Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Siudyka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski, Sędzia WSA Artur Żurawik, Protokolant specjalista Ewa Pasiek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2019 r. sprawy ze skargi J.G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bielsku-Białej z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie nakazu odebrania zwierząt oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...], Prezydent Miasta B. na podstawie art. 7 ust. 3 w związku z art. 6 ust. 1a oraz ust. 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 r., o ochronie zwierząt (t.j.. Dz. U. 2019 r., poz.122 – dalej "ustawa") oraz art. 104 i art. 107 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U.2018.2096 ze zm.), orzekł o czasowym odebraniu J. G. (strona, skarżąca) pięciu psów oraz pięciu kotów i przekazaniu ww. zwierząt "Fundacji A" (fundacja) z siedzibą w B.

W uzasadnieniu organ I instancji wyjaśnił, że w dniu 6 czerwca 2019 r. do Urzędu Miejskiego w B. wpłynęło pismo fundacja zawiadamiające Prezydenta Miasta o odebraniu właścicielce zamieszkałej w B. przy ul. [...], w trybie art. 7 ust. 3 ustawy pięciu psów (suczka i cztery szczeniaki) oraz pięciu kotów, celem podjęcia decyzji w przedmiocie odebrania zwierząt. Fundacja zwróciła się także z wnioskiem o przekazanie jej czasowo odebranych zwierząt i zobowiązała się do ewentualnego ich leczenia. Organ I instancji przychylił się do wniosku fundacji. Strona, po zapoznaniu się z zebranym w sprawie, złożyła pisemną informację, w związku z odebraniem zwierząt przez fundację. Strona stwierdziła, że zwierzęta zostały jej odebrane mimo, że nie było podstaw do takiego działania. W ocenie skarżącej jej sąsiadce przeszkadzało szczekanie psa i to było przyczyną interwencji fundacji. Podkreśliła, że posiadanie zwierząt w bloku nie jest zabronione. Ponadto uratowała tym zwierzętom życie zapewniając im dach nad głową. Stwierdziła, że zwierzęta były prawidłowo żywione i leczone. Przedstawiła na tę okoliczność paragony potwierdzające zakup między innymi mięsa dla zwierząt, zdjęcia preparatów przeznaczonych dla zwierząt oraz potwierdzenia wizyt w Przychodni Weterynaryjnej w B. Zakwestionowała prawidłowość działania fundacji. Stwierdziła nadto, że badania weterynarza z M. są wadliwe i spowodowane złym nastawieniem do jej zwierząt. Organ I instancji wyjaśnił, że uwzględnił zarówno stanowisko strony jaki i stanowisko Policji potwierdzające informację uzyskaną od fundacji, że odebrane zwierzęta przebywały w zaniedbanym lokalu, w którym unosił się nieprzyjemny zapach, zwierzęta nie były wyprowadzane na spacery i załatwiały potrzeby fizjologiczne w mieszkaniu. Ustalono również, że jedno ze zwierząt przetrzymywane było w zamkniętej klatce. Część zwierząt nie potrafiła poruszać się samodzielnie. Ponadto organ I instancji zauważył, że w kartach informacyjnych wystawionych przez Przychodnię Weterynaryjną "B", dołączonych przez fundacje do złożonej informacji o odebraniu zwierząt, stwierdzono między innymi, że zwierzęta są silnie zalęknione, zapchlone, część nie chodzi i czołga się przy próbie przemieszczania, wykazują wyraźny zanik muskulatury, deformacje kości. Zwierzęta podczas badania oddawały luźny cuchnący stolec lub wykazywały objawy przeładowanych jelit masami kałowymi i wymagały specjalistycznej opieki medycznej. Zwierzęta były odwapnione miały ślady starych złamań. Organ I instancji stwierdził, że z dołączonych przez stronę rachunków wynika, iż zwierzęta nie miały prawidłowo zbilansowanej diety i były karmione przede wszystkim udkami kurzymi. U części zwierząt widoczne były znaki wychudzenia. Taki stan rzeczy wskazuje w ocenie organu I instancji na to, że zwierzęta były przetrzymywane w niewłaściwych warunkach i zaniedbaniu, a nawet uznać należy, że dochodziło do aktów znęcania w rozumieniu przepisów art. 6 ust. 1 oraz 2 ustawy. Zdaniem organu I instancji, ujawnione fakty wykazały, że istnieją przesłanki do czasowego odebrania zwierząt dotychczasowemu właścicielowi.

W odwołaniu od powyższej decyzji strona wyraziła niezadowolenie z rozstrzygnięcia. Domagała się zmiany decyzji poprzez wydania jej bezprawnie zatrzymanych zwierząt ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu stwierdziła, że nie było przesłanek do czasowego odebrania jej zwierząt, gdyż opiekowała się nimi. Podkreślała, że kocha zwierzęta, zapewniała im najlepsze warunki w tym zbilansowane pożywienie i stałą opiekę weterynaryjną, co potwierdzają złożone przez nią dokumenty.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Bielsku-Białej, utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Kolegium wywodziło, że zgodnie z art.7 ust 3 ustawy w przypadkach niecierpiących zwłoki, gdy dalsze pozostawanie zwierzęcia u dotychczasowego właściciela lub opiekuna zagraża jego życiu lub zdrowiu, policjant, strażnik gminny lub upoważniony przedstawiciel organizacji społecznej, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt, odbiera mu zwierzę, zawiadamiając o tym niezwłocznie wójta (burmistrza, prezydenta miasta), celem podjęcia decyzji w przedmiocie odebrania zwierzęcia. Zgodnie z art.6 ust. 2 pkt 10 ustawy przez znęcanie się nad zwierzętami należy rozumieć zadawanie albo świadome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień, a w szczególności: utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji. Dla dokonania oceny, czy w dacie czasowego odebrania zwierzęcia istniały podstawy faktyczne i prawne uzasadniające wydanie decyzji w tym przedmiocie, zasadnicze znaczenie mają stwierdzone warunki jego bytowania oraz jego stan fizyczny istniejący w momencie odebrania zwierzęcia i do tego momentu odnosić trzeba przydatność dla rozstrzygnięcia sprawy złożonych przez skarżącego wniosków dowodowych. ( wyrok NSA z dnia 15.01.2019r. II OSK 656/18). Kolegium zauważyło, że niewłaściwe warunki bytowania to nie tylko wskazane w tym przepisie przykłady, ale także brak zapewnienia zwierzętom właściwego schronienia przed chłodem, upałem, deszczem, śniegiem, przetrzymywanie ich na terenie, na którym narażone są na uszkodzenia ciała. Na ustalenie tych okoliczności powinna mieć wpływ świadomość, że zwierzę jest istotą żyjącą, zdolną do odczuwania cierpienia, a człowiek jest mu winien poszanowanie, ochronę i opiekę, co również zostało uregulowane w powyższej ustawie w przepisie art. 1 ust. 1. Odnosząc się do treści odwołania Kolegium stwierdziło, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie potwierdza aby skarżąca sprawowała należytą opiekę nad zwierzętami. W szczególności opisy badań weterynaryjnych wykonanych po odebraniu psów właścicielce jak i zdjęcia wskazują na to, że zwierzęta były zaniedbane. Z opisów wynika bowiem, że były silnie zalęknione, zapchlone, część nie chodziła i miały deformację kości. Opieka weterynarza sprowadzała się natomiast w dużej mierze do wykonywania lewatyw, a z opisu stanu psa wykonanego podczas badania w dniu [...] marca 2019 r. także wynika, że jeden z psów był ewidentnie przestraszony, trząsł się oraz stwierdzono duże ilości sierści w kale. W ocenie Kolegium w niniejszej sprawie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie budzi wątpliwości, że zwierzęta były przetrzymywane w niewłaściwych warunkach, czego konsekwencją musiało być ich odebranie. W tym zakresie przytoczyło obszerne fragmenty uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 20 kwietnia 2018 r. sygn. II SA/Gl 1163/17, podkreślając, że na gruncie art. 7 ust. 3 ustawy w każdym przypadku, kiedy pozostawanie zwierzęcia u aktualnego właściciela lub opiekuna zagraża jego życiu lub zdrowiu, mamy do czynienia ze stanem niecierpiącym zwłoki w czasowym odebraniu zwierzęcia.

W skardze na powyższe rozstrzygnięcie skarżąca wniosła o jej uchylenie wyrażając niezadowolenie z rozstrzygnięcia. Zdaniem skarżącej decyzja o odebraniu zwierząt jest niezgodna z prawem i została wydana na podstawie kłamstw stworzonych przez fundację. W ocenie skarżącej rzeczywistym powodem odebrania zwierząt było szczekanie psa, które przeszkadzało jej sąsiadce. Nie zgodziła się ze stwierdzeniem, iż znęca się nad zwierzętami, a zatem nie można mówić o przesłankach, które pozwalałyby na odebranie jej zwierząt. W ocenie skarżącej zwierzęta nie były zaniedbane, były prawidłowo żywione i znajdowały się pod opieką weterynarza. Zarzuciła, iż organy nie wzięły pod uwagę dowodów świadczących o tym, że skarżąca dobrze opiekuje się zwierzętami i nie mam mowy o jakimkolwiek znęcaniu się nad nimi. Uznała, że decyzja jest niesprawiedliwa i krzywdząca.

W odpowiedzi na skargę Kolegium podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko i wniosło o jej oddalenie. W ocenie Kolegium w niniejszej sprawie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie budzi wątpliwości, że zwierzęta były przetrzymywane w niewłaściwych warunkach, czego konsekwencją musiało być ich odebranie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2107), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję, postanowienie lub inny akt administracyjny wyłącznie z punktu widzenia zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania kwestionowanego aktu. Sąd orzekając w sprawie, nie kieruje się zasadami słuszności, czy też celowości i nie ocenia kwestionowanego w skardze rozstrzygnięcia z punktu widzenia zasad współżycia społecznego. Przede wszystkim zaś Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi, powołaną podstawą prawną, bądź poprawnością przytoczonej w skardze argumentacji (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018 roku, poz. 1302 z późn. zm.,- dalej – "p.p.s.a.").

Sąd administracyjny, kontrolując zgodność zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem, orzeka na podstawie materiału sprawy zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym. Obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego spoczywa na organie orzekającym, a sąd administracyjny nie może zastąpić organu administracji w wypełnieniu tego obowiązku, ponieważ do jego kompetencji należy wyłącznie kontrola legalności decyzji administracyjnej. Oznacza to, że sąd administracyjny nie rozstrzyga merytorycznie o zgłoszonych przez stronę żądaniach.

Zgodnie z dyspozycją art. 145 § 1 pkt 1 i 2 p.p.s.a. sąd uchyla decyzję lub postanowienie, jeśli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ewentualnie stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia, jeżeli zachodzą przyczyny określone we właściwych przepisach. Tak więc stwierdzenie istnienia którejkolwiek z powyższych przesłanek skutkuje wyeliminowaniem zaskarżonej decyzji lub postanowienia z obrotu prawnego. Akt administracyjny (decyzja, postanowienie) jest zgodny z prawem, jeżeli jest zgodny z przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego.

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się w nim naruszeń prawa skutkujących koniecznością jego uchylenia lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 i 2 Ppsa).

Na wstępie wymaga podkreślenia, że podstawowy cel, a zarazem dyrektywa interpretacyjna, którą trzeba uwzględniać przy dokonywaniu wykładni ustawy o ochronie zwierząt zawarta została w jej art. 1 ust. 1, który stanowi, że zwierzę, jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą. Człowiek jest mu winien poszanowanie, ochronę i opiekę. Z przepisu tego wynika, że każde zwierzę ma prawo oczekiwać od ludzi należnego zrozumienia, zgodnego z normami obyczajowymi traktowania, a nawet szacunku. Wszelkie środki prawne, podejmowane w stosunku do zwierząt powinny mieć na względzie ich dobro, a przede wszystkim prawo do istnienia. Z tego względu w art. 6 ust. 2 ustawy zamieszczony został obszerny katalog niezgodnych z prawem zachowań względem zwierząt, sprowadzających się do zadawania im bólu albo cierpienia (vide: wyroki WSA w Poznaniu: z dnia 6 czerwca 2013 r., sygn. akt IV SA/Po 165/13 oraz z dnia 21 marca 2013 r., sygn. akt IV SA/Po 31/13, wyrok WSA w Łodzi z dnia 2 grudnia 2014 r., sygn. akt II SA/Łd 833/14 – dostępne na stronie: orzeczenia.nsa.gov.pl).

W art. 7 ustawy ustawodawca uregulował instytucję czasowego odebrania zwierzęcia właścicielowi lub opiekunowi na podstawie decyzji administracyjnej. Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy zwierzę traktowane w sposób określony w art. 6 ust. 2 ustawy może być czasowo odebrane właścicielowi lub opiekunowi na podstawie decyzji wójta (burmistrza, prezydenta miasta) właściwego ze względu na miejsce pobytu zwierzęcia i przekazane: 1) schronisku dla zwierząt, jeżeli jest to zwierzę domowe lub laboratoryjne, lub 2) gospodarstwu rolnemu wskazanemu przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), jeżeli jest to zwierzę gospodarskie, lub 3) ogrodowi zoologicznemu lub schronisku dla zwierząt, jeżeli jest to zwierzę wykorzystywane do celów rozrywkowych, widowiskowych, filmowych, sportowych lub utrzymywane w ogrodach zoologicznych.

Przepis art. 6 ust. 2 ustawy stanowi uszczegółowienie ogólnej zasady zapisanej w treści art. 6 ust. 1a, że zabrania się znęcania nad zwierzętami. Przez znęcanie się nad zwierzętami w myśl art. 6 ust. 2 ustawy należy rozumieć zadawanie albo świadome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień, a w szczególności: utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji (pkt 10), utrzymywanie zwierzęcia bez odpowiedniego pokarmu lub wody przez okres wykraczający poza minimalne potrzeby właściwe dla gatunku (pkt 19).

Za "niewłaściwe warunki", o których mowa w przepisie art. 6 ust. 2 pkt 10 przyjmuje się takie, które nie zapewniają zwierzęciu możliwości egzystencji, zgodnie z potrzebami gatunku, rasy, płci i wieku. Przy czym niewłaściwe warunki bytowania, to nie tylko wskazane w tym przepisie przykłady, ale także brak zapewnienia zwierzętom właściwego schronienia przed chłodem, upałem, deszczem, śniegiem, przetrzymywanie ich na terenie, na którym narażone są na uszkodzenia ciała. Ponadto przepis ten należy odczytywać również w kontekście art. 5 ustawy, statuującym obowiązek humanitarnego traktowania zwierzęcia, przez które rozumie się - stosownie do art. 4 pkt 2 wspomnianej ustawy - traktowanie uwzględniające potrzeby zwierzęcia i zapewniające mu ochronę oraz w kontekście wspomnianego już art. 1 ust. 1 z d. 2 ustawy stanowiącego, że człowiek jest winien zwierzęciu poszanowanie, ochronę i opiekę - w tym właśnie m.in. poprzez zapewnienie zwierzętom godnych i humanitarnych warunków bytowania.

Oprócz wskazanego wyżej trybu zwykłego, ustawa przewiduje również szczególny tryb odebrania zwierzęcia określony w art. 7 ust. 3 ustawy, który zastosowano w niniejszej sprawie. Ma on miejsce w przypadkach niecierpiących zwłoki, gdy dalsze pozostawienie zwierzęcia u dotychczasowego właściciela lub opiekuna zagraża jego życiu lub zdrowiu. Wówczas czynność odebrania zwierzęcia podejmuje policjant, strażnik gminny lub upoważniony przedstawiciel organizacji społecznej, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt, zawiadamiając o tym niezwłocznie wójta (burmistrza, prezydenta miasta), celem podjęcia decyzji w przedmiocie odebrania zwierzęcia. W odróżnieniu do trybu zwykłego, decyzja wydana w trybie art. 7 ust. 3 ustawy jest decyzją następczą, a organ wydający rozstrzygnięcie zobowiązany jest ustalić czy zaistniały przesłanki do odebrania zwierzęcia, to jest czy zwierzę traktowane było w sposób określony w art. 6 ust. 2, a nadto czy zaistniał stan zagrażający jego życiu lub zdrowiu. Decyzja wydana w powyższym trybie stanowi, więc szczególny rodzaj decyzji, która zostaje wydana, gdy zwierzę zostało już faktycznie odebrane (por. wyrok NSA z dnia 11 czerwca 2013 r., sygn. akt II OSK 2417/12, Lex 1354936). Organ administracyjny zobligowany jest wówczas do oceny czy przesłanki odebrania zwierzęcia w rozumieniu przepisów ustawy o ochronie zwierząt zaistniały w momencie odebrania zwierzęcia.

Dla wydania decyzji na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy konieczne jest zatem ustalenie, czy w dacie interwencji/momencie odebrania zwierzęcia, obok podstawowych przesłanek wynikających z art. 7 ust. 1 w związku z art. 6 ust. 2 ustawy, wystąpiły także przesłanki takie jak: przypadek niecierpiący zwłoki oraz stwierdzenie, iż dalsze pozostawanie zwierzęcia u właściciela zagraża jego życiu lub zdrowiu. W związku z tym dla zastosowania w sprawie tego trybu nie jest potrzebne stwierdzenie winy właściciela/opiekuna zwierząt, tylko zaistnienie obiektywnych okoliczności polegających na tym, że właściciel w jakikolwiek sposób dopuścił, aby nastąpił fakt kwalifikowanego prawem znęcania się nad jego zwierzęciem.

W ocenie Sądu organy zasadnie uznały, że w świetle okoliczności sprawy uzasadnione było wydanie decyzji w trybie określonym w art. 7 ust. 3 ustawy. Ustalone przez organ, opisane szczegółowo w części sprawozdawczej niniejszego wyroku okoliczności wskazywały, że dalsze pozostawanie zwierząt u właściciela w dotychczasowych warunkach zagraża ich zdrowiu i życiu. Należy wyjaśnić, że owo "zagrożenie" wskazuje na potencjalność i hipotetyczność nieprawidłowej sytuacji zwierząt. Stan zagrożenia nie oznacza bowiem, że nastąpi bezpośrednie, realne zagrożenie życia lub zdrowia zwierzęcia ale, że określony stan może a nie musi wywoływać negatywne skutki dla życia lub zdrowia zwierzęcia, co właśnie wyczerpuje pojęcie zagrożenia. Poza tym niewątpliwie określona ocena w tym zakresie musi wynikać z konkretnej sytuacji, w jakiej znajdują się zwierzęta. Taki stan należy powiązać z kwalifikowanymi naruszeniami o jakich mowa w art. 6 ust. 2 ww. ustawy, o czym już wyżej była mowa. Wśród tych kwalifikowanych naruszeń wskazano na sytuacje, które są nośnikiem zagrożenia dla życia lub zdrowia zwierzęcia, jak np. utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji; wystawianie zwierzęcia domowego lub gospodarskiego na działanie warunków atmosferycznych, które zagrażają jego zdrowiu lub życiu; utrzymywanie zwierzęcia bez odpowiedniego pokarmu lub wody przez okres wykraczający poza minimalne potrzeby właściwe dla gatunku. Każda z tych sytuacji może mieć potencjalny wpływ na życie lub zdrowie zwierzęcia, co odpowiada pojęciu "zagrożenia". A więc już stworzenie określonego stanu wyczerpuje pojęcie zagrożenia, co stanowi podstawę do stwierdzenia istnienia przypadku niecierpiącego zwłoki.

Badając zgodność z prawem zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji Sąd podzielił ustalenia faktyczne dokonane przez organy administracji publicznej przyjmując je za własne oraz czyniąc podstawą poniższych rozważań. Sąd zapoznał się w szczególności z: dokumentacją załączoną pisma fundacji z dnia 3 czerwca 2019 r. adresowaną do Prezydenta Miasta B. (załącznik nr 1a akt adm.), umową zrzeczenia się psa z dnia [...] r. wraz z dokumentacja weterynaryjna i zdjęciową (złącznik nr 1b akt adm.), dokumentacją zdjęciową zwierząt dołączoną do uzupełnienia wniosku w sprawie czasowego odebrania zwierząt z dnia [...] czerwca 2019 r. (załącznik nr 2 akt adm.) oraz notatkami służbowymi z dnia [...] r. oraz z dnia [...] r, sporządzonymi przez Policję w zawiązku z interwencjami u skarżącej (załącznik nr 4 akt adm.) i nie miał wątpliwości, że mieszkanie w którym skarżąca przetrzymywała zwierzęta nie nadawało się do tego celu. Z akt sprawy wynika także, zdaniem Sądu, że oprócz tego, że skarżąca nie zapewniała zwierzętom właściwych warunków bytowych uchybiała również obowiązkom związanym z utrzymaniem ich w należytej kondycji zdrowotnej. Organy ustaliły, że zwierzęta były zaniedbane, zalęknione, zapchlone, część nie chodziła i miały deformację kości. Opieka weterynarza sprowadzała się natomiast w dużej mierze do wykonywania lewatyw, a z opisu stanu psa wykonanego podczas badania w dniu [...] marca 2019 r. także wynika, że jeden z psów był ewidentnie przestraszony, trząsł się oraz stwierdzono duże ilości sierści w kale.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że warunki w jakich znajdowały się zwierzęta stwarzały zagrożenie dla ich zdrowia i życia. Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem skarżącej, że przebywały one w dobrych warunkach, miały zbilansowaną dietę i zabezpieczone leczenie, a zwierzęta odebrano jej bezprawnie, na podstawie nieprawidłowych działań fundacji. Sąd nie neguje przy tym, że skarżąca kocha zwierzęta i stara się dbać o nie w miarę swoich możliwości jednakże w okolicznościach sprawy za zasadne uznać należało, że dalsze przebywanie zwierząt w mieszkaniu w bloku, w złych warunkach, a nadto zapchlonych, chorujących z powodu braku zbilansowanej diety i ograniczonej przestrzeni życiowej wypełniało przesłanki art. 6 ust. 2 pkt 10 i 19 ustawy, co uzasadniało zastosowanie wskazanego przez organy trybu art. 7 ust. 3. Jak już wcześniej wskazano przepis ten przewiduje, że do wskazanej interwencji może dojść w sytuacji, gdy zachodzi przypadek niecierpiący zwłoki rozumiany jako sytuacja, w której dalsze pozostawanie zwierzęcia u dotychczasowego właściciela lub opiekuna zagrażać będzie jego życiu lub zdrowiu. Jak już wskazywano w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. m.in. wyrok z dnia 26 kwietnia 2019 r. sygn. II OSK 1135/18, dostępny na stronie: orzeczenia.nsa.gov.pl), jest to sytuacja, w której dochodzi do konieczności zabezpieczenia sytuacji bytowej zwierzęcia w wyjątkowych warunkach rozumianych jako kwalifikowana postać naruszeń wymienionych w art. 6 ust. 2 ustawy, do których odwołuje się przepis art. 7 ust. 1 tej ustawy, stanowiący podstawę wydania przez organ decyzji o czasowym odebraniu zwierzęcia, a nadto ustalenia czy zaistniał stan zagrażający życiu lub zdrowiu zwierzęcia. W ocenie Sądu z taką sytuacją mieliśmy do czynienia w niniejszej sprawie.

Przechodząc do oceny stawianych przez skarżącą zarzutów Sąd uznał je za nieuzasadnione. Twierdzenia skarżącej w zakresie zarówno prawidłowego żywienia i opieki weterynaryjnej, jak i dobrych warunków przebywania zwierząt nie znajdują uzasadnienia wobec zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w szczególności dokumentacji zdjęciowej, badań weterynaryjnych i notatek policyjnych. Nie jest przy tym istotne w sprawie kto zainicjował działania fundacji, co w konsekwencji skutkowało wydaniem skarżonych decyzji. Okoliczności podnoszone przez skarżącą nie podważają zebranych dowodów stanowiących wystarczającą podstawę stwierdzenia, iż w sprawie doszło do znęcania się nad zwierzętami. Sąd wskazuje, że zapoznał się z dowodami zgromadzonymi w aktach sprawy, w tym w szczególności z całością dokumentacji powstałej w związku z interwencją i doszedł do przekonania, iż dowody te nie były ani sfabrykowane ani nieprawdziwe. Organy nie naruszyły art. 6 i 7 ustawy, a wydane decyzje odpowiadają prawu.

W ocenie Sądu orzekające organy podjęły wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, zebrały i rozpatrzyły w sposób wyczerpujący cały materiał dowodowy, dokonując oceny na podstawie całokształtu materiału dowodowego czemu dały wyraz w uzasadnieniach zaskarżonych rozstrzygnięć.

Wobec powyższego Sąd, na podstawie art. 151 p.p.s.a, oddalił skargę.