Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s, Budowlane prawo, Inspektor Nadzoru Budowlanego, Oddalono skargę kasacyjną, II OSK 576/10 - Wyrok NSA z 2011-04-01, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
II OSK 576/10 - Wyrok NSA
|
|
|||
|
2010-03-15 | |||
|
Naczelny Sąd Administracyjny | |||
|
Andrzej Gliniecki Marek Stojanowski /przewodniczący sprawozdawca/ Zofia Flasińska |
|||
|
6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s | |||
|
Budowlane prawo | |||
|
VII SA/Wa 1321/09 - Wyrok WSA w Warszawie z 2009-10-27 | |||
|
Inspektor Nadzoru Budowlanego | |||
|
Oddalono skargę kasacyjną | |||
|
Dz.U. 2003 nr 207 poz 2016 art. 48, art. 52 Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - tekst jednolity |
|||
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski /spr./ Sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędzia del. NSA Zofia Flasińska Protokolant Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 października 2009 r. sygn. akt VII SA/Wa 1321/09 w sprawie ze skargi R. G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną. |
||||
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt VII SA/Wa 1321/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę R. G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2009 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji. Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy. Decyzją z dnia [...] czerwca 2009 r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, po rozpoznaniu wniosku R. G. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją GINB z dnia [...] maja 2009 r. znak: [...], utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] maja 2009 r., którą to decyzją organ odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Świętokrzyskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2007 r. oraz poprzedzającej ją decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Skarżysku - Kamiennej z dnia [...] lipca 2007 r. w przedmiocie rozbiórki garażu konstrukcji metalowej o wymiarach 3 m. x 5 m. usytuowanego na działce przy ul. [...] w S. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż obiekt ten został zrealizowany przez R. G. w sierpniu 2006 r., bez wymaganego pozwolenia na budowę. Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2007 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Skarżysku - Kamiennej wstrzymał roboty budowlane przy budowie garażu oraz nałożył na R. G. obowiązek przedstawienia wskazanych w tym postanowieniu dokumentów. W związku z niewykonaniem powyższego obowiązku, decyzją z dnia [...] lipca 2007 r. organ powiatowy, działając na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego, nakazał R. G. rozbiórkę samowolnie wybudowanego garażu na działce przy ul. [...] w S. Rozstrzygnięcie to zostało utrzymane w mocy decyzją Świętokrzyskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2007 r. znak: [...]. Pismem z dnia [...] lutego 2009 r. R. G. wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji Świętokrzyskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2007 r. oraz decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Skarżysku-Kamiennej z dnia [...] lipca 2007r. Decyzją z dnia [...] czerwca 2009 r., [...], Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, utrzymując w mocy decyzje własną z dnia [...] maja 2009 r. znak: [...], odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Świętokrzyskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2007r. oraz poprzedzającej ją decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Skarżysku - Kamiennej z dnia [...] lipca 2007 r. w przedmiocie rozbiórki garażu. W uzasadnieniu Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego podniósł, że z uwagi na okoliczność, iż w przedmiotowej sprawie zobowiązany nie przedłożył w zakreślonym postanowieniem PINB w Skarżysku - Kamiennej z dnia [...] kwietnia 2007r. terminie, żadnych dokumentów warunkujących - w świetle art. 48 Prawa budowlanego z 1994r. - odstąpienie od nakazu rozbiórki, organ nadzoru budowlanego stopnia powiatowego zobligowany był do nakazania rozbiórki samowolnie wybudowanego garażu na działce przy ul. [...] w S. Jednocześnie organ podkreślił, że przedmiotowy garaż konstrukcji stalowej, o wymiarach 3 m x 5 m nie mieści się w katalogu obiektów, o których mowa w art. 29 i 30 Prawa budowlanego, tj. obiektów zwolnionych z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Zdaniem organu nie można bowiem zaliczyć tego garażu do wolnostojących budynków gospodarczych, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. W ocenie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego budowa garażu, niezależnie od jego wymiarów, wymaga - w świetle art. 28 Prawa budowlanego - uzyskania pozwolenia na budowę. Odnosząc się do zarzutów zawartych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy organ wskazał ponadto, iż fakt trwałego związania obiektu z gruntem bądź brak takiego trwałego połączenia obiektu z gruntem nie przesądza o tym, czy wymagane jest pozwolenie na budowę, czy też nie. O tym, czy wymagane jest pozwolenie na budowę, czy też zgłoszenie właściwemu organowi, przesądza treść art. 29 i 30 Prawa budowlanego. Organ stwierdził, że z żadnego z tych przepisów nie wynika, że tego typu garaż (niezależnie od tego, czy jest połączony trwale z gruntem, czy też nie) zwolniony jest z uzyskania pozwolenia na budowę. W ocenie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego przedmiotowego garażu blaszanego w żaden sposób nie można zaliczyć, jak twierdzi skarżący, do tymczasowych obiektów budowlanych. Ponadto weryfikowane decyzje: Świętokrzyskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2007r. oraz decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Skarżysku-Kamiennej z dnia [...] lipca 2007 r. nie są dotknięte żadną z wad prawnych określonych w art. 156 k.p.a. Rozpoznając skargę na powyższą decyzję, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, iż nie podlega ona uwzględnieniu. Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego prawidłowo przeprowadził postępowanie nieważnościowe uznając brak przesłanek z art. 156 § 1 k.p.a. stanowiących podstawę stwierdzenia nieważności decyzji Świętokrzyskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2007 r. oraz poprzedzającej ją decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Skarżysku - Kamiennej z dnia [...] lipca 2007 r. Sąd zgodził się ze stanowiskiem Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, iż zrealizowany przez skarżącego R. G. w sierpniu 2006 r., garaż typu "blaszak" wymagał pozwolenia na budowę gdyż nie mieścił się w katalogu obiektów, o których mowa w art. 29 i 30 Prawa budowlanego zwolnionych z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, nie może budzić wątpliwości fakt, że przedmiotowy garaż jest obiektem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit "b" ustawy Prawo budowlane, którego postawienie wymaga co do zasady uprzedniego uzyskania przez inwestora pozwolenia na budowę. Tym samym Sąd za nieuzasadniony uznał zarzut skargi, że ustawienie przedmiotowego garażu nie wymagało pozwolenia na budowę, gdyż nie jest on obiektem stałym, nie jest trwale lub tymczasowo związany z gruntem lecz posadowiony jest w powietrzu na betonowych bloczkach, bowiem bez znaczenia dla obowiązku uzyskania przez inwestora pozwolenia na budowę garażu pozostaje kwestia jego związania z gruntem. Sąd pierwszej instancji wskazał również, iż wbrew zarzutowi skargi stan prawny nieruchomości na której posadowiony jest przedmiotowy blaszany garaż nie ma znaczenia dla ustalenia kto jest inwestorem w rozumieniu Prawa budowlanego. Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł R. G., zaskarżając powyższe rozstrzygnięcie w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie: 1. prawa materialnego poprzez błędną wykładnię: - art. 52 w zw. z art. 48 ust. 1 ustawy z 7 lipca 1994 roku prawo budowlane , poprzez nietrafne przyjęcie, że przepis ten dopuszcza możliwość rozbiórki w stosunku do "inwestora", który nie legitymuje się tytułem prawnym do nieruchomości i w stosunku do którego wydanie nakazu rozbiórki oznaczałoby skierowanie decyzji do osoby nie będącej stroną w sprawie (art. 156 § 1 pkt. 4 k.p.a.), ale nadto nakaz taki byłby niewykonalny i jego niewykonalność miałaby charakter trwały ( art. 156 § 1 pkt. 5 kpa), nie można bowiem zobowiązywać jednostki, nie posiadającej tytułu prawnego do nieruchomości, aby mocą nakazu władzy publicznej wtargnęła w prawo własności innej osoby; - art. 3 pkt. 1 litera b i pkt. 3 ustawy prawo budowlane przez nietrafne przyjęcie, że garaż typu "blaszak" jest obiektem budowlanym będącym budowlą stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami; - art. 29 ust. 1 pkt. 2 ustawy prawo budowlane polegające na niezastosowaniu tego przepisu podczas, gdy garaż typu "blaszak" jest w istocie rzeczy parterowym budynkiem gospodarczym o powierzchni zabudowy do 25 m² 2. przepisów postępowania przed sądami administracyjnymi: - naruszenie art. 3 § 1 i 145 § 1 pkt. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej: "p.p.s.a." w związku z art. 156 § 1 pkt. 4 k.p.a., polegające na tym, że sąd I instancji w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie - art. 145 § 1 pkt. 2 p.p.s.a., mimo, że decyzja w sprawie skierowana została do osoby R. G. jako osoby nie będącej stroną w sprawie, a zarzut ten dotyczy faktu, że skarżący pozostaje we wspólności majątkowej małżeńskiej w skład której wchodzi przedmiotowy garaż typu "blaszak", co nakazywało organom skierować decyzję do obojga małżonków. - naruszenie art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt. 2 p.p.s.a. w zw. z art. art. 156 § 1 pkt. 5 k.p.a., polegające na tym, że Sąd I instancji w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie - art. 145 § 1 pkt. 2 p.p.s.a., mimo, że decyzja była niewykonalna w stosunku do skarżącego, nie może on bowiem rozporządzać nieruchomością, co do której prawo własności przysługuje innemu niż skarżący właścicielowi. W oparciu o powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, wskazując na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, iż błędna jest wykładnia art. 52 prawa budowlanego dokonana w zaskarżonym wyroku, bowiem nakazem rozbiórki nie można obciążyć domniemanego inwestora, który nie posiada tytułu prawnego do nieruchomości. Zdaniem autora skargi kasacyjnej przepis ten dotyczy tylko takiego inwestora , który legitymuje się tytułem prawnym do nieruchomości. Skarżący R. G. takiego tytułu nie posiada, nie jest nawet posiadaczem samoistnym przedmiotowej nieruchomości, a więc nakaz rozbiórki powinien być skierowany do jego teściowej, będącej aktualną właścicielką nieruchomości. Ponadto ustawiony na działce garaż typu "blaszak" nie jest budowlą stanowiącą całość techniczno - użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami w rozumieniu art. 3 pkt. 1 litera b ustawy Prawo budowlane. Ustawienie gotowej konstrukcji garażu typu "blaszak" na bloczkach betonowych nie jest zdaniem autora skargi kasacyjnej "wykonywaniem" (wznoszeniem) obiektu budowlanego, a także nie jest odbudową, rozbudową, nadbudowa obiektu budowlanego. Ponadto przedmiotowy garaż typu "blaszak", w ogóle nie spełnia warunków technicznych § 102 pkt. 1-6 rozporządzenia o warunkach technicznych - garażu dla samochodów osobowych, co wynika z protokołu oględzin przeprowadzonych w sprawie, zatem nie jest to samodzielny obiekt budowlany. Autor skargi kasacyjnej wskazuje również, iż w sprawie znaleźć powinien zastosowanie art. 29 ust. 1 pkt. 2 ustawy Prawo budowlane. W odpowiedzi na skargę kasacyjną K. G. oświadczyła, iż jest właścicielką działki nr 3311/6 na której posadowiony jest garaż. Na poparcie powyższego twierdzenia uczestniczka postępowania załączyła postanowienie Sądu Rejonowego w Skarżysku – Kamiennej z dnia [...] września 2008 r., sygn. akt [...]. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Skarga kasacyjna nie zawiera uzasadnionych podstaw. Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej będąc związany jej zarzutami. Z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania określoną przesłankami z art. 183 § 2 p.p.s.a., której nie stwierdzono w niniejszej sprawie. Na wstępie wskazać należy, iż instytucja stwierdzenia nieważności decyzji tworzy możliwość prawną eliminacji z obrotu prawnego decyzji dotkniętych przede wszystkim wadami materialnoprawnymi, a zatem wadami powodującymi nieprawidłowe ukształtowanie stosunku materialnoprawnego zarówno pod względem podmiotowym jak i przedmiotowym. Okoliczność, iż przedmiotowa sprawa toczy się w trybie nadzwyczajnym, jakim jest przesądzenie, czy w odniesieniu do określonej decyzji zaistniały, czy też nie, przesłanki o jakich mowa w art. 156 § 1 k.p.a., wymusza na organach orzekających, a także i na sądzie, ocenę określonej decyzji pod kątem ustalenia, czy te właśnie przesłanek zostały spełnione. Skoro stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej stanowi wyjątek od zasady stabilności decyzji, zatem wymaga bezspornego ustalenia, że uchylana decyzja jest dotknięta jedną z wad określonych w art. 156 § 1 k.p.a. Zaznaczenia ponadto wymaga, że w postępowaniu dotyczącym stwierdzenia nieważności nie dochodzi do ponownego rozpoznawania sprawy i jej merytorycznego rozstrzygnięcia. Odnosząc się do podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia art. 3 § 1 i 145 § 1 pkt. 2 p.p.s.a. w związku z art. 156 § 1 pkt. 4 k.p.a. oraz 156 § 1 pkt. 5 k.p.a. uznać należy, iż są one nieuzasadnione. Zgodnie z treścią art. 52 ustawy Prawo budowlane inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany na swój koszt dokonać czynności nakazanych w decyzji, o której mowa w art. 48, art. 49b, art. 50a oraz art. 51. Wskazany przepis określa więc wprost podmioty zobowiązane do dokonania czynności nakazanych decyzjami m.in. o nakazie rozbiórki obiektu budowlanego lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę. Skonstruowanie tego przepisu na zasadzie alternatywy pozwala na wysunięcie wniosku, że w pewnych sytuacjach zobowiązanym do likwidacji samowoli budowlanej będzie inwestor niebędący jednocześnie właścicielem nieruchomości. W orzecznictwie podkreśla się wręcz, że w pierwszej kolejności nakaz rozbiórki powinien być skierowany do inwestora, który jest sprawcą samowoli budowlanej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2000 r. sygn II SA/Ka 2059/98, niepubl.). Nie ulega również wątpliwości, że pojęcie inwestora w rozumieniu art. 52 Prawa budowlanego oznacza w istocie sprawcę samowoli budowlanej, tym bardziej, iż rozbiórka obiektu budowlanego jest w istocie likwidacją stanu niezgodnego z prawem. Pogląd, że w pewnych okolicznościach nakaz rozbiórki może zostać skierowany również do inwestora, który nie jest właścicielem nieruchomości, na której zrealizowano obiekt budowlany wyrażony już został w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 listopada 2001 r. sygn. SA/Rz 597/00, LexPolonica nr 354876). W takim bowiem przypadku nałożenie nakazu rozbiórki na właściciela nieruchomości byłoby dla właściciela nieruchomości nieuzasadnionym obciążeniem, narażałoby go na koszty i dolegliwą procedurę, stanowiłoby również nieuzasadnione zwolnienie od takiego obowiązku inwestora, który działał w warunkach samowoli budowlanej i to on powinien ponieść wszystkie niedogodności związane z wykonaniem rozbiórki. Wbrew opinii autora skargi kasacyjnej, sam fakt, iż skarżący nie legitymuje się tytułem prawnym do nieruchomości nie oznacza jeszcze, iż nie można skierować do niego decyzji nakazującej rozbiórkę, a nadto, iż powodowałoby to, że decyzja jest niewykonalna. Skoro bowiem, jak wykazano w postępowaniu administracyjnym, skarżący wykonał roboty budowlane w postaci budowy garażu typu "blaszak", to uzasadnionym jest skierowanie do niego nakazu likwidacji stanu niezgodnego z prawem. Stąd też za niezasadne należało uznać zarzuty naruszenia art. 3 § 1 i 145 § 1 pkt. 2 p.p.s.a. w związku z art. 156 § 1 pkt. 4 k.p.a. Należy również podkreślić, iż niewykonalność decyzji powinna być spowodowana stwierdzeniem przeszkód w jej wykonaniu, które istniały już w dacie wydania decyzji i są nieusuwalne przez cały czas. Niewykonalność decyzji nie może być definiowana względami ekonomicznymi i finansowymi, trudnościami technicznymi, ani też negatywnym nastawieniem adresatów decyzji czy innych podmiotów do wykonania decyzji, a istnienie przeszkód uniemożliwiających wykonanie decyzji powinno być udowodnione. W niniejszej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż nie zostało wykazane, by kontrolowana w postępowaniu dotyczącym stwierdzenia nieważności decyzja obarczona była wadą o jakiej mowa w art. 156 § 1 pkt 5 kpa. Niewykonalność obowiązku nałożonego na skarżącego przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Skarżysku Kamiennej musiałaby mieć bowiem charakter obiektywny, tj. obowiązek ten musiałby być niemożliwy do wykonania nawet przy uwzględnieniu aktualnych osiągnięć wiedzy i techniki. Natomiast subiektywne przeświadczenie skarżącego o niewykonalności wskazanej decyzji nie jest tożsame z wypełnieniem przesłanek określonych w art. 156 § 1 kpa. Pociąga to za sobą niezasadność zarzutu naruszenia art. 3 § 1 i 145 § 1 pkt. 2 p.p.s.a. w związku z art. 156 § 1 pkt. 5 k.p.a. Odnosząc się z kolei do zarzutów naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 52 w zw. z art. 48 ust. 1, art. 3 pkt. 1 litera b i pkt. 3 oraz art. 29 ust. 1 pkt. 2 uznać należy, iż one również pozbawione są uzasadnionych podstaw, bowiem trafne jest stanowisko zaprezentowane w skarżonym wyroku, dotyczące wykładni norm prawa materialnego stanowiących podstawę wydania kontrolowanej w niniejszej sprawie decyzji. Nie jest uprawniony pogląd przedstawiony we wniesionej skardze kasacyjnej, iż garaży blaszanych nie można zakwalifikować ani jako budynków, ani obiektów budowlanych, a ustawodawca nie przewidział takiej kategorii obiektów jak garaż blaszany. Stwierdzić trzeba, iż objęty zaskarżonym wyrokiem obiekt - garaż blaszany - należy do kategorii tymczasowych obiektów budowlanych, o których mowa w art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego, a które należy zaliczyć do obiektów w rozumieniu art. 3 pkt 1 b Prawa budowlanego. Taką też definicję garaży blaszanych, którą podziela skład orzekający w niniejszej sprawie, przyjęto w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 listopada 2007 r. sygn. akt II OSK 1443/06. Realizacja tego typu garaży nie będzie wymagała pozwolenia na budowę jedynie wówczas, gdy spełniać one będą warunki wynikające z treści art. 29 ust. 1 i 2 Prawa budowlanego. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy zasadnie przyjęto, że przedmiotowe obiekty nie zostały objęte hipotezami przepisów art. 29 ust. 1 pkt 12, pkt 24 i pkt 25 Prawa budowlanego, odnoszącymi się do budowy tymczasowych obiektów budowlanych. Żadna z przesłanek wymienionych w art. 29 i art. 30 Prawa budowlanego, zwalniająca od uzyskania pozwolenia na budowę (zgłoszenia) nie zaistniała w niniejszej sprawie. Nie można przyjąć, aby omawiany w niniejszej sprawie garaż był obiektem, o jakim mowa w art. art. 29 ust. 1 pkt 25 cyt. ustawy, bowiem nie można zaliczyć go do eksponatów wystawowych, nie jest on też obiektem przeznaczonym do czasowego użytkowania w trakcie realizacji robót budowlanych (art. 29 ust. 1 pkt 24 cyt. ustawy), jak również obiektem tymczasowym przewidzianymi do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce w terminie określonym w zgłoszeniu (art. 29 ust. 1 pkt 12 cyt. ustawy). Tak więc, realizacja przedmiotowego garażu wymagała uprzedniego uzyskania przez inwestora pozwolenia na budowę. Zważywszy na powyższe okoliczności, Naczelny Sąd Administracyjny, stwierdzając brak zasadności zarzutów skargi kasacyjnej, na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł, jak w sentencji wyroku. |