Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Kręcisz (spr.) Sędzia NSA Dariusz Dudra Sędzia del. WSA Zbigniew Czarnik Protokolant Nina Szyller po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej P. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 18 września 2012 r. sygn. akt II SA/Ol 460/12 w sprawie ze skargi P. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zmiany zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 18 września 2012 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę P. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] kwietnia 2012 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zmiany zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. decyzją z dnia [...] lipca 2009 r. odmówiło wszczęcia postępowania z wniosku P. R. w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Marszałka Województwa W. z dnia [...] kwietnia 2009 r. w sprawie zmiany zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób na wskazanej linii komunikacyjnej.

Na skutek wniosku o ponownie rozpoznanie sprawy Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. decyzją z dnia [...] sierpnia 2009 r. utrzymało w mocy własne rozstrzygnięcie wskazując w uzasadnieniu, iż P. R. nie posiada interesu prawnego strony w rozumieniu art. 28 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm.) dalej "k.p.a.", w kwestionowaniu decyzji, w trybie stwierdzenia nieważności, w sprawie zmiany zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób na linii komunikacyjnej B. – O. – B.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 1 grudnia 2009 r., sygn. akt II SA/Ol 944/09, oddalił skargę P. R. na powyższe rozstrzygnięcie podzielając stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Wskazał, iż z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2002 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2007 nr 125, poz. 874 ze zm.) wynika, że postępowanie w przedmiocie zmiany wydanego zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w transporcie drogowym wszczęte może być jedynie na wniosek jego posiadacza, co w konsekwencji oznacza, iż skarżącemu nie służy przymiot strony w tym postępowaniu.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 25 maja 2011 r., sygn. akt II GSK 585/10, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej P. R. uchylił powyższy wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie.

Ponownie rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 20 września 2011 r., sygn. akt II SA/Ol 602/11, uchylił zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] sierpnia 2009 r. W uzasadnieniu wyjaśniono, iż wskutek braku przeprowadzenia postępowania administracyjnego pod kątem prowadzenia na spornej linii komunikacyjnej regularnego przewozu osób na podstawie ważnego zezwolenia, w tym przeprowadzenia ustaleń odnośnie do tego, jaka jest częstotliwość świadczonego przez skarżącego przewozu i czy godziny odjazdów z poszczególnych przystanków są zbliżone z tymi, które ustalono w wyniku zmiany zezwolenia jakiego udzielono T. W., należało uchylić skarżoną decyzję w celu ustalenia przeprowadzenia oceny odnośnie do potencjalnego interesu prawnego skarżącego do inicjowania postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o zmianie zezwolenia na wykonywanie regularnego przewozu osób udzielonego T. W.

Po przekazaniu akt sprawy oraz uzupełnieniu materiału dowodowego, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r., utrzymało w mocy decyzję własną z dnia 14 lipca 2009 r. W uzasadnieniu organ wskazał, iż P. R. nie posiada przymiotu strony w niniejszym postępowaniu. Za stronę należałoby uznać wnioskodawcę jedynie wówczas, gdyby wprowadzone zmiany w rozkładzie jazdy T. W. spowodowały, iż zagrożona zostałaby linia regularna obsługiwana przez skarżącego. Przeprowadzona w tym zakresie analiza rozkładów jazdy obu przewoźników nie wykazała zagrożenia istnienia linii regularnej na trasie B. – O. – B. obsługiwanej przez skarżącego. Na tej samej linii przewozy wykonywane są jeszcze przez 4 innych przewoźników tj. PPKS B., W. R., J. W. oraz R. J. Po decyzji zmieniającej zezwolenie, ilość wykonywanych kursów jest taka sama, a jedynie zmieniły się godziny odjazdów. Analiza wskazanych kursów obu przewoźników wykazała, iż jedynie w przypadku jednego kursu, którego dotyczyła zmiana można mówić o zbliżonej godzinie odjazdu – chodzi mianowicie o nowo powstały kurs z B. do O. o ustalonej godzinie odjazdu 8:30, który poprzedza o 20 minut odjazd kursu P. R. z godz. 8:50. W ocenie Kolegium takie oddalenie kursu o 20 minut nie powoduje, aby byt tego kurs zagrażał linii komunikacyjnej, bowiem odjazdy przewoźników oddalone od siebie o 20 - 30 minut są na tej trasie rzeczą normalną. Natomiast w pozostałych godzinach odjazdów, kursy obu przewoźników różnią się bardzo znacznie np. godziną czy ponad dwiema godzinami. Dodatkowo rozkłady jazdy obu przewoźników na tej samej trasie B. – O. – B. znacznie się od siebie różnią, gdyż T. W. robi tylko jeden przystanek w B., zaś P. R. przewiduje w rozkładzie jazdy 13 przystanków w różnych miejscowościach. To także świadczy w ocenie organu, iż decyzja zmieniająca rozkład jazdy nie zagraża regularnej linii obsługiwanej przez skarżącego.

Na tę decyzję skargę do Sądu złożył P. R., zarzucając naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy tj. naruszenia art. 6, art. 7, art. 8, art. 28, art. 77 § 1, art. 80, art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz przepisów prawa materialnego tj. art. 22a ust. 1 pkt 2, ust. 2, ust. 3, ust. 5, ust. 6 ustawy o transporcie drogowym poprzez błędne uznanie, iż w okolicznościach niniejszej sprawy skarżący nie posiada przymiotu strony.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji wskazał, że Kolegium prawidłowo przyjęło, iż aby uznać P. R. za stronę w przedmiotowej sprawie czyli wywieść jego interes prawny z art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym należałoby ustalić, że wprowadzone zmiany w rozkładzie jazdy T. W. skutkowałyby zagrożeniem dla obsługiwanej przez skarżącego linii regularnej.

Z przekazanych akt sprawy oraz przeprowadzonej przez Kolegium analizy obu linii regularnych obsługiwanych przez tych przewoźników na trasie B. – O. – B. wynika, iż przewozy świadczone są także przez czterech innych przewoźników tj. PPKS B., W. R., J. W. oraz R. J. Przed dokonaną zmianą T. W. wykonywał 9 kursów z B. do O. oraz taką samą liczbę kursów powrotnych. Po decyzji zmieniającej ilość wykonywanych kursów jest taka sama, a jedynie zmieniły się godziny odjazdów tj. zmieniono godzinę odjazdu jednego kursu z B. z godz. 15:30 na 15:40 oraz dwóch kursów z O. o godz. 14:50 na godz.15:00 oraz z godz. 20:55 na godz. 21:00. Zlikwidowany został jeden kurs z B. o godz. 6:00 oraz z O. o godz. 7:40, natomiast wprowadzono nowy kurs z B. o godz. 8:30 i z O. o godz. 8:15. W tym samym czasie P. R. wykonywał trzy kursy z O. do B. w godz. 7:10, 10:45 oraz 19:30 oraz dwa kursy z B. do O. w godz. 8:50 i 17:00. Analiza wskazanych kursów obu przewoźników wykazała, iż jedynie w przypadku jednego kursu, którego dotyczyła zmiana, można mówić o zbliżonej godzinie odjazdu – nowo powstały kurs z B. do O. o godzinie odjazdu 8:30, który poprzedza o 20 minut odjazd kursu P. R. z godz. 8:50.

Sąd podzielił jednak ocenę Kolegium, iż takie zbliżenie jednego kursu nie skutkuje zagrożeniem dla kursu p. R., skoro odjazdy przewoźników oddalone są od siebie o 20 - 30 minut i jest to na tej trasie rzeczą oczywistą z uwagi na ilość przewoźników wykonujących przewozy.

Nadto zwrócono uwagę, iż wprawdzie wydane zezwolenia dla obu przewoźników dotyczą tej samej trasy B. – O. – B., to jednak rozkłady jazdy znacznie od siebie się różnią, gdyż T. W. robi tylko jeden przystanek w B., zaś P. R. przewiduje w rozkładzie jazdy 13 przystanków w różnych miejscowościach, co oznacza, iż na przestrzeni całej tej trasy tylko on przyjmuje potencjalnych pasażerów, gdyż T. W. w tych miejscowościach nie posiada przystanków. To także potwierdza ocenę Kolegium, iż decyzja zmieniająca rozkład jazdy nie zagraża regularnej linii obsługiwanej przez skarżącego.

Wobec powyższego Sąd uznał, iż skarżący nie wykazał, aby przysługiwał mu przymiot strony i był legitymowany do żądania wszczęcia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji zmieniającej zezwolenie na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym osób udzielonego T. W., na podstawie normy prawnej z art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym.

P. R. zaskarżył powyższy wyrok i wniósł o jego uchylenie w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu, a także o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 18 ust. 1 pkt 1f, art. 24 ust. 2, art. 22a ust. 1 pkt 2, art. 22a ust. 3, ust. 5, ust. 6 ustawy o transporcie drogowym w zw. z art. 28 k.p.a. poprzez błędne uznanie, że w okolicznościach niniejszej sprawy skarżący P. R. nie jest stroną postępowania w rozumieniu art. 28 k.p.a., co spowodowało niedopuszczalność merytorycznej oceny złożonego wniosku o wszczęcie z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wydanej przez Marszałka Województwa W. dnia [...] kwietnia 2009 r. znak: [...];

2. naruszenie przepisów postępowania tj. art.133, art. 134 §1, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b), c) p.p.s.a. w zw. z art. 157 § 2 k.p.a. i art. 28 k.p.a. poprzez błędne uznanie, iż P. R. nie posiada przymiotu strony w postępowaniu administracyjnym ze względu na brak interesu prawnego, a tym samym nie ma podstaw do wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wydanej przez Marszałka Województwa W. dnia [...] kwietnia 2009 r. znak: [...] i w konsekwencji do uchylenia zaskarżonej decyzji, co miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach i nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie przypomnienia wymaga, że zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, a mianowicie sytuacje enumeratywnie wymienione w § 2 tego przepisu. Skargę kasacyjną, w granicach której operuje Naczelny Sąd Administracyjny, zgodnie z art. 174 p.p.s.a., można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zmiana lub rozszerzenie podstaw kasacyjnych ograniczone jest, określonym w art. 177 § 1 p.p.s.a., terminem do wniesienia skargi kasacyjnej. Rozwiązaniu temu towarzyszy równolegle uprawnienie strony postępowania do przytoczenia nowego uzasadnienia podstaw kasacyjnych sformułowanych w skardze.

Z powyższego wynika, że wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.

W rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna oparta została na obydwu podstawach określonych w art. 174 p.p.s.a., a mianowicie na podstawie naruszenia prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie przepisów art.18 ust.1 pkt 1f, art. 24 ust. 2, art. 22a ust.1 pkt 2, art. 22a ust. 3, ust. 5, ust. 6 ustawy o transporcie drogowym w zw. z art. 28 k.p.a., a także na podstawie naruszenia przepisów postępowania mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenia art.133, art. 134 §1, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b), c) p.p.s.a. w zw. z art.157 § 2 k.p.a. i art. 28 k.p.a.

Istota sporu prawnego w rozpoznawanej sprawie, w której przedmiot kontroli Sądu I instancji stanowiła decyzja wydana w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o zmianie zezwolenia na wykonywanie regularnego przewozu osób - tj. decyzji Marszałka Województwa W. z dnia [...] kwietnia 2009 r. o zmianie rozkładu jazdy zezwolenia Nr [...] z dnia [...] października 2008 r. udzielonego T. W. - dotyczy zagadnienia legitymacji strony skarżącej kasacyjnie do zainicjowania postępowania administracyjnego w przedmiocie stwierdzenia nieważności wymienionej powyżej decyzji. Kontrolując zgodność z prawem zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O., Sąd I instancji uznał, że organ administracji bez naruszenia prawa stwierdził, że okoliczności rozpatrywanej sprawy nie dają podstaw, aby przyjąć, że źródłem interesu prawnego strony skarżącej kasacyjnie do inicjowania postępowania w sprawie wzruszenia "inkryminowanej" decyzji ostatecznej w trybie stwierdzenia jej nieważności jest przepis art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o transporcie drogowym. Z tego mianowicie powodu, że wprowadzone wymienioną decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r. zmiany w rozkładzie jazdy do pozwolenia udzielonego T. W. nie stanowią zagrożenia dla już istniejących linii regularnych, w tym dla linii obsługiwanej przez P. R., a tylko w tym przypadku, tj. w sytuacji wykazania tego rodzaju zagrożenia, można byłoby mówić o istnieniu interesu prawnego strony skarżącej kasacyjnie do inicjowania postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności wymienionej decyzji ostatecznej o zmianie pozwolenia na wykonywanie regularnego przewozu osób. W tej mierze, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podkreślono, że wskazana zmiana rozkładu jazdy nie powoduje zagrożenia dla obsługiwanej przez P. R. linii B. – O. – B., z tego powodu, że: 1) na linii tej operuje także czterech innych przewoźników, co oznacza wykonywanie na tej linii łącznie kilkudziesięciu par kursów; 2) rozkłady jazdy T. W. oraz P. R. istotnie się różnią, albowiem podczas, gdy pierwszy z tych przewoźników przewiduje na tej linii w swoim rozkładzie jazdy tylko jeden przystanek w B., to drugi z nich, przewiduje w swoim rozkładzie jazdy 13 przystanków w różnych miejscowościach; 3) dokonana decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r. zmiana rozkładu jazdy T. W. na linii B. – O. – B. powoduje ponadto, że przy niezmienionej liczbie kursów, zmianie uległy jedynie godziny odjazdu z B. oraz z O., a różnica między czasem odjazdu z tych przystanków pojazdów T. W. i P. R. wynosi od ponad godziny do ponad dwóch godzin, z wyjątkiem tylko i wyłącznie jednego nowego kursu, który wprowadzony został w miejsce innego zlikwidowanego, w przypadku którego różnica ta wynosi 20 minut. Oznacza to, że w sprawie, w której P. R. wystąpił z żądaniem wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności "inkryminowanej" decyzji zmieniającej pierwotnie wydane zezwolenia, nie był on legitymowany, aby z żądaniem takim wystąpić, albowiem nie miał przymiotu strony. Podważając zasadność tego stanowiska, strona skarżąca kasacyjnie argumentowała, że wbrew niemu, jest ona legitymowana do zainicjowania postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o zmianie rozkładu jazdy do zezwolenia Nr [...] z dnia 15 października 2008 r. udzielonego T. W., a to z tego powodu, że decyzja ta dotyczy jej interesu prawnego i uprawnień, w które decyzja ta ingeruje. Ich źródłem jest bowiem przepis prawa materialnego, a mianowicie art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym. W tej mierze, autor skargi kasacyjnej podkreślał, że z obiektywnego punktu widzenia, wprowadzenie nowego kursu zalewie na 20 minut przed kursem strony skarżącej stanowi ewidentne zagrożenie dla obsługiwanej przez nią linii.

Uwzględniając przedstawioną istotę sporu prawnego w rozpoznawanej sprawie, stwierdzić należy, że zarzuty skargi kasacyjnej, wbrew oczekiwaniom jej autora, nie mogą być uznane za usprawiedliwione. Nie podważają one zasadności i trafności stanowiska Sądu I instancji, że kontrolowana decyzja, którą odmówiono wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Marszałka Województwa W. z dnia [...] kwietnia 2009 r. o zmianie rozkładu jazdy zezwolenia Nr [...] z dnia [...] października 2008 r. udzielonego T. W., wydana została bez naruszenia prawa. Wobec komplementarnego ich charakteru, który wyraża się w podważaniu zasadności i prawidłowości stanowiska o braku interesu prawnego strony skarżącej kasacyjnie do inicjowania postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności wymienionej powyżej decyzji, co stanowi zasadniczą oś sporu prawnego w rozpoznawanej sprawie, zarzuty te można rozpatrzeć łącznie.

W punkcie wyjścia podkreślenia wymaga, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego za ugruntowane uznać należy stanowisko, że pojęcie "interesu prawnego", na którym oparta jest legitymacja procesowa strony w postępowaniu administracyjnym, należy ustalać według norm prawa materialnego. Innymi słowy, mieć interes prawny znaczy to samo, co ustalić powszechnie obowiązujący przepis prawa, na którego podstawie można skutecznie żądać czynności organu z zamiarem zaspokojenia jakiejś potrzeby, albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności organu sprzecznych z potrzebami danego podmiotu - strony postępowania, w rozumieniu art. 28 k.p.a. (por. np. wyrok NSA z dnia 7 czerwca 2013 r., sygn. akt I OSK 2226/12).

Wbrew stanowisku strony skarżącej kasacyjnie, w rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji nie uchybił przedstawionemu powyżej podejściu do zagadnienia "interesu prawnego" oraz potrzeby przeprowadzania oceny odnośnie do jego istnienia z punktu widzenia przepisów powszechnie obowiązującego prawa, zwłaszcza zaś z punktu widzenia przepisów prawa materialnego, o czym przekonuje analiza uzasadniania zaskarżonego wyroku.

Omawiane zagadnienie, w tym również właściwa mu metodyka podejścia do oceny istnienia interesu prawnego była w rozpatrywanej wielokrotnie i szczegółowo analizowana. Mianowicie, zaskarżony (aktualnie) wyrok, stanowił konsekwencję wyroku WSA w Olsztynie z dnia 20 września 2011 r., sygn. akt II SA/Ol 602/11, którym uchylono pierwotnie wydaną w rozpoznawanej sprawie decyzję SKO w O. z dnia [...] sierpnia 2009 r. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o zmianie zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób. Wcześniej zaś, wyrokiem z dnia 25 maja 2010 r., sygn. akt II GSK 585/10, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił pierwotnie wydany w rozpoznawanej sprawie wyrok WSA w Olsztynie z dnia 1 grudnia 2009 r., sygn. akt II SA/Ol 944/09 oddalający skargę P. R. od wymienionej powyżej decyzji SKO w O.

Za nie bez wpływu, dla oceny prawidłowości stanowiska Sądu I instancji, że stanowiąca przedmiot jego kontroli (ponownie wydana w rozpatrywanej sprawie) decyzja SKO w O. z dnia [...] kwietnia 2012 r. nie jest niezgodna z prawem, uznać należy pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w przywołanym powyżej wyroku w sprawie II GSK 585/10. W jego uzasadnieniu - nie przesądzając, czy strona skarżąca jest legitymowana do wystąpienia z wnioskiem w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o zmianie zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób - w kontekście normatywnej treści art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o transporcie drogowym zwrócono bowiem uwagę na potrzebę wyjaśnienia w rozpatrywanej sprawie, między innymi do tego, czy wnioskodawca prowadzi na określonej linii regularny przewóz osób na podstawie ważnego zezwolenia, jaka jest częstotliwość świadczonego przez niego przewozu i czy godziny odjazdów z poszczególnych przystanków są zbliżone z tymi, które ustalono w wyniku zmiany zezwolenia udzielonego T. W. Ze wskazanego punktu widzenia istotne jest więc to, czy kontrolując zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, Sąd I instancji w dostatecznym stopniu uwzględnił potrzebę rozpatrzenia wskazanych powyżej elementów stanu faktycznego i prawnego sprawy, które mają istotne znaczenie dla formułowania oceny odnośnie do istnienia interesu prawnego strony skarżącej kasacyjnie we wzruszeniu ostatecznej decyzji Marszałka Województwa W. o zmianie rozkładu jazdy zezwolenia na wykonywanie regularnego przewozu osób udzielonego T. W. Zwłaszcza, że w uzasadnieniu przywołanego wyroku w sprawie II GSK 585/10, podkreślono również konieczność zindywidualizowanego podejścia do omawianego zagadnienia, a to z tego powodu, że zawsze towarzyszy mu konieczność odpowiedzi na pytanie, jakiego interesu - prawnego czy faktycznego, mogą dotyczyć skutki ewentualnego stwierdzenia nieważności decyzji.

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie orzekającym w rozpatrywanej sprawie, Sąd I instancji sprostał wskazanemu wymogowi i w pełni zasadnie uznał, że kontrolowana decyzja odmawiająca wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji o zmianie zezwolenia na wykonywanie regularnego przewozu osób, wydana została bez naruszenia prawa.

Zarzuty skargi kasacyjnej nie podważają skutecznie stanowiska, że w rozpatrywanej sprawie, za źródło interesu prawnego, na które powołuje się strona skarżąca kasacyjnie nie może zostać uznany art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o transporcie drogowym.

Zgodnie z tym przepisem, uprawnione organy mogą odmówić udzielenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym, w przypadku, wystąpienia okoliczności polegającej na tym, że zostanie wykazane, że projektowana linia regularna stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych, z wyjątkiem sytuacji, kiedy linie te są obsługiwane tylko przez jednego przewoźnika lub przez jedną grupę przewoźników.

Z przywołanej regulacji wynika, co wymaga szczególnego podkreślenia w okolicznościach stanu faktycznego i prawnego rozpoznawanej sprawy, że na jej gruncie mowa jest o sytuacji "zagrożenia już istniejących linii regularnych" przez "projektowaną (nową) linię regularną. Chodzi więc o sytuację, w której nowo projektowana linia, gdy chodzi na przykład o częstotliwość wykonywanych na niej przewozów osób, ilość przystanków, czas odjazdu z nich, czy też pojemność operujących na niej pojazdów, w relacji do tego samego rodzaju parametrów linii już istniejącej, w oczywisty sposób zakłócałaby funkcjonowanie tej ostatniej linii, i to w stopniu zagrażającym w szczególności jej ekonomicznemu istnieniu, co w ostateczności w ogóle podważać mogłoby również sens jej utrzymywania przez danego przewoźnika.

Tylko więc w tego rodzaju sytuacji, w rozpoznawanej sprawie można byłoby mówić o istnieniu interesu prawnego strony skarżącej kasacyjnie do inicjowania postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Marszałka Województwa W. o zmianie rozkładu jazdy zezwolenia na wykonywanie regularnego przewozu osób udzielonego T. W. Sytuacja tego rodzaju, ani też ryzyko jej zaistnienia wraz ze zmianą wskazanego rozkładu jazdy, w rozpoznawanej sprawie jednak nie wystąpiła.

Z okoliczności stanu faktycznego i prawnego rozpoznawanej sprawie wynika, że nie jest na ich gruncie kwestionowane przez stronę skarżącą kasacyjnie to, że na linii B. – O. – B. operuje także czterech innych jeszcze przewoźników, co oznacza wykonywanie na tej linii łącznie kilkudziesięciu par kursów. Niekwestionowanym ich elementem jest również to, że rozkłady jazdy T. W. oraz P. R. istotnie się różnią, albowiem pierwszy z tych przewoźników przewiduje na wymienionej linii w swoim rozkładzie jazdy tylko jeden przystanek w B., drugi zaś przewiduje w swoim rozkładzie jazdy 13 przystanków w różnych miejscowościach, co w konsekwencji daje możliwość świadczenia usługi przewozu większej liczbie pasażerów. Nie jest również sporne i to, że dokonana zmiana rozkładu jazdy T. W. na linii B. – O. – B. spowodowała, że przy niezmienionej liczbie kursów, zmianie uległy jedynie godziny odjazdu z B. oraz z O., a różnica między czasem odjazdu z tych przystanków pojazdów T. W. i P. R. zasadniczo wynosi od ponad godziny do ponad dwóch godzin. Wskazane elementy stanu faktycznego, które Sąd I instancji przyjął za podstawę wyrokowania w rozpoznawanej sprawie były już powyżej przywoływane. Potrzeba ponownego ich przypomnienia jest istotna z punktu widzenia treści przywołanego powyżej art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o transporcie drogowym w związku z ust. 3 i ust. 5 tego artykułu. Przez ich pryzmat oceniać należy bowiem zagadnienia istnienia określonej przywołanym przepisem przesłanki zagrożenia linii komunikacyjnej, jako stanu, którego istnienie (czy też ryzyko zaistnienia) mogłoby uzasadniać odwołanie się do tego przepisu, jako źródła interesu prawnego strony skarżąca kasacyjnie do zainicjowania postępowania w sprawie wzruszenia w trybie nadzwyczajnym zmiany rozkładu jazdy do zezwolenia udzielonego T. W.

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, słusznie Sąd I instancji uznał, że przywołane powyżej okoliczności nie uzasadniają twierdzenia o zaistnieniu sytuacji zagrożenia linii komunikacyjnej P. R. w związku ze zmianą rozkładu jazdy do zezwolenia udzielonego T. W, co tylko i wyłącznie w przeciwnym wypadku mogłoby skutkować uznaniem istnienia po jego stronie interesu prawnego do zainicjowania postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności przywołanej powyżej decyzji.

Wbrew bowiem twierdzeniom strony skarżącej kasacyjnie, w świetle art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a), ust. 3 i ust. 5 ustawy o transporcie drogowym oraz przedstawionych powyżej okoliczności stanu sprawy, których ta nie podważa, argumentu o istnieniu zagrożenia jej linii komunikacyjnej, a w konsekwencji argumentu o istnieniu interesu prawnego do inicjowania postępowania w sprawie wzruszenia ostatecznej decyzji o zmianie rozkładu jazdy do zezwolenia udzielonego innemu przewoźnikowi, nie można budować tylko i wyłącznie na tym, że w odniesieniu do jednego tylko nowego kursu, który wprowadzony został w miejsce innego zlikwidowanego, różnica w czasie odjazdu z przystanku B. pojazdów obydwu przewoźników wynosi 20 minut. Uwzględniając treść przywołanej powyżej regulacji i przedstawiony sposób rozumienia pojęcia "zagrożenia linii komunikacyjnej", którym ustawodawca operuje na jej gruncie, a w tym kontekście wskazane powyżej różnice odnoszące się do zasad i szczegółowych rozwiązań, w oparciu o które P. R. i T. W. na podstawie udzielonych im zezwoleń wykonują regularny przewóz osób świadcząc usługę przewozu, nie ma usprawiedliwionych podstaw, aby twierdzić, że nowo powstały kurs z B. do O. (bez przystanków po drodze) poprzedzający o 20 minut kurs P. R., stanowi dla tego ostatniego przewoźnika zagrożenie dla całej tej linii komunikacyjnej. Zwłaszcza, że strona skarżąca kasacyjnie nie przedstawiła również żadnych konkretnych argumentów, z których miałoby wynikać, że jest jednak inaczej.

Oznacza to, że Sąd I instancji zasadnie uznał, że w okolicznościach stanu faktycznego i prawnego rozpatrywanej sprawy P. R. nie legitymował się interesem prawnym do inicjowania postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Marszałka Województwa W. z dnia [...] kwietnia 2009 r. o zmianie rozkładu jazdy zezwolenia Nr [...] z dnia [...] października 2008 r. udzielonego T. W.

W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.