Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Barbara Gebel, Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska, Protokolant starszy sekretarz sądowy Teresa Zauerman, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 marca 2017 r. sprawy ze skargi B. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę.

A. Spółka z o.o. w P. złożyła do Burmistrza L. wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego - budowy linii kablowej 0,4 kV, złączy kablowych 0,4 kV, na terenie działek nr [...] obręb [...] , ul. [...] . We wniosku inwestor wskazał, że inwestycja ma polegać na ułożeniu w ziemi linii kablowej 0,4 kV o długości około 100 m na głębokości 0,7-0,8 m oraz posadowieniu złączy kablowych 0,4 kV.

Po przeprowadzeniu postępowania, decyzją nr [...] z dnia [...] r., Burmistrz L. ustalił lokalizację wnioskowanej inwestycji.

Od powyższej decyzji odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. złożył B. P. , strona postępowania.

Zaskarżonej decyzji zarzucił:

naruszenie przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez wydanie decyzji pomimo braku spełnienia wszystkich przesłanek wymaganych do wydania decyzji o warunkach zabudowy,

naruszenie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego poprzez nienależyte zbadanie stanu faktycznego, pominięcie wyjaśnienia kluczowych kwestii oraz brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji, co narusza kodeksową zasadę prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie uczestników postępowania do władzy publicznej.

Odwołujący stwierdził ponadto, że wskazany w decyzji krąg stron postępowania, z uwagi na oddziaływanie inwestycji na otoczenie, powinien być szerszy. Organ pierwszej instancji nienależycie i niewyczerpująco informował strony postępowania o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków. Dalej odwołujący się zastrzegł, że nie wyraża zgody na proponowany przebieg sieci elektroenergetycznej na działkach nr [...] , ponieważ poprzedni inwestor w trakcie prowadzenia prac kanalizacyjnych nie dopełnił ciążących na nim obowiązków, co doprowadziło do sporu związanego z przywróceniem nieruchomości do stanu poprzedniego. Przeprowadzenie nowej inwestycji w tym miejscu spowoduje zatarcie odpowiedzialności poprzedniego inwestora za zaistniałe wcześniej nieprawidłowości.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ II instancji wskazał, że decyzję ustalającą lokalizację inwestycji celu publicznego wydaje się wówczas, gdy zostaną spełnione wymagane przepisami prawa warunki. Konkretyzacja obowiązków organu administracji w postępowaniu wyjaśniającym w przedmiocie lokalizacji danej inwestycji celu publicznego, wyrażona została wprost w art. 53 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, stanowiącym o kierunku merytorycznego rozpoznania sprawy, a więc o dopuszczalności ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, zgodnie z wnioskiem inwestora. Wynik postępowania wyjaśniającego znajduje swoje odzwierciedlenie w treści decyzji (art. 54 ww. ustawy). Zgodnie z art. 53 ust. 1 ww. ustawy, o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz postanowieniach i decyzji kończącej postępowanie, strony zawiadamia się w drodze obwieszczenia, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości. Inwestora oraz właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości, na których będą lokalizowane inwestycje celu publicznego, zawiadamia się na piśmie. Warunki te, zdaniem Kolegium, w tej sprawie zostały spełnione.

Art. 53 ust. 3 ww. ustawy nakazuje, aby organ prowadzący postępowanie związane z wydaniem decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dokonał analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikających z przepisów odrębnych oraz stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji. Projekt decyzji w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego sporządza osoba wpisana na listę urbanistów lub architektów. Decyzję w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego wydaje się po uzgodnieniu z właściwymi w danej sprawie organami, określonymi w art. 53 ust. 4 tej ustawy.

Kolegium wskazało, że w toku postępowania przeanalizowano warunki i zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych oraz stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji. Organ pierwszej instancji ustalił krąg właścicieli terenów, przez które przebiega linia energetyczna.

Zgodnie z art. 54 ustawy decyzja lokalizacyjna określa rodzaj inwestycji, warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a w szczególności w zakresie: warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego, ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej, obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji, wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich oraz ochrony na podstawie przepisów odrębnych. Załącznikiem do decyzji jest także rysunek zawierający linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w odpowiedniej skali (1:500). Warunki te w niniejszej sprawie, w ocenie organu II instancji, zostały spełnione.

Ustosunkowując się do zarzutów odwołania, Kolegium stwierdziło, że nie są one zasadne.

Ustawodawca przewidział dwa rodzaje aktów administracyjnych związanych z lokalizacją zamierzenia inwestycyjnego i określeniem warunków dla tego przedsięwzięcia, tj. decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego - stosowanych alternatywnie w zależności od sytuacji prawnej zamierzenia inwestycyjnego. Podstawę prawną do ustalenia, czy dana inwestycja jest inwestycją celu publicznego, stanowią przepisy art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a uzupełnieniem tego jest art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Dla objęcia inwestycji zakresem stosowania przepisów dotyczących decyzji lokalizacyjnej, należy udowodnić, że inwestycja ta spełnia wskazane przesłanki, tj. że jest przedsięwzięciem, które można zaliczyć do działań o znaczeniu lokalnym, ponadlokalnym czy krajowym (ma na celu urzeczywistnienie interesu publicznego, istotnego dla zbiorowości), oraz że stanowi realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami. W tym z kolei przepisie ustawodawca wskazał, iż celami publicznymi w rozumieniu ustawy są między innymi budowa i utrzymywanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń (art. 6 pkt 2).

W ocenie organu II instancji, rozbudowa i przebudowa sieci elektroenergetycznej kablowej, której dotyczy przedmiotowa sprawa jest inwestycją celu publicznego. Przepis art. 6 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami zalicza do celów publicznych wszystkie tam wymienione inwestycje, nie ograniczając ich zakresu pod względem przedmiotowym, czy też podmiotowym bądź innym. Skoro inwestycja jest inwestycją celu publicznego, to jedynie (jak wskazuje przepis art. 56 ustawy) wyraźna niezgodność planowanego zamierzenia z określonym przepisem odrębnym mogłaby skutkować odmową ustalenia w drodze decyzji administracyjnej lokalizacji takiej inwestycji. Wydając decyzję lokalizacyjną dla inwestycji celu publicznego, organ prowadzący postępowanie nie kieruje się przesłankami z art. 61 ust. 1 ustawy.

Z kolei stawiany zarzut nienależytego zbadania stanu faktycznego oraz pominięcie wyjaśnienia kluczowych kwestii jest na tyle, zdaniem Kolegium, ogólny, że nie można się do niego odnieść w oparciu o analizę akt postępowania. Zarzut stawiany przez odwołującego w toku postępowania (spór o przywrócenie nieruchomości do stanu pierwotnego) został przeanalizowany przez organ I instancji i omówiony w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Kolegium podzieliło stanowisko tego organu, że kwestia innych inwestycji już zrealizowanych na terenie działki i związane z tym spory co do wykonania tych prac, nie rzutują na możliwość procedowania w przedmiocie objętym niniejszym postępowaniem i wydania decyzji pozytywnej dla inwestora.

B. P. złożył skargę na ww. decyzję organu II instancji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. .

W uzasadnieniu skargi strona wskazała, że na terenie działek, których dotyczy inwestycja, istnieje już sieć elektroenergetyczna, w związku z czym całkowicie wystarczające jest włączenie tej sieci do sieci projektowanej. Rzeczywistym motywem przebudowy sieci nie jest bowiem chęć zapewnienia energii właścicielom nieruchomości położonych w sąsiedztwie jej planowanego przebiegu, bo to jest już zapewnione, ale brak możliwości porozumienia się z właścicielem nieruchomości położonej na działce nr [...] . Ponadto, realizację planowanej inwestycji należy zestawić z konstytucyjnie chronionym prawem własności, które powinno mieć pierwszeństwo przed inwestycją realizującą wyłącznie prywatny interes wnioskodawcy. Dodatkowo, ww. inwestycja całkowicie pomija budynek na działce nr [...] .

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w P. zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, która obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. Sądowa kontrola legalności decyzji administracyjnych, zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., sprawowana jest w granicach sprawy, a rozstrzygając o zasadności skargi sąd nie jest związany jej zarzutami ani wnioskami oraz powołaną podstawą prawną.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd podzielił ustalenia faktyczne poczynione przez organy obu instancji przyjmując je za własne i czyniąc podstawą swych rozważań.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza L. z dnia [...] r., ustalającą warunki lokalizacji dla planowanej inwestycji celu publicznego, polegającej na rozbudowie i przebudowie linii elektroenergetycznej – budowa linii kablowej i złączy kablowych na terenie działek o numerach ewidencyjnych nr [...] obręb [...] , ul. [...] .

Materialnoprawną podstawę decyzji organów obu instancji stanowiły przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r., poz. 778), dalej "u.p.z.p.".

W myśl art. 50 ust. 1 zdanie pierwsze u.p.z.p. inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku – w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Zgodnie z art. 52 ust. 1 i 2 u.p.z.p. ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego następuje na wniosek inwestora. Wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego powinien zawierać:

1) określenie granic terenu objętego wnioskiem, przedstawionych na kopii mapy zasadniczej lub, w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, obejmujących teren, którego wniosek dotyczy, i obszaru, na który ta inwestycja będzie oddziaływać, w skali 1:500 lub 1:1000, a w stosunku do inwestycji liniowych również w skali 1:2000;

2) charakterystykę inwestycji, obejmującą:

a) określenie zapotrzebowania na wodę, energię oraz sposobu odprowadzania lub oczyszczania ścieków, a także innych potrzeb w zakresie infrastruktury technicznej, a w razie potrzeby również sposobu unieszkodliwiania odpadów,

b) określenie planowanego sposobu zagospodarowania terenu oraz charakterystyki zabudowy i zagospodarowania terenu, w tym przeznaczenia i gabarytów projektowanych obiektów budowlanych, przedstawione w formie opisowej i graficznej,

c) określenie charakterystycznych parametrów technicznych inwestycji oraz dane charakteryzujące jej wpływ na środowisko.

Zgodnie z art. 53 ust. 3 u.p.z.p. właściwy organ w postępowaniu związanym z wydaniem decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dokonuje analizy:

1) warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych;

2) stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji.

Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego jest decyzją związaną, o czym stanowi wyraźnie przepis art. 56 u.p.z.p., zgodnie z którym właściwy organ administracji publicznej nie może odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi. Oznacza to, że w przypadku gdy organ administracji stwierdzi niezgodność planowanej inwestycji z obowiązującymi przepisami prawa, w tym z przepisami ustawy, to ma prawny obowiązek wydać decyzję odmowną, w przeciwnym wypadku zobligowany jest do wydania decyzji uwzględniającej żądanie wnioskodawcy (por. wyrok WSA w Lublinie z dnia 21 lutego 2013 r., sygn. akt II SA/Lu 1118/12; publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W pierwszej kolejności wskazać należy, że, zdaniem Sądu, prawidłowo stwierdziły organy obu instancji, że inwestycja objęta wnioskiem stanowi inwestycję celu publicznego.

Zgodnie z art. 2 pkt 5 u.p.z.p., przez "inwestycje celu publicznego" należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne) oraz metropolitalnym (obejmującym obszar metropolitalny), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r. poz. 1774 i 1777 oraz z 2016 r. poz. 65), dalej "u.g.n.".

Art. 6 pkt 2 u.g.n. określa jako cel publiczny budowę i utrzymywanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń. Inwestycja objęta wnioskiem, jak wskazano wyżej, polega na budowie kablowej linii elektroenergetycznej, zatem budowę obiektów takich jak inwestycje liniowe związane z przesyłaniem energii uznać należy za inwestycję celu publicznego.

Zasadne jest także stanowisko organów administracji, że w niniejszej sprawie spełnione zostały wszystkie wymogi wydania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego przewidziane w powołanych wyżej przepisach. Postępowanie zostało zainicjowane na wniosek złożony przez inwestora, a więc zgodnie z wymogami wynikającymi z art. 52 ust. 1 u.p.z.p. Z charakterystyki inwestycji wynika, że obejmuje ona ułożenie w ziemi linii kablowej 0,4 kV o długości około 100 m na głębokości 0,7-0,8 m oraz posadowienie złączy kablowych 0,4 kV. Należy zgodzić się z Kolegium, że organ pierwszej instancji dokonał analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych oraz stanu faktycznego i prawnego terenu. Sporządzenie projektu decyzji powierzono osobie wpisanej na listę samorządu zawodowego architektów. Właściwie przeprowadzono procedurę dotyczącą uzgodnień projektu decyzji. Organ I instancji dokonał także stosownych obwieszczeń i zawiadomień o wszczęciu i zakończeniu postępowania właścicieli nieruchomości, na których planowana jest inwestycja celu publicznego. Do decyzji załączył rysunek zawierający linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w odpowiedniej skali (1:500).

Odnosząc się do zarzutów skargi, zdaniem Sądu, są one całkowicie nieuzasadnione. Należy wskazać, że żaden przepis nie uzależnia ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego od zgody właściciela nieruchomości, po której taka inwestycja będzie przebiegać. Nie ma również możliwości analizowania różnych wariantów przebiegu danej inwestycji, skoro takiej możliwości nie zawiera wniosek inwestora. Konstytucyjna ochrona prawa własności, wbrew stanowisku skarżącego, nie ma charakteru absolutnego. Zatem w określonych sytuacjach prawo to może być ograniczone, tak jak w niniejszej sprawie, a nawet odebrane dotychczasowemu podmiotowi, za słusznym odszkodowaniem. Brak zatem w niniejszej sprawie naruszenia Konstytucji w tym zakresie. Ewentualne roszczenia odszkodowawcze skarżący winien dochodzić w innym trybie i na drodze cywilnoprawnej przed sądem powszechnym. Mając na uwadze powyższe, należy również uznać za nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy powoływanie się przez skarżącego, że planowana inwestycja nie ma charakteru inwestycji celu publicznego, bo realizuje prywatny cel dysponenta sieci oraz że zostanie zrealizowana z pominięciem budynku usytuowanego na działce nr [...] .

W takiej sytuacji faktycznej oraz prawnej organy administracji publicznej nie mogły odmówić uczynienia zadość wnioskowi inwestora i wydaniu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd, działając na podstawie art. 151 p.p.s.a., skargę oddalił.