Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska, Sędzia WSA Artur Żurawik, Protokolant Agnieszka Jurczak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 stycznia 2017 r. sprawy ze skargi K. P. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę oddala skargę.

Pismem z dnia 8 marca 2012 r. inwestorzy T. i I. P. złożyli wniosek o pozwolenie na rozbudowę i nadbudowę budynku mieszkalnego. Ponieważ budynek zlokalizowany jest w odległościach mniejszych niż przewidziane w § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j.: Dz. U. 2015, poz. 1422 zwanego dalej w skrócie Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r.), przedmiotowa inwestycja wymagała uzyskania zgody na odstępstwo od warunków technicznych.

Po uzyskaniu upoważnienia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej do wyrażenia zgody na odstępstwo od warunków technicznych postanowieniem Starosty [...] z [...]r. udzielono zgody na wykonanie ściany bez otworów okiennych i drzwiowych przy rozbudowie budynku mieszkalnego o klatkę schodową i schody zewnętrzne w granicy z działką o numerze geodezyjnym [...]k.m. [...].

Postanowieniem z [...]r. Starosta [...] nałożył na inwestorów obowiązek usunięcia nieprawidłowości w projekcie budowlanym, co inwestorzy uczynili. K. P. i A. W., współwłaścicielki przedmiotowej nieruchomości, wniosły zastrzeżenia do projektu budowlanego. Inwestorzy złożyli wniosek o zawieszenie postępowania z uwagi na potrzebę dokonania poprawek w projekcie budowlanym.

Po kolejnym podjęciu postępowania Starosta [...] wydał w dniu [...] r. decyzję nr [...] udzielając pozwolenia na realizację ww. inwestycji. Od decyzji tej odwołały się K. P. i A. W. Wojewoda [...] uchylił przedmiotową decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. W uzasadnieniu Wojewoda [...] stwierdził, że zastrzeżenia stron postępowania są bezzasadne. Zauważył jednak, że w upoważnieniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z 30 listopada 2012 r. brak jest upoważnienia do wykonania schodów zewnętrznych w granicy z działką numer [...].

W piśmie o wyrażenie zgody na odstępstwo inwestorzy wnioskowali o wykonanie schodów zewnętrznych, był też dołączony załącznik graficzny w postaci projektu budowlanego i zagospodarowania działki z legendą. Jednak w swoim upoważnieniu Minister błędnie zinterpretował projekt zagospodarowania działki, zakładając, że schody zewnętrzne są istniejące i nie ma konieczności wyrażenia zgody na odstępstwo.

Wobec zaistniałych okoliczności organ I instancji wystąpił do Ministra Infrastruktury i Budownictwa o kolejne upoważnienie lub ewentualne sprostowanie upoważnienia poprzednio wydanego.

Po otrzymaniu upoważnienia Ministra z 21 marca 2016 r. Starosta [...] postanowieniem z [...] r. wyraził zgodę inwestorom na usytuowanie schodów zewnętrznych bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną numer [...] przy projektowanej inwestycji.

Następnie decyzją z dnia [...]r. Starosta [...] orzekł o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu T. i I. P. pozwolenia na rozbudowę i nadbudowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego położonego na działce nr [...] w B. przy ul. [...]. Organ wskazał, że zgodnie z aktualnie zatwierdzonym projektem budowlanym planowane zamierzenie inwestycyjne obejmuje dobudowę do istniejącego budynku klatki schodowej od strony północno-wschodniej i schodów zewnętrznych od strony południowo-wschodniej oraz nadbudowę istniejącego poddasza od strony wschodniej.

Pismem z dnia 6 czerwca 2016 r. odwołanie od decyzji Starosty [...] z dnia [...] r. wniosły K. P. i A. W. Zdaniem skarżących ww. decyzja wydana została z naruszeniem przepisów art. 81 ust. 1 ustawy Prawo budowlane oraz § 206 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r., w związku z czym wnoszą o jej uchylenie i odmowę udzielenia pozwolenia na budowę. Odwołujące się uważają bowiem, że projektowana dobudowa może grozić katastrofą budowlaną i zadają pytanie "kto będzie ponosił odpowiedzialność za taką katastrofę budowlaną która spowodowana będzie niewyegzekwowaniem przez organ pierwszej instancji obowiązku określonego w § 206 ust. 2 ww. rozporządzenia?"

Ponadto, podobnie jak we wcześniejszym swoim odwołaniu od decyzji Starosty [...] z dnia [...] r., podniosły zarzut braku dostępu nieruchomości do drogi publicznej. Odwołujące się uważają bowiem, że postanowienie Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...]r., sygn. akt: [...], wydane na wniosek T. P. i I. P., w przedmiocie zabezpieczenia wnioskodawcom swobodnego dojścia i dojazdu do nieruchomości wspólnej poprzez zobowiązanie uczestniczek postępowania (chodzi o odwołujące się) do nieutrudniania wnioskodawcom swobodnego korzystania z dojścia i dojazdu do działki nr [...] po działce nr [...]- jako wydane w trybie tymczasowym - nie rozstrzyga kwestii dostępu do drogi publicznej.

Po rozpatrzeniu odwołania, Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] r., nr [...] utrzymał zaskarżoną doń decyzję pierwszoinstancyjną w mocy. W uzasadnieniu Wojewoda [...] wskazał, że przepis § 206 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. wymaga, aby ekspertyza techniczna stanu obiektu poprzedzała rozpoczęcie wskazanych w tym przepisie robót, nie nakłada jednak obowiązku wykonania samej ekspertyzy przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę tych robót. A zatem zarzut naruszenia przepisu w § 206 ust. 2 ww. aktu sformułowany jako zarzut wobec wydanej decyzji o pozwoleniu na budowę uznać trzeba za bezzasadny. Niemniej jednak projektant w sporządzonej dokumentacji projektowej zawarł pozytywną opinię dotyczącą stanu technicznego istniejącego budynku. Biorąc pod uwagę powyższe, obawy skarżących i roztaczana przez nie wizja nieuniknionej katastrofy budowlanej wydają się nieuzasadnione, zwłaszcza, że skarżące nie przedstawiają żadnych ekspertyz budowlanych, które uprawdopodobniłyby stawianą przez nie tezę.

W odniesieniu do zarzutu braku dostępu do drogi publicznej, organ wskazał, że kwestia dostępu do drogi publicznej nie stanowi przedmiotu niniejszego postępowania, ponieważ zakres inwestycji w żaden sposób nie wpływa na dotychczasowy sposób obsługi komunikacyjnej działki nr [...], będącej współwłasnością inwestorów i skarżących. Zgodnie z projektem budowlanym, planowana inwestycja ma na celu poprawę funkcjonalności tej części istniejącego budynku mieszkalnego jednorodzinnego, która pozostaje w posiadaniu inwestorów, nie obejmuje zaś zmiany istniejącego dojazdu do garażu lub budowy nowych miejsc postojowych. Jednocześnie podkreślić trzeba, że jak wynika z uzasadnienia postanowienia Sądu Rejonowego w B. z dnia [...]r. sygn. akt [...], od rozstrzygnięcia postępowania w sprawie zniesienia współwłasności uzależniony jest jedynie przebieg ewentualnej drogi koniecznej, a nie kwestia jej istnienia.

Następnie organ przytoczył i omówił art. 35 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (obecnie t.j.: Dz. U. 2016, poz. 290 z późn. zm.), wskazując następnie, że planowana inwestycja lokalizowana jest w terenie zabudowy mieszkaniowo-usługowej (symbol planu 2MNU) i jest zgodna z ustaleniami Uchwały Rady Miejskiej w B. z [...]r. Nr [...] (Dz. Urz. Woj. [...]. z [...]r., Nr [...], poz[...]) w sprawie zmiany fragmentu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta B. dla terenu położonego w dzielnicy [...] w zakresie funkcji, przeznaczenia, parametrów i wskaźników zabudowy określonych w planie. Obowiązujący plan miejscowy w § 29 ust. 2 pkt 9 dopuszcza możliwość sytuowania budynków bezpośrednio w granicy działki.

Wojewoda podkreślił, że na podstawie postanowień Starosty [...] z dnia [...]r. oraz z dnia [...]r. (wydanych w trybie art. 9 ustawy Prawo budowlane), inwestorzy uzyskali zgodę na wymagane odstępstwa od przepisów § 12 ust.1 pkt 2 oraz § 12 ust. 5 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r., co pozwala na wykonanie, przy rozbudowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego położonego na działce nr [...] o klatkę schodową, ściany bez otworów okiennych i drzwiowych bezpośrednio przy granicy z działką nr [...] oraz usytuowanie schodów zewnętrznych bezpośrednio przy tejże granicy.

Wojewoda stwierdził następnie, że przedłożony projekt budowlany jest kompletny i został wykonany przez osoby posiadające wymagane uprawnienia budowlane, legitymujące się aktualnym na dzień opracowania projektu budowlanego zaświadczeniem o przynależności do właściwej izby samorządu zawodowego. Ponadto do dokumentacji dołączono wymagane prawem opinie, uzgodnienia, pozwolenia i sprawdzenia, w tym oświadczenia projektantów i sprawdzających o sporządzeniu projektu budowlanego. Do projektu dołączona została informacja dotycząca bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, a inwestor złożył oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, wynikającym z postanowienia wstępnego Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...]r. sygn. akt [...], zezwalającego T. i I. P. na dokonanie czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu rzeczą wspólną i wyrażającego zgodę na rozbudowę przedmiotowego budynku mieszkalnego.

Pismem z dnia 2 września 2016 r. K. P. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na ww. decyzję Wojewody [...] wnosząc o jej uchylenie. Decyzji zarzuciła, zarzuty te rozwijając w uzasadnieniu:

- naruszenie zasady praworządności;

- nierozpoznanie istoty sprawy;

- naruszenie zasady prawdy obiektywnej wskutek powyższego oraz poprzez takie ustalenie faktów, które nie odpowiadają rzeczywistości;

- naruszenie art. 153 p.p.s.a., w tym w związku z art.7, 77, 80 k.p.a.;

- naruszenie art. 153 p.p.s.a. w związku z art. 50 pkt 1 ust. 1 i pkt 3 Prawa budowlanego oraz naruszenie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a.;

- pogwałcenie konstytucyjnej zasady równości/pewności wobec prawa;

- niezastosowanie ustawy Prawo budowlane (m.in. art. 37 i następnych);

- niezastosowanie bądź błędne zastosowanie rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie;

- niezastosowanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla miasta [...].

Skarga została wniesiona w terminie.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty, które zawarł był w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo, ustosunkowując się do zarzutów skargi, Wojewoda [...] wskazał, iż skarżąca zarzuca m.in., że decyzje obu instancji ignorują zalecenia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 21 listopada 2008 r. sygn. akt IISA/GI 387/08. Jednakowoż obecne postępowanie zakończone zaskarżoną decyzją było prowadzone na wniosek inwestorów z dnia 8 marca 2012 r., natomiast zalecenia Sądu zawarte w powołanym przez skarżącą wyroku z dnia [...] r. dotyczą innego postępowania.

Także zarzut niezgodności inwestycji z przeznaczeniem terenu ustalonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, oparty w głównej mierze na domysłach skarżącej, nie znajduje potwierdzenia ani w przedstawionym projekcie, ani w zapisach samego planu. Ustalenia planu dopuszczają bowiem w terenie inwestycji nie tylko zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, ale również zabudowę mieszkaniowo-usługową dlatego projektowana nadbudowa strychu w najmniejszym stopniu tak określonego przeznaczenia terenu nie narusza.

W trakcie rozprawy przed tut. Sądem pełnomocnik skarżącej wycofał się z zarzutu niezgodności inwestycji z planem miejscowym. Podtrzymując pozostałe zarzuty skargi dodatkowo wskazał natomiast podnoszony w odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej zarzut braku dostępu działki do drogi publicznej. Wskazał też, że jego zdaniem inwestorzy nie wykazali prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz. U. 2014, poz. 1647) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zgodnie z § 2 tegoż artykułu kontrola, o której mowa, jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd rozpoznaje sprawę rozstrzygniętą w zaskarżonej decyzji ostatecznej bądź w postanowieniu z punktu widzenia legalności, tj. zgodności z prawem całego toku postępowania administracyjnego i prawidłowości zastosowania przepisów prawa materialnego. Stosownie zaś do treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. 2016, poz. 718 zwanej dalej: p.p.s.a.) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną.

Przeprowadzone w określonych wyżej ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazało, że nie jest ona dotknięta uchybieniami uzasadniającymi jej wzruszenie, odpowiada obowiązującemu prawu, a tym samym przedmiotowa skarga, zdaniem składu orzekającego, nie może zostać uwzględniona. Trafnie bowiem zaskarżoną decyzją Wojewoda [...] utrzymał w mocy udzielającą pozwolenia na rozbudowę i nadbudowę budynku decyzję pierwszoinstancyjną. W sposób przekonujący, poparty dowodami, organ II instancji wykazał zaistniałe w sprawie przesłanki, a wydana decyzja została szczegółowo uzasadniona i nie budzi wątpliwości co do ustaleń okoliczności faktycznych i prawnych.

Przystępując do szczegółowych rozważań należy w pierwszej kolejności wskazać, iż zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane właściwy organ przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego sprawdza zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia. Organ sprawdza również czy projekt został wykonany przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i czy posiada ona zaświadczenie o aktualnej przynależności do właściwej izby samorządu zawodowego. Istotne znaczenie mają postanowienia ust. 4 wyżej powołanego przepisu, który stwierdza jednoznacznie, że nie można odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, jeżeli są spełnione wymogi określone w art. 32 ust. 4 ustawy - Prawo budowlane, tj. zostało złożone przez inwestora oświadczenie pod rygorem odpowiedzialności karnej o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz wymogi wskazane w ust. 1 wyżej omawianego artykułu.

W konsekwencji badając w wyniku wniesionego odwołania prawidłowość udzielonego pozwolenia na rozbudowę i nadbudowę budynku Wojewoda [...] zobligowany był zbadać istnienie wskazanych wyżej przesłanek i w razie potwierdzenia ich spełnienia utrzymać zaskarżoną decyzję w mocy. Decyzja udzielająca pozwolenia na budowę nie ma bowiem charakteru uznaniowego. Jest to decyzja związana, którą organ zobligowany jest wydać o ile spełnione zostały ww. wymogi.

Zdaniem Sądu Wojewoda przekonująco wykazał, ustosunkowując się jednocześnie do zarzutów odwołania, że przesłanki z art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego zostały w sprawie spełnione. Wskazał bowiem, iż przedłożony projekt budowlany jest kompletny i został wykonany przez osoby posiadające wymagane uprawnienia budowlane, legitymujące się aktualnym na dzień opracowania projektu budowlanego zaświadczeniem o przynależności do właściwej izby samorządu zawodowego. Ponadto do dokumentacji dołączono wymagane prawem opinie, uzgodnienia, pozwolenia i sprawdzenia, w tym oświadczenia projektantów i sprawdzających o sporządzeniu projektu budowlanego zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. Do projektu dołączona została także informacja dotycząca bezpieczeństwa i ochrony zdrowia. Nadto inwestorzy złożyli oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, które to prawo, wbrew sformułowanym w trakcie rozprawy przed tut. Sądem twierdzeniom pełnomocnika skarżącej, jednoznacznie wynika z postanowienia wstępnego Sądu Rejonowego w B. z dnia [...]r. sygn. akt [...], zezwalającego T. i I. P. na dokonanie czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu rzeczą wspólną i wyrażającego zgodę na rozbudowę przedmiotowego budynku mieszkalnego zgodnie z projektem budowlanym sporządzonym przez mgr. inż. M. J. z października 2014 r.

Nadto na podstawie postanowień Starosty [...] z dnia [...] r. oraz z dnia [...] r. (wydanych w trybie art. 9 ustawy Prawo budowlane), inwestorzy uzyskali wymagane zezwolenia na odstępstwa od przepisów § 12 ust.1 pkt 2 oraz § 12 ust. 5 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. - co pozwala im na wykonanie ściany bez otworów okiennych i drzwiowych bezpośrednio przy granicy z działką nr [...], a także rozbudowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego położonego na działce nr [...] o klatkę schodową oraz usytuowanie schodów zewnętrznych bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną nr [...].

Podzielić należy też przekonanie Wojewody [...], iż przywołany w odwołaniu przepis § 206 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. wymaga, aby ekspertyza techniczna stanu obiektu poprzedzała rozpoczęcie wskazanych w tym przepisie robót, nie nakłada zaś obowiązku wykonania samej ekspertyzy przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę tych robót. Trafnie jednak Wojewoda zauważył, że projektant w sporządzonej dokumentacji projektowej zawarł opinię dotyczącą stanu technicznego istniejącego budynku, w której stwierdził, że: "Budynek jest w dobrym stanie technicznym. Elementy konstrukcyjne nie posiadają uszkodzeń i odkształceń i nie stwarzają zagrożenia dla użytkowników budynku. Stan techniczny elementów wykończeniowych jest dobry.(...) Fundamenty są w dobrym stanie technicznym i nie wymagają wzmocnień ani przemurowań, nie stwierdzono śladów zawilgocenia na ścianach budynku. Stwierdza się, że elementy konstrukcyjne przewidziane do wykorzystania do dalszej rozbudowy i przebudowy są w dobrym stanie technicznym i nadają się do wykorzystania. Przyjęte obciążenia jednostkowe na fundament budynku spełniają wymagania normowe".

Słusznie w konsekwencji Wojewoda ocenił, że obawy odwołujących się i roztaczana przez nie wizja nieuniknionej katastrofy budowlanej wydają się nieuzasadnione, zwłaszcza, że odwołujące się nie przedstawiły żadnych ekspertyz budowlanych, które uprawdopodobniłyby stawianą przez nie tezę.

Trafnie nadto, zdaniem Sądu, Wojewoda nie uwzględnił zarzutu braku dostępu do drogi publicznej, ponowionego notabene przez pełnomocnika skarżącej K. P. w trakcie rozprawy przed tut. Sądem, wskazując, że kwestia dostępu do drogi publicznej nie stanowi przedmiotu niniejszego postępowania, ponieważ zakres inwestycji w żaden sposób nie wpływa na dotychczasowy sposób obsługi komunikacyjnej działki nr [...]. Zgodnie z projektem budowlanym, planowana inwestycja ma na celu poprawę funkcjonalności tej części istniejącego budynku mieszkalnego jednorodzinnego, która pozostaje w posiadaniu inwestorów, nie obejmuje zaś żadnych zmian istniejącego dojazdu. Nadto, jak wynika z uzasadnienia postanowienia Sądu Rejonowego w B. z dnia [...]r. sygn. akt [...], od rozstrzygnięcia postępowania w sprawie zniesienia współwłasności uzależniony jest jedynie przebieg ewentualnej drogi koniecznej, a nie kwestia jej istnienia.

Zdaniem Sądu poprawnie zatem organ I instancji udzielił wnioskowanego pozwolenia, prawidłowo w konsekwencji Wojewoda [...] utrzymał zaskarżoną doń decyzję pierwszoinstancyjną w mocy. Podniesione zaś w skardze zarzuty, notabene w znacznej części odmienne od podnoszonych w odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej, nie znajdują oparcia w zebranym przez organy materiale dowodowym, jak również w obowiązującym stanie prawnym i jako takie nie mogą być zaakceptowane.

Wskazać w tym miejscu należy w pierwszej kolejności nietrafność tych spośród licznych sformułowanych w skardze zarzutów, które odnoszą się do rzekomego naruszenia przez organy art. 153 p.p.s.a. Zdaniem bowiem skarżącej organy w trakcie postępowania nie respektowały wskazań zawartych w wyroku tut. Sądu z dnia 21 listopada 2008 r. sygn. akt II SA/Gl 387/08. Jak jednak słusznie zauważył w odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] przywołany przez skarżącą wyrok nie pozostaje w żadnym związku z rozpoznawaną obecnie sprawą. Wydany został w ramach kontroli innego postępowania administracyjnego, o innym przedmiocie. Dotyczył bowiem zmiany pozwolenia na budowę podczas gdy obecne postępowanie, wszczęte wnioskiem inwestorów z 8 marca 2012 r., dotyczy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na rozbudowę i nadbudowę budynku i nigdy nie stanowiło jeszcze przedmiotu rozpoznania przez tut. Sąd.

Podobnie nietrafne są zarzuty skarżącej podnoszące, iż inwestorzy nie wykonali w przeszłości nałożonych na nich obowiązków wynikających z postanowienia PINB w B. z [...]r. nr [...], na dowód czego skarżąca dołączyła przywołane postanowienie. Pomijając już nawet to, że rzeczone postanowienie nie zostało wydane w trakcie podlegającego kontroli postępowania wskazać należy, iż jak wynika z dokumentacji przedłożonej przez inwestorów towarzyszącej pismu procesowemu z dnia 20 grudnia 2016 r., zarzut skarżącej ewidentnie nie polega na prawdzie. Inwestorzy przedłożyli bowiem decyzję PINB z dnia [...]r. nr [...] stwierdzającą wykonanie obowiązków nałożonych ww. postanowieniem, a jak wynika z rozdzielnika decyzja została skierowana do doręczenia także skarżącej. W konsekwencji nietrafne są także zarzuty skarżącej odnoszące się, wskutek niewykonania wg niej ww. obowiązków przez inwestorów, do art. 50 pkt 1 ust. 1 i 3 Prawa budowlanego, § 206 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. oraz art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., które to normy winny wedle skarżącej znaleźć zastosowanie wskutek rzekomego niewykonania ww. obowiązków.

Całkowicie niezrozumiały jest nadto podniesiony w skardze zarzut sprzeczności inwestycji z planem miejscowym. Skarżąca wskazuje w tej mierze, nie przywołując zresztą na poparcie swych słów żadnych ustaleń planu, że jej zdaniem plan przewiduje dopuszczalność jedynie zabudowy jednorodzinnej, wykluczając wielorodzinną, a taka jej zdaniem wskutek inwestycji powstanie. Zarzut ten jest w sposób oczywisty niezgodny z rzeczywistością. Jak bowiem wynika z akt sprawy planowana inwestycja lokalizowana jest w terenie zabudowy mieszkaniowo-usługowej (symbol planu 2MNU) i jest zgodna z ustaleniami Uchwały Rady Miejskiej w B. z [...] r. Nr [...]w sprawie zmiany fragmentu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta B. dla terenu położonego w dzielnicy [...] w zakresie funkcji, przeznaczenia, parametrów i wskaźników zabudowy określonych w planie. Symbol planu 2 MNU przewiduje bowiem jako przeznaczenie podstawowe, nie jak twierdzi skarżąca jedynie zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, lecz także wielorodzinną i usługi nieuciążliwe. Trafnie zatem w trakcie rozprawy przed tut. Sądem pełnomocnik skarżącej zarzutu tego nie podtrzymał.

Sąd nie dopatrzył się też w postępowaniu odwoławczym zarzucanego w skardze naruszenia przepisów prawa procesowego, w tym art. 7, 77 §1 oraz art. 80 k.p.a. Prowadzone przez organ II instancji postępowanie wbrew twierdzeniom skargi prowadzone było wnikliwie, wykazało wszystkie istotne dla sprawy okoliczności, a wydana przez organ decyzja, obszernie uzasadniona, zawiera wszystkie wymagane prawem elementy.

W konsekwencji przedstawionych wyżej wywodów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach nie uwzględnił skargi uznając ją za niezasadną i na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.