drukuj    zapisz    Powrót do listy

6129 Inne o symbolu podstawowym 612, Geodezja i kartografia, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego I Kartograficznego, Oddalono skargę, II SA/Go 156/15 - Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z 2015-04-30, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Go 156/15 - Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp.

Data orzeczenia
2015-04-30 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-03-16
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp.
Sędziowie
Adam Jutrzenka-Trzebiatowski /sprawozdawca/
Grażyna Staniszewska /przewodniczący/
Michał Ruszyński
Symbol z opisem
6129 Inne o symbolu podstawowym 612
Hasła tematyczne
Geodezja i kartografia
Skarżony organ
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego I Kartograficznego
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2010 nr 193 poz 1287 art. 40 a, art. 40 b, art. 40 d, art. 40 f
Ustawa z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne - tekst jednolity
Dz.U. 2012 poz 270 art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Staniszewska Sędziowie Sędzia WSA Michał Ruszyński Sędzia WSA Adam Jutrzenka-Trzebiatowski (spr.) Protokolant sekr. sąd. Małgorzata Zacharia-Gardzielewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi R.J. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty za czynności geodezyjne oddala skargę.

Uzasadnienie

W dniu 3 listopada 2014 r. geodeta R.J. zwrócił się do Starosty z wnioskiem o wydanie (w postaci papierowej) wypisu z rejestru gruntów oraz wyrysu z mapy ewidencyjnej dla działek oznaczonych w ewidencji gruntów numerami [...], położonych w obrębie ewidencyjnym [...], numer jednostki rejestrowej [...]. W rubryce nr 14 wniosku obejmującej dodatkowe wyjaśnienia i uwagi wnioskodawca zaznaczył, iż ,,obie działki na jednym wyrysie w dwóch egzemplarzach".

W dniu [...] listopada 2014 r. Starosta wystawił dokument obliczenia opłaty zgodnie, z którym na wnioskodawcę nałożona została opłata w wysokości 300 zł. W dokumencie przyjęto jako jednostkę rozliczeniową jednostkę rejestrową gruntów przy zastosowaniu stawki podstawowej 150 zł i liczbie jednostek rozliczeniowych – 2. W tym samym dniu wnioskodawca uiścił wymaganą opłatę.

Jednakże w piśmie z dnia [...] listopada 2014 r. R.J. zakwestionował wysokość ustalonej przez organ opłaty wskazując, iż powinna wynosić ona 150 zł. Zdaniem wnioskodawcy skoro obie działki wskazane we wniosku należą do tej samej jednostki rejestrowej organ winien pobrać jedną opłatę, tymczasem organ błędnie naliczył opłatę od każdej z działek. Wnioskodawca podkreślił, iż wniósł on o wydanie jednego wypisu i wyrysy obejmującego obie działki tyle, że w dwóch egzemplarzach.

W związku z powyższym decyzją z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...] Starosta działając na podstawie art. 6a ust. 1 pkt 2 lit. b w zw. z art. 40 b ust. 1 pkt 2 oraz art. 40 f ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193 poz. 1287 ze zm. – określanej dalej jako p.g.k.) orzekł o naliczeniu opłaty za sporządzenie dwóch egzemplarzy dokumentu wyrysu i wypisu z ewidencji gruntów i budynków w wysokości 300 zł.

Organ wyjaśnił w uzasadnieniu decyzji, iż zgodnie z tabelą 11 poz. 6 załącznika do p.g.k., określającego wysokość stawek podstawowych w odniesieniu do odpowiednich jednostek rozliczeniowych, wysokość współczynników korygujących oraz zasady ustalania tych współczynników, a także szczegółowe zasady obliczania wysokości opłat, wysokość opłaty za ,,wypis z rejestru gruntów oraz wyrys z mapy ewidencyjnej w postaci dokumentu drukowanego" wynosi 150 zł. Organ uznał, iż jednostką rozliczeniową w tym przypadku jest jednostka rejestrowa gruntów, przy czym przewidziane przez ustawodawcę współczynniki korygujące wynoszą 1. Zdaniem organu należna opłata za wydanie dwóch egzemplarzy dokumentu ,,wypis i wyrys" wynosi 300 zł, mając na uwadze, że wnioskodawca wniósł o wydanie dwóch dokumentów o tej samej treści. Obydwa wyrysy zostały opatrzone klauzulami nadającymi im cechy dokumentu, stąd za każdy z dokumentów pobrana została opłata w wysokości 150 zł. Organ dodał, iż ustawodawca nie przewidział zmniejszenia opłaty w zależności od ilości egzemplarzy wydawanego dokumentu.

R.J. złożył od powyższej decyzji odwołanie do Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego (określanego dalej jako WINGiK) zarzucając organowi zastosowanie niekorzystnego wariantu pobrania opłaty w podwójnej wysokości pomijając możliwość pobrania np. opłaty za potwierdzenie zgodności z oryginałem, czy też zwykłej standardowej opłaty administracyjnej za wydanie kolejnego egzemplarza sporządzonego dokumentu.

Zdaniem odwołującego przyjmując, iż zgodnie z tabelą nr 11 poz. 6 załącznika do p.g.k. jednostką rozliczeniową w przypadku wykonania wypisu i wyrysu z operatu ewidencji gruntów jest jednostka rejestrowa, opłata za wydanie wypisu i wyrysu od jednej jednostki rejestrowej niezależnie od ilości działek wynosić powinna 150 zł. Według odwołującego skoro ustawodawca w tabeli nr 11 poz. 6 stanowiącej załącznik do p.g.k. nie przewidział ceny jednostkowej za kolejną działkę z danej jednostki rejestrowej opłata za wypis i wyrys niezależnie od ilości działek objętych daną jednostką rejestrową winna wynosić 150 zł. Jednocześnie odwołujący uznał, iż za wydanie drugiego egzemplarza dokumentu o tej samej treści powinna zostać pobrana opłata, ale nie może być to opłata podstawowa, a ewentualnie opłata wynikająca z ogólnych zasad w postępowaniu administracyjnym.

Dodatkowo odwołujący zarzucił organowi, iż przed nałożeniem na niego opłaty w podwójnej wysokości winien na etapie postępowania wstępnego powiadomić o tym wnioskodawcę lub wykonać dwa wypisy i wyrysy po jednym na każdą działkę.

W wyniku rozpoznania odwołania decyzją z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] - wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm. zwanej dalej k.p.a.) oraz art. 7b ust. 2 pkt 2 p.g.k. WINGiK uchylił zaskarżoną decyzję w całości i orzekł o naliczeniu opłaty za sporządzenie i wydanie dwóch egzemplarzy wypisu z rejestru gruntów oraz wyrysu z mapy ewidencyjnej w postaci dokumentu drukowanego, dotyczącego działek nr [...] w jednostce rejestrowej nr [...], w wysokości łącznej 300 zł.

W obszernym uzasadnieniu decyzji organ przedstawił przebieg postępowania oraz przytoczył treść przepisów prawa stanowiących podstawę prawną rozstrzygnięcia. Organ wyjaśnił, iż pomimo prawidłowo ustalonej przez organ I instancji opłaty uchylił decyzję organu I instancji z uwagi na zastosowanie w decyzji przez tenże organ błędnego, niezgodnego z wnioskiem i obowiązującymi w tym przedmiocie przepisami prawa, określenia ,,wyrys i wypis z ewidencji gruntów i budynków" zamiast ,,wypis z rejestru gruntów oraz wyrys z mapy ewidencyjnej". Użyte przez Starostę określenie pochodziło z przepisów poprzednioobowiązującego rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 19 lutego 2004 r. w sprawie wysokości opłat za czynności geodezyjne i kartograficzne oraz udzielenie informacji, a także za wykonywanie wyrysów i wypisów z operatu ewidencyjnego (Dz. U. Nr 37 poz. 333), które utraciło moc w dniu 12 lipca 2014 r.

WINGiK zgodził się z organem I instancji w zakresie naliczenia opłaty za sporządzenie i wydanie wypisu z rejestru gruntów oraz wyrysu z mapy ewidencyjnej w kwocie 300 zł. Organ odwoławczy wskazał w tym zakresie na treść art. 40 a ust. 1 p.g.k., w którym wyrażono ogólną zasadę, że organy prowadzące państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny udostępniają materiały zasobu odpłatnie. Zgodnie zaś z art. 40 b ust. 1 pkt 2 p.g.k. organy prowadzące państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny pobierają opłaty za sporządzanie i wydawanie wypisów oraz wyrysów z operatu ewidencji gruntów i budynków. Organ wyjaśnił, iż zgodnie z art. 40 d p.g.k. opłata za udostępnianie materiałów zasobu oraz za wykonywanie czynności, o których mowa w art. 40 b ust. 1 jest iloczynem odpowiednich stawek podstawowych, liczby jednostek rozliczeniowych oraz współczynników korygujących lub sumą takich iloczynów, które wraz ze szczegółowymi zasadami obliczania wysokości opłaty określa załącznik do ustawy. WINGiK wskazał, iż zgodnie tabelą nr 11 poz. 6 załącznika do ustawy w odniesieniu do wypisu z rejestru gruntów oraz wyrysu z mapy ewidencyjnej w postaci dokumentu drukowanego, dla którego jako jednostkę rozliczeniową przewidziano jednostkę rejestrową gruntów, stawka podstawowa ustalona została na poziomie 150 zł, zaś współczynniki korygujące (LR,PD i AJ) wynoszą 1.

Organ doszedł do wniosku, iż skoro ustawodawca wyraźnie definiując w tabeli nr 11 nazwy materiału zasobu używając przy tym liczby pojedynczej, dał tym samym wyraz, iż za każdą pojedynczą sztukę takiego materiału zasobu (w tym przypadku wypis z rejestru gruntów oraz wyrys z mapy ewidencyjnej w postaci dokumentu drukowanego), powinna być naliczona odrębna opłata.

Zdaniem organu powyższe rozumowanie potwierdza konstrukcja określonego w § 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 9 lipca 2014 r. w sprawie udostępniania materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego wydawania licencji oraz wzoru Dokumentu Obliczenia Opłaty (Dz. U. z 2014 r. poz. 917 – określanego dalej jako rozporządzenie z dnia 9 lipca 2014 r. ) wzoru Dokumentu Obliczenia Opłaty, gdyż w części nr 4 pn. opłata za udostępnione materiały państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego lub wykonane czynności, przewidziano, że w ramach realizacji jednego wniosku można wprowadzić więcej niż jedną pozycję Lp., dla których przedstawia się dane określające wysokość opłat w szczególności za każdy poszczególny materiał zasobu, nawet gdyby w ramach kolejnego egzemplarza miały taką samą nazwę.

W ocenie organu wnioskodawca co prawda wniósł o jeden rodzaj materiału zasobu, odnoszący się do jednej jednostki rejestrowej, ale zaznaczając w ramach uwag, że prosi o wydanie go w dwóch egzemplarzach, nie można mieć wątpliwości, iż oczekiwał wydania mu dwóch dokumentów o jednakowej oryginalnej treści i takiej samej wartości formalnoprawnej. Stąd zdaniem organu w dokumencie obliczenia opłaty winny występować pozycje Lp. 1 i 2, a w obu z nich powinny zostać podane te same dane, skutkujące ustaleniem opłaty 150 zł za każdy z dokumentów, czyli w łącznej kwocie 300 zł.

Następnie odnosząc się do zarzutów odwołującego organ zaznaczył, iż w rozporządzeniu z dnia 9 lipca 2014 r. brak określenia pojęcia ,,pierwszy egzemplarz" i "kolejny egzemplarz" dokumentu oraz zasad pobierania opłat za ewentualne kolejne dokumenty o identycznej formie i treści. WINGiK podał, iż ustawodawca w tabeli nr 11 nie przewidział możliwości zróżnicowania wysokości opłaty w zależności od ilości wydawanych egzemplarzy danego dokumentu, czy też jego kopii, co uczynił ustawodawca przykładowo w tabeli nr 10, gdzie wyraźnie ustalono opłatę za kopię arkusza mapy ewidencji gruntów i budynków w postaci drukowanej i dalej odrębną opłatę za następną kopię arkusza mapy ewidencji gruntów i budynków, wykonywaną w ramach tego samego zamówienia w postaci drukowanej.

Jako dodatkowy argument potwierdzający zdaniem organu słuszność naliczenia jednakowej opłaty za każdy egzemplarz sporządzonego i wydanego dokumentu WINGiK wskazał możliwość wykorzystania przez właściciela nieruchomości obu dokumentów w odmienny sposób tzn. do realizacji dwóch o odrębnych wniosków wieczysto-księgowych. W tym zakresie organ wskazał na treść § 28 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 września 2001 r. w sprawie prowadzenia ksiąg wieczystych i zbiorów dokumentów (Dz. U. Nr 102 poz. 1122 ze zm.), zgodnie z którym dane dotyczące nieruchomości gruntowych i budynkowych wpisuje się w księdze wieczystej na podstawie wyrysu z mapy ewidencyjnej oraz wypisu z rejestru gruntów lub innego dokumentu sporządzonego na podstawie przepisów o ewidencji gruntów i budynków, przy czym w ust. 2 wskazano, iż jeżeli zmiana oznaczenia nieruchomości dotyczy wyłącznie zmiany położenia nieruchomości, numeracji działek ewidencyjnych, obrębu ewidencyjnego lub sposobu korzystania z nieruchomości, podstawę wpisu w księdze wieczystej stanowi wypis z rejestru gruntów. Jednocześnie zgodnie z § 52 ust. 7 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38 poz. 454) tylko wypisy z rejestru gruntów oraz wyrysy z mapy ewidencyjnej organ opatruje klauzulą o treści: ,,Dokument niniejszy jest przeznaczony do dokonywania wpisu w księdze wieczystej". Mając na uwadze powyższe przepisy organ zwrócił uwagę, iż dla potrzeb ujawnienia podziału działki nr [...] (z której powstały działki [...]) dokonanego w trybie rolnym (bez decyzji administracyjnej) wystarczającym był wypis z rejestru gruntów, ale dla potrzeb przeniesienia prawa własności działek powstałych w wyniku podziału oraz urządzenia dla nich odrębnych ksiąg wieczystych niezbędne było pozyskanie wyrysu z mapy ewidencyjnej oraz wypisu z rejestru gruntów w ilości odpowiadającej do ilości działek przewidzianych do sprzedaży.

Odnosząc się do zarzutów odwołania dotyczących braku powiadomienia przez Starostę o przewidywanej wysokości opłaty, WINGiK wskazał, iż wniosek o wydanie materiałów z zasobu nie stanowi wniosku wszczynającego postępowanie administracyjne w rozumieniu k.p.a., dopiero wpływ pisma, o którym mowa w art. 40 f ust. 1 p.g.f. należy uznać za moment wszczęcia postępowania. Ponadto organ podkreślił, iż odwołujący przyjmując pełnomocnictwo winien mieć świadomość znaczenia składanych pism w imieniu mocodawcy, w szczególności jako wnioskodawca o materiały zasobu, za które pobierana jest opłata, a jeśli mimo celowego zmniejszenia ilości wnioskowanych egzemplarzy takiej świadomości nie miał to mógł uzyskać niezbędne informacje w chwili składania przedmiotowego wniosku.

W końcowych rozważaniach organ odwoławczy dodatkowo zwrócił uwagę, iż R.J. nie został zawiadomiony o prawie wynikającym z treści art. 10 k.p.a., co jednak zdaniem organu nie może być powodem do uchylenia zaskarżonej decyzji, gdyż skarżący po pierwsze nie podniósł takiego zarzutu, a po drugie od chwili wszczęcia postępowania administracyjnego nie było prowadzone żadne postępowanie dowodowe, a wszystkie dowody w sprawie były znane stronie już na etapie wszczęcia postępowania.

Reasumując organ uznał, iż wyliczona przez organ I instancji opłata ustalona została w prawidłowej wysokości i brak jest podstawy prawnej do jej zmniejszenia. Organ dodał, iż nawet na podstawie poprzednio obowiązujących przepisów rozporządzenia, które przestało obowiązywać z dniem 12 lipca 2014 r., należało obliczać opłaty określone w tabeli w ramach jednego wykonanego dokumentu, co oznaczało, że za dwa takie same egzemplarze (oryginały) wypisu i wyrysu z operatu ewidencyjnego pobierana była opłata w wysokości podwójnej określonej w stosunku do jednego wykonanego dokumentu.

Od powyższej decyzji R.J. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę. Skarżący podtrzymał zarzuty podniesione wcześniej w odwołaniu. Zdaniem skarżącego organ II instancji zastosował niekorzystną interpretację zapisów tabeli nr 11 poz. 6 stanowiącej załącznik do p.g.k., w konsekwencji zawyżając opłatę do kwoty 300 zł. Niejednoznaczny w ocenie skarżącego zapis w o powyższej tabeli nie powinien być interpretowany na niekorzyść petenta. Skarżący uznał za niezgodne z prawem naliczenie opłaty w zależności od liczby działek objętych wypisem i wyrysem lub od liczby kopii zamiast od jednostki rejestrowej. Dodatkowo skarżący podkreślił, iż organ błędnie przyjął, iż skarżący wystąpił o dwa odrębne dokumentny, podczas gdy w istocie zamówił on jeden dokument w dwóch egzemplarzach.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie powielając argumentację wcześniej wyrażoną w zaskarżonej decyzji. Jednocześnie organ uznał zarzuty skargi za nieuzasadnione. Wbrew twierdzeniom skarżącego organ uznał, że określone przez ustawodawcę zasady obliczania opłaty za materiał zasobu w przedmiotowej sprawie są na tyle jednoznaczne, że pozwalają określić opłatę, ale nie w sposób jakiego oczekuje skarżący.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647 ), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, o ile ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że w postępowaniu sądowym badana jest co do zasady wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli prawidłowość zastosowania przepisów prawa, obowiązujących w dacie wydania zaskarżonego aktu, do zaistniałego stanu faktycznego, jak również trafność wykładni tych przepisów oraz prawidłowość przyjętej procedury. Dokonując oceny we wskazanym zakresie sądy administracyjne nie mogą zatem brać pod uwagę argumentów natury słusznościowej, czy celowościowej. Stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., określanej dalej jako p.p.s.a.), uwzględnienie skargi następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a), naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b) lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c). Ponadto sąd administracyjny uprawniony jest do stwierdzenia nieważności decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach ( art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a ) oraz stwierdzenia, iż wydanie decyzji lub postanowienia nastąpiło z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w k.p.a lub w innych przepisach ( art. 145 § 1 pkt 3 p.p.s.a. ) . W razie niewystąpienia wskazanych uchybień, na mocy art. 151 p.p.s.a. skarga podlega oddaleniu. Mając na uwadze tak nakreślony zakres kognicji Sąd uznał, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie . Przedmiotem oceny w niniejszej sprawie pod względem zgodności z prawem była decyzja WINGiK z dnia [...] stycznia 2015 r. uchylająca zaskarżoną decyzję w całości i orzekająca o naliczeniu opłaty za sporządzenie i wydanie dwóch egzemplarzy wypisu z rejestru gruntów oraz wyrysu z mapy ewidencyjnej w postaci dokumentu drukowanego, dotyczącego działek nr [...] w jednostce rejestrowej nr [...], w łącznej wysokości 300 zł.

Podstawą materialną wydanej decyzji był art. 40 a ust. 1 p.g.k. , art. 40 b ust. 1 pkt 2 p.g.k. , art. 40 d ust. 1 -3 p.g.k. w zw. z tabelą nr 11 lp.6 załącznika do p.g.k., art. 40 f ust. 1 p.g.k. Organy prowadzące państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny udostępniają materiały zasobu odpłatnie ( art. 40 a ust.1 p.g.k ) ; m.in. pobierają opłaty za sporządzanie i wydawanie wypisów oraz wyrysów z operatu ewidencji gruntów i budynków ( art. 40 b ust. 1 pkt 2 p.g.k. ). W niniejszej sprawie tym organem był Starostwa, prowadzący zgodnie z art. 7 d pkt 1 a p.g.k. dla obszaru powiatu ewidencję gruntów i budynków. Opłata za udostępnianie materiałów zasobu oraz za wykonanie czynności, o których mowa w art. 40 b ust. 1, jest iloczynem odpowiednich stawek podstawowych, liczby jednostek rozliczeniowych oraz współczynników korygujących lub sumą takich iloczynów ( art. 40 d ust.1 p.g.k.). Wysokość stawek podstawowych w odniesieniu do odpowiednich jednostek rozliczeniowych, wysokość współczynników korygujących oraz zasady ustalania tych współczynników, a także szczegółowe zasady obliczania wysokości opłaty określa załącznik do ustawy (art. 40 d ust. 2 p.g.k). Opłatę pobiera się przed udostępnieniem materiałów zasobu lub przed wykonaniem czynności, o których mowa w art. 40b ust. 1 ( art. 40 d ust.3 p.g.k. ). Wysokość należnej opłaty oraz sposób jej wyliczenia utrwala się w dokumencie obliczenia opłaty ( art. 40 e ust. 1 p.g.k. ). W przypadku sporu dotyczącego zakresu udostępnianych materiałów zasobu lub wysokości należnej opłaty, właściwy organ Służby Geodezyjnej i Kartograficznej wydaje decyzję administracyjną ( art. 40 f ust. 1 p.g.k. ).

Z taką sytuacją mieliśmy do czynienia w niniejszej sprawie. Skarżący bowiem nie zgodził się z wysokością opłaty określonej w dokumencie obliczenia opłaty , stąd konieczne było wydanie przez Starostę wspomnianej w art. 40 f ust. 1 p.g.k. decyzji, która została poddana kontroli przez organ II instancji tj. WINGiK , wyznaczony do rozpoznawania środków odwoławczych zgodnie z art. 7 b ust. 2 pkt 2 p.g.k.

Osią sporu w niniejszej sprawie była wysokość naliczonej opłaty za wydanie wypisu z rejestru gruntów oraz wyrysu z mapy działek o nr [...] w jednostce rejestrowej [...], przy czym składając wniosek skarżący zaznaczył, iż obie działki mają być na jednym wyrysie w 2 egz. Za udostępnienie wypisu z rejestru gruntów oraz wyrysu z mapy ewidencyjnej w postaci dokumentu drukowanego pobiera się - zgodnie z tabelą nr 11 lp.6, stanowiącą załącznik do p.g.k. - opłatę w wysokości 150, zł za jednostkę rozliczeniową, a jest nią jednostka rejestrowa. Współczynniki korygujące w tej tabeli zostały określone na poziomie 1,0. Zgodnie z § 13 ust.1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków ( Dz. U nr 38 , poz. 454 ze zm. ) działki położone w granicach jednego obrębu, wchodzące w skład jednej nieruchomości, tworzą jednostkę rejestrową gruntów. W kontrolowanej sprawie nie budziło wątpliwości, iż działki nr [...], których dotyczył wniosek, stanowią jedną jednostkę rejestrową w rozumieniu powołanego § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa . Ponadto wniosek nie dotyczył sytuacji określonych w art. 40 a ust. 2 p.g.k., kiedy to nie pobiera się opłaty.

W związku z tym należna opłata za wypis z rejestru gruntów oraz wyrys z mapy ewidencyjnej dotyczący tych działek wynosi 150, zł. Przy czym jak powyżej wskazano skarżący domagał się 2 egz. takiego dokumentu. W takiej sytuacji opłata wynosi 300, zł. Sąd w tym względzie w całości podziela stanowisko organu zawarte w zaskarżonej decyzji, które zostało w sposób wyjątkowo wnikliwy i obszerny uzasadnione.

Przede wszystkim – wbrew zarzutom skarżącego – wniosek nie budził najmniejszych wątpliwości, iż domagał się on w nim wydania wspomnianego dokumentu z zasobu geodezyjnego i kartograficznego w 2 egzemplarzach, a zatem dwóch dokumentów o jednakowej treści i takiej samej wartości formalnoprawnej ( a nie jakiś odpisów, kserokopii, wyciągów w odniesieniu do drugiego egzemplarza itp.). Obowiązek zwrócenia się do strony o zajęcie jednoznacznego stanowiska, jaki charakter i zakres żądania ma pismo złożone przez stronę aktualizuje się jedynie w sytuacji, jeżeli żądanie jest zredagowane niezręcznie i mało zrozumiale.

Trafnie organ II instancji zauważył , iż ustawodawca definiując w tabeli nr 11 nazwy materiału zasobu użył przy tym liczby pojedynczej, dał tym samym wyraz, iż za każdą pojedynczą sztukę takiego materiału zasobu (w tym przypadku wypis z rejestru gruntów oraz wyrys z mapy ewidencyjnej w postaci dokumentu drukowanego - lp. 6 ), powinna być naliczona odrębna opłata. Ponadto za takim stanowiskiem przemawia również analiza porównawcza innych tabeli zawartych w załączniku do p.g.k. I tak np. w tabeli nr 10 wyraźnie ustalono opłatę za kopię arkusza mapy ewidencji gruntów i budynków w postaci drukowanej w wysokości 70, zł ( lp. 1 ) i dalej odrębną opłatę za następną kopię arkusza mapy ewidencji gruntów i budynków w wysokości 40,zł , wykonywaną w ramach tego samego zamówienia w postaci drukowanej ( lp. 2 ). Stąd też ustawodawca na gruncie p.g.k. różnicując wysokość opłaty w zależności od ilości wydawanych egzemplarzy danego dokumentu czyni to w sposób wyraźny, a tym samym nie czyniąc tego wobec dokumentów określonych w tabeli nr 11 nie dopuścił zatem możliwości pobierania innej opłaty w przypadku kolejnego egzemplarza niż ta, która jest pobierana za pierwszy egzemplarz. Ponadto ustawodawca nie przewidział również z tego powodu jakichkolwiek współczynników korygujących.

Niezasadne są również zarzuty skarżącego, iż Starosta powinien był zawiadomić go, że złożenie wniosku o wydanie dokumentu z zasobu geodezyjnego w 2 egz. pociągnie za sobą konsekwencje w postaci podwójnej opłaty. Zważyć bowiem należy, iż zgodnie z przytoczonym art. 40 d ust. 3 p.g.k. opłatę pobiera się przed udostępnieniem materiałów, a tym samym skarżący miał wiedzę co do jej wysokości zanim uiścił opłatę oraz zanim zostały udostępnione materiały, a zatem mógł cofnąć swój wniosek, względnie go zmodyfikować. Ponadto w niniejszej sprawie mieliśmy do czynienia z profesjonalistą – uprawnionym geodetą, któremu z samej istoty wykonywanego zawodu oraz warunków jakie należy spełnić, aby go wykonywać (m.in. art. 44 ust. 1 pkt 5 p.g.k.) powinien być znany tekst ustawy na podstawie, którego została naliczona opłata, a który jest podstawowym aktem normatywnym w dziedzinie, w której specjalizuje się skarżący. Nie jest również słuszny zarzut, iż organ w takiej sytuacji powinien wykonać dwa wypisy i wyrysy po jednym na każdą działkę. Stanowiłoby to bowiem niedopuszczalną przez organ modyfikację wniosku. O tym, jaki jest charakter i zakres żądania zawarty w piśmie wniesionym przez stronę, decyduje ostatecznie strona, a nie organ, do którego pismo zostało skierowane.

Sąd uznał ponadto, iż zasadnie organ II instancji zastosował art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z koniecznością właściwego – zgodnego z zapisami ustawy – określenia dokumentu z zasobu geodezyjnego, za który jest pobierania opłata oraz niezbędnością bliższego sprecyzowania w samej sentencji decyzji jakich konkretnie materiałów dotyczy opłata ( w odniesieniu do jakich działek ).

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę.



Powered by SoftProdukt