Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Joanna Janiszewska-Ziołek Sędziowie sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz (spr.) asesor WSA Katarzyna Korycka Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Kloska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2020 r. sprawy ze skargi J. F. na decyzję Inspektora Sanitarnego z dnia [...] maja 2020 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za złamanie zakazu przemieszczania się 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Inspektora Sanitarnego z [...] kwietnia 2020 r. nr [...]; 2. zasądza od Inspektora Sanitarnego na rzecz skarżącej kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

U z a s a d n i e n i e:

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w I. decyzją nr [...] z [...] kwietnia 2020r., na podstawie art. 48a. ust. 1 pkt 1, ust.3 pkt 1, ust.4 ust.7, w związku z art.46b pkt 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008r.o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (t.j. Dz.U. z 2019r. poz.1239), zwanej dalej: "ustawy o zapobieganiu chorób zakaźnych", w związku z § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 marca 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. z 2020r. poz. 566), zwanym dalej: rozporządzeniem w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń", art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (t.j. Dz. U. z 2019r., poz. 59), zwanej dalej: "u.p.i.s.", art. 104, art. 108 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z2020r. poz. 256), zwanej dalej: "kpa", wymierzył J. F., zwanej dalej: "skarżącą", karę pieniężną w wysokości [...] złotych, za złamanie zakazu przemieszczania się osób na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej.

Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

Powyższe rozstrzygnięcie, organ oparł o następujące ustalenia i rozważania:

W dniu [...] kwietnia 2020 roku funkcjonariusz Komendy Powiatowej P. w I. przekazał do Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w I. informację, że skarżąca w dniu [...] kwietnia 2020r. o godzinie 22:15 w I. przy ulicy [...] siedziała wraz z czterema osobami w pojeździe marki [...] o numerze rejestracyjnym [...].

Powyższe ustalenia naruszenia obowiązku przemieszczania się skarżącej, organ administracji pozyskał w oparciu o notatkę urzędową dotyczącą nakazów, zakazów lub ograniczeń związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 nadesłaną dnia [...] kwietnia 2020r. przez Komendanta Powiatowego P. w I. (znak sprawy: [...] z dnia [...] kwietnia 2020 roku). Wskazany dokument organ ocenił jako wiarygodny, rzetelny i stanowiący istotne, kluczowe źródło do ustalenia stanu faktycznego. Z uwagi na fakt, iż załatwienie sprawy nie cierpiało zwłoki ze względu na niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ludzkiego, w postępowaniu administracyjnym poprzedzającym wydanie niniejszej decyzji odstąpiono od wymogów związanych z zapewnieniem stronie czynnego udziału w postępowaniu (art. 10 § 2 i 3 k.p.a.).

W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji skarżąca domagała się jej uchylenia i przekazania sprawy organowi I instancji do ponownego rozpoznania, względnie zmianę ww. decyzji i poprzestanie na pouczeniu strony w trybie art. 189f § 1 pkt 1 kpa.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów:

1/ prawa materialnego tj. art. 48 a ust. 1 ustawy o zapobieganiu chorób zakaźnych, poprzez niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji przyjęcie, iż zachodzą przesłanki do nałożenia administracyjnej kary pieniężnej, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego wskazuje, iż brak jest podstaw do nałożenia administracyjnej kary pieniężnej,

2/ prawa proceduralnego mające istotny wpływa na treść zaskarżonej decyzji, tj. art. 6, art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 11, art. 77 § 1, 78 § 1, art. 80, art. 81 kpa, polegające na arbitralnym prowadzeniu postępowania, uniemożliwienie zapoznania się strony z materiałem dowodowym przed wydaniem decyzji, nieprzeprowadzenie jakichkolwiek dowodów w sprawie, nieomówieniu dowodów, na podstawie których organ wydał zaskarżoną decyzję oraz ustalił stan faktyczny, niezawiadomieniu strony o zgromadzonym materiale dowodowym i uniemożliwieniu wypowiedzenia się o zebranym materiale dowodowym,

3/ art. 189f § 1 pkt 1 kpa, poprzez jego niezastosowanie, polegające na przyjęciu, iż waga naruszonego przepisu jest większa niż znikoma, a w konsekwencji przyjęcie, iż brak jest podstaw do odstąpienia od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej.

W uzasadnieniu odwołania skarżąca opisała okoliczności przebywania [...] kwietnia 2020r. poza miejscem zamieszkania i wyjaśniła, że wraz z J. M. udała się tego dnia w godzinach wieczornych na cmentarz położony przy ul. [...] celem uprzątnięcia grobu brata skarżącej. Działali w przeświadczeniu, że wobec nich działa kontratyp w postaci dokonywania czynności kultu religijnego W chwili kontroli rzeczywiście przebywali w samochodzie, ale wynikało to z faktu, że z uwagi na problemy z uruchomieniem samochodu J. M. poprosił kolegę o przyjazd i odwiezienie ich do domu. J. M. nie został uprzedzony, że kolega przyjedzie w umówione miejsce wraz innymi jeszcze osobami.

Inspektor Sanitarny, decyzją nr [...] z dnia [...] maja 2020 r., na podstawie art. 104 oraz art. 138 § 1 kpa, w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 4 oraz art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.i.s., w zw. z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. 2020 r., poz. 374 z późn. zm.) oraz w związku z § 5 rozporządzenia w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Jak wynika z uzasadnienia powyższego rozstrzygnięcia, organ odwoławczy nie podzielił zarzutów naruszenia prawa procesowego, uznając, że organ I instancji dokonał obszernego opisu prawno-merytorycznego powodów wydania zaskarżonej decyzji, przy uwzględnieniu ważnego interesu społecznego i konieczności zapewnienia należytej ochrony zdrowia i życia osób postronnych. Organ podkreślił też, że normy konstytucyjne oraz art. 8 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z 4 listopada 1950 r. dopuszcza nakładanie przepisami prawa krajowego określonych obowiązków ze względu na konieczność ochrony zdrowia publicznego. Uznając, że administracyjna kara pieniężna ma charakter prewencyjny, a waga naruszenia zakazu przemieszczania się nie była znikoma PWIS podzielił stanowisko organu I instancji co do braku podstaw do zastosowania art. 189f § 1 k.p.a.

Organ odwoławczy nie znalazł również za zasadny zarzut naruszenia art. 10 § 2 i 3 k.p.a. – stwierdzając, że z uwagi na ważny interes społeczny zaszły przesłanki do odstąpienia od wymogu zapewnienia stronie czynnego udziału w postepowaniu administracyjnym.

W skardze wniesionej do Sądu, skarżąca powtórzyła zarzuty sformułowane w odwołaniu od decyzji organu I instancji i wniosła o uchylenie decyzji organów obu instancji oraz umorzenie postępowania. Alternatywnie wniosła o uchylenie decyzji obu instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Domagała się też zasądzenia zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi dodatkowo wskazała na naruszenie art. 52 ust. 1 Konstytucji RP i gwarancji zapewnienia wolności poruszania się po terytorium RP. Prawo przemieszczania się może podlegać ograniczeniu jedynie w stanach wyjątkowych np. w stanie klęski żywiołowej. Skarżąca zarzuciła organom brak odniesienia się do regulacji o stanie klęski żywiołowej.

W odpowiedzi na skargę Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczas prezentowane stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Zakres kontroli sprawowanej przez sądy administracyjne wynika z treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 t.j., zwanej dalej p.p.s.a.). Zgodnie z tą regulacją sądy rozpoznając skargi nie są związane ich zarzutami, podstawą prawną ani formułowanymi przez strony wnioskami. W świetle przywołanych regulacji sąd administracyjny dokonując kontroli rozstrzygnięć organów administracji kieruje się wyłącznie kryterium legalności, czyli zgodności z przepisami prawa materialnego i procesowego rozstrzygnięć organów administracji publicznej.

Wady, skutkujące koniecznością uchylenia decyzji, stwierdzenia jej nieważności bądź wydania jej z naruszeniem prawa, przewidziane są w przepisie art. 145 § 1 p.p.s.a. Sąd administracyjny uchyla akt administracyjny, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a.), naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a.), względnie naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.).

Sąd zdecydował się uchylić zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji uznając, że zostały one wydane z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego. Zdaniem Sądu należało uchylić zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, ponieważ w rozpatrywanej sprawie doszło do naruszenia przepisów o prowadzeniu postępowania administracyjnego (mających zastosowanie na mocy art. 37 ust. 1 u.p.i.s. - w szczególności art. 7, art. 8 i art. 77 § 1 k.p.a., a także art. 107 § 3 k.p.a. - co pociągnęło za sobą wadliwe zastosowanie art. 48 a ust. 1 ustawy o zapobieganiu chorób zakaźnych. Naruszenie to miało miejsce przede wszystkim w przypadku Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego jako organu pierwszej instancji, ale powinno być skontrolowane i skorygowane przez organ odwoławczy.

W tym miejscu należy przypomnieć, że ustawodawca sformułował szereg zasad, do których przestrzegania zobowiązane są orany administracji, w szczególności w zakresie prowadzenia postępowania wyjaśniającego mającego na celu ustalanie stanu faktycznego, który stanie się podstawą zastosowania odpowiednich przepisów prawa materialnego. I tak, zgodnie z art. 7 k.p.a. w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Organy zobowiązane są także prowadzić postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej (art. 8 k.p.a.) i powinny działać w sprawie wnikliwie (art. 12 k.p.a.). Te ogólne zasady postępowania znajdują doprecyzowanie m.in. w art. 77 § 1 k.p.a., zgodnie z którym organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Istotny jest także art. 80 k.p.a., w świetle którego organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Przed rozpatrzeniem materiału dowodowego organ jest obowiązany do wysłuchania wypowiedzi stron co do przeprowadzonych dowodów, zgromadzonych materiałów oraz wszystkich zgłoszonych żądań (art. 10 § 1 k.p.a.), a następnie dokonać oceny całego zebranego w sprawie materiału dowodowego. Przy czym swobodna ocena dowodów, aby nie przerodziła się w samowolę, musi być dokonana zgodnie z normami prawa procesowego oraz z zachowaniem pewnych reguł tej oceny. Dopiero spełnienie wszystkich przesłanek pozwala przyjąć, że ocena stanu faktycznego z punktu widzenia regulacji materialnoprawnych jest prawidłowa.

W sprawie szczególnego znaczenia przyznać należy zasadzie prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie organów. Chodzi tutaj nie tylko o zaufanie do pojedynczego organu prowadzącego konkretne postępowanie w indywidualnej sprawie, ale przede wszystkim o budowanie zaufania obywateli do organów władzy państwowej in gremio. Nie ma możliwości zadośćuczynienia tej zasadzie w oderwaniu od kontekstu społecznego - jeśli jeden z organów szeroko pojmowanej władzy państwowej, wprowadza w stosunku do obywateli szereg instrumentów prawnych (ograniczeń, zakazów, nakazów) inny organ tej władzy, kształtując indywidualną sytuację obywatela, dla pełnej realizacji powyższej zasady musi wziąć pod uwagę całokształt okoliczności faktycznych i prawnych, a przy wykładni obowiązujących przepisów winien dbać o spójność przekazu, który szeroko pojęta władza kieruje do obywatela. Oznacza to, że organ może i powinien uwzględniać przy stosowaniu przepisów szerszy kontekst społeczny, w jakim przepisy te były wprowadzane, a także dokonywać ich wykładni w taki sposób aby obywatel, którego dotyczą zakazy, nakazy, czy zalecenia innych organów władzy, po ostatecznym ukształtowaniu jego sytuacji prawnej przez organ władzy publicznej mógł mieć racjonalne przekonanie, że nie został pokrzywdzony na skutek sprzecznych działań różnych organów państwa.

W rozpoznawanej sprawie nie ma sporu odnośnie kwestii, że [...] kwietnia 2020r., skarżąca przebywała poza miejscem zamieszkania. Poza sporem jest także, że kara pieniężna została jej wymierzona za "naruszenie zakazu przemieszczania się na terenie RP. Na dzień stwierdzenia przez organy inspekcji sanitarnej naruszenia tego zakazu na obszarze całego kraju obowiązywał stan epidemii - wprowadzony na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz. U. z 2020 r., poz. 491), które to rozporządzenie zostało wydane w oparciu o upoważnienie ustawowe wynikające z art. 46 ust. 2 ustawy o zapobieganiu chorób zakaźnych. Jednocześnie w związku z wprowadzonym stanem epidemii, w oparciu o upoważnienie wynikające z art. 46a i art. 46b ww. ustawy, wydane zostało rozporządzenie w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń. Przepis § 5 ww. rozporządzenia stanowił, iż do dnia 11 kwietnia 2020 r. zakazuje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej przemieszczania się osób przebywających na tym obszarze, z wyjątkiem przemieszczania się danej osoby w celu:

1) wykonywania czynności zawodowych lub zadań służbowych, lub pozarolniczej działalności gospodarczej, lub prowadzenia działalności rolniczej lub prac w gospodarstwie rolnym oraz zakupu towarów i usług z tym związanych;

2) zaspokajania niezbędnych potrzeb związanych z bieżącymi sprawami życia codziennego, w tym uzyskania opieki zdrowotnej lub psychologicznej, tej osoby, osoby jej najbliższej w rozumieniu art. 115 § 11 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1950 i 2128), a jeżeli osoba przemieszczająca się pozostaje we wspólnym pożyciu z inną osobą - także osoby najbliższej osobie pozostającej we wspólnym pożyciu, oraz zakupu towarów i usług z tym związanych; 3) wykonywania ochotniczo i bez wynagrodzenia świadczeń na rzecz przeciwdziałania skutkom Covid-19, w tym w ramach wolontariatu;

4) sprawowania lub uczestniczenia w sprawowaniu kultu religijnego, w tym czynności lub obrzędów religijnych.

Zatem formalnie rzecz biorąc skarżąca swoim zachowaniem, opisanym w uzasadnieniu decyzji organu I instancji, naruszyła zakaz przemieszczania się na obszarze RP. Jednakże w sprawie zabrakło ustalenia, co było faktycznym powodem jej przemieszczania się [...] kwietnia 2020r. Zdaniem Sądu, stanowisko organów w przedmiocie uznania, że w okolicznościach sprawy zachodzą podstawy do nałożenia kary pieniężnej jest zatem co najmniej przedwczesne. Sąd zwraca uwagę, że organy inspekcji sanitarnej, wymierzając karę oparły się wyłącznie na notatce służbowej sporządzonej przez funkcjonariusza Policji. Tymczasem analiza treści notatki z [...] kwietnia 2020r. pozwala jedynie na ustalenie, że skarżąca [...] kwietnia 2020r. o godzinie 22.15 przebywała poza domem. Dla stwierdzenia naruszenia zakazu określonego w § 5 ww. rozporządzenia, konieczne jest jednak ustalenia również celu przemieszczania się.

Skarżąca w odwołaniu wskazała na powody opuszczenia w godzinach wieczornych miejsca zamieszkania. Nie sposób zatem całkowicie zanegować, że powód dla którego skarżąca przemieszczała się po mieście był dla niej ważny i mieścił się w wyjątkach określonych w rozporządzeniu w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń. Organ I instancji nawet nie podjął próby poczynienia ustaleń w powyżej zakresie, a organ odwoławczy uznał, że "realna ocena zdarzenia nie ma znaczenia" i kategorycznie, ignorując obowiązek zbadania wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy, przyjął że skarżąca "nie działała w ramach kontratypu". Organ nie wyjaśnił przy tym w oparciu o jakie przesłanki i dowody poczynił tak stanowcze ustalenia. Co prawda organ II instancji odwołał się do ważnego interesu społecznego i konieczności zapewnienia należytej ochrony zdrowia i życia osób postronnych. Jednakże nie do zaakceptowania w państwie prawa jest sytuacja, w której organy administracji państwowej mechanicznie i sztywno pojmują zasadę nadrzędności interesu społecznego nad interesem indywidulanym. Sąd nie kwestionuje, że celem kar nakładanych przez organy inspekcji sanitarnej w oparciu o przepisy ustawy o zapobieganiu chorób zakaźnych jest zapewnienie przestrzegania wprowadzanych ograniczeń ze względu na dobro publiczne – jednakże nie zwalania to organów z obowiązku wykazania, że w każdej indywidulanie rozpatrywanej sprawie zachodzą przesłanki nałożenia kary administracyjnej.

Organy obu instancji nie sprostały temu obowiązkowi, naruszając wskazane w skardze przepisy prawa procesowego – w tym także art. 10 k.p.a. Wyjaśnić przy tym należy, że oczywiście nie każde naruszenie tego przepisu stanowi podstawę do uchylenia decyzji. Sąd może bowiem uchylić decyzję jedynie w sytuacji takiego naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Oznacza to, że zarzut naruszenia art. 10 k.p.a. oceniać należy z punktu widzenia uniemożliwienia stronie podjęcia konkretnie wskazanej czynności procesowej oraz wpływu tego uchybienia na wynik sprawy. Skarżąca nie powołał się ani w odwołaniu, ani w skardze na taką konkretną czynność procesową, której dokonanie miałoby wpływ na wynik sprawy. Znamiennym jest w sprawie jednak to, na co Sąd zwrócił uwagę powyżej, że ograniczenie postępowania dowodowego jedynie do treści notatki z [...] kwietnia 2020r. nie było wystarczające dla oceny zaistnienia naruszenia opisanego w § 5 rozporządzenia z 31 marca 2020r. – co z kolei obligowało organ do podjęcia z urzędu wszelkich czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. O ile zatem można się zgodzić z organami inspekcji sanitarnej, że sytuacja epidemiologiczna co do zasady uzasadnia zastosowanie szczególnego trybu postępowania (art. 10 § 2 k.p.a.) to jednak, w okolicznościach sprawy odstąpienie od zasady czynnego udziału strony w postępowaniu ze względu na niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia ludzkiego stanowiło naruszenie art. 10 k.p.a.

Reasumując Sąd uznał, że skarga jest w pełni uzasadniona. Przedstawione naruszenie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w zakresie zasad prowadzenia postępowania dowodowego oraz zasady zapewnienia czynnego udziału strony w postepowaniu miało też wpływ na prawidłowe zastosowanie przepisów prawa materialnego. Sąd nie oceniał, czy nałożenie kary pieniężnej na Skarżącą było zasadne, ale w świetle stwierdzonych uchybień rozstrzygnięcie przyjęte przez organ pierwszej instancji i utrzymane w mocy przez organ odwoławczy należało uznać za przedwczesne.

Mając to na uwadze, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z art. 135 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku. Odnosząc się do wniosków skargi Sąd zwraca uwagę, że wobec niedostatecznego ustalenia stanu faktycznego sprawy przez organy inspekcji sanitarnej nie zaistniały podstawy do uchylenia przez Sąd decyzji organu I instancji oraz umorzenia postępowania administracyjnego po myśli art. 145 § 3 p.p.s.a.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z art. 200, art. 205 § 2 p.p.s.a. zasądzając od organu na rzecz Skarżącego zwrot niezbędnych kosztów postępowania sądowego w kwocie 697zł (wpis sądowy, wynagrodzenie adwokata oraz opłata od udzielenia pełnomocnictwa).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy właściwy organ inspekcji sanitarnej uwzględni powyższe rozważania i w pierwszej kolejności przede wszystkim zapewni Skarżącemu możliwość udziału w postępowaniu i prawo przedstawienia wyjaśnień celem poczynienia ustaleń w zakresie powodów, dla których Skarżący przemieszczał się [...] kwietnia 2020r. Następnie, działając z zachowaniem zasad postępowania administracyjnego, organ dokona oceny, czy wskazywane przez stronę okoliczności stanowią jeden z kontratypów określonych w § 5 rozporządzenia w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń. W sytuacji zaś ustalenia, że w warunkach rozpatrywanej sprawy doszło do naruszenia prawa zagrożonego administracyjną karą pieniężną, organ będzie zobligowany do rozważenia, czy nie zachodzą podstawy do odstąpienia od ukarania w trybie art. 189f k.p.a. Przy czym ocena wagi naruszenia prawa wymagać będzie ustalenia, czy konkretne naruszenie prawa mogło wywołać skutki faktyczne w obszarze konkretnych dóbr prawnie chronionych, tj. zdrowia publicznego. Ostatecznie - przyjęte rozstrzygnięcie organu znajdzie odpowiednie odzwierciedlenie w szczegółowym i rzetelnym uzasadnieniu sporządzonym zgodnie z art. 107 § 3 k.p.a.