ma taką a nie inną klasyfikację archiwalną i podlega wybrakowaniu. Organ nie wskazał jednak, że została ona już wybrakowana, ani nie przedstawił bliższych informacji na ten temat, co przecież jest kluczową przesłanką przy stwierdzeniu, że podmiot zobowiązany nie posiada już zawnioskowanych dokumentów.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało zatem stwierdzić, że organ dopuścił się bezczynności w rozpatrzeniu wniosku skarżących z dnia 12 lutego 2018 r. (data wpływu) w zakresie punktów: 1a – 1c, 1d (w części dotyczącej wskazania obszarów na terenie Gminy L., na których znajdują się drogi zarządzane przez Wójta z ograniczeniem tonażu do 3,5 tony), 1e oraz 1f (bez wskazania podstawy prawnej ograniczenia), dopuszczając się tym samym naruszenia art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p. Do dnia wyrokowania przez tutejszy Sąd, organ bowiem nie odniósł się do przedmiotowych żądań, nie udostępnił oczekiwanych przez strony informacji ani nie załatwił sprawy w inny, prawem przewidziany sposób. Stąd też Sąd, działając na zasadzie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a., zobowiązał organ do rozpatrzenia wniosku skarżących w powyższym zakresie w terminie 14 dni od daty otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy (punkt I sentencji wyroku).

Poddając analizie uchybienie terminom udostępnienia informacji publicznej należało przede wszystkim wziąć pod uwagę, że organ nie pozostawał zupełnie bierny w rozpatrzeniu wniosku skarżących z dnia 12 lutego 2018 r. (data wpływu). Niezwłocznie, bo już 20 lutego 2018 r., podjął on bowiem – jego zdaniem – konieczne czynności do rozpatrzenia żądania stron, a następnie udzielił – znowu w jego mniemaniu – wystarczającej odpowiedzi na złożony wniosek. I choć jego stanowisko w tym przedmiocie było błędne, co w konsekwencji wiązało się co do zasady z uwzględnieniem wniesionej skargi, to wynikało ono z przyjętej oceny prawnej, o której strony zostały poinformowane. Stąd też należało uznać, że bezczynność podmiotu zobowiązanego nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, o czym – na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a. – orzeczono w punkcie II sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie, sprowadzającym się do żądania udostępnienia informacji dotyczących wpływu ograniczenia tonażu na środowisko (punkt 1d w części), podania podstawy prawnej wprowadzenia tego ograniczenia (punkt 1f w części), wskazania planowanych ograniczeń tonażu na drogach zarządzanych przez Wójta (punkt 1g) oraz wymierzenia organowi grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a., skargę należało uznać za niezasadną i oddalić ją na zasadzie art. 151 p.p.s.a. (punkt III sentencji wyroku).

Informacja publiczna obejmuje bowiem sferę faktów, istniejących w dacie złożenia stosownego wniosku przez uprawniony podmiot i znajdujących się w posiadaniu organu. Oznacza to, że dane co do planowanej działalności podmiotu zobowiązanego (tak jak ma to miejsce we wskazanym fragmencie punktu 1d), czy też jego opinie na określony temat (jak w punkcie 1g) nie mieszczą się w zakresie pojęciowym informacji publicznej, gdyż nie dotyczą one żadnych konkretnych danych, którymi organ dysponował. Publicznego charakteru nie ma również wyjaśnianie osobom zainteresowanym motywów działania organu, w tym także informowanie o zastosowanych przez niego podstawach prawnych (punkt 1f w części), jeśli oczywiście nie zostały one wcześniej utrwalone w formie dokumentu urzędowego. Dlatego też wniesioną skargę w powyższym zakresie należało uznać za niezasadną. Dodatkowo należy dodać, że w zakresie punktu 1g wniosku, organ udzielił już odpowiedzi stronom skarżącym w piśmie z dnia 11 czerwca 2018 r., strony zaś jej nie kwestionowały.

Odnosząc się z kolei do żądania wymierzenia organowi grzywny należało stwierdzić, że postępowanie organu jest wynikiem niewłaściwego rozumienia przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zachowanie organu nie miało więc cech lekceważącego traktowania obowiązków nakładanych na niego mocą ustawy o dostępie do informacji publicznej. W tej sytuacji Sąd odstąpił od wymierzenia grzywny podmiotowi zobowiązanemu.

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie IV wyroku, dotyczące kosztów postępowania sądowego, obejmujących wpis od skargi w kwocie 100 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową w kwocie 497 złotych, podjęte zostało na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a.