Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marian Wolanin (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Łukasz Krzycki, Sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran, Protokolant Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2009 r. sprawy ze skargi M. O. na uchwałę Rady Gminy S. z dnia [...] czerwca 2006 r. nr [...] w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego - oddala skargę -

Rada Gminy S. w dniu [...] czerwca 2006 r. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie uchwalenia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy S.

W dniu 2 kwietnia 2009 r. M. O., po uprzednim wezwaniu na podstawie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.) Rady Gminy S. do usunięcia naruszenia prawa powołaną uchwałą z dnia 1 czerwca 2006 r., wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na tę uchwałę zarzucając naruszenie:

* art. 1 ust. 2 pkt 6 i 7 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i

zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) poprzez

zignorowanie stanu faktycznego i prawnego nieruchomości oraz prawa własności

prywatnej,

* art. 10 ust. 1 pkt 1 i 8 tej ustawy, poprzez nieuwzględnienie w studium

uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy,

dotychczasowego przeznaczenia, zagospodarowania i uzbrojenia terenu oraz

stanu prawnego gruntu,

* art. 10 ust. 2 pkt 2 tej ustawy, poprzez wyłączenie spod zabudowy terenu trwale

zabudowanego i zagospodarowanego oraz włączenie go do obszaru lasu/do

zalesienia,

* trybu podejmowania uchwały w sprawie studium uwarunkowań i kierunków

zagospodarowania przestrzennego gminy, określonego w art. 12 ust. 1 tej

ustawy, poprzez nierozpatrzenie uwag wniesionych do projektu studium na

podstawie art. 11 pkt 11 tej ustawy,

* art. 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz.U. z 2005 r. Nr 45, poz.

435 ze zm.), poprzez uznanie w studium uwarunkowań i kierunków

zagospodarowania przestrzennego gminy za las ponad 13 hektarów gruntu trwale

zabudowanego,

* art. 14 ust. 1 tej ustawy, poprzez ustalenie zalesienia gruntu, nie kwalifikującego

się do zalesienia, zgodnie z tym przepisem,

* interesu prawnego skarżącego, jako właściciela nieruchomości, poprzez

spowodowanie istotnego i bezprawnego ograniczenia sposobu

zagospodarowania nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania

przestrzennego i uniemożliwienie korzystania z gruntu zgodnie z jego stanem

prawnym i faktycznym, a przez to, naruszenie prawa własności skarżącego,

nieuzasadnione względami interesu publicznego, co narusza art. 140 Kodeksu

cywilnego.

* Sygn. akt IV SA/Wa 723/09

W obszernym uzasadnieniu skargi stwierdzono m.in., iż w czasie sporządzania Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy S., skarżący wziął aktywny udział w procedurze uchwałodawczej i złożył wnioski oraz uwagi do projektu Studium, a w uwagach do projektu Studium podniósł, że dz. nr [...] jest nieruchomością zabudowaną i nie można traktować jej jako części miejskiego kompleksu leśnego. Wskazano również, iż projekt Studium nie uwzględnia stanu prawnego gruntu skarżącego oraz, że w tekście Studium posłużono się nieznanym ustawie pojęciem "dolesienia", podczas gdy przepisy o lasach posługują się pojęciem "zalesienie". Zarzucono, że oznaczenie graficzne i nazewnictwo przyjęte w projekcie studium wobec dz. nr [...] jest niezgodne z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie zakresu projektu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (Dz. U. Nr 118 poz. 1233). Skarżący podniósł również, że rozpatrując jego wnioski do projektu studium całkowicie pominięto względy interesu prywatnego obywatela, przyznając bezwzględny prymat interesowi publicznemu.

W konsekwencji zgłoszonych zarzutów wniesiono o stwierdzenie niezgodności z prawem zaskarżonej uchwały.

W odpowiedzi na skargę Rada Gminy S. wniosła o oddalenie skargi odnosząc się do wszystkich zarzutów skargi i wskazując na ich bezzasadność.

W piśmie z dnia 9 lipca 2009 r. pełnomocnik skarżącego dodatkowo wskazał, iż działki nr [...] i [...] z obrębu J., w dacie uchwalania zaskarżonego Studium oraz obecnie nie wchodzą w skład Lasu [...] oraz nie były i nie są objęte planem urządzenia tego lasu, stan faktyczny nieruchomości w znacznej części nie kwalifikuje jej do zalesienia ponieważ obszar o pow. ok. 5 ha, to jest 23% powierzchni tej nieruchomości objęty jest trwałą zabudową kubaturową, od której Wójt Gminy S. naliczył w roku 2009 podatek od nieruchomości za grunty zabudowane i budynki. Podkreślono również, iż na terenie dz. nr [...] i [...] nie obowiązują żadne ustalenia ochronne aktów wyższego rzędu z zakresu ochrony środowiska nakazujące władzom gminy przeznaczenie w Studium całego terenu tej nieruchomości na cele "zalesienia". W szczególności nie wynika to z przepisów dotyczących [...] Parku Narodowego, obszaru chronionego krajobrazu, ani istniejących rezerwatów. Obszaru tego nie zaliczono również do kategorii Natura 2000. Las [...] nie jest jednolitym kompleksem leśnym, lecz na jego terenie znajduje się zarówno zabudowa kubaturowa, jak i tereny komunikacji. Działający w imieniu Skarbu Państwa, zarządca Lasu [...], przed uchwaleniem zaskarżonego Studium wskazywał sugerowane, dopuszczalne przeznaczenie dz. nr 180, możliwe do realizacji przez prywatnego właściciela i nie kolidujące z funkcją leśną, tj. rekreacja, wypoczynek, edukacja ekologiczna, ogrody działkowe i zabudowa jednorodzinna ekstensywna.

Sygn. akt IV SA/Wa 723/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna, ponieważ zaskarżona uchwała nie narusza interesu prawnego skarżącego w sposób rozumiany w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.), jako nie mający umocowania w obowiązującym prawie. Skoro bowiem skarga złożona została w trybie powołanego art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, to rolą sądu administracyjnego było w pierwszej kolejności ustalenie, czy zaskarżona uchwała narusza interes prawny skarżącego, ponieważ według tego przepisu, każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

Na wstępie należy stwierdzić, iż skarga złożona została w przepisanym do tego terminie 60 dni od dnia wezwania przez skarżącego Rady Gminy S. do usunięcia naruszenia prawa kwestionowaną uchwałą w sprawie studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego gminy (zgodnie z art. 53 §2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.). Wezwanie takie - zawarte w piśmie z dnia 23 lutego 2009 r. -nadane bowiem zostało w placówce pocztowej w dniu 23 lutego 2009 r., natomiast skarga złożona została w Urzędzie Gminy S. w dniu 3 kwietnia 2009 r.

Zaskarżona uchwała podjęta została w procedurze określonej przepisami ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717, ze zm.), w której według art. 9 ust. 1, 4 i 5, studium nie jest aktem prawa miejscowego, lecz stanowi wewnętrzny akt kreacji polityki przestrzennej w gminie przez radę gminy, w którym określa się lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego, jednakże zawarte w studium ustalenia są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Ustawowa okoliczność związania rady gminy ustaleniami studium przy sporządzaniu planu miejscowego będącego aktem prawa miejscowego, którego ustalenia kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności (art. 6 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) nakazuje przyjąć, iż uchwała w sprawie studium może naruszać interes prawny właściciela nieruchomości, chociaż oddziaływanie ustaleń studium na wykonywanie prawa własności nieruchomości nie jest bezpośrednie i realne. O ile bowiem samo studium nie oddziaływuje wprost na wykonywanie prawa własności, ponieważ nie może być podstawą jakichkolwiek rozstrzygnięć administracyjnych w zakresie planowania przestrzennego - a w konsekwencji nie może być materialnoprawną podstawą odmowy dopuszczenia przedsięwzięć inwestycyjnych (por. wyrok NSA z dnia 3 kwietnia 2008 r. sygn. akt II OSK 1999/07), to jednak związanie rady gminy jego ustaleniami przy sporządzaniu planu miejscowego oznacza, iż

Sygn. akt IV SA/Wa 723/09

ustalenia studium muszą być odzwierciedlone w planie miejscowym, który z faktu bycia aktem prawa miejscowego, transponuje ustalenia studium w postać przepisów bezpośrednio kształtujących sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Mimo więc swojej kreacyjnej funkcji w zakresie polityki przestrzennej gminy, studium określa również prawnie wiążące kryteria wielu dopuszczalnych ustaleń w planie miejscowym, przez co, chociaż pośrednio, to jednak w sposób wiążący, oddziaływuje na wykonywanie prawa własności w przypadku, gdy po uchwaleniu studium, zasady gospodarowania przestrzenią zostaną następnie określone w planie miejscowym. Należy przy tym podkreślić, iż studium - zgodnie z art. 10 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - składa się z dwóch zasadniczych części. W pierwszej z nich określa się istniejące uwarunkowania w obszarze objętym studium, natomiast w drugiej części ustala się kierunki i wyznaczniki ustaleń przyszłych planów miejscowych. Ustalenia studium, determinując treść planów miejscowych, stanowią więc w istocie wyznacznik dla ukształtowania treści poszczególnych przepisów prawa miejscowego zawartego w planie miejscowym.

W rozpatrywanej sprawie teren przedmiotowej nieruchomości jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonym uchwałą Rady Gminy S. z dnia [...] maja 2000 r. nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wschodniej części gminy S. w zakresie wsi J. O ile jednak powołana uchwała w sprawie planu miejscowego wydana została przed podjęciem zaskarżonej uchwały w sprawie studium, o tyle ustalenia studium - z mocy art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - będą musiały być uwzględnione przez Radę Gminy S. w przypadku podejmowania jakichkolwiek prac planistycznych dotyczących obszaru objętego powołaną uchwałą w sprawie planu miejscowego. Z tego względu, skarżącemu przysługuje legitymacja skargowa w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, skoro ustalenia zaskarżonej uchwały nie uwzględniają jego oczekiwań w zakresie wyznaczenia kierunkowych co do zagospodarowania jego nieruchomości, a jednocześnie ustalenia te mają wpływ na kształt rozwiązań planistycznych możliwych do przyjęcia w obowiązującym planie miejscowym, który wiążąco kształtuje możliwość zagospodarowania nieruchomości przez skarżącego.

Powyższe wskazuje zatem na dopuszczalność dokonywania przez Sąd oceny zaskarżonej uchwały w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy przez pryzmat naruszenia interesu prawnego skarżącego w ramach art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Stwierdzenie naruszenia interesu prawnego skarżącego nie uprawnia jednak do wyeliminowania zaskarżonej uchwały z obrotu prawnego, jeżeli okaże się, iż naruszenie tego interesu było przez Radę Gminy S. uprawnione, jako znajdujące uzasadnienie w prawie

powszechnie obowiązującym.

Sygn. akt IV SA/Wa 723/09

Z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika bowiem, iż kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. Przepis ten wskazuje na przypisanie gminie przez ustawodawcę uprawnień planistycznych zwanych doktrynalnie "władztwem planistycznym", w ramach którego gmina samodzielnie kształtuje rozwój przestrzenny swojego terytorium. Samodzielność gminy w korzystaniu z tego uprawnienia nie oznacza jednak zupełnej swobody lub dowolności w określaniu funkcji planistycznych dla poszczególnych terenów. Granice tej samodzielności wyznacza przede wszystkim art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w którym ustawodawca wskazał na okoliczności konieczne do uwzględniania w planowaniu przestrzennym. Ponadto, granice te wyznaczają także inne akty prawa powszechnie obowiązującego normujące problematykę będącą przedmiotem ustaleń w aktach planistycznych, w tym także w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. O ile więc gmina samodzielnie wykonuje uprawnienia planistyczne, skutkiem czego ingeruje w wykonywanie prawa własności i innych praw przysługujących do nieruchomości, o tyle ingerencja ta jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy znajduje uzasadnienie w obowiązującym prawie. Gmina może więc naruszyć ustaleniami planistycznymi prawo własności nieruchomości, jednakże naruszenie to jest o tyle dopuszczalne, o ile zostanie przez gminę uzasadnione koniecznością ochrony lub realizacji innych wartości mających swoje źródło w aktach prawnych tej samej rangi, z których wynika ochrona własności. Prawo własności nie jest bowiem prawem o nieograniczonej ochronie. Jego wykonywanie może być ograniczone, lecz źródłem tego ograniczenia musi być ustawa (art. 64 ust. 3 Konstytucji RP). Celem zaś takiego ograniczenia może być m.in. konieczność realizacji celów publicznych, bezpieczeństwo państwa lub ochrona środowiska (art. 21 ust. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP).

Skarżący jest właścicielem działki gruntu nr ew. [...] z obrębu [...] J. w gminie S., która znajdują się w obszarze struktury funkcjonalnej oznaczonej w zaskarżonej uchwale symbolem "ZL", jako tereny lasów i zalesień. Z wypisu z zaskarżonej uchwały zawartego w piśmie z dnia 4 maja 2009 r. wynika również, że przedmiotowe działki gruntu położone są w granicach Otuliny [...] Parku Narodowego oraz w granicach [...] Obszaru Chronionego Krajobrazu, tereny zaś sąsiadujące w ramach studium są przeznaczone jako tereny lasów z Rezerwatami [...]. Działka nr ew. [...] była uprzednio wykorzystywana na cele obronne, jako teren jednostki wojskowej, wskutek czego w ewidencji gruntów i budynków była oznaczona, jako tereny różne. Z dokumentacji przedłożonej przez skarżącego wynika natomiast, iż z ogólnej jej powierzchni ponad 20 ha, las z gruntami zadrzewionymi i zakrzewionymi stanowi zaledwie ok. 36% powierzchni nieruchomości skarżącego, 23% powierzchni jest zabudowana obiektami kubaturowymi, natomiast 64% powierzchni pozostaje niezabudowana, ale jest w części utwardzona parkingami i ciągami komunikacyjnymi, jak również na tej części znajdują się zabudowania podziemne. Działka zaś nr ew. [...] stanowi drogę utwardzoną asfaltem, jako dojazd do działki nr ew. [...].

W przedstawionym stanie faktycznym - w ocenie Sądu - ustalenie dla nieruchomości skarżącego w zaskarżonej uchwale funkcji leśnej i do zalesienia, jako pośrednio ingerujące w wykonywanie przez skarżącego prawa własności nieruchomości, znajduje uzasadnienie w obowiązującym prawie, i gmina w wystarczający sposób wyjaśniła konieczność dokonania takiej ingerencji poprzez treść zaskarżonej uchwały.

Ustalenie takiej funkcji przez gminę znajduje przede wszystkim uzasadnienie faktyczne w okoliczności, iż przedmiotowe działki gruntu położone są w granicach kompleksów leśnych poddanych kwalifikowanej ochronie, jako Otulina [...] Parku Narodowego oraz [...] Obszar Chronionego Krajobrazu, a ponadto znajdują się pomiędzy dwoma obszarami rezerwatu przyrody "[...]". Okoliczność ta była wskazywana w korespondencji kierowanej do skarżącego w toku procedury opracowywania projektu zaskarżonej uchwały, jak również była rozważana w ramach publicznej dyskusji nad projektem studium przeprowadzonej w dniu 12 kwietnia 2006 r., co wynika z protokołu tej dyskusji. Również w protokole z rozpatrzenia uwag zgłoszonych m.in. przez skarżącego do projektu studium, a rozpatrywanych przez Wójta Gminy S. wskazano, iż teren nieruchomości skarżącego znajduje się w kompleksie Lasu [...] na obszarze Otuliny [...], uznanej razem z Parkiem w 2000 r. za Międzynarodowy Rezerwat Biosfery UNESCO. Wprawdzie Plan Urządzenia Lasu [...] nie obejmuje działki gruntu skarżącego, ale tylko dlatego, iż w czasie jego sporządzenia działka ta nie stanowiła własności W., lecz znajdowała się w użytkowaniu jednostki wojskowej. Ponadto, omawiana kwestia była przedmiotem dyskusji na posiedzeniu Rady Gminy S. w dniu 1 czerwca 2006 r. przez podjęciem zaskarżonej uchwały, w której przedstawiono zarzuty zgłoszone przez skarżącego oraz argumentację mają przemawiać za ich nieuwzględnieniem.

Powyższe wskazuje, iż ustalenie funkcji leśnej i do zalesienia nieruchomości skarżącego zostało przed podjęciem zaskarżonej uchwały rozważone przez gminę, i w konsekwencji ustalenie to znajduje uzasadnienie także w obowiązującym prawie. W szczególności, z art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, iż w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się m.in. wymagania ochrony środowiska, w tym gospodarowania wodami i ochrony gruntów rolnych i leśnych.

Sygn. akt IV SA/Wa 723/09

Jakkolwiek więc, w skardze zarzuca się zignorowanie w zaskarżonej uchwale stanu faktycznego i prawnego nieruchomości, skutkujące naruszeniem art. 1 ust. 2 pkt 6

1 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w którym to przepisie

ustawodawca nakazuje w planowaniu przestrzennym uwzględniać także walory

ekonomiczne przestrzeni oraz prawo własności, to jednak konieczność uwzględniania w

planowaniu przestrzennym wszystkich warunków określonych w art. 1 ust. 2 ustawy o

planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym skutkuje dokonywaniem przez radę

gminy wyboru, którym z warunków będących często we wzajemnej konkurencji,

przyznać pierwszeństwo w ich osiągnięciu względem pozostałych okoliczności

wymienionych w powołanym przepisie. Takiego wyboru rada gminy winna dokonywać

na podstawie oceny stanu faktycznego w ramach regulacji prawnych normujących daną

okoliczność wymienioną w art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu

przestrzennym.

W zakresie przeznaczania nieruchomości na cele leśne podstawowym aktem prawnym jest ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz.U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435, ze zm.), w której według art. 14 ust. 2 wskazano, że do zalesienia mogą być przeznaczone nieużytki, grunty rolne nieprzydatne do produkcji rolnej i grunty rolne nieużytkowane rolniczo oraz inne grunty nadające się do zalesienia, a w szczególności grunty wymienione w tym przepisie. Z cytowanej treści art. 14 ust. 2 ustawy o lasach wynika zatem, iż na cele leśne mogą być przeznaczone m.in. tzw. inne grunty nadające się do zalesienia, co oznacza, iż użyte przez ustawodawcę sformułowanie "w szczególności" nie wyklucza przeznaczenia na cele leśne także innych gruntów, aniżeli grunty wyliczone w powołanym przepisie. I właśnie ze względu na położenie przedmiotowej nieruchomości skarżącego wśród chronionych kompleksów leśnych pomiędzy terenami rezerwatu przyrody "[...]" uprawniało Gminę S. do uznania tej nieruchomości, jako "inny grunt" w rozumieniu powołanego wyżej art. 14 ust. 2 ustawy o lasach, nadający się do zalesienia, aby w konsekwencji tego, pomimo częściowego zabudowania tej nieruchomości obiektami, które nie są już wykorzystywane na cele, dla których zostały wzniesione, wobec całej nieruchomości przyznać pierwszeństwo w konieczności osiągnięcia warunku określonego w art. 1 ust.

2 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym kosztem

uwzględnienia w mniejszym zakresie warunku określonego w art. 1 ust. 2 pkt 6 i 7

ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Ponadto, według art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1266, ze zm.), ochrona gruntów leśnych polega m.in. na przywracaniu wartości użytkowej gruntom, które utraciły charakter gruntów leśnych wskutek działalności nieleśnej. Jednocześnie, z art. 10 ust. 2 pkt 1-3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, iż w studium

określa się w szczególności kierunki zmian w strukturze przestrzennej gminy oraz w

Sygn. akt IV SA/Wa 723/09

przeznaczeniu terenów, a także tereny wyłączone spod zabudowy oraz obszary i zasady ochrony środowiska i jego zasobów, ochrony przyrody i krajobrazu kulturowego.

Ustalenie dla przedmiotowej nieruchomości funkcji leśnej i do zalesienia znajduje zatem uzasadnienie prawne w art. 1 ust. 2 pkt 3 i art. 10 ust. 2 pkt 1-3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 14 ust. 2 ustawy o lasach i w zw. z art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych na tle stwierdzonego stanu faktycznego tej nieruchomości i jej otoczenia. Należy przy tym podkreślić, iż przedmiotem oceny Sądu nie jest okoliczność, czy ustalenie określonej funkcji terenu w zaskarżonej uchwale jest jedyne z możliwych, lecz to, czy ustalenie konkretnej funkcji znajduje umocowanie w obowiązującym prawie i zostało przez gminę należycie rozważone i uzasadnione. O ile więc zaskarżona uchwała ustaleniem funkcji leśnej narusza interes prawny skarżącego, o tyle naruszenie to znajduje umocowanie w powołanych wyżej przepisach prawa ze względu na szczególny stan faktyczny przedmiotowej nieruchomości i jej otoczenia, jako terenu położonego wewnątrz kompleksu leśnego, który to kompleks podlega kwalifikowanej ochronie. Sama zaś zabudowa tej nieruchomości wynika z dotychczasowego sposobu wykorzystywania jej na cele obronne, i właśnie ze względu na te cele, ich realizacja nastąpiła pośród kompleksu leśnego. Gdy zatem realizacja tych celów została zaniechana, otoczenie przedmiotowej nieruchomości uprawnia gminę do zachowania jego walorów przyrodniczych także poprzez wyznaczenie na nieruchomości skarżącego jednorodnej funkcji możliwego zagospodarowania z leśnym jej otoczeniem.

Z tego względu zarzut skargi naruszenia art. 1 ust. 2 pkt 6 i 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 3 i art. 14 ust. 1 ustawy o lasach nie może być uwzględniony. Z tych samych względów nie jest również zasadny zarzut skargi naruszenia art. 10 ust. 1 pkt 1 i 8 oraz ust. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, skoro szczególny stan zagospodarowania i uzbrojenia przedmiotowej nieruchomości wynika z faktu wykorzystywania jej w przeszłości na cele obronne, które zostały następnie zaniechane, i przez to stan ten nie może być uznany za nadal służący realizacji celów, dla których został w przeszłości ukształtowany.

Niezasadny jest również zarzut skargi naruszenia przez Radę Gminy S. art. 12 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez nierozpatrzenie uwag skarżącego zgłoszonych do projektu studium, ponieważ wbrew twierdzeniom skargi uwagi te zostały przez Radę Gminy rozpatrzone. Po pierwsze, w wykazie opatrzonym datą 22 lipca 2005 r. dla obrębu J. pod poz. 7 i 7a wskazano wnioski zgłoszone przez skarżącego jeszcze przed wyłożeniem projektu studium do publicznego wglądu, stwierdzając iż nie zostały uwzględnione, i bezpośrednio pod tabelą umieszczono dodatkowe uzasadnienie nieuwzględnienia tych wniosków. Wszak

w omawianym wykazie wskazano na wniosek skarżącego pochodzący m.in. z dnia 25

8

Sygn. akt IV SA/Wa 723/09

lipca 2005 r, natomiast sam wykaz opatrzony jest datą 22 lipca 2005 r., to jednak okoliczność ta nie ma znaczenia, skoro wniosek z dnia 25 lipca 2009 r. stanowił powtórzenie żądań wyrażonych we wcześniejszych wnioskach skarżącego.

Po drugie, procedura wynikająca z art. 12 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym dotyczy konieczności rozpatrzenia uwag zgłoszonych przez skarżącego po wyłożeniu projektu studium do publicznego wglądu przez radę gminy. Skarżący złożył takie uwagi w piśmie z dnia 27 kwietnia 2006 r., które Wójt Gminy S. rozpatrzył negatywnie, czemu dano wyraz ze stosownym uzasadnieniem w protokole opatrzonym datą 23 maja 2006 r., i następnie w załączniku nr 4 do zaskarżonej uchwały wykazano pod poz. 6 nieuwzględnienie uwag skarżącego przez Radę Gminy S., przy czym uwagi te były uprzednio rozpatrywane także w trakcie posiedzenia Rady w dniu [...] czerwca 2006 r., co wynika z protokołu Nr [...] z obrad Rady w dniu [...] czerwca 2006 r.

Skarżący nie kwestionuje jednak samego faktu rozpatrzenia jego uwag przez Radę Gminy, lecz zarzuca brak wnikliwości w rozpatrzeniu tych uwag oraz nieuwzględnienie przedłożonych przez skarżącego dokumentów organów administracji leśnej i ochrony środowiska wskazujących na możliwość zagospodarowania nieruchomości na cele nieleśne, a ponadto brak odniesienia się do argumentów, iż przedmiotowa nieruchomość nie wchodzi w skład kompleksu leśnego Lasu [...] i nie jest objęta planem urządzenia lasu. Tak sformułowany zarzut nie zasługuje jednak na uwzględnienie, ponieważ z art. 12 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie wynika, w jakiej wnikliwości i szczegółowości rada gminy powinna odnieść się do uwag skarżącego. Rozważanie tej kwestii stanowi zatem polemikę nie mającą znaczenia prawnego, zwłaszcza w sytuacji, gdy uwagi skarżącego były przedmiotem dyskusji na posiedzeniu Rady Gminy w dniu [...] czerwca 2006 r.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, jak w sentencji.