drukuj    zapisz    Powrót do listy

6118 Egzekucja świadczeń pieniężnych, Egzekucyjne postępowanie, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę, I SA/Op 480/14 - Wyrok WSA w Opolu z 2014-11-14, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Op 480/14 - Wyrok WSA w Opolu

Data orzeczenia
2014-11-14 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-07-03
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu
Sędziowie
Gerard Czech
Grzegorz Gocki /przewodniczący sprawozdawca/
Marzena Łozowska
Symbol z opisem
6118 Egzekucja świadczeń pieniężnych
Hasła tematyczne
Egzekucyjne postępowanie
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 1015 art. 33 ust. 1 pkt 1 i 7
Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - tekst jednolity
Dz.U. 2013 poz 260 art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 13b , art. 13f
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Gocki (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Gerard Czech Sędzia WSA Marzena Łozowska Protokolant st. sekretarz sądowy Joanna Zamojska - Jaszczyk po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 14 listopada 2014 r. sprawy ze skargi A. O. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 27 lutego 2014 r., nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w zakresie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej przez A. O. (dalej zwanej również jako strona, skarżąca) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu jest postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z 27 lutego 2014 r., utrzymujące w mocy postanowienie Prezydenta Miasta Opola z 3 grudnia 2013 r., wyrażające stanowisko w sprawie zgłoszonych przez zobowiązanego zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym na podstawie o tytułów wykonawczych o numerach X, Y, Z.

Wniesienie skargi poprzedziło postępowanie o następującym przebiegu:

Miejski Zarząd Dróg w Opolu (dalej: MZD) działając w imieniu wierzyciela - Prezydenta Miasta Opole, na podstawie art. 15 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2012 r. poz. 1015 z późn. zm.) - /dalej jako u.p.e.a./, upomnieniami z dnia 18 marca 2013 r. nr P, nr R, nr S wezwał A. O. do wpłacenia należności z tytułu nieuiszczenia opłaty za parkowanie pojazdów o nr rej. [...] i [...] w strefie płatnego parkowania w Opolu przy ulicach: Oleskiej, Zajączka, Grunwaldzkiej, Placu Kopernika, Czaplaka, Kośnego i Sienkiewicza. Upomnienia doręczono stronie, za zwrotnym potwierdzeniem odbioru, 21 marca 2013 r.

Brak zapłaty należności spowodował wystawienie przez wierzyciela tytułów wykonawczych z 23 października 2013 r. o numerach: Z, Y, i X, obejmujących należności wynikające z ww. upomnień, tj. opłaty dodatkowej oraz kosztów upomnień. Tytuły wykonawcze wierzyciel skierował do Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Opolu jako organu egzekucyjnego.

Pismem z dnia 7 listopada 2013 r. skarżąca wniosła zarzuty na prowadzone postępowanie egzekucyjne (mylnie zatytułowane "skarga na czynności egzekucyjne") dotyczące nieistnienia egzekwowanego obowiązku oraz braku doręczenia upomnienia, o którym mowa w art. 15 u.p.e.a.

Postanowieniem z 3 grudnia 2013 r., zajmując stanowisko w sprawie podniesionych zarzutów, Prezydent Miasta Opole uznał je za bezzasadne.

W motywach uzasadnienia wyjaśnił, że obowiązek wnoszenia opłaty dodatkowej w przypadku niewniesienia opłaty za parkowanie, wynika wprost z przepisów obowiązującego prawa, tj: ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 260 ze zm.) -/dalej u.d.p./ oraz uchwały Nr XXI/193/03 Rady Miasta Opola z dnia 10 grudnia 2003 r. w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, określenia wysokości stawek i sposobu pobierania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania na terenie miasta Opola -/dalej uchwała nr XXI/193/03/. Wskazał następnie, iż w rozpoznawanej sprawie zobowiązaną zawiadomiono o nieopłaceniu postoju poprzez pozostawienie stosownego zawiadomienia za wycieraczką pojazdu. Natomiast do terminala komputerowego kontroler strefy wprowadził kompletne informacje o dacie, godzinie i numerze rejestracyjnym pojazdu oraz o przyczynie wystawienia wezwania do uiszczenia opłaty. Informacje te stanowią potwierdzenie wykonania czynności przez kontrolera oraz są podstawą do wszczęcia postępowania egzekucyjnego w administracji. Odnosząc się z kolei do zgłoszonego na podstawie art. 33 ust. 1 pkt 7 u.p.e.a. zarzutu, wierzyciel stwierdził, że wbrew twierdzeniom skarżącej, doręczono jej wymagane upomnienia, o czym świadczy zwrotne potwierdzenie odbioru.

Nie godząc się z tym rozstrzygnięciem skarżąca wniosła zażalenie, ponownie podnosząc argumenty o braku doręczenia upomnień oraz nieistnieniu egzekwowanego obowiązku.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych w zażaleniu, wskazanym na wstępie postanowieniem z 27 lutego 2014 r. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

Zdaniem organu odwoławczego, trafnie w skarżonym postanowieniu przyjęto, iż w rozpatrywanej sprawie nie wystąpiły przesłanki, o których mowa w art. 33 ust. 1 pkt 1 i 7 u.p.e.a. W odniesieniu do zarzutu braku doręczenia upomnień organ wskazał, że w aktach sprawy znajduje się zwrotne potwierdzenie odbioru przesyłki zawierającej upomnienia nr P, nr R, nr S z 18 marca 2013, wysłanej przez MZD na adres skarżącej. Na potwierdzeniu odbioru widnieje podpis odbiorcy "A.O." i odręcznie wpisana data "21.03.13", a także adnotacja doręczyciela, iż przesyłkę doręczono adresatowi "21.03.2013". Oznacza to, że wierzyciel wykonał obowiązek doręczenia upomnienia wynikający z art. 15 § 1 u.p.e.a. Dodatkowo organ zauważył, że dowód doręczenia upomnienia, zgodnie z art. 27 § 3 u.p.e.a, przedstawiany był organowi egzekucyjnemu wraz z tytułem wykonawczym. Wprawdzie przepis ten został uchylony z dniem 21 listopada 2013 r. jednakże obowiązywał on jeszcze w dacie przekazania tytułów wykonawczych, które zostały wystawione 23 października 2013 r., a więc przed nowelizacją ustawy.

Przywołując przepisy art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. oraz § 1 uchwały Nr XXI/193/03 Kolegium podkreśliło, że obowiązek uiszczenia opłat za parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania wynika z mocy samego prawa.

W rozpatrywanej sprawie Kontroler Strefy Płatnego Parkowania w Opolu ustalił, że w dziesięciu przypadkach, czyli w dniach: 05.03.2010 r., 16.07.2010 r., 18.10.2010 r., 17.11.2010 r., 19.04.2011 r., 21.04.2011 r., 26.04.2011 r., 28.04.2011 r., 15.06.2011 r. i 02.12.2011 r., pojazdy o nr rej. [...] i [...] parkowały w strefie płatnego parkowania (ul. Czaplaka, ul. Sienkiewicza, Plac Kopernika, ul. Kośnego, ul. Zajączka, ul. Oleskiej i ul. Grunwaldzkiej) - jednak nie uiszczono opłaty za parkowanie.

Organ wyjaśnił, że powyższe informacje zostały odnotowane w systemie ewidencyjnym prowadzonym przez MZD. Właścicielem wskazanych pojazdów była A.O. Podkreślił, że wymienione ulice znajdują się w Opolu w granicach strefy płatnego parkowania wyznaczonej uchwałą XXI/193/03. Załącznik do tej uchwały to mapa przedstawiająca centrum Opola, na której zaznaczono granice strefy płatnego parkowania. Parkowanie pojazdu wewnątrz obszaru zakreślonego na mapie (co do zasady) pociąga za sobą obowiązek uiszczenia opłaty.

Zdaniem organu, obowiązujące przepisy w wystarczający i niebudzący wątpliwości sposób ustanawiają obszar strefy płatnego parkowania. Nadto, jak podkreślił organ, w strefie płatnego parkowania znajduje się odpowiednie oznakowanie informujące o istnieniu tej strefy i konieczności uiszczenia opłaty.

W związku z powyższym SKO stwierdziło, że dane zgromadzone przez MZD były wystarczające do wystawienia wobec skarżącej upomnień z 18 marca 2013 r. a następnie z uwagi na brak zapłaty należności w wyznaczonym terminie , uprawniały do wystawienia tytułów wykonawczych z 23 października 2013 r.

Odnosząc się do argumentu strony, że § 1 uchwały XXI/193/03 nie wymienia wprost nazw ulic, gdzie zaparkowano, organ stwierdził, że Rada Miasta Opole wyznaczyła strefę płatnego parkowania poprzez wytyczenie granic, co wystarczająco zakreśla jej obszar na terenie miasta. Wskazał także, że wbrew podniesionym zarzutom Prezydent Miasta Opole nie był zobligowany do przedstawienia, w toku postępowania egzekucyjnego, uchwały Rady Miasta Opole o zaliczeniu wymienionych wyżej dróg do kategorii dróg gminnych, gdyż uchwała taka stanowi akt prawa miejscowego obowiązujący na obszarze gminy Opole i nie jest dowodem w sprawie.

W skardze na powyższe postanowienie skarżąca zarzuciła naruszenie art. 7, art. 77 i art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r. poz. 267) - /dalej K.p.a./, wnosząc o umorzenie postępowania na podstawie art. 59 § 1 pkt 2 u.p.a.

Uzasadniając skargę skarżąca podtrzymała swe stanowisko, że obowiązek dochodzony w postępowaniu egzekucyjnym nie istniał. Przytaczając przepisy art. 7, art. 13 ust. 1 pkt 1 i art. 13 b u.d.p. oraz przywołując treść § 1 uchwały XXI/193/03 skarżąca podniosła, że w cyt. uchwale Rada Miasta nie wskazała w sposób precyzyjny (np. z nazwy) dróg publicznych objętych strefą płatnego parkowania lecz ograniczyła się do zakreślenia graficznie strefy w załączniku do uchwały. W ocenie skarżącej taki sposób regulacji strefy płatnego parkowania, tj. poprzez graficzne przedstawienie granic strefy nie pozwala na stwierdzenie istnienia obowiązku wniesienia opłaty za parkowanie przy spornych ulicach. Jej zdaniem załącznik nr 1 do uchwały XXI/193/03 w postaci mało czytelnej mapki dyskwalifikuje ten akt jako akt prawa miejscowego. Na podstawie ww. uchwały nie można bowiem jednoznacznie stwierdzić, że strefa A obejmuje daną ulicę. Skarżąca zarzuciła przy tym, że wierzyciel nie przedstawił ani uchwał o zaliczeniu ulic: gen. Zajączka, Oleskiej, Grunwaldzkiej i Pl. Teatralny do kategorii dróg publicznych, ani uchwał o ich przebiegu.

Za nieuprawnione skarżąca uznała w związku z tym stanowisko organu, że "parkowanie pojazdu wewnątrz obszaru zakreślonego na mapie (co do zasady) pociąga za sobą obowiązek uiszczenia opłaty a obowiązujące przepisy w wystarczający i niebudzący wątpliwości sposób ustanawiają obszar strefy płatnego parkowania." Według skarżącej nie mogą w tej sytuacji stanowić dowodu ustalenia kontrolerów SPP, z których ma wynikać data i miejsce parkowania, gdyż nie wykonują oni czynności urzędowych. Ponadto, zarówno z przedłożonych raportów MZD jak i fotografii pojazdów nie można wywodzić obowiązku wniesienia opłaty za parkowanie w wyznaczonych miejscach SPP.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu wniosło o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę organów administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Z kolei z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 270) - dalej jako: [p.p.s.a.] wynika, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogłoby ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub części, albo stwierdza ich nieważność w przypadku określonym w art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Zgodnie przy tym z art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując oceny zaskarżonego postanowienia z punktu widzenia powyższych kryteriów Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, że zostało ono wydane z naruszeniem przepisów prawa w podanym wyżej stopniu.

Zaskarżonym w niniejszej sprawie rozstrzygnięciem Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu oddaliło zażalenie na postanowienie wierzyciela, którym uznano zarzuty skarżącej na postępowanie egzekucyjne prowadzone na podstawie tytułów wykonawczych o nr X, Y, Z za nieuzasadnione. Zasadnicza kwestia sporna w rozpatrywanej sprawie sprowadza się zatem do oceny prawnej zgłoszonych przez skarżącą zarzutów, dotyczących nieistnienia dochodzonego obowiązku oraz braku doręczenia przez wierzyciela wymaganych upomnień.

Zgodnie z treścią art. 33 u.p.e.a. zobowiązany może wnieść zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej, przy czym podstawą zarzutu mogą być wyłącznie okoliczności (przesłanki) wymienione w tym przepisie (w punktach od 1 do 10). Instytucja zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji, ma na celu weryfikację prawidłowości wszczęcia i prowadzenia postępowania egzekucyjnego. W ramach tej instytucji ustawodawca przewidział wypowiedź wierzyciela co do zgłoszonych zarzutów, nadając jej sformalizowaną formę zaskarżalnego i poddanego kontroli sądowej postanowienia. I tak, zgodnie z art. 34 § 1 u.p.e.a., zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 pkt 1-7, 9 i 10, (a przy egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym - także na podstawie art. 33 pkt 8), organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów. Stanowisko wierzyciela w tym zakresie ma dla organu egzekucyjnego charakter wiążący i organ ten nie ma uprawnień do jego podważenia (art. 34 § 1 u.p.e.a).

W rozpoznawanej sprawie zgłoszone przez skarżącą zarzuty obejmowały sytuacje przewidziane w art. 33 pkt 1 i 7 tj. nieistnienie dochodzonego obowiązku i brak uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1 u.p.e.a.

Sąd w składzie rozpatrującym niniejszą skargę, w wyniku analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, stwierdza, iż podniesione przez skarżącą zarzuty nie znajdowały usprawiedliwionych podstaw, a zaskarżone postanowienie odpowiada prawu.

Prawidłowo w zakresie zarzutu opisanego w art. 33 ust. 1 pkt 1 u.p.e.a. wierzyciel wywiódł, że będący przedmiotem postępowania egzekucyjnego obowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania jest obowiązkiem wynikającym z mocy samego prawa, tj. z ww. przepisów ustawy o drogach publicznych i wydanej z jej upoważnienia uchwały rady miasta.

Zgodnie bowiem z art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania". Rada gminy (rada miasta) na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zaopiniowany przez organy zarządzające drogami i ruchem na drogach, może ustalić strefę płatnego parkowania (art. 13b ust. 3 u.d.p.) Opłatę tą pobiera się stosownie do treści art. 13b ust. 1 u.d.p., za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Ustalając strefę płatnego parkowania rada gminy (miasta) ustala też wysokość stawek ww. opłaty oraz określa sposób ich pobierania (art. 13b ust. 4 pkt 1 i 3 u.d.p.).

Ustawa o drogach publicznych stanowi jednocześnie, że za nieuiszczenie opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania pobiera się opłatę dodatkową, której wysokość oraz sposób jej pobierania również określa rada gminy (art. 13f ust. 1 i 2 u.d.p.). Opłaty te, a więc zarówno opłatę za parkowanie w strefie płatnego parkowania, jak i opłatę dodatkową za nieuiszczenie takiej opłaty, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku - zarządca drogi (art. 13b ust. 7 i art. 13f ust. 3 u.d.p.), którym w przypadku dróg publicznych (ulic) położonych w granicach miasta na prawach powiatu, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta (art. 19 ust. 5 u.d.p.).

Na podstawie przewidzianego w art. 13 b ust 3 u.d.p. ustawowego upoważnienia Rada Miasta Opola podjęła w dniu 10 grudnia 2003 r. uchwałę nr XXI/193/103 w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, określenia wysokości stawek i sposobu pobierania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania na terenie miasta Opola. Paragraf 1 tej uchwały stanowi, że ustala się strefę płatnego parkowania na terenie miasta Opola. Granice strefy określa załącznik do niniejszej uchwały. Uchwała ta została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym Województwa Opolskiego (tj. Dz. U Woj. Opolskiego z 2012 r. poz. 1532).

Bezspornie wskazana uchwała stanowi - w myśl art. 87 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - akt prawa miejscowego, obowiązujący każdego, na obszarze działania organu, który je ustanowił. Cechą aktów prawa miejscowego jest to, iż w sposób bezwzględny kształtują prawa i obowiązki podmiotów wchodzących w skład wspólnoty samorządowej. Mają zatem charakter przepisów normatywnych o charakterze generalnym.

W związku z powyższym nie mogły wywrzeć oczekiwanego skutku podniesione w skardze zarzuty kwestionujące legalność powyższej uchwały. Wskazać bowiem należy, iż zaskarżanie uchwał (kwestionowanie ich zgodności z prawem) może odbywać się w ramach prawem przewidzianych, a wynikających z treści art. 101 z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U z 2013 r., poz. 594 ze zm.-dalej u.s.g). Kwestionowanie zgodności z prawem uchwał nie jest zatem możliwe w trybie art. 33 u.p.e.a. Ponadto w myśl art. 91 u.s.g. organem właściwym do badania zgodności aktów prawa miejscowego z obowiązującym prawem jest wojewoda, który jednak omawianej uchwały nie zakwestionował w trybie nadzoru.

Sąd nie podzielił przy tym stanowiska skarżącej, że przedstawiona załączniku do tej uchwały mapa z graficznym zaznaczeniem granic stref A i B płatnego parkowania nie pozwala na stwierdzenie istnienia obowiązku wniesienia opłaty za parkowanie przy spornych ulicach. Zdaniem Sądu takie określenie w załączniku, stanowiącym integralną część uchwały do nr XXI/193/103 granic strefy płatnego parkowania jest, wbrew twierdzeniom skarżącej, jasne i w pełni czytelne, odpowiada więc zasadom prawidłowej legislacji. Niewątpliwie też wskazywane przez skarżącą w skardze ulice znajdują się w Opolu w granicach strefy płatnego parkowania wyznaczonej uchwałą XXI/193/03. Prawidłowe jest zatem stwierdzenie organu, że parkowanie pojazdu wewnątrz obszaru zakreślonego na mapie pociąga za sobą obowiązek uiszczenia opłaty a obowiązujące przepisy w wystarczający i niebudzący wątpliwości sposób ustanawiają obszar strefy płatnego parkowania. W graficznym przedstawieniu obszarów płatnego parkowania strefy A i strefy B wskazano z nazwy ulice graniczne nie tylko samej strefy parkowania ale także nazwy ulic granicznych z obszarem nie obje tym obowiązkiem uiszczania opłaty za parkowanie. Nadto strefy parkowania zostały również oznaczone na ulicach nimi objętych, ze wskazaniem ich płatnego charakteru.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 17.09.2014 r. o sygn. I SA/Sz 512/14 (dostępny na stronie internetowej www.orzeczenia.nsa.gov.pl), wydanym na kanwie podobnego stanu faktycznego, trafnie wskazano, że "obowiązek taki (dotyczący uiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu - przypis tut. Sądu) winien być wykonany niezwłocznie po wystąpieniu określonego stanu faktycznego (zaparkowania w strefie płatnego parkowania, a w odniesieniu do opłaty dodatkowej - nieuiszczenia opłaty parkingowej), z wystąpieniem którego ustawa wiąże ten obowiązek. Dla realizacji obowiązku poniesienia opłaty parkingowej nie jest zatem konieczna jego konkretyzacja w drodze indywidualnego aktu administracyjnego, np. decyzji. Ze względu na jej funkcjonalne związanie z opłatą za parkowanie w strefie płatnego parkowania, również w przypadku powstania obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej, wydanie takiego indywidualnego aktu administracyjnego nie jest wymagane. Co więcej, ustawodawca nie upoważnił organów administracji do wydawania takich aktów. Również przepisy ustawy stwierdzające, iż opłaty te są "pobierane", a nie np. wymierzane, ustalane, określane przez organ administracji, dodatkowo potwierdza zasadność tego wniosku."

Odnosząc powyższe rozważania na grunt sprawy niniejszej wskazać należy, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie dowodził, że pojazdy należące do skarżącej nr rej. [...] i [...] w dniach: 05.03.2010 r., 16.07.2010 r., 18.10.2010 r., 17.11.2010 r., 19.04.2011 r., 21.04.2011 r., 26.04.2011 r., 28.04.2011 r., 15.06.2011 r. i 02.12.2011 r. parkowały w oznaczonej strefie płatnego parkowania w Opolu przy ul. Czaplaka, ul. Sienkiewicza, Plac Kopernika, ul. Kośnego, ul. Zajączka, ul. Oleskiej i ul. Grunwaldzkiej. Wobec braku w tych pojazdach ważnego biletu lub abonamentu parkingowego, skarżącą zawiadomiono o nieopłaceniu postoju poprzez pozostawienie stosownego zawiadomienia za wycieraczką pojazdu. Wbrew podniesionym zarzutom kontroler strefy płatnego parkowania był w pełni uprawniony do wystawienia omawianego zawiadomienia, gdyż działał on z upoważnienia zarządcy drogi, a wystawione przez niego zawiadomienie jest potwierdzeniem stanu faktycznego, mającego miejsce w dniu parkowania i stanowi zarazem dokument (dowód) potwierdzający nieuiszczenie opłaty. Nadto dokument ten jest również dla parkującego informacją o (powstałym z mocy prawa) obowiązku uiszczenia opłaty. Jak przy tym trafnie wskazał wierzyciel ani przepisy ustawy o drogach publicznych, ani postanowienia uchwały XXI/193/03 nie ustanawiają obowiązku doręczania takich zawiadomień "za potwierdzeniem odbioru". Informacje spisane prze kontrolera strefy zostały odnotowane w systemie ewidencyjnym prowadzonym przez MZD.

W świetle powyższych okoliczności stanu faktycznego, wynikających jednoznacznie z akt sprawy, Sąd stwierdza, że wbrew stanowisku skarżącej egzekwowany obowiązek istniał i wobec braku dobrowolnego jego spełnienia przez skarżącą, podlegał on przymusowemu ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Całkowicie chybione były również podniesione przez skarżącą zarzuty kwestionujące brak doręczenia upomnień, o których mowa w art. 15 u.p.e.a. (pkt 7 art. 33 u.p.e.a). Jak bowiem trafnie wskazano w skarżonym postanowieniu, w aktach sprawy znajduje się zwrotne potwierdzenie odbioru przesyłki zawierającej upomnienia (k. 8 akt administracyjnych), których odbiór skarżąca potwierdziła własnoręcznym podpisem i opatrzyła datą odbioru 21.03.2013 r. Sama zresztą skarżąca już w swoim piśmie z dnia 25 marca 2013r kierowanym do Miejskiego Zarządu Dróg w Opolu potwierdzała fakt doręczenia jej przedmiotowych upomnień, zwracając się o wskazanie jej podstawy prawnej ich wystawienia.

Nie znajdują również potwierdzenia podniesione w skardze zarzuty naruszenia art. 27 § 3 u.p.e.a., gdyż jak wskazało Kolegium w odpowiedzi na skargę, dowody doręczenia upomnień zostały załączone do tytułów wykonawczych przesłanych do Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Opolu i znajdują się w aktach sprawy egzekucyjnej. Z akt sprawy wynika również, że omawiane tytuły wykonawcze zostały skutecznie doręczone skarżącej w dniu 19 grudnia 2013 r. (k. 4 akt administracyjnych), stąd niezrozumiała jest podniesiona w skardze uwaga, że zgodnie z art. 26 § 5 pkt 1 u.p.e.a. wszczęcie egzekucji administracyjnej następuje z chwilą doręczenia zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego.

W tym stanie rzeczy Sąd nie podzielił nie podzielił zarzutów skargi w przedmiocie naruszenia powołanych w niej przepisów postępowania, a to art. 7, art. 77 i art. 80 K.p.a. Zdaniem Sądu działanie organów administracji w sprawie należało uznać za zgodne z regułą prawa, gdyż prawidłowo zebrały one materiał dowodowy, należycie go oceniły a wydane na jego podstawie rozstrzygnięcia odpowiadają prawu.

Z tych względów, w oparciu o art. 151 p.p.s.a Sąd oddalił skargę.



Powered by SoftProdukt