Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Nawrot /sprawozdawca/, Sędziowie Sędzia WSA Artur Kot, Sędzia WSA Iwona Szymanowicz-Nowak, Protokolant Referent stażysta Magdalena Krawczyk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi Rady Sekcji Krajowej NSZZ "Solidarność" [...] w W. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra Finansów z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...]; 2) stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości do chwili uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz skarżącej Rady Sekcji Krajowej NSZZ "Solidarność" [...] w Warszawie kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją znak [...] z dnia [...] listopada 2012 r. Minister Finansów (Minister, organ) działając na postawie art. 16 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 1 pkt ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198, ze zm., zwanej dalej ustawą o dostępie do informacji publicznej) oraz art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm., zwanej dalej Kpa), po rozpatrzeniu po raz wtóry wniosku [...] "[...]" Pracowników [...] (skarżąca, strona) z [...] czerwca 2011 r.,

o udzielenie informacji publicznej orzekł o odmowie udostępnienia żądanej informacji publicznej przetworzonej.

Organ wskazał, iż wniosek inicjujący przedmiotowe postępowanie wpłynął do Ministra w dniu [...] czerwca 2011 r. i dotyczył udostępnienia w terminie ustawowym:

1. protokołu oraz nagrania dźwiękowego z narady przedstawicieli Ministerstwa Finansów i Dyrektorów Izb Skarbowych odbytego w W. w maju br.

z uwzględnieniem tej części narady, która dotyczyła restrukturyzacji zatrudnienia;

2. szczegółowych informacji o wzroście lub spadku zatrudnienia w poszczególnych podległych Ministrowi Finansów urzędach w I kwartale 2011 r. (z podziałem województw); 3. informacji dotyczących przygotowywanej zmiany miejsca zatrudnienia kilkudziesięciu informatyków zatrudnionych aktualnie w Ministerstwie Finansów

w W. na R. ([...]); 4. protokołów oraz nagrań dźwiękowych z narad kierownictwa Ministerstwa Finansów przeprowadzanych w 2011 roku; 5. protokołów oraz nagrań dźwiękowych z narad kierownictwa Ministerstwa Finansów z Dyrektorami Izb Skarbowych i Urzędów Skarbowych przeprowadzanej [...] – [...] czerwca br. w Ś. [...].

W odpowiedzi na powyższe, pismem z [...] czerwca 2011 r. organ przekazał wnioskodawcy informacje, o które wnosił w pkt 1-3 i 5 wniosku. Odnosząc się natomiast do pkt 4 żądania dotyczącego przekazania protokołów oraz nagrań dźwiękowych

z narad Kierownictwa Ministerstwa Finansów przeprowadzanych w 2011 r. organ stwierdził, że posiedzenia Kierownictwa Ministerstwa Finansów nie są nagrywane.

Z posiedzeń sporządzane są protokoły, które mogą zawierać zarówno informację publiczną, jak i informację nie będącą informacją publiczną. Udostępnienie informacji

w zakresie objętym wnioskiem, wymaga podjęcia dodatkowych czynności, polegających na przetworzeniu treści protokołów. Utworzona w ten sposób informacja będzie miała charakter przetworzony.

W następstwie dokonanych ustaleń, iż wnioskowana przez skarżącą informacja ma charakter informacji przetworzonej organ decyzją z dnia [...] września 2011 r. umorzył postępowanie o udostępnienie informacji publicznej na podstawie art. 14 ust. 2

w związku z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej wobec nie wykazania przez stronę spełnienia przesłanki uzyskania informacji publicznej przetworzonej określonej w art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Następnie po rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy decyzją z dnia [...] października 2011 r. Minister utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Na skutek skargi strony, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 11 stycznia 2012 r. sygn. akt VIII SA/Wa 1072/11 uchylił zaskarżoną oraz poprzedzającą ją decyzję. Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej organu Naczelny Sąd Administracyjny skargę kasacyjną oddalił.

Ponownie rozpoznając sprawę Minister ustalił, iż wniosek w zakresie dotyczącym udostępnienia protokołów z narad Kierownictwa Ministerstwa Finansów przeprowadzonych w 2011 r. stanowi żądanie udzielenia informacji publicznej przetworzonej. Przedmiotowe protokoły zawierają szereg informacji, w tym informacje

o charakterze publicznym, które mogą być udostępnione, jak i informacje nie będące informacją publiczną, tj. informacje o zamierzeniach podjęcia określonych czynności nie stanowiące informacji publicznej oraz polecenia służbowe. Udostępnienie wnioskowanej informacji będzie wymagało podjęcia dodatkowych czynności, polegających na przetworzeniu treści protokołów poprzez usunięcie nie podlegających udostępnieniu danych, po uprzedniej analizie pod tym kątem dużej ilości dokumentów. Czynności te nie będą miały wyłącznie charakteru technicznego, ale będą wymagały podjęcia działań o charakterze intelektualnym, przeprowadzenia odpowiednich analiz połączonych

z zaangażowaniem określonych środków osobowych.

Wskazał, iż w sytuacji, gdy udostępnieniu podlega informacja przetworzona, niezbędne jest wykazanie przez wnioskodawcę, że udostępnienie takiej informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Pomimo wezwania, wnioskodawca nie podjął próby ustosunkowania się do wezwania organu do uzupełnienia wniosku w tym zakresie, dlatego też zgodnie z wytycznymi zawartymi w prawomocnym wyroku Sądu

(z 11 stycznia 2012 r., sygn. akt VIII Sa/Wa 1072/11) okoliczność, czy udostępnienie informacji publicznej przetworzonej w zakresie określonym we wniosku jest szczególnie istotna dla interesu publicznego została ustalona i rozważona przez organ.

W ocenie Ministra skarżąca nie posiada w przedmiotowej sprawie szczególnie istotnego interesu publicznego dla udzielenia żądanej informacji publicznej przetworzonej. Pojęcie "interesu publicznego'" jest pojęciem niedookreślonym. Interes publiczny, jak wynika z orzecznictwa sądowego, odnosi się w swej istocie do spraw związanych z funkcjonowaniem państwa oraz instytucji publicznych, jako pewnej całości. W zakresie prawa dostępu do informacji oznacza to, że interes publiczny występuje wówczas, gdy uzyskanie określonych informacji mogłoby mieć znaczenie

z punktu widzenia funkcjonowania państwa, a z uwagi na istotę i charakter żądanych informacji ich udzielenie nie usprawniałoby działania organów państwa. Żądanie udzielenia wnioskowanej informacji nie mieści się także w przedmiocie działalności związku zawodowego, bowiem stanowi ona odzwierciedlenie całokształtu zakresu działania Ministra Finansów, zaś cel działania związków jest ściśle określony. Związek zawodowy jest organizacją powołaną do reprezentowania i obrony praw pracowników, ich interesów zawodowych i socjalnych. Nie można zatem uznać, iż uzyskanie żądanych przez stronę informacji ze względu na cel działania związku wiązałoby się

z możliwością realnego wpływania na funkcjonowanie określonych instytucji państwa

w szerokim tego słowa znaczeniu.

Jednocześnie organ wyjaśnił, iż we wniosku z dnia [...] października 2011 r. skarżąca zażądała udostępnienia informacji o datach odbytych w okresie styczeń 2010 - październik 2011 narad Kierownictwa Ministerstwa Finansów wraz z porządkami obrad. Informacje te zostały przekazane. Następny wniosek dotyczył udostępnienia

3 konkretnych protokołów z narad z 2010 r., które także, po usunięciu z nich treści nie będącej informacją publiczną, zostały jej udostępnione.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżąca wniosła o uchylenie wydanej decyzji w całości i udostępnienie informacji publicznej we wnioskowanym zakresie. Wydanemu rozstrzygnięciu postawiła zarzut naruszenia Konstytucji RP (art. 7 i art. 61 ust. 1 - 3), szeregu przepisów prawa materialnego - ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz przepisów postępowania. Wskazała, iż przedstawiona

w zaskarżonej decyzji wykładnia godzi w konstytucyjne prawo do informacji publicznej oraz narusza samą ustawę o dostępie do informacji publicznej. Materiały,

o udostępnienie których wystąpiła, dotyczą "protokołów oraz (jeżeli są) nagrań dźwiękowych z narad kierownictwa Ministerstwa Finansów przeprowadzonych w 2011 r.", nie ulega zatem wątpliwości, że informacje o tym, jakie decyzje zapadły

i ewentualnie jak je uzasadniono, jakie kwestie dotyczące skarbowości w Polsce omawiano, mieszczą się w katalogu informacji publicznych, o których mowa w art. 3 i 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jedyną więc negatywną przesłanką do ich udostępnienia mogłoby być ograniczenie prawa do informacji publicznej o czym mowa w art. 5 przedmiotowej ustawy, czy też art. 61 ust. 3 Konstytucji RP. Podniosła, iż organ ponownie zignorował prezentowane przez nią tezy, nie odniósł się do szeregu argumentów zawartych w pismach strony, nie ustosunkował się także do zaprezentowanych przez stronę orzeczeń sądów administracyjnych.

W dalszej części wniesionego środka zaskarżenia skarżąca powołała orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczące kwalifikacji informacji publicznej jako informacji publicznej przetworzonej.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Minister decyzją znak [...] z dnia [...] grudnia 2012 r., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 Kpa w związku z art. 16 oraz art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia, po przestawieniu stanu faktycznego

i prawnego sprawy organ wywiódł, iż prawo dostępu do informacji publicznej przysługuje każdemu, nie ma jednak charakteru bezwzględnego. W myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. W sytuacji wnioskowania o udzielenie informacji przetworzonej, zobowiązane w tym przedmiocie organy mogą odmówić jej udostępnienia, gdy nie zostanie wykazane, iż jej udzielenie jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Uznał, iż jeżeli utworzenie nowego zestawienia w oparciu o informacje proste wymaga takiego nakładu środków i zaangażowania pracowników, które negatywnie wpływa na tok realizacji ustawowych zadań nałożonych na zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej, a w szczególności, gdy wymaga to analizowania całego zasobu posiadanych dokumentów w celu wybrania tylko tych, których oczekuje strona, to czynności podejmowane w tym zakresie wskazywać będą na proces tworzenia jakościowo nowej informacji, a więc informacji przetworzonej.

Wskazana regulacja (art. 3 ust. 1 pkt 1) ma w istocie przeciwdziałać wnioskom zmierzającym do zyskania informacji przetworzonej dla realizacji celów osobistych lub komercyjnych i ma zapobiegać sytuacjom, w których działania organów skupione są nie na funkcjonowaniu w ramach przypisanych mu kompetencji lecz na udzielaniu informacji publicznych. Dlatego wnioskodawca domagający się udzielenia informacji publicznej przetworzonej celem wykazania, w jakim zakresie jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego, powinien wyjaśnić, w jaki sposób zamierza wykorzystać uzyskane informacje dla ochrony interesu publicznego lub poprawy funkcjonowania administracji publicznej.

Minister wskazał, że skoro interes publiczny odnosi się w swej istocie do spraw związanych z funkcjonowaniem państwa oraz innych podmiotów publicznych jako prawnej całości to wnioskujący o udzielenie informacji publicznej przetworzonej dla jej

uzyskania powinien wykazać nie tylko, że jest ona ważna dla dużego kręgu

potencjalnych odbiorców ale również, że jej uzyskanie stwarza realną możliwość

wykorzystania danych dla poprawy funkcjonowania np. organu administracji publicznej, a przez to poprawy ochrony interesu publicznego. Charakter lub pozycja podmiotu żądającego udzielenia informacji publicznej, a zwłaszcza realna możliwość wykorzystania uzyskanej informacji mają wpływ na ocenę istnienia szczególnego interesu publicznego.

Zdaniem Ministra zaskarżoną decyzją prawidłowo przyjęto, iż żądana informacja ma walor informacji publicznej przetworzonej, gdyż realizacja zawartego we wniosku żądania wiązałaby się z podjęciem dodatkowych czynności, polegających na przetworzeniu treści protokołów poprzez usunięcie niepodlegających udostępnieniu danych (takich jak dane dotyczące zamierzeń podjęcia określonych działań, nie dotyczą one bowiem sfery faktów oraz treść poleceń służbowych, które nie stanowią informacji publicznej o zasadach funkcjonowania podmiotu obowiązanego do jej udostępnienia,

a są jedynie "narzędziem" w zakresie kierownictwa przy wykonywaniu zadań danego urzędu), po uprzednim przeanalizowaniu pod tym kątem dużej ilości dokumentów. Czynności te, zdaniem organu, nie miałyby wyłącznie charakteru technicznego, ale polegałyby na podjęciu działań o charakterze intelektualnym, przeprowadzenia stanowczych analiz, połączonych z zaangażowaniem określonych środków osobowych, pracowników z różnych komórek organizacyjnych Ministerstwa Finansów. Konieczność zatem wytworzenia w istocie informacji nowej, niebędącej w posiadaniu organu,

w połączeniu z towarzyszącym tej operacji wkładem intelektualnym pracowników organu, oznacza, że informację taką należało uznać za informację przetworzoną.

Podkreślono, że udostępnienie przedmiotowej informacji publicznej przetworzonej w wykonaniu wniosku strony nie ma szczególnie istotnego znaczenia dla interesu publicznego.

Skargę na powołaną decyzję do sądu administracyjnego złożyła skarżąca wnioskując o uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji oraz nakazanie organowi udostępnienie informacji publicznej stosownie do punktu 4 wniosku z [...] czerwca 2011 r., znak [...], w terminie 14 dni od "otrzymania zwróconych akt sprawy", nadto o zasądzenie kosztów postępowania. Wydanemu rozstrzygnięciu skarżąca postawiła zarzut naruszenia prawa materialnego - art. 61 ust. 1 i 2 w związku z 31 ust. 3, art. 8 ust. 2 i art. 7 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 3, art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1 i 2, art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz naruszenia prawa procesowego - art. 6, art. 7, art. 8, art. 9 oraz art. 107 § 3 in fine Kpa.

W uzasadnieniu skargi skarżąca przytoczyła argumenty prezentowane we wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy. Nadto podała, że organ ponownie zignorował prezentowane już kilkakrotnie stanowisko skarżącej, że działania jakie Minister zamierza podjąć w związku z udostępnieniem informacji nie stanowią o informacji przetworzonej. Autor skargi podkreślił, że narady członków kierownictwa Ministerstwa Finansów nie są spotkaniami o charakterze towarzyskim, lecz dotyczą istotnych zagadnień związanych zarówno z funkcjonowaniem Państwa, jak i organów podatkowych podległych Ministrowi Finansów. Informacje o podejmowanych działaniach mogą więc być wykorzystane do dyskusji na temat poprawy funkcjonowania państwa

i urzędów podległych Ministrowi Finansów. Za niezrozumiałe skarżąca uznała twierdzenie organu, iż żądanie udostępnienia wszystkich protokołów z narad Kierownictwa Ministerstwa Finansów, które miały miejsce w 2011 r. nie mieści się w przedmiocie działalności związku zawodowego wskazując w tym zakresie, iż skoro Minister Finansów jest odpowiedzialny za funkcjonowanie podległych urzędów, to oczywiste jest, że w ramach swoich kompetencji na naradach kierownictwa Ministerstwa Finansów omawiane są kwestie związane z funkcjonowaniem tych urzędów i sprawy dotyczące pracowników.

W odpowiedzi na skargę Minister powielając argumentację zawartą

w zaskarżonej decyzji wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Sąd administracyjny wykonuje wymiar sprawiedliwości, poddając kontroli decyzje wydawane przez organy administracji publicznej pod względem ich zgodności

z prawem, badając czy właściwie zastosowano przepisy prawa materialnego

i przestrzegano przepisów proceduralnych w postępowaniu administracyjnym. Sąd nie orzeka co do istoty sprawy w zakresie danego przypadku, stanowiącego przedmiot postępowania administracyjnego. W przypadku stwierdzenia naruszenia prawa Sąd władny jest wzruszyć zaskarżoną decyzję. Artykuł 145 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej jako p.p.s.a.) określa, kiedy decyzje podlegają uchyleniu.

W pierwszej kolejności podnieść należy, iż przedmiotowa sprawa była już przedmiotem oceny sądowoadministracyjnej dokonanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który wyrokiem z dnia 11 stycznia 2012 r. uchylił decyzje Ministra (w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie udostępnienia informacji) - zaskarżoną z [...] października 2011 r. i poprzedzająca ją z [...] września 2011 r. Podstawę powyższego stanowiło ustalenie przez Sąd, iż takie czynności organu, jak selekcja dokumentów i protokołów, ich analiza pod względem treści są zwykłymi czynnościami, które nie mają wpływu i nie dają podstaw do zakwalifikowania żądanych dokumentów, jako informacji przetworzonej. W wyniku stosowania takich czynności organu nie powstaje bowiem żadna nowa informacja. O przetworzeniu informacji nie stanowi też sięganie do materiałów archiwalnych, czy też źródłowych. Także czasochłonność oraz trudności organizacyjno – techniczne, jakie wiążą się z przygotowaniem informacji publicznej, nie mogą zwalniać zobowiązanego podmiotu z tego obowiązku, a tym samym kwestie te nie mogą ograniczać prawa do uzyskania informacji publicznej przewidzianego w art. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej, przy uwzględnieniu ograniczeń wynikających z art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Nawet więc gdyby żądane przez skarżącą protokoły wymagały tzw. anonimizacji, polegającej na wykreśleniu z niej elementów formalnych dotyczących danych osobowych należałoby zakwalifikować je jako informacje proste, czyli nieprzetworzone, bowiem czynności takie sprowadzają się jedynie do czynności technicznych. Również usunięcie z protokołów danych objętych tajemnicą skarbową, czy zamierzeń wobec konkretnych podatników - jeśli takie są - nie tworzy informacji przetworzonej. Jedynie zaś polecenie służbowe dotyczące działań wobec podatnika wymienionego z nazwy i innych cech można uznać za informację podlegającą ochronie prawnej. Jeśli jednak nawet taka informacja pojawiłaby się w treści protokołu, to można ją w prosty sposób zaanonimizować, by w realizacji konstytucyjnego prawa do informacji publicznej można było udostępnić inne informacje publiczne, które mogą być przekazane na wniosek zainteresowanego podmiotu.

Sąd rozpoznający uprzednio skargę, uznał także, iż organ wadliwie zastosował

w niniejszej sprawie art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Przepis ten dotyczy bowiem innych sytuacji niż ta, która miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Nie istnieje żaden związek pomiędzy art. 3 ust. 1 pkt 1 a) i art. 14 ust. 2 ustawy. Dysponent informacji publicznej przetworzonej nie może więc wykorzystywać unormowania z art. 14 ust. 2 ustawy do powiadomienia pisemnie wnioskodawcy o braku możliwości udostępnienia żądanej informacji z tego powodu, że ma ona charakter informacji publicznej przetworzonej i wskazywania, że jej udostępnienie może nastąpić niezwłocznie po wykazaniu powodów, dla których spełnienie żądania będzie szczególnie istotne dla interesu publicznego. Art. 14 ust. 2 ustawy, na podstawie którego organ wskaże za pomocą pisma informacyjnego inny niż opisany we wniosku "sposób lub formę udostępnienia" może być interpretowany jako podstawa do udostępnienia informacji wyłącznie z przyczyn technicznych (art. 14 ust. 1), a nie prawnych. Z art. 14 ust. 1 ww. ustawy wynika bowiem, że udostępnienie informacji publicznej na wniosek powinno nastąpić w sposób i w formie określonych we wniosku. Od zasady tej można zaś jedynie odstąpić w przypadku, gdy podmiot obowiązany do udostępnienia nie dysponuje właściwymi środkami technicznymi. Organ w swoich decyzjach przede wszystkim winien więc wykazać, że środki techniczne, którymi dysponuje uniemożliwiają mu udostępnienie dla wnioskodawcy żądanych przez niego informacji. Tymczasem organ w toku całego postępowania nie wskazał w jaki sposób lub w jakiej formie w ogóle informacja może być udostępniona niezwłocznie.

Z przedstawionego w sprawie materiału dowodowego nie wynika nawet, jak również słusznie zauważa skarżąca, że organ miał w ogóle wolę, czy zamiar udostępnienia skarżącej wnioskowanych informacji w innej formie (w inny techniczny sposób) niż wskazany we wniosku. Dla skuteczności działania podjętego w trybie art. 14 ust. 2 ustawy wymagane jest zaś podanie przyczyn braku możliwości udzielenia informacji zgodnie z wnioskiem, z jednoczesnym jednak wskazaniem sposobu i formy, w jakiej informacja może być udostępniona. Jeśli bowiem organ stwierdza, że nie dysponuje odpowiednimi środkami technicznymi, wyjaśnić winien, czy w takiej sytuacji zaproponowany w powiadomieniu sposób i forma jej udzielenia satysfakcjonuje wnioskodawcę. W takiej sytuacji organ winien również sam ustalić i rozważyć, czy udostępnienie informacji publicznej przetworzonej w zakresie określonym we wniosku jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się bowiem pogląd, zgodnie z którym to na podmiotach zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej ciąży obowiązek wykazania braku istnienia przesłanki ustawowej koniecznej dla udzielenia informacji przetworzonej. Tak więc, jeżeli wnioskodawca żądający takiej informacji po wezwaniu nie wykaże istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego dla jej udzielenia, podmiot zobowiązany powinien wydać w oparciu o art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej decyzję odmawiającą udzielenia informacji, a w jej uzasadnieniu wykazać brak szczególnego interesu publicznego.

W przypadku nieudzielania informacji publicznej, przetworzonej decyzją kończącą postępowanie, nie może być zatem decyzja o jego umorzeniu wydana

w oparciu o przepis art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Przepis ten przewiduje bowiem umorzenie postępowania, jeżeli udostępnienie żądanej informacji

w sposób wskazany we wniosku nie jest możliwe, ponieważ uniemożliwiają to środki techniczne, którymi dysponuje podmiot zobowiązany, a wnioskodawca w zakreślonym terminie nie wskazał innej formy udostępnienia żądanej informacji. Brak ustawowej przesłanki udzielenia informacji publicznej przetworzonej, tj. istnienia po stronie wnioskodawcy szczególnie uzasadnionego interesu publicznego skutkuje natomiast decyzją o odmowie udzielenia tej informacji, opartą o przepis art. 16 ust. 1 ustawy

o dostępie do informacji publicznej. W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, że jeśli nawet organ w niniejszej sprawie zasadnie by uznał, że żądane przez skarżącą informacje mają charakter informacji publicznej przetworzonej, a skarżąca nie wykazała, że jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego, to winien wydać decyzję

o odmowie udostępnienia informacji publicznej, a nie decyzję o umorzeniu postępowania. Brak wykazania przez skarżącą interesu publicznego przy informacji przetworzonej skutkować winien wydaniem decyzji o odmowie udzielenia informacji, bowiem decyzja o umorzeniu postępowania może być wydana jedynie z powodów technicznych, o których mowa w art. 14 ust. 1 ustawy dostępie do informacji publicznej.

Kluczowym na gruncie niniejszej sprawy jest wskazanie, iż zgodnie z art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego

i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, zaś według ust. 2, prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu, przy czym tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy (ust. 3).

Skonkretyzowanie ww. prawa ma miejsce w ustawie o dostępie do informacji publicznej wedle której, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w tym akcie prawnym (art. 1). Ponadto na podstawie art. 2 ust. 1, każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, co jednocześnie nie oznacza, że każdy podmiot jest zobligowany do jej udostępniania. Realizacja bowiem tego prawa spoczywa na określonych w ustawie podmiotach. I tak, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: 1) organy władzy publicznej, 2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych, 3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, 4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, 5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Zobowiązanymi do udostępnienia informacji publicznej są również organizacje związkowe i pracodawców reprezentatywne, w rozumieniu ustawy z 6 lipca 2001 r.

o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego (Dz. U. Nr 100, poz. 1080 ze zm.), oraz partie polityczne (ust. 2).

Wobec treści powyższego przepisu bezspornym jest, że Minister jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej i dodać jednocześnie należy, że przepis ten ma charakter normy bezwzględnie wiążącej. Wskazać również należy, że informacją publiczną w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Zatem jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto – co należy szczególnie w niniejszej sprawie zaakcentować – informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich i są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych, jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań nawet, jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Niezależnie od powyższego, aby konkretna informacja posiadała walor informacji publicznej, to musi się odnosić do sfery faktów. Rzeczą oczywistą natomiast jest, że taka forma informacji publicznej może być udostępniona po uwzględnieniu ograniczeń wynikających z treści art. 5 ustawy. Zatem w świetle powyższej analizy bezspornym jest, że żądania skarżącej zawarte we wniosku z [...] czerwca 2011 r., są informacją publiczną w rozumieniu ustawy. Okoliczność ta nie była zresztą przez organ kwestionowana.

Natomiast, w myśl art. 3 ust. 1 ustawy, prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. Innymi słowy mówiąc, wnioskujący o udzielenie informacji przetworzonej winien przed organem wykazać interes publiczny, bowiem w przeciwnym razie musi się liczyć z decyzją odmowną wydaną w trybie art. 16 ust. 1 ustawy. Pojęcie "interesu publicznego" nie jest zdefiniowane i funkcjonuje jako pojęcie niedookreślone, jednakże w swej istocie odnosi się do spraw związanych z funkcjonowaniem podstawowych struktur państwowych i innych podmiotów publicznych. Inaczej rzecz ujmując, działanie w ramach interesu publicznego wiąże się z realną możliwością wpływania na funkcjonowanie instytucji państwa. Przenosząc zatem powyższe rozważania na grunt przepisu art. 3 ust. 1 pkt 1, stwierdzić należy, że informacje przetworzone, to takie informacje, które są z jednej strony istotne z punktu widzenia interesu państwa, zaś

z drugiej strony ich przetworzenie w sensie fizycznym musi się wiązać nie tyle

z nakładem pracy i to nawet znacznym w zakresie czasowym, a właściwie przede wszystkim z formą owego przetworzenia. Stąd też za takie informacje uznać należy, co jest zgodne z ustalonym już stanowiskiem doktryny oraz judykatury, określony zbiór (suma) informacji prostych, których przetworzenie wymaga dokonania stanowczych analiz, obliczeń, wyciągów, zestawień statystycznych, środków finansowych

i osobowych. Natomiast takie czynności organu, jak np. selekcja dokumentów, ich analiza pod względem treści, są zwykłymi zabiegami związanymi z rozpatrywaniem wniosku o udzielenie informacji publicznej i nie noszą cech przetworzonej informacji. Reasumując, informacja przetworzona jest jakościową nową informacją, nieistniejącą dotychczas w przyjętej treści i postaci.

W realiach rozpoznawanej sprawy zwrócić należy uwagę, że prawo dostępu do informacji publicznej powinno być interpretowane na korzyść podmiotu ubiegającego się o daną informację i w sposób umożliwiający jej udostępnienie chociażby w części, czego w niniejszej sprawie zabrakło. Odmowa udzielenia informacji przetworzonej

z uwagi na brak interesu publicznego nie oznacza, że w każdym wypadku wyłączona jest tym samym możliwość udostępnienia informacji w ogóle. Jeżeli zatem żądanie wnioskodawcy, w zakresie niewymagającym przetworzenia, jest możliwe do samodzielnego uwzględnienia, to odmowa udzielenia informacji ze względu na brak interesu publicznego, może dotyczyć tylko tej części żądania, której spełnienie wymaga przetworzenia (vide: T. R. Aleksandrowicz, Komentarz do ustawy o dostępie do informacji publicznej, LexisNexis 2004, s. 103).

Analizując podjęte w przedmiotowej sprawie decyzje w kontekście przytoczonych wyżej przepisów prawa oraz wytycznych wynikających z orzeczenia Sądu stwierdzić należy, iż organ nieprawidłowo wykonał zalecenia Sądu. Wprawdzie ponownie rozpoznając sprawę, organ właściwie zastosował art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez wydanie zgodnie z prawem i wytycznymi decyzji odmownej, zaniechał jednak wskazania w uzasadnieniu decyzji dlaczego uznał żądaną informację za informację przetworzoną, skoro Sąd wyraźnie wskazał zakres informacji prostej i przetworzonej wyjaśniając, że jedynie polecenia służbowe stanowią informację przetworzoną. W tym zakresie działanie organu jest niezrozumiałe, ponadto przy braku materiału źródłowego (żądanych protokołów) trudno jest ocenić, czy aby we wszystkich protokołach znajdują się polecenia służbowe, nie wyjaśniono także dlaczego nie można udostępnić protokołów przy zastosowaniu techniki anominizacji.

Za nietrafny i pozbawiony argumentów Sąd uznał przy tym wywód organu, że zamierzenia podjęcia określonych działań nie podlegają udostępnieniu, skoro wynika to wprost z art. 6 ust. 1 pkt 1a ustawy o dostępie do informacji publicznej - co trafnie zarzuca skarżący.

Odnosząc się do dokonanej przez Ministra interpretacji pojęcia interesu publicznego skarżącego w uzasadnieniu decyzji, zgodnie z zaleceniem Sądu, Sąd stwierdza, że nie jest ono właściwe. Ocena tej kwestii jest jednak przedwczesna wobec braku materiałów źródłowych.

Dodatkowo zwrócić uwagę należy, że skoro Minister udostępnił trzy protokoły

z narad z 2010 r., po usunięciu z nich treści, niebędących informacjami publicznymi ( co wynika z uzasadnienia decyzji z dnia [...] listopada 2012 r.), tym samym niezrozumiałe jest działanie Ministra wynikające z treści zaskarżonej decyzji.

Ponownie rozpoznając sprawę organ zobowiązany jest do załatwienia sprawy

z uwzględnieniem ww. rozważań, mając na uwadze wskazania Sądu .

Mając na uwadze powołane okoliczności, Sąd działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w związku z art. 135 p.p.s.a orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.

O wstrzymaniu wykonalności zaskarżonej decyzji orzeczono mając na uwadze art. 152 p.p.s.a. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.