Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Dziedzic Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Staniszewska Sędzia WSA Adam Jutrzenka-Trzebiatowski (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Monika Walentynowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 marca 2017 r. sprawy ze skargi R.W. na bezczynność Marszałka Województwa w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Marszałka Województwa do rozpoznania wniosku skarżącego R.W. z dnia [...] r. w zakresie udostępnienia protokołów, na podstawie których ustalono wynik oceny wypełnienia obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej – w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z uzasadnieniem, II. stwierdza, iż Marszałek Województwa dopuścił się bezczynności, która nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. w pozostałym zakresie oddala skargę, IV. zasądza od Marszałka Województwa na rzecz skarżącego R.W. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Dnia 25 listopada 2016 r. do Marszałka Województwa wpłynął wniosek R.W., w którym powołując się na art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 2, art. 3 ust. 2 oraz art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 782 ze zm. – określanej dalej jako u.d.i.p.) a także art. 6 ust. 2d ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym (t.j. Dz.; U. z 2015 r. poz. 652 – określanej dalej jako u.r.ś.) zwrócił się o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1. Czy zakończyła się już procedura oceny wypełniania obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej przez Polski Związek Wędkarski Okręg, o której poinformowano go pismem znak [...] z dnia [...] września 2016 r., za całokształt której odpowiedzialny jest M.S.? Jeśli tak, to wnioskodawca zwrócił się o przesłanie protokołu wraz z oceną.

2. Czy I.S. od dnia 1 września 2016 r. wszczęła jakąkolwiek kolejną procedurę oceny wypełniania obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej w obwodach użytkowanych przez Polski Związek Wędkarski Okręg, za całokształt której odpowiedzialny, jest jej małżonek? W przypadku odpowiedzi twierdzącej zwrócił się o udzielenie informacji, dlaczego nie została ona wyłączona z prowadzenia czynności zgodnie z § 4 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 24 grudnia 2012 r. w sprawie oceny wypełniania obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej (Dz. U. z 2013 r. poz. 103 – określanego dalej jako r.o.w.). Wnioskodawca wskazał jednocześnie, że odpowiedź na powyższe pytania wraz z dokumentami, o które wnioskuje należy przesłać drogą elektroniczną na wskazany adres mailowy zgodnie z art. 14 ust. 1 u.d.i.p. Organ w dniu 9 grudnia 2016 r. przesłał drogą elektroniczną odpowiedź na ten wniosek (pismo z dnia [...] grudnia nr [...]), wskazując iż przekazuje sześć ocen wypełniania obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej przez Polski Związek Wędkarski Okręg, wydanych przez Marszałka Województwa, o których informował pismem z dnia [...] września 2016 r., znak: [...]. Jednocześnie wskazał, że protokoły z dokonanego sprawdzenia o którym mowa w § 2 r.o.w nie stanowią informacji publicznej, co potwierdza wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 22 września 2016 r. II SAB/Go 58/16 oraz uzasadnienie do projektu ustawy o zmianie u.r.ś. przewidującym dodanie do art. 6 właśnie ust. 2d. Odpowiadając na drugie pytanie, organ poinformował, że I.S. nie wszczęła procedury oceny wypełniania przez Polski Związek Wędkarski Okręg obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej, ponieważ zgodnie z art. 6 ust 2a u.r.ś. oceny takiej dokonuje Marszałek Województwa. Jednocześnie organ przesłał wnioskodawcy oceny z dnia [...] października 2016 r.: nr [...] i nr [...] dotyczące obwodu rybackiego rzeki [...], obwodu rybackiego rzeki [...], obwodu rybackiego rzeki [...], obwodu rybackiego Jezioro [...] na rzece [...], obwodu rybackiego jezioro [...] na rzece [...].

Dnia 14 grudnia 2016 r. R.W., ponownie zwrócił się o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wskazanym we wniosku z dnia [...] listopada 2016 r. Powołując się na wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 22 września 2016 r., sygn. akt II SAB/Go 58/16, wskazał, iż wynika z niego, że "wszystkie pisma związane z postępowaniem w sprawie dokonania oceny wypełniania obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej przez Polski Związek Wędkarski stanowią bowiem informację publiczną". Zdaniem wnioskodawcy wyrok ten rozwiewa jakiekolwiek wątpliwości dotyczące tego, czy informacją publiczną są tylko same "oceny", czy też nie, wskazując " W świetle powyższego nie może budzić wątpliwości, te dokumenty o których udostępnienie skarżący wnioskował, wytworzone w ramach postępowania prowadzonego przez organ administracji publicznej - oceny wypełniania przez uprawnionego do rybactwa obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej w obwodzie rybackim - stanowią dane publiczne stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p. i podlegają udostępnieniu w trybie i na zasadach w tej ustawie określonych ". Dalej powołując się na orzecznictwo wskazał m.in., że informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób dotyczących go. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których używa przy realizacji przewidzianych prawem zadań (takie te, które tylko w części go dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od niego. Podkreślił ponadto, że jego pytanie nie dotyczyło osób upoważnionych do reprezentowania Polskiego Związku Wędkarskiego Okręg, a osoby bezpośrednio, służbowo odpowiedzialnej za prowadzenie gospodarki rybackiej przez ten podmiot. Wskazując na treść § 3 ust. 1 r.o.w., wnioskodawca zwrócił uwagę, że nie wynika z niego, aby to Marszałek Województwa osobiście dokonywał wzmiankowanych czynności, a w związku z tym ponownie wniósł o udzielenie informacji, czy I.S. jako pracownica Urzędu Marszałkowskiego Województwa (w imieniu Marszałka Województwa) od dnia 1 września 2016 r. wszczęła jakąkolwiek kolejną procedurę oceny wypełniania obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej w obwodach użytkowanych przez Polski Związek Wędkarski Okręg, za całokształt której, jako jego pracownik odpowiedzialny jest jej małżonek? W przypadku zaś odpowiedzi twierdzącej, wniósł o wyjaśnienie, dlaczego nie została ona wyłączona z prowadzenia czynności zgodnie z § 4 r.o.w? Wskazał również, że dotychczas udostępniona dokumentacja nie była kompletna.

Pismem z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...], przesłanym drogą elektroniczną, organ poinformował wnioskodawcę o przekazaniu wyniku oceny wypełniania obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej w obwodzie rybackim o numerze ewidencyjnym - Obwód rybacki rzeki [...] (łącznie 4 strony). Wskazał również, że czynności związane ze "sprawdzeniem", o którym mowa w § 2 i 3 r.o.w. realizowane są w stosunku do trzech obwodów rybackich będących w zarządzie Polskiego Związku Wędkarskiego Okręg (tj. 1.22. Obwód rybacki Jezioro [...] na rzece [...]. Obwód rybacki Jezioro [...] na rzece [...], 1.27. Obwód rybacki rzeki [...]). Organ zaznaczył, że wyniki oceny zostaną wnioskodawcy przekazane niezwłocznie po ich ustaleniu. Czynności związane ze "sprawdzeniem" dokonuje "inspektor rybacki" – I.S., wobec której nie stwierdzono ziszczenia się przesłanek wymienionych § 4 r.o.w.

W części dotyczącej udostępnienia protokołów z dokonanego "sprawdzenia" organ podtrzymał stanowisko wyrażone w piśmie z dnia [...] grudnia 2016 r. Wraz z powyższym pismem przesłano wnioskodawcy wynik oceny dot. obwodu rybackiego rzeki [...]. Z kolei pismem z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] organ przekazał wnioskodawcy oceny dot. obwodu rybackiego Jezioro [...], obwodu rybackiego Jezioro [...] oraz obwodu rybackiego rzeki [...]. W dniu 5 stycznia 2017 r. R.W. wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. ze skargą, w której zarzucił Marszałkowi Województwa naruszenie art. 13 ust. 1, art. 13 ust. 2, art. 16 ust. 1 u.d.i.p. przez nieudzielenie informacji publicznej zgodnie z żądanym zakresem oraz w ustawowym czasie i wniósł o:

1/ zobowiązanie Marszałka Województwa do udzielenia żądanej we wniosku z dnia [...] listopada 2016 r. informacji publicznej w terminie 14 dni od daty doręczenia akt organowi,

2/ orzeczenie, czy przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa,

3/ wymierzenie organowi grzywny w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi,

4/ zasądzenie kosztów postępowania,

5/ zobowiązanie Marszałka Województwa do ukarania pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie.

W uzasadnieniu skargi skarżący opisał przebieg postępowania w sprawie jego wniosku przed organem administracji publicznej. Wskazał na stanowisko organu wyrażone w piśmie z dnia [...] grudnia 2016 r. a także przytoczył swoje stanowisko w tym zakresie przedstawione organowi w piśmie z dnia [...] grudnia 2016 r. dotyczące charakteru protokołów sprawdzenia. Skarżący podkreślił, iż pomimo, iż organ zobowiązany został do wykonania orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 22 września 2016 roku sygnatura II SAB/Go 58/16 i wydania mu pism, które wcześniej jego zdaniem również nie stanowiły informacji publicznej, nadal utrudnia mu dostęp do materiałów z tegoż samego postępowania. Obecnie odmowa udostępnienia dotyczy protokołów ze sprawdzenia wypełniania obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej. Skarżący ponownie powołując się na orzeczenia sądów administracyjnych wskazał m.in., że informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób dotyczących go. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których używa przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części go dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od niego. Podkreślił, że w jego ocenie protokół ze sprawdzenia wypełniania obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej przez PZW Okręg sporządzony przez inspektora rybackiego Urzędu Marszałkowskiego Województwa jest niewątpliwie oświadczeniem wiedzy podpisanym przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 5 Kodeksu karnego, w ramach kompetencji tego funkcjonariusza, złożonym do akt sprawy a tym samym, stanowi informację publiczną, której udostępnienia organ mu odmówił.

Ponadto skarżący wskazał, że organ, pomimo otrzymania informacji, o przesłaniu mu niekompletnej oceny wypełniania obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej w obwodzie numer 1.18. Obwód rybacki rzeki [...] i ponowienia prośby o niezwłoczne uzupełnienie dokumentacji, udzielił odpowiedzi po 14 dniach. Zdaniem skarżącego działania organu mają charakter uporczywego, złośliwego utrudniania mu dostępu do informacji publicznej. W tym zakresie skarżący zwrócił uwagę na odpowiedź dyrektora Departamentu Rolnictwa, Zasobów Naturalnych, Rybactwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] grudnia 2016 r. znak [...]. Ostatecznie po dwóch tygodniach od telefonicznej interwencji u P.G. - dyrektora Departamentu Organizacyjno - Prawnego UMW, skarżący otrzymał odpowiedź w zakresie poruszanych przez niego kwestii, stanowiących informację publiczną. Podkreślił, że organ ten posuwa się również do drobnych, ale jednocześnie symbolicznych sygnałów lekceważenia go, nie potwierdzając - pomimo prośby - otrzymania jego wniosku. Skarżący wskazał, że w niniejszej sprawie zarówno niezałatwienie do końca sprawy udostępnienia dokumentów w ustawowym terminie, jak również złośliwe, wymijające, lekceważące i co najważniejsze niezgodne ze stanem prawnym, udzielenie odpowiedzi na jego drugie pytanie, świadczy o braku dobrej woli organu dla załatwienia wniosku.

Skarżący wskazał, że pierwsza odmowa UMW udostępnienia informacji publicznej, która była przedmiotem jego skargi z dnia [...] maja 2016 r. została przez WSA w Gorzowie Wlkp. uznana za błąd popełniony w interpretacji przepisów, a w konsekwencji Sąd uznał, że brak udzielenia żądanej informacji nie wynikał zatem z lekceważącego traktowania obowiązków nałożonych przepisami u.d.i.p., a był jedynie skutkiem błędnej interpretacji przepisów tej ustawy. Jednakże obecnie wszelkie przesłanki nie pozostawiają wątpliwości, że działania organu mają wyraźnie charakter zamierzony i ograniczają jego konstytucyjne prawo do dostępu do informacji publicznej w nieprzekraczalnym terminie ustalonym w u.d.i.p.. Ponadto - w jego ocenie - w żaden sposób nie da się wytłumaczyć próby złośliwego wprowadzenia go w błąd poprzez udzielenie odpowiedzi zawierającej niektóre stwierdzenia niezgodne z przepisami prawa.

W odpowiedzi na skargę Marszałek Województwa, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie skargi w całości oraz zasądzenie od skarżącego na rzecz organu kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Organ wskazał, że zgodnie z art. 6 ust. 2d u.r.ś. do udostępniania informacji o wynikach oceny stosuje się odpowiednio przepisy o dostępie do informacji publicznej. Ocena wypełniania przez uprawnionego do rybactwa obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej w obwodzie rybackim stanowi dane publiczne stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p. Organ wskazał, iż stoi na stanowisku, iż skoro ustawodawca uznał jedynie ocenę jako taką informację - nie wypowiadając się w obszarze protokołu, to należy przyjąć, że dokument ten nie jest objęty zakresem przedmiotowym u.d.i.p. Podkreślił, że za poglądem takim przemawia również uzasadnienie do projektu o u.d.i.p. przewidującym dodanie do art. 6 właśnie ust. 2d, w którym podano, że "(...) mając na uwadze potrzebę poprawy warunków współpracy uprawnionych do rybactwa w jednym dorzeczu, w projekcie ustawy przyjęto, że wynik oceny gospodarki rybackiej powinien być dostępny na podstawie przepisów o dostępie do informacji publicznej. Jawność tych ocen przyczyni się do zwiększenia znaczenia społecznej kontroli działań uprawnionych do rybactwa, którzy korzystają z wód mych do celów rybackich" (por. projekt VI kadencja Sejmu RP.3109). Organ zaznaczył, że inspektor rybacki protokół sporządza z dokonanego sprawdzenia. Sporządzenie protokołu jest kolejnym etapem wykonywanych przez inspektora czynności w sprawie. Uprawniony do rybactwa uprawniony jest do złożenia na piśmie umotywowanych zastrzeżeń do dokumentu. Skorzystanie z tego uprawnienia pociąga za sobą obowiązek dokonanie dalszych czynności przez inspektora. Co więcej, protokół nie jest aktem stanowiącym podstawę do podejmowania przez organ "czynności naprawczych". O wynikach oceny (a nie o wynikach protokołu) marszałek województwa powiadamia organ administracji publicznej wykonujący uprawnienia właściciela wód w zakresie rybactwa śródlądowego, niezwłocznie po upływie terminu wyznaczonego uprawnionemu do usunięcia nieprawidłowości w prowadzonej gospodarce rybackiej. To ocena jest aktem, który podlega kontroli sądów administracyjnych na podstawie art. 3 § 2 pkt 6 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, albowiem jest ona aktem organu wydawanym w sprawie z zakresu administracji publicznej. Natomiast protokół sprawdzenia nie stanowi danej publicznej stosownie do treści art. 6 ust, 1 pkt 4 lit. a tiret drugie u.d.i.p., który do danych publicznych zalicza dokumentację z przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających. Nawet jednak gdyby przyjąć, że protokół ze sprawdzenia mieści się w tym zakresie pojęciowym, to za zbyteczne należałoby uznać wprowadzenie do przepisu art. 6 ust. 2d u.r.ś., albowiem kłóciłoby się to z założeniem racjonalności ustawodawcy. Organ zwrócił również uwagę, że r.o.w. nie posługuje się pojęciem "kontrola", a "sprawdzenie". Zastosowanie różnych pojęć dowodzi, że nie mamy do czynienia z kontrolą, a tym samym protokół ze sprawdzenia nie stanowi danych publicznych. Organ wskazał, że udzielił skarżącemu odpowiedzi w ciągu 14 dni od dnia otrzymania wniosku. Z uwagi zaś na to, że w odpowiedzi tej wnioskodawca przez niedopatrzenie nie otrzymał jednej strony z czterostronicowej oceny wypełniania obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej w obwodzie ewidencyjnym 1.18, Obwód rybacki rzeki [...], po piśmie wnioskodawcy z dnia [...] grudnia 2016 r. ocena ta jeszcze raz w całości została przesłana skarżącemu w dniu 27 grudnia 2016 r. wraz z informacją, że wyniki toczącego się sprawdzenia zostaną przesłane po ustaleniu wyniku oceny, co też uczyniono w dniu 11 stycznia 2017 r. Organ zaznaczył, że z najwyższą starannością podejmował wszelkie działania w celu dochowania terminu wszystkich spraw wniesionych do urzędu bez nieuzasadnionej zwłoki, przy zachowaniu zasady rozpoznawania spraw według kolejności ich wpływu oraz uwzględnieniu przepisów nakazujących rozpoznanie, niektórych rodzajów spraw w ustawowo określonych terminach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1066), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W myśli art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.- określanej dalej jako p.p.s.a.) kontrola ta obejmuje również bezczynność organów lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 – 4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 4 a, a w przypadku informacji publicznej także innych podmiotów zobowiązanych do jej udzielenia. Stosownie do art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1 a p.p.s.a. ). Ponadto sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 ( art. 149 § 2 p.p.s.a.). Niniejsza skarga dotyczy bezczynności Marszałka Województwa w przedmiocie rozpoznania wniosku R.W. z dnia [...] listopada 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej, doręczonego organowi w tym samym dniu.

Wprawdzie skarżący w skardze wskazuje, iż chodzi mu o przewlekłość postępowania, jednakże zdaniem Sądu wniesienie do sądu administracyjnego skargi, zawierającej żądanie zobowiązania organu do wydania w określonym terminie aktu czy interpretacji lub dokonania czynności (art. 149 § 1 p.p.s.a.), opartej na przesłance bezczynności organu lub przewlekłego prowadzenia postępowania, nie ogranicza zakresu kontroli sądowej do przesłanki wskazanej w skardze. W sprawach ze skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie sprawy zakres kontroli sądowej wyznaczają granice sprawy administracyjnej, w której istnieje obowiązek wydania wymienionych w art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a decyzji, postanowienia, aktu, interpretacji lub podjęcia czynności (por. wyrok NSA z dnia 29 stycznia 2014 r., sygn. akt II OSK 2521/13). Stosownie bowiem do przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Dokonując rozgraniczenia zakresu skarg na bezczynność i przewlekłość postępowania, należy mieć jednakże przede wszystkim na uwadze cel wprowadzenia obu tych instytucji w odniesieniu do podstawowego zadania sądownictwa administracyjnego jakim jest ochrona praw podmiotowych jednostki, w tym prawa do rozstrzygnięcia sprawy w rozsądnym terminie. Sąd podziela wyrażony w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, zgodnie z którym decyzję dotyczącą tego, czy w danej sprawie istnieje stan bezczynności organu, czy stan przewlekłości prowadzonego postępowania podejmuje sąd, niezależnie od tego jakiego sformułowania w tym zakresie użyje skarżący ( por. wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 3 września 2015 r., sygn.. akt II SAB 29/15 ).

Tryb i zasady rozpoznawania wniosków o udostępnienie informacji publicznej określa u.d.i.p. W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, iż skarga na bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej jest dopuszczalna bez uprzedniego wzywania do usunięcia naruszenia prawa ( por. wyroki NSA z dnia 21 lipca 2011 r. sygn. akt I OSK 678/11, z dnia 24 maja 2006 r. sygn. akt I OSK 601/05, z dnia 03 kwietnia 2014 r., sygn. akt I OSK 2603/13 oraz postanowienia NSA z dnia 7 kwietnia 2010 r., sygn. akt I OSK 462/10 i z dnia 31 marca 2008 r. sygn. akt I OSK 262/08 ). Bezczynność organu zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a. ( por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109 ). Na gruncie u.d.i.p. przez bezczynność organu rozumieć należy sytuację, w której organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Natomiast stanowisko organu o odmowie udzielenia informacji winno przybrać procesową formę decyzji administracyjnej, co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów k.p.a. Jeżeli jednak żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ odmawia jej udostępnienia zwykłym pismem, sporządzonym z zachowaniem przewidzianych terminów. Dla oceny, czy organ pozostaje w bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej, czego dotyczy niniejsze postępowanie, istotne znaczenie ma ustalenie, iż dysponuje on informacją, która jest informacją publiczną w rozumieniu art. 6 u.d.i.p. oraz że jest on podmiotem zobowiązanym do udostępnienia tej informacji. Przy czym stosownie do treści art. 4 ust. 3 u.d.i.p. podmioty określone w ust. 1 i 2 tego artykułu są zobowiązane do udzielenia informacji, jeśli są w jej posiadaniu. W dalszej kolejności ustaleniu podlega, czy organ udostępnił żądaną informację ( lub podjął inne ustawą określone czynności ) we wskazanym ustawą terminie ( art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p.). Niewątpliwie z punktu widzenia podmiotowego Marszałek Województwa jako organ jednostki samorządu terytorialnego, wykonujący zdania publiczne, stanowi organ władzy publicznej (art. 163 i nast. Konstytucji RP), a tym samym jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.

Analizując natomiast wniosek skarżącego z punktu widzenia przedmiotowego należy wskazać, iż art. 1 ust. 1 u.d.i.p. stanowi, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną. Tę ogólną definicję doprecyzowuje art. 6 ust. 1 u.d.i.p., który wymienia rodzaje spraw, jakich mogą dotyczyć informacje o charakterze informacji publicznych, czyniąc to w sposób otwarty, czemu służy zwrot "w szczególności". Doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę u.d.i.p., a także konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji zawartą w art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, przyjmuje szerokie rozumienie pojęcia "informacja publiczna". Za taką uznaje się wszelkie informacje wytworzone przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym (komunalnym bądź Skarbu Państwa), jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone (por. wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 181/02; wyrok NSA z dnia 20 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02 oraz wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 2036-2037/02, M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28). Z powyższego wynika, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne, w zakresie wykonywania przez nie zadań w zakresie władzy publicznej. W kontekście powyższych rozważań nie ulega wątpliwości, iż żądana przez skarżącego informacja dotycząca wyniku oceny wypełnienia obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej, wydanego na podstawie art. 6 ust. 2a u.r.ś., będącego aktem administracyjnym podlegającym zaskarżeniu do sądu administracyjnego (por. postanowienie NSA z dnia 11 października 2011 r., sygn. akt II GSK 226/10) oraz osoby będącej pracownikiem urzędu marszałkowskiego, która wykonywała czynności związane z dokonywaniem oceny – zgodnie z art. 6 ust. 2b u.r.ś. - z upoważnienia marszałka województwa i kwestia ewentualnego wyłączenia tej osoby stosowanie do § 4 r.o.w., jako element dokumentacji dotyczącej przebiegu kontroli, stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a tiret pierwsze i drugie u.d.i.p., co ostatecznie nie było kwestionowane przez organ. W tym bowiem zakresie doszło do załatwienia wniosku skarżącego jeszcze przed wniesieniem skargi.

Ponadto należy zaznaczyć, iż wprost z u.ś.r., a mianowicie z art. 6 ust. 2d u.ś.r. wynika, iż do udostępniania informacji o wynikach oceny, o której mowa w ust. 2a, stosuje się odpowiednio przepisy o dostępie do informacji publicznej. Dokonując wykładni tego przepisu organ wadliwe uznał, iż protokół z dokonanego sprawdzenia, o którym mowa w § 5 i nast. r.o.w., poprzedzający końcową ocenę wypełnienia obowiązku przez uprawnionego do rybactwa obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej w obwodzie rybackim, nie stanowi informacji publicznej. Organ stwierdził bowiem, stosując wnioskowanie a contrario, iż skoro jedynie co do wyniku powyższej oceny u.r.ś. odsyła do u.d.i.p., wspomniany protokół nie stanowi już informacji publicznej. Zwrócić należy uwagę, iż wnioskowanie a contrario można zastosować, gdy przepis upoważniający do takiego rozumowania zawiera takie zwroty jak "tylko", "jedynie", "wyłącznie". Takich zwrotów brak jest w analizowanym art. 6 ust. 2d u.ś.r. ani też nie można w sposób jednoznaczny takiego funktora wyprowadzić z tego przepisu. Ponadto wnioskowanie a contrario uznawane jest w logice, jak rozumowanie wysoce zawodne (por. J. Nowacki, Z. Tabor, Wstęp do prawoznawstwa, Katowice 1986, t. 1, s. 211-212, W. Wolter, M. Lipczyńska, Elementy logiki, PWN 1980, s. 240) . Celem wykładni przepisów prawnych jest odtworzenie z nich norm postępowania wraz z ich ostateczną percepcją. Służy temu katalog zasad i reguł wykształconych przez praktykę interpretacyjną oraz systematyzowanych i objaśnianych przez naukę. Ich wspólną cechą jest rozróżnienie reguł językowych oraz reguł pozajęzykowych (reguł systemowych oraz reguł funkcjonalnych), które – w podanej kolejności – należy stosować w każdym przypadku interpretacji tekstu prawnego (por. M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki, wyd. 5, Warszawa 2010 r., s. 229-230 i 329-343; M. Zirk-Sadowski, Wykładnia w prawie administracyjnym [w:] System prawa administracyjnego", pod redakcją R. Hausera, Z. Niewiadomskiego, A. Wróbla. tom 4, Warszawa 2012, s. 143-154 oraz O. Bogucki, Wykładnia funkcjonalna w działalności najwyższych organów władzy sądowniczej, Szczecin 2011, s. 284-286). Zrozumienie tekstu prawnego wymaga przeprowadzenia całego procesu interpretacyjnego. Nawet, jeśli zwrot użyty w danym przepisie jest językowo jednoznaczny, interpretator powinien kontynuować wykładnię stosując dyrektywy pozajęzykowe, w celu ustalenia zgodności albo niezgodności rezultatu wykładni językowej z rezultatem wykładni funkcjonalnej. W przypadku niezgodności konieczne jest objaśnienie, jakie wartości narusza znaczenie językowe oraz czy zapewnienie spójności aksjologicznej prawa wymaga zmiany tego znaczenia. Wykładnia prawa jest, bowiem operacją myślową nieograniczającą się do wykładni jednego przepisu, lecz operacją, w toku której dokonuje się przekładu zbioru przepisów ogłoszonych w aktach prawodawczych na zbiór norm postępowania równoznaczny jako całość z danym zbiorem przepisów (por. M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki", Warszawa 2002r., s. 47 i nast.; Z. Ziembiński, Logika praktyczna, Warszawa 2002 r., s. 230). Normę prawną rekonstruuje się zawsze z całokształtu obowiązujących przepisów prawnych (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 grudnia 2002 r., sygn. akt P 6/02. OTK-A 2002/7/91). A zatem wykładnia gramatyczna może, a nawet powinna być uzupełniona innymi jej rodzajami, choć oczywiście ma ona podstawowe znaczenie dla ustalenia rzeczywistego znaczenia konkretnego przepisu. Mając na uwadze powyższe wskazania należy zauważyć, iż przyjęte przez organ rozumienie art. 6 ust. 2d u.d.i.p., z powołaniem się zresztą na racjonalnego ustawodawcę prowadzi jednakowoż do zgoła przeciwnej konstatacji, a mianowicie nieakceptowanej i nielogicznej sytuacji, iż informacją publiczną byłby sam wynik oceny, a już dokumentacja w postaci protokołu ze sprawdzenia, która zgodnie z § 9 ust. 1 r.o.w. stanowi podstawę do sporządzenia tej oceny, takiego waloru by nie miała. Uwzględniając wzajemne merytoryczne sprzężenie tych dwóch dokumentów nie sposób zatem odmówić również protokołowi ze sprawdzenia waloru informacji publicznej w świetle wspomnianego art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a tiret drugie u.d.i.p. Bez znaczenia jest tu podnoszona przez organ okoliczność, iż przepisy r.w.o. posługują się pojęciem "sprawdzenie", a nie "kontrola", którego używa art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a tiret drugie u.d.i.p. Pojęcie bowiem kontrola oznacza przecież "sprawdzanie czegoś, zestawianie stanu faktycznego ze stanem wymaganym" (por. Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. S. Dubisza, PWN 2003, t. 2 , s. 431).

Dokonując powyższej wykładni należy uwzględnić ponadto, iż w świetle art. 61 ust. 4 Konstytucji RP tryb udostępniania informacji publicznych co do zasady miały określać ustawy. Podstawową z nich stanowi u.d.i.p., która w założeniu miała być traktowana jako ustawa – "matka", czy "metaustawa", ogólnie regulująca kwestie związane z dostępem do informacji o sprawach publicznych. W jej uzasadnieniu podkreślano zatem, że ustawa ta ma być ustawą ustrojową, gdyż rozwijając i precyzując konstytucyjną zasadę, że informacja publiczna jest jawna (a więc i dostępna poza sytuacjami ograniczenia jawności w drodze ustaw lub w związku z ochroną prywatności), wyznacza zakres jawności informacji publicznej oraz prawo dostępu do tej informacji w porządku prawnym RP. W ustawie tej wpisano podstawową normę, zasadę domniemania jawności przywracając dla potrzeb wykładni właściwe proporcje pomiędzy jawnością i jej wyłączeniem w obszarze informacji publicznej. Założenia te należy mieć na względzie przy wykładni art. 1 ust. 2 u.d.i.p., według którego jej przepisy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji publicznych. Stąd też w orzecznictwie i piśmiennictwie wyraźnie się podkreśla, iż ograniczenie dostępu do informacji publicznej w trybie wnioskowym realizowanym na podstawie u.d.i.p., zgodnie z art. 61 ust. 3 Konstytucji RP i art.1 ust. 2 u.d.i.p., wymaga wyraźnego, niebudzącego wątpliwości postanowienia ustawy (por. uchwałę NSA z dnia 9 grudnia 2013 r., sygn. akt I OPS 8/13 i powołane tamże orzecznictwo, J. Jendrośka, M. Bar, Z. Bukowski, Dostęp do informacji o środowisku i jego ochronie, Poznań, Wrocław 2007, s. 64-65) , a takiej regulacji nie zawiera art. 6 ust. 2d u.r.ś.

Po rozstrzygnięciu, iż żądana przez skarżącego informacja ma charakter informacji publicznej i wniosek został skierowany do podmiotu zobowiązanego do jej udzielenia, można poddać ocenie, czy organ dopuścił się bezczynności. Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku ( art. 13 ust. 2 u.d.i.p.). Jeżeli w wyniku udostępnienia informacji publicznej na wniosek, o którym mowa w art. 10 ust. 1, podmiot obowiązany do udostępnienia ma ponieść dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku, podmiot ten może pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom ( art. 15 ust. 1 u.d.i.p.). Podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, powiadomi wnioskodawcę o wysokości opłaty. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek ( art. 15 ust. 2 u.d.i.p.). W myśl natomiast art. 16 ust. 1 u.d.i.p. odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji. Do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio (art. 17 ust. 1 u.d.i.p.). Organ w kontrolowanej sprawie odnośnie samych wyników oceny udostępnił je w terminie określonym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. Wprawdzie jedna z ocen nie zawierała wszystkich stron, jednakże był to błąd natury technicznej, usunięty przez organ po zwróceniu uwagi przez skarżącego i nie sposób tej sytuacji kwalifikować jako bezczynności, czy też jako przewlekłości. Natomiast organ dopuścił się bezczynności w zakresie udzielenia informacji, co do tego czy pani I.S. wszczęła procedurę oceny i dlaczego nie została wyłączona z prowadzenia czynności zgodnie z § 4 r.o.w. Odpowiedź udzielona w piśmie z dnia [...] grudnia 2016 r. miała charakter wymijający, w istocie nie stanowiła odpowiedzi na pytanie. W niniejszej sprawie oczywiste jest bowiem, iż ocenę wypełniania obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej przeprowadza zgodnie z art. 6 ust. 2a u.r.ś. Marszałek Województwa, jednakże oczywistym jest również to, że nie czyni tego osobiście, lecz posługuje się pracownikami urzędu marszałkowskiego, co zresztą wynika wprost z art. 6 ust. 2 b u.ś.r., który stanowi, że czynności związane dokonywaniem powyższej oceny, wykonuje upoważniony przez właściwego marszałka województwa pracownik urzędu marszałkowskiego, zwany inspektorem rybackim, który ukończył studia wyższe wskazane w tym przepisie. Odpowiedź na powyższe pytanie została ostatecznie udzielona skarżącemu w piśmie z dnia [...] grudnia 2016 r., zatem po terminie wynikającym z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. W orzecznictwie konsekwentnie prezentowany jest pogląd, zgodnie z którym w sprawach dotyczących udzielenia informacji publicznej skargę na bezczynność organu można złożyć nie tylko wobec "milczenia" organu, jak przy klasycznej bezczynności, ale również w sytuacji udzielenia niepełnej informacji (por. wyrok WSA w Opolu z dnia 25 października 2016 r., II SAB/Op 75/16). Stąd też Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie mieliśmy do czynienia z bezczynnością, a nie przewlekłością postępowania.

Niewątpliwie również organ pozostawał w bezczynności nie udostępniając skarżącemu protokołów, o których mowa w § 5 i nast. r.o.w. będąc w błędnym przekonaniu, co do tego, iż nie stanowią one informacji publicznej. Podkreślenia wymaga w tym miejscu, iż dla zasadności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność z jakich powodów określony akt nie został podjęty lub czynność dokonana, a w szczególności, czy bezczynność została spowodowana zawinioną albo też niezawinioną opieszałością organu, czy też wiąże się z jego przeświadczeniem, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinny zostać dokonane. Powyższe kwestie mogą co najwyżej mieć znaczenie dla kwalifikacji bezczynności, jako posiadającej albo nieposiadającej cech rażącego naruszenia prawa.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał stosownie do art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a., iż Marszałek Województwa rozpoznając wniosek skarżącego z dnia [...] listopada 2016 r. dopuścił się bezczynności (pkt II wyroku) i na postawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. zobowiązał tenże organ do załatwienia powyższego wniosku w zakresie w jakim nie nastąpiło udostępnienie informacji publicznej, tj. w zakresie protokołów na podstawie których ustalono wynik oceny wypełnienia obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej – w terminie 14 dni od otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi (pkt I wyroku).

Jednocześnie Sąd na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a. stwierdził, że zaistniała w sprawie bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (pkt II wyroku). Rażącym naruszeniem prawa, w rozumieniu art. 149 § 1 a p.p.s.a., będzie stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można powiedzieć, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, że naruszono prawo w sposób oczywisty (por. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 675/12, LEX nr 1218894). Oceniając, czy naruszenie prawa jest rażące, należy uwzględnić nie tylko proste zestawienie terminów rozpoczęcia postępowania i jego zakończenia, względnie braku zakończenia, lecz także warunkowane okolicznościami materialnoprawnymi sprawy czynności, jakie powinien podjąć organ dążąc do merytorycznego rozstrzygnięcia konkretnej sprawy. Rażącym naruszeniem prawa jest naruszenie ciężkie, które nosi cechy oczywistej i wyraźnej sprzeczności z obowiązującym prawem, niepozwalające na zaakceptowanie w demokratycznym państwie prawa i wywołujące dotkliwe skutki społeczne lub indywidualne ( por. B. Adamiak i J. Borkowski, Komentarz do kodeksu postępowania administracyjnego, Warszawa 1998 r., s. 808-812). Kwalifikacja naruszenia jako rażące musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako zwykłe naruszenie. Dla uznania rażącego naruszenia prawa nie jest wystarczające samo przekroczenie przez organ ustawowych terminów załatwienia sprawy. Wspomniane przekroczenie musi być znaczne i niezaprzeczalne. Rażące opóźnienie w podejmowanych przez organ czynnościach ma być oczywiście pozbawione jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia ( por. postanowienie NSA z dnia 27 marca 2013 r. akt II OSK 468/13 , wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 10 kwietnia 2014 r. II SAB/Wr 14/14; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 11 października 2013 r., II SAB/Po 69/13 i z dnia 11 marca 2015 r., IV SAB/Po 19/15 ). Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Zważyć bowiem należy, iż przekroczenie ustawowego terminu do załatwienia sprawy w części dotyczącej odpowiedzi na pkt 2 wniosku nie było znaczące. Natomiast niezałatwienie wniosku w części dotyczącej udostępnienia protokołów, o których mowa w § 5 i nast. r.o.w. wynikało z błędnego przekonania organu co do tego, iż nie stanowią one informacji publicznej, związanej z wadliwą wykładnią art. 6 ust. 2d u.r.ś. Przy czym podkreślić należy, iż organ nie był związany w niniejszej sprawie oceną wyrażoną przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. wyroku wydanym w sprawie o sygn. akt II SAB/Go 58/16, dotyczył on bowiem innego wniosku skarżącego o udostępnienia informacji. Ponadto ocena, co do kwalifikacji protokołów ze sprawdzenia jako informacji publicznej nie była tak jednoznaczna, jak to starał się przedstawić skarżący. Uzasadnienie powyższego wyroku nie zawierało rozbudowanej argumentacji w tym zakresie, lecz stwierdzenie, iż "dokumenty o których udostępnienie skarżący wnioskował, wytworzone w ramach postępowania prowadzonego przez organ administracji publicznej - oceny wypełniania przez uprawnionego do rybactwa obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej w obwodzie rybackim - stanowią dane publiczne stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p. i podlegają udostępnieniu w trybie i na zasadach w tej ustawie określonych", a tym samym nie odniesiono się szczegółowo do kwalifikacji protokołów ze sprawdzenia jako informacji publicznej.

Z tych samych powodów co powyżej Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania środków określonych w art. 149 § 2 p.p.s.a., w tym żądanego przez stronę wymierzenia organowi grzywny. Z tych względów Sąd oddalił na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę w pozostałym zakresie (pkt III wyroku). Przy czym podkreślenia wymaga, iż sąd administracyjny nie został wyposażony w kompetencję do nakładania na organ obowiązku ukarania pracownika winnego niezałatwienia wniosku. Środki, jakimi dysponuje sąd w przypadku bezczynności zostały wyraźne określone przez art. 149 § 1 – 2 p.p.s.a., a wśród nich nie ma określonego w pkt 5 skargi.

O należnych skarżącemu kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 p.p.s.a. Na koszty te składa się wpis od skargi - 100 zł, ustalony zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 221, poz. 2193 ze zm.).