Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Jolanta Rudnicka, Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.), Sędzia del. NSA Jerzy Krupiński, Protokolant sekretarz sądowy Julia Chudzyńska, po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2016r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 czerwca 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 1685/14 w sprawie ze skargi A. K. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia przewodu habilitacyjnego oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 26 czerwca 2015 r., II SA/Wa 1685/14 oddalił skargę A. K. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z [...] maja 2014 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia przewodu habilitacyjnego. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że zgodnie z art. 21 ust. 1 w zw. z art. 18a ustawy z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. 2014 r., poz. 1852 ze zm.), osoba ubiegająca się o nadanie stopnia doktora habilitowanego od uchwały Rady Wydziału może wnieść odwołanie do Centralnej Komisji za pośrednictwem właściwej rady w terminie miesiąca od dnia doręczenia uchwały wraz z uzasadnieniem. W rozpoznawanej sprawie termin ten został dochowany, albowiem pouczenie o ośrodkach zaskarżenia uchwały doręczono skarżącej 16 września 2013 r. i od tej daty rozpoczął się bieg miesięcznego terminu do jej zaskarżenia.

Sąd administracyjny w ramach swojej kognicji nie jest uprawniony do oceniania, czy osoba ubiegająca się o uzyskanie stopnia naukowego doktora habilitowanego posiada znaczny dorobek naukowy, a przedłożona przez kandydata rozprawa habilitacyjna stanowi znaczny wkład w rozwój określonej dyscypliny naukowej. W ramach postępowania sądowego nie dochodzi tym samym do oceny trafności opinii recenzentów w aspekcie dorobku naukowego kandydata i wartości naukowej przedstawionej pracy habilitacyjnej (por. wyrok NSA z 30 maja 2008 r., I OSK 212/08). W zakresie kognicji sądu administracyjnego pozostaje wyłącznie zbadanie, czy w toku postępowania habilitacyjnego nie doszło do naruszenia trybu postępowania określonego przepisami ustawy z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych (...) w sposób mogący mieć wpływ na wynik sprawy. Czynności przewodu habilitacyjnego kończą się uchwałami rady jednostki organizacyjnej, co wynika z art. 18 ust. 2 ustawy. Poszczególne uchwały głosowane są oddzielnie. Przejście do kolejnego etapu postępowania habilitacyjnego uzależnione jest od pozytywnego wyniku głosowania uchwały dotyczącej etapu poprzedzającego. W przypadku ustalenia na danym etapie postępowania, iż nie zostały spełnione ustawowe warunki do uzyskania stopnia doktora habilitowanego, możliwe jest podjęcie uchwały negatywnej, która zamyka drogę do kolejnego stadium postępowania kwalifikacyjnego. Zasada ta odnosi się także do etapu wszczęcia przewodu habilitacyjnego.

Postępowanie w sprawach o nadanie stopnia naukowego ma wyjątkowy charakter wynikający ze specyfiki tych spraw. Postępowanie to cechuje znaczna odrębność w stosunku do postępowania prowadzonego wprost na podstawie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Stosownie do art. 29 ust. 1 ww. ustawy, w postępowaniu tym przepisy k.p.a. mają odpowiednie zastosowanie w zakresie nieuregulowanym w ustawie. Oznacza to, że jeżeli omawiana ustawa zawiera szczególną regulację (lex specialis), to nie ma podstaw do stosowania w tym zakresie przepisów k.p.a. Oznacza to, że niektóre przepisy Kodeksu w ogóle nie znajdują w tym postępowaniu zastosowania (por. wyrok NSA z 20 kwietnia 2007 r., I OSK 1661/06). Ten szczególny charakter dotyczy również postępowania odwoławczego toczącego się przed Centralną Komisją do Spraw Stopni i Tytułów. W postępowaniu tym osoba, której dotyczy uchwała nie korzysta z praw strony w rozumieniu art. 28 k.p.a. Postępowanie dowodowe prowadzone przed Centralną Komisją ograniczone jest wyłącznie do uzyskania recenzji, co wynika z art. 35 ust. 3 ustawy. Z obowiązujących przepisów nie wynika też wymóg zapoznania habilitanta, w szczególności przed podjęciem decyzji przez Centralną Komisję, z opiniami powołanych przez ten organ recenzentów.

Rada Wydziału, odmawiając wszczęcia przewodu habilitacyjnego, nie naruszyła art. 18 ust. 2 pkt 1 ustawy o stopniach (...). Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy przewód habilitacyjny przeprowadza i stopień doktora habilitowanego nadaje:

1. w szkole wyższej – rada wydziału lub rada innej jej jednostki organizacyjnej;

2. w innej placówce naukowej – rada naukowa.

Art. 18 ust. 2 stanowi zaś, iż czynności przewodu habilitacyjnego kończą się uchwałami rady jednostki organizacyjnej w przedmiocie:

1. wszczęcia przewodu habilitacyjnego,

2. wyznaczenia recenzentów;

3. dopuszczenia do kolokwium habilitacyjnego;

4. przyjęcia kolokwium habilitacyjnego;

5. nadania stopnia doktora habilitowanego.

W świetle powyższych unormowań prawidłowym działaniem Rady Wydziału Nauki o Zdrowiu W. Uniwersytetu Medycznego było poddanie pod głosowanie wniosku, dotyczącego wszczęcia przewodu habilitacyjnego, który w przypadku skarżącej nie uzyskał bezwzględnej większości. Jak wynika z akt sprawy, na posiedzeniu Rady Wydziału Nauki o Zdrowiu WUM z 25 czerwca 2013 r., której przedmiotem było wszczęcie przewodu habilitacyjnego przez skarżącą, w głosowaniu tajnym Rada podjęła uchwałę o odmowie wszczęcia przewodu habilitacyjnego na stopień doktora habilitowanego nauk o zdrowiu. Uchwała w tym przedmiocie ma charakter aktu samodzielnego właściwej rady jednostki organizacyjnej podejmowanej w głosowaniu tajnym, a zatem nie ma możliwości ustalenia powodów głosowania za podjętą uchwałą. Czynności przewodu, o których mowa w art. 18 ust. 2 ustawy, kończą się uchwałami rady jednostki organizacyjnej, które są samodzielnymi aktami będącymi wynikiem oceny dorobku naukowego habilitanta. Reasumując, samo spełnienie wymogów formalnych przez kandydata jest niewystarczające do wszczęcia przewodu habilitacyjnego. Inna wykładnia podważałaby sens głosowania rady nad uchwałą w przedmiocie wszczęcia przewodu habilitacyjnego. W tej sytuacji bez znaczenia pozostają rozważania, czy skarżąca spełniła wszystkie wymogi formalne, skoro Rada Wydziału w głosowaniu tajnym, po zapoznaniu się z dokumentacją, dorobkiem naukowym, podjęła uchwałę o odmowie wszczęcia przewodu habilitacyjnego.

W postępowaniu nie doszło też do naruszenia przepisów k.p.a. w zakresie, w jakim miały one zastosowanie w tej sprawie. W rezultacie Sąd uznał, iż analiza czynności podjętych w postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją wskazuje, iż Centralna Komisja nie naruszyła prawa w sposób uzasadniający uchylenie zaskarżonej decyzji.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wywiodła A. K., zaskarżając go w całości oraz wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i o rozpoznanie skargi, względnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. Art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm. – zwanej dalej p.u.s.a.) w zw. z art. 3 § 1, art. 133 § 1 zd. 1, art. 134 § 1 oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. c. i art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. – zwanej dalej p.p.s.a.) poprzez wydanie wyroku oddalającego skargę w oparciu o dokonanie przez Sąd I instancji niewłaściwej kontroli legalności zaskarżonej decyzji polegającej na zaakceptowaniu naruszeń procedury, do których doszło w toku rozpoznawania sprawy, a polegających na tym, że organy, z obrazą art. 18a oraz art. 31 ustawy z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych (...) w brzmieniu nadanym ustawą z 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki oraz o zmianie niektórych innych ustaw w związku z § 12, 13, 14 i n. rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z 22 września 2011 r. w sprawie szczegółowego trybu i warunków przeprowadzania czynności w przewodach doktorskich, w postępowaniu habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora (Dz. U. z 28 września 2011 r.), zaniechały zastosowania wskazanych wyżej przepisów, a tym samym trybu, który winien być zastosowany w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia przez skarżącą wniosku o wszczęcie postępowania habilitacyjnego, czyli 4 czerwca 2013 r.

2. Art. 1 § 1 i 2 p.u.s.a. w zw. z art. 3 § 1, art. 133 § 1 zd. 1, art. 134 § 1 oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. c. i art. 151 p.p.s.a. przez wydanie wyroku oddalającego skargę w oparciu o niewłaściwą kontrolę legalności zaskarżonej decyzji, polegającą na zaakceptowaniu naruszeń procedury w wyniku zaakceptowania odmowy zastosowania obowiązującego § 12 i § 14 cyt. rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z 22 września 2011 r. w sprawie szczegółowego trybu i warunków przeprowadzania czynności (...), a w konsekwencji przyjęcia mocy wiążącej nieobowiązującego w dacie złożenia przez skarżącą wniosku o wszczęcie postępowania habilitacyjnego art. 18 ust. 2 ustawy z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych (...), i wadliwe przyjęcie, że in casu przejście do kolejnego etapu postępowania habilitacyjnego uzależnione było od pozytywnego wyniku głosowania uchwały w przedmiocie wszczęcia przewodu habilitacyjnego. Tym samym Sąd I instancji bez podstawy prawnej przyjął, że Rada Wydziału była uprawniona do wydania uchwały o odmowie wszczęcia przewodu habilitacyjnego, zaś samo spełnienie wymogów formalnych przez kandydatkę jest niewystarczające do jego wszczęcia.

Zaskarżonemu wyrokowi na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zarzucono również naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy tj.: art. 145 § 1 pkt 1) lit a) p.p.s.a. przez oddalenie skargi, mimo że skarga była zasadna i zaakceptowanie błędnej wykładni art. 16 i 17 ustawy o stopniach naukowych (...) – wg stanu obowiązującego od 1 października 2011 roku – poprzez uznanie, że negatywna merytoryczna ocena wkładu autora w rozwój określonej dyscypliny naukowej zdziałana na etapie złożenia wniosku o wszczęcie postępowania habilitacyjnego zasadnie przesądziła o odmowie wszczęcia przewodu habilitacyjnego oraz przez niezasadne przyjęcie, że Sąd nie jest uprawniony do merytorycznej kontroli recenzji odnoszących się do oceny dorobku naukowego osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że bezspornie w niniejszej sprawie A. K. złożyła wniosek o wszczęcie postępowania habilitacyjnego w czerwcu 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przyjął, że czynności przewodu habilitacyjnego kończą się uchwałami rady jednostki organizacyjnej m.in. w przedmiocie wszczęcia przewodu habilitacyjnego. Powyższe Sąd wywiódł na podstawie art. 18 ust. 2 ustawy z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych (...).

Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić. Na mocy art. 2 pkt 14 w zw. z art. 38 stawy z 18 marca 2011 roku o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki oraz o zmianie niektórych innych ustaw w związku, zmieniono brzmienie art. 18:

Stopień doktora habilitowanego nadaje:

1) w szkole wyższej – rada wydziału lub rada innej jednostki organizacyjnej szkoły wyższej;

2) w innej jednostce organizacyjnej – rada naukowa.

Skoro skarżąca zainicjowała postępowanie o wszczęcie procedury habilitacyjnej w czerwcu 2013 roku, to dla oceny jej dokonań, a przede wszystkim do procedury całego przewodu należało stosować przepisy obowiązujące w tej dacie. Wobec powyższego, przedmiotowa procedura podlegała reżimowi, który wszedł w życie 1 października 2011 r. Wbrew zatem stanowisku Sądu do ww. stanu faktycznego należy stosować ustawę z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych (...) w brzmieniu obowiązującym w czasie zaistnienia opisanych zdarzeń, tj. po nowelizacji z 1 października 2011 roku i jednocześnie sprzed nowelizacji z 1 października 2014 r., bowiem decyzje Rady Wydziału i Komisji Centralnej podlegać winny ocenie z punktu widzenia prawa obowiązującego w dacie ich wydania.

W związku z powyższym, Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 26 czerwca 2015 r. niesłusznie zastosował art. 18 ust. 2 ustawy z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych (...), tj. normę wykreśloną na mocy ustawy z 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym (...). Opisany błąd stanowi naruszenie przepisów postępowania, które niezaprzeczalnie miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Wykreślenie powyższego przepisu oraz zastąpienie trybu przewidzianego w Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodach doktorskim i habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora (Dz. U. z 3 lutego 2004 r.), regulacją Rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z 1 września 2011 r. w sprawie kryteriów oceny osiągnięć osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego, implikuje dalsze konsekwencje. Powyższe przepisy wykonawcze zostały wydane na podstawie art. 31 ustawy z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych (...). Stosownie do art. 37 ust. 2 ustawy z 18 marca 2011 roku o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym (...) dotychczasowe przepisy wykonawcze (czyli rozporządzenie z 15 stycznia 2004 r.) zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 31, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Rozporządzenie, które zastąpiło dotychczasową regulację to właśnie Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z 1 września 2011, które weszło w życie w dniu 1 października 2011 r. Tryb postępowania w odniesieniu do przeprowadzania czynności w postępowaniach habilitacyjnych uległ zasadniczym zmianom. Sąd pominął również art. 18a ustawy z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych (...) wprowadzonego przedmiotową nowelizacją, a ściślej w dniu 1 października 2011 roku.

Tymczasem w dniu 4 czerwca 2013 r. obowiązywał art. 18a w brzmieniu:

1. Postępowanie habilitacyjne wszczyna się na wniosek osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego, skierowany wraz z autoreferatem do Centralnej Komisji.

2. Osoba ubiegająca się o nadanie stopnia doktora habilitowanego wskazuje we wniosku jednostkę organizacyjną posiadającą uprawnienie do nadawania stopnia doktora habilitowanego, wybraną do przeprowadzenia postępowania habilitacyjnego. Datą wszczęcia postępowania jest dzień doręczenia wniosku Centralnej Komisji.

3. W przypadku gdy rada jednostki organizacyjnej wskazanej przez wnioskodawcę w trybie ust. 1 i 2 nie wyrazi zgody na przeprowadzenie postępowania habilitacyjnego, postępowanie prowadzi jednostka organizacyjna posiadająca uprawnienia do nadawania stopnia doktora habilitowanego wyznaczona przez Centralną Komisję.

4. Centralna Komisja w terminie 7 dni dokonuje oceny formalnej wniosku. W przypadku uznania wniosku za niekompletny lub nieodpowiadający wymogom ustawy Centralna Komisja wzywa do jego uzupełnienia, wskazując sposób i wyznaczając termin uzupełnienia wniosku.

5. Centralna Komisja w terminie 6 tygodni od dnia otrzymania wniosku spełniającego wymagania formalne powołuje komisję habilitacyjną w celu przeprowadzenia postępowania habilitacyjnego. Komisja składa się z:

1) czterech członków o uznanej renomie naukowej, w tym międzynarodowej, w tym przewodniczącego i dwóch recenzentów, wyznaczonych przez Centralną Komisję spoza jednostki, o której mowa w ust. 2 lub 3;

2) trzech członków o uznanej renomie naukowej, w tym międzynarodowej, w tym sekretarza i recenzenta, wyznaczonych przez jednostkę, o której mowa w ust. 2 lub 3.

6. Centralna Komisja w dniu powołania komisji habilitacyjnej przekazuje jej dokumenty, o których mowa w ust. 1.

7. W terminie nie dłuższym niż sześć tygodni od dnia powołania komisji habilitacyjnej recenzenci, o których mowa w ust. 5, oceniają czy osiągnięcia naukowe wnioskodawcy spełniają kryteria określone w art. 16 i przygotowują recenzje.

8. Po przedstawieniu recenzji i zapoznaniu się z autoreferatem członkowie komisji habilitacyjnej w głosowaniu jawnym podejmują uchwałę zawierającą opinię w sprawie nadania lub odmowy nadania stopnia doktora habilitowanego.

9. Głosowanie, o którym mowa w ust. 8, na wniosek osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego, przeprowadza się w trybie tajnym.

10. W szczególnych przypadkach, uzasadnionych wątpliwościami komisji habilitacyjnej dotyczącymi dokumentacji osiągnięć naukowych, komisja może przeprowadzić z wnioskodawcą rozmowę o jego osiągnięciach i planach naukowych.

11. Komisja habilitacyjna w terminie 21 dni od dnia otrzymania recenzji przedkłada radzie jednostki organizacyjnej uchwałę zawierającą opinię w sprawie nadania lub odmowy nadania stopnia doktora habilitowanego, o której mowa w ust. 8, wraz z uzasadnieniem i pełną dokumentacją postępowania habilitacyjnego, w tym recenzjami osiągnięć naukowych. Na podstawie tej opinii rada jednostki organizacyjnej, w terminie miesiąca, podejmuje uchwałę o nadaniu lub odmowie nadania stopnia doktora habilitowanego.

12. Rada jednostki organizacyjnej zamieszcza na stronie internetowej wniosek osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego wraz z autoreferatem, informację o składzie komisji habilitacyjnej, harmonogram przebiegu postępowania oraz uchwałę o nadaniu lub odmowie nadania stopnia doktora habilitowanego, wraz z uzasadnieniem.

13. Rozbieżność pomiędzy opiniami komisji habilitacyjnej a uchwałami rady jednostki organizacyjnej, po przeprowadzeniu przez Centralną Komisję postępowania wyjaśniającego, mogą stanowić przesłankę do działań Centralnej Komisji, o których mowa w art. 9 ust. 1-3."

W świetle przedstawionego stanu prawnego Centralna Komisja była zobowiązana do wyznaczenia innej jednostki organizacyjnej posiadającej uprawnienia do nadawania stopnia doktora habilitowanego. Kategoryczne sformułowanie art. 18a ust. 3 ww. ustawy wyklucza interpretację, według której Centralna Komisja mogłaby odmówić wyznaczenia jednostki organizacyjnej. Ponieważ Komisja nie dopełniła omawianego obowiązku, który spoczywał na niej z mocy prawa, Wojewódzki Sąd Administracyjny winien był uchylić decyzję z [...] maja 2014 r., jako wydana z naruszeniem procedury przewidzianej prawem.

Odrębnym zagadnieniem w niniejszej sprawie pozostaje kwestia kognicji sądu administracyjnego do merytorycznej oceny decyzji Centralnej Komisji, a co za tym idzie dorobku naukowego habilitanta. W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny powołał się na tezę wyroku NSA z 30 maja 2008 r., I OSK 212/08. Zdaniem skarżącej, nie ma podstaw prawnych, które ograniczałyby kognicję sądu administracyjnego jedynie do formalnej oceny skarżonych decyzji wydawanych przez Centralną Komisję. Zważyć należy, iż na gruncie przedmiotowej sprawy dorobek habilitacyjny skarżącej obejmuje 11 prac publikowanych w czasopismach naukowych, w których publikowane artykuły podlegają tzw. recenzji naukowej. To właśnie recenzja naukowa jest podstawowym narzędziem w czasopismach naukowych, stanowiącym kluczowy element wyboru publikacji do druku. W wypadku negatywnej recenzji artykuł nie zostaje opublikowany w tego rodzaju czasopiśmie. W konsekwencji działalność naukowców jest (por. regulacja Rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z 1 września 2011 r. w sprawie kryteriów oceny osiągnięć osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego) oceniana właśnie na podstawie liczby i jakości artykułów naukowych, które udało się opublikować w czasopismach naukowych.

Powyższe jawnie koresponduje z wymogami natury merytorycznej W. Uniwersytetu Medycznego, bowiem zgodnie z Regulaminem obowiązującym na Wydziale Nauki o Zdrowiu WUM: "Do przewodu habilitacyjnego może być dopuszczona osoba, która posiada stopień doktora i uzyskała dorobek naukowy, a ponadto przedstawiła rozprawę habilitacyjną. Przez znaczny dorobek naukowy należy rozumieć co najmniej 5 pkt. IF w tym 2,5 z prac, w których kandydat jest pierwszym autorem, lub 150 pkt. MNiW w tym 70, w których kandydat jest pierwszym autorem". W świetle powyższego można uznać, że W. Uniwersytet Medyczny w W., precyzyjnie zdefiniował swoje wymogi stawiane osobom ubiegającym się o nadanie stopnia doktora habilitowanego, ponieważ przedmiotowy Regulamin wprowadził definicję "znacznego dorobku naukowego" właśnie na potrzeby postępowań w przedmiocie nadania stopnia naukowego doktora habilitowanego.

Przy odmiennym założeniu, to znaczy gdyby Sąd nie był władny do weryfikacji czy ocena in casu jest rzetelna i sprawiedliwa, konsekwentnie należałoby przyjąć, że ustawodawca nie regulowałby kwestii kryteriów oceny osiągnięć osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego, tak uczelnia nie precyzowałaby swoich wymogów w Regulaminie m.in. przez uszczegółowienie pojęcia: "znacznego dorobku naukowego", a czasopisma naukowe nie drukowałby artykułów posiłkując się naukowymi recenzjami celem kontroli wartości naukowej danej pracy. W związku z powyższym Sąd bezzasadnie twierdzi, że ocena dorobku naukowego jest samodzielnym aktem danej jednostki organizacyjnej, jak również że nie ma możliwości ustalenia powodów głosowania za podjętą uchwałą, a zatem w/w nie podlega kontroli Sądu.

Istotą problemu w niniejszej sprawie jest okoliczność, iż na etapie podejmowania uchwały o wszczęciu postępowania habilitacyjnego ocena merytoryczna dorobku naukowego habilitanta w ogóle nie powinna była mieć miejsca. Lektura przepisów dotyczących przewodu habilitacyjnego nasuwa oczywisty wniosek, iż dorobek ten winien być badany na dalszych etapach postępowania, bowiem zgodnie z procedurą określoną w art. 18a ust. 4: "Centralna Komisja w terminie 7 dni dokonuje oceny formalnej wniosku. W przypadku uznania wniosku za niekompletny lub nieodpowiadający wymogom ustawy Centralna Komisja wzywa do jego uzupełnienia, wskazując sposób i wyznaczając termin uzupełnienia wniosku".

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W postępowaniu przed NSA prowadzonym na skutek wniesienia skargi kasacyjnej obowiązuje generalna zasada ograniczonej kognicji tego sądu (art. 183 § 1 p.p.s.a. NSA jako sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonych przez przyjęte w niej podstawy, określające zarówno rodzaj zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia prawa, jak i jego zakres. Z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania. Ta jednak nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie.

Skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona, albowiem podniesione w niej zarzuty przeciwko zaskarżonemu wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie są trafne.

Zarzuty oznaczone w skardze kasacyjnej nr 1 i 2 są bezzasadne. Należy bowiem mieć na względzie, że art. 33 ust. 2 ustawy z 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 84, poz. 455), który stanowi: "W okresie dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, na wniosek osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora lub doktora habilitowanego albo tytułu profesora, mogą być prowadzone przewody doktorskie i habilitacyjne oraz postępowania o nadanie tytułu profesora na podstawie przepisów dotychczasowych albo przewody doktorskie, postępowania habilitacyjne oraz postępowania o nadanie tytułu profesora na podstawie przepisów ustawy, o której mowa w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą", dawał osobie ubiegającej się o nadanie stopnia naukowego możliwość wyboru trybu postępowania według przepisów dotychczasowych lub według przepisów znowelizowanych nowelą z 18 marca 2011 r.

Skarżąca kasacyjnie wybrała tryb postępowania habilitacyjnego według przepisów dotychczasowych, o czym świadczy jej wniosek o wszczęcie postępowania z 4 czerwca 2013 r. (k. nr 1 akt administracyjnych). Po pierwsze, świadczy o tym fakt skierowania podania do Rady Wydziału Nauki o Zdrowiu W. Uniwersytetu Medycznego, a wiec organu właściwego w sprawie pod rządem dotychczasowych przepisów, który utracił właściwość do orzekania w przedmiocie wszczęcia postępowania habilitacyjnego na skutek nowelizacji z 18 marca 2011 r. Po drugie zaś, wszelkie wątpliwości w tym względzie przesądza treść podania skarżącej kasacyjnie, w którym wnosi ona "o wszczęcie postępowania na stopień doktora habilitowanego nauk o zdrowiu, na podstawie przepisów dotychczasowych (Dz.U z 2003 r. Nr 65, poz. 595zae zm. Dz.U z 2005 r. Nr164 poz. 1365 ". Nie ulega zatem wątpliwości, że skarżąca kasacyjnie skorzystała z możliwości, jakie dawał art. 33 ust. 2 noweli z 18 marca 2011 r. i wybrała tryb postępowania według przepisów dotychczasowych. W konsekwencji uznać należało, że organy administracji zastosowały właściwe przepisy, a Sąd I instancji, nie popełnił błędu, który mu zarzucono.

Chybiony jest również zarzut naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 145 § 1 pkt 1) lit a) p.p.s.a. przez oddalenie skargi, mimo że była ona zasadna i zaakceptowanie błędnej wykładni art. 16 i 17 ustawy o stopniach naukowych (...) - wg stanu obowiązującego od 1 października 2011 roku – poprzez uznanie, że negatywna merytoryczna ocena wkładu autora w rozwój określonej dyscypliny naukowej zdziałana na etapie złożenia wniosku o wszczęcie postępowania habilitacyjnego zasadnie przesądziła o odmowie wszczęcia przewodu habilitacyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny od lat konsekwentnie stoi na stanowisku, że postępowanie w sprawach o nadanie tytułu naukowego oraz stopni naukowych cechuje odrębność regulacji prawnej podyktowana specyfiką tych spraw. Wynika stąd ograniczony zakres kontroli sądu administracyjnego, który nie jest uprawniony do merytorycznej kontroli recenzji stanowiących podstawę decyzji organów właściwych w sprawie. Nie dokonuje także merytorycznej oceny dorobku naukowego osoby ubiegającej się o uzyskanie stopnia naukowego doktora habilitowanego oraz tego, czy rozprawa habilitacyjna kandydata stanowiła znaczny wkład w rozwój określonej dyscypliny naukowej. Sąd nie jest również uprawniony do rozwiązywania merytorycznych sporów powstałych w świecie nauki. Jak słusznie zatem zauważył Sad I instancji, kontrola sądu administracyjnego ogranicza się zatem jedynie do stwierdzenia, czy w postępowaniu habilitacyjnym organy nie naruszyły norm postępowania wynikających z przepisów ustawy, przepisów wewnętrznych uczelni i statutu Centralnej Komisji, a także przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za niemającą usprawiedliwionych podstaw i na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.