Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Renata Siudyka, Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz, Protokolant specjalista Magdalena Nowacka-Brzeźniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 lutego 2017 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie skierowania do domu pomocy społecznej uchyla zaskarżoną decyzję.

Na mocy decyzji Wójta Gminy w P. z dnia [...] r. Nr [...] w skierowano A.S. do Domu Pomocy Społecznej w T., ul. [...].

W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że A.S. w dniu 07 września 2015 r. wniósł wniosek o umieszczenie w domu pomocy społecznej i po zgromadzeniu niezbędnego w sprawie materiału dowodowego wydano decyzję o skierowaniu do ww. DPS.

W odwołaniu od tej decyzji A.S. podnosił, że nie jest prawdą, iż chciał umieszczenia w DPS. Podnosił, iż nadal chce pozostać w Domu [...] w Z. i nie wyraził zgody na umieszczenie w innej placówce. Domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji.

Zaskarżoną decyzją Nr [...] z dnia [...]r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. orzekło o utrzymaniu w mocy decyzji organu I instancji.

W uzasadnieniu Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że stosownie do uregulowań zawartych w art.54 ust. 1 cyt. ustawy o pomocy społecznej, osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych przysługuje prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej. Decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej oraz decyzję ustalającą opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy właściwej dla tej osoby w dniu jej kierowania do domu pomocy społecznej (art.59 ust.1). Natomiast decyzję o umieszczeniu w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy prowadzącej dom pomocy społecznej lub starosta powiatu prowadzącego dom pomocy społecznej. W przypadku regionalnych domów pomocy społecznej decyzję wydaje marszałek województwa ( ust.2 ).

Organ podkreślił, że z materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie wynika, że w dniu 21 sierpnia 2015 r. A.S. przebywający w Niepublicznym Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym w D., złożył wniosek o przeniesienie go do domu pomocy społecznej, gdyż w placówce w której przebywa nie ma zapewnionej opieki medycznej, nie otrzymuje także regularnie leków. W dniu 21 sierpnia 2015 r. złożył również oświadczenie, że wyraża zgodę na umieszczenie w domu pomocy społecznej i wraził zgodą na odpłatność za pobyt w DPS, ustaloną zgodnie z ustawą o pomocy społecznej. W kolejnym oświadczeniu z dnia 21 sierpnia 2015 r. A.S. oświadczył, że przebywa obecnie w placówce w D. od 7 lat, lecz nie chce tam dłużej przebywać, gdyż nie ma opieki medycznej. Oświadczył także, że posiada własne źródło dochodu - emeryturę z ZUS w wysokości 1.572,17 zł.

Kolegium zaakcentowało, że zarówno z opinii pracownika socjalnego dotyczącej stopnia sprawności osoby ubiegającej się o skierowanie do domu pomocy społecznej, podpisanej również przez wnioskodawcę, jak i z opinii lekarza wynika, że A.S. wymaga umieszczenia go w domu pomocy społecznej zapewniającego całodobowa opiekę lekarską i pielęgniarską.

Nadto organ zaznaczył, iż z przeprowadzonego wywiadu środowiskowego z dnia 21 sierpnia 2015 r. (podpisanego również przez A.S.) wynika, że prosi on o umieszczenie go w domu pomocy społecznej w pobliżu P. Z wywiadu tego wynika również, że ma jedną córkę, która nie utrzymuje z nim kontaktów.

Dalej Kolegium wskazało, że A.S. w dniu 02 listopada 2015 r. wystosował do GOPS w P. pismo, w którym podnosi, że nie wyraża zgody na umieszczenie go w domu pomocy społecznej i że pozostaje w ośrodku fundacji w D. i jest to jego ostateczna decyzja. Twierdził, że to GOPS w D. chce go umieścić na siłę w DPS.

Organ podkreślił, że z pism [...] Urzędu Wojewódzkiego jak i [...] Urzędu Wojewódzkiego wynika, że wskazana jest zmiana miejsca pobytu strony, albowiem przebywa obecnie w placowce prowadzonej bez pozwolenia.

Dalej Kolegium podniosło, że GOPS w P. wnioskiem z dnia 08 marca 2016 r. zwrócił się do MOPS w Z. o przeprowadzenie rodzinnego wywiadu środowiskowego cześć IV z A.S. przebywającym w Domu [...] w Z., w związku z toczącym się postępowaniem na wniosek [...] Urzędu Wojewódzkiego w K. i [...] Urzędu Wojewódzkiego o umieszczenie w domu pomocy społecznej.

Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Z. przy piśmie z dnia 17 marca 2016 r. przesłał wywiad środowiskowy cześć IV, przeprowadzony z A.S., podpisany przez A.S. oraz jego oświadczenie o stanie majątkowym z dnia 16 marca 2016 r., a z wywiadu środowiskowego jak również z zaświadczeń lekarskich wynika, że A.S. lat 85 jest chory na [...] i wymaga całodobowej opieki. Podczas wywiadu poinformował, że nie jest zadowolony z pobytu w obecnej placówce, że brak opieki medycznej i przebywa w pokoju 6 osobowym. Strona posiada emeryturę z ZUS w wysokości 1.570,00 zł.

Kolegium stwierdziło, że w tym stanie rzeczy GOPS w P., wobec zgromadzonego materiału dowodowego wydał decyzję o skierowaniu A.S. w DPS w T., ul. [...]. Kolegium odnosząc się do zarzutów odwołującego uznało, że są one bezzasadne, uznając tym samym, że decyzja organu I instancji wydana została zgodnie z obowiązującym prawem.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżący A.S. zarzucił organom naruszenie przepisów procesowych, mających wpływ na wynik sprawy, ponieważ zebrany przez GOPS w P. i D. materiał dowodowy nie dawał wystarczających podstaw do skierowania do Domu Pomocy Społecznej (art. 7, art.77 § 1, art.80 i art. 107 § 3 k.p.a.). Ponadto skarżący podnosił, iż zgodnie z art. 54 § 2 ustawy o pomocy społecznej tylko i wyłącznie na jego wniosek i za jego zgodą można go umieścić w DPS, a on takiej zgody nie wyraził i nie wyraża. Podkreślił, że przebywa w Domu [...] w Z., z czego jest b. zadowolony. Wskazał nadto, że pracownik przeprowadzający wywiad środowiskowy źle go zrozumiał.

Pismem z dnia 10 stycznia 2017 r. A.S. poinformował, że po likwidacji Domu [...] w W. przebywa obecnie w DPS w L. oraz zadeklarował chęć pozostania w tymże domu oraz wskazał, że nie chce zmieniać miejsca pobytu.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie i podtrzymał dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

W punkcie wyjścia należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066) Sąd ten sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 wspomnianego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – dalej zwanej P.p.s.a. - (Dz.U. z 2016 r. poz. 718) wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi, bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest zatem władny oceniać takich okoliczności jak pokrzywdzenie strony decyzją, czy decyzja wiąże się z negatywnymi skutkami dla strony, czy narusza zasady współżycia społecznego i im podobnych. Sąd związany jest normą prawną odzwierciedlającą wolę ustawodawcy, wyrażoną w treści odpowiedniego przepisu prawa. Przy tym z mocy art. 134 § 1 cytowanej ustawy tejże kontroli legalności dokonuje także z urzędu , nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji zgodnie ze wskazanymi normami Wojewódzki Sąd Administracyjny doszedł do przekonania, iż skarga jest zasadna. Skarga zasługuje również na jej uwzględnienie z przyczyn, które Sąd obowiązany był wziąć pod uwagę działając z urzędu.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie administracyjnej doszło po stronie Kolegium do niedostatecznego rozpatrzenia wszystkich istotnych okoliczności sprawy dotyczącej o skierowaniu skarżącego do DPS w T.

Granice tej sprawy zakreślał przedmiot postępowania, które dotyczyło wydania decyzji o skierowaniu do domu pomocy społecznej. Kontrola zaskarżonej decyzji, w tym przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, w tym zarzutów skargi, wykazała, że została ona wydana z naruszeniem przepisów postępowania – przede wszystkim art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a., jak również z niedostatecznym uwzględnieniem treści prawa materialnego – art. 54 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 930) dalej u.p.s.

Natomiast art. 59 ust. 1 u.p.s. reguluje procedurę, w której trybie (poszczególnych etapach) następuje przyjęcie zainteresowanego do domu pomocy społecznej i uzyskanie przez niego statusu mieszkańca domu. W tym względzie wyodrębnione zostały trzy etapy prowadzące do nabycia statusu mieszkańca; dwa pierwsze, tj. skierowanie i umieszczenie w domu pomocy społecznej, mają charakter jurysdykcyjny, następują w drodze decyzji organów pomocy społecznej, natomiast trzeci, tj. przyjęcie do domu pomocy społecznej, ma charakter czynności materialno-technicznej organu domu pomocy społecznej.

Przepis art. art. 106 ust. 1 i 4 u.p.s. przewiduje zaś proceduralną zasadę (od której w art. 106 przewidziano określone wyjątki), że przyznawanie świadczeń z pomocy społecznej następuje w formie decyzji administracyjnej (ust. 1), po przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu środowiskowego (ust. 4).

Wspomniany przepis art. 54 u.p.s. w ust. 1 reguluje przesłanki i zasady umieszczenia osoby w domu pomocy społecznej, który stanowi, że osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych, przysługuje prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej. Jak wynika z treści powyższego przepisu, umieszczenie osoby w domu pomocy społecznej jest rozwiązaniem ostatecznym i wymaga dokładnego zbadania okoliczności faktycznych, umożliwiających dokonanie oceny, czy osobie tej nie można udzielić pomocy w miejscu jej zamieszkania, bez konieczności opuszczania przez nią tego miejsca pobytu. Do kwestii mających istotne znaczenie zalicza się przy tym: stan zdrowia osoby, której dotyczy przedmiot sprawy, okoliczności środowiskowe, w których się znajduje, możliwość skorzystania przez nią z pomocy ze strony osób trzecich, a zwłaszcza możliwość skorzystania z usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania, w zakresie zaspokajania jej podstawowych potrzeb. Przesłanki powyższe muszą wystąpić łącznie, gdyż dopiero ich kumulatywne spełnienie umożliwia skierowanie, a następnie umieszczenie danej osoby w domu pomocy społecznej. Przepis art. 54 ust. 2 u.p.s. przewiduje, że osobę, o której mowa w ust. 1, kieruje się do domu pomocy społecznej odpowiedniego typu, zlokalizowanego jak najbliżej miejsca zamieszkania osoby kierowanej, z zastrzeżeniem ust. 2a, chyba że okoliczności sprawy wskazują inaczej, po uzyskaniu zgody tej osoby lub jej przedstawiciela ustawowego na umieszczenie w domu pomocy społecznej (podkr. własne Sądu).

Zarazem jednak podstawową zasadą jest, że dla skorzystania z prawa umieszczenia w domu pomocy społecznej niezbędne jest wyrażenia woli poprzez wyrażenie zgody na skierowanie. Niezbędność wyrażenia woli związana jest z pojęciem wolności, które gwarantowane jest postanowieniami Konstytucji. Ograniczenie wolności przysługujące każdej osobie może nastąpić jedynie w przypadku zaistnienia sytuacji przewidzianej przepisami prawa ( S. Niteck [w:] Komentarz do ustawy o pomocy społecznej, Wrocław 2013, s. 471). Występują jednak takie sytuacje, kiedy korzystanie z tej formy pomocy nie jest dobrowolne, lecz może być wynikiem orzeczenia sądu (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 maja 2016 r. sygn. akt I OSK 1916/14, dostępny w bazie orzeczeń pod adresem: http://orzeczenia.nsa.gov.pl), jednakże z akt sprawy wynika, że w przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie zachodzi.

Ponadto przepis art. 54 ust. 4 u.p.s. przewiduje, że w przypadku gdy osoba bezwzględnie wymagająca pomocy lub jej przedstawiciel ustawowy nie wyrażają zgody na umieszczenie w domu pomocy społecznej lub po umieszczeniu wycofają swoją zgodę, ośrodek pomocy społecznej lub dom pomocy społecznej są obowiązane do zawiadomienia o tym właściwego sądu, a jeżeli osoba taka nie ma przedstawiciela ustawowego lub opiekuna – prokuratora. Działanie organów ochrony prawnej może zaś w konsekwencji również w takich warunkach doprowadzać do przymusowego umieszczenia osoby w odpowiedniej placówce pomocy społecznej lub placówce opiekuńczo-leczniczej, odpowiedniej ze względu na potrzeby danej osoby bezwzględnie wymagającej pomocy.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że pierwotnie przesłanki skierowania skarżącego do domu pomocy społecznej nie zostały spełnione, Jak wynika z zalegającego w aktach administracyjnych sprawy pisma skarżącego z dnia 02 listopada 2015 r. nie wyraża on zgody na umieszczenie go w domu pomocy społecznej i pozostaje w ośrodku fundacji w D. i jest to jego ostateczna decyzja.

Trafnie zarazem zainteresowany powołał w skardze taką argumentację, z której wynika, że skierowanie do placówki opieki wymaga zgody osoby kierowanej do takiej placówki. Żaden z orzekających w sprawie organów nie wyciągnął jednak z tego faktu należytych wniosków procesowych. Organ I instancji w ogóle nie zajął się tą kwestią. Podobnie uczyniło Kolegium, mimo, że w odwołaniu strona skarżąca wyraźnie sygnalizowała fakt braku jej zgody na umieszczenie w DPS.

W opinii Sądu, przed wydaniem zaskarżonej decyzji, Kolegium nie podjęło odpowiednich działań weryfikacyjnych tj. w ramach uzupełniającego postępowania wyjaśniającego, o którym mowa w art. 136 k.p.a., celem jednoznacznego wyjaśnienia wyżej wspomnianych twierdzeń skarżącego odnośnie zgody na skierowanie do DPS.

Stwierdzenie przez skarżącego, że nie wyraża on zgody na umieszczenie w DPS nie oznacza bowiem, że obiektywnie nie wymaga już całodobowej opieki (skierowania go do domu pomocy społecznej), skoro doświadczenie życiowe wskazuje na to, że stan zdrowia, jak i samopoczucie osoby w podeszłym wieku mogą się zmieniać dynamicznie, w zależności od nasilenia objawów istniejących schorzeń lub wystąpienia innych (nowych) problemów zdrowotnych. Co więcej, okoliczności przedmiotowej sprawy wymagają dużej ostrożności w ocenie sądów skarżącego na temat sytuacji życiowej skarżącego – kształtowanej jego wiekiem i stanem zdrowia oraz sytuacją materialną, rodzinną, osobistą i zmiana miejsc pobytu i rzeczywistych potrzeb związanych właśnie z tą sytuacją.

Te okoliczności nie mogły jednak doprowadzić do prostego pominięcia samej woli skarżącego w kwestii skierowania do domu pomocy społecznej Niedopuszczalne jest bowiem co do zasady orzeczenie przez organ pomocy społecznej o skierowaniu podopiecznego do domu pomocy społecznej, przy braku zgody podopiecznego na udzielenie mu takiej formy pomocy.

W sytuacji, gdyby pierwotnie w dniu 21 sierpnia 2015 r. zgoda taka została wyrażona, a następnie – jak na to wskazuje pismo strony z dnia 02 listopada 2015 r. i odwołanie – cofnięta, organy pomocy społecznej obowiązane były zasadniczo tego rodzaju ostatnie oświadczenie woli uwzględnić.

Wszystkie powyższe uwagi co do kierunku procedowania przez organy w przedmiocie wydania decyzji ostatecznej o skierowaniu zainteresowanego do domu opieki społecznej wymagały jednakże poczynienia najpierw jednego zasadniczego – i wspomnianego już wcześniej – ustalenia, a mianowicie, jaka jest rzeczywista wola samego zainteresowanego.

Całokształt okoliczności sprawy wskazuje bowiem na to, że w momencie orzekania przez organ II instancji w sprawie zachodziły zasadnicze wątpliwości co do tego, czy: 1) skarżący rzeczywiście wyraził w trakcie postępowania administracyjnego przed organem I instancji sprzeciw wobec postępowania w przedmiocie skierowania i umieszczenie go w domu pomocy społecznej; 2) czy oświadczenia skarżącego składane poza aktualizacjami wywiadu środowiskowego rzeczywiście od niego pochodziły, tj. sporządził je samodzielnie, czy też np. podpisał treść zredagowaną przez inne osoby, z których pomocy korzysta, bez odpowiedniego rozeznania co do treści tych pism, 3) czy nie działa pod wpływem sugestii osób trzecich lub w warunkach oddziaływania na niego za pomocą innych form nacisku; 4) czy skarżącemu udzielono odpowiedniej dla osób w jego wieku i stanie zdrowia pomocy w zakresie poradnictwa specjalistycznego, w szczególności prawnego i psychologicznego (art. 46 u.p.s.), skoro niewątpliwie ma trudności w zrozumieniu swojej sytuacji faktycznej, trzeźwości sądów dotyczących jego sytuacji życiowej, w szczególności stanu zdrowia i związanych z tym potrzeb isytuacji prawnej oraz wykazuje potrzebę wsparcia go w rozwiązywaniu swoich problemów życiowych – obawia się problemów dotyczących kontynuowania leczenia swoich schorzeń.

Jednoznaczne rozstrzygnięcie powyższych wątpliwości winno było poprzedzać rozstrzygnięcie sprawy przez organ II instancji. To zaś wymagało weryfikacji wniesionych przez stronę podań w postępowaniu administracyjnym, wyrażających wolę cofnięcia zgody na skierowanie do domu pomocy społecznej. Co więcej, ustalenie okoliczności dotyczących złożenia przez stronę oświadczenia woli o określonej treści powinno było również zostać następczo ocenione pod kątem ewentualnego zaistnienia przesłanek do zastosowania art. 54 ust. 4 u.p.s. To zaś wymagało stwierdzenia, że skarżący nie jest osobą bezwzględnie wymagającą pomocy w postaci skierowania i następnie umieszczenia w domu pomocy społecznej, z czym mogłaby się wiązać konieczność zawiadomienia o tym właściwego sądu lub prokuratora.

Należy także zwrócić uwagę na to, że podstawowe gwarancje postępowania administracyjnego, do których zaliczyć należy zasadę praworządności i pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa, nakazują zachowanie szczególnej staranności w ramach prowadzonego postępowania udzielenia świadczenia z pomocy społecznej w postaci skierowania do domu pomocy społecznej. Nie bez znaczenia pozostaje charakter powyższego postępowania, gdyż osoby, których dotyczy tego rodzaju postępowanie mogą wymagać pilnego skierowania do domu pomocy społecznej, skoro często są to osoby w podeszłym wieku i bardzo schorowane, a przy tym nierzadko pozbawione wsparcia ze strony rodziny, nieraz również z zaburzonym osądem własnej sytuacji życiowej. Zatem konieczność prawidłowego, a w tym i sprawnego przeprowadzenia postępowania w sprawie skierowania danej osoby do domu pomocy społecznej, zaś następnie umieszczenia takiej osoby w wybranej placówce, leży także w interesie organów pomocy społecznej, których podstawowym zadaniem jest wspieranie osób w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwienia im życia w warunkach odpowiadających godności człowieka, przy czym rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy (art. 3 ust. 1 i 2 u.p.s.).

Sumując dotychczasowe rozważania, Sąd wskazuje, że organy administracji publicznej nie wyjaśniły w sposób wyczerpujący wszystkich okoliczności faktycznych sprawy, a w szczególności tego, jaka jest rzeczywista intencja (wola) strony w kwestii potrzeby skierowania jej do domu opieki społecznej.

To od rozstrzygnięcia tych okoliczności zależy, jaki kierunek należy nadać wszczętemu postępowaniu w przedmiocie skierowania do domu pomocy społecznej. W opinii Sądu Kolegium obowiązane było w ramach uzupełniającego postępowania wyjaśniającego rozstrzygnąć wątpliwości co stanu faktycznego, od którego zależał rodzaj i kierunek rozstrzygnięcia sprawy. Należało również się bezwzględnie upewnić, że skarżący rozumie, iż do umieszczenia go w domu pomocy społecznej również nie może dojść bez jego zgody – może ją odwołać w każdym czasie – a samo umieszczanie będzie wymagało wydania odrębnej decyzji przez organ właściwy ze względu na rodzaj podmiotu, który prowadzi daną placówkę (organ gminy, powiatu lub województwa) i miejsce położenia domu pomocy społecznej (art. 59 ust. 2 u.p.s.).

Sumując wszystko powyższe, Sąd stwierdza, że działanie organów administracji w niniejszej sprawie stanowiło nie tylko naruszenie art. 54 ust. 2 u.p.s., ale również naruszenie podstawowych zasad postępowania administracyjnego określonych w art. 7 i art. 77 § 1 oraz art. 8 i art. 9 k.p.a. – powiązanych z naruszeniem art. 80 i art. 107 § 3 K.p.a., co niewątpliwie mogło mieć, a w istocie miało, istotny wpływ na wynik sprawy. Stwierdzone naruszenia, uwzględniając również względy ekonomiki postępowania (art. 12 k.p.a.) oraz zasadę dwuinstancyjności postępowania (art. 15 k.p.a.), prowadzą do wniosku, że uchyleniu podlegać powinna wyłącznie zaskarżona decyzja Kolegium.

Ponownie rozpatrując sprawę, Kolegium uwzględni przedstawione stanowisko Sądu i po przeprowadzeniu uzupełniającego postępowania wyjaśniającego, o którym mowa w art. 136 k.p.a (również przy wykorzystaniu pomocy organu I instancji), dokona pogłębionej oceny okoliczności niniejszej sprawy, ze szczególnym uwzględnieniem rzeczywistej woli skarżącego (po weryfikacji oświadczeń samej strony oraz ustaleń organu I instancji – pracownika socjalnego) oraz faktycznych potrzeb w zakresie skierowania i umieszczenia zainteresowanego w domu pomocy społecznej. Wszystko to powinno zaś nastąpić z odpowiednim respektowaniem zasady, że organy pomocy społecznej działają, kierując się dobrem i niezbędnymi potrzebami osoby wymagającej pomocy społecznej; nie wyłączając również ewentualnego zbadania, czy w sprawie nie zachodzą warunki, o których mowa w art. 54 ust. 4 u.p.s.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku