Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący : sędzia NSA Anna Robotowska po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia Dyrektora Izby Celnej w G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z dnia 16 listopada 2010 r., sygn. akt III SA/Gd 262/10 w zakresie przedstawienia pytania prawnego Trybunałowi Sprawiedliwości i zawieszenia postępowania w sprawie za skargi F. Spółki z o.o. z siedzibą w J. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w G. z dnia [...] kwietnia 2010 r., nr [...] w przedmiocie zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych postanawia: 1. odrzucić zażalenie na postanowienie w zakresie pkt 2 2. oddalić zażalenie na postanowienie w zakresie pkt 3

Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. postanowieniem z 16 listopada 2010 r., sygn. akt III SA/Gd 262/10 w sprawie ze skargi F. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w G. z [...] kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych w pkt 1) otworzył na nowo zamkniętą rozprawę, w pkt 2) przedstawił Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej następujące pytanie prawne: Czy przepis art. 1 pkt 11 Dyrektywy nr 98/34/WE z 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U.UE.L.98.204.37 ze zm.) powinien być interpretowany w ten sposób, że do "przepisów technicznych", których projekty powinny zostać przekazane Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 wymienionej dyrektywy należy taki przepis ustawowy, który zakazuje wydawania zezwoleń na działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych, w pkt 3) zawiesił postępowanie w sprawie.

Przedmiotem skargi skierowanej do WSA w G. była decyzja w przedmiocie zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. Głównym zarzutem podniesionym w skardze było twierdzenie skarżącej, że przepisy ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych nie mogą być powoływane przez organy administracji jako podstawa decyzji, gdyż projekt tej ustawy nie został notyfikowany w Komisji Europejskiej, mimo że zawierał przepisy techniczne w rozumieniu dyrektywy nr 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U.UE.L.98.204.37 ze zm.), zwanej dalej dyrektywą nr 98/34.

Analizując poszczególne przepisy ww. ustawy Sąd powziął wątpliwość, czy niektóre z nich, w szczególności przepis zakazujący przedłużania zezwoleń na działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych nie powinien zostać zaliczony do przepisów technicznych w rozumieniu art. 1 pkt 11 Dyrektywy nr 98/34/WE, czemu dał wyraz w uzasadnieniu. W związku z powyższym postanowił wystąpić do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem prawnym oraz zawiesić postępowanie w sprawie.

Na to postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zażalenie złożył Dyrektor Izby Celnej w G., który wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia zarzucając mu naruszenie art. 124 § 1 pkt 5 p.p.s.a. w zw. z art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U. EU.C.10.83.47, dalej TFUE), poprzez wystąpienie z pytaniem prawnym w kwestii niewymagającej zajęcia stanowiska przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz w konsekwencji o zawieszenie postępowania.

Uzasadniając zażalenie organ wskazał, że stosownie do art. 267 TFUE nie było podstaw do zadania pytania prawnego Trybunałowi Sprawiedliwości, bowiem stanowisko Trybunału w kwestii przedstawionej w pytaniu prawnym nie jest niezbędna do wydania wyroku. Wskazał m.in. orzeczenia wojewódzkich sądów administracyjnych w L., B., R., L., O., G. i W., które nie miały podobnych wątpliwości i nie stwierdziły niezgodności przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201 poz. 1540) z prawem unijnym. Ponadto, zdaniem organu, WSA w G. nie wskazał jaki wpływ ma ewentualne orzeczenie Trybunału na rozstrzygnięcie sprawy, będącej przedmiotem skargi.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Wnoszący zażalenie kwestionuje legalność postanowienia Sądu I instancji tj. rozstrzygnięcia zawartego w pkt 2 i 3. Na wstępie należy zauważyć, że w zaskarżonym postanowieniu zawarto w istocie dwa rozstrzygnięcia, które mogłyby stanowić odrębne postanowienia. Pierwsze z nich zostało podjęte w przedmiocie przedstawienia pytania prawnego Trybunałowi Sprawiedliwości, drugie w przedmiocie zawieszenia postępowania. Żalący kwestionuje zatem zarówno zasadność wystąpienia przez Sąd I instancji z pytaniem prawnym do Trybunału Sprawiedliwości, jak i zawieszenie postępowania w sprawie.

Zgodnie z art. 194 § 1 zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia, których przedmiotem jest:

1) przekazanie sprawy innemu sądowi administracyjnemu;

2) wstrzymanie lub odmowa wstrzymania wykonania decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, o których mowa w art. 61;

3) zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania;

4) odmowa sporządzenia uzasadnienia wyroku;

5) sprostowanie lub wykładnia orzeczenia albo ich odmowa;

6) oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego;

7) odrzucenie skargi kasacyjnej;

8) odrzucenie zażalenia;

9) zwrot kosztów postępowania, jeżeli strona nie wnosi skargi kasacyjnej;

10) ukaranie grzywną.

Zarówno ten, jak i pozostałe przepisy ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie dają podstawy do zaskarżenia postanowienia w przedmiocie przedstawienia pytania prawnego Trybunałowi Sprawiedliwości. Oznacza to, że na postanowienie w tym przedmiocie nie przysługuje środek zaskarżenia. Z tego względu zażalenie w tym zakresie należało uznać za niedopuszczalne i odrzucić, na podstawie art. 180 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a.

Natomiast odnośnie zażalenia na postanowienie w przedmiocie zawieszenia postępowania należy wskazać, że zgodnie z art. 124 § 1 pkt 5 p.p.s.a. sąd zawiesza postępowanie z urzędu w razie przedstawienia przez sąd w tym postępowaniu pytania prawnego Trybunałowi Konstytucyjnemu albo Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zgodnie z tym przepisem sąd miał zatem obowiązek zawiesić postępowanie w niniejszej sprawie i zażalenie w tym zakresie jest niezasadne.

Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. oddalił zażalenie w zakresie dotyczącym postanowienia w przedmiocie zawieszenia postępowania.