Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 19 lutego 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant Specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lutego 2015 roku sprawy ze skargi P. G. na bezczynność Okręgowej Rady Łowieckiej Polskiego Związku Łowieckiego w udzieleniu informacji publicznej I. zobowiązuje Okręgową Radę Łowiecką Polskiego Związku Łowieckiego do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia "[...]" - w terminie 14 dni; II. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. orzeka o niewymierzaniu organowi grzywny; IV. zasądza od Okręgowej Rady Łowieckiej Polskiego Związku Łowieckiego na rzecz skarżącego kwotę 357 złotych (słownie: trzysta pięćdziesiąt siedem), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że wnioskiem z dnia 2 listopada 2014 r. R. A., działając na rzecz dziennika "Ł.", powołując się na art. art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984r. Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 ze zm.), zwrócił się do Okręgowej Rady Łowieckiej Polskiego Związku Łowieckiego (dalej też w skrócie jako: "ORŁ") o udostępnienie protokołów z posiedzeń ORŁ obecnej kadencji, tj. od 2010r. do chwili złożenia wniosku, do samodzielnego wykonania kopii w siedzibie organu.

W dniu 26 listopada 2014r. P. G. – redaktor naczelny dziennika "Ł.", reprezentowany przez radcę prawnego, zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie bezczynność ORŁ w udzieleniu wnioskowanej informacji. Wskazał, że organ nie wykonał żadnej czynności w sprawie. Zaznaczył, że zgodnie z art. 3a ustawy Prawo prasowe sprawa podlega załatwieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdyż dotyczy udzielenia informacji publicznej przez podmiot wykonujący zadania publiczne.

W odpowiedzi na skargę Prezes Okręgowej Rady Łowieckiej Polskiego Związku Łowieckiego wniósł o jej oddalenie. Wskazał, że w sprawie nie miała miejsca bezczynność w udzieleniu informacji publicznej, gdyż wniosek z dnia 2 listopada 2014r. dotyczył informacji prasowej. Wyjaśniono, że brak odpowiedzi na wniosek spowodowany był okolicznościami niezależnymi od organu. Podniesiono, że termin w jakim został złożony wniosek jest wyjątkowo absorbujący dla środowiska myśliwych, z czego skarżący, zdaniem organu, doskonale zdaje sobie sprawę., gdyż w listopadzie jest jak co roku obchodzone święto "Hubertus" oraz organizowane są polowania zbiorowe. Organ podał, że w tym roku również ZO PZŁ uczestniczył w targach łowieckich, które odbywały się w O., a członkowie ORŁ zaangażowani byli w przygotowania do tej imprezy. Stąd nie podjęto korespondencji z panem A. Zaznaczono, że osoby pełniące funkcje w ORŁ wykonują je społecznie i zadania tego organu realizowane są kosztem życia prywatnego członków rady. Zauważono, że ORŁ działa jako organ kolegialny i rozpatruje sprawy podczas posiedzeń, które organizowane są w odstępach kilkutygodniowych. Wskazano, że wniosek pana A. wpłynął w okresie kiedy tematem posiedzeń były sprawy związane z wyżej wskazanymi wydarzeniami. Dlatego organ nie zdążył rozpoznać wniosku i wskazać terminu udostępnienia informacji, gdyż redaktor naczelny złożył skargę, do przekazania której organ jest zobligowany. Dodatkowo pod rozwagę Sądu ORŁ poddała okoliczność, że Okręgowa Rada Łowiecka jest organem wewnętrznym Polskiego Związku Łowieckiego i nie jest uprawniona do reprezentowania podmiotu, jakim jest Polski Związek Łowiecki. Zgodnie bowiem z treścią § 127 Statutu Polskiego Związku Łowieckiego, Okręgowa Rada Łowiecka jest wewnętrznym organem Zrzeszenia. Kompetencje Rady można podzielić na organizacyjno-porządkowe, uchwałodawcze, nadzorcze i personalne. Tym samym brak jest podstaw do występowania do Rady jako do podmiotu, który na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej może udzielać informacji i wydawać jakiekolwiek decyzje.

Na rozprawę w dniu 19 lutego 2015r. stawił się pełnomocnik skarżącego – dziennikarz wskazanego tytułu prasowego – S. P., który podtrzymał skargę. Oświadczył, że nie został wykonany obowiązek nałożony przez WSA w Olsztynie wyrokiem wydanym w sprawie o sygn. akt II SAB/Ol 78/14 oraz nie udzielono żądanych informacji, o których była mowa w wyroku wydanym w sprawie o sygn. II SA/Ol 1070/13. Podał, że według jego wiedzy redagowane są skargi na niewykonanie wyroków. Wniósł o uwzględnienie skargi oraz ustalenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa i w związku z tym wniósł o wymierzenie organowi grzywny w wysokości ustalonej przez Sąd, a także o zasądzenie kosztów zgodnie ze złożonym spisem na łączną kwotę 1027,59 zł.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Podnieść należy, iż w myśl art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014r., poz. 1647) sądy administracyjne sprawują kontrolę wykonywania administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Przy czym sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity Dz. U. z 2012 poz. 270, dalej jako: p.p.s.a.). Kontrola ta obejmuje orzekanie w sprawie skarg na akty administracyjne lub czynności z zakresu administracji publicznej, enumeratywnie wymienione w art. 3 § 2 p.p.s.a, jak również stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 tej ustawy stronie przysługuje skarga na bezczynność organu administracji w sprawach, w których mogą być wydawane decyzje i postanowienia (art. 3 § 2 pkt 1 - 3 p.p.s.a.) oraz akty lub podejmowane czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.), a także pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach (art. 3 § 2 pkt 4a p.p.s.a.). W takich sprawach można skutecznie wnieść skargę na bezczynność, jeśli organ administracji publicznej nie załatwi sprawy w terminie określonym w przepisach art. 35 -

36 k.p.a., bądź w terminie wynikającym z innej ustawy regulującej sposób postępowania organów administracji.

Rozważając w pierwszej kolejności kwestie dopuszczalności skargi, Sąd stwierdził, że skarga została skutecznie wniesiona i podlegała merytorycznemu rozpatrzeniu.

W sprawie nie powinno budzić wątpliwości, że wniosek z dnia 2 listopada 2014r. został prawidłowo skierowany do ORŁ i podlega rygorom cytowanej ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm., dalej w skrócie: "u.d.i.p."). Rozstrzygnął o tym prawomocnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 16 stycznia 2014r., sygn. akt II SA/Ol 1070/13, uchylającym odmowę udzielenia informacji prasowej. W sprawie tej wnioskiem z dnia 27 sierpnia 2013r. S. P., działając na rzecz dziennika "Ł.", domagał się udostępnienia przez ORŁ PZŁ kopii protokołów z posiedzeń tego organu i Prezydium ORŁ oraz podjętych uchwał od 2010r. do dnia złożenia wniosku. W wyroku tym WSA przyjął, że Polski Związek Łowiecki, w tym jego organy, jest podmiotem wykonującym zadania publiczne określone m.in. w art. 34 ustawy Prawo łowieckie, a przez to jest objęty regulacją art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. Poza tym Sąd stanął na stanowisku, że wnioskowane protokoły i uchwały z posiedzeń ORŁ mieszczą się w zakresie rzeczowym pojęcia informacji publicznej. W wyroku tym podkreślono, że obowiązek udzielenia informacji prasie nie ogranicza się tylko do organów naczelnych Polskiego Związku Łowieckiego. Skoro bowiem związek ten jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych z całego kraju i realizuje zadania publiczne określone w art. 34 ustawy Prawo łowieckie na terenie całego kraju przez m.in. swoje organy okręgowe, to wniosek o udzielenie informacji z zakresu działalności tych organów okręgowych może być kierowany do nich bezpośrednio. Szczególnie, gdy wniosek dotyczy udostępnienia informacji będących w ich posiadaniu. Zaznaczono, że stosownie do art. 32a ust. 1 pkt 2 Prawa łowieckiego, Okręgowe Rady Łowieckie są organami Polskiego Związku Łowieckiego. Zgodnie też z § 98 ust. 2 pkt 2 Statutu PZŁ, Okręgowe Rady Łowieckie są okręgowymi organami zrzeszenia jakim jest PZŁ. Reasumując, Sąd stwierdził, że Okręgowa Rada Łowiecka, realizując na terenie swojej właściwości zadania publiczne powierzone Polskiemu Związkowi Łowieckiemu, jest zobowiązana do udzielania prasie informacji z zakresu jej działalności. W konsekwencji Sąd wskazał, że wymieniony wniosek prasy powinien zostać rozpatrzony na podstawie art. 3a ustawy Prawo prasowe, tj. w trybie u.d.i.p.

Powyższe ustalenia potwierdził WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 3 września 2014r., sygn. akt. II SAB/Ol 78/14, zobowiązując Okręgową Radę Łowiecką Polskiego Związku Łowieckiego do zakończenia postępowania wszczętego wnioskiem dziennikarza dziennika "Ł." z dnia 12 kwietnia 2014r., którym również domagano się udostępnienia protokołów z posiedzeń ORŁ. Wówczas organ udzielił odpowiedzi na wniosek, stosując art. 14 ust. 2 u.d.i.p. Poinformowano wtedy wnioskodawcę, że z powodu ograniczonych środków technicznych i braku zaplecza osobowego, nie może wnioskowanych informacji udostępnić w sposób i formie zgodnych z wnioskiem. Powiadomiono jednocześnie stronę o miejscu i czasie udostępnienia dokumentów do wglądu. Sąd wyjaśnił organowi, że nie mógł poprzestać tylko na takim działaniu, ale zobowiązany był do zakończenia postępowania, co w świetle omawianej ustawy następuje tylko poprzez udzielenie żądanych informacji albo wydanie decyzji administracyjnej o odmowie udostępnienia informacji albo umorzeniu postępowania w sytuacji opisanej w art. 14 ust. 2 u.d.i.p.

W takim stanie rzeczy, gdy w dwóch przytoczonych wyrokach został potwierdzony obowiązek ORŁ do udostępnienia protokołów z jej posiedzeń oraz wyjaśniono sposób załatwienia takiego wniosku, organ ten powinien mieć świadomość w jakim trybie załatwić kolejny wniosek w tym samym przedmiocie. Skoro w rozpoznawanej sprawie mamy do czynienia z informacją publiczną oraz podmiotem zobowiązanym do jej udostępniania, to powinien mieć tu zastosowanie tryb przewidziany w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie z art. 2 ust. 1 tej ustawy każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej. Jej udostępnienie na wniosek następuje zaś bez zbędnej zwłoki i nie później niż w terminie 14 dni (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.), za wyjątkiem sytuacji przewidzianych w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 u.d.i.p. oraz następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób w formie określonych we wniosku (art. 14 ust. 1 u.d.i.p.). Jeśli jedna informacja publiczna, której domaga się zainteresowany podmiot, została upubliczniona, organ, do którego skierowano odpowiedni wniosek, winien jedynie odesłać wnioskodawcę do publikatora. Jeżeli zaś informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia, wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.). Ponadto trzeba mieć na uwadze, że zgodnie z art. 16 ust. 1 i art. 17 ust. 1 u.d.i.p. odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 następuje w drodze decyzji administracyjnej. Rozstrzygnięcie taki powinno zostać wydane, co do zasady, najpóźniej w terminie 14 dni od wpływu wniosku.

W związku z tym dla oceny bezczynności, rozumianej jako niepodejmowanie nakazanych prawem działań, nie może mieć znaczenia, że organ ma wolę udostępnienia żądanych informacji, jednak pozostaje bezczynny z powodu realizacji innych zadań. Zgodnie z art. 13 ust. 2 u.d.i.p. jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. W przepisie tym ustawodawca przewidział takie sytuacje, umożliwiając organowi późniejsze załatwienie wniosku, pod warunkiem, że niezwłocznie, najpóźniej w terminie 14 dni od otrzymania wniosku, poinformuje o przyczynach zwłoki stronę. W rozpoznawanej sprawie jednak organ zaniechał tego obowiązku, narażając się na słuszny zarzut bezczynności.

Dlatego, na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a., należało zobowiązać ORŁ PZŁ w Olsztynie do rozpatrzenia wniosku z dnia 2 listopada 2014r. – w terminie 14 dni.

Jednocześnie Sąd stwierdził, że w zaistniałych okolicznościach faktycznych i prawnych, bezczynność w załatwieniu wniosku z dnia 2 listopada 2014r. nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Organ wyjaśnił dlaczego dotychczas nie rozpatrzył wniosku, a strona skarżąca nie neguje podanych okoliczności. Sąd uwzględnił w szczególności, że członkowie ORŁ wykonują swą pracę społecznie, w czasie wolnym, kosztem życia rodzinnego. Ponadto, jak podaje strona skarżąca, chociaż przedmiotowy wniosek stanowi konsekwencję niewykonania powołanego wyroku, to przedmiotowa skarga nie dotyczy niewykonania wyroku (art. 154 § 1 p.p.s.a.). W związku z tym fakt pozostawania przez ORŁ w bezczynności po wydaniu wyroku kasacyjnego nie może wpływać na ocenę bezczynności w rozpatrzeniu nowego wniosku w tym samym przedmiocie. Powyższe uzasadnia rozstrzygnięcie zawarte w pkt 2 i 3 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 pkt. 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszonych przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 490). Do kosztów postępowania Sąd uwzględnił uiszczony przez skarżącego wpis od skargi w kwocie 100 zł, wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 240 zł oraz 17 zł z tytułu uiszczonej opłaty od udzielonego pełnomocnictwa. Stosownie do art. 205 § 2 p.p.s.a. stronie przysługuje zwrot wydatków jednego pełnomocnika.