Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Szmydt Sędziowie WSA Dariusz Pirogowicz WSA Przemysław Żmich (spr.) Protokolant starszy referent Tomasz Noske po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi P. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie specjalnego zasiłku celowego oddala skargę

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia [...] września 2014 r., nr [...] uchyliło w całości decyzję Prezydenta [...] z dnia [...] czerwca 2014 r., nr [...] i odmówiło P. S. przyznania świadczenia z pomocy społecznej w formie specjalnego zasiłku celowego na dofinansowanie zakupu żywności w miesiącu marcu 2014 r.

Powyższa decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym.

P. S. w dniu [...] marca 2014 r. złożył do Prezydenta [...] wniosek o udzielenie pomocy finansowej m.in. na dofinansowanie do zakupu żywności.

Prezydent [...] decyzją z dnia [...] czerwca 2014 r., nr [...] przyznał P. S. świadczenie z pomocy społecznej w formie specjalnego zasiłku celowego na dofinansowanie do zakupu żywności w miesiącu marcu 2014 r. w kwocie 100 zł jednorazowo.

Od ww. decyzji P. S. wniósł odwołanie, podnosząc zarzuty naruszenia przepisów procesowych poprzez brak przeprowadzenia wywiadu środowiskowego przed wpływem stosownego wniosku o pomoc, ogólnikowość uzasadnienia, nieodniesienie się do postępowania zakończonego wydaniem decyzji z dnia [...] lutego 2014 r., nr [...].

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia [...] września 2014 r, nr [...] uchyliło w całości decyzję Prezydenta [...] z dnia [...] czerwca 2014 r., nr [...] i odmówiło P. S. przyznania świadczenia z pomocy społecznej w formie specjalnego zasiłku celowego na dofinansowanie do zakupu żywności w miesiącu marcu 2014 r. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że P. S. prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe i pracuje zawodowo, osiągając dochód w wysokości [...] zł, zatem przekracza ponad dwukrotnie (pomijając zajęcie komornicze) ustawowe kryterium dochodowe, określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593) – zwanej dalej "ustawą’.

Kolegium stwierdziło, że Prezydent [...] prowadząc postępowanie administracyjne w sprawie uznał, iż w przypadku P. S. zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek, o którym mowa w art. 41 ustawy, skoro w lutym 2014 r. otrzymał on tytułem wynagrodzenia kwotę [...] zł i kwota ta nie jest wystarczająca na zaspokojenie jego potrzeb, ponieważ wnioskodawca został pozostawiony sam sobie bez wsparcia, w obcym mieście, bez środków na zabezpieczenie potrzeb żywnościowych, a sytuacja ta była drastyczna, nieoczekiwana i ingerująca w plany życiowe i zagrażała bezdomnością.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] uznało, że w rozpoznawanej sprawie nie wystąpił szczególnie uzasadniony przypadek, o którym mowa jest w art. 41 ustawy. Wskazało, że P. S. jest osobą czynną zawodowo, uzyskującą z tego tytułu stały dochód. Jest osobą zdrową i nie leczy się przewlekle, ani specjalistycznie. Ponadto mieszka i gospodaruje samodzielnie, nie mając nikogo na utrzymaniu. Nie ma zasądzonych świadczeń alimentacyjnych na żadną osobę. W ocenie organu odwoławczego okoliczność uzyskania przez P. S. w lutym 2014 r. wynagrodzenia w niskiej kwocie, niewątpliwie niekorzystna z jego punktu widzenia, zdaniem SKO, była wywołana jego zawinionym zachowaniem, wynikała bowiem z prowadzonego wobec niego postępowania egzekucyjnego będącego konsekwencją rażącego naruszania porządku prawnego. Jednocześnie organ wskazał, że P. S. mógł zatem przewidzieć, że w związku ze swoją postawą, ciążące na nim należności będzie musiał pokryć z uzyskanego wynagrodzenia za pracę, co jednocześnie przełoży się na możliwość zaspokojenia swoich podstawowych potrzeb bytowych. Tym samym zdaniem Kolegium sytuacja ta nie była wyjątkowa, niespodziewana, czy też nadzwyczajna, gdyż P. S., postępując zgodnie z przepisami prawa, w szczególności nie popełniając czynów zabronionych - wykroczeń, zaś w przypadku ich popełnienia - bieżąco regulując nałożone na niego należności, a więc dochowując należytej staranności, mógł jej zapobiec.

Organ wskazał także, że w przypadku P. S. nie zachodzi żadna z cech dysfunkcyjnych, określonych w art. 7 ustawy, takich jak ubóstwo, bezdomność, ciężka lub długotrwałą choroba, czy niepełnosprawność. Może on przezwyciężyć trudną sytuacją życiową i jest w stanie ją pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Jest bowiem osobą młodą w wieku produkcyjnym, posiadającą stałe źródło dochodu, którego wysokość ponad dwukrotnie przekracza kryterium dochodowe dla osoby samotnie gospodarującej i nie istnieją żadne obiektywne przeszkody, uniemożliwiające zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie, bez konieczności uzyskania wsparcia finansowego Ośrodka Pomocy Społecznej, dysponującego przecież ograniczonymi możliwościami w tym zakresie.

Jednocześnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że mimo, iż przedmiotowe rozstrzygniecie niewątpliwie jest niekorzystne dla strony to, mając na względzie art. 139 Kpa, wskazało, że decyzja Prezydenta z dnia [...] czerwca 2014 r. rażąco narusza interes społeczny, gdyż P. S. nie jest osobą najbardziej potrzebującą, czyli taką do której powinny trafić środki publiczne pochodzące od ogółu społeczeństwa. Podniosło, że analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, iż może on powrócić do swojej rodziny, z którą utrzymuje poprawne stosunki, zmniejszając wysokość ponoszonych świadczeń związanych z utrzymaniem mieszkania, które od tej chwili ponoszone byłyby przez większą ilość osób. Jak wynika z przeprowadzonej w dniu [...] czerwca 2014 r. aktualizacji wywiadu środowiskowego, otrzymuje wynagrodzenie w wysokości [...] zł, zaś w wyniku prowadzonego postępowania egzekucyjnego potrącana jest z wynagrodzenia kwota [...] zł. Do dyspozycji P. S. pozostaje kwota znacznie przekraczającą [...] zł.

Organ wskazał, że przyznanie mu specjalnego zasiłku celowego w wysokości 100 zł, w obliczu ograniczonych środków Ośrodka Pomocy Społecznej [...] prowadzić mogłoby do sytuacji, w której osoba bardziej potrzebująca - chora, niepełnosprawna, bezrobotna, posiadająca ponadto na utrzymaniu osoby małoletnie, nie mogąca podjąć pracy zarobkowej, spotkałaby się z odmową przyznania wsparcia finansowego z uwagi na wyczerpanie środków. Sytuacja ta z punktu widzenia interesu społecznego z pewnością byłaby nie do zaakceptowania.

W świetle powyższego organ uznał, że zaskarżona decyzja rażąco narusza także przepis art. 41 ustawy powodując wsparcie dla osoby, która nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] P. S. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, uzupełnioną następnie pismami z dnia [...] grudnia 2014 r. i [...] listopada 2015 r. Skarżący wskazał, że zaskarżona decyzja została wydana niezgodnie z przepisami art. 24 § 1 pkt 5 w zw. z art. 27 § 1 Kpa, jak również z naruszeniem art. 139 Kpa na niekorzyść strony odwołującej się. Zdaniem skarżącego, Kolegium powinno zastosować w sprawie art. 138 § 2 Kpa. Wskazał także, że organ odwoławczy powinien był uchylić decyzję Prezydenta i wezwać go do bardziej merytorycznego i rzeczowego uzasadnienia udzielenia pomocy w trybie art. 41 ustawy. Nie zgodził się z organem odwoławczym, że w sprawie doszło do rażącego naruszenia art. 41 ustawy, ponieważ jego przypadek był szczególnie uzasadniony. Podał, że na niektórych dokumentach brak oryginalnych podpisów, czego nie zweryfikował organ I instancji i nie dostrzegło SKO w [...]. Zarzucił także organowi prowadzenie postępowania odwoławczego z naruszeniem przepisów art. 35, art. 36, art. 37 § 2 Kpa oraz domagał się aby Sąd wziął pod uwagę art. 38 Kpa. Poza tym podniósł, że organ wydając decyzję naruszył jego słuszny interes (art. 7 Kpa), jako obywatela Rzeczypospolitej Polskiej. Podał też, że Kolegium błędnie podaje nr wcześniejszej decyzji jako [...]. Jednocześnie wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] wniosło o jej oddalenie podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga nie jest uzasadniona.

W niniejszej sprawie istota sporu pomiędzy skarżącym, a organem odwoławczym dotyczy tego, czy w przypadku P. S. wystąpiła jedna z sytuacji określonych w art. 7 ustawy i czy skarżący winien być objęty pomocą społeczną, a także czy zaistniała sytuacja nieotrzymania przez skarżącego całości wynagrodzenia w lutym 2014 r., będąca konsekwencją jazdy bez ważnego biletu miesięcznego, a następnie dokonanego zajęcia komorniczego, uprawniała go do otrzymania zasiłku celowego specjalnego w trybie art. 41 pkt 1 ustawy, a jeżeli nie, to czy organ odwoławczy miał podstawy do tego, aby na skutek odwołania, orzec na niekorzyść skarżącego, uznając, że nie wystąpił tzw. zakaz reformacionis in peius (art. 139 Kpa), ponieważ decyzja pierwszoinstancyjna rażąco narusza art. 41 pkt 1 ustawy i rażąco narusza interes społeczny.

Odnosząc się do tych zagadnień zacząć należało od tego, że działalność pomocy społecznej opiera się na ustawowo określonych zasadach. Cele pomocy społecznej regulują przepisy art. 2 i 3 ustawy. Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Z kolei przepis art. 3 ust. 1 i 4 przewiduje, że pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. Potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej.

Z powyższych przepisów wynika, że działalność pomocy społecznej opiera się na tzw. zasadzie pomocniczości, która ma swe źródło w preambule do Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.). Z zasady tej wynika, że każda osoba ma w pierwszej kolejności obowiązek pokonania trudnej sytuacji życiowej poprzez wykorzystanie własnych uprawnień, zasobów i możliwości. Jeżeli tego obowiązku nie wykona lub wykona go nienależycie, to nie może być objęta zakresem podmiotowym ustawy. Ustawodawca przyjął zatem racjonalne założenie, że to jednostka najlepiej potrafi zdiagnozować swoją sytuację życiową, zna swoje atuty, wie w jaki sposób polepszyć swój byt. Pożądana jest zatem w interesie ogółu społeczeństwa postawa społeczna jednostki określana jako tzw. samopomoc.

Aby miało miejsce wsparcie ze strony pomocy społecznej, finansowanej ze środków publicznych, muszą wystąpić wymienione w art. 7 ustawy przesłanki udzielenia pomocy (tzw. ryzyka socjalne określające trudne sytuacje życiowe). Są to: ubóstwo, sieroctwo, bezdomność, bezrobocie, niepełnosprawność, długotrwała lub ciężka choroba, przemoc w rodzinie, potrzeba ochrony macierzyństwa lub wielodzietności, bezradność w sprawach opiekuńczo-wychowawczych i prowadzenia gospodarstwa domowego, zwłaszcza w rodzinach niepełnych lub wielodzietnych, brak umiejętności w przystosowaniu do życia młodzieży opuszczającej placówki opiekuńczo-wychowawcze, trudności w integracji osób, które otrzymały status uchodźcy, trudności w przystosowaniu do życia po zwolnieniu z zakładu karnego, alkoholizm lub narkomania, zdarzenia losowe i sytuacje kryzysowe oraz klęski żywiołowe lub ekologiczne. W szeroko rozumianym prawie zabezpieczenia społecznego ryzyko tego typu określa się jako niebezpieczeństwo wystąpienia zdarzenia przyszłego, niepewnego, niezależnego od woli człowieka i dlań niekorzystnego, przynoszącego stratę (por. J. Jończyk. Prawo zabezpieczenia społecznego, wyd. Zakamycze 2009 r., str. 14).

Trafnie wskazało Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], że w przypadku P. S. nie wystąpiło żadne z ryzyk socjalnych wymienionych w art. 7 ustawy, w szczególności ubóstwo, zdarzenie losowe, sytuacja kryzysowa. Z akt sprawy wynika, że P. S. jest osobą młodą (26 lat), zdrową, czynną zawodowo. Ze znajdujących się w aktach sprawy umowy zlecenia z dnia 1 stycznia 2014 r., umowy o pracę na okres próbny, kwestionariuszy aktualizacji wywiadu środowiskowego z dnia [...] lutego 2014 r., [...] marca 2014 r., [...] kwietnia 2014 r. i oświadczeń skarżącego z dnia [...] lutego 2014 r. wynika, że jego dochód netto w okresie od lutego 2014 r. (przed złożeniem wniosku o pomoc pieniężną) do dnia wydania zaskarżonej decyzji wynosił ponad [...] zł. Dochodu miesięcznego nie pomniejsza się o obciążenia komornicze, co wynika z przepisu art. 8 ust. 3 i 4 ustawy. Wysokość dochodu skarżącego ponad dwukrotnie przewyższa próg ubóstwa określony na kwotę 542 zł dla osoby samotnie gospodarującej przez § 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 lipca 2012 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. z 2012 r. poz. 823). Kwota uzyskiwanego wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia przekraczała też kwotę tzw. minimum socjalnego (miesięcznego kosztu utrzymania gospodarstw domowych), które w 2014 r. jeżeli chodzi o gospodarstwa pracownicze 1-osobowe w województwie [...] wynosiło [...] zł (strona internetowa Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych–www.ipiss.com.pl).

Rację ma Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], że zmniejszenie dochodu P. S. w marcu 2014 r. nie było skutkiem wystąpienia zdarzenia losowego lub sytuacji kryzysowej, o których mowa w przepisie art. 7 pkt 14 ustawy. Zajęcie komornicze wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia było dalszą konsekwencją niewykonania przez skarżącego zobowiązania pieniężnego, skoro skarżący przemieszczał się bez ważnego biletu miesięcznego (oświadczenie skarżącego z dnia [...] marca 2014 r.). Skarżący jako osoba mająca pewne doświadczenie życiowe (26 lat) i posiadająca wykształcenie średnie ogólne (Kwestionariusz rodzinnego wywiadu środowiskowego z dnia [...] listopada 2013 r.) przy dołożeniu należytej staranności mógł się dowiedzieć, że jeżeli kwota zaciągniętego zobowiązania nie zostanie dobrowolnie uiszczona wierzycielowi, to sprawa może trafić na drogę postępowania sądowego, a w dalszej konsekwencji prawomocny wyrok sądowy może zostać skierowany do wykonania w trybie egzekucji sądowej. Z powyższego wynika, że trudna sytuacja życiowa w jakiej znalazł się P. S. była skutkiem podjętych przez niego decyzji. Nie było to więc zdarzenie niezależne od jego woli, nagłe, którego nie mógł przewidzieć.

Poza tym zdaniem Sądu, skarżący jako osoba młoda, zdrowa, mająca wokół siebie pewne otoczenie rodzinne matkę B. S. i siostrę M. S. zamieszkałe w miejscowości [...] i K. S. zamieszkałą w [...], nie mająca nikogo na utrzymaniu, ma obiektywne możliwości, aby własnym działaniem zdobyć środki na utrzymanie bez potrzeby korzystania ze środków pomocy społecznej. Skarżący jako osoba zaradna, potrafiąca dochodzić swoich praw, aktywna (o czym świadczy treść i ilość kierowanych do organów i Sądu pism), zamieszkująca w [...] na atrakcyjnym rynku pracy, miał możliwość polepszenia swojej sytuacji życiowej poprzez skoncentrowanie swej energii np. na znalezieniu dodatkowego zatrudnienia w [...], skoro w 2014 r. stopa bezrobocia w [...] oscylowała w granicach 4 % (pkt 2.4.1 Raport Urzędu Pracy [...] za 2014 r. na stronie internetowej: www.up.warszawa.pl), jeżeli uważa, że powrót do rodzinnego domu (gdzie skarżący jest zameldowany) nie jest możliwy, z uwagi na postawę siostry M. S. i brak możliwości znalezienia zatrudnienia w pobliskim [...].

Uszło uwadze skarżącego, że celem pomocy społecznej nie jest dofinansowywanie niskich wynagrodzeń za pracę ze środków publicznych na które składają się wszyscy obywatele. To, że skarżący wiąże swoją przyszłość z zamieszkiwaniem i zatrudnieniem w [...], to jego własna decyzja, a skoro tak, to winien w ramach własnych możliwości poprawić swą sytuację życiową.

Wobec tego trafnie uznało Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], że w realiach tej konkretnej sprawy skarżący nie spełniał ogólnych przesłanek udzielenia pomocy społecznej w formie pieniężnej.

Sąd podziela stanowisko organu odwoławczego, że przyznanie przez organ pomocy społecznej P. S. specjalnego zasiłku celowego w trybie art. 41 pkt 1 ustawy motywowane wystąpieniem szczególnie uzasadnionego przypadku nie było zasadne. Fakt objęcia wynagrodzenia skarżącego zajęciem komorniczym, będącym konsekwencją jazdy skarżącego bez biletu miesięcznego nie mógł być potraktowany jako szczególnie uzasadniony przypadek. Specjalny zasiłek celowy nie może rekompensować konsekwencji finansowych jakie ponosi skarżący za świadome niewykonanie zobowiązania z tytułu umowy przewozu.

Jeżeli natomiast chodzi o wydanie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzji uchylającej decyzję organu I instancji i odmawiającej przyznania P. S. zasiłku celowego specjalnego, Sąd uznał, że w tej konkretnej sprawie decyzja organu odwoławczego nie narusza przepisów art. 138 § 1 pkt 2 w zw. z art. 139 Kpa.

Sąd podziela stanowisko Kolegium, że udzielenie P. S. specjalnego zasiłku celowego na dofinansowanie zakupu żywności w marcu 2014 r. - w sytuacji, gdy skarżący nie spełniał opisanych wyżej ogólnych przesłanek udzielenia pomocy społecznej i gdy powodem jego wystąpienia o zasiłek były trudności finansowe wynikłe z zajęcia komorniczego za uprzednie świadome niewykonanie zobowiązania pieniężnego – mogło być zakwalifikowane jako rażące naruszenie interesu społecznego i w związku z tym zakaz orzekania na niekorzyść strony nie miał w niniejszej sprawie zastosowania.

Sąd zauważa, że pomoc społeczna ma umocowanie konstytucyjne w zasadzie sprawiedliwości społecznej wskazanej w przepisie art. 2 Konstytucji RP z 1997 r. Zasada ta na gruncie przepisów o pomocy społecznej oznacza sprawiedliwy podział środków publicznych pomiędzy osoby rzeczywiście potrzebujące tej pomocy, które bez własnej winy znalazły się w trudnej sytuacji życiowej. Tymczasem skarżący ma problemy finansowe, będące konsekwencją jego własnych decyzji. Udzielanie zaś specjalnych zasiłków celowych jako swoistej rekompensaty za niewykonywanie zobowiązań nie może być akceptowalne przez ogół społeczeństwa, zwłaszcza gdy środki pomocy społecznej są ograniczone.

Skoro zatem Prezydent [...] przyznał skarżącemu w opisanych wyżej warunkach pomoc pieniężną ze środków publicznych, to trafnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] uznało, że takie działanie organu I instancji rażąco narusza interes społeczny. Przyznanie P. S. w tej konkretnej sprawie specjalnego zasiłku celowego ewidentnie naruszało interes ogółu obywateli składających się na świadczenia pomocy społecznej oraz osób najbardziej potrzebujących tej pomocy, które tak jak skarżący, ubiegały się o przyznanie zasiłku celowego, a mają ochronę konstytucyjną w tego typu sprawach, np. rodzin niepełnych i wielodzietnych, osób bezrobotnych i niepełnosprawnych (art. 18 w zw. z art. 71, art. 67 ust. 2, art. 69 Konstytucji RP).

Zdaniem Sądu, przyznanie specjalnego zasiłku celowego skarżącemu jako osobie młodej, pracującej zawodowo stosunkowo niedługo, niesie także za sobą niebezpieczeństwo szczególnie negatywnych następstw, które nie są społecznie akceptowalne. Wspomaganie ze środków publicznych tej kategorii osób może bowiem powodować niepożądaną zmianę postawy życiowej skarżącego - uzależnienie się od stałego korzystania z pomocy społecznej, wykluczenie społeczne, zachowania roszczeniowe, zanik właściwej dla tego typu osoby aktywności zawodowej, brak chęci poprawy swej sytuacji życiowej i pełnienia pewnych ról społecznych pożytecznych dla ogółu społeczeństwa, które w sposób naturalny czekają znaczną część młodych ludzi w przyszłości (np. męża, ojca itd.). Wobec tego wydanie przez organ odwoławczy decyzji o charakterze kasacyjno-reformatoryjnym z powołaniem się na przesłankę rażącego naruszenia interesu społecznego, w tej konkretnej sprawie, nie naruszało prawa.

Odnosząc się do zarzutów skargi Sąd podziela stanowisko P. S., że w niniejszej sprawie nie można w żadnym razie przyjąć, iż Prezydent [...] przyznał specjalny zasiłek celowy w warunkach rażącego naruszenia prawa – art. 41 pkt 1 ustawy. Decyzja organu I instancji była wydana w granicach tzw. uznania administracyjnego (które to granice organ w niniejszej sprawie przekroczył) i oparta była na ustaleniu przesłanki ocennej (szczególnie uzasadnionego przypadku), która podlegała interpretacji na tle stanu faktycznego tej sprawy. Wobec tego nie można przyjąć, że w niniejszej sprawie doszło do oczywistego naruszenia przepisu art. 41 pkt 1 ustawy poprzez ewidentne zanegowanie normy prawnej zawartej w podstawie materialnoprawnej decyzji pierwszoinstancyjnej.

Wbrew temu co twierdzi P. S. niniejsza sprawa nie została załatwiona z naruszeniem art. 7 Kpa. Przepis ten nakazuje m.in. załatwienie sprawy z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu strony. Skarżący pomija to, że w niniejszej sprawie jego interes indywidualny ewidentnie koliduje z interesem społecznym poprzez finansowanie ze środków publicznych osoby pracującej zawodowo, u której nie stwierdzono żadnych dysfunkcji przeszkadzających w poprawie własnym działaniem trudnej sytuacji życiowej, w której się znalazła z własnej winy, kosztem osób rzeczywiście uprawnionych do tego rodzaju pomocy, co nie jest akceptowalne społecznie. Sąd zwraca uwagę, że interes jednostki nie może stać w sprzeczności z interesem ogółu.

Podnoszona w skardze kwestia naruszenia przepisów art. 35, art. 36, art. 37 § 2, art. 38 Kpa nie miała żadnego znaczenia dla niniejszej sprawy. Zarzuty tego rodzaju mogłyby mieć znaczenie, ale w sprawie ze skargi na bezczynność organu.

Zarzut popełnionych w zaskarżonej decyzji błędów pisarskich, jeżeli chodzi o podawany numer decyzji pierwszoinstancyjnej, mógłby być skuteczny, ale w sprawie dotyczącej sprostowania oczywistego błędu pisarskiego w trybie art. 113 Kpa.

Sąd nie mógł odnieść się do zarzutu braku podpisów na niektórych dokumentach, ponieważ skarżący nie sprecyzował o jakie konkretne dokumenty chodzi. Ogólnie można tylko wskazać, że znajdujące się w aktach sprawy dokumenty istotne dla sprawy (kwestionariusze aktualizacji wywiadu, druki oświadczeń skarżącego) są przez skarżącego własnoręcznie podpisane, skarżący zaś nie kwestionuje tego, że w dniu [...] marca 2014 r. złożył do organu pomocy społecznej wniosek o przyznanie pomocy na dofinansowanie zakupu żywności, który potwierdził w dniu [...] marca 2014 r. własnoręcznym podpisem, co dokumentuje Kwestionariusz Aktualizacji Wywiadu.

Sąd nie podziela stanowiska P. S., który twierdzi w piśmie uzupełniającym skargę, że zaskarżona decyzja narusza przepisy art. 24 § 1 pkt 5 i art. 27 § 1 Kpa. Zgodnie z art. 24 § 1 pkt 5 Kpa pracownik organu podlega wyłączeniu od udziału w postępowaniu w sprawie, w której brał udział w wydaniu zaskarżonej decyzji. Przepis ten, zgodnie z art. 27 § 1 Kpa, dotyczy również członków samorządowych kolegiów odwoławczych. Ustawodawca rozróżnił dwie sytuacje: gdy członek organu brał udział w wydaniu zaskarżonej decyzji (art. 24 § 1 pkt 5 w zw. z art. 27 § 1 Kpa) oraz gdy brał udział w wydaniu decyzji, od której złożono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy na podstawie art. 127 § 3 Kpa (art. 27 § 1a Kpa). Udział w wydaniu zaskarżonej decyzji dotyczy więc sytuacji, w której członek organu kolegialnego brał udział w wydaniu decyzji przez organ pierwszej instancji lub brał udział w wydaniu decyzji drugoinstancyjnej, która została uchylona i ponownie sprawa stała się przedmiotem rozstrzygania przez ten organ kolegialny. Wówczas w takim postępowaniu z mocy prawa są wyłączeni członkowie kolegium, gdyż brali udział w wydaniu decyzji, która została zaskarżona. Podstawy wyłączenia pracownika organu nie mogą podlegać wykładni rozszerzającej (por. wyrok NSA z dnia 4 listopada 2014 r., sygn. akt II OSK 1736/13). Skarżący nie dostrzegł tego, że wymienione wyżej sytuacje procesowe nie miały miejsca w niniejszej sprawie.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) orzekł, jak w sentencji.