Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski Sędziowie sędzia NSA Małgorzata Stahl sędzia NSA Bożena Walentynowicz (spr.) Protokolant Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej M. T.-W. i Ł. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 6 lutego 2007 r. sygn. akt II SA/Po 539/06 w sprawie ze skargi M. T.-W. i Ł. W. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nakazu wykonania robót budowlanych innych niż budowa obiektu oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 6 lutego 2007 r. sygn. akt II SA/Po 539/06, oddalił skargę M. T.-W. i Ł. W. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P. z dnia [...] nr [...], w przedmiocie nakazu wykonania robót budowlanych innych niż budowa obiektu.

W uzasadnieniu stanowiska Sąd ten przedstawił następujące okoliczności faktyczne i prawne.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Miasta P., decyzją z dnia [...] nałożył na M. T.-W. i Ł. W. obowiązek zamurowania otworu okiennego, wykonanego w ścianie szczytowej budynku przy ul. [...] w P.. W uzasadnieniu organ wskazał, że zarządca Wspólnoty Mieszkaniowej "[...]" w P., pismem z dnia 25 listopada 2005 r. powiadomił członków Wspólnoty - M. T. i Ł. W., zamieszkałych w lokalu nr [...] przy ul. [...] w P., że Wspólnota nie wyraża zgody na prowadzone przez te osoby roboty budowlane polegające "na wykonaniu i zamontowaniu okna w zewnętrznej ścianie naszej nieruchomości, która jest posadowiona i graniczy z działką Powiatowego Urzędu Pracy" i jednocześnie zwrócił się do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P. o sprawdzenie "czy inwestycja ta była przeprowadzona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa budowlanego". Organ po uzyskaniu informacji od Powiatowego Urzędu Pracy w P. - zarządcy nieruchomości przy ul. [...] w P., iż przedmiotowa inwestycja zrealizowana została w warunkach samowoli budowlanej, wszczął z urzędu postępowanie administracyjne. Organ powołując się na oględziny przeprowadzone w dniu 24 stycznia 2006 r. ustalił, że w listopadzie 2005 r. inwestorzy, bez uzyskania pozwolenia na budowę wykonali otwór okienny i osadzili stolarkę w ścianie szczytowej budynku wielomieszkaniowego, usytuowanego przy ul. [...]. Pomieszczenie doświetlane przez otwór okienny nie było poprzednio i nie jest pomieszczeniem mieszkalnym w rozumieniu § 3 ust. 10 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), zwane dalej "rozporządzenie w sprawie warunków technicznych", zaś wykonane roboty nie zmieniły charakterystycznych parametrów budynku i są przebudową w rozumieniu art. 3 pkt 7a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. Zdaniem organu zalegalizowanie tego rodzaju samowoli byłoby dopuszczalne wtedy, gdyby istniała możliwość doprowadzenia wykonanych robót do stanu zgodnego z prawem. Taka sytuacja jednak w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi, skoro inwestorzy naruszyli przepis § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyli M. T.-W. i Ł. W. przyznając, że ściana budynku, w której umieścili okno, graniczy bezpośrednio z działką usytuowaną przy ul. [...], ale skoro jest to jedno z licznych okien znajdujących się w tej ścianie, z których przynajmniej jedno zostało już zalegalizowane, to ich okno nie stanowi bezpośredniej przeszkody dla ewentualnych prac inwestycyjnych na sąsiedniej działce.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w P., decyzją z dnia [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wskazał, że wykonanie otworu okiennego w obiekcie istniejącym nie jest związane z budową nowego obiektu, lecz z wykonywaniem tam innych robót budowlanych, co sprawia, że sprawę należało rozstrzygnąć na zasadzie przepisów art. 50 i 51 prawa budowlanego, ale bez potrzeby wstrzymywania robót budowlanych. Orzeczony przez organ pierwszej instancji obowiązek zamurowania samowolnie wykonanego otworu okiennego znajduje podstawę prawną w przepisie art. 51 ust. 1 pkt 2 prawa budowlanego, w związku z § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, a nie jak mylnie wskazano - § 12 ust. 1 pkt 1. Skoro ściana graniczna budynku powinna być bez otworów okiennych - należało wydać decyzję o zamurowaniu samowolnie wykonanego otworu. Natomiast podnoszone w odwołaniu istnienie w ścianie granicznej innych otworów okiennych może być przedmiotem odrębnych postępowań administracyjnych.

Skargę na powyższą decyzję złożyli M. T.-W. i Ł. W., zarzucając przede wszystkim naruszenie prawa materialnego przez oparcie rozstrzygnięcia na niekonstytucyjnej podstawie materialnoprawnej, to jest na rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Zdaniem skarżących, delegacja ustawowa zawarta w art. 7 ust. 2 prawa budowlanego tych warunków nie spełnia, ponieważ nie określa szczegółowo zakresu spraw przekazanych do uregulowania oraz nie zawiera wytycznych, co do treści aktu wykonawczego.

Rozpoznając zarzuty skargi Sąd pierwszej instancji w wyroku z dnia 6 lutego 2007 r. sygn. akt II SA/Po 539/06, stwierdził, że nie można ich uwzględnić. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że organ odwoławczy ustalił prawidłowo stan faktyczny sprawy. Ustalił, podobnie jak organ pierwszej instancji, że skarżący bez pozwolenia na budowę wykonali okno w ścianie szczytowej budynku i to w ścianie usytuowanej w granicy z sąsiednią działką budowlaną. Ustalenia te, poczyniono na podstawie wyników oględzin mieszkania nr 36, opisanych w protokole z dnia 24 stycznia 2006 r. (k. 23 i 24 akt administracyjnych pierwszej instancji). W protokole odnotowano zarówno miejsce wykonania otworu okiennego i rozmiary okna, jak i zawarto oświadczenie inwestora M. T.-W., że okno wykonano pod koniec listopada 2005 r. bez uprzedniego uzyskania pozwolenia na budowę, czy też skutecznego zgłoszenia. Zdaniem Sądu pierwszej instancji ustalenia te były wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy, potwierdzają, że inwestorzy wykonali roboty budowlane inne niż budowa w warunkach samowoli budowlanej (art. 50 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego), a zatem uzasadniało to z mocy art. 51 ust. 7 odpowiednie zastosowanie przepisów ust. 1 pkt 1 i 2 art. 51 prawa budowlanego. Sąd wskazał, że organy obu instancji oparły rozstrzygnięcie na przepisie art. 51 ust. 1 pkt 2 prawa budowlanego, chociaż, zdaniem Sądu, właściwą podstawą wydania decyzji przez organy obu instancji jest przepis art. 51 ust. 1 pkt 1 ustawy. Sąd zgodził się ze stanowiskiem organów obu instancji wykluczającym możliwość legalizacji stwierdzonej samowoli budowlanej, ponieważ nie można zalegalizować otworu okiennego wykonanego w zewnętrznej ścianie budynku usytuowanego w granicy z inną działką budowlaną, skoro w myśl powołanego przez organ I instancji § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych budynek ze ścianą z otworami okiennymi zwróconymi do granicy, musi być usytuowany w odległości nie mniejszej niż 4 m od granicy. Także wskazany w uzasadnieniu organu odwoławczego przepis § 12 ust. 3 pkt 3 - dopuszcza sytuowanie w granicy tylko takich budynków mieszkalnych, których ściana - zwrócona w stronę granicy z sąsiednią działką budowlaną - nie ma otworów okiennych lub drzwiowych i wyłącznie wtedy, gdy wynika to z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Sąd wskazał, że w rozpoznawanej sprawie przytoczenie przez organy orzekające niewłaściwego przepisu art. 52 prawa budowlanego nie uzasadnia uchylenia zaskarżonych decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", gdyż nie miało to wpływu na wynik sprawy. Rozważając czy zachodzi zarzucana w skardze niezgodność art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane z art. 91 Konstytucji RP stanowiącym, że rozporządzenia wydawane są na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania, Sąd wskazał, że wbrew zarzutowi strony skarżących, w art. 7 ust. 2 pkt 1 prawa budowlanego, na podstawie którego wydano obecnie obowiązujące rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie - wymienia organ właściwy do wydania rozporządzenia, rodzaj aktu, zakres spraw przekazany do uregulowania rozporządzeniem ("dla budynków oraz związanych z nimi urządzeń") oraz wystarczające wytyczne dotyczące treści aktu (akt ten ma określać "warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane i ich usytuowanie, uwzględniające wymagania, o których mowa w art. 5", czyli wymagania, co do zasad projektowania, budowy i utrzymania obiektów budowlanych). Sąd wskazał także, iż do wytycznych zawartych w omawianym art. 7, w tym także odnoszących się do ust. 2 pkt 1 zakreślono granice rozporządzenia wykonawczego - może ono regulować wyłącznie warunki techniczne, zaliczane "do przepisów techniczno-budowlanych".

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku, opartą na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 P.p.s.a. złożyli skarżący, reprezentowani przez adwokata, wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania, a także o zwrócenie się do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności:

z art. 92 ust. 1 i 2 Konstytucji rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, które w ocenie skarżących wydane zostało bez właściwej delegacji ustawowej;

z art. 64 ust. 2 i ust. 3 Konstytucji przepisów § 12 ust. 3 pkt 1 i 2 ww. rozporządzenia dającego możliwość arbitralnego rozstrzygania o nielegalności dokonania przez skarżących inwestycji w postaci okna zwiększającego użyteczność zajmowanego przez nich lokalu mieszkalnego.

Skarżonemu wyrokowi zarzucono:

1) nierozpoznanie istoty sprawy poprzez brak wystarczającego ustosunkowania się do zarzutu skarżących co do niekonstytucyjności przepisów stanowiących podstawę rozstrzygnięcia organów administracji oraz nieuwzględnienie wszystkich okoliczności sprawy stojących u podstaw rozstrzygnięcia, poprzez pominięcie podnoszonych przez skarżących okoliczności występowania w ścianie budynku, w którym znajduję się okno skarżących również innych otworów okiennych;

2) naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie, poprzez oparcie rozstrzygnięcia na niekonstytucyjnej podstawie materialnoprawnej, to jest na przepisach rozporządzenia w sprawie warunków technicznych;

3) naruszenie prawa procesowego, a to art. 145 P.p.s.a., poprzez nieuchylenie zaskarżonej decyzji organu pierwszej instancji oraz art. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym oraz art. 124 § 1 pkt 5 P.p.s.a., poprzez dokonanie rozstrzygnięcia pomimo występowania w sprawie wątpliwości co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że nie można bowiem uznać zacytowanego, lakonicznego stwierdzenia Sądu za wyraz rozważenia podniesionej w skardze kwestii, dotyczącej niekonstytucyjności przepisów rozporządzenia. Zdaniem wnoszących skargę kasacyjną Sąd rozpoznający sprawę władny jest zainicjować drogę postępowania mającego na celu zbadanie zgodności przepisu prawa z Konstytucją przez konstytucyjny organ powołany, do tego celu. Wniosek strony postępowania zawarty w toku postępowania winien zostać potraktowany jako istotny sygnał w tej materii. Tymczasem Sąd nie odnosząc się do obszernej argumentacji strony skarżącej poprzestał na samodzielnym uznaniu przepisu rozporządzenia za zgodny z Konstytucją. W tym zakresie Sąd rozpoznający sprawę wykroczył zatem poza wspomniane uprawnienia dokonując oceny przepisu nie in re lecz niejako erga omnes. W skardze kasacyjnej wskazuje się, że ustawę - Prawo budowlane uchwalono przed 17 października 1997 r., tj. przed wejściem w życie Konstytucji RP z 1997 r. Natomiast rozporządzenie Ministra Infrastruktury, na które powołują się zaskarżone decyzje, zostało wydane już w czasie obowiązania tej Konstytucji. Konstytucja z dnia 2 kwietnia 1997 r. nie przewiduje uchylenia przepisów ustaw zawierających upoważnienia do wydania rozporządzenia pozbawionych wytycznych, ani nie określa terminu ich dostosowania do wymogów art. 92 ust. 1. Faktem zaś jest, że ustawa - Prawo budowlane była od 1997 r. wielokrotnie nowelizowana (w tym zakwestionowany przepis art. 7 był pięciokrotnie nowelizowany już po wejściu w życie Konstytucji RP z 1997 r.). Tym samym zasadne jest poddanie tego przepisu ocenie w świetle art. 92 ust. 2 Konstytucji. Zdaniem skarżących skoro zatem powołane rozporządzenie Ministra Infrastruktury należy uznać za wydane bez upoważnienia ustawowego, a co za tym idzie naruszające przepis art. 92 Konstytucji, to obie zaskarżone decyzje, w zakresie, w jakim powołują się na przepisy niniejszego rozporządzenia, oparte są na niekonstytucyjnej podstawie materialnoprawnej. Ponadto, w ocenie skarżących, sam zakaz umieszczania otworów okiennych w ścianie budynku znajdującej się w odległości mniejszej niż 4 m od granicy nieruchomości, jak również jego bezwzględnie obowiązujący charakter, ma swe źródła nie w ustawie lecz arbitralnej decyzji podjętej przez organ administracji państwowej zawartej w rozporządzeniu, którego legalność kwestionuje strona skarżąca. Usytuowanie budynku, w którym znajduje się lokal zajmowany przez skarżących, w granicy nieruchomości jest w świetle przepisów prawa budowlanego zgodne z prawem. Również warunki techniczne tego budynku są z przepisami prawa zgodne. Dokonana przez skarżących inwestycja nie godzi w żaden sposób ani w usytuowanie budynku ani też w jego warunki techniczne w ścisłym tego słowa znaczeniu. Inwestycja ta wykonana bowiem została z zachowaniem sztuki budowlanej w sposób nie zagrażający bezpieczeństwu. Zdaniem wnoszących skargę kasacyjną przywrócenie stanu poprzedniego poprzez zamurowanie okna skarżących w żaden sposób nie wpłynie na warunki techniczne całego budynku ani też możliwości prowadzenia ewentualnej inwestycji przez Powiatowego Inspektora Pracy bowiem okno skarżących jest jednym z wielu okien znajdujących się w granicznej ścianie przedmiotowego budynku. Legalność usytuowania żadnego z pozostałych okien nie była dotychczas przedmiotem postępowania, a wedle wiedzy skarżących niektóre z powyższych okien zostały uznane za legalne. Skarżący wskazali, że kwestia ta, mimo iż była podnoszona przez skarżących w toku postępowania zarówno administracyjnego jak i sądowoadministracyjnego nie została w żaden sposób uwzględniona. Nie może pozostać bez znaczenia okoliczność, iż to głównie taki stan rzeczy stał u podstaw rozpoczęcia przez skarżących zakwestionowanej inwestycji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej skrótowo P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej będąc związany jej zarzutami. Z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania, której przesłanki enumeratywnie wskazuje § 2 art. 183 P.p.s.a., ale ich zaistnienia w przedmiotowej sprawie nie stwierdzono.

Zaznaczyć należy, iż zarzuty skargi kasacyjnej wyznaczają granice i zakres rozpoznania sprawy. Strona, która kwestionuje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosząc skargę kasacyjną, z uwagi na związanie Sądu podstawami skargi, zobowiązana jest wskazać konkretne przepisy prawa materialnego lub przepisy postępowania, które jej zdaniem zostały naruszone przez Sąd.

Wynika to z treści art. 174 i 176 P.p.s.a. Właśnie dlatego, że skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem zaskarżenia wyroku, wiąże się z wymogiem przymusu adwokacko-radcowskiego, określonym w art. 175 § 1 P.p.s.a., by jej sporządzenie odpowiadało wymogom prawnym.

Przedmiotowa skarga kasacyjna wymogom ustawowym nie odpowiada. Jak zaznaczono wcześniej, warunkiem koniecznym skutecznego wniesienia skargi kasacyjnej jest prawidłowe przytoczenie podstaw kasacyjnych przez wskazanie przepisów prawa, które zdaniem skarżącej strony zostały naruszone przez Sąd i szczegółowe uzasadnienie na czym to naruszenie przepisów polegało.

Nie spełnia tego wymogu zarzut skargi kasacyjnej określony w pkt 1 jako nierozpoznanie istoty sprawy, przez brak wystarczającego ustosunkowania się do zarzutu skarżących co do niekonstytucyjności przepisów stanowiących podstawę rozstrzygnięcia organów administracji oraz nieuwzględnienie okoliczności stanowiących podstawę rozstrzygnięcia poprzez pominięcie okoliczności występowania w ścianie budynku, w którym znajduje się okno skarżących, również innych otworów okiennych.

Autor skargi kasacyjnej nie wskazuje żadnych przepisów prawa, które zdaniem skarżących zostały naruszone.

Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzutami skargi kasacyjnej ma ten skutek, że wyklucza możliwość samodzielnego dokonywania przez ten Sąd konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, bowiem obowiązek taki spoczywa na stronie skarżącej wnoszącej skargę kasacyjną.

W świetle powyższego stanowiska nie odpowiada też wymogom prawidłowego sformułowania skargi kasacyjnej zarzut z pkt 2 skargi podnoszący naruszenie prawa materialnego przez oparcie rozstrzygnięcia na niekonstytucyjnej podstawie materialnoprawnej, tj. przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

W zarzucie tym również autor skargi kasacyjnej nie podaje żadnych przepisów, które w jego ocenie zostały naruszone przez Sąd jak również nie wskazuje na czym to naruszenie miałoby polegać.

Wyklucza to możliwość dokonania kontroli przez Naczelny Sąd Administracyjny słuszności zarzutów skargi kasacyjnej. Należy zauważyć, iż podnoszony w pkt 3 skargi kasacyjnej zarzut naruszenia prawa procesowego, a to przepisów art. 145 P.p.s.a. nie precyzuje ani paragrafu ani punktu, jak też litery naruszonego zdaniem skarżącego przepisu. Jest to kolejne wadliwe i nieodpowiadające wymogom ustawy sformułowanie zarzutu, który nie może być rozpoznany.

Tak sformułowana skarga kasacyjna nie odpowiada wymogom art. 174 i 176 P.p.s.a. nie może być skuteczna, uniemożliwiona bowiem została kontrola zarzutów skargi tej przez Naczelny Sąd Administracyjny i ustosunkowanie się do zarzutów.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego brak jest podstaw do wystąpienia Naczelnego Sądu Administracyjnego o zbadanie zgodności z art. 92 ust. 1 i 2 Konstytucji, rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sędziowie Sądów Administracyjnych są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji i ustawom. Są władni do przeprowadzenia oceny, czy konkretne przepisy podustawowe wydane zostały zgodnie z delegacją ustawową i czy są zgodne z Konstytucją oraz ustawą.

W przypadku stwierdzenia niezgodności, mogą odstąpić od stosowania tych przepisów aktu podustawowego.

Jeśli chodzi o przepisy § 12 kwestionowanego rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. jako aktu wykonawczego, Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym, podzielając stanowisko Sądu pierwszej instancji nie stwierdza, by przepisy te były niezgodne z Konstytucją RP. Brak jest podstaw do uznania by delegacja ustawowa zawarta w art. 7 ust. 2 ustawy - Prawo budowlane, na podstawie której wydano sporne rozporządzenie wykonawcze Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. nie odpowiadało regulacji art. 92 Konstytucji, skoro się zważy, że określa organ właściwy do wydania rozporządzenia (Ministra do spraw budownictwa) wskazuje zakres spraw przekazanych do uregulowania wskazując "przepisy techniczno-budowlane", zaś w zakresie wytycznych wskazuje, iż mają to być warunki techniczne jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane, ich sytuowanie oraz uwzględnienie wymagań określonych szczegółową regulacją art. 5 prawa budowlanego.

Odesłanie do uwzględnienia tegoż art. 5 stanowi w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego spełnienie przesłanki "wytycznych" w rozumieniu art. 92 Konstytucji RP.

W podsumowaniu całości rozważań, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdzając wadliwość sformułowania zarzutów skargi kasacyjnej z naruszeniem art. 174 i 176 P.p.s.a., a także brak podstaw do wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją RP § 12 ust. 3 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury, oddalił niniejszą skargę kasacyjną (art. 184 P.p.s.a.).