Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Inne~Inne, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 2482/14 - Wyrok NSA z 2016-04-29, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
I OSK 2482/14 - Wyrok NSA
|
|
|||
|
2014-09-15 | |||
|
Naczelny Sąd Administracyjny | |||
|
Aleksandra Łaskarzewska /sprawozdawca/ Grażyna Staniszewska Irena Kamińska /przewodniczący/ |
|||
|
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658 |
|||
|
Dostęp do informacji publicznej | |||
|
IV SAB/Po 30/14 - Wyrok WSA w Poznaniu z 2014-07-09 | |||
|
Inne~Inne | |||
|
Oddalono skargę kasacyjną | |||
|
Dz.U. 2012 poz 270 art.28 § 1,141,149,151,174,183,184 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity. Dz.U. 2013 poz 594 art.5,16 ust.2 i art.17 Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym - tekst jednolity. |
|||
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska Sędziowie: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska (spr.) Sędzia del. WSA Grażyna Staniszewska Protokolant: st. inspektor sądowy Joanna Drapczyńska po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia [...] z siedzibą w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 lipca 2014 r. sygn. akt IV SAB/Po 30/14 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w W. na bezczynność Stowarzyszenia [...] z siedzibą w P. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną. |
||||
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 9 lipca 2014r.(IV SAB/Po 30/14) po rozpoznaniu skargi [...]zobowiązał Związek [...] do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 22 lipca 2013r w terminie 14 dni od doręczenia odpisu prawomocnego wyroku, stwierdzono, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, w pozostałym zakresie skargę oddalono. Wyrok wydano przy poniżej przedstawionych rozważaniach faktycznych i prawnych. [...] (zwane dalej także skarżącym) wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na bezczynność Związku [...](zwanego dalej również Stowarzyszeniem, organem lub [...]) w przedmiocie nieudostępnienia w terminie informacji publicznych i naruszenia art.1 ust.1 w zw. z art.4 ust.1 pkt 5, art.10 ust.1 oraz art.13 ust.1 ustawy z dnia 06.09.2001r. o dostępie do informacji publicznej (zwanej dalej także u.d.i.p.) wskutek nieudostępnienia informacji publicznej zgodnie z wnioskiem w zakreślonym ustawą terminie. Skarżący wniósł o zobowiązanie organu do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznych zgodnie z jego wnioskiem z dnia 22.07.2013r., o stwierdzenie, iż bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, a także o wymierzenie organowi grzywny. W uzasadnieniu skargi wskazano, że skarżący pismem z dnia 22.07.2013r. zwrócił się do organu o udzielenie informacji publicznej związanej z działalnością [...]. Pismem z dnia 29.07.2013r. [...] poinformował, że jego zdaniem nie jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia w/w informacji. Skarżący zaprezentował odmienne stanowisko powołując się m.in. na judykaturę sądów administracyjnych. [...] w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podtrzymując swą argumentację zawartą w w/w piśmie z dnia 29.07.2013r. Nadto podniesiono, że [...] jest stowarzyszeniem działającym w oparciu o art.84 ustawy z dnia 08.03.1990r. o samorządzie gminnym (j.t. Dz.U. z 2013r., poz.594, dalej u.s.g.) oraz ustawy z dnia 07.04.1989r. Prawo o stowarzyszeniach. Organ wskazał w obszernym uzasadnieniu m.in., że zgodnie z art.4 ust.1 pkt 5 u.d.i.p. do udostępnienia informacji publicznej są zobowiązane m.in. podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym. Podano, że zadaniami publicznymi są te zadania, które należą do państwa i które powinny wykonywać szeroko rozumiane podmioty władzy publicznej. Wykonywanie zadań z zakresu administracji publicznej należy przede wszystkim do organów administracji rządowej i organów samorządu terytorialnego, ale może także należeć do innych podmiotów, w tym także podmiotów prywatnych wykonujących tzw. funkcje zlecone administracji publicznej, z tym że wykonywanie tych funkcji w każdym przypadku musi wynikać z przepisów prawa albo przekazanie tych zadań zostało dokonane na podstawie ustawy. Podkreślono, że przekazanie wykonywania zadań publicznych jest możliwe tylko i wyłącznie w sytuacji, kiedy przepis prawa na to wyraźnie zezwala, w formie i trybie tym przepisem przewidzianych. W żadnym wypadku nie stanowi przekazania zadań publicznych utworzenie przez jednostki samorządy terytorialnego stowarzyszenia, w oparciu o art.84 u.s.g. oraz przepisy Prawa o stowarzyszeniach. Ustawodawca przewidział w art.84 oraz w art.84a Prawa o stowarzyszeniach, że gminy w celu wspierania idei samorządu terytorialnego oraz obrony wspólnych interesów mogą tworzyć stowarzyszenia. Zaakcentowano, że w poglądach doktryny ugruntował się pogląd, iż w ramach tej formy współdziałania wykluczone jest wykonywanie zadań publicznych, a stowarzyszenia nie są korporacją prawa publicznego. Wskazano również, że Stowarzyszenie nie jest podmiotem, o którym mowa w art.4 ust.1 pkt 5 u.d.i.p., zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej. O fakcie wykonywania zadań publicznych nie stanowi także (i nie może stanowić) żadne z postanowień statutu Stowarzyszenia. Uznaje się go bowiem za umowę cywilnoprawną członków – założycieli stowarzyszenia na mocy której powierzenie wykonywania zadań publicznych jest niedopuszczalne. Następnie [...] wskazało, że pod pojęciem "dysponowania majątkiem publicznym" należy rozumieć składniki majątku stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego (mienie komunalne) i Skarbu Państwa. Stowarzyszenie nie dysponuje w swojej działalności majątkiem publicznym i tym samym nie jest podmiotem określonym w art.4 ust.1 pkt 5 u.d.i.p. Możliwość otrzymywania dotacji oraz składek nie zmienia powyższej konstatacji. Podkreślono, że do sektora finansów publicznych nie zalicza się stowarzyszeń gmin, gdyż działają one na podstawie Prawa o stowarzyszeniach. To każdy z członków stowarzyszenia, a nie stowarzyszenie, jako jednostka zaliczana do sektora finansów publicznych, wskazuje kwoty przeznaczone m.in. na wydatki dotyczące składek członkowskich. To gmina wydatkując środki publiczne podlega obowiązkowi udostępniania informacji w tym zakresie. Żądana informacja stanowi informację publiczną, o której mowa w przepisach u.d.i.p., a którą w razie złożenia wniosku udostępniać musi gmina, a nie stowarzyszenie. W chwili wydatkowania przez gminę członkowską określonych środków pieniężnych, np. składek członkowskich, środki te z momentem ich przejęcia przez określony podmiot np. stowarzyszenie, stają się w myśl art.33 Prawa o stowarzyszeniach własnością otrzymującego i jednocześnie nie mają już charakteru środków publicznych. W świetle powyższego podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej o wysokości uiszczanych składek członkowskich będzie określona gmina, a nie stowarzyszenie którego jest członkiem. W przypadku dotacji podkreślono, że wydatkowanie środków publicznych na rzecz podmiotu spoza sektora finansów publicznych powoduje, że tracą one "status publiczności" Tak więc Stowarzyszenie zdaniem organu nie realizuje zadań publicznych i nie dysponuje majątkiem publicznym. W rozumieniu art.6 u.d.i.p. nie stanowią informacji publicznej dokumenty związane z działalnością Stowarzyszenia w postaci m.in. protokołów z posiedzeń zarządu Stowarzyszenia, protokoły z posiedzeń komisji Stowarzyszenia, bilansu, bądź informacji o wysokości składek wpłacanych przez poszczególnych członków Stowarzyszenia. Stowarzyszeniu jako podmiotowi nie będącemu adresatem obowiązku określonego w art.4 ust.1 pkt 5 u.d.i.p. nie można zatem postawić zarzutu bezczynności w zakresie niewykonania w/w obowiązku. Dalej Stowarzyszenie wskazało, że w razie przyjęcia poglądu odmiennego należy uwzględnić, iż przedmiotowy wniosek skierowano wadliwie przeciwko ZGWRP, a nie przeciwko zarządowi Stowarzyszenia, który ją reprezentuje i jest ewentualnie zobowiązany do udzielenia informacji publicznej. Podkreślono również, że nie ma podstaw, by Stowarzyszeniu wymierzyć grzywnę na podstawie art.149 § 2 Ppsa. Zaakcentowano, że Stowarzyszenie w ustawowym terminie ustosunkowało się do pisma (wniosku) skarżącego) Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarga okazała się zasadna. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej: "Ppsa"), kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje m.in. rozpatrywanie skarg na bezczynność organów. W takich przypadkach, kontroli poddany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie w określonym przez prawo terminie. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie mają znaczenia powody, dla jakich akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, jak również, czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu. Kontrolowany sąd wywiódł, że skarga na bezczynność przysługuje tylko w sprawach, w których wydawane są decyzje i określone postanowienia oraz w tych sprawach, w których mogą być wydawane akty lub podejmowane czynności z zakresu administracji publicznej. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że bezczynność organu zachodzi, gdy nie dotrzymuje on terminu załatwienia sprawy, a także w przypadku odmowy wydania stosownego aktu czy podjęcia czynności, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga podjęcia takich działań (zob. np. NSA z dnia 17.12.2010r. sygn. akt I OSK 1811/10 LEX nr 745170). Zadaniem sądu administracyjnego rozpoznającego skargę na bezczynność organu jest więc ustalenie, czy sprawa, w której została wniesiona skarga, była sprawą określoną w art. 3 § 2 pkt 1- 4 Ppsa. Ponadto sąd zobowiązany jest rozważyć, czy dopuszczalność skargi uwarunkowana jest zachowaniem i wyczerpaniem przez skarżącego określonego trybu przeciwdziałania bezczynności. Następnie Sąd bada, czy organowi administracji można przypisać bezczynność rozumianą jako niewydanie w terminie decyzji lub postanowienia, względnie aktu lub czynności wskazanych w art. 3 § 2 pkt 4 Ppsa. Zdaniem kontrolowanego sądu przedmiotowa skarga była co do zasady dopuszczalna, albowiem zarzucana bezczynność dotyczyła niezakończenia merytoryczną decyzją wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Strona skarżąca wniosła skargę na bezczynność organu na podstawie art.149 § 1 Ppsa. Przepis ten stanowi w zdaniu pierwszym, że sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art.3 § 2 pkt 1-4a zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. W zdaniu drugim przepis ten nakłada na sąd obowiązek stwierdzenia, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W rozpatrywanym przypadku zastosowanie znajdował przepis art.3 § 2 pkt 4 Ppsa stanowiący, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na inne niż określone w art.3 § 2 pkt 1-3 Ppsa akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. W pierwszej kolejności należy wskazać, że Sąd orzekający stanął na stanowisku, iż w rozpatrywanym przypadku wniesienie skargi przez stronę skarżącą nie było zdeterminowane żadnym terminem. Obowiązek złożenia skargi na bezczynność organu w określonym terminie nie został zawarty w żadnym obowiązującym przepisie prawa. Sąd orzekający zaaprobował również pogląd, że skarga do sądu administracyjnego nie musi być w tym konkretnym przypadku poprzedzona środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Zasady określone w art. 52 Ppsa nie znajdują zastosowania w przypadku skargi na bezczynność. Ustawa o dostępie do informacji publicznej jest ustawą szczególną wobec Kodeksu postępowania administracyjnego. To jej uregulowania decydują o trybie postępowania w tego rodzaju sprawach, a przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego znajdują zastosowanie wyłącznie wówczas, gdy tak stanowią przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. W konsekwencji w niniejszym przypadku nie znajdował zastosowania art. 37 Kpa. Reasumując powyższe Sąd orzekający przyjął, że skarga złożona w niniejszej sprawie przez skarżących była dopuszczalna. Kontrolowany Sąd przyjął, że przedmiotem skargi jest bezczynność organu w zakresie udostępnienia stronie skarżącej linków do Biuletynu Informacji Publicznej zawierających: - protokoły z posiedzeń zarządu ZGWRP za okres od 1 stycznia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r - protokoły z posiedzeń Komisji Rewizyjnej i Rady Regionów, - sprawozdanie z wykonania budżetu za lata 2009, 2010, 2011, 2012, - bilans za lata 2009, 2010, 2011, 2012, - budżet na rok 2013, - informację w jakiej wysokości każdy członek ZGWRP wnosi składkę. Ponadto strona wskazała, że w przypadku braku możliwości przesłania linków wnosi o udostępnienie tych informacji w postaci skanów i przesłanie ich na adres e-mail. Ugruntowany jest już pogląd, że w sprawach o udostępnienie informacji publicznej skarga na bezczynność przysługuje nie tylko w przypadku faktycznego "milczenia" podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji, ale również w sytuacji, gdy podmiot ten uznaje, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej. Wówczas sąd zobligowany jest do rozpoznania skargi i rozstrzygnięcia, czy żądana informacja jest informacją publiczną, i czy rzeczywiście wnioskodawca może domagać się jej udostępnienia. Wobec powyższego koniecznym do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było zatem ustalenie, czy Związek jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej oraz czy żądane dokumenty są informacją publiczną. Ze złożonych dokumentów wynika, że skarżąca istotnie pismem z dnia 22.07.2013r. zwróciła się do [...] o udzielenie informacji publicznej związanej z działalnością organu w wyżej opisanym zakresie. Pismem z dnia 29.07.2013r. Związek poinformował, że wszelkie informacje z prac Związku przesyłane są gminom członkowskim. Ponadto wskazano, że Związek nie jest adresatem normy zawartej w art.4 ust.1 u.d.i.p. i nie podlega obowiązkowi udostępnienia informacji publicznej, gdyż żadna gmina nie przekazała mu do wykonania zadań publicznych, jak również nie dysponuje składnikami majątku publicznego. Powołując się na uchwałę NSA z dnia 11.04.2005r. o sygn. I OPS 1/05 podniesiono, iż niedopuszczalne jest stosowanie wykładni rozszerzającej art.4 u.d.i.p. W pierwszej kolejności Sąd postanowił odnieść się do kwestii czy Związek jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, ponieważ udzielenie odpowiedzi na powyższe pytanie będzie miało wpływ na dalsze rozważania czy żądane dokumenty stanowią informację publiczną. Zgodnie z treścią art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: 1) organy władzy publicznej, 2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych, 3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, 4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, 5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Poza tym, obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są organizacje związkowe i pracodawców reprezentatywne, w rozumieniu ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego (Dz. U. Nr 100, poz. 1080, z późn. zm.), oraz partie polityczne (ust. 2 tego przepisu). Podmioty te mają obowiązek udostępnienia informacji publicznej wtedy, gdy są w jej posiadaniu (ust. 3). W przypadku innych podmiotów wykonujących zadania publiczne ustawa ograniczyła obowiązek udostępnienia informacji do podmiotów wykonujących zadania publiczne lub dysponujących majątkiem publicznym oraz osób prawnych, w których Skarb Państwa posiada pozycję dominującą. Przykładowe wyliczenie podmiotów zobowiązanych w art. 4 ust. 1 ustawy w punktach od 1 do 5 jest poprzedzone ogólnym wyrażeniem, że są to "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne", co oznacza, że przy dokonywaniu oceny, czy dany podmiot jest zobowiązany do udostępniania informacji publicznej, konieczne jest w każdym wypadku ustalenie, czy podmiot ten mieści się w tym ogólnym pojęciu "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne". Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podzielił w całości pogląd wyrażony w wyroku NSA z dnia 18 sierpnia 2010 r., I OSK 851/10 (publ. LEX nr 737513), że termin "zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od terminu "zadań władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia te różnią się zakresem podmiotowym bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne i wyrażone unormowania ustawowe. Pojęcie "zadanie publiczne" użyte w art. 4 powołanej ustawy zamiast pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty nie będące organami władzy i bez konieczności przekazywania tych zadań. Tak rozumiane "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie. Wykonywanie zadań publicznych zawsze wiąże się z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli. Sąd I instancji wywiódł, że art. 4 u.d.i.p. określając podmioty zobowiązane do jej udzielenia nie podlega wykładni rozszerzającej. Dokonując powyższej oceny Sąd miał na uwadze, że organ - jak wynika z art. 84 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz.U. z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm., zwanej u.s.g.) - jest stowarzyszeniem do których stosuje się odpowiednio przepisy Prawa o stowarzyszeniach, z tym że dla założenia stowarzyszenia wymaganych jest co najmniej 3 założycieli. Podnieść należy, iż zgodnie z art. 84 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym w celu wspierania idei samorządu terytorialnego oraz obrony wspólnych interesów, gminy mogą tworzyć stowarzyszenia, w tym również z powiatami i województwami. Stowarzyszenie jest dobrowolnym, samorządnym, trwałym zrzeszeniem o celach niezarobkowych (art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach - tekst jednolity Dz.U. z 2001 r., nr 79, poz. 855 ze zm.). Majątek stowarzyszenia powstaje ze składek członkowskich, darowizn, spadków, zapisów, dochodów z własnej działalności, dochodów z majątku stowarzyszenia oraz z ofiarności publicznej (art. 33 ust. 1 Prawa o stowarzyszeniach). Stowarzyszenie może otrzymywać dotację według zasad określonych w odrębnych przepisach (art. 35 Prawa o stowarzyszeniach). Zdaniem sądu Związek pominął jednak brzmienie art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zgodnie z którym do udzielenia informacji publicznej zobowiązane są podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, Definicję ustawową pojęcia organów jednostek samorządu terytorialnego zawiera art. 5 § 2 pkt 6 Kpa, zgodnie z którym o ile w kodeksie jest mowa o organach jednostek samorządu terytorialnego - rozumie się przez to organy gminy, powiatu, województwa, związków gmin, związków powiatów, wójta, burmistrza (prezydenta miasta), starostę, marszałka województwa oraz kierowników służb, inspekcji i straży działających w imieniu wójta, burmistrza (prezydenta miasta), starosty lub marszałka województwa, a ponadto samorządowe kolegia odwoławcze. Niewątpliwie zatem przyjąć należało, że zarząd związku międzygminnego, jako jego organ wykonawczy (art. 73 ustawy o samorządzie gminnym), stanowi organ władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy. Także w doktrynie prezentowany jest pogląd, który Sąd orzekający podzielił, że organami jednostek samorządu terytorialnego są m.in. organy związku międzygminnego (dobrowolnego) utworzonego przez zainteresowane gminy w celu wspólnego wykonywania zadań publicznych (art. 64 ust. 1 u.s.g.) lub związku komunalnego utworzonego w wykonaniu obowiązku ustawowego (art. 64 ust. 4 u.s.g.). Organem stanowiącym i kontrolnym związku jest zgromadzenie związku (art. 69 u.s.g.), organem wykonawczym - zarząd związku (art. 73 u.s.g.), z tym że do przewodniczącego zarządu stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące wójta lub burmistrza Także w judykaturze jest już ukształtowana linia orzecznicza. Na przykład w wyroku NSA w Warszawie z dnia 18.11.2013r. o sygn. I OSK 1558/13 (publ. CBOSA) wskazano, że z art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. wynika, że obowiązek informacyjny przewidziany w omawianej ustawie spoczywa nie tylko na władzy publicznej lecz każdym podmiocie, który wykonuje zadania publiczne lub dysponuje majątkiem publicznym. Skoro w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. mowa jest ogólnie o podmiotach wykonujących zadania publiczne, to podmiotów zobowiązanych do udzielenia informacji publicznej nie można utożsamiać wyłącznie z jednostkami organizacyjnymi, o jakich mowa w przepisach k.p.a. czy ustawy p.p.s.a. Gdyby ustawodawca zamierzał wprowadzić w tym zakresie jakiekolwiek ograniczenia, to przewidziałby to wprost. Żadnych ograniczeń co do zakresu podmiotowego obowiązku informacyjnego nie można domniemywać. Sąd zaznaczył, że działalność ZGWRP określona została w statucie (§ 7 statutu). W § 7 ust.1 statutu wskazano, że celem Związku jest wspieranie idei samorządności terytorialnej, obrona wspólnych interesów gmin wiejskich, dążenie do ich społeczno-gospodarczego rozwoju, w tym również wspieranie działalności naukowej i oświatowej orz kulturalnej, a także kultury fizycznej i sportu. Z kolei w § 7 ust.2 statutu zapisano, że celem Związku jest reprezentacja interesów gmin wiejskich oraz ich mieszkańców. Podkreślono także, że zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 17 ustawy o samorządzie gminnym zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy wspierania i upowszechniania idei samorządowej, w tym tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych i wdrażania programów pobudzania aktywności obywatelskiej. Ponadto art. 166 ust. 1 Konstytucji RP stanowi, iż zadania publiczne służące zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej są wykonywane przez jednostkę samorządu terytorialnego jako zadania własne. Wobec powyższego przyjęto, że Stowarzyszenie wykonuje zadania własne gminy jakim jest wspieranie idei samorządu terytorialnego. Podkreślono, iż analiza § 7 statutu [...] prowadzi do wniosku, że cel Związku jest szerszy niż tylko wspieranie idei samorządności terytorialnej i obrona wspólnych interesów. Celem Związku jest także reprezentacja interesów mieszkańców, wspieranie działalności naukowej i oświatowej oraz kulturalnej, a także kultury fizycznej i sportu. Tym samym nie można przyjąć, iż celem [...]jest jedynie wspieranie idei samorządności terytorialnej i obrona wspólnych interesów. W konsekwencji nie można uznać, że władze ZGWRP nie wyczerpują pojęcia organów samorządu terytorialnego. Wskazano, iż sprawy rozwoju regionalnego stanowią dział administracji rządowej, co wprost wynika z regulacji art. 5 pkt 18a ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (t. j. Dz. U. z 2007 roku Nr 65, poz. 437 ze zm.). Natomiast w myśl art. 23 a pkt. 9 ustawy o działach administracji rządowej dział rozwój regionalny obejmuje sprawy współpracy z jednostkami samorządu terytorialnego oraz organizacjami je zrzeszającymi, a także z partnerami społeczno-gospodarczymi, w zakresie dotyczącym rozwoju społeczno-gospodarczego, regionalnego i przestrzennego kraju. Zwrócono uwagę na regulację zawartą w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (tekst jednolity Dz.U. z 2010 r., nr 234, poz. 1536 ze zm.). W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie działalnością pożytku publicznego jest działalność społecznie użyteczna, prowadzona przez organizacje pozarządowe w sferze zadań publicznych określonych w ustawie. Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 2 cytowanej ustawy działalność pożytku publicznego może być prowadzona także przez stowarzyszenia jednostek samorządu terytorialnego. Do sfery zadań publicznych ustawa o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie zalicza zadania w zakresie m.in. działalności wspomagającej rozwój wspólnot i społeczności lokalnych a także działalności na rzecz organizacji pozarządowych oraz podmiotów wymienionych w art. 3 ust. 3 w zakresie określonym w pkt 1-32 (art. 4 ust. 1 pkt 13 i 33 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie). Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie organy administracji publicznej prowadzą działalność w sferze zadań publicznych, o której mowa w art. 4, we współpracy z organizacjami pozarządowymi oraz podmiotami wymienionymi w art. 3 ust. 3, prowadzącymi, odpowiednio do terytorialnego zakresu działania organów administracji publicznej, działalność pożytku publicznego w zakresie odpowiadającym zadaniom tych organów. Współpraca o której mowa wyżej odbywa się w szczególności w formach m.in. konsultowania z organizacjami pozarządowymi oraz podmiotami wymienionymi w art. 3 ust. 3 projektów aktów normatywnych w dziedzinach dotyczących działalności statutowej tych organizacji (art. 5 ust. 2 pkt 3 ustawy o działalności pożytku publicznego i wolontariacie). Sąd zaznaczył, że rozpoznając niniejszą sprawę należy mieć również na uwadze kwestie finansowania działalności [...]. Majątek stowarzyszenia powstaje ze składek członkowskich, darowizn, spadków, zapisów, dochodów z własnej działalności, dochodów z majątku stowarzyszenia oraz z ofiarności publicznej (art. 33 ust. 1 Prawa o stowarzyszeniach). Stowarzyszenie może otrzymywać dotacje według zasad określonych w odrębnych przepisach (art. 35 Prawa o stowarzyszeniach). W myśl § 34 Statutu na fundusze Związku składają się: 1) składki oraz opłaty członkowskie, 2) darowizny, spadki i zapisy, 3) wpływy z działalności statutowej Związku, 4) wpływy z ofiarności publicznej, 5) dotacje i subwencje oraz granty, 6) wpływy z majątku Związku. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego subwencja (dotacja) jest to bezzwrotna pomoc finansowa udzielona przedsiębiorstwu, instytucji lub organizacji ze środków publicznych. Dochodem [...] są m.in. składki członkowskie uiszczane przez gminy wiejskie i miejsko-wiejskie (§ 10 ust.1 Statutu), które to składki w istocie pochodzą z dochodów jednostek samorządu terytorialnego. Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wykonywanie zadań publicznych może być realizowane w drodze współdziałania między jednostkami samorządu terytorialnego. W myśl ust. 2 gminy, związki międzygminne oraz stowarzyszenia jednostek samorządu terytorialnego mogą sobie wzajemnie bądź innym jednostkom samorządu terytorialnego udzielać pomocy, w tym pomocy finansowej. W świetle powyższego, zdaniem kontrolowanego sądu trudno byłoby uznać, że ZGWRP nie prowadzi działalności publicznoprawnej i nie należy do kategorii podmiotów, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym. Mając na względzie powyższe Sąd uznał, że [...] jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej. W dalszej kolejności rozważania wymaga aspekt przedmiotowy sprawy tzn. czy żądane dokumenty stanowią informację publiczną. Informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty nie będące organami administracji publicznej, a także treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie od tego do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ustawodawca wskazał, że termin "informacja publiczna" należy rozumieć bardzo szeroko. Świadczy o tym treść art. 1 ust.1 ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowiącego, że "każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu". Tak więc informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Ponieważ sformułowania te nie są zbyt jasne należy przy ich wykładni kierować się treścią art. 61 Konstytucji RP, przewidującego prawo obywateli do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej i podmiotów wykonujących zadania publiczne. Prawo dostępu do informacji publicznej ma charakter powszechny, bowiem jest przyznane każdemu (art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej). Nie wymaga się zatem od osoby wykonującej to prawo wykazania interesu prawnego lub faktycznego. Zgodnie jednak z art. 5 ust. 2 powołanej ustawy, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Stwierdzić należy zatem w ocenie sądu, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa, o ile odnosi się do faktów W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnieniu podlega informacja publiczna m.in. o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć. Informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty nie będące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu nie będącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich i są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań nawet, jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Niezależnie od powyższego, aby konkretna informacja posiadała walor informacji publicznej, to musi się odnosić do sfery faktów. Przyjmuje się, że za informację publiczną należy uznać każdą wiadomość wytworzoną przez szeroko rozumiane władze publiczne, a także inne podmioty sprawujące funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Charakter informacji publicznej mają również informacje niewytworzone przez wskazane podmioty lecz do nich się odnoszące. Informację publiczną stanowi zatem treść wszelkiego rodzaju dokumentów nie tylko bezpośrednio zredagowanych i wytworzonych przez wskazany podmiot. Przymiot taki posiada także treść dokumentów, których podmiot używa do zrealizowania powierzonych mu prawem zadań. Bez znaczenia przy tym jest, w jaki sposób dokumenty znalazły się w posiadaniu danego organu. Ważne bowiem jedynie jest to, by dokumenty takie służyły realizowaniu zadań publicznych i odnosiły się do niego bezpośrednio. Jeżeli zadania danego podmiotu mają na celu zaspokojenie powszechnych potrzeb obywateli i są istotne z punktu widzenia celów państwa, to nie podobna odmówić im przymiotu zadań publicznych Mając na uwadze przywołane poglądy i przedstawioną wykładnię prawa, sąd stwierdził , że żądane przez stronę skarżącą dokumenty są informacjami publicznymi w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, a zatem ustawa znajduje w sprawie zastosowanie. Treść wniosku wskazuje bowiem, że dotyczy on udostępnienia informacji publicznej w postaci dokumentów wytworzonych przez podmiot wykonujący zadania publiczne i odnoszące się do jego działalności. Nie ulega wątpliwości, że protokoły posiedzeń zarządu Związku, bilanse, sprawozdana z wykonania budżetu oraz informacja o wysokości wnoszonych składek przez poszczególnych członków związku odnosi się bezpośrednio do działania podmiotu, który został powołany celem wykonywania zadania własnego gminy, a ponadto wykonującego powierzone mu zadanie ze środków pochodzących w znacznej części ze środków publicznych. Uznając, że żądane dokumenty stanowią informację publiczną, a Związek wykonujący zadania publiczne jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, sąd wywiódł, iż ustalenia wymagało, czy działania podjęte przez podmiot zobowiązany nastąpiły w formie adekwatnej do wskazanej we wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Wniosek z dnia 22.07.2013 r. zainicjował postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej, które zostało uregulowane przepisami wyżej przywołanej ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Postępowanie to ma charakter postępowania administracyjnego, które obejmuje zarówno postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej, jak i postępowanie w sprawie odmowy udzielenia takiej informacji. Okoliczność, że tylko odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 tej ustawy następują w drodze decyzji, do których stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego (art. 16 ust. 1 i 2), nie uprawnia do twierdzenia, że pierwszy etap postępowania w sprawie udzielenia informacji publicznej, tj. do momentu wszczęcia postępowania w sprawie jej odmowy, nie ma charakteru postępowania administracyjnego. W doktrynie wskazuje się zasadnie, że artykuł 16 powołanej ustawy wprowadza regulację drugiego, obok postępowania w sprawie udostępnienia informacji, postępowania administracyjnego: postępowania w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej. Jest ono wszczynane z urzędu przez podmiot, który był adresatem wniosku złożonego na podstawie art. 10 powołanej ustawy i stanowi kontynuację postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej (zob.: M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 59-60, M. Kłaczyński, S. Szuster, Komentarz do art.16 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej(Dz.U.01.112.1198),LEX2003). Postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej jest zatem w ocenie kontrolowanego sądu postępowaniem administracyjnym, uregulowanym zasadniczo przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej, do którego – w określonym zakresie mają również zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: "Kpa"). Nie jest zasadne stanowisko, że postępowaniem administracyjnym można nazwać jedynie takie postępowanie, o jakim mowa w art. 1 i 2 Kpa. Przepis art. 1 i 2 Kpa wskazują na postępowania, w których ma zastosowanie Kodeks postępowania administracyjnego, z czego nie można wyprowadzać wniosku, że są to jedyne postępowania administracyjne. Jako przykład można wskazać, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem i poglądami doktryny postępowanie w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ma charakter postępowania administracyjnego, do którego nie mają zastosowania przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Podobnie, do postępowań administracyjnych w sprawach podatkowych nie stosuje się przepisów Kodeksu. Powyższe oznacza, że Związek powinien zakończyć wszczęte na wniosek strony skarżącej postępowanie w sposób przewidziany prawem, tj. zasadniczo albo udzielić informacji publicznej albo wydać decyzję o jej odmowie bądź też – w razie uznania, że żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej – udzielić wnioskodawcom odpowiedzi w formie zwykłego pisma. Związek w odpowiedzi na wniosek pismem wskazał, że nie jest podmiotem obowiązany do udzielenia informacji publicznej. Tymczasem, w uzasadnieniu kontrolowanego wyroku wskazano, że Związek jest podmiotem wykonującym zadania publiczne o którym mowa w art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a ponadto żądanie udostępnienia określonych we wniosku dokumentów jest żądaniem udostępnienia informacji publicznej. Wobec tego należało albo udostępnić tę informację albo wydać decyzję o jej odmowie, jeżeli istniałyby ku temu podstawy prawne. Kontrolowany Sąd przyjął, że w przedmiotowej sprawie skierowanie do Stowarzyszenia zwykłego pisma nie spełnia powyższych wymogów. Do dnia rozpoznawania skargi Związek nie rozpoznał wniosku Stowarzyszenia o udostępnienie informacji publicznej. W tym miejscu wskazać należy, że ustawodawca w art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazał, że udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 3 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej). W ocenie sadu I instancji z uwagi na fakt, że wniosek Stowarzyszenia z dnia 22.07.2013 r. nie został rozpatrzony w ustawowym terminie i od dnia złożenia tego wniosku do dnia wydania wyroku minął bezskutecznie prawie 1 rok bezczynność przyjąć należało, że w niniejszej sprawie miała miejsce bezczynność. Rozstrzygając sąd miał na względzie, że tego rodzaju postępowanie sądowe przeciwko ZGWRP toczy się po raz pierwszy. Tym samym ZGWRP, wobec istniejących wątpliwości, mógł stać na stanowisku, iż nie jest podmiotem zobligowanym do udzielenia żądanej informacji publicznej. Należy bowiem rozróżnić sytuację, gdy organ ma obiektywną wiedzę, że jest zobowiązany do takiego obowiązku (wynikającą choćby z zapadłych wcześniej orzeczeń sądowych) i go nie realizuje, od sytuacji, gdy organ błędnie pozostaje w przekonaniu, że obowiązek ten na nim nie ciąży i dlatego go nie realizuje. Trzeba podkreślić, że organ w ustawowym 14 dniowym terminie udzielił pisemnej (choć wadliwej co do formy) odpowiedzi. Tym samym skarżący w ustawowym terminie poznał jego stanowisko. Pomimo tego, że w/w odpowiedzi udzielono w piśmie z dnia 29.07.2013r. i wynikało z niej, że organ nie zamierza realizować swego obowiązku, skarżący z nieznanych przyczyn wniósł niniejszą skargę dopiero w dniu 24.03.2014r. I to przede wszystkim spowodowało tak długi okres niezałatwienia wniosku. Gdyby bowiem skarżący wniósł skargę na bezczynność niezwłocznie po udzieleniu odpowiedzi przez organ, to nie doszłoby do tak znacznego przekroczenia ustawowego terminu. Mając na uwadze powyższe w ocenie Sądu orzekającego nie zaistniały przesłanki do stwierdzenia, iż bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, a tym bardziej do wymierzenia grzywny (pkt 2 i 3 sentencji wyroku). Mając na względzie, że wniosek strony nie został załatwiony w sposób wskazany w ustawie, zaś bezczynność nie ustała także po wniesieniu skargi do sądu administracyjnego, kontrolowany Sąd, biorąc za podstawę art. 149 § 1 Ppsa, orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku, tj. uwzględnił skargę, zobowiązując Związek do załatwienia wniosku o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku. O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie 4 wyroku na podstawie art. 200 Ppsa. Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosło Związek [...]. Wyrokowi zarzucono: I. Naruszenie prawa materialnego: 1. Naruszenie art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 84 ust. 1 - 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w zw. z art. 10 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego z dnia 15 października 1985 r., ratyfikowanej dnia 25 listopada 1994 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 124, poz. 607) w zw. z art. 172 Konstytucji RP oraz w zw. z art. 1, art. 2, art. 9, art. 10, art. 33, art. 35 Prawa o stowarzyszeniach poprzez ich niewłaściwą wykładnię i w rezultacie błędne uznanie przez Sąd I instancji, że stowarzyszenie Związek [...]wykonuje zadania publiczne oraz dysponuje majątkiem publicznym i w związku z tym jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w rozumieniu regulacji art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej. 2. Naruszenie art. 5 § 2pkt.6 kpa w związku z art. 69ust.1 i art. 73 ust.1 ustawy o samorządzie gminnym oraz w związku z art. 11 ust.1 prawa o stowarzyszeniach w związku z art. 5 §2 pkt.5 kpa polegające na ich niewłaściwej wykładni i rezultacie niewłaściwym zastosowaniu i wadliwym uznaniu przez sąd I instancji, że nie można uznać że [...] nie jest organem samorządu terytorialnego, podczas gdy w świetle obowiązujących regulacji prawnych organy Stowarzyszenia mogą być uznane wyłącznie jako organy organizacji społecznej, o której mowa w art. 5 §2pkt.5 kpa. 3. Naruszenie art. 33 i art. 35 Prawa o stowarzyszeniach w związku z art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. d) ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 4, art. 5, art. 9, art. 34 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885 ze zm. - powoływanej dalej jako ustawa o finansach publicznych), polegające na ich niewłaściwej wykładni oraz niewłaściwym zastosowaniu, skutkującym przyjęciem przez Sąd I instancji, że stowarzyszenie w zakresie swej działalności dysponuje majątkiem publicznym i jest podmiotem, którego dotyczy zasada jawności gospodarowania środkami publicznymi, w związku z czym jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej 4. Naruszenie art. 3 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (tekst. jedn. Dz. U. z 2010 r., nr 234, poz. 1536 ze zm. – powoływanej dalej jako ustawa o wolontariacie), polegające na jego błędnej interpretacji oraz niewłaściwym zastosowaniu i w rezultacie błędnym uznaniu przez Sąd I instancji, że przepis powyższy znajduje zastosowanie w stanie faktycznym niniejszej sprawy i na tej podstawie uznanie, że [...] realizuje zadania publiczne i jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej (art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej), podczas, gdy Związek jest stowarzyszeniem działającym wyłącznie na podstawie art. 84 ust. 1-3 ustawy o samorządzie gminnym w zw. z przepisami Prawa o stowarzyszeniach, a nie stowarzyszeniem działającym w oparciu o przepisy ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, regulujące zasady prowadzenia działalności pożytku publicznego w sferze zadań publicznych także przez stowarzyszenia jednostek samorządu terytorialnego. 5. Naruszenie art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i w rezultacie nieuzasadnione uznanie, że skierowany do ZGWRP wniosek dotyczy udostępnienia informacji mającej charakter informacji publicznej, podczas gdy wykazano, że Stowarzyszenie nie jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w świetle art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a zatem żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej, a co za tym idzie nie podlega udostępnieniu. II. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy: 1. Naruszenie art. 149 § 1 p.p.s.a, w związku z art. 4 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 6 w związku z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że Sąd I uwzględnił skargę na bezczynność oraz orzekł, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, pomimo, że - jak wykazano - stowarzyszenie nie jest podmiotem wykonującym zadania publiczne lub dysponującym majątkiem publicznym, a zatem nie jest zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej, a tym samym żądane dokumenty nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, a zatem nie można mu postawić zarzutu bezczynności. 2. Naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez: - brak uzasadnienia dla przyjmowanego przez sąd stanowiska jakoby Stowarzyszenie dysponowało w swej działalności majątkiem publicznym, - całkowity brak wyjaśnienia twierdzenia sądu I instancji , że [...]pominął w przedmiotowej sprawie brzmienie art. 4 ust.1 pkt.4 ustawy o dostępie do informacji w tym uzasadnienie przez sąd jakie skutki dla niniejszej sprawy miałyby wywołać wskazana przez sąd regulacja prawna, - brak jakiejkolwiek analizy oraz nieodniesienie się przez sąd do argumentów prezentowanych przez Stowarzyszenie w złożonej odpowiedzi na skargę, przemawiających w istocie za uznaniem, że Stowarzyszenie nie jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej, - formułowanie w treści uzasadnienia wyroku obszernych wywodów nie dotyczących meritum sprawy wyrwanych z kontekstu treści innych orzeczeń sądów administracyjnych oraz przywoływanie w treści uzasadnienia wyroku przepisów prawa nie znajdujących żadnego zastosowania w sprawie, powodujących że uzasadnienie jest niespójne nielogiczne nieczytelne, a prezentowana argumentacja wzajemnie sprzeczna. 4. Naruszenie art. 151 p.p.s.a. polegające na jego niezastosowaniu w sprawie i nie oddaleniu skargi przez Sąd I instancji, podczas gdy ze stanu faktycznego oraz prawnego wynika, że stowarzyszenie nie jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, a zatem nie można postawić mu zarzutu bezczynności w sprawie. W związku z tym skarga powinna zostać oddalona przez Sąd I instancji. III. Na wypadek przyjęcia przez Sąd, że [...], jako stowarzyszenie działające na podstawie art. 84 ustawy o samorządzie gminnym oraz przepisów Prawa o stowarzyszeniach jest jednak podmiotem realizującym zadania publiczne lub dysponującym w swej działalności majątkiem publicznym, wyrokowi Sądu I instancji zarzucono: 1. Naruszenie prawa materialnego tj. art. 4 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez ich niewłaściwą wykładnię i nieuzasadnione uznanie przez Sąd I instancji, że [...] pozostaje w bezczynności oraz zobowiązanie Związku do załatwienia wniosku Skarżącego, podczas gdy zgodnie z powołanym przepisem, podmiotami obowiązanymi do udostępnienia informacji publicznej są podmioty reprezentujące osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. W związku z powyższym nie jest możliwe na tej podstawie zarzucanie stowarzyszeniu bezczynności w sprawie. Nawet jeśliby przyjąć, że stowarzyszenie jest podmiotem realizującym zadania publiczne i dysponującym majątkiem publicznym, podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji jest organ reprezentujący tę jednostkę, a nie sama jednostka. 2. Naruszenie przepisów postępowania tj. art. 149 § 1 p.p.s.a w związku z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, polegające na ich błędnym zastosowaniu i uwzględnieniu skargi oraz przyjęciu przez Sąd I instancji, że ZWGRP pozostaje w bezczynności w zakresie załatwienia wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej, w sytuacji gdy załatwienie wniosku może nastąpić także poprzez pisemną informację wskazującą m.in. że wezwany podmiot nie jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w świetle ustawy, 3. Naruszenie przepisów postępowania tj. art. 149 § 1 p.p.s.a w związku z art. 4 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, polegające na jego niewłaściwym zastosowaniu i uwzględnieniu skargi oraz uznaniu, że ZWRP pozostaje w bezczynności, podczas gdy - jak wskazano - podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej w świetle art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej jest podmiot reprezentujący daną jednostkę wykonującą zadania publiczne lub dysponującą majątkiem publicznym i tylko temu podmiotowi (organowi uprawnionemu do reprezentacji danej jednostki), w świetle obowiązującego prawa, można postawić ewentualny zarzut bezczynności w sprawie. W związku z powyższym wniesiono o: 1. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi na podstawie art. 188 p.p.s.a. ewentualnie, 2. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu,, 3. zasądzenie na rzecz stowarzyszenia zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Skarga kasacyjna pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw. Na wstępie godzi się wyjaśnić, że stosownie do brzmienia art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę na skutek wniesienia skargi kasacyjnej związany jest granicami tej skargi, a z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania, która zachodzi w wypadkach określonych w § 2 tego przepisu. Podstaw nieważnościowych w niniejszej sprawie nie stwierdzono. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego orzeczenia determinują zakres kontroli dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny. Podstawy, na których można oprzeć skargę kasacyjną, reguluje art. 174 p.p.s.a. W jego pkt 1 określono naruszenie prawa materialnego, przy czym przewiduje się dwie jego postacie, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Błędna wykładnia oznacza nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, czyli mylne rozumienie określonej normy prawnej, natomiast niewłaściwe zastosowanie to dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego, czyli niezasadne uznanie, że stan faktyczny sprawy odpowiada hipotezie określonej normy prawnej. Również druga podstawa kasacyjna wymieniona w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. - naruszenie przepisów postępowania - może przejawiać się w tych samych postaciach, co naruszenie prawa materialnego, przy czym w tym wypadku ustawa wymaga, aby skarżący nadto wykazał istotny wpływ wytkniętego uchybienia na wynik sprawy. W skardze kasacyjnej zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie szeregu przepisów prawa zaliczonych przez autora skargi kasacyjnej zarówno do kategorii naruszenia prawa procesowego, jak też materialnego w obu wspomnianych wyżej formach. Oceniając zarzuty prawa materialnego należało przede wszystkim odpowiedzieć na pytanie, czy [...] jako stowarzyszenie jednostek samorządu terytorialnego jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Następnie rozważenia wymagała kwestia charakteru samej informacji objętej wnioskiem stowarzyszenia jako informacji publicznej. Dopiero w przypadku pozytywnego rozpatrzenia tych kwestii Naczelny Sąd Administracyjny uprawniony był do oceny ewentualnej bezczynności organu w rozpatrywanej sprawie. W pierwszym rzędzie oceniono zatem charakter prawny [...] jako podmiotu zobowiązanego do rozpatrzenia wniosku stowarzyszenia zgodnie z zasadami przewidzianymi na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, [...] spełnia warunki podmiotowe z art. 4 ust.1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jako podmiot reprezentujący inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym. [...] stanowi bowiem stowarzyszenie reprezentujące podmioty publiczne (jednostki samorządu terytorialnego). O charakterze publicznym jego zadań świadczy realizowanie przez ten podmiot zadań określonych w art. 84 ustawy o samorządzie gminnym. Mają one na celu wspieranie idei samorządu terytorialnego i obronę wspólnych interesów, a więc odnoszą się do kompetencji jednostek samorządu terytorialnego i ich organizacji. Nie jest przy tym skuteczny argument wnoszącego skargę kasacyjną, że mająca zastosowanie do Związku [...] ustawa Prawo o stowarzyszeniach oznacza, że należy je traktować analogicznie jak inne stowarzyszenia tworzone na podstawie ustawy, w tym stowarzyszenia osób fizycznych. Wspomniany związek jest bowiem stowarzyszeniem założonym przez jednostki samorządu terytorialnego, a więc osoby prawa publicznego, a zatem, zgodnie z zasadą legalizmu wyrażoną w art. 7 Konstytucji RP może działać jedynie na podstawie i w granicach prawa. W tej mierze różni się on od innych stowarzyszeń działających na podstawie ustawy prawo o stowarzyszeniach. Stowarzyszenia osób fizycznych mają bowiem inny status i możliwości działania. Zarówno osoby fizyczne, jak i ich stowarzyszenia mogą czynić wszystko, czego im prawo nie zakazuje. Jednostki samorządu terytorialnego, jako osoby prawa publicznego mogą natomiast działać tylko w ramach swoich kompetencji. Dotyczy to również ich stowarzyszeń, a taki charakter ma [...]. Stąd jego działania muszą mieścić się w ramach zadań publicznych, wynikających m.in. z art. 84 ustawy o samorządzie gminnym. Nie można zgodzić się z poglądem, który utożsamia zadania publiczne jedynie z zadaniami władczymi. Pojęcie zadań publicznych jest bowiem znacznie szersze i obejmuje swoim zakresem także zadania o innym charakterze, np. opiniodawczym. Dlatego też zadania publiczne to nie tylko te, które mogą być przenoszone na inne podmioty np. na podstawie art. 9 ustawy o samorządzie gminnym, ale także zadania realizowane w oparciu o art. 84 tej ustawy. Mimo zaś, że statut jest umową, co podkreśla wnoszący skargę kasacyjną, to odwołuje się on do zadań wynikających z ogólnie obowiązujących przepisów prawa, te bowiem wiążą stowarzyszenie jednostek samorządu terytorialnego w zakresie jego działania. Wszystko to świadczy o publicznym charakterze jego zadań. Majątek związku powstaje ze środków publicznych. Na podstawie art. 33 ust. 1 Prawa o stowarzyszeniach majątek stowarzyszenia powstaje ze składek członkowskich, darowizn, spadków, zapisów, dochodów z własnej działalności, dochodów z majątku stowarzyszenia oraz z ofiarności publicznej. Ponadto na podstawie art. 35 tej ustawy stowarzyszenie może otrzymywać dotacje według zasad określonych w odrębnych przepisach. Dla realizacji przyznanych Związkowi zadań powołano określony fundusz. W myśl postanowień Statutu Fundusz Związku tworzy się ze składek członkowskich, z opłat pobieranych od członków związku, z dochodów z majątku Związku, z subwencji, z zapisów, darowizn, pożyczek oraz emisji obligacji. Źródłem dochodu są więc środki publiczne, bądź pochodzące od podmiotów publicznych (jednostek samorządu terytorialnego). Publicznemu charakterowi środków nie zaprzecza wybór ustawodawcy, który nie poddaje tych środków reżimowi ustawy o dyscyplinie finansów publicznych. Nie oznacza to bowiem, iż stowarzyszenie Związek [...] nie korzysta ze środków publicznych w rozumieniu art. 4 ust.1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, lecz jedynie wyłącza te środki w pewnym zakresie spod działania ustawy o finansach publicznych. Nie zaprzecza to też prawu społeczności lokalnych do zrzeszania się na podstawie art. 10 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego. Za chybione uznano zatem zarzuty naruszenia w zaskarżonym wyroku art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 84 ust. 1 - 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w związku z art. 10 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego w zw. z art. 172 Konstytucji RP oraz w związku z art. 1, art. 2, art. 9, art. 10, art. 33, art. 35 Prawa o stowarzyszeniach. Za chybiony należało również uznać zarzut naruszenia przez Sąd I instancji wymienionych w skardze kasacyjnej przepisów art. 4, art. 5, art. 9, art. 34 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, pozostają one bowiem bez związku z celem i funkcjami realizowanymi przez ustawę o dostępie do informacji publicznej. Przechodząc do oceny aspektu przedmiotowej sprawy należy wskazać, że we wniosku z dnia 1 marca 2013 r. żądano udostępnienia wnioskodawcy linków do Biuletynu Informacji Publicznej zawierających: 1. protokoły z posiedzeń zarządu Związku za okres od 1 stycznia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r., 2. protokoły z posiedzeń Komisji Rewizyjnej i Rady Regionów, 3. sprawozdania z wykonania budżetu za lata 2009, 2010, 2011, 2012, 4. bilanse za lata 2009, 2010, 2011, 2012, 5. budżet na rok 2013, 6. informację o wysokości składki wnoszonej przez każdego członka Związku. Ponadto strona wskazywała, że przy braku możliwości udostępnienia linków, wnosi o udostępnienie informacji w formie skanów. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego słusznie przyjęto w zaskarżonym wyroku, że informacje wymienione we wniosku stanowią informację publiczną. W orzecznictwie wskazuje się bowiem na szerokie pojęcie informacji publicznej. Wskazuje się w nim, że pojęcie to obejmuje każdą wiadomość wytworzoną, czy posiadaną przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby lub podmioty pełniące funkcje publiczne, a także inne jednostki, które tę władzę realizują, bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie swoich kompetencji. Jak już wcześniej wspomniano [...] jest podmiotem realizującym zadania publiczne, a zatem wniosek skarżącego dotyczył udostępnienia informacji publicznej w postaci dokumentów wytworzonych przez podmiot wykonujący tego rodzaju zadania i odnoszących się do jego działalności. Z tego też względu za uprawniony uznany być nie może również zarzut naruszenia art. 5§2pkt.6 kpa w związku z art. 69 ust.1 i art. 73 ust.1 ustawy o samorządzie gminnym w związku z art. 11ust.1 prawa o stowarzyszeniach w związku z art. 5 §2pkt.5 kpa. Słusznie zatem przyjęto, że protokoły posiedzeń zarządu Związku, bilanse, sprawozdania z wykonania budżetu oraz informacja o wysokości wnoszonych składek przez poszczególnych członków Związku odnoszą się bezpośrednio do działania podmiotu, który został powołany w celu wykonywania zadań przekazanych przez jednostki samorządu terytorialnego (gminy członkowskie), a ponadto wykonującego powierzone mu zadanie ze środków pochodzących w części ze środków publicznych. Udostępnienie tego rodzaju danych służy w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego realizacji zasady transparentności życia publicznego. Z punktu widzenia określonych przepisem art. 141 § 4 p.p.s.a. wymogów, którym czynić powinno zadość uzasadnienie wyroku sądu administracyjnego, nie ma podstaw, aby twierdzić, że w rozpatrywanej sprawie wymogom tym Sąd I instancji uchybił. Wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić przedmiot skutecznego zarzutu kasacyjnego z art. 141 § 4 p.p.s.a. jedynie wówczas, gdy uzasadnienie sporządzone jest w taki sposób, że niemożliwa jest kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku. Funkcja uzasadnienia wyroku wyraża się bowiem i w tym, że jego adresatem, oprócz stron, jest także Naczelny Sąd Administracyjny. Tworzy to więc po stronie wojewódzkiego sądu administracyjnego obowiązek wyjaśnienia motywów podjętego rozstrzygnięcia w taki sposób, który umożliwi przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia w sytuacji, gdy strona postępowania zażąda, poprzez wniesienie skargi kasacyjnej, jego kontroli. Wbrew stanowisku strony skarżącej kasacyjnie, uzasadnienie zaskarżonego wyroku w niewadliwy sposób realizuje funkcję perswazyjną. Czym innym jest natomiast siła przekonywania zawartych w nim argumentów, co prowadzi do wniosku, że brak przekonania strony o trafności rozstrzygnięcia sprawy, nie oznacza jeszcze wadliwości uzasadnienia wyroku. Uzasadnienie spełnia również funkcję kontroli trafności wydanego w sprawie orzeczenia, co nie pozbawia Naczelnego Sądu Administracyjnego możliwości skontrolowania zaskarżonego wyroku w zakresie, który wyznaczony został granicami wniesionego środka zaskarżenia. Zaznaczyć należy, iż pominięcie w uzasadnieniu wyroku rozważań dotyczących zarzutów niezasadnych nie stanowi naruszenia przepisów postępowania sądowoadministracyjnego o istotnym wpływie na wynik sprawy , jeżeli ponadto wyczerpujące( jak ma to miejsce w niniejszej sprawie) jest przedstawienie i wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia. W skardze kasacyjnej podniesiono także zarzut naruszenia w zaskarżonym wyroku art. 3 ust. 3 pkt 2 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie poprzez przyjęcie, że przepis ten znajduje zastosowanie w stanie faktycznym niniejszej sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że odwołanie się przez sąd I instancji do treści ustawy o wolontariacie miało jedynie charakter argumentacyjny, podkreślający, jakiego typu zadania ustawodawca uznaje za publiczne. Podobny charakter miało odwołanie się w zaskarżonym wyroku do ustawy o działach administracji rządowej. Stąd niezasadny był zarzut naruszenia art. 3 ust. 3 pkt 2 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje jednocześnie, że bezzasadne w przedmiotowej sprawie są zarzuty dotyczące zasad reprezentacji stowarzyszenia. Podmiotem zobowiązanym do rozpatrzenia wniosku skarżącego, a także zobowiązanym do udzielenia informacji, jak i stroną niniejszego postępowania sądowego był Związek [...]. Kwestie reprezentacji podmiotu nie mają z tego punktu widzenia znaczenia. Należy bowiem odróżnić reprezentację od kwestii zdolności administracyjno-prawnej. Podmiotem zobowiązanym jest stowarzyszenie jako osoba prawna, natomiast w postępowaniu stowarzyszenie jest reprezentowane przez swoje organy. Naczelny Sąd Administracyjny uznając, że Związek [...] jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, jak też że żądane dokumenty stanowią tego rodzaju informację był uprawniony do zbadania stanu bezczynności organu w sprawie wywołanej wnioskiem skarżącego. Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 3 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej). W związku z tym należy wskazać, że bezczynność to stan, w którym pomimo upływu ustawowych terminów organ nie udziela informacji, ani nie wydaje decyzji o odmowie jej udzielenia, ani też nie wydaje decyzji w sprawie umorzenia postępowania. Należy też zaznaczyć, że załatwienie sprawy w formie pisma możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy sprawa nie dotyczy informacji publicznej, bądź ma w niej zastosowanie lex specialis wyłączający stosowanie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Taka sytuacja w rozpatrywanej sprawie nie miała jednak miejsca. Należy dodać, że zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się. Taka zaś decyzja w sprawie nie została wydana, stąd nie przerwano bezczynności organu. Wniosek stowarzyszenia nie został zatem rozpatrzony w ustawowym terminie, a od dnia złożenia tego wniosku do dnia wydania zaskarżonego wyroku minęło bezskutecznie wiele miesięcy, słusznie zatem zobowiązano Związek do rozpoznania wniosku w sposób przewidziany w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Stąd nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia w zaskarżonym wyroku art. 149 § 1 p.p.s.a w związku z art. 4 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Sąd I instancji słusznie więc uwzględnił skargę i nie zastosował art. 151 p.p.s.a., w związku z czym nie może być mowy o naruszeniu także tego przepisu. W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną. |