Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Tamara Dziełakowska Sędziowie: WSA Jolanta Górska WSA Dariusz Kurkiewicz (spr.) po rozpoznaniu w Gdańsku w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 października 2016 r. sprawy ze skargi A w W. na bezczynność B w G. w sprawie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuję B w G. do rozpatrzenia wniosku skarżącej A w W. z dnia 19 kwietnia 2016 r. w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt administracyjnych wraz z wyrokiem ze stwierdzeniem jego prawomocności, 2. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

A. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na bezczynność B. w przedmiocie rozpoznania wniosku skarżącej z dnia 19 kwietnia 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej.

Skargę wniesiono w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Wnioskiem z dnia 19 kwietnia 2016 r. A. wystąpiła do B. (zwanego dalej B.) drogą mailową o udostępnienie następujących informacji:

1. o adresie www strony podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej szpitala,

2. o adresie www strony podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej szpitala, pod którym znajduje się dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających - w odniesieniu do wszystkich kontroli, zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych, które miały miejsce w latach 2003-2015,

3. czy szpital udostępnia, użycza, wynajmuje, tudzież dzierżawi pomieszczenia lub sprzęty medyczne szpitala innym osobom lub podmiotom, a jeśli tak to wniesiono o udostępnienie skanów umów, na podstawie których to następuje,

4. skanów umów z ordynatorami, pracującymi w szpitalu na dzień wniesienia wniosku

5. listy zawierającej imiona i nazwiska uczestników szkolenia/kursu (szkoleń/kursów) wraz z podaniem zakresu tematycznego szkolenia/kursu (szkoleń/kursów), w którym/których uczestniczył personel oddziału ginekologiczno-położniczego w latach 2013-2015 - wniosek dotyczy zarówno szkoleń wewnętrznych, jak i zewnętrznych,

6. imienia i nazwiska prowadzącego (imionach i nazwiskach prowadzących) te szkolenia,

7. przesłanie skanu umowy na przeprowadzenie tych szkoleń,

8. czy na oddziale ginekologiczno-położniczym jest zatrudniony psycholog (niezależnie od formy świadczenia usług), a jeśli tak, to informacji o wymiarze czasu pracy zatrudnionego psychologa, jeżeli na oddziale ginekologiczno-położniczym nie jest zatrudniony psycholog, to wniesiono o udostępnienie informacji o tym, ile razy w 2015 roku był wzywany na oddział psycholog lub psychiatra na konsultacje,

9. informacji o liczbie porodów na oddziale ginekologiczno-położniczym szpitala w 2015 roku, w tym informacji o liczbie porodów, w których zastosowano znieczulenie zewnątrzoponowe (w całym roku 2015 i od lipca 2015) oraz informacji o liczbie porodów ukończonych drogą cesarskiego cięcia w 2015 r.,

10. czy w szpitalu, na dzień wysłania wniosku, jest zatrudniony ksiądz, a jeśli tak, to czy wykonuje obowiązki także na oddziale ginekologiczno-położniczym.

Ponownie w dniu 24 maja 2016 r. skarżący wystosował do B. przypomnienie o tym, że zwrócił się z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznych, której dotychczas mu nie udostępniono.

W skardze skarżący zarzucił B. naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tj.: Dz.U. z 2015 r., poz. 2058 ze zm.) poprzez niezrealizowanie wniosku o udostępnienie informacji publicznej pomimo znacznego przekroczenia terminów do załatwienia sprawy. W skardze podkreślono, że żądana informacja ma charakter informacji publicznej, a szpital jest podmiotem zobowiązanym do jej udostępnienia. Wobec tego skarżący wystąpił o stwierdzenie, że B. pozostaje w bezczynności w przedmiocie udostępnienia wnioskowanych informacji publicznych oraz o zobowiązanie B. do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznej zgodnie z wnioskiem.

W odpowiedzi na skargę B. wniosło o jej odrzucenie ewentualnie o oddalenie. Wyjaśniło przy tym, że we wniosku z dnia 19 kwietnia 2016 r. skarżący nie wskazał, że ubiega się o udostępnienie informacji w trybie dostępu do informacji publicznej, co sprecyzował dopiero w kolejnym piśmie z dnia 24 maja 2016 r. Z odpowiedzi organu wynika, że pismem z dnia 8 lipca 2016 r., które załączył do odpowiedzi na skargę, udzielił skarżącemu żądanych informacji. Z pisma tego wynika z kolei, że B.:

1. w zakresie pytania nr 1 - podało adres strony www,

2. w zakresie pytania nr 2 - wskazało, że nie ma takiej strony,

3. w zakresie pytania nr 3 - wyjaśniło, że z uwagi na ilość (kilkaset rocznie) należy wskazać, z jakiego okresu i czego ma dotyczyć umowa dzierżawy,

4. w zakresie pytania nr 4 – udostępniło żądane skany umów,

5. w zakresie pytania nr 5 – wyjaśniło, że nie posiada takiej listy,

6. w zakresie pytania nr 6 - wyjaśniło, że nie posiada takiej informacji,

7. w zakresie pytania nr 7 - wyjaśniło, że nie posiada takiej umowy,

8. w zakresie pytania nr 8 – wyjaśniło, że nie szpital nie posiada oddziału ginekologiczno – położniczego, a w szpitalu zatrudnionych jest kilkunastu psychologów, w pełnym wymiarze czasu pracy, świadczących usługi na rzecz wszystkich oddziałów szpitala,

9. w zakresie pytania nr 9 – wskazało liczbę porodów z wyszczególnieniem liczby cięć cesarskich i porodów z zastosowaniem znieczuleń zewnątrzoponowych,

10. w zakresie pytania nr 10 – wyjaśniło, że w szpitalu zatrudnionych jest kilku księży, którzy wykonują swoją posługę na wszystkich oddziałach szpitala.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tj.: Dz.U. z 2016 r., poz. 1647), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

W myśli przepisów art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj.: Dz.U. z 2016 r., poz. 718), zwanej dalej p.p.s.a. kontrola ta obejmuje również bezczynność organów, a w przypadku informacji publicznej także innych podmiotów zobowiązanych do jej udzielenia.

Przez bezczynność należy rozumieć sytuację, w której dany podmiot, mimo ciążącego na nim obowiązku, w terminie ustalonym przez obowiązujące przepisy nie podjął jakichkolwiek czynności w sprawie lub gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, lecz nie zakończył go wydaniem w terminie stosownego aktu lub nie podjął właściwej czynności. Wniesienie skargi na tak rozumianą bezczynność jest uzasadnione nie tylko w razie niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także i w przypadku odmowy wydania aktu mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie ocenił, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu.

Bezczynność na gruncie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tj.: Dz.U. z 2016 r., poz. 1764), zwana dalej u.d.i.p., polega na tym, że organ lub inny podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, nie podejmuje takiej czynności, ani nie wydaje decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej. Jedynie w przypadku, gdy żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej załatwienie sprawy może nastąpić poprzez pisemne poinformowanie wnioskodawcy o przyczynach uzasadniających nieudostępnienie informacji.

Przedmiotową skargą A. zwalcza bezczynność B. w przedmiocie rozpoznania wniosku tej organizacji z dnia 19 kwietnia 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej.

Skarga analizowana pod kątem bezczynności B. zasługuje na uwzględnienie.

Wniosek o udostępnienie informacji publicznej podlega ocenie z punktu widzenia przesłanek podmiotowych i przedmiotowych. Oznacza to, że udostępnienie informacji objętej wnioskiem może nastąpić wówczas, gdy podmiot, do którego zostało skierowane żądanie należy do katalogu podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej określonych w art. 4 ust. 1 i 2 u.d.i.p. oraz, że jest on w posiadaniu informacji, które mają charakter publiczny w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1) organy władzy publicznej;

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych;

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa;

4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego;

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

B. jest podmiotem leczniczym w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (tj.: Dz.U. z 2016, poz. 1638), zwanej dalej ustawą, prowadzącym działalność leczniczą w formie samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej. W myśl art. 2 ust. 2 pkt 1 ustawy osobą uprawnioną do kierowania podmiotem wykonującym działalność leczniczą i jego reprezentowania na zewnątrz jest kierownik podmiotu leczniczego.

Przepis art. 68 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej statuuje prawo każdego do ochrony zdrowia, a władze publiczne mają konstytucyjny obowiązek zapewnić obywatelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych (art. 68 ust. 2 Konstytucji RP). Wobec tego zapewnienie bezpieczeństwa zdrowotnego i warunków zdrowotnych obywateli jest jednym z podstawowych zadań państwa ugruntowanym konstytucyjnie. Trybunał Konstytucyjny opisując rolę samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej w realizacji zadań związanych z ochroną zdrowia w wyroku z dnia 27 czerwca 2000 r. (K 20/99 OTK z 2000 r. Nr 5, poz. 140 LEX nr 41210), stwierdził, że mając obowiązek realizowania przekazanych im do wykonania zadań publicznych, stanowią zabezpieczenie możliwość realizowania celów publicznych związanych z ochroną zdrowia.

Potwierdzają to przepisy ustawy o działalności leczniczej sytuując samodzielne zakłady opieki zdrowotnej jako podmioty lecznicze, wykonujące działalność leczniczą w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy, rozumianą jako udzielanie świadczeń zdrowotnych, nie będące przedsiębiorcą. Z kolei za świadczenie zdrowotne rozumie się działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania (art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy).

Oznacza to, że B. jako samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej powołany do życia przez uczelnię medyczną wykonuje zadania publiczne w zakresie ochrony zdrowia i w tym samym należy do kręgu podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p.

Według art. 55 ust. 1 pkt 1 ustawy samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej może uzyskiwać środki finansowe z odpłatnej działalności leczniczej. Umowy o udzielanie tych świadczeń zawiera z kolei ze świadczeniodawcami również Narodowy Fundusz Zdrowia, dysponujący środkami publicznymi określonymi w art. 116 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tj.: Dz.U. z 2016 r., poz. 1793). W świetle powyższego uzasadnione jest przekonanie, że także B. jako publiczny samodzielny zakład opieki zdrowotnej w zakresie, w jakim korzysta ze środków publicznych, jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji stanowiących informację publiczną. Ponadto, wskazać należy, że B. powołane zostało do życia przez C., który jako uczelnia publiczna działa w oparciu o mienie publiczne, z którego pokryto fundusz założycielski B. Oznacza to, że B. dysponuje środkami publicznymi.

W tym kontekście stwierdzić należy, że B. jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, a informacja objęta treścią wniosku skarżącej organizacji ma charakter informacji publicznej.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonym w u.d.i.p. Innymi słowy informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych rozumianych jako działalność organów władzy publicznej oraz samorządów, osób i jednostek organizacyjnych w zakresie wykonywania zadań władzy publicznej oraz gospodarowania mieniem publicznym, komunalnym lub Skarbu Państwa. W orzecznictwie za informację publiczną uznaje się każdą wiadomość wytworzoną lub odnoszoną do władz publicznych, a także wytworzoną lub odnoszoną do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa (por. wyrok Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu z dnia 19 grudnia 2007 r., IV SA/Po 652/07, LEX nr 460751). Takie też stanowisko wyrażono w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 8 czerwca 2006 r., II SAB/Lu 19/06 (LEX Nr 236231), Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 maja 2004 r., IV SA/Wa 221/04 (LEX Nr 146742) oraz postanowieniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 21 sierpnia 2008 r., II SAB/Bk 36/08 (LEX Nr 146742).

Przepis art. 6 u.d.i.p. zawiera przykładowy katalog informacji oraz danych, które podlegają reżimowi u.d.i.p. W świetle tego przepisu przesłanką kwalifikującą konkretną informację do kategorii informacji publicznej jest spełnianie przez nią kryterium przedmiotowego. Decydującym jest zatem wyłącznie treść i charakter konkretnej informacji. Analizując treść art. 6 u.d.i.p. Sąd zakwalifikował żądane przez skarżącą informacje jako informacje o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o organizacji, organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach oraz majątku, którym dysponują (art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b, c, d i f), danych publicznych w postaci dokumentacji przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpień, stanowisk, wniosków i opinii podmiotów ją przeprowadzających (art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a tired drugi) oraz o majątku publicznym, w tym o majątku podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5, pochodzącym z zadysponowania majątkiem, o którym mowa w lit. a-c, oraz pożytkach z tego majątku i jego obciążeniach, (art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. d).

W świetle powołanych przepisów uprawnione jest twierdzenie, że informacje odnoszące się do zasad funkcjonowania podmiotu leczniczego, w tym organizacji działalności w ramach takich jednostek organizacyjnych, jak oddział ginekologiczno – położniczy, zatrudnianie psychologów, korzystanie z posługi księży, zasad odbywania i odpłatności za uczestnictwo pracowników w szkoleniach, informacji odnośnie kontroli przeprowadzanych w tym podmiocie w latach 2003-2015 oraz wydatkowania środków publicznych w ramach zawieranych umów cywilnoprawnych, mają charakter informacji publicznej.

W tej sytuacji Dyrektor B. zobowiązany był do rozpoznania wniosku z dnia 19 kwietnia 2016 r. w zakresie wszystkich postawionych w nim pytań, a udzielenie odpowiedzi wybiórczej, niepełnej i niezrozumiałej kwalifikowane winno być jako pozostawanie organu zobowiązanego w stanie bezczynności (art. 17 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 u.d.i.p.).

Z przepisów u.i.d.p. wynika, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej powinien być załatwiony albo poprzez udzielenie informacji w formie czynności materialno – technicznej, albo przez wydanie decyzji o odmowie jej udostępnienia na podstawie art. 16 ust. 1 u.i.d.p., bądź decyzją o umorzeniu postępowania w sytuacji określonej w art. 14 ust. 2 i per analogiam w sytuacji określonej w art. 15 ust. 2 u.i.d.p., gdy wnioskujący wycofa uprzednio złożony wniosek. Pismem zawiadamia się wnioskodawcę tylko wówczas, gdyż żądana informacja nie może być udzielona w trybie u.i.d.p.

Wniosek skarżącej organizacji nie został załatwiony przez B. w sposób kompleksowy i wiarygodny w formie zgodnej z u.d.i.p. Podmiot zobowiązany wprawdzie prawidłowo udzielił informacji o adresie strony podmiotowej BIP B., liczbie porodów na oddziale ginekologiczno – położniczym w 2015 r. z wyszczególnieniem zastosowania znieczulenia zewnątrzoponowego oraz cięć cesarskich oraz udostępnił skany umów z ordynatorami oddziałów, ale pozostałe pytania bądź pozostawił bez odpowiedzi, jak to ma miejsce w przypadku pytania o udostępnianie pomieszczeń i sprzętów medycznych szpitala innym podmiotom oraz pytania dotyczącego kontroli, bądź udzielił odpowiedzi niewiarygodnej i niekorespondującej z całokształtem ujawnionych informacji.

Podmiot leczniczy uchylił się bezpodstawnie od udostępnienia informacji o przebiegu i efektach kontroli przeprowadzanych u niego poprzestając wyłącznie na literalnym odczytaniu wniosku skarżącej organizacji w tym zakresie i odpowiedzi, że informacji tych nie ma na żadnej stronie internetowej. Tymczasem wyjaśnić należy, że informacje, które nie są udostępnianie w Biuletynie Informacji Publicznej są udostępniane na wniosek (art. 10 ust. 1), a wniosek w tym przedmiocie skarżąca złożyła, ubiegając się o adres internetowy w celu uzyskania dostępu do informacji o kontrolach, a nie wyłącznie informacji o adresie. Stwierdzić jednak należy, że z mocy przepisu art. 8 ust. 3 u.d.i.p. informacje o przebiegu i efektach kontroli winny zostać udostępnione w Biuletynie Informacji Publicznej, czemu, jak wynika z odpowiedzi na wniosek, uchybiło B. Uchybienie w ciążących na podmiotach wykonujących zadania publiczne obowiązkach nie mogą negatywnie wpływać na sferę uprawnień informacyjnych obywateli i uszczuplać ich. Sąd nie akceptuje stanowiska podmiotu, że nieudostępniania na stronie podmiotowej BIP informacji o przebiegu i efektach kontroli uzasadnia odstąpienie od udostępnienia informacji publicznej.

Następnie za niedopuszczalne uznać należało uchylenie się od udostępnienia skanów umów cywilnoprawnych stanowiących podstawę oddawania osobom trzecim pomieszczeń i sprzętu medycznego szpitala do korzystania z powołaniem się na dużą ich ilość i konieczność sprecyzowania wniosku w tym zakresie. Otóż w takiej sytuacji podmiot zobowiązany winien był wezwać wnioskodawcę do sprecyzowania wniosku bądź, jeśli uznałby żądane informacje za informacje przetworzone w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., o wykazanie, że uzyskanie wszystkich żądanych umów jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Podmiot zobowiązany tego nie uczynił, czym również naruszył przepisy u.d.i.p. będąc bezczynnym w rozpoznaniu wniosku w tym zakresie.

Niewiarygodna była również odmowa udostępnienia informacji w zakresie listy pracowników oddziału ginekologiczno – położniczego uczestniczących w szkoleniach w latach 2013 – 2015, tematów tych szkoleń, osób prowadzących szkolenia i umów będących ich podstawą. Pytania dotyczyły bowiem szkoleń odbywanych przez pracowników B., co do których kierownik tego podmiotu powinien był jako pracodawca posiadać wiedzę, a jeśli takich szkoleń nie organizowano bądź pracownicy nie uczestniczyli w szkoleniach organizowanych poza szpitalem, to wyjaśnić dokładnie tą kwestię.

Wątpliwości co do rzetelności i wiarygodności budzi również odpowiedź na pytanie dotyczące zatrudnionych na oddziale ginekologiczno – położniczym psychologów i udzielających posługę księży. Główny nacisk tej odpowiedzi położono bowiem na fakt braku w B. oddziału ginekologiczno – położniczego, podczas gdy takiemu stwierdzeniu przeczy chociażby odpowiedź udzielona przez podmiot co do liczby porodów w 2015 r., z uwzględnieniem zastosowanych znieczuleń zewnątrzoponowych i przeprowadzonych cięć cesarskich. Skoro skarżąca organizacja wnosiła o informację dotyczącą funkcjonowania wskazanego oddziału to niedopuszczalne było uchylanie się od precyzyjnej odpowiedzi poprzez generalne wyjaśnienie dotyczące psychologów i księży działających w ramach całego B. Już pobieżna analiza informacji umieszczonych na stronie internetowej podmiotu B. prowadzi do wniosku, że w ramach B. funkcjonują różne kliniki dla dorosłych, a wśród nich również klinika położnictwa. W konsekwencji B. winno udzielić skarżącej informacji zgodnej z treścią wniosku, gdyż w przeciwnym razie pozostaje w bezczynności. Zapewnienie transparentności działań podmiotów wykonujących zadania publiczne i dysponujących mieniem publicznym wymaga udzielania precyzyjnych i rzetelnych informacji co do prowadzonej działalności. Gdy żądana informacja nie jest informacją przetworzoną i jej udzielenie nie naraża na ujawnienie żadnych tajemnic ustawowo chronionych, podmiot zobowiązany powinien jej niezwłocznie udzielić, nie starając się ustalić, jakim celom uzyskanie tej informacji ma służyć. Dotyczy to informacji, co do których nie ma przeszkód, ażeby krążyły w powszechnie dostępnym obiegu.

Powyższe wywody prowadzą do wniosku, że B. pozostaje w bezczynności w załatwieniu wniosku skarżącej organizacji z dnia 19 kwietnia 2016 r.

Skarga na bezczynność w sprawach dotyczących udostępnienia informacji publicznej przysługuje zarówno w przypadku niepodjęcia przez organ lub podmiot zobowiązany czynności bądź aktów przewidzianych w u.i.d.p., jak i wówczas, gdy podmiot udziela odpowiedzi na sformułowany wniosek w sposób bądź w formie sprzecznej z wymogami u.d.i.p.

W ocenie Sądu z taką sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie. Podmiot leczniczy wykonujący zadania publiczne z zakresu ochrony zdrowia i dysponujący w tym celu środkami publicznymi uchybił przepisom u.d.i.p. uchylając się od udostępnienia informacji publicznych w zakresie i treści wskazanej we wniosku z dnia 19 kwietnia 2016 r.

W konsekwencji Sąd uznał, że w niniejszej sprawie skargę należało uznać za zasadną i dlatego, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. należało orzec, jak w sentencji, mając dodatkowo na uwadze treść przepisów art. 13 ust. 1 u.d.i.p. zakreślającej maksymalnie 14 -dniowy termin załatwienia sprawy.

Sąd stwierdził, że bezczynność B. nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Pomiot leczniczy nie pozostawił wniosku całkowicie bez rozpoznania udostępniając skarżącej organizacji część informacji objętych wnioskiem, w tym adres strony podmiotowej BIP oraz skany umów z ordynatorami oddziałów, w bezczynności pozostając tylko co do tych informacji, wobec których miał błędne przeświadczenie, że podejmuje właściwe czynności w reakcji na złożony wniosek. W tej sytuacji zbędne i niecelowe byłoby orzeczenie o grzywnie czy przyznaniu sumy pieniężnej z urzędu, wnioski takie bowiem w skardze nie zostały zgłoszone.

Mając na względzie powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku orzekł na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 i § 1a p.p.s.a.

Sąd orzekł w niniejszej sprawie na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 4 p.p.s.a., zgodnie z którym sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.