Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wiesław Morys sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) sędzia del. WSA Iwona Bogucka Protokolant starszy asystent sędziego Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lipca 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 409/14 w sprawie ze skargi J. T. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w trybie wznowienia postępowania administracyjnego oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 9 lipca 2014 r., II SA/Wa 409/14 oddalił skargę J. T. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z [...] grudnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia prawomocnej decyzji Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów o odmowie zatwierdzenia uchwały o nadaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk prawnych.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach sprawy. Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z [...] lutego 2005 r. odmówiła zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału [...] Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego z [...] czerwca 2004 r. o nadaniu J. T. stopnia doktora habilitowanego nauk prawnych i po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją z [...] grudnia 2005 r., nr [...] utrzymała w mocy decyzję poprzedzającą. Skarga J. T. na tę decyzję została prawomocnie oddalona wyrokiem WSA w Warszawie z 11 września 2006 r., I SA/Wa 520/06 (wyrok NSA z 2 sierpnia 2007 r., I OSK 1187/07).

Podaniem z 13 października 2007 r. J. T. wystąpił do Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów o wznowienie postępowania, zakończonego ostateczną decyzją z [...] grudnia 2005 r., nr [...] oraz wniósł o stwierdzenie jej nieważności. Centralna Komisja decyzją z [...] listopada 2007 r. odmówiła wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją z [...] grudnia 2005 r., nr [...], a decyzją z [...] stycznia 2008 r. utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 27 sierpnia 2008 r., I SA/Wa 387/08 uchylił zaskarżoną decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z [...] stycznia 2008 r. oraz decyzję ją poprzedzającą. W uzasadnieniu wskazał w szczególności, że badanie sprawy wznowienia postępowania w zakresie określonym w art. 151 § 1 i § 2 k.p.a. może nastąpić dopiero po wydaniu postanowienia o wznowieniu postępowania, o jakim mowa w art. 149 § 1 i § 2 k.p.a., a więc po ustaleniu, że nie zachodzi żadna z przyczyn uzasadniających odmowę wznowienia postępowania. Oparcie zaś w rozpatrywanej sprawie przez organ decyzji o odmowie wznowienia postępowania na dokonanej przez siebie merytorycznej ocenie przyczyn wznowienia, przeprowadzonej przed wydaniem postanowienia o wznowieniu postępowania, a więc sprzecznie z § 3 w zw. z § 2 art. 149 k.p.a., uzasadnia uchylenie obydwu decyzji.

Po uprawomocnieniu się tego wyroku Centralna Komisja decyzją z [...] listopada 2008 r., nr [...]/2008 odmówiła wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z [...] grudnia 2005 r. oraz odmówiła stwierdzenia jej nieważności, zaś decyzją z [...] stycznia 2009 r., nr [...] utrzymała w mocy decyzję z [...] listopada 2008 r., odmawiającą wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z [...] grudnia 2005 r. oraz uchyliła decyzję z [...] listopada 2008 r., odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji z [...] grudnia 2005 r. i odmówiła wszczęcia postępowania w tej sprawie.

Na skutek skargi J. T., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z 13 sierpnia 2009 r., I SA/Wa 335/09 uchylił zaskarżoną decyzję z [...] stycznia 2009 r. oraz poprzedzającą ją decyzję z [...] listopada 2008 r. W uzasadnieniu podał, że zarówno postępowanie w sprawie wznowienia postępowania, jak również postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, należą do systemu weryfikacji decyzji administracyjnej na drodze administracyjnej, opartego na zasadzie niekonkurencyjności. Oznacza to, że każdy z trybów nadzwyczajnych ma na celu usunięcie tylko określonego rodzaju wadliwości, a tryby te nie mogą być stosowane zamiennie. Sąd stwierdził, że wszczęcie postępowania w sprawie wznowienia postępowania nie uniemożliwia wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. Jednakże wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności w czasie toczącego się już postępowania w sprawie wznowienia powoduje konieczność zawieszenia postępowania wznowieniowego na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Zastosowanie trybu stwierdzenia nieważności decyzji powoduje bowiem następstwa prawne dalej idące, niż zastosowanie trybu wznowienia postępowania i wobec tego należy dać priorytet pierwszemu z nich.

Realizując wytyczne, zawarte w powyższym wyroku, Centralna Komisja w pierwszej kolejności rozpoznała wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z [...] grudnia 2005 r., wydając decyzję z [...] listopada 2009 r. o odmowie wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji, a nadto postanowieniem z tej samej daty, zawiesiła postępowanie w sprawie wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją z [...] grudnia 2005 r. Decyzją z [...] stycznia 2010 r., nr [...], wydaną po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Centralna Komisja utrzymała w mocy decyzję z [...] listopada 2009 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 15 października 2010 r., I SA/Wa 494/10 oddalił skargę J. T. na tę decyzję, zaś Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną strony od wydanego wyroku.

Następnie Centralna Komisja decyzją z [...] września 2011 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 149 § 3, art. 145 § 1 pkt 1, 4, 5, art. 150 § 1 k.p.a., w związku z art. 29 ust. 1 ustawy z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. z 2003 r. Nr 65, poz. 595 ze zm., aktualnie Dz. U. z 2014 r. poz. 1852; zwanej dalej również "usnitn"), odmówiła wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z [...] grudnia 2005 r., nr [...] i decyzją z [...] listopada 2011 r., nr [...] utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z 19 kwietnia 2012 r., II SA/Wa 100/12, uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą z [...] września 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Centralnej Komisji, wyrokiem z 6 grudnia 2012 r., I OSK 2028/12 uchylił wyżej wskazany wyrok i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Następnie, WSA w Warszawie, wyrokiem z 22 lutego 2013 r., II SA/Wa 2262/12, uchylił zaskarżoną decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z [...] listopada 2011 r. oraz decyzję ją poprzedzającą. Sąd stwierdził, że organ po raz kolejny wykroczył poza ustalone ramy badania formalnych podstaw wznowienia. Prowadząc postępowanie co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy, dokonał merytorycznej oceny podanych we wniosku przesłanek, bez uprzedniego wydania postanowienia o wznowieniu postępowania w trybie art. 149 § 1 k.p.a.

Postanowieniem z [...] kwietnia 2013 r. Centralna Komisja wznowiła postępowanie w sprawie zaskarżonej decyzją ostateczną z [...] grudnia 2005 r. i skierowała sprawę na posiedzenie Sekcji I celem dalszego postępowania. Po czym, decyzją z [...] października 2013 r., nr [...] Centralna Komisja, na podstawie art. 149 § 3 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1, 4, 5, art. 150 § 1 i art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym odmówiła uchylenia decyzji z [...] grudnia 2005 r., nr [...]. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że wniosek został złożony w terminie, który jak stwierdził WSA w Warszawie w wyroku z 13 sierpnia 2009 r., I SA/Wa 577/09, powinien być liczony od 19 września 2007 r.

W celu ustalenia występowania przesłanek wznowieniowych, Centralna Komisja wszczęła postępowanie wyjaśniające, kierując sprawę na posiedzenie Sekcji [...], która wyznaczyła recenzenta dla oceny, czy zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 145 § 1 pkt 1, 4, 5 k.p.a. Ponadto, Centralna Komisja skierowała zapytanie do strony o przedstawienie dowodów na okoliczność zaistnienia powyższych przesłanek, w szczególności odnośnie sfałszowania recenzji prof. S. W..

W odpowiedzi J. T. złożył pismo z 21 maja 2013 r., w którym podtrzymał swoje dotychczasowe twierdzenia, wnosząc o przeprowadzenie rozprawy i przeprowadzenie dowodów z dokumentów, tj. uwag do opinii A, C, D, opinii prawno-psychologiczno-procesowej, pisma UMB Banska Bystrica, sprawozdań za okres 2006-2013, ze wskazanych akt przewodu habilitacyjnego P. P. oraz dokonanie konfrontacji recenzentów A, B, C, D, a ponadto przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych grafologa i kryminologa dla wyjaśnienia fałszywości opinii A oraz ustalenia kto (po wcześniejszym uzyskaniu próbek własnoręcznego pisma prof. S. W.) w istocie ją sporządził, i kto dokonał w niej poprawek i ręcznych dopisków. Dodatkowo wnosił o zawiadomienie go i jego pełnomocnika adw. A. Ś. o terminie rozprawy (posiedzenia Sekcji I), podczas której szczegółowo ustosunkuje się do istotnych w sprawie kwestii. Zdaniem wnioskodawcy opinie A, C, D nie stanowią wiarygodnego materiału dowodowego.

W sprawie została sporządzona opinia prof. A. B., który stwierdził, że nie wystąpiła żadna z przesłanek do wznowienia postępowania wymienionych w art. 145 § 1, pkt 1, 4 i 5 k.p.a. oraz że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosków procesowych J. T. Sekcja [...] [...] października 2013 r. w głosowaniu jawnym po zapoznaniu się z całością materiału dowodowego odmówiła poparcia wniosku o wznowienie postępowania i zmiany prawomocnej decyzji. Następnie Prezydium Centralnej Komisji na posiedzeniu w dniu [...] października 2013 r. przeanalizowało całość zebranego materiału dowodowego i podzieliło stanowisko Sekcji I. Zdaniem Prezydium dowody, na których oparto rozstrzygnięcie nie okazały się fałszywe, a na jaw nie wyszły nowe istotne dla sprawy okoliczności nieznane organowi. Strona brała udział w postępowaniu w zakresie, w jakim było to możliwe z uwagi na odrębny tryb postępowania (art. 29 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych). Prof. H. I. nie brał udziału w głosowaniu tej uchwały.

We wniosku wskazano na przyczyny, które były już podnoszone w skardze na decyzję Centralnej Komisji z [...] grudnia 2005 r. i były przedmiotem oceny przez sądy administracyjne obu instancji. Zgodnie z art. 170 p.p.s.a., prawomocne orzeczenie wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i organy państwowe. Podmioty te muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Zatem w kolejnym postępowaniu nie może ona już być ponownie badana. Zarzuty podnoszone w podaniu z 13 października 2007 r., identyczne jak wcześniej, nie mogą być prawnie skuteczne wobec treści wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 11 września 2006 r. i wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 sierpnia 2007 r. Centralna Komisja wyjaśniła, że postępowanie w sprawach stopni i tytułów naukowych jest postępowaniem odrębnym, o aksjologii różniącej się od postępowania administracyjnego czy cywilnego. Stąd też ustawodawca świadomie zrezygnował z takich klasycznych dla procedur prawnych instytucji jak rozprawa, postępowanie dowodowe z udziałem biegłych, ograniczył udział kandydata w postępowaniu, wyłączył jawność postępowania. Podejmowanie uchwał następuje w głosowaniu tajnym. Postępowanie kwalifikacyjne nie stwarza kandydatowi możliwości prowadzenia dyskusji z recenzentami. Charakter tego postępowania powoduje, że osoba, która się poddaje jakimkolwiek recenzjom w dziedzinie nauki, musi się liczyć z tym, że nie zawsze może je zaakceptować. W tym wyraża się przejaw wolności naukowej i prowadzenia nieskrępowanej dyskusji naukowej.

Centralna Komisja decyzją z [...] grudnia 2013 r., nr [...], podjętą na podstawie art. 145 § 1 pkt 1, 4, 5, art. 151 § 1 pkt 1, art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, po ponownym rozpatrzeniu sprawy, utrzymała w mocy decyzję z [...] października 2013 r. W uzasadnieniu podała, że we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy strona podnosi zarzuty, które mają charakter polemiczny i roszczeniowy. Przedmiotem postępowania wznowieniowego nie może być ponowna ocena dorobku naukowego kandydata, tym bardziej powstałego po uprawomocnieniu się decyzji z 2005 r. Odnosząc się do podniesionych zarzutów Centralna Komisja ponownie wskazała, że prof. H. I. nie brał udziału w głosowaniu, podpisał decyzję jako sekretarz Prezydium. Opinia prof. A. B. została sporządzona na potrzeby tego postępowania i była przedmiotem oceny jako materiał dowodowy zgromadzony w sprawie. Centralna Komisja nie miała obowiązku doręczenia jej stronie, która mogła się zapoznać z jej treścią w trybie art. 73 k.p.a. Niezależnie od szczególnego trybu postępowania przed Centralną Komisją, organ administracji publicznej może uwzględnić żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu, jeżeli przedmiotem dowodu jest okoliczność mająca znaczenie dla sprawy (art. 78 k.p.a.). Nie było potrzeby, ani konieczności przeprowadzenia dowodów zawnioskowanych przez stronę. Decyzja z [...] grudnia 2005 r. nie była oparta na recenzji prof. S. W., lecz na całości zgromadzonego materiału dowodowego, który podlegał krytycznej ocenie przez grono wybitnych specjalistów z danej dyscypliny naukowej. Zatem dowody, na których oparto rozstrzygnięcie, nie okazały się fałszywe, a na jaw nie wyszły nowe istotne dla sprawy okoliczności nieznane organowi.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie J. T. zarzucił decyzji Centralnej Komisji z 15 grudnia 2013 r. naruszenie:

1. art. 6-13, 15, 17, 18, 24-28, 32, 35, 36, 73, 75-81, 84, 86, 89, 107, 114, 123, 124, 145, 147, 150, 151, 154 i art. 161 k.p.a. przez niepodjęcie właściwych czynności dla szybkiego merytorycznego załatwienia istoty sprawy, w tym zaniechanie postępowania ugodowego i uzupełniającego postępowania dowodowego z dokumentów oraz zasady udziału strony w postępowaniu, a nadto przyjęcie wadliwego poglądu co do wiążącej mocy oceny prawnej i wskazań wyrażonych we wcześniejszych orzeczeniach;

2. art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 233 4 k.k., art. 270 k.k. i art. 193-206 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie przez CK zarzutu fałszywości recenzji autorstwa prof. S. W. oraz kto i w jakim celu dokonał jej przerobienia, chociaż te czyny karalne ścigane są z urzędu i każdy, w szczególności instytucje państwowe jak CK – które w związku ze swą działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, są obowiązane niezwłocznie zawiadomić o tym prokuratora lub Policję oraz przedsięwziąć niezbędne czynności, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów przestępstwa (art. 304 § 2 k.p.k.);

3. art. 2, 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP przez pozbawienie habilitanta praw strony niezgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego oraz pozbawienie go "prawa do sądu" w przedmiotowym postępowaniu administracyjnym z naruszeniem obowiązujących terminów o przebiegu postępowania rozpoznawczego wbrew treści wyroków ETPC: z 9 czerwca 2009 r. w sprawie Korneccy p-ko Polsce, oraz z 23 września 2008 r. w sprawie Arac p-ko Turcji 9907/02, Lex 1399895;

4. zasad postępowania o wznowienie postępowania odnośnie zatwierdzenia uchwały o nadaniu stopnia doktora habilitowanego (w szczególności art. 157 § 1 w zw. z art. 17 pkt 3 i art. 18 pkt 1, 2, art. 156 § 1 pkt 2.7 i art. 158 § 2 k.p.a.) poprzez nienadanie właściwego biegu podaniu habilitanta o przeprowadzenie kontroli nadzwyczajnej (postępowania o wznowienie postępowania i o stwierdzenie nieważności decyzji CK) przez organ wyższego stopnia – Prezesa Rady Ministrów lub ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego (art. 150 § 2 i 3, art. 156, art. 157 § 1 k.p.a.) i wręcz bezprawne uzurpowanie sobie przez CK kompetencji tych organów nadzoru;

5. zasad postępowania o wznowienie postępowania administracyjnego odnośnie zatwierdzenia uchwały o nadaniu stopnia doktora habilitowanego (w szczególności art. 145 § 1 pkt 1, 4 i 5, art. 154 § 1 i art. 156 § 1 pkt 2 i 7 i n. k.p.a.) przez zaniechanie przeprowadzenia właściwych czynności procesowych – w szczególności wskazanych w podaniu z 13 października 2007 r. i n. – dla wyjaśnienia zasadności żądania wznowienia postępowania oraz ograniczenia się do powtórzenia dotychczasowych ogólnikowych twierdzeń – bez ustosunkowania się do twierdzeń, zarzutów, wniosków dowodowych, habilitanta;

6. art. 16 Międzynarodowego Paktu Praw Osobistych i Politycznych (wiążącego Polskę od 18 czerwca 1977 r.), art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 87 Konstytucji RP w zw. z art. 89 k.p.a. poprzez błędne stanowisko, że habilitant nie ma statusu strony, mimo że taki status mu przysługuje – por. H. Knysiak-Molczyk, Uprawnienia strony w postępowaniu administracyjnym, Zakamycze 2004, 3.2-3.5 oraz J. Turek, Strona w postępowaniu gabinetowym na przykładzie postępowania o nadanie stopnia lub tytułu naukowego, M. Praw. 2011/18/983-993 oraz M. Praw. 2011/19/1038-1051 – brak wnioskowanej rozprawy, nieinformowanie go o czynnościach w sprawie (ostatnio o prowadzeniu nieprzydatnego dowodu z opinii A. B. i niedoręczenie jej, mimo pisemnych żądań, odmowa udostępnienia habilitantowi akt sprawy i niedopuszczenie do udziału w sprawie jego pełnomocnika-adwokata), prowadzenie tajemniczego postępowania przez CK w ukryciu przed habilitantem z pozbawieniem go skutecznego prawa do sądu i "przyjaznej", dobrej oraz odpowiedzialnej administracji publicznej; a tym samym naruszenie także przepisów art. 145 pkt 1 lit. a, b, c i art. 151 skutkujące brakiem skutecznej kontroli prawnej (sądowej) decyzji organów krajowych:

7. art. II-101 Karty Praw Podstawowych w Unii Europejskiej, Europejskiej Karty Naukowca – sekcja 1 i sekcja 2 wraz z Zaleceniem Komisji z 11 marca 2005 r. w sprawie Europejskiej Karty Naukowca oraz Kodeksu postępowania przy rekrutacji pracowników naukowych, pkt 9-16 preambuły oraz pkt 1-6 (Dz. U. UE.L.05.75.67), art. 249 TWE, Rozporządzenia Rady [WE] nr 975/1999 z dnia 29 kwietnia 1999 r. ustanawiającego wymogi wprowadzania w życie działań współpracy rozwojowej, które przyczyniają się do realizacji ogólnego celu rozwijania i konsolidacji demokracji i państwa prawa oraz poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, pkt 1, 3-8, 10, 11, 15 i 17 preambuły oraz rozdział I art. 2 pkt 1 lit. a-c, i, j oraz pkt 2 lit. d (Dz. U. UE.L.99.120.1) w zw. z art. 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia ... Rzeczypospolitej Polskiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz. U. UE.L. 03.236.33) przez nieuwzględnienie z urzędu tych przepisów prawa i przez to prowadzenie niezgodnego ze standardami wspólnotowymi, niekonstytucyjnego postępowania gabinetowego przez CK, chociaż w odniesieniu do przedmiotowej habilitacji nie spełniło ono nawet minimalnych wymogów;

8. art. 16, 17, 19 ust. 4, 20 ust. 3, 5a i 5b, 29 ust. 1, 31 pkt 4, 51 ust. 1, 52-55 ustawy o stopniach naukowych, poprzez nieprzeprowadzenie przewodu zgodnie z wymogami tej "nowej" ustawy (chociaż przewód został otwarty w 2004 r. i "stara" ustawa nie obowiązywała już od roku), posłużenie się przez CK nieobiektywnymi kryteriami przy ocenie przedmiotowej rozprawy i przewodu habilitacyjnego a nadto przyjęcie wadliwej koncepcji "odpowiedniego stosowania kpa" do postępowania przed CK i przeoczenie, że CK nie powołała w przewodzie dwóch swoich recenzentów (gdyby w wykładzie habilitacyjnym uczestniczyli recenzenci A i B – Profesorowie S. W. i H. M. – to nawet przy głosie przeciw S. W. przedmiotowa uchwała o nadaniu stopnia doktora habilitowanego uzyskałaby bezwzględną większość, stosownie do art. 20 ustawy o stopniach naukowych;

9. art. 31 pkt 3 i 4 ustawy o stopniach naukowych w zw. z § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodach doktorskich i habilitacyjnych oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora (Dz. U. Nr 15, poz. 128), art. 285 § 1 k.p.c. i art. 200 § 2 k.p.k. przez uznanie CK, że opinie recenzentów A, C i D "zawierają szczegółowo uzasadnioną ocenę", chociaż nie spełniają powszechnie wymaganych warunków podania sprawozdania z przeprowadzonych czynności i spostrzeżeń, opartych na nich wniosków i odpowiedzi na postawione pytania wraz ze szczegółowym ich uzasadnieniem (zob. Monitor Prawniczy 2000/7/466), a nadto organ ten dopuścił się ciężkiego naruszenia przepisów o przeprowadzaniu dowodu z opinii biegłych/recenzentów a recenzje oznaczone literami A, C i D dotknięte są wadami a w szczególności opinia/recenzja A nosi znamiona czynu określonego w art. 233 § 4 k.k., a tym samym stanowiło to podstawę dla poinformowania właściwych organów, a zaniechanie tego nie pozwoliło ustalić, czy nie doszło do popełnienia przestępstwa lub czynów karalnych dyscyplinarnie;

10. art. 33 ust. 1, art. 35 ust. 5 usnitn, art. 2, 7, 45, 61 i 83 Konstytucji RP, art. 6 Konwencji, art. 14 Paktu, art. 6-15 k.p.a. przez uznanie CK, że może ona jako centralny organ administracji rządowej pomijać powszechnie uznane zasady postępowania rozpoznawczego (dowodowego), z wyłączeniem jawności (nie wzięła ona pod uwagę art. 32 ust. 1 i 45 ust. 2 Konstytucji RP oraz tego, że nawet w niejawnym postępowaniu obok strony mogą uczestniczyć po dwie osoby zaufania – art. 97 § 1 p.p.s.a., art. 154 § 1 k.p.c., art. 361 § 1 k.p.k.), a nadto posłużyła się statutem niezgodnym z Konstytucją RP oraz standardami wspólnotowymi i to opartym na uchylonym przepisie art. 34 ust. 5 ustawy z 12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach naukowych (nie wzięła pod uwagę art. 7 i 83 Konstytucji RP oraz art. 7 k.p.a.), przez co skarżący został pozbawiony możności wykazania zasadności uprawnienia do stopnia doktora habilitowanego;

11. art. 61, 51 Konstytucji RP w zw. z art. 73 i 74 k.p.a. przez dwukrotną odmowę przez CK udostępnienia akt oraz nieudzielania – na pisemne żądania – informacji o osobach recenzentów (określonych tajnie A, B, C i D) i o treści statutu CK – a także obecnie niedoręczenie nieznanej opinii A. B. – przez co skarżący został pozbawiony rzetelnego postępowania, "równości broni" oraz możliwości obrony przed wadliwymi, jednostronnymi, nieobiektywnymi i mającymi cechy określone w art. 233 § 4 k.k. opiniami A, C i D wraz z prawem do żądania ich wyłączenia (art. 84 § 2 w zw. z art. 24 k.p.a.) – przede wszystkim prof. H. I., uniemożliwiając tym samym sprawiedliwe i zgodne z prawdą załatwienie sprawy;

12. podstawowych zasad przeprowadzania postępowania dowodowego, w tym także poprzez nieustosunkowanie się – por. art. 106 § 5 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; zwanej dalej p.p.s.a.), w zw. z art. 217 k.p.c., art. 236 k.p.c. i art. 245, 227-234 k.p.c. – do wniosków dowodowych zawartych w pismach procesowych z 19 sierpnia 2006 r. i 31 sierpnia 2006 r. oraz okazanych na rozprawie 4 września 2006 r. innych prac habilitacyjnych, a także składanych w międzyczasie następnych wielu pism (ostatnio ww. pismach z 21 maja 2013 r. do Prezesa RM i Przewodniczącego CK) i bezzasadne pominięcie dowodów z dokumentów (przede wszystkim z uwag do opinii A, C i D, dowodu z dokumentu w postaci opinii psychologiczno-prawno-procesowej, oryginałów prac habilitacyjnych oraz akt przewodów habilitacyjnych z okresu ostatnich dwu lat, a w tym z równoległego przewodu habilitacyjnego dra P. P., przez co CK nie dysponowała materiałem procesowym, koniecznym do oceny legalności i poprawności działalności CK (art. 1 p.p.s.a.) i w efekcie czego błędnie przyjęła wadliwy stan faktyczny;

13. art. 2, 7-9, 32 ust. 1, 83, 87, 184, 188 i 193 Konstytucji RP, art. 234 TWE poprzez zaniechanie wyjaśnienia z urzędu przez CK kwestii zgodności tajnego postępowania gabinetowego z prawem wspólnotowym oraz z podstawowymi standardami praw człowieka i obywatela, a także przez zaniechanie przedstawienia Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego co do zgodności Statutu CK i delegacji ustawowej do jego uchwalenia z Konstytucją oraz co do zgodności z art. 92-93 Konstytucji RP delegacji dla CK zawartej w art. 35 ust. 5 usnitn, przez co CK uniemożliwiła uzyskanie najbardziej miarodajnego i obiektywnego kryterium oceny tej kwestii w sprawie;

14. zaniechanie postępowania mediacyjnego mimo braku przeciwstawnych stron, co narusza powszechną zasadę szybkości postępowania (art. 45 Konstytucji, art. 114 i n. k.p.a., art. 7 p.p.s.a.) oraz eliminowałoby ewidentne skutki opieszałości postępowania CK (art. 12 k.p.a., art. 19 ust. 3 usnitn) a także potrzebę podjęcia czynności urzędowych wobec autorów opinii A, C i D (art. 233 § 4 k.k., Rekomendacja nr R/84/15 w sprawie odpowiedzialności władzy publicznej przyjęta przez Komitet Ministrów Rady Europy 18 września 1984 r.) przez co habilitant został uwikłany w wadliwą procedurę postępowania gabinetowego.

W odpowiedzi na skargę Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów wniosła o jej oddalenie w zakresie wniosku o uchylenie decyzji z [...] grudnia 2013 r. i odrzucenie skargi w zakresie pozostałych wniosków skarżącego.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że w podaniu z 13 października 2007 r. jako powód wznowienia postępowania strona podała naruszenie prawa materialnego oraz rażące naruszenie przepisów postępowania o istotnym wpływie na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1, 4 i 5 k.p.a., art. 154 § 1 k.p.a. i art. 156 § 1 pkt 2 i 7 k.p.a.) i wniosła o stwierdzenie nieważności tej decyzji, uchylenie w całości lub zmianę przez zatwierdzenie uchwały o nadaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego.

Przytoczone zarzuty były podnoszone w skardze J. T. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów nr [...] z [...] grudnia 2005 r. w przedmiocie odmowy zatwierdzenia nadania stopnia naukowego doktora habilitowanego i stanowiły przedmiot oceny tego Sądu dokonanej wyrokiem z 11 września 2006 r., I SA/Wa 520/06, oddalającym skargę. Podnoszone też były w skardze kasacyjnej J. T. wniesionej od powyższego wyroku. NSA oddalając skargę kasacyjną w wyroku z 2 sierpnia 2007 r., I OSK 1187/07 wykazał ich niezasadność i nie dopatrzył się naruszenia przez Sąd I instancji przepisów ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Zgodnie z art. 170 p.p.s.a. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Przepis ten dotyczy prawomocności materialnej orzeczenia, która polega na związaniu tym orzeczeniem określonych podmiotów. Podmiotami tymi są przede wszystkim strony postępowania oraz sąd, który wydał orzeczenie, ale także inne sądy i inne organy państwowe. Moc wiążąca orzeczenia określona w tym przepisie w odniesieniu do sądów oznacza, że podmioty te muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Zatem w kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się dana kwestia, nie może być już ona ponownie badana (por. J. Kunicki, glosa do postanowienia SN z 21 października 1999 r., I CKN 169/98, OSP 2001, z. 4, poz. 63). Przepis ten gwarantuje zachowanie spójności i logiki działania organów publicznych, zapobiegając funkcjonowaniu w obrocie prawnym rozstrzygnięć nie do pogodzenia w całym systemie sprawowania władzy (wyrok NSA z 19 maja 1999 r., IV SA 2543/98). Skutkiem mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia jest to, że przesądzenie we wcześniejszym wyroku kwestii o charakterze prejudycjalnym oznacza, że w postępowaniu późniejszym ta kwestia nie może być już w ogóle badana. Stosownie do art. 171 p.p.s.a. prawomocny wyrok ma powagę rzeczy osądzonej co do tego, co w związku ze skargą stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia. Powaga rzeczy osądzonej oznacza przeszkodę, której wystąpienie tamuje dalszy bieg postępowania i uniemożliwia wydanie ponownego rozstrzygnięcia merytorycznego w tej samej sprawie oraz niemożność modyfikacji orzeczenia sądu administracyjnego w wyniku ponownie przeprowadzonego postępowania sądowoadministracyjnego.

Postępowanie administracyjne zakończone prawomocną decyzją może jednak zostać wznowione w przypadkach ujawnienia lub wystąpienia przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt 1, 2, 5, 7, 8 k.p.a. W przedmiotowej sprawie skarżący powołał w podaniu o wznowienie postępowania przepisy art. 145 § 1, 4 i 5 k.p.a. Jednakże konieczne jest nie tylko powołanie ustawowej podstawy wznowienia, ale przede wszystkim istnieje potrzeba wykazania, że przesłanki te rzeczywiście występują. W niniejszej sprawie skarżący nie wykazał, że przesłanki te rzeczywiście występują.

Wznowienie postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. może nastąpić, jeżeli w postępowaniu dowodowym prowadzonym w sprawie administracyjnej miało miejsce wystąpienie fałszywego dowodu i którego fałsz został stwierdzony prawomocnym orzeczeniem sądu. Skarżący nie zgłaszał organom ścigania, co przyznał przed Sądem, o wystąpieniu fałszu dowodu w postępowaniu przed Centralną Komisją. Nie zostały też ujawnione okoliczności faktyczne lub dowody istotne dla sprawy, które są nowe.

Sprawa wywołana wnioskiem o wznowienie postępowania toczy się od 2007 r. i kolejne zapadające w niej rozstrzygnięcia organu były ocenione przez sądy administracyjne. Zaskarżona decyzja została podjęta po wznowieniu przez Centralną Komisję postępowania w trybie art. 149 § 1 k.p.a., a następnie po ustaleniu, czy występują podstawy wznowienia postępowania wymienione w art. 145 § 1 k.p.a. Zgodzić się należy z organem, że podstawy takie nie występują. Podniesione w skardze zarzuty nie mogły być prawnie skuteczne wobec treści wskazanego wyżej wyroku WSA w Warszawie z 11 września 2006 r., I SA/Wa 520/06 oraz wyroku NSA z 2 sierpnia 2007 r., I OSK 1187/07, którymi oddalone zostały skargi J. T. na decyzję Centralnej Komisji z [...] grudnia 2005 r. odmawiającą zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego z [...] czerwca 2004 r. o nadaniu wymienionemu stopnia naukowego doktora habilitowanego.

W motywach podjętych rozstrzygnięć podkreślono, że postępowanie przed Centralną Komisją prowadzi się na podstawie ustawy z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, stosując także wydany na podstawie delegacji zawartej w art. 35 ust. 5 Statut Centralnej Komisji. W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, w postępowaniach prowadzonych przed Centralną Komisją, w zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy k.p.a. Centralna Komisja uwzględniając specyfikę postępowania, jego odrębności wynikające z powołanej ustawy z 14 marca 2003 r. w postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją przyjęła właściwy zakres zastosowania w sprawie przepisów k.p.a. Stąd też Sądy nie mogły uznać za słuszny zarzut dotyczący pozbawienia skarżącego możliwości udziału w postępowaniu. Stosownie do ust. 3 powołanego wyżej art. 29 ustawy, w przypadku zaistnienia przesłanek do wznowienia postępowania o nadanie stopnia doktora i doktora habilitowanego albo tytułu profesora organem wydającym postanowienie o wznowieniu postępowania jest Centralna Komisja. Natomiast postępowanie przed Centralną Komisją do chwili wydania decyzji ma charakter niejawny, o czym stanowi § 14 Statutu. Dlatego też podnoszony zarzut dotyczący pozbawienia skarżącego możliwości udziału w postępowaniu przed Centralną Komisją badającą istnienie przesłanek do wznowienia postępowania zakończonego decyzją z [...] lutego 2005 r., sposobu przeprowadzenia tego postępowania, czy też właściwości w tej sprawie Centralnej Komisji, nie są zasadne.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł J. T., zaskarżając go w całości. Jednocześnie wniósł o jego uchylenie oraz o przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

1. art. 1 § 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647; zwanej dalej p.u.s.a.) w zw. z art. 45 ust. 1, 72 ust. 2, 175 i 184 Konstytucji RP oraz art. 6 EKPC i art. 13 MPPOiP, przez niezbadanie legalności wadliwego dotychczasowego dziesięcioletniego postępowania CK w przedmiotowej sprawie;

2. art. 6 - 13, 24 - 28, 32, 39 § 2, 75 - 78, 80, 84, 86, 89, 106 § 3, 107, 145, 147, 150 - 151, 154, 156 - 158, 161 k.p.a. i art. 134 - 135, 141 § 4, 145 § 1, 153, 155, 170 - 171 p.p.s.a., skutkujące nieważnością postępowania z powodu:

a/ pozbawienia habilitanta możności obrony swych praw; w szczególności pozbawienia go praw strony w postępowaniu przed Centralną Komisją Do Spraw Stopni i Tytułów (dalej: jako CK),

b/ pominięcia udziału w tym postępowaniu oraz w kolejnych postępowaniach przed WSA i NSA jego pełnomocnika - adwokata ustanowionego w sprawie 28 listopada 2005 r.,

c/ udziału w postępowaniu przed CK osób podlegających wyłączeniu z mocy prawa (H. I.);

3. art. 3, 6, 7, 32, 55 § 3, 106 § 3 - 5, 115 § 3, 143 § 1, 141 § 1, 145 - 147, 149, 151 i 155 § 1 p.p.s.a. przez niepodjęcie właściwych czynności dla szybkiego merytorycznego załatwienia istoty sprawy, w tym zaniechanie postępowania mediacyjnego art. 115 i n. p.p.s.a.) i uzupełniającego postępowania dowodowego z dokumentów (art. 105 § 3 p.p.s.a.) oraz przy braku poinformowania właściwych organów o istotnych uchybieniach CK a nadto zaakceptowanie wadliwego poglądu co do wiążącej mocy oceny prawnej i wskazań wyrażonych we wcześniejszych orzeczeniach, chociaż w postępowaniu odwoławczym (wznowieniowym) CK, jak i sąd administracyjny powinny dokonać własnych ustaleń o istotnych okolicznościach sprawy, skoro na tych organach ciąży obowiązek ponownego rozpatrzenia wszystkich ustaleń (uchwała NSA z 15 lutego 2010 r., II FPS 8/09, Palestra 11 - 12/2010/187 i wyrok WSA w Gliwicach z 28 lipca 2011 r., II SA/Gl 243/11);

4. art. 5, 33 - 35 ustawy z 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (aktualnie Dz. U. z 2012 r. poz. 392 ze zm.) oraz art. 1 - 4a, 18, 26, 33a, 33b, 34 i 36 ustawy z 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (aktualnie Dz. U. z 2013 r. poz. 743 ze zm.) przez błędne przyjęcie, że Prezes Rady Ministrów lub Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego nie są organem nadzoru lub organem wyższego stopnia w stosunku do CK, a ponadto brak nakazania tym organom podjęcia właściwych działań legislacyjnych dla usunięcia z porządku prawnego RP niekonstytucyjnego i sprzecznego z prawem unijnym przedmiotowego postępowania gabinetowego w sprawie nadania stopnia lub tytułu naukowego;

5. art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP przez pozbawienie habilitanta praw strony przez pominięcie jego twierdzeń, wniosków dowodowych w szczególności o przeprowadzenie dowodu z dokumentów (audiatur et altera pars) niezgodnie z stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (uzasadnienie wyroku z 12 marca 2002 r., P 9/01, OTK - A 2002/2/14) oraz zaakceptowanie totalnego pozbawienie go "prawa do sądu" w przedmiotowym postępowaniu administracyjnym z naruszeniem obowiązujących terminów wbrew treści wyroku ETPCz z 9 czerwca 2009 r. w sprawie Korneccy przeciwko Polsce;

6. podstawowych zasad postępowania o wznowienie postępowania (stwierdzenie nieważności) o odmowie zatwierdzenia uchwały o nadaniu stopnia doktora habilitowanego (w szczególności art. 145 i n., art. 157 § 1 w zw. z art. 17 pkt 3 i art. 18 pkt 1, 2, art. 156 § 1 pkt 2.7 i art. 158 § 2 k.p.a.) poprzez nienadanie właściwego biegu podaniu habilitanta o przeprowadzenie kontroli nadzwyczajnej (postępowania o wznowienie postępowania i o stwierdzenie nieważności decyzji CK) przez Prezesa Rady Ministrów lub ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego (art. 150 § 2 i 3, art. 156, art. 157 § 1 k.p.a.) i wręcz zaakceptowanie bezprawnego uzurpowania sobie przez CK kompetencji tych organów nadzoru;

7. podstawowych zasad postępowania o wznowienie postępowania administracyjnego (oraz o stwierdzenie nieważności) o odmowie zatwierdzenia uchwały o nadaniu stopnia doktora habilitowanego (w szczególności art. 145 § 1 pkt 1, 4 i 5 k.p.a., art. 154 § 1 k.p.a. i art. 156 § 1 pkt 2 i 7 k.p.a. oraz art. 145 - 147, 149, 151 i 155 § 1 p.p.s.a.) przez zaniechanie przeprowadzenia w ogóle właściwych czynności procesowych (zob. "Zasada czynnego udziału stron w postępowaniu administracyjnym oraz konsekwencje jej naruszenia w doktrynie i orzecznictwie sądowym", Edukacja Prawnicza nr 2011/11) - w szczególności wskazanych w podaniu z 13 października 2007 r. - dla wyjaśnienia zasadności żądania wznowienia postępowania i ograniczenia się do powtórzenia dotychczasowych ogólnikowych twierdzeń i błędnych zasad postępowania gabinetowego przed CK;

8. prawa materialnego w postaci art. 16 Międzynarodowego Paktu Praw Osobistych i Politycznych (dalej: Pakt) wiążącego Polskę od 18 czerwca 1977 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167); art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284; dalej: Konwencja); art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 87 Konstytucji RP w zw. z art. 89 k.p.a. poprzez zaakceptowanie przez WSA błędnego stanowiska CK, że habilitant nie ma statusu strony i nieważnego postępowania przed CK z pozbawieniem go skutecznego prawa do sądu i "przyjaznej", dobrej i odpowiedzialnej administracji publicznej, a tym samym naruszenie także przepisów art. 145 pkt 1 lit. a, b, c i art. 151 - skutkujące brakiem skutecznej kontroli prawnej (sądowej) decyzji organów krajowych;

9. prawa materialnego w postaci art. II - 101 Karty Praw Podstawowych w Unii Europejskiej; Europejskiej Karty Naukowca - sekcja 1 i sekcja 2 wraz z Zaleceniem Komisji z 11 marca 2005 r. w sprawie Europejskiej Karty Naukowca oraz Kodeksu postępowania przy rekrutacji pracowników naukowych, pkt 9 - 16 preambuły oraz pkt 1 - 6; art. 249 TWE; Rozporządzenia Rady[WE] Nr 975/1999 z 29 kwietnia 1999 r. ustanawiającego wymogi wprowadzania w życie działań współpracy rozwojowej, które przyczyniają się do realizacji ogólnego celu rozwijania i konsolidacji demokracji i państwa prawa oraz poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, pkt 1, 3 - 8, 10, 11, 15 i 17 preambuły oraz rozdział I art. 2 pkt 1 lit. a - c, i, j oraz pkt 2 lit. d w zw. z art. 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia ... Rzeczypospolitej Polskiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej - poprzez nieuwzględnienie z urzędu tych przepisów prawa i przez to zaakceptowanie niezgodnego ze standardami wspólnotowymi, niekonstytucyjnego, tajnego i tajemniczego postępowania gabinetowego przed CK, chociaż w odniesieniu do przedmiotowej habilitacji nie spełniło ono nawet minimalnych wymogów;

10. art. 16, 17, 19 ust. 4, 20 ust. 3, 5a i 5b, 29 ust. 1, 31 pkt 4, 51 ust. 1, 52 - 55 ustawy z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytułach w zakresie sztuki poprzez zaakceptowanie przez WSA stanowiska CK, że posłużyła się ona obiektywnymi kryteriami przy ocenie przedmiotowej rozprawy i przewodu habilitacyjnego a nadto podzielenia wadliwej koncepcji "odpowiedniego stosowania k.p.a." do postępowania przed CK i przeoczenie, iż CK nie zastosowała zasad wynikających z tej "nowej" ustawy (przewód został otwarty już w czasie obowiązywania nowej ustawy) - art. 20 usnitn;

11. naruszenie art. 29 usnitn w zw. z art. 145 i n. p.p.s.a. i art. 145 i n. k.p.a. poprzez zaniechanie przeprowadzenia przez CK i WSA postępowania wznowieniowego według ogólnych zasad k.p.a.; w tym rozprawy i przeprowadzenia wszelkich dotąd zgłaszanych przez habilitanta dowodów a przed WSA w piśmie z 8 lipca 2014 r.;

12. art. 31 pkt 3 i 4 usnitn w zw. z § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodach doktorskich i habilitacyjnych oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora (Dz. U. Nr 15, poz. 128 ze zm.; dalej: rozp. MENiS), art. 285 § 1 k.p.c. i art. 200 § 2 k.p.k. przez zaakceptowanie stanowiska CK, iż opinie recenzentów A, C i D "zawierają szczegółowo uzasadnioną ocenę" chociaż nie spełniają powszechnie wymaganych warunków, to jest podania sprawozdania z przeprowadzonych czynności i spostrzeżeń, opartych na nich wniosków i odpowiedzi na postawione pytania wraz z szczegółowym ich uzasadnieniem (zob. Monitor Prawniczy 2000/7/466), a to uniemożliwia poprawną ocenę ich wartości naukowej, wiarygodności i mocy dowodowej a w konsekwencji wykluczyło prawidłową weryfikację istotnych ustaleń faktycznych CK również przez WSA (zob. wyrok NSA z 30 grudnia 1980 r., SA 645/80, ONSA 1981/1/2);

13 art. 1 § 1 i 2 p.u.s.a.; art. 3, 141 § 4, 145 § 1 pkt 1 i 151 p.p.s.a. przez niezbadanie, czy stan faktyczny został przez CK ustalony zgodnie z regułami przewidzianymi w k.p.a. (w przypadku wniesienia odwołania przez stronę organ odwoławczy musi ponownie rozstrzygnąć wszystkie ustalenia, jakich dokonano w pierwszej instancji (tak wyroki: WSA w Gliwicach z 28 lipca 2011 r., II SA/Gl 243/11, Legalis oraz WSA w Bydgoszczy z 5 lutego 2009 r., II SA/Bd 926/08 i z 10 lutego 2009 r., II SA/Bd 874/08, Legalis) i niedostrzeżenie, że organ ten dopuścił się ciężkiego naruszenia przepisów o przeprowadzaniu dowodu z opinii biegłych, a recenzja A nosi znamiona czynu określonego w art. 233 § 4 k.k.; tym samym stanowiło to podstawę dla WSA poinformowania właściwego organu w trybie art. 155 § 1 w zw. z art. 135 p.p.s.a., a zaniechanie tego nie pozwoliło ustalić WSA czy nie doszło do popełnienia przestępstwa lub czynu karalnego dyscyplinarnie (wyrok NSA z 8 listopada 2007 r., I GSK 55/07, Legalis);

14. art. 33 ust. 1, art. 35 ust. 5 usnitn, art. 2, 7, 45, 61 i 83 Konstytucji RP, art. 6 Konwencji, art. 14 Paktu, art. 6 - 15 k.p.a. przez podzielenie stanowiska CK, że może ona jako centralny organ administracji rządowej pomijać powszechnie uznane zasady postępowania rozpoznawczego z wyłączeniem jawności (WSA nie wziął pod uwagę przepisów art. 32 ust. 1 i 45 ust. 2 Konstytucji RP) oraz tego, że nawet w niejawnym postępowaniu sądowym obok strony mogą uczestniczyć po dwie osoby zaufania - art. 97 § 1 p.p.s.a., art. 154 § 1 k.p.c., art. 361 § 1 k.p.k. - posługując się statutem niezgodnym z Konstytucją RP oraz ze standardami wspólnotowymi i to opartym na uchylonym przepisie art. 34 ust. 5 ustawy z 12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach naukowych (Dz. U. Nr 65, poz. 386 ze zm.; dalej również: poprzednia usnitn; WSA nie wziął pod uwagę art. 7 i 83 Konstytucji RP oraz art. 7 k.p.a.), przez co skarżący został pozbawiony przez WSA możności wykazania zasadności uprawnienia do stopnia dra habilitowanego;

15. art. 61, 51 Konstytucji RP w zw. z art. 73 i 74 k.p.a. przez zaakceptowanie przez WSA dwukrotnej odmowy przez CK udostępnienia akt oraz nieudzielania - na pisemne żądania - informacji o osobach recenzentów (określonych tajnie A, B, C i D) i o treści statutu CK - do czasu wniesienia skargi do WSA - przez co skarżący został pozbawiony rzetelnego postępowania, "równości broni" oraz możliwości obrony przed wadliwymi, jednostronnymi, nieobiektywnymi i mającymi cechy określone w art. 233 § 4 k.k. opiniami A, C i D wraz z prawem do żądania ich wyłączenia (art. 84 § 2 w zw. z art. 24 k.p.a.), a WSA akceptując to uniemożliwił sprawiedliwe i zgodne z prawdą załatwienie sprawy; podobnie dotąd nie doręczono kserokopii opinii/recenzji A. B. pomimo wielu pisemnych żądań;

16. przepisów art. 133 § 1 i 2, art. 134 § 1, art. 141 § 4 w zw. z art. 62 ust. 1, 106 § 3 - 5 i 113 p.p.s.a. i art. 245 k.p.c. a ponadto art. 145 § 1 p.p.s.a poprzez nieustosunkowanie się WSA postanowieniem dowodowym (art. 106 § 5 p.p.s.a. w zw. z art. 217 k.p.c., art. 236 k.p.c. i art. 245, 227 - 234 k.p.c.) do wniosków dowodowych zawartych w pismach procesowych (ostatnio w piśmie z 8 lipca 2014 r.), do okazanych na rozprawie innych prac habilitacyjnych i bezzasadne pominięcie dowodów z dokumentów - przede wszystkim z uwag do opinii A, C i D, dowodu z dokumentu w postaci opinii psychologiczno - prawno - procesowej, oryginałów prac habilitacyjnych oraz akt innych przewodów habilitacyjnych - przez co WSA nie dysponował materiałem procesowym koniecznym do oceny legalności i poprawności działalności CK (art. 1 p.p.s.a.) i w efekcie czego błędnie przyjął, że stan faktyczny sprawy został ustalony zgodnie z obowiązującymi procedurami a w końcowym wyniku orzekł przedwcześnie co do istoty sprawy z naruszeniem art. 145 § 1, 147 § 1 i 151 p.p.s.a.;

17. art. 148 Konstytucji RP, art. 5, 33 - 35 ustawy z 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów oraz art. 1 - 4a, 18, 26, 33a, 33b, 34 i 36 ustawy z 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej przez błędne przyjęcie, iż Prezes Rady Ministrów w ramach nadzoru nie jest odpowiedzialny za bezczynność i wadliwe działania Przewodniczącego CK oraz Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w zakresie czynności związanych z zatwierdzaniem stopni naukowych, chociaż - zgodnie z art. 148 Konstytucji RP - kieruje pracami rządu, jak również koordynuje i kontroluje pracę członków rządu. Jest on zwierzchnikiem służbowym wszystkich pracowników administracji rządowej i zawsze będzie on organem nadrzędnym;

18. Konstytucji RP (art. 2, 7, 8, 32 ust. 1, 37, 45 ust. 1, 79, 83, 87, 146, 148, 149) przez nierozpoznanie istoty sprawy polegającej na bezczynności i przewlekłym postępowaniu obu organów (Prezesa RM i Przewodniczącego CK), które łącznie odpowiedzialne są za dziesięcioletni brak załatwienia sprawy i za nieprzeprowadzenie jakichkolwiek czynności i pisemnych dowodów wnioskowanych przez habilitanta (wyrok NSA z 26 października 2012 r., II OSK 1956/12, Lex 1233717, wyrok WSA w Łodzi z 9 października 2012 r., II SAB/Łd 108/12, Lex 1235300);

19. art. 183 § 1 w zw. z art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie braku bezczynności - przewlekłość wykazuje całe dotychczasowe postępowanie CK (przede wszystkim podejmowanie nieterminowo pozorowanych czynności z ewidentnym naruszaniem podstawowych przepisów prawa) przy bierności Prezesa Rady Ministrów jako organu nadzoru a kontrolą WSA objęte powinny być wszystkie fakty; tak w postępowaniu przed CK jak i w postępowaniu sądowoadministracyjnym do chwili orzekania w sprawie (uchwała NSA z 15 lutego 2010 r., II FPS 8/09, Palestra 11 - 12/2010/187);

20. art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 149 p.p.s.a. oraz art. 6 i 7 p.p.s.a. poprzez niezbadanie bezczynności organu i niedostrzeżenie jego bierności z oczekiwaniem na załatwienie sprawy przez sąd administracyjny (wyrok WSA w Warszawie z 18 stycznia 2011 r., VI SAB/Wa 51/10, Lex 954344) i niezbadanie czy dotychczasowe postępowanie toczy się sprawnie z zachowaniem przewidzianych prawem terminów (wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 16 listopada 2011 r., I SAB/Go 38/11, Lex 1131989) oraz bez zbędnej zwłoki (wyrok WSA w Warszawie z 1 sierpnia 2012 r., I SAB/Wa 181/12, Lex 1223921, wyrok WSA w Warszawie z 19 lipca 2012 r., I SAB/Wa 204/12, Lex 1225641);

21. art. 16 Międzynarodowego Paktu Praw Osobistych i Politycznych, art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 87 Konstytucji RP w zw. z art. 89 k.p.a. poprzez zaakceptowanie przez WSA błędnego stanowiska CK, że habilitant nie ma statusu strony (zob. H. Knysiak-Molczyk, Uprawnienia strony w postępowaniu administracyjnym, Zakamycze 2004, 3.2 - 3.5) i nieważnego postępowania przed CK z pozbawieniem go skutecznego prawa do sądu, "przyjaznej", dobrej i odpowiedzialnej administracji publicznej, a tym samym naruszenie także art. 145 pkt 1 lit. a, b, c i art. 151 p.p.s.a. skutkujące brakiem skutecznej kontroli prawnej (sądowej) decyzji organów krajowych (uchwała TK z 25 września 1991 r., OTK 1991, poz. 19);

22. art. 16, 17, 19 ust. 4, 20 ust. 3, 5a i 5b, 29 ust. 1, 31 pkt 4, 51 ust. 1, 52 - 55 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym, poprzez zaakceptowanie przez WSA stanowiska CK, że posłużyła się ona obiektywnymi kryteriami przy ocenie przedmiotowej rozprawy i przewodu habilitacyjnego a nadto podzielenia wadliwej koncepcji "odpowiedniego stosowania k.p.a." do postępowania przed CK i przeoczenie, iż CK nie powołała w przewodzie dwóch swych recenzentów (gdyby w wykładzie habilitacyjnym uczestniczyli recenzenci A i B - Profesorowie S. W. i H. M. - to nawet przy głosie przeciw S. W. przedmiotowa uchwała o nadaniu stopnia doktora habilitowanego uzyskałaby bezwzględną większość "za" - stosownie do art. 20 usnitn);

23. art. 133 § 1 i 2, art. 134 § 1, art. 141 § 4 w zw. z art. 62 ust. 1, 106 § 3 - 5 i 113 p.p.s.a. i art. 245 k.p.c. a ponadto art. 145 § 1 p.p.s.a poprzez nieustosunkowanie się WSA postanowieniem dowodowym (art. 106 § 5 p.p.s.a. w zw. z art. 217 k.p.c., art. 236 k.p.c. i art. 245, 227 - 234 k.p.c.) do wniosków dowodowych zawartych w pismach procesowych z 19 sierpnia 2006 r. i 31 sierpnia 2006 r. oraz okazanych na rozprawie 4 września 2006 r. innych prac habilitacyjnych i bezzasadne pominięcie dowodów z dokumentów (przede wszystkim z uwag do opinii A, C i D, dowodu z dokumentu w postaci dołączonej do skargi opinii psychologiczno - prawno - procesowej, oryginałów prac habilitacyjnych oraz akt przewodów habilitacyjnych z okresu ostatnich dwu lat, a w tym z równoległego przewodu habilitacyjnego dra P. P.), przez co WSA nie dysponował materiałem procesowym koniecznym do oceny legalności i poprawności działalności CK (art. 1 p.p.s.a.) i w efekcie czego błędnie przyjął, że stan faktyczny sprawy został ustalony zgodnie z obowiązującymi procedurami a w końcowym wyniku orzekł przedwcześnie co do istoty sprawy z naruszeniem art. 145 § 1, 147 § 1 i 151 p.p.s.a.;

24. art. 134 § 1 w zw. z art. 174 pkt 2 p.p.s.a., oraz art. 2, 7 - 9, 32 ust. 1, 83, 87, 184, 188 i 193 Konstytucji RP, art. 234 TWE poprzez zaniechanie WSA wystąpienia z urzędu do TS UE w Luksemburgu o wydanie orzeczenia wstępnego o zgodności tajnego postępowania gabinetowego przed CK z prawem wspólnotowym oraz z podstawowymi standardami praw człowieka i obywatela, a także przez zaniechanie przestawienia Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego co do zgodności Statutu CK i delegacji ustawowej do jego uchwalenia z Konstytucją oraz co do zgodności z art. 92 - 93 Konstytucji RP delegacji dla CK zawartej w art. 35 ust. 5 usnitn, przez co WSA uniemożliwił uzyskanie najbardziej miarodajnego kryterium oceny tej kwestii w sprawie;

25. zaniechanie postępowania mediacyjnego z naruszeniem przepisów art. 115 - 117 p.p.s.a, co uniemożliwiło realizację normy art. 117 p.p.s.a. w zw. z art. 54 § 3 p.p.s.a. a także narusza powszechną zasadę szybkości postępowania i dążenia do pozytywnego, merytorycznego załatwienia sprawy (art. 45 Konstytucji, art. 7 p.p.s.a.) oraz eliminowałoby ewidentne skutki opieszałości postępowania CK (art. 12 k.p.a., art. 19 ust. 3 usnitn), a także potrzebę podjęcia czynności urzędowych wobec autorów opinii A, C i D (art. 233 § 4 k.k., Rekomendacja nr R/84/15 w sprawie odpowiedzialności władzy publicznej przyjęta przez Komitet Ministrów Rady Europy 18 września 1984 r.), przez co habilitant został uwikłany w zbędną i wadliwą procedurę niekonstytucyjnego postępowania gabinetowego oraz pozbawiony prawa do szybkiego i sprawiedliwego rozstrzygnięcia o jego prawach cywilnych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że podstawową funkcją sądownictwa administracyjnego jest ochrona praw podmiotowych jednostki. Treść i zakres działalności sądów administracyjnych wyznacza art. 175 Konstytucji RP, w ścisłym związku z postanowieniami art. 45 i art. 77 ust. 2 Konstytucji RP, gwarantującymi każdemu prawo do sądu oraz z międzynarodowymi standardami - art. 6 EKPC i art. 13 MPPOiP - które formułują prawo do sądu. Przedmiotem kontroli legalności jest przestrzeganie prawa przez organy administracji publicznej, a więc ochrona praw podmiotowych jednostek. Wojewódzki Sąd Administracyjny nie tylko nie wypełnił tego zadania, ale nawet nie zauważył, że został nieprawidłowo i tylko częściowo zebrany materiał, który nie jest wystarczający do ustalenia wymaganej przez prawo podstawy faktycznej zaskarżonej decyzji a całe postępowanie CK nie odpowiada wymaganiom stawianym przez przepisy prawne.

Trudno bez końca powtarzać zarzuty i wnioski dowodowe, do których dotąd ani CK, ani Sądy nie odniosły się, a to już jednoznacznie świadczy, że odmowa zatwierdzenia uchwały o nadaniu mi stopnia doktora habilitowanego nie została poparta całością materiału i to ocenionym przez wybitnych specjalistów z danej dyscypliny naukowej - str. 6 odpowiedzi CK na skargę (czyżby profesorowie T. E., A. O., A. J., specjaliści z zakresu procedury cywilnej - praca habilitacyjna dotyczyła tej dziedziny - nie są takimi specjalistami, a są nimi H. I. – politolog podlegający wielokrotnemu wyłączeniu ipso iure czy A. B. nie znający postępowania cywilnego, którego "dzieła" zresztą dotąd mi nie doręczono) - a brak ten nie pozwala nawet w sposób dorozumiany przyjąć, iż w dotychczas prowadzonym długoletnim postępowaniu sądowoadministracyjnym w ogóle dokonano prawidłowej sądowej kontroli legalności postępowania CK.

Przewód habilitacyjny CK powinna była przeprowadzić według nowej ustawy z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym (...); ustosunkować się do przedłożonej opinii psychologicznej dra Z. M. (wskazującej istotne wady recenzji "A" prof. S. W.) oraz opinii prawno-procesowej wykazującej istotne wady postępowania gabinetowego; przeprowadzić rozprawę z udziałem strony (habilitanta) i jej pełnomocnika - adwokata; dokonać konfrontacji biegłych/recenzentów; wyeliminować z materiału sprawy akty (decyzje) podjęte z udziałem H. I. oraz opinię/recenzję "A" podjętą w okolicznościach noszących znamiona przestępstwa (śmierć jej autora uniemożliwia przeprowadzenie właściwego postępowania - art. 17 k.p.k.) i wskazane czynności procesowe winna przeprowadzić CK, a nadto powinny być przeprowadzone wszystkie dowody z dokumentów wnioskowanych przez habilitanta.

Wszelkie wątpliwości należy interpretować na korzyść strony, stosując zasady przewidziane w k.p.a., więc w przypadku braku jednoznacznych sformułowań należy stosować korzystniejsze rozwiązania zawarte Kodeksie, do czego zmusza art. 29 ust. 1 usnitn, tym bardziej, że kwestii procesowych dotyczących nadania stopnia doktora habilitowanego dostatecznie nie reguluje rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodach doktorskim i habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora. Zresztą przepisy tego aktu prawnego (niskiego rzędu) nie mogą być sprzeczne z przepisami aktów wyższego rzędu, a więc przepisami Konstytucji RP, k.p.a. oraz z poniższymi aktami prawa międzynarodowego i prawa unijnego - stosowanych bezpośrednio i z pierwszeństwem.

Nie ma jakiegokolwiek odmiennego uregulowania, które wskazywałoby, że nie obowiązuje zasada czynnego udziału strony w tym postępowaniu i że habilitant do tego materiału nie ma wglądu. Utarła się jedynie niemająca żadnej podstawy prawnej wadliwa praktyka CK o jakimś szczególnym charakterze tego postępowania (o rzekomych ograniczeniach, z brakiem udziału strony/habilitanta, eliminowaniem rozprawy, z ograniczeniami dowodowymi, itp.) owianym tajemnicą, czemu wtóruje orzecznictwo sądowe (zob. M. Karpiuk, Glosa do wyroku NSA z 2 grudnia 2010 r., I OSK 1614/10, pkt II, V - VI LEX/el 2011), a do tego nie ma miejsca w demokratycznym państwie prawnym.

W żaden sposób nie można zgodzić się z wielce wątpliwym późniejszym poglądem NSA jakoby recenzenci nie byli biegłymi. Jednoznacznie i prawidłowo przesądził to wyrok NSA z 26 kwietnia 2006 r., I OSK 1364/05, Lex 209495 a późniejsze odmienne stanowisko tego Sądu jest niezrozumiałą i niedopuszczalną dowolnością, bowiem różna interpretacja (zresztą w tej kwestii w ogóle niepotrzebna) w takim samym stanie faktycznym przez ten sam organ narusza zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa oraz pozostaje w kolizji z konstytucyjną zasadą równości wobec prawa (por. wyrok WSA w Białymstoku z 12 grudnia 2013 r., II SA/Bk 741/13, stan z 8 stycznia 2014 r.). Polskie postępowanie sądowoadministracyjne ma charakter kasacyjny, nie jest oparte na prawie precedensowym, w związku z czym Sąd nie musi (a w tym przypadku nie powinien) zgodzić się z wątpliwą argumentacją NSA (M. Karpiuk, Glosa do wyroku WSA z 26 maja 2010 r., I SA/Wa 106/10, pkt VII LEX/el 2010).

Dotychczasowe wieloletnie postępowanie w opisanych okolicznościach z pozbawieniem habilitanta praw strony, prawa do obrony oraz do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu, prowadzone z naruszeniem podstawowych zasad demokratycznego państwa prawnego nosi wręcz znamiona dyskryminacji (art. 14 w zw. z art. 1 - 18, 41, 47 i 48 EKPC, art. 3 pkt 6 i n. ustawy z 3 grudnia 2010 r. o wdrożeniu niektórych przepisów Unii Europejskiej w zakresie równego traktowania, Dz. U. Nr 254, poz. 1700 ze zm.), a przecież sąd krajowy ma obowiązek stosowania efektywnej procedury w stosowaniu prawa unijnego. Na sądzie krajowym przed którym zawisł spór, spoczywa obowiązek zagwarantowania przestrzegania zasady niedyskryminacji (....) także poprzez niestosowanie jakichkolwiek sprzecznych z nią przepisów prawa krajowego (art. 2 i 6 Traktatu o Unii Europejskiej, Dz.U. UE. C83.30.3.2010, art. 20 i n. Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, 2010/C 83/02; art. 9 Dyr. 2000/78/WE i art. 7 Dyr. 2000/43/WE; art. 1 - 2, 7, 21 i 23 Powszechnej deklaracji praw człowieka; art. 2 - 3, 14, 23 - 26 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych; art. 2 - 3, 7, 10 Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych; wyroki TS UE: z 19 stycznia 2010 r. w sprawie Seda Kucukdeveci p-ko Sweden GmbH & Co.KG, C-555/07 oraz z 10 lipca 2008 r. Feryn C-54/07). Powoływanie się więc CK na jej statut wydany z przekroczeniem delegacji ustawowej i sprzeczny z tymi aktami wyższego rzędu - jest bezskuteczne (art. 93 Konstytucji RP) i podlega kontroli co do ich zgodności z powszechnie obowiązującym prawem.

Z uwagi na szerokie pojęcie dowodu, wynikające z art. 75 § 1 k.p.a., fałsz dowodu może przejawiać się nie tylko w fałszywych dokumentach, zeznaniach świadków i opiniach biegłych, ale też w fałszu innych dowodów. Takim dowodem może być nawet przesłuchanie stron (por. wyrok NSA w Łodzi z 2 lipca 1997 r., SA/Łd 3192/95, LEX nr 30821). Dowodu z przesłuchania stron oczywiście nie przeprowadzono i nie skorzystano z możliwości wyjaśnienia istoty sprawy, wręcz negując prawo do czynnego udziału strony w przedmiotowym postępowaniu administracyjnym. Przedmiotowe postępowanie, tak administracyjne jak i sądowoadministracyjne, dotknięte jest dlatego nieważnością, tym bardziej że dotąd w ogóle nie zawiadamiano o kolejnych czynnościach procesowych w sprawie ustanowionego w sprawie pełnomocnika.

Niewątpliwie recenzja "A" (później ujawniono, że jej autorem jest prof. S. W.) jest fałszywa, co widoczne jest nawet dla nieprawnika (liczne dopiski maszynowe i ręczne, chaos myślowy itp.). Fałsz może przybierać zarówno formę fałszu materialnego, a więc co do formy dokumentu, jak i intelektualnego, co do treści dokumentu, gdy jego forma jest autentyczna (por. B. Graczyk, Postępowanie administracyjne, Warszawa 1953, s. 113, czy wyrok WSA w Szczecinie z 24 września 2008 r., II SA/Sz 1203/07, LEX nr 515333). Ta pierwsza forma fałszu wyraża się ręcznymi dopiskami (nie zostało wyjaśnione, kto tego dokonał w recenzji "A"), a jej fałsz intelektualny potwierdza opinia psychologiczna przedłożona do sprawy, która nigdy nie była przedmiotem rozważań i oceny tak CK jak i sądów administracyjnych - chociaż z urzędu zobowiązane są do badania legalności. Na podstawie tej fałszywej recenzji "A" ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne wpływające na określenie praw habilitanta, a wobec wykazania jej fałszu spełnione zostały przesłanki do wznowienia postępowania.

Nie było i nie jest możliwe potwierdzenie orzeczeniem sądu lub innego organu, sfałszowania tego dowodu wobec śmierci prof. S. W. [...] maja 2006 r. Ewentualne więc wnioskowanie o wszczęcie stosownego postępowania karnego było z góry skazane na niepowodzenie. Zgodnie bowiem z przepisem art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k. nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy oskarżony zmarł, stąd więc wskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia braku orzeczenia w tej kwestii (s. 18 in fine uzasadnienia wyroku) jest bezzasadne i tym samym WSA dopuścił się naruszenia art. 145 § 2 i 3 k.p.a. Śmierć oskarżonego stanowi bezwzględną przesłankę procesową, skutkującą - z woli ustawodawcy wyrażonej w art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k. - niedopuszczalnością postępowania karnego.

Zwrócić także trzeba uwagę na wydanie kolejnej decyzji CK z kolejnym udziałem H. I. (recenzja "C" jest jego autorstwa), chociaż podlegał wyłączeniu stosownie do art. 24, 25 i 27 k.p.a. Mimo że przepisy te wprowadzają domniemanie wpływu braku wyłączenia na treść decyzji, Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku kwestie te zmarginalizował a wręcz zbagatelizował. Fakt udziału w wydaniu decyzji (w jakiejkolwiek formie: dyskusja, opiniowanie, głosowanie, podpisanie, itp.) w organie kolegialnym osób, które podlegają wyłączeniu deprecjonuje w pełni taką decyzję (w niniejszej sprawie tą wadą dotknięte są cztery kolejne decyzje z udziałem H. I.) i skutkuje zawsze wznowieniem postępowania (por. wyrok WSA w Białymstoku z 28 marca 2013 r., II SA/Bk 978/12, LEX nr 1327960).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku z naruszeniem art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 1 i 3 p.p.s.a. nie zajął stanowiska odnośnie wszystkich istotnych kwestii w sprawie i z naruszeniem art. 7, 62 pkt 1, 106 § 3 - 5, 115, 133 § 1, 134 § 1, 135, 145 § 1, 146, 151 p.p.s.a. nie zbadał w należyty sposób, czy stan faktyczny sprawy został prawidłowo ustalony przez CK z zachowaniem powszechnie obowiązujących ogólnych zasad administracyjnego postępowania rozpoznawczego z uwzględnieniem wymogów prawa wspólnotowego, standardów praw człowieka oraz minimalnych wymogów konstytucyjnych, błędnie zaakceptował jednostronne, nieobiektywne, tajemnicze czynności CK i pomimo istnienia okoliczności będących podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1, 4, 5 k.p.a. w zw. z art. 233 § 4 k.k.) zaniechał z naruszeniem art. 106 § 3 - 5 przeprowadzenia dowodów z dokumentów (urzędowych i prywatnych) będących w jego dyspozycji na rozprawie i w ogóle nie ustosunkował się do wszelkich wniosków dowodowych skarżącego (art. 217 w zw. z art. 213, 214, 227 - 257 k.p.c. w zw. z art. 106 § 3 - 5 i art. 1 13 p.p.s.a.) oraz w żaden sposób nie wykorzystał materiału procesowego przedstawionego przez skarżącego, a w efekcie tego z naruszeniem art. 133 § 2, 134 § 1 i 151 p.p.s.a. w zw. z art. 1 p.u.s.a. bezzasadnie oddalił skargę.

Skarżący podkreślił, że oba organy winne są bezczynności i przewlekłości w załatwieniu prostej przedmiotowej sprawy. Prezes Rady Ministrów - zgodnie z art. 148 Konstytucji RP - kieruje pracami rządu, jak również koordynuje i kontroluje pracę członków rządu. Jest on zwierzchnikiem służbowym wszystkich pracowników administracji rządowej a wyposażenie premiera we własne, szeroko zakreślone kompetencje pozwala go traktować jako samodzielny, naczelny organ administracji. Prezes Rady Ministrów zawsze będzie organem nadrzędnym (art. 5, 33 - 35 ustawy z 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów oraz art. 1 - 4a, 18, 26, 33a, 33b, 34 i 36 ustawy z 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej). W dotychczasowym dziesięcioletnim postępowaniu wykazane zostało szereg niewątpliwych istotnych uchybień ze strony CK. Pomimo monitów nie zareagował dotąd na to Prezes Rady Ministrów, mimo powyższych uprawnień nadzorczych. Na potwierdzenie zasadności tych zarzutów skarżący powołuje również art. 2, 7, 32 pkt 1, 37 pkt 1, 45 pkt 1 Konstytucji RP oraz uchwałę NSA z 15 lutego 2010 r, II FPS 8/09, Palestra 2010/11 - 12/187 - 189 oraz opracowanie D. Komobis-Romanowskiej, Sąd krajowy w prawie wspólnotowym, Oficyna Kraków 2007, s. 44 - 46 a nadto uchwałę TK z 25 września 199l r., OTK 1991, poz. 19 oraz odnośnie charakteru postępowania gabinetowego opracowania: H. Knysiak-Molczyk, Uprawnienia strony w postępowaniu administracyjnym, Zakamycze 2004, 3.2, 3.3, 3.4 i 3.5 oraz A. Krasuskiego, Prawo telekomunikacyjne. Komentarz, Warszawa 2010, s.752 - 753.

Przede wszystkim WSA powinien był przeprowadzić dowody z dokumentów w postaci pisemnych "Uwag do opinii A, C i D", z dokumentu w postaci opinii psychologiczno - prawno - procesowej, aktów prawa wspólnotowego i kryteriów UMB Bańska Bystrica oraz akt przewodów habilitacyjnych z okresu dwu lat i oryginałów prac habilitacyjnych (okazanych na rozprawie), które utwierdziłyby WSA w przekonaniu o rażącym naruszeniu przez CK reguł obowiązującym w postępowaniu administracyjnym przy ustalaniu stanu faktycznego niniejszej sprawy. Dowody w postaci dokumentów urzędowych i prywatnych (art. 244 i 245 k.p.c.), a więc i prywatne opinie, mogą być przedmiotem dowodu i rozpatrzenia przez sąd administracyjny stosownie do art. 106 § 3 i 4 p.p.s.a. Przeprowadzenie ich było niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i w żaden sposób nie przedłużyłoby postępowania w sprawie. Przeprowadzenie tych dowodów z dokumentów przez CK jak i WSA nie komplikowało w żadnym stopniu przebiegu postępowania, a wobec wykazanych rażących uchybień wręcz było konieczne dla rozstrzygnięcia istotnych wątpliwości oraz dokonania przez WSA prawidłowych i rzetelnych ustaleń do oceny zgodności z prawem czynności i decyzji CK (zob. wyrok NSA z 7 lutego 2001 r., V SA 671/00, Lex nr 50129).

Postępowanie gabinetowe to nie tajemnicze i tajne postępowanie CK (zagadkowe, nieodgadnione, utrzymujące swe czynności urzędowe w tajemnicy przed stroną, skryte, itd. - zob. W. Doroszewski: Słownik poprawnej polszczyzny, Warszawa 1982, s.773), ale - jak każde postępowanie rozpoznawcze - zjawisko dynamiczne z zachowaniem wszystkich naczelnych zasad postępowania, tj. kontradyktoryjności, prawdy materialnej, koncentracji materiału procesowego z dostępem do niego strony wraz z jej pełnomocnikiem i z zapewnieniem im możliwości ustosunkowania się do niego oraz z zapewnieniem "równości broni", możliwości faktycznego udziału nawet w niejawnych posiedzeniach z prawem podejmowania wszelkich czynności procesowych, zgłaszania zarzutów, wniosków, przytoczeń prawnych, zgłaszania żądania wyłączenia biegłych, itp.; a więc z zagwarantowaniem jej możności obrony swych praw.

W niniejszym postępowaniu przed CK wręcz konieczne było przeprowadzenie rozprawy przy udziale strony (habilitanta) i jej pełnomocnika, świadków lub biegłych (recenzentów) gdyż wobec istotnych rozbieżności pomiędzy opinią A (po wniesieniu skargi do WSA CK wreszcie ujawniła jej autora prof. S. W. a także autorów pozostałych recenzji) - której autor wykazał się rażącą nieznajomością sprawy, nieumiejętmością sporządzania poprawnej i obiektywnej recenzji oraz ewidentną niewiedzą w zakresie prawa postępowania cywilnego, dopuszczając się czynu określonego w art. 233 § 4 k.k. - a treścią wcześniejszych trzech opinii znawców prawa procesowego cywilnego (Profesorów T. E., A. J. i A. O.) i późniejszej, pozytywnej recenzji B (po wniesieniu skargi do WSA CK ujawniła wreszcie, iż jej autorem jest prof. H. M., także uznany znawca prawa cywilnego procesowego). To obligowało CK do wyznaczenia rozprawy, która jest powszechnie uznanym środkiem realizacji tych zasad, zachowania standardów prawa wspólnotowego, konstytucyjnego porządku RP a także zapewnienia stronie elementarnych praw człowieka. Te okoliczności obligowały CK do przeprowadzenia konfrontacji prof. A. W. z pozostałymi wymienionymi recenzentami z udziałem habilitanta, o co skarżący wnosił w postępowaniu przed CK i w skargach do WSA, jednak w ogóle nie ustosunkowano się do tego zagadnienia (art. 7, 10, 28, 32, 35 i 36, 77, 79, 81, 89 - 96 i 107 k.p.a.), zaś WSA poza lakonicznym powołaniem niektórych tych przepisów ogólnikowo stwierdził, że niektóre z nich "nie mogły być stosowane" i także ogólnikowo, iż "materiał dowodowy został przez CK zgromadzony w przewidziany przepisami sposób" (to znaczy jaki?) - dopuszczając się naruszenia art. 141 § 4 w zw. z art. 1, 3, 7, 54 § 3, 62 pkt 1, 104, 106 § 3 - 5, 113, 115 - 117, 145 § 1, 146 § 2, 147 § 1 i 151 p.p.s.a. Faktem notoryjnym było to, że prof. S. W. w chwili sporządzania - ewidentnie wadliwej - recenzji był człowiekiem schorowanym, zgorzkniałym, niechętnie nastawionym do otaczającej go rzeczywistości, niesprawnym i przebywającym na kolejnym leczeniu szpitalnym (zob. protokoły posiedzeń organów CK, zwłaszcza z posiedzeń [...] i [...] lutego 2005 r.) i zlecanie mu w tej sytuacji sporządzenia recenzji pozostawało w wyraźnej kolizji z obowiązującymi kanonami (art. 89 - 96 k.p.a. w zw. z art. 84 i 24 k.p.a.). Te okoliczności, ewidentna niechęć tego autora - niebędącego znawcą prawa postępowania cywilnego - do przedmiotu sprawy, Rady Wydziału Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji KUL oraz do habilitanta, dopuszczenie się przez niego wręcz czynu karalnego (art. 233 § 4 k.k.), obligowały CK jak i WSA do podjęcia wskazanych, uzupełniających czynności procesowych. Te ujemne cechy autora opinii A były powszechnie znane (art. 77 k.p.a. - przede wszystkim § 4 - oraz art. 106 § 3 - 5 p.p.s.a.) były więc znane CK jak i WSA, skoro zostały powołane przez skarżącego w "Uwagach do opinii A" i w przestawionym przez niego dokumencie w postaci prywatnej opinii psychologiczno-prawno-procesowej, gdzie psycholog w pełni potwierdził takie cechy autora opinii A (s. 5 i 6). Te fakty stanowiły powody wyłączenia prof. S. W. (art. 24 k.p.a.) i niewątpliwie skarżący zgłosiłby takie żądanie, co jednak nie mogło nastąpić z opisanych wyżej przyczyn.

W dotychczasowym postępowaniu poza lakonicznym stwierdzeniem, że przepisy k.p.a. nie mają wprost zastosowania do przedmiotowego postępowania, przed CK nie przeprowadzono żadnej analizy prawnej tego zagadnienia powołując się bez uzasadnienia na "specyfikę i odrębności" tego postępowania; w ogóle nie przytaczając jakichkolwiek argumentów prawnych i nie ustosunkowując się do przekonywującej argumentacji zawartej w skardze z 26 stycznia 2006. (s. 1) a wadliwie akceptując to postępowanie - niekonstytucyjne i niezgodne z podstawowymi standardami prawa wspólnotowego i praw człowieka - WSA w ogóle nie zajął w tej materii stanowiska.

Podstawowym wymogiem wynikającym z prawa do rzetelnego rozpoznania sprawy jest obowiązek zapewnienia habilitantowi w ramach postępowania "rozsądnej możliwości przedstawiania swoich racji" (por. orzeczenie ETPCz z 27 października 1993 r. w sprawie Dombo Beheer v. Holandia) poprzez stworzenie odpowiednich gwarancji proceduralnych umożliwiających jej przedstawianie na każdym etapie postępowania własnych argumentów. Następuje to poprzez nadanie osobie zainteresowanej wynikiem postępowania statusu strony. Stronie bowiem przysługują odpowiednie narzędzia procesowe za pomocą których bronić ona może w ramach postępowania swoich interesów. Tymczasem odmawia się właśnie osobie bezpośrednio zainteresowanej wynikiem postępowania gabinetowego przed CK statusu strony z błędnym uzasadnieniem, iż rzekomo na prawach strony występują recenzenci - osoby nieposiadające żadnego indywidualnego interesu w uzyskaniu przez habilitanta pozytywnego rozstrzygnięcia sprawy, a więc osoby które można byłoby uznać za reprezentantów habilitanta i to działających w celu zabezpieczenia jego interesów w postępowaniu. Ze stanowiska CK wynika, że habilitant nie może uczestniczyć aktywnie w żadnym z etapów postępowania gabinetowego przed CK, nie może w ogóle kwestionować czy ustosunkować się do recenzji wydanych przez nieznanych mu recenzentów, nie ma żadnego wpływu na ich wybór i nie może żądać ich wyłączenia, nie udostępnia się mu akt sprawy, pozbawiony jest prawa przedstawiania własnych dowodów na poparcie swych racji i twierdzeń o istotnych w sprawie faktach, a więc nie ma najmniejszych możliwości obrony swych praw.

Niekonstytucyjny § 14 statutu CK, że postępowanie ma charakter niejawny pozostaje także w kolizji z utrwalonym w orzecznictwie ETPCZ stanowiskiem, iż publiczny charakter postępowania ma chronić strony przed "wymiarem sprawiedliwości sprawowanym w tajemnicy" oraz przed arbitralnością działań organów państwowych bez publicznej kontroli (por. orzeczenie z 29 października 1991 r. w sprawie Helmers v. Szwecja). Wymogu tego nie spełnia tylko wskazanie, że przepisy k.p.a. mają zastosowanie jedynie wówczas, gdy dane zagadnienie nie zostało odrębnie uregulowane w ustawie z 14 marca 2003 r. oraz w statucie, bowiem akty te w ogóle nie regulują kwestii postępowania dowodowego i jego przebiegu odsyłając wprost do k.p.a. (art. 29 ust. 1 usnitn). Nie zawiera żadnych regulacji tej materii nieobowiązujący statut CK wydany z przekroczeniem delegacji ustawowej - zawartej w art. 34 ust. 5 ustawy z 12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach naukowych. CK nadal posługiwała się nieobowiązującym i wadliwym statutem, mimo, że nie został on nigdzie opublikowany oraz poddany kontroli właściwych organów państwowych (np. rejestracja, itp.) i pomimo żądania habilitanta o jego udostępnienie w wielu monitach CK wskazała, że został on opublikowany na stronie internetowej. Tak CK, jak i WSA nie uwzględniły w ogóle treści tych przepisów prawa, chociaż organy władzy publicznej działają na podstawie prawa i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji RP), powinny je właściwie znać i należycie stosować oraz urzeczywistniać zasady sprawiedliwości społecznej (art. 2 Konstytucji RP) a także mimo, iż każdy ma obowiązek przestrzegania prawa Rzeczypospolitej Polskiej (art. 83 w zw. z art. 87 - 93 Konstytucji RP), i chociaż sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej (art. 184 Konstytucji RP), tych kwestii WSA w ogóle nie zauważył.

Niejawność postępowania rozpoznawczego wcale nie oznacza ukrywania w tajemnicy przed stroną jego przebiegu i wręcz eliminowania jej uczestnictwa (wraz z pełnomocnikiem) w tym postępowaniu (art. 6 Konwencji, art. 45 ust. 2 Konstytucji, art. 10 k.p.a. w zw. z art. 89 - 96 k.p.a., art. 152 - 154 k.p.c., art. 359 - 361 k.p.k.), gdyż nawet w razie wyłączenia jawności mogą uczestniczyć osoby zaufania (np. art. 154 § 1 in fine k.p.c., art. 361 § 1 in fine k.p.k.). Niejawność odnosi się głównie do osób trzecich, postronnych, radia, prasy, telewizji (art. 357 k.p.k.) a nie do strony. Niewątpliwie w przedmiotowym postępowaniu przed CK stroną powinien być przede wszystkim habilitant, skoro jego interesu prawnego dotyczyło to postępowanie (art. 28 k.p.a.) i mógł on działać przez pełnomocnika (art. 32 k.p.a.), do czego CK jednak nie dopuściła. Stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie i organ administracji powinien zapewnić stronie czynny w nim udział oraz umożliwić jej złożenie zeznań w charakterze strony. To, że przepis art. 19 ust. 3 i 4 usnitn stwierdza, że "w postępowaniu przed CK mogą brać udział recenzenci powołani w przewodzie habilitacyjnym" wcale nie oznacza, że spełniają oni role strony, że mogą za nią podejmować czynności procesowe i wręcz eliminują ją z tego postępowania. Postępowanie to przecież w żadnym stopniu nie dotyczy interesu prawnego tych recenzentów, a ich ewentualny udział w postępowaniu pozostawiony został do ich swobodnego uznania. Wskazany przepis art. 19 ust. 3 i 4 w ogóle nie przyznaje im statusu strony, co czynił art. 17 ust. 2 poprzedniej usnitn stanowiąc - wadliwie zresztą - że "recenzenci w przewodzie habilitacyjnym uczestniczą w postępowaniu przed CK na prawach strony", oczywiście jednak obok habilitanta jako najbardziej zainteresowanej strony w tym postępowaniu.

W żaden sposób nie można zgodzić się ze stanowiskiem WSA i NSA, że specyfika postępowania przed CK i szczególny jego charakter uprawnia CK do ograniczonego uzasadniania swych decyzji, gdyż - wręcz przeciwnie - to właśnie obliguje CK do obszernego i zgodnego z ogólnymi kanonami uzasadniania swych orzeczeń (art. 107 § 3 k.p.a.) i dotychczasowe decyzje CK wykazują cechy arbitralności, zaprzeczają powszechnej zasadzie prawdy (art. 7, 10 § 1, 77 § 1, 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 zd. 1 usnitn, art. 2 § 2 k.p.k., art. 3, 5, 212, 232 k.p.c.) i nie poddają się jakiejkolwiek kontroli, w tym także przez WSA, co do ich legalności oraz prawidłowości postępowania prowadzonego przez CK. Powołanie nieaktualnego wyroku NSA z 7 października 1993 r., I SA/Wa 813/99, Lex nr 46279 zmusza do powołania orzeczeń sądowych (np. wyrok NSA z 11 marca 1981 r., SA 272/81, ONSA 1981/1/19, wyrok SN z 5 września 1974 r., II KR 114/74, OSNKW 1975/2/28 oraz wyrok SN z 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, Palestra 2000/11 - 12/211) oraz piśmiennictwa prawniczego (B. Adamiak, J. Borkowski, Polskie postępowanie administracyjne i sądowoadministracyjne, Warszawa 1993, s. 130 i nast., D. Dawidowicz, Ogólne postępowanie administracyjne, Zarys systemu, Warszawa 1962, s. 108, A. Skąpski, Ochrona jednostki przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia w procesie cywilnym, ZNUJ, Prace Prawnicze 1982, z. 100, s. 148, K. Piasecki /red./, Kodeks postępowania cywilnego - komentarz, Warszawa 1996, s. 789). Decyzje CK w ich uzasadnieniach nie mogą zbywać kilkoma stereotypowymi zdaniami (ogólnikami), niewyjaśniającymi ani przesłanek, ani motywów, jakimi CK kierowała się przy wydaniu dotychczasowych decyzji, posługiwać się fragmentami wyrywkowo dobranych elementów z opinii tylko jednego recenzenta z pominięciem w ogóle pozostałych opinii zebranych w sprawie, skoro organ administracyjny zobowiązany jest podjąć ciąg czynności procesowych mających na celu zebranie całego materiału dowodowego, oraz rozpatrzyć cały zgromadzony materiał dowodowy (art. 77 § 1 k.p.a., B. Adamiak, J. Borkowski, op. cit., s. 131).

WSA także nie zauważył, że CK w ogóle nie ustosunkowała się do materiału dowodowego przedłożonego przez skarżącego. Przeprowadzenie dowodu z kolejnych opracowań habilitanta opublikowanych w toku postępowania przed CK podważyłoby błędne i arbitralne stanowisko CK, że jego "dorobek jest bardzo skromny i nie stanowi znacznego dorobku naukowego". Nie podważono przecież w żaden sposób językowej wykładni tego określenia przedstawionej we wcześniejszej skardze z 26 stycznia 2006 r. (s. 6 i 7 skargi), a utwierdziłby się w tym także WSA, gdyby przeprowadził dowody z dokumentów w postaci przedstawionych przed WSA kolejnych opracowań habilitanta, okazanych przez niego oryginałów prac habilitacyjnych oraz wnioskowanego przez niego dowodu z akt przewodów habilitacyjnych z okresu ostatnich dwu lat, w tym z równoległego przewodu habilitacyjnego dra P. P. i kryteriów UMB Bańska Bystrica. Dotychczasowe składy WSA w ogóle nie ustosunkowały się do podanych wniosków dowodowych, także na rozprawie w dniu 9 lipca 2014 r. Także z tych samych względów nie można podzielić stanowiska WSA, że "recenzje pod względem formalnym nie budzą wątpliwości", gdyż nawet dla przeciętnego prawnika nie budzi wątpliwości, że opinie A, C i D nie stanowią szczegółowo uzasadnionych opracowań naukowych (Monitor Prawniczy 2000/7/466), a noszą znamiona czynów z art. 233 § 4 k.k. Na 7 recenzji wydanych w sprawie 4 - wydane przez wybitnych znawców prawa cywilnego procesowego - były pozytywne (do nich CK w ogóle nie ustosunkowała się), a autorzy recenzji A i C nie są specjalistami z tej dziedziny prawa zaś autor recenzji D także wykazał się nieznajomością tej specjalności, nieobiektywizmem i brakiem rzetelności naukowej. Te wady tych recenzji (niewątpliwie zauważalne z urzędu przez sądy administracyjne) i zgłaszane do nich uwagi w postępowaniu przed CK jak i WSA nie mogły być uznane przez WSA jako "zmierzające do merytorycznej kontroli recenzji".

WSA w ogóle nie odniósł się do ewidentnego naruszenia przez CK przepisów o terminach postępowania nie uzasadniając niczym swego stanowiska zważywszy, iż CK jako centralny organ administracji rządowej powinna być wzorem przestrzegania terminów ustawowych, do odmowy dopuszczenia habilitanta do udziału w sprawie w charakterze strony (por. wyrok NSA z 20 grudnia 2001 r., II SA 2645/01, Lex 82821) i wielokrotnej nieprawidłowości w podejmowaniu przez Prezydium CK kolejnych decyzji z udziałem nieuprawnionych osób lub podlegających wyłączeniu (z uwagi na wcześniejsze wykonywanie czynności recenzenta w niniejszej sprawie). W istocie CK bez jakiejkolwiek kontroli niedopuszczalnie połączyła w tym postępowaniu (o typowych cechach postępowania inkwizycyjnego) kilka ról procesowych - jednostronne, tajne i wybiórcze zbieranie dowodów z rażącym naruszaniem ogólnych zasad przeprowadzania dowodów; w tym dowodu z opinii recenzentów, prowadzenie postępowania gabinetowego bez udziału stron; przede wszystkim bez udziału habilitanta wraz z jego pełnomocnikiem adwokatem, z rażącym naruszaniem terminów ustawowych - dopuściła się nieważności postępowania.

Powinnością organów administracyjnych (przede wszystkim Prezesa Rady Ministrów i CK), a także sądów administracyjnych jest "wykładnia przyjazna" wyrażająca się koniecznością szybkiej reakcji w zakresie interpretacji prawa krajowego w kontekście systemu wspólnotowego. "Polski sędzia jest dziś jednocześnie sędzią wspólnotowym, ma się kierować zasadą efektywności a więc zapewnienia skuteczności prawa wspólnotowego, i to nawet wówczas, gdy rodzime "ustawy" wydają się na to nie pozwalać, musi więc mieć jednocześnie świadomość, że prawa jednostki ujmowane jako prawa podstawowe wymagają bezwzględnej ochrony, nawet wobec skądinąd formalnie legitymizowanych działań każdej z trzech władz" (E. Łętowska, op. cit., s. 3 oraz Rzeczpospolita z 1 grudnia 2006 r. s. C4 - Pytania wstępne, czyli wspólnotowy dialog sądowy). WSA dopuścił się naruszenia tej elementarnej powinności, skoro w ogóle nie wykorzystał i nie ustosunkował się do powołanych przez skarżącego aktów prawa wspólnotowego oraz orzeczeń ETS w Luksemburgu i orzeczeń ETPCz w Strasburgu, chociaż WSA (podobnie zresztą jak i CK) prawo to powinien z urzędu znać i należycie stosować.

W piśmie procesowym z 18 marca 2015 r. skarżący kasacyjnie podtrzymał w całej rozciągłości swoją skargę kasacyjną, wniósł o podjęcie uchwały wyjaśniające pojęcie "odpowiedniego stosowania przepisów k.p.a. w postępowaniu dotyczącym nadania stopnia lub tytułu naukowego" oraz przeprowadzenie dowodu z załączonego wykazu publikacji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

1. W postępowaniu przed NSA prowadzonym na skutek wniesienia skargi kasacyjnej obowiązuje generalna zasada ograniczonej kognicji tego sądu (art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). NSA jako sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonych przez przyjęte w niej podstawy, określające zarówno rodzaj zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia prawa, jak i jego zakres. Z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania. Ta jednak nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie.

2. Skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona, albowiem podniesione w niej zarzuty przeciwko zaskarżonemu wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie są trafne.

3. Wznowienie postępowania jest instytucją procesową stwarzającą prawną możliwość ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli postępowanie, w którym ona zapadła, było dotknięte kwalifikowaną wadą procesową wyliczoną wyczerpująco w przepisach k.p.a. lub ustawach szczególnych. Katalog przyczyn wznowienia postępowania jest wyczerpujący, co oznacza, że postępowanie nie może być wznowione z uwagi na żadne inne naruszenia przepisów postępowania, niż wymienione w obowiązujących przepisach.

W konsekwencji, możliwość ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej uwarunkowana jest dwiema przesłankami. Pierwszą jest rozstrzygnięcie sprawy decyzją ostateczną. Drugą natomiast, wystąpienie co najmniej jednej z wyczerpująco wymienionych w k.p.a. lub ustawie szczególnej przyczyn wznowienia postępowania. Oznacza to, że właściwy w sprawie organ (w rozpoznawanej sprawie Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów, co jednoznacznie wynika z art. 150 § 3 k.p.a.), zanim będzie miał możność ponownego rozstrzygnięcia istoty sprawy, musi najpierw ustalić, czy zaistniały przyczyny wznowienia postępowania, których wystąpienie zarzuca strona we wniosku o wznowienie postępowania (art. 149 § 2 k.p.a.).

3.1. Jeżeli więc dochodzi do wznowienia postępowania (art. 149 § 1 k.p.a.) na żądanie strony (art. 147 zd. 1 in fine k.p.a.), to granice sprawy administracyjnej rozpatrywanej w tym nadzwyczajnym trybie postępowania administracyjnego są wyznaczone nie tylko przedmiotem zaskarżenia (wskazana we wniosku o wznowienie decyzja ostateczna), ale również podniesionymi w tym wniosku zarzutami.

3.2. W przedmiotowej sprawie skarżący J. T. powołał w podaniu o wznowienie postępowania przepisy art. 145 § 1, 4 i 5 k.p.a. Jednakże nie wykazał, że którakolwiek z tych przesłanek rzeczywiście wystąpiła.

3.2.1. Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. wznawia się postępowanie, jeżeli dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe. Wznowienie postępowania na tej podstawie następuje wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie trzy warunki:

Po pierwsze, w postępowaniu dowodowym zakończonym decyzją ostateczną skorzystano z fałszywego dowodu.

Po drugie, sfałszowanie dowodu musi być stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego właściwego organu. Przed takim orzeczeniem wznowienie jest dopuszczalne jedynie przy spełnieniu warunków określonych w art. 145 § 2 i 3 k.p.a., to znaczy wtedy, gdy występuje zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego albo niebezpieczeństwo powstania poważnej szkody dla interesu społecznego, a fakt sfałszowania dowodu lub popełnienia przestępstwa jest oczywisty, bądź też postępowanie przed sądem lub innym organem w tych sprawach nie może zostać wszczęte z uwagi na upływ terminu przedawnienia lub z powodu innych prawnych przeszkód.

Po trzecie, fałszywy dowód był podstawą ustalenia okoliczności faktycznych istotnych w danej sprawie.

Przesłanki te nie zostały spełnione w niniejszej sprawie, bo jak trafnie zauważył Sąd I instancji, skarżący nie zgłaszał organom ścigania, co przyznał przed Sądem, o wystąpieniu fałszu dowodu w postępowaniu przed Centralną Komisją. Nie wykazał również w postępowaniu administracyjnym z jego wniosku o wznowienie postępowania, że zostały spełnione warunki określone w art. 145 § 2 i 3 k.p.a.

3.2.2. Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. wznawia się postępowanie, jeżeli strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu.

Ta podstawa wznowienia również nie występuje w niniejszej sprawie, co zresztą zostało już przesądzone w prawomocnym wyroku NSA z 2 sierpnia 2007 r., I OSK 1187/07. Skarżący uporczywie kwestionuje swój udział w postępowaniu przed Centralną Komisją prowadzonym w przedmiocie zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału [...] Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego z [...] czerwca 2004 r. o nadaniu mu stopnia doktora habilitowanego nauk prawnych, nie bacząc na fakt, że ówcześnie obowiązujące przepisy ograniczały udział habilitanta w tym postępowaniu do przedstawienia materiału dowodowego (w szczególności rozprawy habilitacyjnej), który wytworzył na wcześniejszych etapach przewodu habilitacyjnego.

3.2.3. Wreszcie, zgodnie z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. wznawia się postępowanie, jeżeli wyszły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, a nieznane organowi, który wydał decyzję. Z treści tego przepisu wynika, że za przyczynę wznowienia postępowania mogą być uznane tylko takie okoliczności lub dowody, istotne dla sprawy, które a) są nowe, b) istniały w momencie wydania decyzji ostatecznej, c) jednocześnie nie były znane organowi, który wydał decyzję. Bez znaczenia natomiast jest fakt, czy przyczyny tego stanu rzeczy były zawinione przez stronę, czy też nie. Ważne jest natomiast, aby tą nową okolicznością lub nowym dowodem były takie, które miałyby bezpośredni związek przyczynowy z treścią rozstrzygnięcia.

Żadna z powoływanych w skardze kasacyjnej okoliczności, tudzież żaden z dowodów, na które powołuje się skarżący kasacyjnie nie spełnia tych przesłanek.

3.3. W konsekwencji uznać należało, że zarzuty oznaczone w skardze kasacyjnej numerami 2, 3, 5 – 7, 11, 13, 14, 16 i 23 nie mają usprawiedliwionych podstaw. Skoro postępowanie prowadzone na podstawie art. 149 § 2 k.p.a. wykazało, że brak jest przyczyn wznowienia, wskazanych przez skarżącego we wniosku o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją z [...] lutego 2005 r. o odmowie zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału [...] Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego z [...] czerwca 2004 r. o nadaniu J. T. stopnia doktora habilitowanego nauk prawnych, to brak było przesłanek do przeprowadzenia postępowania wznowionego co do rozstrzygnięcia istoty sprawy.

4. Zarzuty nr 4 i 17 są całkowicie chybione. Kwestia ta została przesądzona w prawomocnym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 czerwca 2012 r., I OSK 420/12, w którym sformułowano następującą ocenę prawną: "Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych (...) Centralna Komisja działa przy Prezesie Rady Ministrów i w zakresie wydawanych przez siebie decyzji pełni funkcje centralnego organu administracji rządowej. Oznacza to, że jest ona ministrem w rozumieniu art. 5 § 2 pkt 4 kpa, a zatem jest ona organem, nad którym nie ma organu wyższego stopnia w rozumieniu art. 17 kpa. Nie ma również w polskim systemie prawa przepisu szczególnego, który wskazywałby organ sprawujący nadzór nad Centralną Komisją do Spraw Stopni i Tytułów".

5. Z kolei zarzuty nr 18 – 20 należało uznać za bezzasadne, ponieważ sprawa bezczynności centralnej Komisji lub przewlekłości postępowania przed tym organem wykracza poza granice sprawy sądowoadministracyjnej, rozpoznanej i rozstrzygniętej przez Sąd I instancji, na skutek wniesienia skargi przez J. T. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z [...] grudnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia prawomocnej decyzji Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów o odmowie zatwierdzenia uchwały o nadaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk prawnych.

6. Nie można również uznać za zasadny zarzutu (nr 21), że habilitant nie ma statusu strony w postępowaniu o nadanie stopnia doktora habilitowanego. Wszak zgodnie z art. 28 k.p.a. stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku postępowanie dotyczy albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Jak wynika z akt sprawy, ani Centralna Komisja, ani sądy administracyjne – we wszystkich postępowaniach prowadzonych na żądanie skarżącego J. T. – nigdy nie kwestionowały, że posiada on interes prawny w postępowaniu o nadanie stopnia doktora habilitowanego.

7. Również zarzut nr 24 jest błędny. Żaden ze wskazanych w nim przez skarżącego kasacyjnie przepisów nie nakazuje sądowi administracyjnemu wystąpienia z urzędu do TSUE w Luksemburgu o wydanie orzeczenia wstępnego, a więc nie może uzasadniać podniesionego zarzutu. Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Związanie NSA podstawami skargi kasacyjnej oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany granicami skargi kasacyjnej, a z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania. Wobec tego nie jest zobowiązany ani uprawniony do poprawiania jakichkolwiek błędów skargi kasacyjnej, sporządzonej przecież przez wykwalifikowanego prawnika, a takim jest sędzia. Przytoczenie zatem jako podstawy skargi kasacyjnej przepisu, który nie miał w sprawie zastosowania, zarzut taki dyskwalifikuje – por. wyrok NSA z 26 października 2004 r., OSK 773/04, LEX nr 164460.

8. Oczywiście mylny jest zarzut (nr 25) zaniechania przeprowadzenia postępowania mediacyjnego. Kwestia ta została pozostawiona uznaniu sądu administracyjnego, prowadzącemu postępowanie w sprawie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie naruszył granic tego uznania, ponieważ skarżący J. T. domagał się wyjaśnienia i rozważenia okoliczności faktycznych i prawnych sprawy, rozstrzygniętej ostateczną decyzją Centralnej Komisji z [...] lutego 2005 r., którą odmówiono zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału [...] Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego z [...] czerwca 2004 r., pomimo braku przesłanek wznowienia postępowania wskazanych przez skarżącego.

9. Także zarzuty oznaczone w skardze kasacyjnej numerami 8, 9, 10, 12, 15 i 22 nie mają usprawiedliwionych podstaw. Powyższe zarzuty były już bowiem przytoczone przez J. T. wcześniej i NSA wykazał ich niezasadność oraz nie dopatrzył się naruszenia przez Sąd I instancji przepisów ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, oddalając skargę kasacyjną od wyroku WSA w Warszawie z 11 września 2006 r., I SA/Wa 520/06, wyrokiem z 2 sierpnia 2007 r., I OSK 1187/07. Jak trafnie zauważył Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku z 9 lipca 2014 r., II SA/Wa 409/14, stosownie do art. 171 p.p.s.a. prawomocny wyrok ma powagę rzeczy osądzonej co do tego, co w związku ze skargą stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia. Powaga rzeczy osądzonej oznacza przeszkodę, której wystąpienie tamuje dalszy bieg postępowania i uniemożliwia wydanie ponownego rozstrzygnięcia merytorycznego w tej samej sprawie oraz niemożność modyfikacji orzeczenia sądu administracyjnego w wyniku ponownie przeprowadzonego postępowania sądowoadministracyjnego.

10. Odnosząc się do tego zarzutu art. 1 § 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych należy podkreślić, że z przepisu tego wynika, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sam fakt rozpoznania przedmiotowej sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie świadczy więc o tym, że nie doszło do naruszenia przedmiotowego przepisu. Określona przez ustawę kontrola została przez ten Sąd w stosunku do zaskarżonej decyzji zrealizowana. Polegała ona na wyjaśnieniu problemu zgodności tej czynności z prawem, a zatem na zbadaniu kwestii jej legalności (art. 1 § 2). Zwieńczeniem zrealizowanego aktu wymiaru sprawiedliwości było wydanie zaskarżonego wyroku. W dodatku – jak to zresztą wynika z wcześniejszej części uzasadnienia niniejszego wyroku – kontrola ta została dokonana bez naruszenia wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa.

11. Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za niemającą usprawiedliwionych podstaw i na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.